ΤΕΚΤΟΝΙΣΜΟΣ

الخميس، 26 أكتوبر 2017

Παναγιώτης Λιβιεράτος -Ελευθερία Ισότητα Αδελφότητα Εξήγηση και Παρεξήγηση


Σημ blog:Σήμερα έχουμε τη χαρά να φιλοξενούμε ένα εξαιρετικά ενδιαφέρον κείμενο του  Εθνικού Μεγάλου Διδασκάλου - Εθνικού Μεγάλου Ταξιάρχηη του Αρχαίου και Αρχέγονου Ανατολικού Τύπου Μισραΐμ και Μέμφις για την Ελλάδα αδ . Παναγιώτη Λιβιεράτου σχετικά με τις έννοιες της Ελευθερίας , της Ισότητας και της Αδελφότητας.

Μία από τις ακροστοιχίδες που παρουσιάζεται ως συμβολική φράση σχεδόν σε όλους τους Τεκτονικούς οργανισμούς είναι η «Ελευθερία, Ισότητα, Αδελφότητα». Η Tριλογία αυτή ενέπνευσε την Γαλλική Επανάσταση δυστυχώς όμως όπως όλες οι αξίες, διστρεβλώθηκε, παρερμηνεύθηκε και το χειρότερο χρησιμοποιήθηκε για να καλύψει αντιτεκτονικές συμπεριφορές.

Θα μπορούσαν να γραφτούν βιβλία ολόκληρα ή ίσως και τόμοι, για κάθε μία από αυτές τις 3 λέξεις. Ομως, όπως όλα τα σύμβολα, έτσι και οι συμβολικές φράσεις επιδέχονται πολλές και διαφορετικές πολλές φορές ερμηνείες. Πολλές φορές έχουν γίνει αντικείμενο καπηλείας. Έχουν χρησιμοποιηθεί για να δικαιολογήσουν εγκλήματα. Έχουν γίνει συνθήματα για να πραγματοποιηθούν εγκλήματα εναντίον του ανθρώπου, υπέρ του οποίου υποτίθεται οτι επινοήθηκαν.

Εμείς ως Τέκτονες θα δούμε δύο ερμηνείες όπως και σε όλα τα σύμβολα. Μία εξωτερική και μία εσωτερική. Μετά οφείλουμε να διαλογισθούμε πάνω σε αυτές τις εξηγήσεις. Να δούμε κατά πόσον έχουμε χρησιμοποιήσει την όποια ερμηνεία τους υπέρ ή κατά του ανθρώπου.

Ο μεγαλύτερος εχθρός μας, ο οποίος δεν είναι άλλος από τον ίδιο μας τον εαυτό, κάνει ένα και μόνον λάθος κάθε μέρα σχεδόν. Πρώτα αποφασίζει τί θα πράξει, τί του αρέσει, τί τον εξυπηρετεί, και μετά προσαρμόζει και ταιριάζει πάνω στην ήδη ληφθείσα απόφασή του, το όποιο σύμβολο ή σύνθημα. Εύκολος δρόμος, σίγουρος, και προπάντων εμφανίζεται πάντοτε σωστός γιατί βαδίζει σύμφωνα με την ερμηνεία που μας εξυπηρετεί.

Αυτό όμως είναι δικαίωμα των βεβήλων, όχι δικό μας.
Οι Τέκτονες έχουμε άλλον τρόπο να βλέπουμε τα πράγματα. Τουλάχιστον αυτοί που θέλουμε να κάνουμε πράξη τον διαλογισμό επί των συμβόλων. Ο Τέκτονας και η Τεκτονίδα βαδίζουν από τον δύσκολο δρόμο. Αυτόν που δεν λαμβάνει υπόψη του τί τον εξυπηρετεί. Λαμβάνει υπόψη του μόνον τί εξυπηρετεί το Μεγάλο έργο.
Ας τα δούμε επομένως ένα προς ένα:

Ελευθερία:
Η Εξωτερική ερμηνεία είναι οτι ο άνθρωπος γεννήθηκε ως Ον ελεύθερο. Οφείλει να δρά ελεύθερα και να αποφασίζει με βάση την δική του Ελευθερία, η οποία βεβαίως σταματά εκεί όπου αρχίζει η ελευθερία του πλησίον.
Εσωτερική ερμηνεία: Ο Δημιουργός έφτιαξε το Ανθρώπινο Ον αποδίδοντάς του Ελευθερία, ακριβώς προκειμένου να τον κρίνει με βάση τα αποτελέσματα των πράξεών του. Αν αυτό δεν υπήρχε τότε ο άνθρωπος θα ήταν ένα προ-προγραμματισμένο μηχάνημα που θα έπραττε μόνον ό,τι του είχε προγραμματισθεί.
Χρησιμοποιώντας αυτήν την Ελευθερία Βούλησης το Ανθρώπινο Ον από την πλευρά του οφείλει να απ-ελευθερωθεί από αυτά που τον αποκόπτουν και προδίδουν αυτήν την Ελευθερία που του δόθηκε. Πολλοί αναρωτιούνται, αφού ο Δημιουργός είναι Παντογνώστης γιατί δεν αποτρέπει το κακό όταν αυτό παρουσιάζεται στην ανθρώπινη δράση. Διότι απλούστατα εάν το έκανε αυτό θα είχε ο ίδιος παραβιάσει την Ελευθερία που ο ίδιος καταχώρησε ως ιδιότητα στο δημιούργημά του.
Ως Δημιουργός θα μπορούσε απλούστατα να αποτρέψει κάθε κακή σκέψη και πράξη. Θα μπορούσε να εμποδίζει κάθε κακή ερμηνεία και κάθε παρερμηνεία των νόμων που θέσπισε. Δημαδή με άλλα λόγια θα μπορούσε να είχε διατάξει την εφαρμογή του καλού. Το καλό όμως δεν υπηρετείται με διαταγές και με απαγορεύσεις. Σημασία δεν έχει το να μην μπορείς να κλέψεις, αλλά να μην θέλεις. Σημασία δεν έχει το να μην μπορείς να προδώσεις αλλά να μην θέλεις.
Ποιά διαφορά θα υπήρχε, από ένα σημερινό απολυταρχικό καθεστώς στο οποίο όλα διατάσσονται? Η σκέψη, ο πολιτισμός, η δημιουργία πνευματικού έργου, το θέατρο, η μουσική σύνθεση, ο χορός, ή έκφραση άποψης, η αρμονία που προκύπτει από την διαφορετικότητα, θα είχαν χαθεί παντελώς, στο όνομα ενός διατασσόμενου καλού και μίας διατεταγμένης υπηρεσίας. Φαντασθείτε ανθρώπους οι οποίοι εφαρμόζοντας κανονισμούς, διαταγές και με τον φόβο της πειθαρχίας βοηθούν συνανθρώπους τους που υποφέρουν... Ασφαλώς αυτό δεν ονομάζεται φιλανθρωπία.
Φαντασθείτε ανθρώπους που τραγουδούν κατόπιν διαταγής. Φαντασθείτε ανθρώπους να προσεύχονται κατόπιν εντολής.  Να λοιπόν μία εσωτερική έννοια της Ελευθερίας.
Δεν είναι τυχαίο ότι οι Γνήσιες Παραδοσιακές Εσωτερικές Οργανώσεις υπέφεραν σε περιόδους δικτατορίας και σε ανελεύθερα καθεστώτα. Στην Φασιστική Ιταλία ο Τεκτονισμός είχε τεθεί εκτός νόμου...
Και μόνη η Τεκτονική ιδιότητα προϋποθέτει την ύπαρξη ελευθερίας σκέψης, λόγου και δράσης.
Βεβαίως προκύπτει αβίαστα το ερώτημα: Πρέπει να φτάσει να γίνει κάποιος Τέκτων ή Τεκτονίδα για να πιστεύει στην ελευθερία σκέψης? Ασφαλώς όχι.
Η ελευθερία της σκέψης και κατ’επέκταση του λόγου και της δράσης δεν είναι αυτοσκοπός. Είναι η απαραίτητη αυστηρή προϋπόθεση για να λειτουργήσει το ανθρώπινο πνεύμα και να διαλογισθεί. Είναι η απαραίτητη αυστηρή προϋπόθεση για να αναδυθεί η πνευματικότητα που χάθηκε εξ’αιτίας της «πτώσης» του ανθρώπινου είδους, ακριβώς όπως αναδύεται η τέχνη σε όλες τις μορφές, και η δημιουργική έκφραση που κάνει τον άνθρωπο να ξεχωρίζει από το ζώο. Έτσι όλοι θα κριθούν από το πώς χρησιμοποιήσαν την Ελευθερία.
Είναι η απαραίτητη αυστηρή προϋπόθεση για να οδηγηθεί ο μυημένος από την εξωτερική στην εσωτερική ελευθερία.
Ποιά είναι όμως η εσωτερική ελευθερία? Eίναι η απελευθέρωση από όλα εκείνα που μας καθιστούν δέσμιους των εγωϊστικών μας επιλογών.
Πόσες φορές ακούμε μία σωστή άποψη αλλά δεν την εφαρμόζουμε γιατί ο εγωϊσμός μας μας καθιστά σκλάβους των προγενέστερων επιλογών μας?
Πόσες φορές διακρίνουμε το σωστό αλλά δεν το πράττουμε διότι μας δεσμεύουν λόγια δικά μας και πράξεις από τα οποία δεν έχουμε ελευθερωθεί?
Πόσες φορές ενεργούμε αρνητικά, απλά επειδή και κάποιος άλλος έπραξε το ίδιο και έτσι εμείς φορτωθήκαμε την εύκολη δικαιολογία του συμψηφισμού?
Πόσες φορές δεν τροφοδοτήσαμε τον εγωϊσμό μας απλά δρώντας παρορμητικά? Πόσες φορές είδαμε το λάθος δίπλα μας, αλλά κρυφτήκαμε πίσω από μία άρνηση κριτικής σκέψης η οποία μας βόλεψε στο να επαναλάβουμε κι εμείς το λάθος...
Ας διαλογισθούμε στο γεγονός οτι όλες αυτές  οι πράξεις και σκέψεις είναι αποτέλεσμα έλλειψης εσωτερικής ελευθερίας. Είμαστε δέσμιοι κάποιου σφάλματος κάποιου άλλου, δέσμιοι των παρορμήσεών μας, του εγωϊσμού μας, δέσμιοι ενός κακώς εννούμενου ανταγωνισμού με τις πράξεις των άλλων, και αλίμονο, όλο αυτό το ονομάσαμε ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ.
Κωπηλατούμε για να περάσουμε στην απέναντι όχθη, αλλά έχουμε ρίξει την άγκυρα της ανελευθερίας μας βαθειά στον βυθό. Και το χειρότερο είναι ότι απορούμε γιατί μένουμε στο ίδιο σημείο...
Ένας πολεμιστής ρώτησε έναν σοφό γέροντα πού βρίσκεται η κόλαση και πώς είναι. Και ποιός είσαι εσύ που ρωτάς του απάντησε ο γέρος. Είμαι ένας πολεμιστής απάντησε αυτός. Μα εσύ φαίνεσαι για ζητιάνος του είπε ο γέρος. Και ο πολεμιστής σήκωσε το ξίφος του να χτυπήσει τον γέρο που τόλμησε να αμφισβητήσει τα προσόντα του. Λίγο πρίν το ξίφος φτάσει στον  προορισμό του ο γέρος του είπε: «Μόλις άνοιξες την πόρτα της κόλασης. Δεν έχεις παρά να δείς πώς είναι μέσα». Απογοητευμένος και ντροπιασμένος με τον εαυτόν του ο πολεμιστής έβαλε το ξίφος στην θήκη του. «Μόλις άνοιξες την πόρτα του παραδείσου είπε ο γέρος σοφός. Δεν έχεις παρά να δείς πώς είναι μέσα».
Ο πολεμιστής είχε γίνει σκλάβος των προσόντων που είχε αποκτήσει, αντί να γίνουν τα προσόντα του οι σκλάβοι του.....

Ισότητα
Ποιός θα μπορούσε ποτέ να αμφισβητήσει ότι όλοι οι άνθρωποι έχουμε δικαίωμα στην γνώση, την ζωή, την μόρφωση, τον πολιτισμό, στην απόλαυση. Αυτή είναι η εξωτερική ερμηνεία της Ισότητας.
Βεβαίως προκύπτει αβίαστα το ερώτημα: Πρέπει να φτάσει να γίνει κάποιος Τέκτων ή Τεκτονίδα για να πιστεύει στην Ισότητα? Ασφαλώς όχι.
Η Ισότητα στις ευκαιρίες δεν είναι αυτοσκοπός. Είναι η απαραίτητη αυστηρή προϋπόθεση για να λειτουργήσει το ανθρώπινο πνεύμα και να έχει την ευκαιρία να διαλογισθεί. Είναι η απαραίτητη αυστηρή προϋπόθεση για να έχουν όλοι πρόσβαση στην Γνώση. Έτσι όλοι θα κριθούν από το πώς χρησιμοποίησαν την Ισότητα.
Ποιά είναι όμως η εσωτερική της ερμηνεία? Ποιά είναι η διάσταση εκείνη που διαφοροποιεί τον μυημένο από τον αμύητο? Ο άνθρωπος φτιάχτηκε κατ’εικόνα και ομοίωση. Με ελευθερία επιλογών από τον Δημιουργό. Ακόμα και μετά την «πτώση» του στην φυλακή της υλικότητας φέρει εντός του τον θείο σπινθήρα. Τον θείο σπινθήρα που φέρουν εντός τους όλα τα όντα και των 4 βασιλείων της φύσης.
Μόνος ο άνθρωπος όμως έχει την δυνατότητα, μέσω της ελευθερίας για την οποία μιλήσαμε πιο πρίν, να αναζητήσει την επανασύνδεση αυτού του θείου κέντρου εντός του με την πηγή του. Με την Δημιουργία. Το εάν θα οδηγήσει την ύπαρξή του σε αναζήτηση αυτής της επανασύνδεσης είναι αποτέλεσμα του χειρισμού της εσωτερικής έννοιας της ελευθερίας για την οποία προείπαμε, και της χρήσης της ισότητας που του παρέχεται και που οφείλει να του παρέχεται στο υλικό πεδίο.
Μόνος αυτός που θα νοιώσει την έλλειψη της πλήρους πνευματικότητας θα αναζητήσει την μύηση. Και αυτή θα του παρασχεθεί απλόχερα διότι «Αιτήσετε και δοθήσεται, κρούσετε και ανοιγήσεται». Όποιος ζητά λαμβάνει. Ο Ηλιος δεν αρνείται σε κανέναν τις αστρικές του επιρροές. Ο Υπέρτατος Κτίστης των Κόσμων ή Μεγάλος Αρχιτέκτονας του Σύμπαντος, αγωνιά κάθε στιγμή αναμένοντας αναζητητές της Μυητικής διαδικασίας διότι έτσι ολοκληρώνεται το σχέδιο της Δημιουργίας. Οι μη αναζητητές, οι μη αιτούντες, είναι τα κύτταρα που έχουν χάσει την ΕΣΩΤΕΡΙΚΗ τους επαφή με τον Δημιουργό. Είναι συστατικά ενός σώματος που θέλει να καταστεί υγιές αλλά εμποδίζεται από αυτούς που δεν αιτούν.
Προκύπτει επομένως αβίαστη και η απάντηση οτι ναι μεν στο υλικό πεδίο υφίσταται και πρέπει να υφίσταται ισότητα, αλλά σε μυητικό επίπεδο, όχι.
Άλλωστε, κάποιοι έκρουσαν την θύρα, ενώ άλλοι επαναπαύθηκαν σε όσα τους προσφέρει η κοινωνία.

Οι αιτούντες μόνον θα λάβουν. Οι κρούοντες θα βρούν ανοιχτή θύρα. Οι υπόλοιποι πρώτα πρέπει να κατανοήσουν οτι οφείλουν να αισθανθούν την έλλειψη για να αναζητήσουν την πλήρωση. Όσο εξακολουθούν να αισθάνονται υπερήφανοι για τις βέβηλες επιλογές και δράσεις τους, για τις παρορμήσεις τα πάθη και τις αγκυλώσεις της σκέψης τους, κάνουν βήματα προς τα πίσω. Και με Τεκτονικούς όρους, οι εφαρμόζοντες στην καθημερινή τους ζωή την μύηση, δύνανται να αισθάνονται μυημένοι.
Οι μυημένοι εργάζονται και οφείλουν να εργάζονται αθόρυβα γι’αυτούς. Σε αυτούς στοχεύουν οι διαλογισμοί και οι προσευχές τους.


Αδελφότητα
Αποτελεί ίσως το πλέον παρεξηγημένο από τα τρία χαρακτηριστικά της Τριλογίας. Δυστυχώς κι εδώ ο άνθρωπος έχει επιλέξει πολλές φορές να δρά χωρίς να έχει απελευθερωθεί από τους εγωϊστικούς του προσανατολισμούς.
Η Δημιουργία εκφρασμένη με διαφορετικά κύτταρα τα οποία απέκτησαν από τον Δημιουργό ελευθερία δράσης αποτελεί ουσιαστικά ένα σώμα το οποίο οφείλει να δρά σε δόξα του Δημιουργού του.
Κανείς δεν έχει το δικαίωμα να πραγματοποιήσει κανενός είδους διάκριση για οποιαδήποτε επιλογή. Η Αλληλεγγύη την οποία επιτάσσει η Παγκόσμια Τεκτονική Αδελφότητα σε καμμία περίπτωση δεν επιτρέπεται να αδικήσει έναν μη Τέκτονα.
Το να είσαι αλληλέγγυος σε Τέκτονες ανεξαρτήτως άλλων ιδιοτήτων, ισοδυναμεί με λειτουργία εγκληματικής οργάνωσης η οποία βάζει παντού δικούς της, προκειμένου να διαφυλάξει τις έκνομες ενέργειές της. Θέλει συνένοχους στην ομάδα της, δημιουργεί συνένοχους και ανθρώπους που συμπάσχουν στην ενοχή τους.
Ο Τέκτων είναι αλληλέγγυος σε οποιονδήποτε έχει την ανάγκη του. Είναι δίκαιος στις επιλογές του γιατί διδάσκεται την Δικαιοσύνη στο Εσωτερικό και Συμπαντικό της μεγαλείο.
Εάν προτιμήσει Τέκτονα (απλώς και μόνον γι’αυτό) τότε δημιουργεί αδικία γιατί ενδεχομένως κάποιος άλλος να ήταν καταλληλότερος. Μόνον μεταξύ ίσων μπορεί να κάνει προτιμήσεις, γιατί έτσι δεν δημιουργεί αδικία έναντι κανενός.

Ο Τεκτονισμός προωθεί την αγάπη σε κάθε δημιούργημα. Ο Γκάντι όταν ένας Ινδουϊστής του παραπονέθηκε ότι Μουσουλμάνοι σκότωσαν την οικογένειά του, τον παρότρυνε να υιοθετήσει παιδί Μουσουλμάνων και να το μεγαλώσει ως Μουσουλμάνο. Για να ΜΗΝ διαιωνίσει το έγκλημα. Για να ΜΗΝ συμψηφίσει το έγκλημα των άλλων με άλλο ένα δικό του. Έτσι θα έκανε την δική του μεγάλη υπέρβαση. Έτσι θα έβαζε ένα μικρό λιθαράκι στην άλυσο της ανθρωπότητας. Και με τεκτονικούς όρους, η ιερή λέξη της αλύσου θα έφτανε στην άλλη άκρη του ανθρώπινου νήματος ίδια, αναλοίωτη, και με τον ίδιο κραδασμό... Σε διαφορετική περίπτωση η άλυσος θραύεται, και η αποκατάστασή της, ενδεχομένως να απαιτήσει μία νέα ζωή...



Παναγιώτης Λιβιεράτος