Αφιερωμένο σε όλους τους αδελφούς και τις αδελφές που κάποια
στιγμή της Τεκτονικής τους ζωής προδόθηκαν από αδελφό.
Ποτέ μου δεν
κατάλαβα
αυτό που
κάποιοι λένε.
Πως οι άνθρωποι του πνεύματος
σαν
πληγωθούν δεν κλαίνε.
Σφραγίζοντας
στο πνεύμα τους
Τα πάθη της ψυχής
τους.
Αναζητώντας
πάντοτε
Τα πως και
τα γιατί τους.
Μιας πλανεμένης ηθικής
Φύλακας ,
παραστάτης.
Πώς να δεχθώ
πως έπεσα
Κι εγώ θύμα
<<απάτης>>.
Τίμησα τη
φιλία μου
Τους όρκους
που είχα δώσει.
Ποτέ μου δεν
περίμενα
Πως κάποιος
θα προδώσει.
Αυτό που
μέσα μου ένιωθα
Αυτά που
είχα πάρει.
Να
σκορπιστούν στον άνεμο
Για του εγώ
τη χάρη.
Αλλοίμονο
βρε αδελφέ
Τι είναι
αυτή η σχέση;
Εμείς που
πάντα λέγαμε
Κι΄ ουρανός
αν πέσει.
Πάντα πως θα μας ένωνε
Της μύησης ο
ήχος.
Της έγερσης
τα μυστικά
Του
πνεύματος ο μύθος.
Δημόδοκος
