ΟΙ ΙΠΠΟΤΕΣ ΤΗΣ ΜΑΛΤΑΣ

Οι Ιππότες της Μάλτας ήταν ένα μεσαιωνικό ιπποτικό και θρησκευτικό τάγμα, το οποίο στη διάρκεια της μακραίωνης ιστορίας του πήρε πολλά ονόματα. Αρχικά ονομάζονταν και Σπιταλιώτες ή Οσπιτάλιοι Ιππότες του Αγίου Ιωάννη της Ιερουσαλήμ, Ιππότες της Ρόδου ή απλώς Ιωαννίτες. Το τάγμα αυτό είναι ίσως το αρχαιότερο από τα ιπποτικά τάγματα. Το ίδρυσαν το 1048 ευσεβείς έμποροι από το Αμάλφι, προκειμένου να προσφέρουν στέγη, τροφή αλλά και περίθαλψη στους Λατίνους προσκυνητές του Πανάγιου Τάφου. Τότε ακόμα οι Άγιοι Τόποι βρίσκονταν κάτω από την κυριαρχία των μουσουλμάνων.

Μαζί με Λατίνους ιερωμένους έφτιαξαν απέναντι ακριβώς από τον Τάφο έναν ξενώνα (Hospes), από τον οποίο πήραν την προσωνυμία Οσπιτάλιοι (Milites Hospitalis S.Joannis Hierosolymitani). Μετά την απελευθέρωση της Ιερουσαλήμ από τους σταυροφόρους το 1099, πολλοί από αυτούς ενίσχυσαν τις τάξεις του τάγματος και αφοσιώθηκαν στην περιποίηση ασθενών. Ο ηγούμενος Gerard συνέταξε τότε τον ειδικό κανόνα με τον οποίο οι Ιωαννίτες αναλάμβαναν την υποχρέωση να στερηθούν κάθε αγαθό και να παραμείνουν φτωχοί και αγνοί και πιστοί. Ο Λατίνος Πατριάρχης Ιεροσολύμων τότε ήταν αυτός που καθόρισε την περιβολή τους από μαύρο ράσο, στο αριστερό μέρος του οποίου, πάνω στο στήθος, υπήρχε λευκός σταυρός με οκτώ κόμβους (Σταυρός της Μάλτας). Μετά το θάνατο του πρώτου ηγούμενου, του Gerard (1118), το τάγμα απέκτησε τη στρατιωτική του μορφή. Οι Ιππότες του Αγίου Ιωάννη υπό την καθοδήγηση του δεύτερου ηγούμενου στη σειρά, του Raymond du Puy (Ραϊμόνδος ο Φρεαρίτης), και πρώτου πλέον Μεγάλου Μαγίστρου ορκίστηκαν να υπερασπίζονται μέχρι τελευταίας ρανίδας του αίματός τους την Αγία Γη από τις επιθέσεις των απίστων. Βλέπουμε λοιπόν εδώ ότι το τάγμα από ειρηνικό – αμυντικό που ήταν απέκτησε και μαχητικές προεκτάσεις .

Τα μέλη του τάγματος διαιρέθηκαν σε τέσσερις τάξεις:
α. τους Ιππότες της Δικαιοσύνης,

β. τους Εφημέριους ή Ιερείς,

γ. τους Υπηρέτες Αδελφούς και

δ. τους Δονάτους, οι οποίοι είχαν λιγότερες υποχρεώσεις από τα μέλη των τριών πρώτων τάξεων και ασχολούνταν κυρίως με τη γραφειοκρατία του τάγματος.

Τα μέλη των τεσσάρων τάξεων αναλάμβαναν την υποχρέωση της πενίας, της υπηρεσίας και της αγνότητας.

Η ιστορία των Ιπποτών από εκείνη την εποχή μέχρι τα μέσα του 16ου αιώνα υπήρξε μια συνεχής πάλη κατά των εχθρών της χριστιανικής πίστης. Το 1187 ο Σάλαντιν ανακατέλαβε την Ιερουσαλήμ και εξανάγκασε τους Ιππότες να καταφύγουν στην Πτολεμαΐδα (Άγιος Ιωάννης της Άκρας), όπου παρέμειναν εκεί για έναν περίπου αιώνα, πριν εξαναγκαστούν να εγκαταλείψουν οριστικά τους Αγίους Τόπους και να εγκατασταθούν στην Κύπρο. Τελικά στις 15 Αυγούστου του 1310, υπό την ηγεσία του Μεγάλου Μαγίστρου Fulk de Villaret και με τη συγκατάθεση του πάπα Κλήμεντα, οι Οσπιτάλιοι μετέφεραν την έδρα τους στη Ρόδο (Ιππότες της Ρόδου). Κληρονόμησαν την περιουσία των Ναϊτών μετά τη διάλυση του τάγματος των τελευταίων, ενώ τα πρώτα χρόνια της παραμονής τους στη Ρόδο προχώρησαν σε αναδιοργάνωση του τάγματος. Συγκεκριμένα είχαν ενισχύσει τα Διοικητήριά τους (Κουμανταρίες) σε όλη την Ευρώπη, τα οποία λειτουργούσαν ως κέντρα στρατολόγησης και εκπαίδευσης νέων ιπποτών, αλλά και ως ταμεία του τάγματος, αφού με τα έσοδά τους οι Κουμανταρίες ενίσχυαν τη λειτουργία του.
Το 1320 το Μέγα Συμβούλιο του Τάγματος, που συγκλήθηκε στο Μονπελιέ της Γαλλίας υπό το Μεγάλο Μάγιστρο Villanova, αποφάσισε τη διαίρεσή του σε οκτώ Γλώσσες με ιδιαίτερο διοικητή.

Οι Γλώσσες και οι διοικητές τους ήταν οι εξής:

•Γλώσσα της Προβηγκίας υπό το Μέγα Ταξιάρχη

•Γλώσσα της Οβέρνης υπό το Μέγα Μαρεσάλη

•Γλώσσα της Γαλλίας υπό το Μέγα Οσπιτάλιο

•Γλώσσα της Αραγόνας υπό το Μέγα Διατηρητή

•Γλώσσα της Ιταλίας υπό το Μέγα Ναύαρχο

•Γλώσσα της Γερμανίας υπό το Μέγα Βάιλο

•Γλώσσα της Καστίλης υπό το Μέγα Καγκελάριο

•Γλώσσα της Αγγλίας υπό το Μέγα Τουρκόπουλο

Στις 20 Δεκεμβρίου του 1522 οι Οθωμανοί Τούρκοι με επικεφαλής το σουλτάνο Σουλεϊμάν το Μεγαλοπρεπή κατέλαβαν τη Ρόδο, αλλά επέτρεψαν στους ιππότες να αναχωρήσουν με τον οπλισμό και τους θησαυρούς τους. Έπειτα από επταετή περιπλάνηση κατέληξαν στη Μάλτα, την οποία τους παραχώρησε ο αυτοκράτορας Κάρολος ΕΔ . Εκεί παρέμειναν μέχρι το 1798, όταν ο τότε Μέγας Μάγιστρος Louis de Hompesch παρέδωσε το νησί στον Ναπολέοντα. Στη συνέχεια οι εναπομείναντες ιππότες διασκορπίστηκαν σε διάφορες ευρωπαϊκές χώρες. Το 1798 σηματοδοτεί το ουσιαστικό τέλος του τάγματος, με τη μορφή τουλάχιστον που δημιουργήθηκε.

Πηγή:http://masterchrisblog.wordpress.com

Posted in: