Πάντα πίστευα πως ένας από τους
σημαντικότερους λόγους για να κάνεις ταξίδια είναι να αναζητάς κάτι. Μια
επιθυμία για ανακάλυψη. Μια κρυφή ελπίδα ότι όπου και εάν βρεθείς, εάν γνωρίζεις
τι ζητάς τότε μπορεί κάτι να ανακαλύψεις. Και εάν δεν σταθείς τυχερός τότε μόνο
και μόνο η περιπέτεια, η γλυκιά προσμονή για το κάτι σε αποζημιώνει. Με αυτές τις σκέψεις και δεδομένου ότι ήταν το
τελευταίο Σαββατοκύριακο του Αυγούστου βρέθηκα από την πολύβουη Αθήνα να
περιπλανιέμαι σε μια καταπράσινη πλαγιά,
στη δυτική πλευρά του Λυκαίου όρους, κοντά στα σύνορα με τους νομούς Αρκαδίας
και Μεσσηνίας. Εκεί που κατέφυγε η Ρέα προκειμένου να γεννήσει το γιό της το
Δία , για να μην τον σκοτώσει ο άντρας
της ο Κρόνος ο οποίος καταβρόχθιζε τα παιδιά του. Εκεί που Ρέα θέλησε να τον λούσει αλλά η Αρκαδία
ήταν άνυδρη και δεν έβρισκε νερό, και τότε κτύπησε στο χώμα και βγήκε νερό, το
ποτάμι που δημιουργήθηκε ήταν η Νέδα, το μοναδικό ποτάμι στην Ελλάδα με
γυναικείο όνομα.
Το άγαλμα του Π. Αναγνωστόπουλου
Με τις σκέψεις αυτές και μετά από πολύ περπάτημα βρεθήκαμε για καφέ
και κουβέντα στην Ανδρίτσαινα, μια κωμόπολη με μεγάλη ιστορία, που αναπτύχθηκε
κατά τη Φραγκοκρατία (12ος – 13ος αι. μ.Χ.) και διαδραμάτισε σημαντικό ρόλο
τόσο στα Ορλωφικά όσο και κατά την Ελληνική Επανάσταση. Το 1826, μάλιστα, η
πόλη καταστράφηκε από τα στρατεύματα του Ιμπραήμ. Σκέφτηκα ότι μια πόλη με τόσο
σημαντική και ενεργή συμμετοχή στον αγώνα αλλά και στα γράμματα του τόπου σίγουρα θα είχε αναδείξει και κάποιους αδελφούς Τέκτονες.
Τότε, σε εκείνες τις δύσκολες και μακρινές εποχές που οι αδελφοί μυστικά, υπό
το φόβο του κατακτητή, κατέστρωναν τις νύχτες υπό το φως των σπαρματσέτων
(κεριών) τα σχέδια για την απελευθέρωση της Πατρίδας μας και μυούσαν όλο και
περισσότερους στο πνεύμα της επανάστασης.
Η πίσω πλεύρα της βάσης του αγάλματος. Πάνω από το εθνόσημο διακρίνεται ο παντεπόπτης οφθαλμός
Η περιήγηση μου στην Ανδρίτσαινα
με αποζημίωσε. Κοντά στην περίφημη
Νικολοπούλειο Βιβλιοθήκη, που ιδρύθηκε το 1840 κατόπιν δωρεάς του εξ
Ανδριτσαίνης ουμανιστή Αγαθόφρωνος Νικολοπούλου, που ζούσε στο Παρίσι και που
αριθμεί πάνω από 40.000 τόμους βιβλίων
<<ανακάλυψα>> να στέκει αγέρωχο σαν να αψηφά το χώρο και το χρόνο
το άγαλμα του αδελφού Παναγιώτη Αναγνωστόπουλου ιδρυτικού μέλους της Φιλικής
Εταιρείας, αγωνιστή της επανάστασης του 1821 και πολιτικού.
Μεγέθυνση του παντεπόπτη οφθαλμού όπως παρουσιάζεται στη βάση του αγάλματος
Λίγα λόγια για τον Αναγνωστόπουλο…..
Γεννήθηκε στην Ανδρίτσαινα
περίπου το 1790 και καταγόταν από φτωχή οικογένεια. Το 1818 ξενιτεύτηκε μαζί με
την οικογένειά του στη Σμύρνη ενώ αυτός θα φοιτήσει για λίγο καιρό σε σχολείο
της Κωνσταντινούπολης. Στη συνέχεια θα εγκατασταθεί στην Οδησσό, όπου θα
εργαστεί στο μαγαζί του Αθανάσιου Σέκερη και θα έρθει σε επαφή με τον Σκουφά, ο
οποίος και θα τον μυήσει στη Φιλική Εταιρεία.
Ως μέλος ο Παναγιώτης
Αναγνωστόπουλος μύησε σημαντικά μέλη αυτής, ανέλαβε σημαντική δράση στην
Οδησσό, στην Βλαχία και στην Ιταλία, όπου ήρθε σε επαφή με τον κύκλο της Πίζας.
Από νωρίς ο Αναγνωστόπουλος ήρθε σε σύγκρουση με τους Ξάνθο, κόντρα που θα συνεχιστεί
και στα επόμενα χρόνια, καθώς και με τον Παπαφλέσσα. Σημαντικό ρόλο
διαδραμάτισε στη λήψη της απόφασης της δολοφονίας του Νικόλαου Γαλάτη ενώ είχε
μυήσει τους Αναγνωσταρά, Δημητρόπουλο και Σέκερη. Με την έναρξη της επανάστασης
ο Αναγνωστόπουλος αν και ήταν φιλικά προσκείμενος στην Μαυροκορδατική πτέρυγα,
εισχώρησε στην συμμαχία Υψηλάντη, τον οποίο και συνόδεψε κατά την άφιξή του
στην Πελοπόννησο.
Αγωνίστηκε δίπλα στον Κολοκοτρώνη
και τον Αναγνωσταρά στην επανάσταση του 1821. Οι διαπραγματεύσεις για την άλωση
της Τριπολιτσάς, στις οποίες πήρε μέρος, τον ανάδειξαν σαν μεγάλη πολιτική
φυσιογνωμία. Στην Γ' Εθνοσυνέλευση αρνήθηκε να υπογράψει το ψήφισμα για αγγλική
προστασία. Το 1828 διορίστηκε από τον Καποδίστρια Έκτακτος επίτροπος-διοικητής
(νομάρχης Ηλείας) ενώ αργότερα ανέλαβε και άλλες πολιτικές θέσεις όπως αυτή του
διοικητή της Εύβοιας και νομάρχης Αχαΐας και Ήλιδος.
Απεβίωσε το 1854 στην Αθήνα από
χολέρα που είχε μεταδοθεί από τον Αγγλογαλλικό στρατό κατοχής. Το 1884 δόθηκε
το όνομα του σε κεντρική οδό του Κολωνακίου.
Η πρώτη πετρόκτιστη πηγή της Πελοποννήσου
Ημερ. Κατασκευής ....1724
Στην περιπλάνησή μου με περίμενε
μια ακόμη έκπληξη αυτή τη φορά από τους χειρώνακτες αδελφούς του παρελθόντος οι
οποίοι με περίσσια τεχνική για την εποχή , έχτισαν στην Ανδρίτσαινα την πρώτη
πηγή της Πελοποννήσου με χρονολογία κατασκευής το 1724 και που σίγουρα , δεν θα
μου αποκάλυπταν τα μυστικά της τέχνης τους αν έβλεπαν έναν <<
φραγκολεβαντίνο>> θεωρητικό Τέκτονα να επιζητά τη γνώση που οι ίδιοι με
τόσο κόπο και ιδρώτα κατέκτησαν .
Καλό χειμώνα
