Ο Δημόδοκος κατά καιρούς, και όταν οι συνθήκες το απαιτούσαν, συνήθιζε να σχολιάζει με τον φίλο του το Σουρή
τα Τεκτονικά δρώμενα.
Έτσι και σήμερα τον καλέσαμε να μας πει δυο λόγια για κάποια πρώτα δείγματα
που παρουσιάζονται στην Τεκτονική οικογένεια περί ελευθερίας της έκφρασης ,είτε
αυτή είναι προφορική είτε μέσω διαδικτύου.
Και οι δύο φίλοι δέχθηκαν να μας πουν δυο λόγια με το δικό τους μοναδικό τρόπο.
Όταν κι εγώ
μυήθηκα
σ’ αυτή την
ιστορίαν.
Ποτέ δεν
φανταζόμουνα
πως θάχε σημασίαν.
Τι θα λεγα, Τι θα
γραφα
δια τους κυβερνήτας.
Τα των Στοών
αφεντικά
καταμεσής της νύκτας.
Πως θα πρεπεν την
έμπνευσην
να φάει η
μαρμάγκαν .
Μην τύχει και θυμώσουμε
κάποιον μεγάλον
μάγκαν.
Που στη ζωή δεν
ήθελεν
τον αληθήν τον
λόγον.
Αλλά αυτούς που
έδειχναν
υπακοή αλόγων.
Μας πως μπορεί ο
Τέκτονας
που συνεχώς
σκαλίζειν.
Να βρει της γνώσης
την πηγήν
που πνεύμα αναβλύζειν.
Το λόγο του να
αρνηθεί
και να τον
υποτάξει.
Σε όποιο
μεγαλόσχημο
κάποιο βαθμό του
τάξει;
Όπως κραυγάζουνε
και αυτοί
πως η αλήθεια
σώζει.
Έτσι κι εγώ ετάχθηκα
ως Τέκτονα
αρμόζει.
Ελεύθερα και
αληθή
το λόγο να
προβάλω.
Αδιαφορώντας αν
ποτέ
κάποιο τσιγκάκι
βάλω.
Και θα θελα από
ψυχής
να πω εις τους μεγάλους.
Να μην ωθούν τους
Τέκτονας
ωσάν τους παπαγάλους.
Να ανακυκλώνουν
άβουλα
ότι αυτοί τους
πούνε.
Γιατί από ψιττάκωση
τούμπανο θα τους βρούνε.
Αφιερωμένο σε
κάθε ενδιαφερόμενο.
