Η Νεοελληνική Φαυλοκρατία

Αγαπητοί Φίλοι
Παραθέτω απόσπασπασμα της εφημερίδας <<Ο Κόσμος του Επενδυτή >> που αναφέρεται στην παρουσίαση ενός βιβλίου (Η Νεοελληνική Φαυλοκρατία - Ευάγγελου Κοροβίνη) εκδ. Αρμός) το οποίο πραγματεύεται ένα θέμα διαχρονικό .

Στο μόνο που δεν έχουμε παράπονο -μάλιστα η ντόπια απόδοση ξεπερ­νάει πάσα προσδοκία- είναι η πα­ραγωγή θεωρητικών δυσαρεστημέ­νων., φιτιλιασμένων, σχετλιαστικών μέχρι κεραίας, καταγγελτικών εξ επαγγέλματος, κατηγόρων, εκ γενετής σχεδόν θυμωμένων με την πατρίδα τους. Ασφαλώς δεν έχουμε την πατέντα του φαινομένου· κάθε έθνος και εθνάριο που πά­σχισε να στήσει κράτος κατά τον 19ο αιώνα έ­σπειρε διχόνοιες και άσβεστα μίση ανάμεσα στους πολίτες του. Περιέργως πώς, οι φλογεροί φιλοπάτριδες συχνά κατέληξαν αρνησιπάτριδες. Εκ τούτου δεν συνάγεται ότι η φιλοπατρία είναι αρ­νητική δύναμη, οΰτε ότι οι τοπικές κοινωνίες α­ποδεικνύονται ανίκανες να συσσωματωθούν σε ευρύτερες καταστατικές τάξεις που αργά ή γρή­γορα αποκαλούνται κράτη. Απλώς και απολύτως, το κράτος είναι δύσκολη υπόθεση. Η ελληνική περίπτωση απέβη κλασικό παράδειγμα οιονεί α­νέφικτου «κράτους», διότι η ισχύς και η δύναμη σπανίως (για να μην πούμε ποτέ) συνέπραξαν α­ποτελεσματικά με την οργάνωση, την υπακοή και την απαιτούμενη ομοψυχία. Ακριβέστερα, η ε­ξουσία -πολιτική και άλλη- βρήκε κατάλληλο έ­δαφος για να εδραιωθεί. Στα παρ' ολίγον διακό­σια χρόνια του νεοελληνικού κρατιδίου, ενώ θα ανέμενε κανείς την προοδευτική διαμόρφωση ε­νός κρατικού μηχανισμού που να βοηθά την κοι­νωνία στα έργα της, τελικά βρίσκει το αντίθετο.

Σε ένα βιβλίο που μόλις κυκλοφόρησε (Ευάγ­γελου Κοροβίνη, Η νεοελληνική φαυλοκρατία, Αρμός), ο συγγραφέας αναψηλαφεί σύνολη τη νεοελληνική πορεία του κράτους (από το '21 ί­σαμε τις μέρες μας), με αμετακίνητο κριτήριο την κατάδειξη ενός διαχρονικού μηχανισμού ο οποί­ος κατέλυε και αποσάθρωνε, αντί να ενισχύει και να ολοκληρώνει. Κι όλα αυτά υπέρ μιας εκλεκτής φατρίας (ταράφια αποκαλούσαν τις φατρίες) που διεκδικούσε τη μονοπώληση του λύειν και του δε-σμείν. Είναι γνωστό ότι η Επανάσταση δεν ανέδειξε μια νέα κοινωνική τάξη που θα έθετε το ιστορικό παρόν της χώρας σε νέους όρους. Επιβίωσε το πα­λαιό καθεστώς, απλώς το κενό εξουσίας κατέλα­βαν οι κοτζαμπάσηδες και άλλα πολιτικά ταρά­φια. Εύστοχα λοιπόν θεωρεί τον Κωλέττη εμπνευστή «των φαυλοκρατικών χαρακτηριστικών του ελλη­νικού πολιτικού συστήματος». Ο ιατρός από το Συρράκο ουσιαστικά τελειοποίησε τις μεθόδους που μετερχόταν κατά τη διάρκεια του Αγώνα. Συ­ναλλαγή, τυχοδιωκτισμός, πελατειακό σύστημα, μακιαβελισμός, μπερμπάντικα φερσίματα, πώ­ρωση και ανυποχώρητη εγωπάθεια. Δεν πρόκει­ται για ψυχογραφία, αλλά για ένα καθεστώς φα­τριασμού, όπου ο κτήτωρ της εξουσίας δεν απο­σκοπεί στη μεταρρύθμιση της κοινωνίας, παρά στην πάση θυσία και απάτη περιφρούρηση των κεκτημένων. Η δίωξη κομματικών αντιπάλων, ο διο­ρισμός ημετέρων, η κατοχύρωση προνομίων, οι εκλογές βίας και νοθείας ήταν στην ημερήσια διά­ταξη. Ακόμη και η ενεργός αλλά αποσιωπούμενη «κοινοβουλευτική δικτατορία» που επιβιώνει μέ­χρι τις μέρες μας δικό του εφεύρημα ήταν.
Στην περίπτωση του Βενιζέλου υποστέλλεται η παντιέρα τηε φαυλοκρατίας. Μήπως όμως θα έπρεπε να αναλυθεί το άλλο θανάσιμο κουσούρι την νεοελληνικής πολιτικής, η τυχοθηρία, με άλλοθι το εθνικό μεγαλείο;
Συναλλαγή, τυχοδιωκτισμός,πελατειακό σύστημα,μακιαβελισμός, μπερμπάντικαφερσίματα, πώρωση καιανυποχώρητη εγωπάθεια.Δεν πρόκειται για ψυχογραφία,αλλά για ένα καθεστώςφατριασμού, όπου ο κτήτωρ τηςεξουσίας δεν αποσκοπεί στημεταρρύθμιση της κοινωνίας,παρά στην πάση θυσία καιαπάτη περιφρούρησητων κεκτημένων 22

Θα πρέπει να φτάσουμε στο 1875 ώστε να εμ­φανιστεί πολιτικός που αποφασιστικά θα ακο­λουθήσει άλλη στράτα. Αγγλομαθημένος, ο Τρι­κούπης το πρώτο που επιδίωξε ήταν ο διαχωρισμός της κρατικής μηχανής από την κοινωνία. Αν για τον Δηλιγιάννη και τους συν αυτώ το κράτος α­ποτελούσε «λάφυρο», για τον Τρικούπη όφειλε να αποβεί εργαλείο για την οικονομική ανάπτυ­ξη. Η αδιευκρίνιστη παρεξήγηση σοβεί και στις μέ­ρες μας: εκάστη κυβέρνηση ασκεί «κατοχή» στο κράτος, ενώ θα όφειλε να ασκεί απλά καθήκοντα εφήμερου διαχειριστή. Η φαυλοκρατία λοιπόν, ως παραδοσιακό ένστικτο, μοιραία θα θριάμβευε
-κι αυτή τη φορά εν ονόματι του Δηλιγιάννη και του Βούλγαρη. Από τη μία ο εκσυγχρονισμός, α­πό την άλλη η συμμορία που θεωρούσε τη χώρα τιμάριον. Μόνο στην περίπτωση του Βενιζέλου ο Κοροβίνης θα υποστείλει την παντιέρα της φαυλοκρατίας, για να περιγράψει θετικότερα την πο­λιτεία του. Ορθό αρχικά, αυτό το κριτήριο αφή­νει ένα χάσμα· μήπως στην περίπτωση του Βενι­ζέλου θα έπρεπε να αναλυθεί δεόντως ένα άλλο παράπλευρο και θανάσιμο κουσούρι της ντόπκκ πολιτικής: η τυχοθηρία άνευ ορίων, με άλλοθι βέ­βαια το εθνικό μεγαλείο;

Ο συγγραφέας διεξέρχεται με επάρκεια και ευ­στοχία το Μακεδόνικο, τη Μικρασιατική Κατα­στροφή, την Αντίσταση και τον Εμφύλιο (ειδικά αυτόν). Η γνώμη ενός ξένου, του Τζορτζ Χόρτον -σε υποσημείωση- συνοψίζει πειστικά και συμπε­ρασματικά το ποιόν της νεοελληνικής πολιτικής. «Είναι απίστευτο, θα έλεγα αδύνατο, μέχρι πού μπο­ρούν να φτάσουν οι Έλληνες πολιτικοί, προκει- μένου να διατηρήσουν το κόμμα τους στην εξου- σία έστω και μια εβδομάδα παραπάνω: μπορούν να θυσιάσουν την πατρίδα τους...». Το κεφάλαιο για τη Μεταπολίτευση (μαζικοποίηση και εκδί μοκρατισμός της φαυλοκρατίας) δεν είναι απ* κατακλείδα- συγκρίνοντας τον πάγιο κρατι γ_ της Αριστεράς με την ανάδειξη του ΠΑΣΟΚ και της Ν.Δ., διαπιστώνει ότι «ο ομφάλιος λώρος που συνέδεε το πολιτικό σύστημα με το πελατειακό κράτος δεν κόπηκε». Οι αποχρώσεις δεν λείπουν από αυτό το τολμηρό κείμενο, επίσης ούτε οι τεκμηριωμένες οικονομικές αναλύσεις που βοηθούν τον αναγνώστη, θα μπορούσαμε πάντος να ζητήσουμε και κάποιες συγκρίσεις με γειτονικά κράτη -εκτός της Τουρκίας- για να έχουμε μια πληρέστερη εικόνα του θέματος. Η φαύλη διακυβέρνηση είναι τελικά μοίρα του τόπου ή τη μοιράζεται με τα Βαλκάνια - έστω και αν στη μοιρασιά έχει το μέγιστο μερίδιο;

Πηγή Εφημερίδα Ο Κόσμος του Επενδυτή 28-12-08

Read More

Μια όμορφη και παράξενη ιστορία - Επίσκεψη στην Ι.Μ. Τατάρνης

Θα ξεκινήσω τη διήγησή μου με μια έκφραση που είναι λίγο πολύ σε όλους οικεία ∙ ‘’Άγνωσται αι βουλαί του Κυρίου.’’ Και πράγματι στη ζωή μας συμβαίνουν γεγονότα που φροντίζουν να επαληθεύουν την παραπάνω βαθυστόχαστη ρήση. Αρκεί να έχει κανείς τα μάτια της καρδιάς του ανοιχτά για να μπορεί να εισπράξει αυτή τη θεία ενέργεια η οποία έρχεται στον καθένα μας σε ανύποπτες στιγμές για να μας δηλώσει την παρουσία του Μ.Α.τ.Σ.

Ένα πρωί του Δεκέμβρη η μικρή μας παρέα αποφάσισε να επισκεφτεί τη Ι.Μ Τατάρνης που βρίσκεται στο νομό Ευρυτανίας. Το ραντεβού είχε δοθεί για νωρίς το πρωί διότι η απόσταση μέχρι την Μονή ήταν αρκετά μεγάλη( θα φεύγαμε από Καρπενήσι) . Ο καιρός μουντός, βροχερός και το κρύο τσουχτερό. Λόγω τη κούρασης που συσσωρεύει ο άνθρωπος της πόλης ,όπως ήταν αναμενόμενο ,δεν ξυπνήσαμε και πολύ πρωί διότι κανείς δεν λέει όχι σε ένα χαλαρό ξύπνημα γύρω στις 9 όταν βρίσκει την ευκαιρία. Με τον αδελφό μου Τ…. και τις συζύγους μας , αφού σχεδιάσαμε λίγο την διαδρομή στο τραπέζι την ώρα του πρωινού ξεκινήσαμε όλο κέφι για τον προορισμό μας.

Είχαμε αφήσει το Καρπενήσι λίγα χιλιόμετρα πίσω μας όταν στο βάθος του δρόμου διακρίναμε μια μικρή εστία φωτιάς. Σταματήσαμε το αυτοκίνητο στη δεξιά πλευρά του δρόμου και με κλαδιά σβήσαμε τη φωτιά η οποία δεν είχε πάρει διαστάσεις λόγω της υγρασίας που υπήρχε παντού. Για να είμαστε σίγουροι καλέσαμε την πυροσβεστική υπηρεσία η οποία ανταποκρίθηκε άμεσα στο κάλεσμά μας και διεξήγαγε μια σύντομη επιχείρηση κατάσβεσης για παν ενδεχόμενο. Αυτή η μικρή περιπέτεια είχε ως αποτέλεσμα να βγούμε εκτός προγράμματος για 1 – 1.30 ώρα. Η ώρα ήταν ήδη 12:30. Μη δίνοντας σημασία στο γεγονός , με λίγη θα έλεγα ικανοποίηση που πράξαμε το καθήκον μας, συνεχίσαμε για τον προορισμό μας.

Λίγο η μαγεία του τοπίου , λίγο η κουβεντούλα, λίγο η πλακίτσα είχαν ως αποτέλεσμα να χάσουμε το δρόμο. Στην προσπάθειά μας να προσανατολιστούμε ζητήσαμε τη βοήθεια ενός μοναχού που συναντήσαμε στο δρόμο. Ήμασταν εκτός πορείας και έπρεπε να γυρίσουμε πίσω. Η ταλαιπωρία από την εξόρμηση της προηγούμενης ημέρας σε συνδυασμό με την κούραση των συζύγων μας είχαν σαν αποτέλεσμα το ηθικό μας να μην βρίσκεται στο Ζενίθ του. Σταματήσαμε σε ένα χωριουδάκι (Δομιανά) για να ξεκουραστούμε και να κάνουμε μια σύντομη βόλτα στην πλατεία. Εκεί ακούστηκαν για πρώτη φορά κάποιες απόψεις για την πιθανότητα να μην συνεχίσουμε την πορεία μας προς τον προορισμό μας αλλά να κατευθυνθούμε σε κάποιο μέρος πιο κοντινό. Σε αυτό ίσως συνέβαλε και ένας πολύ κακός σύμβουλος ‘’το στομάχι μας’’ το ποίο διαμαρτυρόταν μιας και η ώρα είχε φθάσει περίπου 14:30. Κάτι όμως μέσα μας έλεγε να συνεχίσουμε. Αφήσαμε λοιπόν το χωριό και τη συμπαθέστατη γριούλα της πλατείας η οποία ,λίγο πριν, όλο απορία , είχε απαντήσει στην ερώτηση μας εάν στο μαγαζάκι της είχε εμφιαλωμένο νερό ‘’παιδιά μου τι να το κάνουμε εδώ ; Δεν βλέπετε γύρω σας τόσα νερά;’’ και συνεχίσαμε για τον προορισμό μας. Σε όλη της πορείας έβρεχε συνεχώς κάνοντας τη διαδρομή πιο δύσκολη και επικίνδυνη.

Μετά από μιάμιση ώρα περίπου , μέσα από μια διαδρομή που περιελάμβανε χωματόδρομους, διαβάσεις ποταμών από στρατιωτικές γέφυρες κ.α είχαμε φθάσει στον προορισμό μας. Στο βάθος του δρόμου διακρίνονταν ένα μικρό μοναστήρι που έδενε αρμονικά με το καταπληκτικό τοπίο. Ο αρχικός μας ενθουσιασμός δεν διήρκησε πολύ. Φθάνοντας κοντά στη μονή το θέαμα που αντικρίσαμε μας έκανε όλους να μελαγχολήσουμε. Η εξωτερική πόρτα ήταν κλειστή. Ασυναίσθητα όλοι κοιτάξαμε τα ρολόγια μας. Η ώρα ήταν 16:30 και είχε αρχίσει να σκοτεινιάζει λόγω του άσχημου καιρού. Μάλλον δεν το είχαμε προλάβει ανοιχτό. Ήμασταν πάνω από τεσσερισήμισι ώρες στο δρόμο και τώρα που είχαμε φθάσει στο προορισμό στεκόμασταν μπροστά σε μια σιδερένια πόρτα να κοιταζόμαστε αμήχανοι.

Τη μελαγχολία και την αμηχανία διέκοψαν τα γαυγίσματα των σκύλων που περιφέρονταν έξω από η μονή. Και τότε συναίβει κάτι πραγματικά ασυνήθιστο. Το ένα από τα σκυλιά άνοιξε την πόρτα και γυρίζοντας προς το μέρος μας άρχισε να γαυγίζει έντονα σαν να μας καλούσε μέσα. Όλοι κοιταχτήκαμε με νόημα και ξεκινήσαμε για το εσωτερικό του Μοναστηριού όπου στο μεταξύ είχε κάνει την εμφάνισή του ένας από τους καλόγηρους.

Μετά από μια άψογη φιλοξενία που περιελάμβανε το εθιμοτυπικό κέρασμα, προσκύνημα και μελέτη των θησαυρών του μοναστηριού, αφού ευχαριστήσαμε τους οικοδεσπότες ξεκινήσαμε για την επιστροφή γεμάτοι ικανοποίηση όχι μόνον γιατί είχαμε εκπληρώσει τον αρχικό μας σκοπό , παρά τις αντιξοότητες, αλλά και για το απροσδόκητο γεγονός που είχε λάβει χώρα πριν από λίγο και το οποίο αποτέλεσε , όπως ήταν φυσικό, το κύριο αντικείμενο της συζήτησης στο δρόμο της επιστροφής.

Ίσως ο Μ.Α.τ.Σ είχε επιλέξει αυτόν τον τρόπο για να μας φέρει μέσα σε έναν ιερό χώρο. Ίσως η διψασμένη μας ψυχή μεγαλοποίησε το γεγονός αυτό. Όλα είναι πιθανά. Το σίγουρο είναι όμως ότι η θεία ενέργεια εκφράζεται με πολλούς και αρκετές φορές παράδοξους τρόπους. Για το λόγο αυτό αδελφοί μου καλό είναι να έχουμε ανοιχτούς όχι μόνον τους οφθαλμούς του σώματος αλλά και της ψυχής, Διότι μερικές φορές η καλοπροαίρετή φαντασιοπληξία φέρει καλύτερα αποτελέσματα για τις ψυχές μας από τη στείρα και εσκεμμένη πνευματική και ψυχική αδράνεια.

Αδελφέ Τ…… σε ευχαριστώ που υπήρξες αγνός συνοδοιπόρος σε αυτό το σύντομο πνευματικό ταξίδι.

Read More

Πυθαγόρας- Ένας ακούραστος εργάτης του πνεύματος

Μέγας Έλλην μαθηματικός και φιλόσοφος και αρχηγέτης μεγάλου θρησκευτικοπολιτικού κινήματος. Εγεννήθη εν Σάμω περί το 580 π.Χ. και απέθανεν εν Μεταποντίω της Κάτω Ιταλίας περί το 490 π. Χ. Κατά τινάς συγγραφείς ο Πυθαγόρας εγέννηθη εν Μ. Ασία, ηνδρώθη όμως εν Σάμω.
Ο πατήρ του ωνομάζετο Μνήσαρχος, η δε μήτηρ του Πυθαΐς. Ενυμφεύθη την Θεανώ, εξ ης απέκτησεν υιόν ονόματι Αρίμνυστον, κατ' άλλους δε Τηλαύγη, κατά τινας δε συγγραφείς, και δύο θυγατέρας, την Μυίαν και την Αριγνώτην. Αι βιογραφικαί περί Πυθαγόρου πληροφορίαι οφείλονται κυρίως εις Ελληνας συγγραφείς, ακμάσαντας κατά τους μεταγενεστέρους χρόνους, όττως είναι ο Διογένης ο Λαέρτιος, ο Πορφύριος και ο μαθητής αυτού Ιάμβλιχος. Ούτοι εξ άλλου αρύονται τα περί του βίου, του Πυθαγόρου εκ πραγματειών του Αριστοξένου και του Δικαιάρχου, μαθητών του Αριστοτέλους, οι όποιοι ήκμασαν 200 έτη μετά τον θάνατον του Πυθαγόρου. Εάν ληφθή υπ' όψει, ότι επί 100 έτη από του θανάτου του Πυθαγόρου ουδέν εγράφη, και ότι ή διδασκαλία εις την Σχολήν του ήτο μόνον προφορική, τηρούμενη δι' όρκου, αυστηρώς μυστική τότε δικαιολογούνται πολλοί αμφιβολίαι περί της ακριβείας των βιογραφικών πληροφοριών περί Πυθαγόρου, αι οποίαι έφθασαν μέχρις ημών. Οπωσδήποτε η προσωπικότης και τα έργον του Πυθαγόρου περιεβλήθησαν τον πέπλον του μυστηρίου και του θρύλου. Θεωρείται όμως βέβαιον, ότι ο Πυθαγόρας ήσκησε μεγάλην επίδρασιν δια την ανάπτυξιν εν Ελλάδι των επιστημών εν γένει και της φιλοσοφίας ιδιαιτέρως.
Κατά την παράδοσιν, ο Αγκαίος, υιός του Διός, είχεν αποικίσει την Σάμην της Κεφαλληνίας. Ούτος έλαβε παρά της Πυθίας τον χρησμόν να εποικίση την νήσον Μελάμφυλλον η Φυλλίδα, εις την οποίαν πράγματι εγκατέστησεν ούτος Αθηναίους, Επιδαυρίους και Χαλκιδείς και την ωνόμασε Σάμον. Ο χρησμός της Πυθίας είχεν ως έξης:Ἀγκαῖ' εἰναλίαν νῆσον Σάμον ἀντί Σάμης σε οἰκίζειν κέλομαι· Φυλλὶς δ' ὀνομάζεται αὕτη.(Αγκαίε, σε προτρέπω να οικίσης την εν θαλάσση νήσον και να την οναμάσης Σάμον αντί Σάμης τώρα αύτη ονομάζεται Φυλλίς)Λέγεται, ότι οι γονείς του Πυθαγόρου κατάγονται εκ του οίκου του Αγκαίου, ενώ εις Σάμιος ποιητής, ισχυρίζεται, ότι ο Πυθαγόρας ήτο υιός του Απόλλωνος. Κατά την αυτήν παράδοσιν ο Μνήσαρχος ηρώτησε την Πυθίαν δια την έκβασιν των εμπορικών του υποθέσεων, και έλαβε την απάντησιν, ότι η σύζυγος του Παρθενίς, η οποία τότε ήτο έγκυος, θα γέννηση υιόν, ο οποίος θα διαφέρη των άλλων ανθρώπων κατά το κάλλος και την σοφίαν και θα γίνη ωφέλιμος εις το ανθρώπινον γένος. Ο Μνήσαρχος, μετά τον χρησμόν και τον τοκετόν της συζύγου του, μετονόμασε ταύτην εις Πυθαΐδα και το νεογνόν εις Πυθαγόραν, προς τιμήν της Πυθίας. Ο Πυθαγόρας από νεαράς ηλικίας λέγεται ότι εγένετο μαθητής του (φιλοσόφου) Φερεκύδου εν Λέσβω, του Ερμοδάμαντος εν Σάμω και του Θαλού και Αναξίμανδρου εν Μιλήτω. Εφοδιασθείς με συστατικά γράμματα του τυράννου της Σάμου Πολυκράτους προς τον Φαραώ Άμασιν, επεσκέφθη την Αίγυπτον, γενόμενος δεκτός υπό των ιερέων της Μέμφιδος, Ηλιουπόλεως και Διοσπόλεως. Μετά διαμονήν εν Αιγύπτω 22 ετών, ότε ο βασιλεύς των Περσών Καμβύσης κατέλαβε την χώραν και κατέλυσε την δυναστείαν των Φαραώ, ο Πυθαγόρας μετηνέχθη εις Βαβυλώνα μετ' άλλων λογίων Αιγυπτίων, ως αιχμάλωτος. Εκεί συνανεστράφη μάγους Πέρσας και σοφούς Χάλδαίους, και μετά διαμονήν 12 ετών εν Βαβυλώνι τη μεσολαβήσει του Έλληνος Δημοκήδους, προσωπικοί ιατρού του βασιλέως των Περσών, αφέθη ελεύθερος και επανήλθεν εις Σάμον εις ηλικίαν 56 ετών. Λόγω όμως της λίαν τυραννικής διοικήσεως του Πολυκράτους έφυγεν εκ της πατρίδος του, επεσκέφθη την Δήλον, το Ιδαίον άντρον της Κρήτης και το Μαντείον των Δελφών, ένθα συνανεστράφη μετά της ιέρειας Θεμιστοκλείας, πολλά διδαχθείς παρ' αυτής κατά τους μεν, κατ' άλλους δε πολλά διδάξας αυτήν. Αναχωρήσας εκείθεν μετά διαμονήν ενός έτους εγκατεστάθη εις τον Κρότωνα της Κάτω Ιταλίας,, ένθα ίδρυσε Σχολήν. Μετά τινά χρόνον εισήχθη εις δίκην κατηγορηθείς επί αθεΐα και διαφθορά των νέων. Απολογηθείς ενώπιον του ανωτάτου δικαστηρίου του Κρότωνος, συντεθειμένου εκ χιλίων δικαστών, απηλλάγη της κατηγορίας και συνέχισε την διδασκαλίαν του ιδρύσας συν τω χρόνω παραρτήματα της Σχολής του εις πλείστας πόλεις της Κάτω Ιταλίας και Σικελίας. Εις την Σχολήν του Κρότωνος συνέρρεον μαθηταί εξ όλης της Ελλάδος. Κατά την παράδοσιν ο Πυθαγόρας «διεπονεῖτο τὸ πρῶτον περὶ τὰ μαθήματα καὶ τοὺς αριθμούς ὔστερον δὲ οὐκ ἀπέστη της Φερεκύδου τερατοποιΐας» (κατ' αρχάς ησχολείτο με τας επιστήμας και τους αριθμούς, ύστερον δε και με τας τερατοποιΐας του Φερεκύδου). Διότι, όταν εις τον λιμένα του Μεταποντίου προσήγγιζε πλοίον, ο Πυθαγόρας προείπεν, ευρισκόμενος εις την παραλίαν, ότι το πλοίον φέρει μαζί του νεκρόν, όπως πράγματι διεπιστώθη κατά την προσόρμισίν του πλοίου. Εν Τυρρηνία υπήρχε θανατηφόρος όφις, ο οποίος ήτο το φόβητρον και η μάστιξ των κατοίκων της περιοχής. Όταν ο Πυθαγόρας διερχόμενος εκείθεν υπέστη την επίθεσιν του όφεως, εδάγκασε τον όφιν, ο οποίος ούτως εφονεύθη. Όταν διέπλεε μετ' άλλων τον ποταμόν Κάσα, ήκουσεν εκ του ποταμού φωνήν μεγάλην : «Πυθαγόρα, χαῖρε», «Πυθαγόρα, χαίρε», εν ω οι συνοδοί του κατελήφθησαν υπό τρόμου. Κάποτε εφάνη συνομιλών μετά μαθητών του εν Κρότωνι και Μεταποντίω κατά την αυτήν ημέραν και ώραν. Άλλοτε, καθήμενος εις εν θέατρον εσηκώθη και έδειξεν εις τους θεατάς τον ένα πόδα του ως χρυσόν. Κατά τον Ιάμβλιχον, ο Αριστοτέλης έγραφε εις την πραγματείαν του «Περί Πυθαγορικής φιλοσοφίας», ότι του «λογικοῦ ζώου τὸ μὲν εἶναι θεός, τὸ δε ἄνθρωπος, τὸ δὲ ως ο Πυθαγόρας», «λογικού ζώου το μεν είναι θεός, το δε άνθρωπος, το δε ως ο Πυθαγόρας». Κάποτε παρευρέθη εις αγρόν τίνα, όπου βούς τις έτρωγε κυάμους. Ο Πυθαγόρας θεωρών τούτο ως αμάρτημα παρεκάλεσε τον βουκόλον ν' αποτρέψη το ζώον από του να τρώγη κυάμους (εξ ου και τα κυάμων απέχεσθαι). Ο βουκόλος - ειρωνεύθη τον Πυθαγόραν, ειπών: πολύ ευχαρίστως θα διεβίβαζα την επιθυμίαν σου εις τον βούν, άλλα δεν γνωρίζω να ομιλώ βοϊστί. Τότε, ο Πυθαγόρας επλησίασε προς τον βούν, του εψιθήρισε κάτι εις το αυτί και ο βούς έπαυσε να τρώγη κυάμους, καθ' όλην του την ζωήν. Επρέσβευε και εδίδασκε την μετεμψύχωσιν. Ότι δηλ. η ψυχή του ανθρώπου μετά τον θάνατον, αν μεν είναι τελεία, μεταβαίνει και ενούται μετά του θεού, άλλως, αν ο άνθρωπος έχη διαπράξει αμαρτήματα κατά την ζωήν του, μεταβαίνει εις φυτά ή ζώα προς τιμωρίαν και εξαγνισμόν. Αι διάφοροι αύται ζωαί μιας ψυχής, επί της Γης διαρκούν 3000 έτη. Η ουσία των όντων είναι οι αριθμοί. Το Σύμπαν προήλθεν εκ του υπάρχοντος χάους δια της μορφής, δηλ. του μέτρου και της αρμονίας. Ο Πυθαγόρας πρώτος το ωνόμασε Κόσμον, δηλαδή Τάξιν, δια την επικρατούσαν εν αυτώ αρμονίαν.
Δια τον θάνατον του Πυθαγόρου υπάρχουν δύο διάφοροι εκδοχαί. Κατά την μίαν απέθανεν ούτος εξόριστος εν Μεταποντίω εις ηλικίαν 80 και πλέον ετών. Κατά την άλλην εφονεύθη εις Κρότωνα κατ' επιδρομήν των δημοκρατικών υπό τον Κύλωνα εναντίον της Σχολής, καθ' ην επιδρομήν εσώθησαν δύο μόνον μαθηταί, ο Άρχιππος και ο Λύσις. Εκ τούτων, ως λέγει η παράδοσις, ο Λύσις μετέβη εις Θήβας και έσχεν ως μαθητήν του τον Επαμεινώνδαν. Εκ των πληροφοριών τούτων δεν δυνάμεθα να έχωμεν σαφή γνώσιν του χρόνου και του τόπου του θανάτου του Πυθαγόρου. Εκείνο επί του οποίου συμφωνούν όλοι οι παλαιοί συγγραφείς είναι ότι η Σχολή του Πυθαγόρου εν Κρότωνι εκλείσθη βιαίως δια πολιτικούς λόγους και ότι πλείστοι των Πυθαγορείων εφονεύθησαν.
Η Σχολή του Πυθαγόρου δεν ήτο θρησκευτικός οργανισμός, όπως π. χ. τα Ελευσίνια Μυστήρια. Η εισδοχή όμως μαθητών εις αυτήν και η εν αύτη διδασκαλία εγίνοντο κατά τας διατάξεις θρησκευτικών οργανώσεων. Ο υποψήφιος μαθητής εκαλείτο εις το Γυμναστήριον της Σχολής, ένθα ελάμβανε μέρος εις κοινάς μετά των μαθητών ασκήσεις. Η πάλη απηγορεύετο, διότι οι προοριζόμενοι· δια την άσκησιν της αρετής δεν ήτο πρέπον να κυλίωνται κατά γης, ως τα ζώα. Εις το ακολουθούν συμπόσιον ο υποψήφιος ηρωτάτο παντοιοτρόπως και απήντα αβιάστως και ελευθέρως. Ο Πυθαγόρας (και οι βοηθοί του) παρηκολούθουν τους μορφασμούς και τον γέλωτα του υποψηφίου, εφυσιογνώμουν, ως ελέγετο, αυτόν. Μετά τίνα καιρόν, ο υποψήφιος εκαλείτο και διήρχετο μίαν νύκτα εις τι σπήλαιον, ένθα κατά τον θρύλον, υπήρχον φαντάσματα και κακά πνεύματα. Ο αδυνατών να παραμείνη απερρίπτετο, ως ασθενούς χαρακτήρος. Εάν ο υποψήφιος ,υφίστατο επιτυχώς τας δοκιμασίας εγίνετο δεκτός εις την πρώτην βαθμίδα η τάξιν της Σχολής, ένθα η φοίτησις διήρκει 5 έτη (κατ' άλλους από 2—5). Το κύριον χαρακτηριστικόν της φοιτήσεως εις την τάξιν αυτήν ήτο, ότι ο μαθητής επί 5 έτη απηγορεύετο να ομιλή. Η σιγή ήτο ο υπέρτατος νόμος δια τον μαθητήν της τάξεως αυτής. Ήτο υποχρεωμένος να ακούη μόνον χωρίς να ερωτά. Το «αὐτὸς ἔφα», «αυτός εφα» (το είπε ο Πυθαγόρας και είναι ορθόν) είχε γίνει δόγμα. Οι μαθηταί της τάξεως αυτής ωνομάζοντο ακουσματικοί ή ακουστικοί και ήκουον μαθήματα ηθικής. Προετρέποντο ν' αναπτύσσουν την φιλίαν μεταξύ των. Μνημονεύεται, ότι ο Πυθαγόρας έδιδε μεγάλην σημασίαν εις την φιλίαν και ερωτηθείς κάποτε «τὶ ἐστι φίλος;», «τι εστί φίλος;», απήντησεν: «ἄλλος ἐγώ», «άλλος εγώ». Το φίλος εστιν άλλος εγώ συνεδυάσθη υπό του δαιμονίου τούτου πνεύματος προς μίαν θαυμασίαν παρατήρησιν επί της θεωρίας των ακεραίων αριθμών, επί της οποίας θα επανέλθωμεν κατωτέρω.
Η φιλία δια τους Πυθαγορείους ήτο «ἐναρμόνιος ἰσότης», «εναρμόνιος ισότης». Οι ακουσματικοί μαθηταί και μαθήτριαι απετέλουν το Ομακόειον (ὁμακόϊον), δηλ. πλήθος ακουόντων ομού. Έζων κοινοβιακώς και συνετηρούντο εκ του κοινού ταμείου εις το οποίον είχον καταθέσει τας περιουσίας των. Ο Πυθαγόρας επρέσβευεν, ότι ο άνθρωπος είναι ατελής και έχει ανάγκην αγωγής δια να εξαλείψη τα φυσικά ελαττώματα αυτού.«Τὰς αἰτίας δεῖ ἀναιρείν, δι' ἅς άδικεῖν πέφυκεν ἄνθρωπος, φιληδονίαν μὲν ἀπολαύσεσι ταῖς διὰ τοῦ σώματος, πλεονεξίαν δὲ ἐν τῶ κερδαίνειν, ψιλοδοξίαν δὲ ἐν τῷ καθυπερέχειν τῶν ἴσων τε καὶ ὀμοίων» (πρέπει να εξαλείψωμεν τας αιτίας δια τας οποίας ο άνθρωπος εκ φύσεως αδικεί ήτοι την φιληδονίαν, εις τας απολαύσεις του σώματος, την πλεονεξίαν του κέρδους, και την φιλοδοξίαν να υπερέχη από τους ίσους και ομοίους του) (Στοβαίου «Περί Αρετής»).
Η ηθική διδασκαλία του Πυθαγόρου προπαρασκεύαζε τους μαθητάς εις την φιλοσοφικήν διδασκαλίαν. Το πνεύμα των μαθητών συνήθιζε, βαθμηδόν ν' ανευρίσκη τον τύπον μιας αοράτου τάξεως επί της ορατής πραγματικότητος. Η διδασκαλία, ιδία των ακουσματικών, εγίνετο δια συμβόλων και συμβολισμών. Εις τας αίθουσας της Σχολής ήσαν αναγεγραμμένα ρητά και επιγράμματα έχοντα συμβολικήν έννοιαν και συνεπώς ακατάληπτα δια τους αμύητους, όπως π. χ. :
1. Πῦρ μαχαίρᾳ μὴ σκαλεύεις
2. Ζυγόν μὴ ὑπερβαίνειν
3. ἐπί χοίνικος μὴ καθίζειν
4. καρδίαν μὴ ἐσθίειν
5. τὰς λεωφόρους μὴ βαδίζειν
6. αποδημοῦντα μὴ έπιστρέφεσθαι κλπ.(1. Να μη ανακατεύης το πυρ με την μάχαιραν, εσήμαινε δε τούτο: να μη εξάπτης άνθρωπον ευριβκόμενον εν θυμώ = να μη βάζης λάδι στη φωτιά. 2. Να μη υπερβαίνης τον ζυγόν, ήτοι να μη άδικης. 3. Να μη αρκείσαι εις την ημερησίαν τροφήν, δηλ. να φροντίζης εξ ίσου και δια. το παρόν και δια το μέλλον. 4. Νά μη τρώγης καρδίαν, δηλ. να μη βασανίζεις την ψυχήν σου με ανίας και λύπας. 5. Να μη βαδίζης τας λεωφόρους, ήτοι να μη παρασύρεσαι από τας γνώμας των πολλών αδαών, αλλά από τας γνώμας των επαϊόντων. 6. Όταν αποδημή τις να μη επιστρέφη, δηλ. όταν αποθνήσκη τις να μη έχη τον νουν του επί των επιγείων κλπ.).
Οι μαθηταί ηγείροντο άμα τη ανατολή του ηλίου. Ώρας τινάς διέθετον δια μελέτην και γυμναστικήν. Κατά τας εστιάσεις απηγορεύοντο οι κύαμοι και το κρέας. Τας απογευματινός ώρας οι μαθηταί ήκουον της διδασκαλίας του Πυθαγόρου και απερχόμενοι προς ύπνον έδιδον απολογισμόν εις εαυτούς περί του έργου των της ημέρας, λέγοντες:
«Τὶ παρέβην; Τὶ δ' ἔρεξα; Τὶ μοι δέον οὐκ έτελέσθη ;»
(ποίον καθήκον παρέβην; τι έπραξα; τι παρέλειψα να πράξω;). Προ της εισόδου της Σχολής έκειτο μέγα άγαλμα του Ερμού του Λογίου, εφ΄ ου υπήρχεν επιγραφή:
«Ἑκάς βέβηλοι» (δηλ. μακράν οι βέβηλοι, οι αμύητοι). ΄Οταν ο Πυθαγόρας επείθετο, ότι ο μαθητής μετά πενταετή σιγήν και μελέτην ήτο άξιος προαγωγής, ανεκήρυσσε τούτον εσωτερικόν μαθητήν και εδέχετο αυτόν εντός της Σχολής. Οι αριθμοί και τα γεωμετρικά σχήματα απετέλουν το αντικείμενον της πρώτης ερεύνης των εσωτερικών μαθητών. Οι αριθμοί δεν ήσαν απλώς σύμβολα ποσοτικών σχέσεων. Ήσαν αυτή αύτη η ουσία του Κόσμου. Πώς ακριβώς ενόουν τούτο ο Πυθαγόρας και οι Πυθαγόρειοι δεν είναι γνωστόν, καίτοι ο Αριστοτέλης, φαίνεται, είχε σχετικάς πληροφορίας και επί τη βάσει τούτων αναιρεί τας Πυθαγορείους θεωρίας περί της φύσεως των αριθμών, ως μνημονεύομεν κατωτέρω. Πολλαί ερμηνείαι διεσώθησαν μέχρι ημών περί των συμβολισμών των πρώτων δέκα αριθμών, μερικάς των οποίων αναφέρομεν. Η μονάς είναι το πνεύμα, ο αιθήρ, η ενέργεια και η δύναμις εξής γίνεται το πάν. Η δυάς είναι η ύλη αποτελούμενη από ύδωρ και Γην. Η τριάς είναι ο χρόνος, ως Θεότης, ήτοι το παρελθόν, το παρόν, το μέλλον. Η τετράς είναι ο χώρος, η τάξις του Κόσμου. Ο 5 συμβολίζει τα πέντε στοιχεία εκ των οποίων σύγκειται ο Κόσμος, ήτοι γην, ύδωρ, αέρα, πυρ, αιθέρα και τα πέντε αντίστοιχα πολύεδρα, κύβον, εικοσάεδρον, οκτάεδρον, τετράεδρον, δωδεκάεδρον. Ο 6 συμβολίζει τα εξ είδη των έμψυχων όντων ήτοι: θεούς, δαίμονας, ήρωας ανθρώπους, ζώα, φυτά. Ο 7 παριστά τους επτά γνωστούς πλανήτας (Ερμής, Αφροδίτη, Άρης, Ζευς, Κρόνος, Σελήνη, Ήλιος) και τον νόμον της εξελίξεως. Ο 8 παριστά τας 8 ουράνιους σφαίρας και τους 8 φθόγγους της μουσικής κλιμακος δηλ. της αρμονίας του Κόσμου. Ο 9 παριστά τους 9 κοσμικούς χώρους του στερεώματος. Ο 10 παριστά το Σύμπάν. Την μονάδα εθεώρουν αυτό τούτο το άναρχον Ον. Τούτο, όταν εκδηλωθή, ενεργεί εις δημιουργόν δυάδα, ήτοι ο Θεός είναι διττός. Ουσία αδιαίρετος και ύλη διαιρετή, ως τούτο επίστευον οι Ορφικοί, λέγοντες: Ο Θεός είναι σύζυγος και η σύζυγος. Δια της προσθήκης μιας μονάδος εις την δυάδα ο Κόσμος λαμβάνει μορφήν δια του αριθμού τρία, ο οποίος είναι ιερώτατος αριθμός. Η ιερότης του αριθμού τρία έχει προέλθει εκ των φυσικών παρατηρήσεων των ανθρώπων. Ούτος παριστά την αρχήν, το μέσον και το τέλος. Γέννησιν, ζωήν, θάνατον. Η απλούστατη μορφή των όντων είναι το τρίγωνον με τρεις πλευράς, τρεις γωνίας, τρεις κορυφάς, τρία ύψη, τρεις διχοτόμους, τρεις διαμέσους. Οι Αθηναίοι εθεώρουν την τρίτην ημέραν του μηνός αποφράδα, άγνωστον όμως δια ποίον λόγον. Αλλά και εις την διαμόρφωσιν της γλώσσης ο αριθμός τρία απέκτησε σημασίαν, υποδηλών επίτασιν, όπως τρικυμία, τριγυρνώ κλπ., ένθα δεν νονούνται τρία κύματα ή γυρνώ τρεις δρόμους, αλλά τεράστια κύματα και περιπλανώμαι. Ο αριθμός 4 είναι επίσης ιερός και ονομάζεται τετρακτύς. Εις το όνομα δε της τετρακτύος και ώρκίζοντο οι Πυθαγόρειοι. Ιδίως τετρακτύς ωνομάζετο το άθροισμα των τεσσάρων πρώτων αριθμών, το όποιον είναι ίσον με 10 (1+2+3+4) δηλ. με το Σύμπαν. Ο πέντε κρύπτει την ασυμμετρίαν η οποία επικρατεί εις την συμμετρίαν του Κόσμου, διότι η πλευρά του εις κύκλον εγγεγραμμένου πενταγώνου είναι ασύμμετρος, το δε πεντάγωνον είναι η έδρα του εις σφαίραν εγγραφόμενου δωδεκαγώνου του παριστώντος τον Κόσμον, όστις είναι αρμονία. Οι αριθμοί 3, 4, 5 είναι ιεροί θεωρούμενοι και ομού, ως τριάς. Διότι, ούτοι αποτελούν την πρώτην Πυθαγόρειον τριάδα, ήτοι τους τρεις πρώτους αριθμούς, οι όποιοι επαληθεύουν, το πυθαγόρειον θεώρημα δηλ. τρία εις το τετράγωνον συν τέσσαρα εις το τετράγωνον = πέντε εις το τετράγωνον (9+16 = 25). Αλλά και δι' άλλον λόγον η τριάς αύτη θεωρείται ιερά. Διότι, οι αριθμοί 3, 4, 5 υψούμενοι εις τον κύβον και προστιθέμενοι μάς δίδουν τον αριθμόν 216, τον παριστώντα τον λεγόμενον ψυχογονικόν κύβον, του οποίου πλευρά είναι ο αριθμός 6. (Βλ. Κ. Γεωργούλη, Πλάτωνος «Πολιτεία» σ. 504 κ.έ.). Αλλά και ο 6 θεωρείται ιερός, ονομάζεται δε και Γάμος. Διότι, εκτός του ότι συνδέεται ούτος προς τας μετεμψυχώσεις (πλευρά ψυχογονικού κύβου) είναι και τέλειος αριθμός, επειδή το άθροισμα των μερών του μας δίδει τον αριθμόν 6, ήτοι 6:6=1, 6:3 = 2, 6:2 = 3 καί 1+2+3 = 6. Επί πλέον, ο 6 θεωρείται ιερός, διότι ούτος είναι το εμβαδόν του ορθογωνίου τριγώνου, του οποίου πλευραί είναι η ιερά τριάς (3,4,5), η Οποία δίδει και την πρώτην ακεραίαν λύσιν της εξισώσεως τής λαμβανομένης εκ του πυθαγορείου θεωρήματος (τής ω εις το τετράγωνον = χ τετράγωνον + ψ τετράγωνον).
Ο αριθμός 7 ήτο ιερός επίσης. Η ιερότης του αριθμού 7 ανάγεται εις παλαιότατους χρόνους, πολύ παλαιοτέρους της εποχής του Όμηρου και οφείλεται εις τας φάσεις της Σελήνης, εκάστη των οποίων ως γνωστόν διαρκεί επτά ημέρας. Οι Πυθαγόρειοι όμως επέτεινον την σημασίαν του αριθμού επτά θεωρούντες αυτόν παρθένον, αμήτορα, ηγεμόνα και άρχοντα απάντων, ένα θεόν, αεί όντα, και τον έχουν αφιερώσει εις την Αθηνάν. Τα διαστήματα της πυθαγορείου μουσικής κλίμακος είναι επτά και συνεπώς ο επτά είναι αυτή αύτη η αρμονία του Κόσμου. Κατά τον Πυθαγόρειον Πρώρον, «ἠ φύσις δι' ἑπτά ἐτών ἤ μηνῶν ἤ ἡμερῶν πλείστα τῶν πραγμάτων τελειοῖ ἤ μεταβάλλει». Η ιερότης του αριθμού επτά και η συμβολική σημασία του διατηρείται και εις την Καινήν Διαθήκην. Όπως π. χ.: Λέγει αυτοίς ο Ιησούς πόσους άρτους έχετε; οι δε είπον επτά και ολίγα ίχθύδια (Ματθ. 15, 34). «Κύριε ποσάκις ἁμαρτήσει είς ἐμέ ὁ ἀδελφός μου καὶ ἀφήσω αὐτῷ; ἕως ἑπτάκις; Λέγει αὐτῷ ὁ Ἰησοῦς, οὐ λέγω σοι ἕως ἑπτάκις, ἀλλ' ἕως ἑδδομηκοντάκις ἑπτά» (Ματθ. 18. 22). Ο Ιησούς εφάνη πρώτον Μαρία τη Μαγδαληνή, αφ' ης εκβεβλήκει επτά δαιμόνια (Μάρκ. 12.20, 16.9). Και εις την γλώσσαν διατηρείται έκτοτε η σημασία του αριθμού επτά, όπως επτάφωτος, επτακέφαλος, επτάστομος, εφτάψυχος, εφτάπατος (ο πολύ εχέμυθος), εφτάμυαλος (ο σοφώτατος), εφταμόναχος = τελείως μόνος, εξ ου και θεομόναχος, εκ του ότι εις τον λαόν επεκράτησεν η πυθαγόρειος παράδοσις της ταυτότητος του αριθμού επτά προς τον Θεόν. Το θεομόναχος είναι και μία ζωντανή απόδειξις ου μόνον της επιδράσεως επί του ελληνικού λαού και της διατηρήσεως δια μέσου των αιώνων των Πυθαγορείων δοξασιών, αλλά και της συνεχείας και διατηρήσεως αναλλοίωτου της ελληνικής φυλής.Η αριθμολογία, η γεωμετρία και η μουσική ωδήγουν τους εσωτερικούς μαθητάς εις την κατανόησιν των κοσμικών φαινομένων ιδού τι γράφει συναφώς ο Διογένης ο Λαέρτιος (XIII 25): «Ὀ Πυθαγόρας ἐθεώρει άρχήν μὲν ὅλων τῶν πραγμάτων τὴν μονάδα· εκ δε της μονάδος ὁτι προήρχετο (ἐγίνετο) ἡ ἀόριστος δυάς διὰ τῆς ἐκδηλώσεως τῆς μονάδος καὶ ὡς ὕλης ἐκ δὲ τῆς μονάδος καὶ τῆς ἀορίστου δυάδος, ὅτι ἐγίνοντο οἱ αριθμοί· ἐκ δὲ τῶν ἀριθμών τὰ σημεῖα· ἐκ δὲ τοῦτων αἱ γραμμαί, ἐκ τῶν ὁποὶων γίνονται τὰ ἐπίπεδα σχήματα, ἐκ δὲ τῶν ἐπιπέδων τὰ στερεά· ἐκ τοῦτων τὰ αἰσθητά σώματα, τῶν ὁποίων τὰ στοιχεία εἶναι τέσσαρα: Πὺρ, ὕδωρ, γῆ, ἀήρ, τὰ ὁποία μεταβάλλονται καὶ διὰ τῆς ἀλλοιώσεως ὄλων αὐτῶν γίνεται ὁ Κόσμος ἔμψυχος, νοερός, σφαιροειδής, περιέχων εἰς τὸ μέσον τὴν γῆν και αὐτήν σφαιροειδή καὶ περιοικουμένην».

Πηγή :Εγκυκλοπεδικό λεξικό «ΗΛΙΟΥ»

Read More

Σύντομη Ιστορία του Ναού του Σολομώντος

Ο πρώτος Ναός
Ο «πρώτος Ναός» χτίστηκε απο τον βασιλιά Σολομώντα σε επτά έτη το 957 ή 1034 π.Χ. και αποτέλεσε το κέντρο λατρείας του αρχαίου Ιουδαϊσμού. Ο πρώτος Ναός του Σολομώντα καταστράφηκε απο τους Βαβυλωνίους το 586 π.Χ.

Ο δεύτερος Ναός
Ο «δεύτερος Ναός» ανοικοδομήθηκε το 516 ή 537 π.Χ. από τον κυβερνήτη Ζοροβάβελ, μετά από διάταγμα που εξέδωσε ο Κύρος ο Μέγας.

Η ανοικοδόμηση του Ναού από τον Ηρώδη
Ο Ναός ανοικοδομήθηκε το 20 π.Χ. απο τον Ηρώδη, ενώ και αυτός καταστράφηκε ολοκληρωτικά απο τους Ρωμαίους το 70.

Σχεδιασμός του Nαού
Ο Ναός του Σολομώντα κατασκευάστηκε σύμφωνα με ακριβή σχέδια που ο Θεός έδωσε στον Δαβίδ. Ο Δαβίδ ήλπιζε να τον οικοδομήσει, αλλά ο Θεός του είπε πως ο γιός του θα ήταν αυτός που θα ολοκλήρωνε τον Ναό. Κατά την διάρκεια της βασιλείας του ο Δαβίδ άρχισε την συγκέντρωση των οικοδομικών υλικών και πολύτιμων μετάλλων που θα απαιτούνταν για την οικοδόμιση του Ναού. Ο Ναός θα εξυπηρετούσε ως τόπος λατρείας του Γιαχβέ και ως μόνιμη στέγη για την Κιβωτό της Διαθήκης.
Ο πρώτος Ναός κατασκευάστηκε με τη βοήθεια μελών και απο τις 12 φυλές του Ισραήλ, αφού όλες οι φυλές ήταν ενωμένες κάτω απο την ηγεμονία του Δαbίδ και του Σολομώντα. Ο δεύτερος Ναός οικοδομήθηκε απο μέλη της φυλής του Ιούδα μόνο.

Πηγή:http://el.louddomain.com

Read More

Τα Αρχαία Καθήκοντα-Βασιλικόν Έπος (The Regius Poem )

Η παρουσίαση του χειρογράφου αυτού πραγματοποιήθηκε στο Μουσείο του Λονδίνου το 1757 από τον βασιλέα Γεώργιο II της Αγγλίας. Το 1840 ο J.O.HalliwellΙ επιμελήθηκε την πρώτη του έκδοση. Για τους λόγους αυτούς το κείμενο έχει γίνει γνωστό είτε σαν Βασιλικόν Έπος - The Regius Poem - είτε σαν Χειρόγραφο του Halliwel. Σημειώνεται ότι δεν τεκμηριώνεται ότι ο τελευταίος υπήρξε ελευθεροτέκτων.
Γραμμένο σε πρωτόγονο και χωρίς αισθητική στίχο, το Βασιλικόν Έπος θεωρείται ως το παλαιότερο ταυτοποιημένο ως τεκτονικό αγγλικό κείμενο. Από το λεκτικό του εικάζεται ότι το συνέταξε άγγλος ιερωμένος, που πρέπει να είχε πρόσβαση σε προγενέστερα τεκτονικά κείμενα. Η μεγάλη του αξία συνίσταται όχι μόνον στο ότι οδηγεί στην συναγωγή ιδιαίτερα σημαντικών συμπερασμάτων σχετικά με τα πρώτα βήματα και την οργάνωση της συντεχνίας στην Αγγλία αλλά και στο γεγονός ότι πολλά από τα οριοθέσια που αναφέρονται σε αυτό επιβιώνουν με κάποια μορφή στα σημερινά τυπικά. Σύμφωνα με τον Halliwell το κείμενο γράφτηκε φθίνοντος του Μου αι., δηλαδή το 1390 μ. Χρ. Άλλοι θεωρούν ότι είναι παλαιότερο και ότι ανάγεται στην εποχή της βασιλείας του Athelstane (925-939 μ.Χρ.). Το ποίημα αποτελείται από 794 στίχους και αρχίζει με την φράση: Hic incipiunt constituciones artis gemetriae secundum Eucyldem.- Σύμφωνα με τον Ευκλείδη αυτές είναι οι θεμελιώδεις αρχές της τέχνης της Γεωμετρίας. Το έπος διακρίνεται σε πέντε (5) μέρη:
• Πρόλογος,
• Καταστατικό Άρθρα,
• Πρόσθετοι Κανόνες,
• Μία άλλη Διάταξη της Τέχνης της Γεωμετρίας, και
• Η Τέχνη των Τεσσάρων Εστεμμένων.
Σημασία έχει επίσης να ληφθεί υπόψη ότι το κείμενο (α) συντάχθηκε στην παλαιότερη αγγλική γλώσσα και (β) όταν ακόμη η αγγλική εκκλησία ήταν Καθολική. Τα μεταγενέστερα κείμενα (βλπ πρόλογο του παρόντος) έχουν Προτεσταντικό χαρακτήρα, πολλά δε συνετάγησαν κατά το δεύτερο ήμισυ του 16ου αι. μ.Χρ., δηλαδή κατά την εποχή του Εδουάρδου VI (1537-1553 μ.Χρ.) και της Ελισάβετ Ι (1558-1603 -•Χρ.).
Πηγή:Π. Κ, Περιγιαλιώτης

Read More