Αγαπητοί φίλοι και αδελφοί
Σήμερα είμαι ιδιαίτερα χαρούμενος διότι φιλοξενώ στο blog ένα κείμενο ενός νέου αδελφού. Ενός αδελφού ο οποίος με τιμά με το να μου εμπιστευτεί όχι μια τυπική εργασία αλλά ένα κομμάτι από την ψυχή του. Μακριά από τυπικότητες και περισπούδαστες έννοιες . Είμαι ακόμη υπερήφανος (και δεν είναι υπερβολή ) διότι είχα την τιμή να είμαι από τους πρώτους που τον γνώρισαν και που έβαλα ένα λιθαράκι στο να μπει σ’ αυτήν την πνευματική κάματο. Είμαι σίγουρος ότι τόσο εγώ όσο και οι άλλοι αδελφοί έχουμε να μάθουμε πολλά από αυτόν τον Μαθητή – Διδάσκαλο
Ανδρέα σ’ ευχαριστώ που είσαι κοντά μας)
Δύσκολο δρόμο διάλεξα. Μαγικό αλλά δύσκολο. Και για να μην παρεξηγηθούν απ’ την αρχή τα λόγια μου όταν λέω μαγικό εννοώ όμορφο, προκλητικό και γεμάτο συγκινήσεις. Δεν είναι ευθύς ο δρόμος, ίσως να έχει περισσότερες στροφές και ανηφόρες από ότι έχω φανταστεί μέχρι τώρα αλλά εγώ τον διάλεξα και θα τον ακολουθήσω μέχρι εκεί που μπορώ, μέχρι εκεί που αντέχω. Μακάρι να είναι μέχρι τέλους. Μακάρι να καταφέρω να δω το Φως που ονειρεύομαι. Αν πάλι δεν τα καταφέρω θα έχω την ηθική ικανοποίηση ότι προσπάθησα. Ας τα πάρουμε όμως απ’ την αρχή
Το Νοέμβριο του 2010 ένα όνειρο πολλών ετών έγινε πραγματικότητα. Με πολύ άγχος στην αρχή έφτασα στη Στοά για τη μύησή μου στον Ελευθεροτεκτονισμό. Εκεί είδα από πολύ νωρίς ότι όλα όσα είχα ακούσει ή διαβάσει ή ακόμα και δει στο ιντερνέτ όλα αυτά τα χρόνια που έψαχνα, και ήταν αυτά που λίγο με φόβιζαν και πολύ με άγχωναν, ήταν όλα στη σφαίρα της φαντασίας. Το πρώτο πράγμα που μου έκανε εντύπωση ήταν ότι όλοι οι παρευρισκόμενοι, μου συμπεριφέρονταν σαν να με γνώριζαν χρόνια και σαν να βρίσκονταν εκεί εκείνο το βράδυ για να στηρίξουν εμένα. Μου έλεγαν χαλάρωσε και νοιώσε όλη τη διαδικασία. Δες με τα μάτια της ψυχής σου γιατί απόψε είναι μια σημαντική στιγμή της ζωής σου που θα πρέπει να απολαύσεις. Αυτό μου έδωσε δύναμη να συνεχίσω γιατί είδα ότι μία από τις αρχές του Ελευθεροτεκτονισμού, η αδελφότητα, γινόταν πραγματικότητα μπροστά στα μάτια μου απ’ την αρχή. Άλλωστε ένας από τους λόγους που θέλησα να γίνω Τέκτονας ήταν η κρίση αξιών που βιώνουμε κάθε μέρα. Και πραγματικά το απόλαυσα. Δεν κατάλαβα τα πάντα εκείνο το βράδυ αλλά ένοιωσα γεμάτος ψυχική αγαλλίαση και ηρεμία. Από εκείνη τη νύχτα ήξερα ότι θα αλλάξουν κάποια πράγματα στη ζωή μου, ότι θα γίνουν καλύτερα. Αυτό που δεν ήξερα, και που ίσως ακόμα και σήμερα δεν έχω συνειδητοποιήσει απόλυτα, είναι πόσο δύσκολο και επίπονο είναι αυτό. Ψυχικά κυρίως.
Πριν όμως αναφερθώ σε αυτά, πρέπει να πω τι περίμενα και τι περιμένω από αυτόν το θεσμό. Έγινα Τέκτονας γιατί βλέπω τα πράγματα λίγο πιο ουτοπικά από ότι τα ζούμε καθημερινά. Γιατί θέλω μια διαφορετική κοινωνία από αυτήν που μεγαλώνω τις δυο μικρές μου κόρες. Γιατί πιστεύω σε κάποιες αρχές που δυστυχώς στις μέρες μας έχουν εξαφανισθεί. Για να καταφέρεις όμως να αλλάξεις τον κόσμο πρέπει πρώτα να γίνεις εσύ καλύτερος. Πρέπει να λαξεύσεις την ψυχή σου όπως οι πρώτοι Τέκτονες λάξευαν το λίθο στους Ναούς. Αυτό που θέλω να καταφέρω είναι τουλάχιστον να παραδώσω δύο καλούς ανθρώπους στην κοινωνία. Θα μου πείτε έπρεπε να γίνεις Τέκτονας για να το καταφέρεις; Ίσως να χρειαζόμουν μια συχνή υπενθύμιση μέσα από την τριβή των συνεδριών και της συναναστροφής μου με ανθρώπους που το έχουν κάνει τρόπο ζωής.
Στα δύσκολα τώρα. Ως Μαθητής πηγαίνω μία φορά το μήνα στη Στοά για να παρευρεθώ στην τακτική της συνεδρία. Η αλήθεια είναι ότι το περιμένω με ανυπομονησία και το χαίρομαι πραγματικά. Κάθε φορά κερδίζω και κάτι. Μέσα από τα πολλά καλά και τα λίγα που με πληγώνουν. Υπάρχουν και αυτά. Όταν είσαι στο βαθμό του Μαθητή περιμένεις να δεις από τους άλλους το δρόμο. Νομίζεις ότι όπως οι μαθητές των χειρωνακτών Τεκτόνων αντέγραφαν με κλεφτές ματιές τον τρόπο δουλειάς της πέτρας και προσπαθούσαν να τον μάθουν και ίσως κάποια στιγμή να τον φτάσουν και να τον εξελίξουν, έτσι και εδώ θα αντιγράψεις το δρόμο. Τελικά όμως δεν είναι το ίδιο. Εδώ ο λίθος είναι από πιο σκληρός κι απ’ το διαμάντι που είναι το πιο σκληρό ορυκτό. Εδώ μιλάμε για το χτίσιμο της ψυχής και του πνεύματος και αυτός δεν είναι μονόδρομος. Έτσι δεν ακολουθούν όλοι τον ίδιο δρόμο, και αυτό, αν δεν έχεις δουλέψει πολύ την έννοια της αδελφικής αγάπης, της συγχώρεσης και της αποδοχής της διαφορετικότητας τότε σου δημιουργεί κενά, ερωτηματικά και αμφιβολίες. Από την αρχή βέβαια με είχαν προειδοποιήσει οι ίδιοι οι Αδελφοί μου ότι άλλο πράγμα ο Τεκτονισμός και άλλο οι Τέκτονες. Οι Τέκτονες μπορεί να σε πληγώσουν, ο Τεκτονισμός όχι. Άλλωστε οι Τέκτονες συνθέτουν έναν μικρόκοσμο μέσα στο μεγάλο που ζούμε καθημερινά. Εδώ βρίσκεται και η μεγαλύτερη δυσκολία μου. Στο διαχωρισμό αυτών των δύο εννοιών. Προσπαθώ όμως και ευτυχώς έχω πολύ βοήθεια από όλους τους Αδελφούς μου, μέσα από τις συζητήσεις και τις πράξεις τους, για να βρω και εγώ το δικό μου δρόμο. Από την άλλη βλέπω την αγάπη, την ανοχή και τη συγχώρεση που υπάρχει στον τρόπο που λειτουργούν οι Διδάσκαλοι απέναντι σε όλους, και δεν αναφέρομαι μόνο μέσα στη Στοά, και την κατανόηση σε αυτήν την διαφορετικότητα που αναζητά ο καθένας που με κάνει να καταλαβαίνω ότι αυτός ο δρόμος είναι μακρύς. Για φανταστείτε όμως μια κοινωνία όπου όλοι θα δείχναμε κατανόηση και θα αποδεχόμασταν τους άλλους με τα θέλω τους και τα πιστεύω τους χωρίς να τους κρίνουμε; Ειλικρινή αποδοχή και κατανόηση όμως. Αυτό με γεμίζει δύναμη για τη συνέχεια.
Μπορεί κάποιος να αναρωτηθεί τώρα αν αξίζει τον κόπο. Είμαι πολύ νέος για να σας πω με σιγουριά. Με ειλικρίνεια μπορώ να σας πω ότι το μυαλό μου λέει ΙΣΩΣ αλλά η ψυχή μου φωνάζει ΣΙΓΟΥΡΑ. Αυτό που σίγουρα μπορώ να σας πω είναι ότι ο Τεκτονισμός δεν είναι αυτό που προσπαθούν να παρουσιάσουν με τόσο μελανά χρώματα κάποιοι. Ο Τεκτονισμός προσφέρει μια συνεχή πάλη με τον ίδιο σου τον εαυτό που μόνο καλύτερο και σοφότερο μπορεί να σε κάνει. Πρώτα απέναντι στον εαυτό σου και μετά στους γύρω σου. Η μεγαλύτερή μου ανταμοιβή μέχρι τώρα έχει έρθει από την οικογένεια μου. Η γυναίκα μου που στην αρχή ήταν λίγο επιφυλακτική, ήδη μου λέει ότι μέρα με τη μέρα γίνομαι καλύτερος. ΜΑΚΑΡΙ.
Με αδελφική αγάπη σας υπόσχομαι να επανέλθω αργότερα όταν θα είμαι πιο έτοιμος να μιλήσω για τον Τεκτονισμό. Σήμερα απλά μίλησα σαν νέος, άπειρος και αδαής Τέκτονας.
Ανδρέας
