Το Παρόν και το Μελλον του Τεκτονισμού

Το κείμενο που ακολουθεί το έστειλε φίλος του blog και το δημοσιεύω ατόφιο (αν και σε μερικά σημεία δεν συμφωνώ). Το άρθρο προέρχεται από το περιοδικό Συνωμοσίες τευχ. 3.

Στην εποχή μας ο Τεκτονισμός είναι πλέον μια παγκόσμια οργάνωση που αποτελείται από πολλές εθνικές κοινότητες (αδελφότητες ανδρών) που -τουλάχιστον κατά το λεγόμενο «κανονικό σύστημα»- συνδέονται μέ­σω της κοινής ταυτότητας των αρχών τους, καθώς και των κοινών τρόπων και σκοπών της λειτουργίας τους. Όμως εδώ πρέπει να διευκρινίσουμε ότι σήμερα στον χώρο του Τεκτονισμού υπάρχουν πολλές δια­φορετικές τάσεις και συστήματα. Κυριότερα, βέβαια, είναι τα συστήμα­τα εκείνα που αναγνωρίζουν την Μεγάλη Στοά του Λονδίνου ως «μη­τρική Στοά», τα οποία αυτοχαρακτη­ρίζονται «κανονικά», και φαίνεται πως διατηρούν στενή σχέση μεταξύ τους. Υπάρχουν όμως και συστήματα που δεν αναγνωρίζουν την πρωτοκαθε­δρία της Αγγλικής Στοάς, και διαφο­ροποιούνται από αυτήν ως προς τα δόγματα και τον τρόπο οργάνωσης τους (για παράδειγμα: υπάρχουν κά­ποια που δέχονται στις τάξεις τους άθεους ή γυναίκες). Αξίζει να σημειωθεί ότι και στην Ελλάδα, κατά καιρούς, κάποιες Στοές αποσχίστηκαν, γεγονός που είχε ως αποτέλεσμα να υπάρχει σήμερα η Εθνική Μεγάλη Στοά της Ελλάδας, που ακολουθεί τα «κανονικά» τυπικά της Στοάς της Αγγλίας, αλλά παράλ­ληλα να λειτουργούν και άλλες ανε­ξάρτητες Στοές, που από την προανα­φερόμενη χαρακτηρίζονται ως «μη κανονικές».
Γενικά ο Τεκτονισμός θέλει να πα­ρουσιάζεται ως ένα φιλοσοφικό, προ­οδευτικό και φιλανθρωπικό σύστημα που πρεσβεύει την ελευθερία της σκέψης και της συνείδησης, καθώς και την ισονομία, την αδελφοσύνη και την ειρηνική συνύπαρξη μεταξύ των ανθρώπων. Επίσης, παρουσιάζε­ται όχι μόνο ως μια ιδεολογική θεώ­ρηση αλλά παράλληλα και ως ένας τρόπος ζωής που διέπεται από την αγάπη και τον σεβασμό του ανθρώ­που προς τον συνάνθρωπο του. Ειδικότερα, ως βασικές ή και «Τρεις Μεγάλες Αρχές» του Τεκτονισμού δη­λώνονται οι εξής:
Η Αδελφική Αγάπη απέναντι σε όλους τους ανθρώπους, που σημαίνει τον σεβασμό στις ιδέες και στις πεποι­θήσεις των άλλων καθώς και μια συ­μπεριφορά καλοσύνης και κατανόη­σης απέναντι σε όλους, ανεξαρτήτως φυλής και χρώματος. Η Αγαθοεργία, δηλαδή η παροχή βοήθειας προς τους άπορους συναν­θρώπους, τους γέροντες, τους ασθε­νείς, τα ορφανά παιδιά κ.τ.λ. Η Αναζήτηση της Αλήθειας που πραγματώνεται μέσα από την έρευ­να, παράλληλα όμως με την εφαρμο­γή υψηλών ηθικών κριτηρίων καθώς και την έμπρακτη άσκηση του αγα­θού το οποίο, κατά τους Τέκτονες, πηγάζει από τα βάθη του εσωτερικού κόσμου του ανθρώπου. Στη στάση του απέναντι στην κοινω­νία ο Τεκτονισμός θέλει να παρουσιά­ζεται ως μια καθ' όλα νόμιμη κοινωνι­κή οργάνωση, γι αυτό και υποστηρί­ζει ότι απαιτεί από τα μέλη του να σέ­βονται απόλυτα τους νόμους της χώ­ρας στην οποία ζουν ή εργάζονται, και ότι οι βασικές αρχές του με κανένα τρόπο δεν έρχονται σε σύγκρουση με τα καθήκοντα των μελών του ως πο­λιτών, τόσο στην εργασία και την οι­κογένεια τους, όσο και στη δημόσια ζωή τους. Παράλληλα, ο Τεκτονισμός προβάλλει ως υπέρτατο χρέος του πο­λίτη την αγάπη και την πίστη προς την πατρίδα και τα ιδεώδη της. Ο Τεκτονισμός με κανέναν τρόπο δεν θέλει να χαρακτηρίζεται ως πολιτική οργάνωση και δηλώνει πως κάθε συ­ζήτηση επί πολιτικών θεμάτων κατά τις συνεδρίες του είναι αυστηρά απα­γορευμένη .
Επίσης, σε δηλώσεις υψηλόβαθμων στελεχών της οργάνωσης, πολλές φορές έχει τονιστεί ότι σε καμία περί­πτωση δεν επιτρέπεται ο Τέκτονας να χρησιμοποιεί την ιδιότητα του για να προωθήσει προσωπικά ή επαγγελ­ματικά συμφέροντα και ότι κάθε τέ­τοια πρακτική καταδικάζεται απόλυτα και τιμωρείται με προσωρινή ή και οριστική αποβολή από την Στοά, κα­θώς είναι αντίθετη προς τις βασικές αρχές του Τεκτονισμού. Έτσι, κάθε προσπάθεια συγκάλυψης ανέντιμης ή παράνομης ενέργειας ή απόπειρα άδικης εύνοιας άλλου Τέκτονα υποτί­θεται ότι έρχεται σε ευθεία αντίθεση με τα θεμέλια της οργάνωσης. Βέβαια, είναι προφανές ότι διάφοροι ματαιόδοξοι και καιροσκόποι θέλη­σαν (και θα θελήσουν) να διεισδύ­σουν στις Τεκτονικές Στοές, νομίζο­ντας ότι έτσι θα καρπωθούν οικονομι­κά και κοινωνικά οφέλη από την συ­ναναστροφή τους με άτομα κύρους, τα οποία υποτίθεται ότι απαρτίζουν τον Τεκτονισμό. Το θέμα λοιπόν είναι αν όντως υπάρχει κάποιο σύστημα αυτοκάθαρσης μέσα στις Στοές ώστε να εντοπίζονται και να διώχνονται οι τυχάρπαστοι και, βέβαια, το κατά πό­σο λειτουργεί το σύστημα αυτό. Ας μη ξεχνάμε την περίπτωση της Ιταλικής Τεκτονικής Στοάς Π2 Propaganda Due), που η βρώμικη δράση της έγι­νε η αιτία να ξεσπάσει στις αρχές της δεκαετίας του 1980 ένα φοβερό σκάνδαλο που συντάραξε, όχι μόνο την κοινωνία της Ιταλίας, αλλά και την διεθνή κοινή γνώμη: Ούτε λίγο ούτε πολύ, αποκαλύφτηκε ότι τα ηγε­τικά στελέχη εκείνης της Στοάς ήταν μπλεγμένα σε πολιτικές δολοφονίες, σε πολύνεκρες βομβιστικές ενέργειες (που προσπαθούσαν να τις φορτώσουν σε αριστερές οργανώσεις), σε διοργάνωση φασιστικού πραξικοπή­ματος στην Ιταλία, σε κατασκοπεία για λογαριασμό της CΙΑ (ή και της ΚGΒ, αφού ορισμένοι ήταν διπλοί πράκτορες). Επίσης μέλη της «αγαθοεργούς» Π2 κατηγορήθη­καν και καταδικάστηκαν για διαπλοκή με την μαφία με σκοπό το εμπόριο όπλων και ναρκωτικών, για τραπεζιτικές απάτες, για φοροδιαφυγή, και γενικά για ό,τι έγκλημα και αδίκημα θα μπορούσε να φα­νταστεί (ή να μην φανταστεί) κανείς. Σημειώστε ότι ο τότε υπουργός δικαιοσύνης της Ιταλίας Αντόλφο Σκόρπι ήταν και αυτός μέλος της Π2 κα­θώς, βέβαια, και ο σημερινός πρωθυπουργός της Ιταλίας Σίλβιο Μπερλουσκόνι... Για να είμαστε όμως δίκαιοι, θα πρέπει επίσης να αναφέ­ρουμε ότι η Μεγάλη Στοά της Ιταλίας είχε δηλώσει πως είχε αποκηρύξει την Π2 αρκετό καιρό πριν ξεσπάσει εκείνο το σκάνδαλο. Αλλά, και πάλι, αυτή μπορεί να ήταν μια δή­λωση εκ των υστέρων με την οποία η Μεγάλη Στοά προ­σπαθούσε να απεμπλακεί από την υπόθεση... Είναι γνωστό ότι -δικαίως ή αδίκως-στην συνείδηση πολλών ανθρώπων η λέξη «Μασόνος» έχει το ίδιο νόημα με την λέξη «συνωμότης». Βέβαια, στις κατηγορίες περί «μασονι-

κών συνωμοσιών» οι Τέκτονες απαντούν ότι δεν αποτελούν «μυστική εταιρία» αλλά μια νό­μιμη φιλοσοφική, ερευνητική και φιλανθρωπική οργάνωση η οποία όμως, μέσα στα πλαί­σια των καλώς εννοούμενων δημοκρατικών δικαιωμάτων του πολίτη, Θεωρεί ορισμένα από τα εσωτερικά της πράγμα­τα ως ιδιωτικές υποθέσεις που αφορούν μόνο τα μέλη του. Παράλληλα, διευκρινίζεται ότι σε κάθε Τέκτονα επιτρέπεται, στα πλαίσια πάντα μιας σοβα­ρής συζήτησης, να δηλώνει δημοσίως και μάλιστα με υπε­ρηφάνεια την ιδιότητα του και επίσης να αναφέρεται στον Τε­κτονισμό. Έτσι, διατείνονται ότι δεν υπάρχουν κάποια «φοβερά μυστικά» σε σχέση με τους σκοπούς και τις αρχές του Τε­κτονισμού, και ότι κάθε ενδιαφερόμε­νος πολίτης μπορεί να προμηθευτεί αντίτυπο των καταστατικών διατάξε­ων και των κανονισμών του. Επίσης, τονίζουν ότι αυτά τα υποτιθέμε­να «μυστικά» δεν σχετίζονται παρά μόνο με ορισμένα εθιμο­τυπικά και κάποιους παραδο­σιακούς τρόπους αναγνώρισης των μελών, τα οποία σε καμία περίπτωση δεν περιέχουν κά­ποια «συνωμοτικά μυστικά». Όμως, ακόμη και αν ισχύουν τα προαναφερόμενα, τότε ισχύουν για το παρόν, αφού -όπως είπα­με και πριν- είναι βέβαιο ότι κα­τά το παρελθόν πολλές Τεκτονι­κές Στοές είχαν εμπλακεί άμε­σα με την πολιτική. Μάλιστα, με την τόσο έντονη δράση τους κατά την διάρκεια της γαλλικής επανάστασης (που υπήρξε το έναυσμα για μια σειρά παγκό­σμιων κοινωνικών μεταρρυθμί­σεων που, γκρεμίζοντας την φεουδαρχική αριστοκρατία και την μοναρχία, μεταμόρφωσαν έτσι ολόκληρο τον πλανήτη), δεν θα ήταν υπερβολή αν λέγαμε ότι η σύγχρονη δημοκρατία ως πολίτευμα έχει τεκτονικές ρίζες.... Όμως εδώ, στο τέλος, πρέπει να επι­σημάνουμε και τα σοβαρά προβλή­ματα που δημιουργούνται από τις αντιφάσεις που φαίνεται να υπάρ­χουν ανάμεσα στην ιστορία του Τε­κτονισμού και στην στάση του απένα­ντι στην σημερινή κοινωνία: Ενώ ο Τεκτονισμός πολέμησε την παλιά αριστοκρατία, σήμερα, αυτός ο ίδιος στα μάτια των «απλών ανθρώ­πων», φαντάζει σαν ένα κλαμπ αρι­στοκρατών -σαν μια λέσχη ισχυρών που υπεροπτικά θεωρεί όλους τους αμύητους στις υποτιθέμενες «υψηλές διδασκαλίες» του (δηλαδή όλους τους υπόλοιπους ανθρώπους του πλανή­τη) ως βέβηλους, κατώτερους, ή ακόμη και ως ένα «κοπάδι» που χρειάζε­ται χειραγώγηση. Επίσης, ενώ κατά τον Μεσαίωνα πολέμησε το χριστιανι­κό ιερατείο, το οποίο -αποκτώντας μεγάλη κοσμική εξουσία και αμύθη­το πλούτο- είχε αποθρασυνθεί σε βά­ρος του λαού, σήμερα ο Τεκτονισμός φαντάζει και ο ίδιος σαν ένα ιερατείο που καλύπτεται πίσω από έναν ηθι­κό και φιλοσοφικό μανδύα, για να μπορεί έτσι να κρύβει κάποιους άλ­λους σκοπούς, που -σύμφωνα με τους επικριτές του- είναι η απόκτηση ολοένα και μεγαλύτερης κοσμικής (πολιτικής και οικονομικής) εξουσίας. Όμως, ακόμη κι αν κάποιος δεν λάβει καθόλου υπ' όψιν του τις κα­τηγορίες της χριστιανικής εκ­κλησίας, αλλά και όλη την φι­λολογία, ή -αν θέλετε- την πα­ραφιλολογία, και τις διάφορες φήμες και διαδόσεις περί μασο­νικών συνομωσιών, μπορεί και πάλι να σταθεί καχύποπτος απέναντι στον Τεκτονισμό: Για­τί, εκείνο το αίτημα των λαών που κάποτε γκρέμισαν φεου­δάρχες και βασιλιάδες ζητώντας ελευθερία, ισονομία και συνα­δέλφωση (δηλαδή τα τρία αυτά πράγματα που υποτίθεται ότι ήταν και είναι οι βασικές αρχές του Τεκτονισμού), δεν δικαιώ­θηκε ποτέ... Γιατί στα μάτια πολλών ανθρώπων ο σύγχρο­νος πολιτισμός (ο οποίος υποτί­θεται ότι βασίζεται στις αρχές τις δημοκρατίας και της ισονομίας) μοιάζει πλέον να είναι μια νέου είδους φεουδαρχία... Γιατί παγκο­σμίως κυριαρχούν μερικές μόνο εκα­τοντάδες οικογένειες (αυτές που διευ­θύνουν τις πολυεθνικές εταιρείες),

που η τεράστια οικονομική τους δύ­ναμη τις θέτει στο απυρόβλητο του νόμου και τις καθιστά, όχι μόνο ικα­νές στο να ρυθμίζουν την παγκόσμια πολιτική κατάσταση, αλλά πολλές φορές τους δίνει ακόμα και το δικαί­ωμα ζωής και θανάτου επάνω σε με­γάλους πληθυσμούς ανθρώπων: στις απέραντες χειραγωγούμενες μάζες των σύγχρονων υπηκόων-κατανα-λωτών... Γιατί η δημοκρατία απαιτεί διαφάνεια των δεσμών, και έτσι όσο οι Στοές θα απαρτίζονται από άτομα κύρους, με ενεργή δράση στην επι­στήμη, στην οικονομία και στην πο­λιτική, και όσο θα υπάρχει το πέπλο μυστικότητας αυτής της οργάνωσης, δικαίως ή αδίκως, αλλά σίγουρα ανα­πόφευκτα, θα θεω­ρείται ως διαπλεκόμενη με την σύγχρο­νη φεουδαρχία και ως ύποπτη για κάθε είδους συνωμοσία...

Posted in: