Αμερικάνος πολιτικός, διπλωμάτης κι επιστήμονας. Γεννήθηκε στη Βοστόνη στις 17 Ιανουαρίου του 1706. Ήταν το 15ο από τα 17 παιδιά του Josiah Franklin, σε μια φτωχή οικογένεια, όπου ο πατέρας ήταν μικροπαραγωγός σαπουνιών και κεριών.
Σε ηλικία 13 χρονών αρχίζει να εργάζεται σαν μαθητευόμενος στοιχειοθέτης στο τυπογραφείο του αδελφού του. Το 1723 αποχώρησε και πήγε στη Φιλαδέλφεια της Πενσυλβανίας, όπου και εγκαταστάθηκε μόνιμα δουλεύοντας πάλι σαν τυπογράφος. Ένα χρόνο μετά πήγε στο Λονδίνο για αγορά τυπογραφικών ειδών κι έμεινε εκεί δύο χρόνια για να τελειοποιηθεί στο επάγγελμα αυτό.
Επιστρέφοντας στη Φιλαδέλφεια, ίδρυσε δικό του τυπογραφείο συνεταιρικά με κάποιο φίλο του, συγχρόνως άρχισε να δημοσιογραφεί και πολύ σύντομα απέκτησε φήμη για τις πρακτικές και σωστές ιδέες του. Σε ηλικία 13 χρονών αρχίζει να εργάζεται σαν μαθητευόμενος στοιχειοθέτης στο τυπογραφείο του αδελφού του. Το 1723 αποχώρησε και πήγε στη Φιλαδέλφεια της Πενσυλβανίας, όπου και εγκαταστάθηκε μόνιμα δουλεύοντας πάλι σαν τυπογράφος. Ένα χρόνο μετά πήγε στο Λονδίνο για αγορά τυπογραφικών ειδών κι έμεινε εκεί δύο χρόνια για να τελειοποιηθεί στο επάγγελμα αυτό. Αυτοδίδακτος, έμαθε γαλλικά, ιταλικά, ισπανικά και λατινικά και παράλληλα άρχισε να επιδίδεται σε διάφορες επιστημονικές μελέτες. Δείχνοντας ισχυρή οργανωτική και διοικητική ικανότητα, διορίσθηκε σαν διευθυντής των ταχυδρομείων της Πενσυλβανίας κι αργότερα οργάνωσε τις ταχυδρομικές υπηρεσίες όλων των αμερικάνικων αποικιών και διορίστηκε γενικός διευθυντής των ταχυδρομείων.
Το 1751 εκλέγεται βουλευτής στη βουλή της Πενσυλβανίας και το 1757 πηγαίνει στο Λονδίνο για διαπραγματεύσεις όπου μένει πέντε χρόνια, αποκτά φίλους και μεγάλη εκτίμηση για τις επιστημονικές του επιδόσεις, με αποτέλεσμα να αναγορευθεί επίτιμος διδάκτωρ του πανεπιστημίου της Οξφόρδης.
Κατά τον αγώνα για την ανεξαρτησία των αποικιών, γύρισε στην Αμερική και εργάστηκε ολόψυχα για την επιτυχία της. Εκλεγμένος αντιπρόσωπος της Πενσυλβανίας στην επαναστατική συνέλευση της Φιλαδέλφειας, ήταν ένας από τους πέντε αντιπροσώπους στους οποίους ανατέθηκε η σύνταξη της περίφημης προκήρυξης της ανεξαρτησίας του 1776. Το 1778 κατόρθωσε να συνάψει συμμαχία των αποικιών με τη Γαλλία κατά της Αγγλίας και στις 3 Σεπτεμβρίου του 1783, μαζί με τον Ιωάννη Άνταμς και τρεις άλλους απεσταλμένους, κατάφερε να υπογραφεί η τελική συνθήκη ειρήνης με τη Βρετανία. Το 1785 εξελέγη πρόεδρος της εκτελεστικής εξουσίας της Πενσυλβανίας και το 1787 μέλος της εθνοσυνέλευσης, η οποία συνέταξε και ψήφισε το συνταγματικό χάρτη των Ηνωμένων Πολιτειών. Σαν πρόεδρος της εταιρείας για την κατάργηση της δουλείας, συνηγόρησε και υπέγραψε υπέρ της απελευθέρωσης των μαύρων, δύο μήνες πριν το θάνατό του.
Πέθανε στις 17 Απριλίου του 1790, αφήνοντας πολλά συγγράμματα και άρθρα φιλολογικά, πολιτικά και κοινωνιολογικά. Στις επιστήμες άφησε σαν κύριο κατόρθωμά του την εφεύρεση του αλεξικέραυνου το 1753, μετά από έρευνες και πειράματα που ξεκίνησε το 1740. Το 1752 έγινε το περίφημο πείραμά του με το πέταγμα του χαρταετού σε μια μέρα με καταιγίδα και κεραυνούς.
Το 1744 ανακάλυψε μια στόφα που μείωνε τους ρύπους των καμινάδων καπνού, ο τύπος της οποίας χρησιμοποιείται ακόμη και σήμερα. Δικές του έρευνες εφαρμόστηκαν σε γυαλιά μυωπίας. Ανακάλυψε επίσης ένα τύπο Αρμόνικας για μουσική.
Στη διάλεξη με τίτλο «Ανοχή και Ανεξιθρησκεία στο Δυτικό κόσμο», που δόθηκε από τον καθηγητή του πανεπιστημίου Αθηνών κ. Σάββα Αγουρίδη, το 1998, με την ευκαιρία της 50ης επετείου από τη Διακήρυξη των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων του Ο.Η.Ε, βρίσκουμε το απόσπασμα:
”Σε ό,τι αφορά την Αμερικανική επανάσταση και τις διακηρύξεις της, αναφέρουμε απλώς στη συνάφεια αυτή το ιδεολογικό αμάλγαμα του Αγγλοσάξωνα και του οπαδού του ευρωπαϊκού, κατ’ ουσία του Γαλλικού, Θεϊσμού και του Διαφωτισμού, με την παράθεση κάποιων μεγάλων ονομάτων, που χάραξαν με την προσωπική τους σφραγίδα την Αμερικανική επανάσταση: Ο Βενιαμίν Φραγκλίνος ήταν μάλλον επισκοπελιανός αλλά με θεμελιώδη πίστη εκείνη του Θεϊστή, ο Thomas Paine ήταν Θεϊστής , ο Thomas Jefferson ήταν επισκοπελιανός αλλά στις πεποιθήσεις Θεϊστής. Το ίδιο περίπου και ο James Madison. Στο έργο του «Parable against Persecution» γράφει ο Benjamin Franklin τα εξής πολύ αληθή και πνευματώδη: «Όταν μια θρησκεία είναι καλή, νομίζω πως θα μπορεί να υποστηρίξει τον εαυτό της, όταν όμως δεν μπορεί να υποστηρίξει τον εαυτό της, κι ο Θεός δε δείχνει ενδιαφέρον για την υποστήριξή της, έτσι που οι ασχολούμενοι με αυτή αναγκάζονται να καλούν σε βοήθεια την κρατική εξουσία, αυτό, όπως εγώ το καταλαβαίνω, δείχνει πως πρόκειται για μια κακή θρησκεία».
Σύμφωνα με τον τέκτονα και ιστορικό του τεκτονισμού Μάνλυ Χωλ, όπως αναφέρει ο Ντέιβιντ Άικ στο βιβλίο του "Το Μυστικό Όλων των Εποχών", από τις 55 υπογραφές των εκπροσώπων που συνέταξαν το Αμερικανικό Σύνταγμα, στο συνέδριο που έγινε το καλοκαίρι του 1787 στη Φιλαδέλφεια, σχεδόν οι 50 ανήκαν σε γνωστούς μασόνους της εποχής, και μόνο μία σίγουρα δεν ανήκε σε μασόνο [3]. Ανάμεσα σε εκείνους που το υπογράφουν ξεχωρίζουν και οι γνωστοί μασόνοι Τζωρτζ Ουάσινγκτων, Τόμας Τζέφερσον, Βενιαμίν Φραγκλίνος, εκ των οποίων οι δύο πρώτοι διετέλεσαν και πρόεδροι των ΗΠΑ.
Στην αυτοβιογραφία του Φραγκλίνου, υπάρχει ένα απόσπασμα που λέει:
«… το φυλλάδιό μου με κάποιο τρόπο έπεσε στα χέρια ενός Lyon, ενός χειρουργού, συγγραφέα του βιβλίου «The Infallibility of Human Judgment» (Το αλάθητο της ανθρώπινης κριτικής), με αποτέλεσμα μια γνωριμία μεταξύ μας. Έδειξε μεγάλο ενδιαφέρον προς εμένα και με καλούσε συχνά για συζήτηση πάνω σ΄ αυτά τα θέματα, και με πήγαινε στο Horns, μια μπυραρία στο Cheapside, και με σύστησε στο Δόκτορα Μάντβιλ, συγγραφέα του έργου «Ο μύθος των μελισσών», που είχε ένα κλαμπ εκεί, του οποίου ήταν η ψυχή με το να είναι η πιο περιπαικτική και διασκεδαστική συντροφιά. Οι Lyons, επίσης, με σύστησαν στο Δόκτορα Πέμπερτον, στο Batson’s καφέ, ο οποίος υποσχέθηκε ότι θα μου έδινε την ευκαιρία, κάποια στιγμή, να συναντήσω τον Σερ Ισαάκ Νεύτων, κάτι το οποίο επιθυμούσα πάρα πολύ. Αλλά αυτό δεν έγινε ποτέ.
Ο Β. Φραγκλίνος θεωρείται ένας από τους θεμελιωτές του Αμερικάνικου κράτους κι ένας από τους «πατέρες» του έθνους, στον οποίο οι επίσημες πηγές πάντα αναφέρονται με μεγάλο σεβασμό. Εκτός από τις εκτεταμένες μελέτες του πάνω στις επιστήμες και τα γράμματα, είναι πολύ πιθανόν να είχε σχέσεις με τον εσωτερισμό, μέσα από το ισχυρό και ταυτόχρονα μυστικό τότε κίνημα του Τεκτονισμού, που έβαλε τη σφραγίδα του στην έναρξη του Αμερικάνικου πολιτισμού, ενός πολιτισμού που, δυστυχώς, σήμερα τίθεται υπό αμφισβήτηση.
Χρονολογική παρουσίαση βιογραφίας & Ελευθεροτεκτονική δραστηριότητα
| 17 Ιανουαρίου 1706 | Γεννήθηκε στη Βοστώνη, της Μασαχουσέτης. | ||||||
| Μαθήτευσε στον αδελφό του, Τζέιμς, ο οποίος ήταν τυπογράφος, μόλις στα 12 του χρόνια, τον εγκατέλειψε πέντε χρόνια αργότερα μετά από έντονες διαφωνίες και εγκαταστάθηκε στη Φιλαδέλφεια. | |||||||
| 1727 | Οργάνωσε τη λέσχη της «φατρίας» ("Junto" club), η οποία εξελίχθηκε στην Αμερικάνικη | ||||||
| Φιλοσοφική Εταιρεία και τη Λέσχη του «Δερμάτινου Περιζώματος», μία μυστική εταιρεία (όπως περιγράφεται στα Χρονικά της Φιλαδέλφεια και της Πενσυλβάνια του 1850, τόμος u, σελίδα 495 και στο βιβλίο «Ο Φραγκλίνος ως Ελευθεροτέκτων», σ. 7-9). | |||||||
| 1730 - 1748 | Πρώτα εργάστηκε ως τυπογράφος, στη συνέχεια έγινε ιδιοκτήτης μίας τυπογραφικής | ||||||
| επιχείρησης και εξέδωσε την εφημερίδα The Pennsylvania Gazette. | |||||||
| Φεβρουάριος 1730 - 1731 | Μυήθηκε στην Στοά του Αγίου Ιωάννου (σύμφωνα με την Ιστορική Εταιρεία της | ||||||
| Πενσυλβάνια, τα πρακτικά της Στοάς του Αγίου Ιωάννη και το βιβλίο πρακτικών των συνεδριάσεων της Μεγάλης Στοάς της Πενσυλβάνια, 1885, σ. 37-39). | |||||||
| 1731 | Έθεσε τα θεμέλια για μία βιβλιοθήκη, η οποία αναπτύχθηκε σε Δημοτική Βιβλιοθήκη της | ||||||
| Φιλαδέλφεια. | |||||||
| 24 Ιουνίου 1732 | Εκλέχθηκε Δεύτερος Μέγας Επόπτης (σύμφωνα με την έκδοση της Pennsylvania | ||||||
| Gazette, αρ. 187, της 26ης Ιουνίου, 1732). | |||||||
| 1732 - 1757 | Κέρδισε ευρεία αναγνώριση με το «Poor Richard's Almanack». | ||||||
| 24 Ιουνίου 1734 | Εκλέχθηκε Μέγας Διδάσκαλος της Πενσυλβάνια (σύμφωνα με την Pennsylvania | ||||||
| Gazette, αρ. 290, Ιούνιος 1734). | |||||||
| Αύγουστος 1734 | Δημοσίευσε ένα Τεκτονικό Βιβλίο του, μία επανέκδοση των Συνταγμάτων των | ||||||
| Ελευθερο-τεκτόνων του Άντερσον, το πρώτο Τεκτονικό βιβλίο το οποίο εκδόθηκε στην Αμερική (σύμφωνα με την Pennsylvania Gazette, αρ. 284, 9 – 16 Μαΐου, 1734). | |||||||
| 28 Νοεμβρίου 1734 | Έγραψε ως Μέγας Διδάσκαλος στον αδελφό Χένρυ Πράις στη Βοστώνη δύο αδελφικές | ||||||
| επιστολές, μία επίσημη σχετικά με Τεκτονικά ζητήματα και μία λιγότερο επίσημη (κατά μαρτυρία του Χένρυ Πράις) | |||||||
| 1734 - 1735 | Ο Φραγκλίνος και οι αδελφοί της Στοάς του Αγίου Ιωάννη, σύμφωνα με τις παλιές | ||||||
| τεκτονικές και οικογενειακές παραδόσεις, έθεσαν τον ακρογωνιαίο λίθο στο Δημόσιο Κτήριο «Μέγαρο της Ανεξαρτησίας», το οποίο χτίστηκε την περίοδο κατά την οποία ο Φραγκλίνος διετέλεσε Μέγας Διδάσκαλος (σύμφωνα με την ψηφοφορία της Συνέλευσης, την Ιστορία του Μεγάρου της Ανεξαρτησίας του Etting και επίσης, κατά τις καταγραφές ημερομηνίας στους πίδακες νερού του Μεγάρου) | |||||||
| 1735 - 1738 | Διετέλεσε Γραμματέας της Στοάς του Αγίου Ιωάννη. | ||||||
| 13 Απριλίου 1738 | Ο Φραγκλίνος, σε μία επιστολή προς τη μητέρα του, γράφει «οι Ελευθεροτέκτονες δεν | ||||||
| έχουν αρχές ή πρακτικές οι οποίες να είναι ασύμβατες με την θρησκεία και την καλή διαγωγή». (η πρωτότυπη επιστολή υπάρχει – με τον γραφικό χαρακτήρα του Φραγκλίνου – στο σχετικό Βιβλίο της Συλλογής της Ιστορικής Εταιρείας της Πενσυλβάνια) | |||||||
| 25 Μαΐου 1743 | Επισκέφθηκε την πρώτη Στοά (του Αγίου Ιωάννη) στη Βοστώνη (σύμφωνα με το βιβλίο | ||||||
| πρακτικών των συνεδριάσεων της Μεγάλης Στοάς της Μασαχουσέτης 1733-92, σελίδα 390). | |||||||
| 1744 | Ήταν ο κύριος συντελεστής στη βελτίωση του φωτισμού των δημόσιων δρόμων, εφηύρε | ||||||
| μία θερμαντική σόμπα (η οποία ακόμη κατασκευάζεται) και ενδιαφέρθηκε για τον ηλεκτρισμό. | |||||||
| 1748 | Πούλησε την επιχείρησή του στον προϊστάμενο και αποσύρθηκε για να αφιερώσει τον | ||||||
| εαυτό του στη δημόσια ζωή. | |||||||
| 10 Ιουνίου 1749 | Διορίστηκε Επαρχιακός Μέγας Διδάσκαλος από τον Τόμας Όξναρντ, της Βοστώνης | ||||||
| (σύμφωνα με το βιβλίο πρακτικών των συνεδριάσεων της Μεγάλης Στοάς της Πενσυλβάνια, 1882, σελίδα 157). | |||||||
| 29 Αυγούστου 1749 | Η Στοά της Ταβέρνας του Βαρελιού υπέβαλλε αίτηση στον Επαρχιακό Μέγα Διδάσκαλο | ||||||
| Φραγκλίνο για μία «Αντιπροσωπεία υπό την ανοχή του» (σύμφωνα με το σχετικό χειρόγραφο, των Πρακτικών της Στοάς της Ταβέρνας του Βαρελιού) | |||||||
| 13 Μαρτίου 1750 | Ολοκληρώνεται η θητεία του ως Επαρχιακού Μέγα Διδασκάλου και αμέσως διορίζεται | ||||||
| Αναπληρωτής Μέγας Διδάσκαλος από τον Γουίλλιαμ Άλλεν, τον Επαρχιακό Μέγα Διδάσκαλο (σύμφωνα με το Βιβλίο των πρακτικών των συνεδριάσεων της Μεγάλης Στοάς της Πενσυλβάνια, 1882, σελίδα 157). | |||||||
| 1752 | Έκανε τα περίφημα πειράματα με χαρταετό. | ||||||
| 12 Μαρτίου 1752 | Ορίζεται μέλος Επιτροπής για την ανέγερση της «Στοάς των Ελευθεροτεκτόνων» στη | ||||||
| Φιλαδέλφεια (σύμφωνα με το πρωτότυπο χειρόγραφο της Βιβλιοθήκης του Τεκτονικού Μεγάρου, της Φιλαδέλφεια). | |||||||
| 25 Οκτωβρίου 1752 | Επισκέφθηκε την Στοά της Ταβέρνας του Βαρελιού (σύμφωνα με το χειρόγραφο των | ||||||
| Πρακτικών της Στοάς της Ταβέρνας του Βαρελιού). | |||||||
| 1754 | Ήταν ο αντιπρόσωπος της Πενσυλβάνια στο Κογκρέσο του Ώλμπανυ. | ||||||
| 11 Οκτωβρίου 1754 | Παρίσταται στην Τριμηνιαία Εκδήλωση της Μεγάλης Στοάς της Μασαχουσέτης, η οποία | ||||||
| πραγματοποιήθηκε στο Μέγαρο Συναυλιών της Βοστώνης (σύμφωνα με το Βιβλίο των πρακτικών των συνεδριάσεων της Μεγάλης Στοάς της Μασαχουσέτης 1733-92, σελίδα 34, και 1871, σελίδα 361). | |||||||
| 24 Ιουνίου 1755 | Είχε προεξέχοντα ρόλο στη Μεγάλη Επέτειο και Καθιέρωση της «Στοάς των | ||||||
| Ελευθεροτεκτόνων» στη Φιλαδέλφεια, το πρώτο Τεκτονικό κτήριο της Αμερικής (σύμφωνα με την Pennsylvania Gazette, αρ. 1384. 3 Ιουλίου 1755 και το Κήρυγμα της Εκκλησίας του Χριστού, Φιλαδέλφεια 1755, που βρίσκεται στο Αρχείο της Ιστορικής Εταιρείας της Πενσυλβάνια). | |||||||
| 1757 - 1762 | Εκπροσώπησε την Πενσυλβάνια στην Αγγλία με σκοπό την επιβολή φόρων στην | ||||||
| ιδιωτική ακίνητη περιουσία. | |||||||
| 10 Οκτωβρίου 1759 | Επισκέφθηκε την Στοά Άγιος Δαβίδ, στο Εδιμβούργο της Σκωτίας (σύμφωνα με το | ||||||
| αρχείο «Τέσσερεις Εστεμμένοι Μάρτυρες», του 1908 τόμος xxi, 3ο κεφάλαιο, σελίδα 270). | |||||||
| 1760 | Επαρχιακός Μέγας Διδάσκαλος της Φιλαδέλφεια (σύμφωνα με τα Συντάγματα του | ||||||
| Noorthouck, σελίδα 276 έκδοση του 1784 στο Λονδίνο) | |||||||
| 17 Νοεμβρίου 1760 | Παρίσταται στη Μεγάλη Στοά της Αγγλίας, η οποία συνεκλήθη στο «Στέμμα & Άγκυρα», | ||||||
| στο Λονδίνο. Σύμφωνα με τα Πρακτικά της Μεγάλης Στοάς της Αγγλίας, εισήλθε ως «Επαρχιακός Μέγας Διδάσκαλος». | |||||||
| 1762 | Προσφωνείται ως Μέγας Διδάσκαλος της Πενσυλβάνια (σύμφωνα με τις επιστολές του | ||||||
| αδελφού Βάλεντζ προς τον Φραγκλίνο οι οποίες βρίσκονται στο αρχείο της Αμερικάνικης Φιλοσοφικής Εταιρείας). | |||||||
| 1766 | Εκλήθη στη Βρετανική Βουλή των Κοινοτήτων για να αιτιολογήσει την αντίθεση των | ||||||
| αποικιών της Αμερικής στο Φόρο Χαρτοσήμου. | |||||||
| 1775 | Επέστρεψε στη Φιλαδέλφεια, όταν ο πόλεμος κατέστη αναπόφευκτος. | ||||||
| Έγινε μέλος του δεύτερου Ηπειρωτικού Κογκρέσου και ήταν στην επιτροπή η οποία συνέταξε και υπέγραψε τη Διακήρυξη της Ανεξαρτησίας. | |||||||
| 1776 | Εστάλη ως μέλος μίας τριμελούς επιτροπής για να διαπραγματευθεί μία διεθνή συνθήκη | ||||||
| με τη Γαλλία. Έτυχε τεράστιας δημοτικότητας κατά τη διάρκεια της παραμονής του, η οποία κράτησε έως το 1785, περίοδο κατά την οποία ήταν διπλωματικός εκπρόσωπος των Ηνωμένων Πολιτειών. Εντάχθηκε σε Τεκτονικές Στοές της Γαλλίας (σύμφωνα με έγγραφα του Αρχείου της Αμερικάνικης Φιλοσοφικής Εταιρείας) | |||||||
| 7 Απριλίου 1778 | Παραβρέθηκε στη μύηση του Βολταίρου στην Στοά των Εννέα Αδελφών (ή Μουσών), μία | ||||||
| διάσημη Στοά στο Παρίσι (σύμφωνα με το βιβλίο του Αμιάμπλ «Μία τεκτονική στοά πριν το 1787», σελίδα 65, του Λαντουάν «Ιστορία του Γαλλικού Ελευθεροτεκτονισμού» και του Κλος «Ιστορία του Ελευθεροτεκτονισμού στη Γαλλία»). | |||||||
| 1778 | Εντάσσεται στην Στοά των Εννέα Αδελφών στο Παρίσι. Προφανώς, το παράδειγμα του | ||||||
| Φραγκλίνου δεν άφησε ανεπηρέαστη την απόφαση της ηγετικής φυσιογνωμίας της φιλοσοφίας στο να γίνει δεκτός ως Ελευθεροτέκτων και από την άλλη μεριά είναι βέβαιο ότι η μύηση του Βολταίρου ήταν καθοριστική για την απόφαση του Ένδοξου Αμερικανού να ενταχθεί στις Εννέα Αδελφές (Στοά)-" " Το όνομα του Φραγκλίνου εμφανίζεται λίγο μετά εκείνου του Βολταίρου στην εκτυπωμένη κατάσταση του 1779"(σύμφωνα με το «Μία τεκτονική στοά πριν το 1789», σελίδα 145). | |||||||
| 28 Νοεμβρίου 1778 | Πρωτοστάτησε στην Στοά της Θλίψης ή Τεκτονική επικήδεια τελετή του Βολταίρου | ||||||
| (σύμφωνα με σχετικό Χειρόγραφο του Αρχείου της Αμερικάνικης Φιλοσοφικής Εταιρείας και Μετάλλιο το οποίο αποτελούσε τιμητικό ενθύμιο της περίστασης και το οποίο βρίσκεται στη Βιβλιοθήκη του Τεκτονικού Μεγάρου, στη Φιλαδέλφεια. Ο αδελφός Χώκινς δηλώνει ότι ένα ακόμη δείγμα αυτού του σπάνιου μεταλλίου βρίσκεται στην κατοχή της Μεγάλης Στοάς του Μέκλενμπουργκ, στη Γερμανία). | |||||||
| 21 Μαΐου 1779 | Εκλέχθηκε Σεβάσμιος Διδάσκαλος της Στοάς των Εννέα Αδελφών και η εφορευτική | ||||||
| επιτροπή ειδοποιώντας τον για την εκλογή αυτή στο Πασύ, κοντά στο Παρίσι, μίλησε περί των Σημαντικών και πολλών υποθέσεων τις οποίες είχε αναλάβει και σημείωσε ότι αντέχοντας αυτήν την ευθύνη θα μπορούσε να βρει χρόνο να «παρακολουθεί τις συνεδριάσεις των Ελευθεροτεκτόνων σα να ήταν ένας αδελφός με αρκετό ελεύθερο χρόνο». Ο Φραγκλίνος διετέλεσε Σεβάσμιος Διδάσκαλος για δύο χρόνια, ενώ η θητεία του είχε ανανεωθεί το 1780 (σύμφωνα με το «Μία Τεκτονική Στοά Πριν το 1789», του αδελφού Λουί Αμιάμπλ 1897, σελίδες 136, 145). | |||||||
| 1781 | Ορίστηκε μαζί με τον Τζέυ και τον Άνταμς να διαπραγματευθεί την υπογραφή της ειρήνης | ||||||
| με τη Μεγάλη Βρετανία. | |||||||
| 1782 | Εκλέγεται Σεβάσμιος, ήτοι Σεβάσμιος Διδάσκαλος της Στοάς των Εννέα Αδελφών, στη | ||||||
| Μεγάλη Ανατολή Παρισιού (σύμφωνα με τα έγγραφα του Αρχείου της Αμερικάνικης Φιλοσοφικής Εταιρείας) | |||||||
| 7 Ιουλίου 1782 | Μέλος της Σεπτής Στοάς του "Αγίου Ιωάννη της Ιερουσαλήμ" (σύμφωνα με τα έγγραφα | ||||||
| του Αρχείου της Αμερικάνικης Φιλοσοφικής Εταιρείας). | |||||||
| 1785 | Εκλέγεται επίτιμο μέλος της Στοάς των Καλών Φίλων, της Ρουέν, στη Γαλλία (σύμφωνα | ||||||
| με τα έγγραφα του Αρχείου του Πανεπιστημίου της Πενσυλβάνια). | |||||||
| 24 Απριλίου 1785 | Εκλέγεται Επίτιμος Σεβάσμιος της Σεπτής Στοάς του "Αγίου Ιωάννη της Ιερουσαλήμ" | ||||||
| (σύμφωνα με τα έγγραφα του Αρχείου της Αμερικάνικης Φιλοσοφικής Εταιρείας). | |||||||
| Σεπτέμβριος 1785 | Επέστρεψε στη Φιλαδέλφεια. | ||||||
| 1785 - 1787 | Ήταν πρόεδρος του εκτελεστικού συμβουλίου της Πενσυλβάνια (όργανο της τοπικής | ||||||
| αυτοδιοίκησης). | |||||||
| 27 Δεκεμβρίου 1786 | Κατά την αφιέρωση ενός κηρύγματος το οποίο εκφωνήθηκε κατά παράκληση του Μέγα | ||||||
| Διδασκάλου της Πενσυλβάνια, από τον αιδεσιμότατο Τζόζεφ Πίλμορ στην Εκκλησία του Αγίου Παύλου, της Φιλαδέλφεια, ο Φραγκλίνος αναφέρεται ως " ένας Ένδοξος Αδελφός του οποίου η διακεκριμένη μεταξύ των Τεκτόνων αρετή, του παρείχε το μέγιστο σεβασμό τους" (αντίγραφο από το Βιβλίο το οποίο βρίσκεται στο Αρχείο της Ιστορικής Εταιρείας της Πενσυλβάνια και τη Βιβλιοθήκη του Τεκτονικού Μεγάρου της Φιλαδέλφεια). | |||||||
| 17 Απριλίου 1790 | Απεβίωσε. | ||||||
| Πηγή: Nea Acropoli, www.mystica.gr |
