Η εσωτερική παράδοση είναι μία.
Και σήμερα , παρά τις διάφορες Τεκτονικές Δυνάμεις και ομάδες και παρά την
προσπάθεια πολλών να μας πείσουν για το αντίθετο, είμαι πεπεισμένος ότι ο
Τεκτονισμός έχει, και πάντα είχε μια εσωτερική παράδοση ∙ έναν πνευματικό ακρογωνιαίο
λίθο ο οποίος μπόρεσε να στηρίξει όλα τα Τεκτονικά οικοδομήματα ανεξαρτήτου
προελεύσεως και χρωματισμού. Όλες οι Τεκτονικές σχολές είναι τοπικές
διαφοροποιήσεις οι οποίες έχουν εμπλουτιστεί και επηρεαστεί από τις ισχύουσες
θρησκευτικές , πολιτικές και πολιτισμικές συνθήκες που επικρατούσαν στο
περιβάλλον που αναπτύχθηκαν.
Στα πρώτα λοιπόν στάδια αυτή η
εσωτερική παράδοση ήταν ζωντανή και αυθεντική την οποία η κάθε σχολή πλησίαζε
από τη δική της διανοητική οπτική, χρωματίζοντας την ανάλογα με τις
<<τοπικές>> πνευματικές ανάγκες .
Περνώντας τα χρόνια , αλλάζοντας
οι συνθήκες και ο τρόπος ζωής , ο κύκλος διευρύνθηκε και σιγά σιγά άρχισε ο
Τεκτονισμός ή ποιο σωστά οι Τέκτονες να απομακρύνονται από αυτήν την εσωτερική
παράδοση και η διανοητική οπτική έγινε από πολλούς διανοητική περιέργεια με
αποτέλεσμα να παρερμηνευθεί, αμετάκλητα να χαθεί, ένα μεγάλο τμήμα της και
μονάχα ένα μικρό της κομμάτι να φθάσει σε εμάς. Και εδώ πρέπει να υπενθυμίσουμε
ότι μιλάμε για εσωτερική παράδοση και
όχι για τυπικά και συντάγματα.
Αυτός είναι ο λόγος που πολλοί
από εμάς ,αν και πολλά χρόνια στο τάγμα, δεν έχουμε καταφέρει να αισθανθούμε
την ενέργεια που εκπέμπει αυτή η εσωτερική παράδοση και η ολοκλήρωση που
προσφέρει.
Πέρα από αυτό το γεγονός που
αναμφίβολα αποτελεί από μόνο του ένα σοβαρό πρόβλημα - κενό στην Τεκτονική Πνευματική εξέλιξη ,
έρχεται να προστεθεί και ένα άλλο μεγαλύτερο πρόβλημα που μαστίζει την
Τεκτονική κοινωνία και που δεν είναι άλλο από τους τεμαχισμούς των Τεκτονικών
ομάδων (διασπάσεις – αποσχίσεις) . Αυτές οι ενέργειες , παράδειγμα η διάσπαση
της Μεγάλης Στοάς το 1987 ή η πρόσφατη κρίση στην ΕΜΣτΕ (όσο αναγκαίες και εάν είναι) που οδηγεί
πλήθος αδελφών μακριά από τους κόλπους της , οδήγησε και οδηγεί σε πνευματικό τεμαχισμό
του Τεκτονισμού . Το κάθε νέο μέρος (η κάθε νέα Στοά) ξεχωριστό πια ,φέρει μέσα
του τα εναπομείναντα κομμάτια της εσωτερικής παράδοσης αλλά μικροπολιτικές
σκοπιμότητες και πάθη δεν αφήνουν το κάθε κομμάτι να βρει το ταίρι του (άλλη
Τεκτονική ομάδα) προκειμένου να αποτελέσει ένα ολοκληρωμένο δημιούργημα . Και
το πρόβλημα δεν σταματά εδώ. Είμαστε στην εποχή της Τεκτονικής εξειδίκευσης και
για το γεγονός αυτό είμαστε αποκλειστικά υπεύθυνοι εμείς οι ίδιοι. Η προσήλωση
μας , πολλές φορές δογματικά σε έναν μόνο τύπο , εξοβελίζοντας οτιδήποτε
διαφορετικό ως μη κανονικό, οδηγεί στο να χάνουμε την ευκαιρία να απολαύσουμε
κάποιο κομμάτι της χαμένης εσωτερικής παράδοσής που εμπεριέχεται σε αυτό. Έτσι
η Τεκτονική σκέψη υποβαθμίζετε σε μια μορφή εξειδίκευσης που θα έπρεπε να
υπακούει σε συγκεκριμένα συντάγματα , τύπους και κανόνες .
Η προαναφερόμενη κακή στάση είναι
υπεύθυνη λοιπόν για πολλά κακώς κείμενα που συμβαίνουν σήμερα και στον Ελληνικό
Τεκτονισμό . Ενώ θα έπρεπε όλοι να κινούνται προς την κατεύθυνση του να
διαμορφώσουν έναν Τεκτονισμό που να μεταδίδει το κεντρικό του μήνυμα σε διαφορετικούς τύπους ανθρώπων με
διαφορετικά ερωτήματα και ανησυχίες , καλλιεργούμε έναν Τεκτονισμό που προωθεί
τα ανθρώπινα πάθη και αδυναμίες.
Η πρόσφατη κρίση στην ΕΜΣτΕ δεν
είναι μια κρίση τοπική και εσωτερική. Είναι μια κρίση που αφορά το σύνολό του
Τεκτονισμού . Η ΕΜΣτΕ έχει την τύχη να στεγάζει μεγάλο πλήθος αδελφών που δεν
έχουν πνευματικές αγκυλώσεις . Πολλοί από αυτούς θέλησαν να αναζητήσουν μια
βαθύτερη κατανόηση της εσωτερικής παράδοσης του Τεκτονισμού αναζητώντας εκείνα
τα σημεία που δεν μιλούν για συντάγματα , κανόνες και οργανισμούς και επιτροπές
αλλά έναν Τεκτονισμό που βασιζόμενος στις πανάρχαιες εσωτερικές βάσεις του
εσωτερισμού, προσπαθεί να προβάλει την αγάπη, την ανοχή , την κατανόηση, την
ανθρώπινη επαφή . Έτσι προέκυψε μια αναπόφευκτη σύγκρουση μεταξύ εσωτεριστών
και τυπολατρών, δύο ετερόκλιτων ομάδων που είναι πολύ δύσκολο να συμβιώσουν
κάτω από την ίδια στέγη.
Βέβαια στην σημερινή κατάσταση που ζούμε θα ήταν ανόητο να περιμένουμε να
αντιληφθούν όλοι την ανάγκη για ένα
κοινό Πνευματικό Τεκτονικό Όραμα και θα
ήταν ακόμη πιο ανόητο να πιστεύουμε ότι ένα τέτοιο όραμα μπορεί να επιβληθεί.
Αλλά αφού ήδη ένα κομμάτι της εσωτερικής παράδοσης έχει χαθεί οφείλουμε να
δουλέψουμε προκειμένου να μην χαθεί και το υπόλοιπο. Και σε τελευταία ανάλυση
μια μυστική εσωτερική παράδοση που δεν μπορεί να υπερασπιστεί τον εαυτό της όταν
<<κινδυνεύει>> δεν μπορεί να περιμένει να επιβιώσει.
Αν λοιπόν μας νοιάζει ο
Τεκτονισμός , εάν μας ενδιαφέρει η αναζήτηση όχι των θέσεων και των μεταλλίων
αλλά του πνεύματος και γιατί όχι και της αναζήτησης της χαμένης εσωτερικής
παράδοσης , ας αποστασιοποιηθούμε λίγο από τα γεγονότα , ας κλείσουμε τα μάτια αφουγκριζόμενοι
τις φωνές της χαμένης εσωτερικής παράδοσης η οποία μας καλεί να την ανασύρουμε
από τη λήθη που εμείς οι ίδιοι την ρίξαμε. Και όταν κατανοήσουμε και γίνουν αποδεκτές από εμάς οι
βασικές αρχές του Τεκτονισμού τότε θα δημιουργηθούν τα γερά θεμέλια για να
οικοδομήσουμε τους <<ναούς>> μας.
