ΤΕΚΤΟΝΙΣΜΟΣ

الأحد، 21 أغسطس 2011

Είμαι Τέκτονας


<<Ώστε θα φύγεις από τον κανονικό Τεκτονισμό;>> με ρώτησε ένας αδελφός όταν του ανέφερα την πρόθεσή μου να αποχωρήσω από την ΕΜΣτΕ και να υιοθετηθώ σε κάποια άλλη Τεκτονική δύναμη.  <<Γιατί θεωρείς κανονικό μόνον τον Τεκτονισμό που ακολουθούν  οι Άγγλοι  ;>> ρώτησα έκπληκτος  για να μου απαντήσει <<όλα τα άλλα είναι παιχνίδια άνευ ουσίας για κομπλεξικούς ψευτοτέκτονες>>. 
 
Τα λόγια του αυτά με τάραξαν τόσο πολύ που αμέσως με κατέλαβε μια στεναχώρια και μια αμφιβολία για τους αδελφούς μου αλλά και για τον Τεκτονισμό στην Πατρίδα μας. Μου θύμισε όταν παιδιά ακόμη παίζαμε πόλεμο στις αλάνες της Κυψέλης και ρωτούσαμε με επιθετικό πολλές φορές ύφος τους φίλους μας που δεν ήξεραν με ποια ομάδα να πάνε <<διάλεξε με ποιούς θα είσαι. Ή είσαι με εμάς ή δεν θα σε έχουμε φίλο >>  Κάπως έτσι αισθάνθηκα. Αν δεν είσαι μ’ εμάς δεν είσαι Τέκτονας. Μα καλά . Όλα αυτά που περάσαμε μαζί όλα αυτά τα χρόνια; Οι ατελείωτες συζητήσεις στο δείπνο της αγάπης μετά τις συνεδρίες όπου μας ταξίδευαν σε πνευματικά μονοπάτια δύσκολα και άκρως ενδιαφέροντα; Οι μυήσεις και οι τελετές ; Οι κοινές εκδρομές με τις οικογένειες μας;  Όλα αυτά χάνονται στο λεπτό μόνο και μόνο επειδή διαπίστωσα κάποια στραβά μέσα στην ΕΜΣτΕ και θέλησα να αποστασιοποιηθώ (καλώς ή κακώς) από όλη αυτή την άσχημη και στενάχωρη κατάσταση;  Επειδή είπα φτάνει πια στην οικονομική αφαίμαξη που κάποιοι  τεχνηέντως οδηγούσαν τους αδελφούς οι οποίοι σαστισμένοι, μαγεμένοι πολλές φορές από τίτλους και αξιώματα, βαθμούς και πορφυρές κορδέλες καλούνταν να βάζουν συνεχώς το χέρι όλο και ποιο βαθιά στην τσέπη;

Μετά από αυτή τη συζήτηση και για αρκετές ημέρες πολλές σκέψεις ήλθαν να με βασανίσουν αλλά και να μου δώσουν απαντήσεις που όλο αυτό το διάστημα δυσκολευόμουν να βρω. Δική μου η ευθύνη για την εθελούσια αυτή τύφλωση. Κανένας δεν με ανάγκασε να μην βλέπω την πραγματικότητα. Κανένας δεν με ανάγκασε ποτέ να κάνω κάτι. Όμως όλα ήταν εκεί μπροστά μου απλά εγώ δεν ήθελα να τα δω. Τα 330 ευρώ της μύησης μου είχαν φανεί πολλά αλλά σκέφτηκα ότι υπάρχουν έξοδα σε μια αδελφότητα και πρέπει να καλύπτονται από τα μέλη της. Πολλά μου φάνηκαν και τα 220 ευρώ της διέλευσης και 220 της έγερσης , σκέφτηκα όμως ότι χρειάζονται χρήματα για την αγαθοεργία . Περνώντας όμως ο καιρός διαπίστωνα ότι και αυτή η αγαθοεργία τελούνταν μέσω μιας ΜΚΟ η οποία ντρέπονταν να αναφέρει την Τεκτονική της ιδιότητα και παρουσιάζονταν ως Αγαθοεργό Σώμα, λες και ήταν κανένα σωματείο με που…ες και φοβόνταν την κοινωνική κατακραυγή. Και έτρεχαν οι συνδρομές (315 ευρώ το έτος) και οι εισφορές στα παράπλευρα σώματα και οι πληρωμές για τις μυήσεις και δεν μιλούσα μήπως και θεωρήσουν οι αδελφοί μου ότι είμαι τσιγκούνης ή ξέρω εγώ τι.

Θα πει κάποιος . Πνευματικό έργο δεν παράγονταν; Θέλω να είμαι δίκαιος. Αν κάτι με κρατούσε μέχρι σήμερα ήταν ακριβώς αυτό. Ότι παράγονταν πνευματικό έργο.  Δυστυχώς όχι από όλους ούτε καν  από τους περισσότερους . Αλλά αυτοί οι λίγοι , οι πραγματικοί εργάτες του πνεύματος δούλευαν <<υπερωρίες>> ώστε να καλύψουν το κενό όλων των υπολοίπων για τους οποίους ο  Τεκτονισμός σήμαινε έγγραφα, γραμματείες , επιστολές, δημόσιες σχέσεις, αναγνωρίσεις, ταξίδια, χορούς, γεύματα.  Δεν μπορώ να ξεχάσω τις εργασίες του αδελφού   Ι.Π ο οποίος με μοναδική απλότητα μετέφερε γνώση και  Τεκτονική εμπειρία και μιλούσε για τον Τεκτονισμό του 18ου και 19ου αιώνα σαν να τον είχε ζήσει ο ίδιος. Όμως ,μάρτυς μου ο Θεός, δεν ήταν λίγες οι φορές που διέκρινες τη ζήλια ή το φθόνο από κάποιους για τις γνώσεις αυτές. Και όσο δεν μπορούσαν να ανταποκριθούν στο πνευματικό κάλεσμα τόσο πιο πολύ χωνόντουσαν στα γραφειοκρατικά τους καθήκοντα ως δίποδοι ασπάλακες που συναγωνίζονταν ποιος θα χωθεί βαθύτερα στη γη. 

Επίσης έκανα στα 30 μου αδελφούς πραγματικούς. Αδελφούς που στάθηκαν δίπλα μου στα δύσκολα αλλά και στις χαρές. Τον Τάσο ,τον Γιάννη ,τον Λεωνίδα ,τον  Γουλιέλμο, τον Αντώνη, τον Ιορδάνη, τον Σταύρο, τον Δημήτρη, τον Ανδρέα, τον Μιχάλη και ένα σωρό άλλους αδελφούς. Ανθρώπους με τους μοιραστήκαμε την  πνευματική κάματο  ,και ελπίζω στο μέλλον να συνεχίσουμε να μοιραζόμαστε .

Για την πρόθεσή μου αυτή λοιπόν κάποιοι δεν με θεωρούν Τέκτονα. Λες και όσοι δεν ανήκουν στην ΕΜΣτΕ πλανώνται  πλάνη οικτρά. Λες και δεν υπήρξαν φωτισμένα μυαλά (προς θεού δεν συγκαταλέγω τον εαυτό μου μέσα σε αυτά) που είδαν τα στραβά και τα ανάποδα και ζήτησαν στέγη κάπου αλλού. Εξάλλου  ο Τεκτονισμός είναι μια συνεχή αναζήτηση και η κάθε αλλαγή πρέπει να αντιμετωπίζετε ως μια πνευματική πρόκληση και όχι ως το λαϊκόν << το έσκασε το πρόβατο από το μαντρί>>. Λες και ο Αγγλικός τύπος είναι ο μόνος που μπορεί να  βοηθήσει για το ταξίδι στην Ιθάκη του καθενός.

Τι να γίνει όμως. Υπάρχουν και αυτοί οι οποίοι δεν μένουν στις τυπικότητες και μιλούν . Υπάρχουν αυτοί οι οποίοι δεν    γεννήθηκαν από πλούσιες οικογένειες και η καταβολή της ετήσιας συνδρομής και των μυήτρων αποτελεί έναν μικρό άθλο. Υπάρχουν αυτοί οι οποίοι συγκινούνται ακόμη όταν ακούνε τις γριές στα χωριά τους να αφηγούνται ιστορίες μιας άλλης εποχής.  Υπάρχει μια γενιά Τεκτόνων, και αυτό το πιστεύω βαθύτατα και ελπίζω να ανήκω και εγώ σε αυτούς , που πασχίζει  και ίσως έχει εμπνεύσει κάποιους νέους αδελφούς να αγαπήσουν τις παραδόσεις και τις αρχές του Τεκτονισμού χωρίς να ενσταλάξει στην καρδιά τους μίσος ή προκαταλήψεις.  Για όσους αγαπούν πραγματικά τον Τεκτονισμό κάθε πέρασμα από μια άλλη Στοά είναι ανατριχίλα ιερή, είναι προσκύνημα στο πνεύμα , είναι ιερά <<υποχρέωση>>.

Όσο κι αν ο Τεκτονισμός έπεσε και πέφτει , κατά καιρούς, σε χέρια ανθρώπων που ελάχιστη σχέση έχουν με τον Τεκτονισμό (πιστεύω ότι τέτοιοι άνθρωποι διοικούν σήμερα την ΕΜΣτΕ)  εμείς οι ρομαντικοί τρελοί ( από την ΕΜΣτΕ, την Μεγάλη Στοά, την Στοά του ΑΑΣΤ, τους Δελφούς , την Ιονική Μεγάλη Στοά, την Ηνωμένη Μεγάλη Στοά) θα επιμένουμε στην πιστή εφαρμογή του Ελευθερία – Ισότης – Αδελφότης. Τώρα το τι γράφουν τα χαρτιά τους και οι κανονισμοί τους ας μη το συζητήσουμε γιατί εδώ χάσαμε το δάσος και αυτοί ψάχνουν την κοκορεβιθιά.
Αγαπητοί φίλοι και αδελφοί. Δεν είναι αστείο πράγμα οι (πραγματικές) παραδόσεις ούτε το τρίπτυχο που προανέφερα. Αλλά όταν η μόνη καθημερινή ασχολία των διοικούντων είναι πως θα συγκεντρώσουν την συνδρομή μας και πως θα αποκτήσουν ένα ακόμη αξίωμα που μυαλό για την ουσία. 

Για όλα αυτά που προανέφερα , χωρίς αυτό να φανεί εγωιστικό, πιστεύω ότι είμαι Τέκτονας και θέλω να το φωνάξω τόσο ΔΥΝΑΤΑ , σε όλους τους στενόμυαλους επαγγελματίες Τέκτονες   , ώστε να ακουστεί όπως ακούστηκε η κραυγή των αγαπημένων τους Βρετανών όταν ο Ιούλιος Καίσαρας διέσχιζε τα ποτάμια της Βρετανίας. Εκείνη η κραυγή του ανυπόταχτου , ανίκητου πολεμιστή, που ηδονίζεται να δείχνει τη βαρβαρότητα του.
Δημόδοκος