ΤΕΚΤΟΝΙΣΜΟΣ

الجمعة، 16 أكتوبر 2009

ΙΣΙΣ


Η Ίσις, (κυρ. η βασίλισσα του θρόνου) της οποίας το όνομα είναι ελληνική μεταγραφή της αιγυπτιακής λέξης Εσέτ ή Έσε, είναι θεά της αιγυπτιακής μυθολογίας. Οι Έλληνες την εξομοίωσαν άλλοτε τη Δήμητρα, άλλοτε με την Ήρα ή τη Σελήνη, ακόμα και με την Αφροδίτη, συγχέοντας την Ίσιδα με την Άθωρ. Αρχικά ήταν πολύ μικρή θεότητα του Δέλτα του Νείλου, κυρία του Περ Χεμπέτ, βόρεια της Βουσίριδος, όπου και βρισκόταν το ιερό της. Από τα αρχαία ακόμη χρόνια, η πολιτική του ιερατείου την έδωσε σύζυγο στον θεό της γειτονικής πόλης Όσιρι, μαζί με τον οποίο και τον γιο της Ώρο σχημάτισε την Οσιρική τριάδα. Το ιερόγλυφο του ονόματός της σήμαινε αρχικά «(θηλυκό) της σάρκας», δηλαδή θνητή φύση, και είναι πιθανόν πως η θεότητα προήλθε από τη συγχώνευση θεοποιημένων βασιλισσών. Η λατρεία της ήταν δημοφιλής ακόμη και στη Ρωμαϊκή εποχή. Στην ακμή της η θεά είχε τους δικούς της ιερείς και πολλούς ναούς. Στην νήσο Φίλαι του Δέλτα του Νείλου υπήρχε ο μεγαλύτερος ναός της, ο οποίος μεταφέρθηκε στη νήσο Αγκιλκία στην περίοδο 1975-1980. Ο Πλούταρχος ερμήνευε το όνομά της ως γνώσις.
Συμβολισμοί και λατρεία
Στον οσιρικό μύθο, η Ίσιδα συμβολίζει την εύφορη γη της Αιγύπτου, την οποία γονιμοποιεί ενιαύσια ο πλημμυρισμένος Νείλος. Ο Όσιρις συμβολίζει τον ποταμό και ο Σετ, η καταστροφική δύναμη, την έρημο που σαφώς απειλούσε να καταπιεί τις καλλιεργημένες εκτάσεις. Ως γονιμοποιημένη Ίσιδα είναι προστάτιδα των παιδιών, με τη μορφή της Ίσιδας τροφού[9].
Επεκτεινόμενη, η λατρεία της Ίσιδας σταδιακά υποκατέστησε σχεδόν ολοκληρωτικά τις λατρείες των άλλων θεαινών, υπερβαίνοντας τα σύνορα της Αιγύπτου. Σε αυτό βοήθησαν οι ναυτικοί και οι έμποροι της ελληνορωμαϊκής περιόδου, που εξάπλωσαν έως τις όχθες του Ρήνου την ευλάβεια προς την Ίσιδα, προστάτιδα των ναυτιλομένων[10].
Στην κοιλάδα του Νείλου, η λατρεία της θεάς διατηρήθηκε περίπου έως τον 6ο αιώνα, όταν επί αυτοκράτορος Ιουστινιανού, ο ναός των Φιλών, στο νοτιότερο άκρο της χώρας, μετατράπηκε σε χριστιανικό ναό. Κατά την άνοιξη και το φθινόπωρο, τελούνταν προς τιμήν της θεάς μεγάλες εορτές και λαμπρές λιτανείες, γνωστές από τις περιγραφές του Απουληίου, όπως άλλωστε και οι τελετές μύησης της λατρείας της.