Είναι κάποιες στιγμές οι οποίες
σημαδεύουν βαθιά τη ζωή ενός ανθρώπου. Μια εξ΄αυτών σίγουρα είναι και η απώλεια
των γονιών μας. Και παρά το γεγονός ότι μπορεί να γνωρίζεις ότι νομοτελειακά
κάποια στιγμή αυτό το γεγονός θα συμβεί, και παρότι μπορεί να έχεις <<παιδεία>>
θανάτου ποτέ δεν είσαι προετοιμασμένος για την απώλεια του πατέρα σου.
Θέλω να ζητήσω συγνώμη από τους φίλους
και αναγνώστες του blog για το διαφορετικό περιεχόμενο αυτού του άρθρου αλλά
αισθάνομαι την ανάγκη να μιλήσω από καρδιάς σε έναν αδελφό που σήμερα αποχαιρετά
τον πατέρα του.
Είμαι σίγουρος αδελφέ, ότι όλα αυτά που μέχρι
χθες σου φάνταζαν σημαντικά και σπουδαία ξαφνικά δεν απορροφούν την προσοχή σου
και σου φαίνονται μικρά. Οι συζητήσεις για το δημόσιο χρέος, η επίσκεψη της Τρόικα
στην Αθήνα, το ταξίδι του Πρωθυπουργού στην Τουρκία, απασχολούν ολόκληρη την
ελληνική κοινωνία όμως εσένα το μυαλό σου είναι σίγουρα στον πατέρα σου.
Έφυγε πλήρης ημερών και είμαι σίγουρος ότι δεν
είχε κανένα παράπονο από εσένα. Κοιμήθηκε ήσυχος αφήνοντας σε εσένα που τον
αγαπούσες την ζεστή εικόνα των παιδικών
σου αναμνήσεων. Είμαι σίγουρος ότι σε είχε στην καρδιά του.
Με την ελπίδα ότι ο σεβασμός και
η αναγνώριση προς τους γονείς μας δημιουργούν μια παρακαταθήκη και για το δικό μας
<<ομαλό>> ταξίδι στην Αιώνια Ανατολή όταν έλθει το πλήρωμα του
χρόνου είμαι σίγουρος ότι εσύ έχεις εξασφαλίσει αυτό το πολύτιμο εισιτήριο.
Καλό παράδεισο να έχει….
