Μια όμορφη και παράξενη ιστορία - Επίσκεψη στην Ι.Μ. Τατάρνης

Θα ξεκινήσω τη διήγησή μου με μια έκφραση που είναι λίγο πολύ σε όλους οικεία ∙ ‘’Άγνωσται αι βουλαί του Κυρίου.’’ Και πράγματι στη ζωή μας συμβαίνουν γεγονότα που φροντίζουν να επαληθεύουν την παραπάνω βαθυστόχαστη ρήση. Αρκεί να έχει κανείς τα μάτια της καρδιάς του ανοιχτά για να μπορεί να εισπράξει αυτή τη θεία ενέργεια η οποία έρχεται στον καθένα μας σε ανύποπτες στιγμές για να μας δηλώσει την παρουσία του Μ.Α.τ.Σ.

Ένα πρωί του Δεκέμβρη η μικρή μας παρέα αποφάσισε να επισκεφτεί τη Ι.Μ Τατάρνης που βρίσκεται στο νομό Ευρυτανίας. Το ραντεβού είχε δοθεί για νωρίς το πρωί διότι η απόσταση μέχρι την Μονή ήταν αρκετά μεγάλη( θα φεύγαμε από Καρπενήσι) . Ο καιρός μουντός, βροχερός και το κρύο τσουχτερό. Λόγω τη κούρασης που συσσωρεύει ο άνθρωπος της πόλης ,όπως ήταν αναμενόμενο ,δεν ξυπνήσαμε και πολύ πρωί διότι κανείς δεν λέει όχι σε ένα χαλαρό ξύπνημα γύρω στις 9 όταν βρίσκει την ευκαιρία. Με τον αδελφό μου Τ…. και τις συζύγους μας , αφού σχεδιάσαμε λίγο την διαδρομή στο τραπέζι την ώρα του πρωινού ξεκινήσαμε όλο κέφι για τον προορισμό μας.

Είχαμε αφήσει το Καρπενήσι λίγα χιλιόμετρα πίσω μας όταν στο βάθος του δρόμου διακρίναμε μια μικρή εστία φωτιάς. Σταματήσαμε το αυτοκίνητο στη δεξιά πλευρά του δρόμου και με κλαδιά σβήσαμε τη φωτιά η οποία δεν είχε πάρει διαστάσεις λόγω της υγρασίας που υπήρχε παντού. Για να είμαστε σίγουροι καλέσαμε την πυροσβεστική υπηρεσία η οποία ανταποκρίθηκε άμεσα στο κάλεσμά μας και διεξήγαγε μια σύντομη επιχείρηση κατάσβεσης για παν ενδεχόμενο. Αυτή η μικρή περιπέτεια είχε ως αποτέλεσμα να βγούμε εκτός προγράμματος για 1 – 1.30 ώρα. Η ώρα ήταν ήδη 12:30. Μη δίνοντας σημασία στο γεγονός , με λίγη θα έλεγα ικανοποίηση που πράξαμε το καθήκον μας, συνεχίσαμε για τον προορισμό μας.

Λίγο η μαγεία του τοπίου , λίγο η κουβεντούλα, λίγο η πλακίτσα είχαν ως αποτέλεσμα να χάσουμε το δρόμο. Στην προσπάθειά μας να προσανατολιστούμε ζητήσαμε τη βοήθεια ενός μοναχού που συναντήσαμε στο δρόμο. Ήμασταν εκτός πορείας και έπρεπε να γυρίσουμε πίσω. Η ταλαιπωρία από την εξόρμηση της προηγούμενης ημέρας σε συνδυασμό με την κούραση των συζύγων μας είχαν σαν αποτέλεσμα το ηθικό μας να μην βρίσκεται στο Ζενίθ του. Σταματήσαμε σε ένα χωριουδάκι (Δομιανά) για να ξεκουραστούμε και να κάνουμε μια σύντομη βόλτα στην πλατεία. Εκεί ακούστηκαν για πρώτη φορά κάποιες απόψεις για την πιθανότητα να μην συνεχίσουμε την πορεία μας προς τον προορισμό μας αλλά να κατευθυνθούμε σε κάποιο μέρος πιο κοντινό. Σε αυτό ίσως συνέβαλε και ένας πολύ κακός σύμβουλος ‘’το στομάχι μας’’ το ποίο διαμαρτυρόταν μιας και η ώρα είχε φθάσει περίπου 14:30. Κάτι όμως μέσα μας έλεγε να συνεχίσουμε. Αφήσαμε λοιπόν το χωριό και τη συμπαθέστατη γριούλα της πλατείας η οποία ,λίγο πριν, όλο απορία , είχε απαντήσει στην ερώτηση μας εάν στο μαγαζάκι της είχε εμφιαλωμένο νερό ‘’παιδιά μου τι να το κάνουμε εδώ ; Δεν βλέπετε γύρω σας τόσα νερά;’’ και συνεχίσαμε για τον προορισμό μας. Σε όλη της πορείας έβρεχε συνεχώς κάνοντας τη διαδρομή πιο δύσκολη και επικίνδυνη.

Μετά από μιάμιση ώρα περίπου , μέσα από μια διαδρομή που περιελάμβανε χωματόδρομους, διαβάσεις ποταμών από στρατιωτικές γέφυρες κ.α είχαμε φθάσει στον προορισμό μας. Στο βάθος του δρόμου διακρίνονταν ένα μικρό μοναστήρι που έδενε αρμονικά με το καταπληκτικό τοπίο. Ο αρχικός μας ενθουσιασμός δεν διήρκησε πολύ. Φθάνοντας κοντά στη μονή το θέαμα που αντικρίσαμε μας έκανε όλους να μελαγχολήσουμε. Η εξωτερική πόρτα ήταν κλειστή. Ασυναίσθητα όλοι κοιτάξαμε τα ρολόγια μας. Η ώρα ήταν 16:30 και είχε αρχίσει να σκοτεινιάζει λόγω του άσχημου καιρού. Μάλλον δεν το είχαμε προλάβει ανοιχτό. Ήμασταν πάνω από τεσσερισήμισι ώρες στο δρόμο και τώρα που είχαμε φθάσει στο προορισμό στεκόμασταν μπροστά σε μια σιδερένια πόρτα να κοιταζόμαστε αμήχανοι.

Τη μελαγχολία και την αμηχανία διέκοψαν τα γαυγίσματα των σκύλων που περιφέρονταν έξω από η μονή. Και τότε συναίβει κάτι πραγματικά ασυνήθιστο. Το ένα από τα σκυλιά άνοιξε την πόρτα και γυρίζοντας προς το μέρος μας άρχισε να γαυγίζει έντονα σαν να μας καλούσε μέσα. Όλοι κοιταχτήκαμε με νόημα και ξεκινήσαμε για το εσωτερικό του Μοναστηριού όπου στο μεταξύ είχε κάνει την εμφάνισή του ένας από τους καλόγηρους.

Μετά από μια άψογη φιλοξενία που περιελάμβανε το εθιμοτυπικό κέρασμα, προσκύνημα και μελέτη των θησαυρών του μοναστηριού, αφού ευχαριστήσαμε τους οικοδεσπότες ξεκινήσαμε για την επιστροφή γεμάτοι ικανοποίηση όχι μόνον γιατί είχαμε εκπληρώσει τον αρχικό μας σκοπό , παρά τις αντιξοότητες, αλλά και για το απροσδόκητο γεγονός που είχε λάβει χώρα πριν από λίγο και το οποίο αποτέλεσε , όπως ήταν φυσικό, το κύριο αντικείμενο της συζήτησης στο δρόμο της επιστροφής.

Ίσως ο Μ.Α.τ.Σ είχε επιλέξει αυτόν τον τρόπο για να μας φέρει μέσα σε έναν ιερό χώρο. Ίσως η διψασμένη μας ψυχή μεγαλοποίησε το γεγονός αυτό. Όλα είναι πιθανά. Το σίγουρο είναι όμως ότι η θεία ενέργεια εκφράζεται με πολλούς και αρκετές φορές παράδοξους τρόπους. Για το λόγο αυτό αδελφοί μου καλό είναι να έχουμε ανοιχτούς όχι μόνον τους οφθαλμούς του σώματος αλλά και της ψυχής, Διότι μερικές φορές η καλοπροαίρετή φαντασιοπληξία φέρει καλύτερα αποτελέσματα για τις ψυχές μας από τη στείρα και εσκεμμένη πνευματική και ψυχική αδράνεια.

Αδελφέ Τ…… σε ευχαριστώ που υπήρξες αγνός συνοδοιπόρος σε αυτό το σύντομο πνευματικό ταξίδι.

Posted in: