Αλήθειες για την <<Άτακτη>> μασονική Στοά Π2

Ο μέγας συνωμότης της ιταλικής μασονίας επανήλθε δριμύτερος για να στηρίξει τον Σίλβιο Μπερλουσκόνι. Ο 89χρονος Λίτσο Τζέλι, πρώην μέγας μάγιστρος της μυστικής Στοάς Π2, έχει τώρα τον ρόλο του τηλεοπτικού σχολιαστή.
Ο Τζέλι ανέλαβε την επιμέλεια μιας ιστορικής σειράς με τίτλο «Η Ιταλία της μασονίας», η οποία θα «εξηγήσει» την πορεία της χώρας από την πτώση του Μουσολίνι έως τη δεκαετία του 80. Τα ιστορικά γεγονότα αναμένεται να παρουσιαστούν από την οπτική γωνία του αρχηγού της Π2, της μεγαλύτερης και πιο επικίνδυνης συνωμοτικής οργάνωσης που έδρασε στην Ιταλία από το 1967 έως το 1982, όταν ετέθη εκτός νόμου από το ιταλικό Κοινοβούλιο.
Σε αυτήν τη χρονική περίοδο η Π2 είχε απλώσει τα πλοκάμια της σε όλο τον κρατικό μηχανισμό, θέτοντας υπό τον έλεγχό της μεγάλο μέρος του πολιτικού κόσμου, την ηγεσία των μυστικών υπηρεσιών και των Σωμάτων Ασφαλείας καθώς και των Ενόπλων Δυνάμεων.
Το σχέδιό της, όπως εξακρίβωσε η αρμόδια εξεταστική επιτροπή του Κοινοβουλίου, ήταν η επιβολή μιας αυταρχικής δημοκρατίας προεδρικού τύπου μέσω του ελέγχου των μέσων ενημέρωσης. Για να προωθήσει το συνωμοτικό πρόγραμμά της, η μυστική Στοά (με ισχυρές διασυνδέσεις στην Ουάσιγκτον και στη Λατινική Αμερική) συνεργάστηκε με τη μαφία, με νεοφασίστες τρομοκράτες και με πραξικοπηματίες στρατιωτικούς.
«Το πρόγραμμά μας ήταν προφητικό και ο Σίλβιο Μπερλουσκόνι το εφήρμοσε κατά γράμμα. Ισως θα έπρεπε να του ζητήσω δικαιώματα», δήλωσε προσφάτως σε συνέντευξη Τύπου ο Τζέλι, εκφράζοντας τον θαυμασμό του για τον Καβαλιέρε. «Είναι ο μόνος ισχυρός πολιτικός της σημερινής Ιταλίας. Ο μόνος που μπορεί να καθοδηγήσει με σθένος τη χώρα. Θα έπρεπε μάλιστα να χρησιμοποιήσει με μεγαλύτερη αποφασιστικότητα την κοινοβουλευτική πλειοψηφία του».
Ο Μπερλουσκόνι υπήρξε μέλος της Στοάς Π2. Οταν μάλιστα προσπάθησε να το διαψεύσει, καταδικάστηκε για ψευδομαρτυρία. Μέλη της μυστικής Στοάς υπήρξαν και πολλά στελέχη της κεντροδεξιάς κυβέρνησης.
Ο Τζέλι επανέλαβε ότι σε όλη του τη ζωή «παρέμεινε πιστός στα ιδεώδη της νεότητάς του, τα ιδεώδη του φασισμού». Προσέθεσε ότι αφιέρωσε τη ζωή του στην καταπολέμηση του «ερυθρού κινδύνου» και ότι «η Ιστορία τον δικαίωσε».
Πηγή:Εφημερίδα Έθνος Δ. ΔΕΛΗΟΛΑΝΗΣ

Read More

Ο Κόμης του Αγίου Γερμανού

ΕΝΑΣ από τους πιο μυστηριώδεις χαρακτήρες της σύγχρονης ιστορίας είναι ο διάσημος Κόμης του Αγίου Γερμανού, τον οποίο περιγράφει ο φίλος του Πρίγκιπας Karl νοn Hesse, σαν " έναν από τους μέγιστου ς φιλοσόφους που έζησαν ποτέ, τον φίλο της ανθρωπότητας, του οποίου η καρδιά ενδιαφερόταν μόνο για την ευτυχία των άλλων. Στενός φίλος και σύμβουλος Βασιλέων και Πριγκίπων, Νέμεση για τους ψεύτες υπουργούς, Ροδόσταυρος, Τέκτονας, αναγνωρισμένος Αγγελιοφόρος των Δασκάλων της Σοφίας, ο Κόμης του Αγίου Γερμανού εργάστηκε στην Ευρώπη περισσότερο από έναν αιώνα, εκτελώντας πιστά το δύσκολο στόχο που του είχε ανατεθεί.
Ένα σημαντικό θέμα στις συζητήσεις της αριστοκρατίας του δέκατου όγδοου αιώνα, ήταν η καταπληκτική και μοναδική προσωπικότητα του "Αντέπτ" (1) που ήταν γνωστός σαν "ο Κόμης του Αγίου Γερμανού". Κατά τη διάρκεια των 112 ετών που έζησε στην Ευρώπη, η εμφάνιση του ήταν πάντα η ίδια, δηλαδή ενός ατόμου περίπου σαράντα πέντε ετών. Ήταν μέτριου ύψους, με μια λεπτή και ευχάριστη εμφάνιση, και ένα γοητευτικό χαμόγελο, και στα μάτια του είχε ιδιαίτερη ομορφιά. "Δεν έχω δει ποτέ τόσο όμορφα μάτια!" αναστέναξε η Κοντέσα d' Άdhιmar. 'Ηταν ένα εξαιρετικός γλωσσολόγος, μιλούσε χωρίς το παραμικρό ίχνος ξενικής προφοράς, τα Γαλλικά, Γερμανικά, Αγγλικά, Ιταλικά, Ισπανικά, Πορτογαλικά, Ρωσικά και Σουηδικά, και είχε γνώση της Σανσκριτικής, Κινεζικής και Αραβικής γλώσσας, κάτι που έδειχνε ότι ήταν καλά εξοικειωμένος με την Ανατολή. Επίσης είχε φοβερό ταλέντο στη μουσική και σαν βιολιστής λέγεται ότι είχε συναγωνιστεί τον Παγκανίνι, ενώ οι αποδόσεις του στο αρπίχορδο προκαλούσαν τα ενθουσιώδη χειροκροτήματα του Μεγάλου Frederick. Η δυνατότητά του να αυτοσχεδιάσει είχε εντυπωσιάσει πολύ τον Rameau, ο οποίος τον συνάντησε στη Βενετία στο 1710. Ο Κόμης του Αγίου Γερμανού ήταν επίσης συνθέτης και έδωσε μια από τις μουσικές συνθέσεις του στον Tchaikovsky, μια άλλη στον Πρίγκιπα Ferdinand νοη Lobkowitz, ενώ δύο άλλες, μια το 1745 και η άλλη το 1760, είναι σήμερα στην κατοχή του βρετανικού μουσείου στον Λονδίνου.
Ο Κόμης του Αγίου Γερμανού ήταν επίσης ένας ζωγράφος σπάνιας ικανότητας, φημισμένος για τη δυνατότητά του να αναπαραγάγει στον καμβά, την αληθινή λάμψη των πολύτιμων λίθων. Αν και αρνήθηκε να προδώσει το μυστικό του, υποθέτουν γενικά ότι παρήγαγε το αποτέλεσμα αυτό με τη μίξη κονιορτοποιημένου μάργαρου μαζί με τις χρωστικές ουσίες του. Εκτιμήθηκε ιδιαίτερα σαν κριτικός τέχνης και συχνά ζητούσαν τη συμβουλή του για την αυθεντικότητα έργων ζωγραφικής.
Η καταπληκτική μνήμη του Κόμη του Αγίου Γερμανού ήταν μια πηγή έκπληξης για τους φίλους του. Μπορούσε να κοιτάζει ένα έγγραφο, και μετά από αρκετές μέρες να επαναλαμβάνει το ίδιο κείμενο χωρίς να ξεχάσει καμία λέξη. Είχε την ικανότητα να χρησιμοποιεί ταυτόχρονα και τα δυο του χέρια σε διαφορετικά

πράγματα, και μπορούσε να γράψει ένα ποίημα με το ένα χέρι ενώ ολοκλήρωνε ένα διπλωματικό έγγραφο με το άλλο χέρι. Επίσης ήταν γνωστός για την ικανότητά του να δίνει απαντήσεις σε ερωτήσεις πριν αυτές να διατυπωθούν.
Πολλοί από τους φίλους του Κόμη του Αγίου Γερμανού είχαν πρακτική απόδειξη της αλχημικής γνώσης του. Ο Καζανόβα ανάφερε ότι μια μέρα που επισκέφτηκε τον Κόμη στο εργαστήριό του, ο Κόμης του ζήτησε ένα ασημένιο νόμισμα. Μετά από μερικές στιγμές του έδωσε πίσω το νόμισμα σαν καθαρό χρυσάφι Ο Κόμης του Αγίου Γερμανού. κατείχε επίσης το μυστικό της τήξης διάφορων μικρών διαμαντιών σε μια μεγάλη πέτρα, που όπως είπε ο ίδιος, ήταν μια τέχνη που έμαθε στην lνδία. Κατά την διάρκεια της επίσκεψής του στον γάλλο πρεσβευτή στη Χάγη, έσπασε ένα θαυμάσιο διαμάντι από την συλλογή του, το οποίο ήταν αντίγραφο του διαμαντιού που είχε πουλήσει πρόσφατα για 5500 χρυσά λουδοβίκια. Σε μια άλλη περίπτωση αφαίρεσε μια ρωγμή από ένα διαμάντι που ανήκε στον Λουδοβίκο XV, και αύξησε την αξία της πέτρας κατά 4000 λίβρες. Στις επίσημες περιπτώσεις πάντα εμφανιζόταν με ένα δαχτυλίδι διαμαντένιο σε κάθε δάχτυλο, και με στις αγκράφες των παπουτσιών του, τα οποία υπολόγιζαν ότι αξίζουν τουλάχιστον 200.000 φράγκα.
Η γοητευτική προσωπικότητα του Κόμη του Αγίου Γερμανού τον έκανε έναν ευπρόσδεκτο φιλοξενούμενο στα σπίτια της αριστοκρατίας σε κάθε χώρα. Αλλά ενώ καθόταν συχνά στο τραπέζι με τους φίλους του, είχε πάντα προετοιμασμένα τα δικά του τρόφιμα. Δεν έτρωγε κανένα είδους κρέας και δεν έπινε κανένα είδους κρασί. Το αγαπημένο ποτό του ήταν ένα τσάι από ορισμένα βότανα, το οποίο πρόσφερε συχνά και στους φίλους του.
Η εξαιρετική δημοτικότητά του οφειλόταν στην ικανότητά του σαν αφηγητή, στην γνωστή οικειότητά του με τις προσωπικότητες της εποχής του (άνδρες και γυναίκες), στην οικειότητά του με τα απόκρυφα θέματα, και κυρίως το μυστήριο της γέννησης και της υπηκοότητάς του, τα οποία αρνήθηκε να αποκαλύψει. Μιλούσε με έντονα συναισθήματα για γεγονότα που είχαν συμβεί εκατοντάδες χρόνια πριν, κάτι που έδινε την εντύπωση ότι ο ίδιος ήταν παρών. Ένα βράδυ, ενώ μιλούσε για ένα γεγονός που είχε συμβεί πολλούς αιώνες πριν, γύρισε στον οικονόμο του και ρώτησε εάν είχε παραλείψει κάποια σημαντική λεπτομέρεια. Του απάντησε ο οικονόμος "Ξεχνάτε Κύριε Κόμη, ότι είμαι μαζί σας μόνο πεντακόσια χρόνια. Και δεν θα μπορούσα, να είμαι παρών σε εκείνο το περιστατικό. Πρέπει να είχε συμβεί πριν σας γνωρίσω". Εάν όπως λένε πολλοί, ο Κόμης του Αγίου Γερμανού είχε ζήσει στη Χαλδαία και κατείχε τα μυστικά των Αιγυπτίων Ιερέων, όταν μιλούσε για γεγονότα που είχαν συμβεί πολλά χρόνια πριν, έλεγε την αλήθεια χωρίς να ισχυρίζεται ότι υπάρχει κάτι το θαυμαστό σε αυτό. Υπάρχουν Μυημένοι, και όχι απαραιτήτως από τους Υψηλότερους, που έχουν tη δυνατότητα να θυμούνται τις προηγούμενες ζωές τους. Και αυτό μπορεί να ήταν ένα τρόπος για τον Κόμη του Αγίου Γερμανού ώστε να προκαλέσει την προσοχή των φίλων του σχετικά με τη δοξασία της μετενσάρκωσης. Ή, ίσως ήξερε το μυστικό του "ελιξιρίου της ζωής".
Αν και κανένας δεν ήξερε πότε ο Κόμης του Αγίου Γερμανού γεννήθηκε, η ζωή του από το 1710 έως το 1822 είναι ένα ιστορικό γεγονός. Ο Rameau και η κοντέσα de Georgy τον συνάντησαν στη Βενετία στο 1710. Πενήντα έτη αργότερα η ηλικιωμένη κοντέσα τον συνάντησε πάλι στο σπίτι της κυρίας Pompadour, και τον ρώτησε εάν ο πατέρας του ήταν στη Βενετία εκείνο το χρόνο. Ο Κόμης της απάντησε "'Όχι, κυρία μου, άλλα εγώ έζησα στη Βενετία στο τέλος του τελευταίου και τις αρχές

αυτού του αιώνα. Είχα την τιμή να σας συνοδέψω, και ήσασταν πολύ ευγενική ώστε να θαυμάσετε λίγο τη σύνθεσή μου, Barcarolle."
Η κοντέσα δεν μπορούσε να πιστέψει τα αυτιά της. "'Άλλα εάν αυτό είναι αλήθεια, " λαχάνιασε," πρέπει να είστε τουλάχιστον εκατό ετών!". Χαμογελώντας ο Κόμης της απάντησε, 'Αυτό Κυρία, δεν είναι αδύνατον!'
Το 1723 ο κόμης έδειξε το πορτρέτο της μητέρα του, που έφερε πάντα στο βραχίονά του, στη μητέρα της μελλοντικής Countess de Genlis. Ήταν μια μινιατούρα μιας εξαιρετικά όμορφης γυναίκα, ντυμένης με ρούχα άγνωστα στην κοντέσα. "Από ποια περίοδο είναι αυτά τα ρούχα;" Ο κόμης χαμογέλασε μόνο, και κατόπιν άλλαξε θέμα.
Από το 1737 έως το 1742 ο Κόμης του Αγίου Γερμανού έζησε στην αυλή του Σάχη της Περσίας ασχολούμενος με έρευνες στην αλχημεία. Επιστρέφοντας από την Περσία εγκαταστάθηκε στις Βερσαλλίες και έγινε οικείος φίλος του Λουδοβίκου ΧV και της κυρίας Pompadour. Τον επόμενο χρόνο πιάστηκε στην επανάσταση των Ιακωβιτών στην Αγγλία. Από εκεί έφυγε για την Βιέννη, και επισκέφτηκε τον Φρειδερίκο τον Μέγα, στο κάστρο του στην Potsdam, όπου ο Βολταίρος ήταν επίσης τιμημένος φιλοξενούμενος. Αν και ο Βολταίρος αντιτάχθηκε στον σύντροφο θεοσοφιστή του Κόμη, Σαιντ-Μαρτέν, ο θαυμασμός του για τον Κόμη του Αγίου Γερμανού ήταν απεριόριστος. Σε μια επιστολή του προς τον Φρειδερίκο, ο Βολταίρος εξέφρασε την άποψη ότι "Ο Κόμης του Αγίου Γερμανού είναι ένα άτομο που δεν γεννήθηκε ποτέ, δεν θα πεθάνει ποτέ, και που ξέρει τα πάντα ."
Το 1755 ο Κόμης του Αγίου Γερμανού συνόδευσε το στρατηγό Clive στην lνδία. Στην επιστροφή του στη Γαλλία, ο Λουδοβίκος ΧV του έδωσε μια σουίτα στα διαμερίσματά στο βασιλικό Chateau Chambord, στην Touraine. Εδώ διασκέδαζε συχνά το βασιλιά και τα μέλη της αυλής στο αλχημικό εργαστήριό του, που ο βασιλιάς είχε ετοl μάσει για αυτόν.
Το 1760 Ο Λουδοβίκος έστειλε τον Κόμη του Αγίου Γερμανού σε μια σε μια λεπτή διπλωματική αποστολή στη Χάγη και στο Λονδίνο. Τότε ανακάλυψε ότι ο Δούκας de Choiseul, που μέχρι εκείνο τον χρόνο ήταν κρυφά έμπιστος του βασιλιά, έπαιζε ένα διπλό παιχνίδι.
Αν και ο Κόμης του Αγίου Γερμανού εκμυστηρεύτηκε αυτό το γεγονός στο βασιλιά, εκείνος ήταν πεπεισμένος πως η Συνθήκη ειρήνης μεταξύ Αγγλίας και Γαλλίας έπρεπε να υπογραφεί, χωρίς να έχει σημασία σε ποιον οφείλεται. Έτσι ένα βράδυ (Μάιο, του 1761), ο Κόμης του Αγίου Γερμανού ζήτησε από τον Δούκα de Choiseul να παραμείνει μαζί του μια ολόκληρη νύχτα. Αυτή η διάσκεψη οδήγησε στη συμμαχία που έγινε γνωστή σαν "ενωμένη οικογένεια. Αυτό με τη σειρά του, ήταν ο πρόδρομος της Συνθήκης του Παρισιού, η οποία οδήγησε τον αποικιακό πόλεμο μεταξύ της Αγγλίας και της Γαλλίας σε ένα τέλος.
Το επόμενο έτος ο Κόμης του Αγίου Γερμανού ήταν καλεσμένος στην Αγ. Πετρούπολη, όπου έπαιξε ένα σημαντικό ρόλο στην επανάσταση που τοποθέτησε την Μεγάλη Αικατερίνη στο θρόνο της Ρωσίας. Έφυγε από τη Ρωσία με τη στολή ενός ρώσου στρατηγού, με πλήρη διαπιστευτήρια που έφεραν την αυτοκρατορική σφραγίδα της Ρωσίας. Σύντομα εμφανίστηκε μετά στην Τυνησία και το Leghorn ενώ

βρισκόταν εκεί ο ρωσικός στόλο ς φορώντας και πάλι ρωσική στολή, και έχοντας το όνομα Graf SaItikoff.
Μετά το θάνατο του Λουδοβίκου ΧV το 1774, ο Κόμης πέρασε αρκετά έτη ταξιδεύοντας στη Γερμανία και στην Αυστρία. Μεταξύ των βασιλιάδων, των πριγκίπων, των πρεσβευτών και των μελετητών οι οποίοι τον συνάντησαν κατά τη διάρκεια εκείνων των ετών, πόσοι υποψιάστηκαν ότι η ψυχή ενός μεγάλου "Αντέπτ" κοίταζε τον κόσμο μέσω των ματιών του Κόμη του Αγίου Γερμανού; Πόσοι συνειδητοποίησαν ότι συζητούσαν με έναν απεσταλμένο εκείνης της μεγάλης αδελφότητας των τελειοποιημένων ατόμων που στέκονται πίσω από τις σκηνές όλων των μεγάλων κοσμικών γεγονότων, κάποιον που κατεύθυνε όχι μόνο τα δευτερεύοντα γεγονότα της ευρωπαϊκής ιστορίας, αλλά και μερικά από τα σημαντικότερα γεγονότα, επίσης; Πόσοι γνώριζαν την πραγματική αποστολή του Κόμη του Αγίου Γερμανού, μέρος της οποίας ήταν η εισαγωγή των θεοσοφικών αρχών στις διάφορες απόκρυφες αδελφότητες της εποχής εκείνης;
Οι Ροδοσταυρικές οργανώσεις ενισχύθηκαν βεβαίως από αυτόν. Ενώ ο Christian Rosencreuz, ο ιδρυτής του Τ άγματος, διαβίβασε τις διδασκαλίες του προφορικά, ο Κόμης του Αγίου Γερμανού κατέγραψε τη δοξασία του σε φιγούρες, και ένα από τα σημαντικά χειρόγραφά του έγινε ιδιοκτησία του φίλου του, Πρίγκιπα KarI νοη Hesse. Η Ε. Π. Μπλαβάτσκυ αναφέρει αυτό το χειρόγραφο στην Μυστική Δοξασία (11, 202) και αντιγράφει αποσπάσματα από ένα άλλο χειρόγραφό του (11, 582). Ενώ ο Κόμης του Αγίου Γερμανού ζούσε στη Βιέννη, ξόδεψε ένα μεγάλο μέρος του χρόνου του στο εργαστήριο των Ροδόσταυρων στο Landstrasse, και για κάποιο διάστημα έμεινε στο δωμάτιο που ο Leibniz χρησιμοποιούσε το 1713. Ο Κόμης επίσης εργάστηκε με τον Fratres Lucis, και με τους " Ιππότες και Αδελφούς της Ασίας ιι οι οποίοι μελέτησαν το Ροδοσταυρισμό και την ερμητική επιστήμη, και έκαναν τη "φιλοσοφική λίθο" ένα από τα πιο σημαντικά θέματα της έρευνάς τους.
Αν και έγινε μια προσπάθεια να αφαιρεθεί το όνομα του Κόμη του Αγίου Γερμανού από τη σύγχρονη τεκτονική λογοτεχνία, μια προσεκτική έρευνα στα τεκτονικά αρχεία θα αποδείξει ότι κατείχε μια εξέχουσα θέση ανάμεσα τους τέκτονες του δέκατου όγδοου αιώνα. Ενέργησε ως εκπρόσωπος στη Σύνοδο του WiIheImsbad στο 1782 και στη μεγάλη Σύνοδο του Παρισιού στο 1785. Ο Cadet de Gassicourt τον περιέγραψε σαν ένα διακινούμενο μέλος των ιπποτών του Ναού, και ο Deschamps λέει πως ο Καλιόστρο ήταν μυημένος σε εκείνη το Τάγμα από τον Κόμη.
Λέγεται ότι ο Κόμης του Αγίου Γερμανού πέθανε στις 27 Φεβρουαρίου 1784, και ότι στο αρχείο της εκκλησίας του Eckernforde στο Χολστάιν της Δανίας, περιέχει το πιστοποιητικό του θανάτου και του ενταφιασμού του. Αλλά, όπως φαίνεται, η σημαντικότερη εργασία του Κόμη του Αγίου Γερμανού έγινε μετά από εκείνη την ημερομηνία. Αυτό το γεγονός παρουσιάζεται στις "Αναμνήσεις της Marie Antoinette", που έγραψε η κοντέσα dΆdhιmar. Αυτό το ημερολόγιο άρχισε το 1760 και τελείωσε το 1821, ένα χρόνο πριν από το θάνατο της κοντέσας, και ένα μεγάλο μέρος του αναφέρει τις προσπάθειες του Κόμη του Αγίου Γερμανού να αποτρέψει τις φρικιαστικές καταστάσεις της γαλλικής επανάστασης.
Μια Κυριακή πρωί, στο 1788 η κοντέσα έκπληκτη δέχτηκε μια επίσκεψη από τον Κόμη, τον οποίο δεν είχε δει για αρκετά χρόνια. Την προειδοποίησε ότι μια γιγαντιαία συνωμοσία σχεδιαζόταν, στην οποία θα χρησιμοποιούσαν το Δούκα de

Chartres σε μια προσπάθεια να ανατραπεί η μοναρχία, και της ζήτησε να τον παρουσιάσει στη βασίλισσα. Όταν η κυρία d Άdhιmar εξέθεσε τη συνομιλία στην Marie Antoinette, η βασίλισσα ομολόγησε ότι επίσης είχε λάβει μια άλλη ειδοποίηση από αυτόν τον μυστήριο ξένο, που την είχε προστατεύσει με συχνές προειδοποιήσεις από την ημέρα της άφιξής της στη Γαλλία.
Την επόμενη ημέρα ο Κόμης επισκέφτηκε τα ιδιαίτερα διαμερίσματα της βασίλισσας. "Κυρία μου", της είπε, "επί είκοσι χρόνια είχα στενή σχέση με τον πρώην βασιλιά, ο οποίος με άκουγε με ευγένεια. Είχε χρησιμοποιήσει τις φτωχές δυνατότητές μου σε διάφορες περιπτώσεις, και δεν νομίζω ότι μετάνιωσε που μου έδωσε την εμπιστοσύνη του." Αφού την προειδοποίησε για την σοβαρή κατάσταση της Γαλλίας, της ζήτησε να διαβιβάσει το μήνυμά του στο βασιλιά και να του ζητήσει να μην συμβουλευτεί τον Maurepas. Αλλά ο βασιλιάς αγνόησε την προειδοποίηση, και πήγε άμεσα στον Maurepas, ο οποίος κάλεσε αμέσως την κυρία dΆdhlmar. Στη μέση της συνομιλίας εμφανίστηκε ο Κόμης. Εναντιώθηκε στον Maurepas για την προδοσία του και του είπε: "Η αντίδρασή σου για να μην δω τον μονάρχη, σε οδηγεί στο να χάσεις τη μοναρχία, γιατί έχω πολύ λίγο χρόνο για να αφιερώσω στη Γαλλία. Ύστερα από αυτή τη φορά, δεν θα εμφανιστώ εδώ πάλι, πριν περάσουν τρεις διαδοχικές γενιές"
Η δεύτερη προειδοποίηση ήρθε στις 14 lουλίου 1789, όταν η βασίλισσα αποχαιρετούσε την Δούκισσα de Polignac. Άνοιξε μια επιστολή και διάβασε: "Οι λέξεις μου έπεσαν στα αυτιά σας μάταια, και έχετε φθάσει στην περίοδο για την οποία σας είχα ενημερώσει. Όλοι οι Polignacs και οι φίλοι τους είναι καταδικασμένοι σε θάνατο. Ο Comte dΆrtοίs θα χαθεί."
Η αποχαιρετιστήρια επιστολή του, που απευθυνόταν στην κυρία dΆdhιmaΓ, έφθασε στις 5 Οκτωβρίου, 1789. Έγραφε: "Κοντέσα όλα χάθηκαν! Αυτός ο ήλιος είναι ο τελευταίος που θα δει η μοναρχία. Αύριο δεν θα υπάρχει πλέον. Οι συμβουλές μου έχουν περιφρονηθεί. Τώρα είναι πολύ αργά." Σε εκείνη την επιστολή ζήτησε από την κοντέσα να τον συναντήσει το επόμενο πρωί νωρίς. Στην συνομιλία του μαζί της, ο Κόμης την ενημέρωσε ότι ο καιρός που μπορούσε να βοηθήσει τη Γαλλία είχε πέρασε. "Δεν μπορώ να κάνω τίποτα τώρα. Τα χέρια μου δένονται από κάποιον ισχυρότερο από εμένα. Η ώρα της ανάπαυσης πέρασε, και τα διατάγματα της Πρόνοιας πρέπει να εκπληρωθούν."
Πρόβλεψε το θάνατο της βασίλισσας, την πλήρη καταστροφή των Βουρβώνων, την άνοδο του Ναπολέοντα. Η κοντέσα τον ρώτησε: "Και εσύ τι θα κάνεις;" "Πρέπει να πάω στη Σουηδία", απάντησε ο Κόμης. "Ένα μεγάλο έγκλημα προετοιμάζεται εκεί, και θα προσπαθήσω να το αποτρέψω. Η μεγαλειότητά του ο Γουσταύος I11 με ενδιαφέρει. Αξίζει περισσότερο από την φήμη του." Η κοντέσα ρώτησε αν θα τον έβλεπε πάλι. "Άλλες πέντε φορές" της απάντησε. "Μην επιθυμείς για την έκτη."
Κρατώντας την υπόσχεσή του, ο Κόμης της εμφανίστηκε για στην κοντέσα dΆdhιmar σε πέντε διαφορετικές περιπτώσεις Στον αποκεφαλισμό της βασίλισσας. Στις 180 Brumaire, την επομένη μέρα του θανάτου του Δούκα dΈnghίen το 1804. Τον lανουάριο του 1813. Την παραμονή της δολοφονίας του Δούκα de ΒθΓΓί στο 1820. Πιθανόν η έκτη φορά να ήταν την ημέρα του θανάτου της, το 1822.

Τι έγινε ο Κόμης μετά το 1822; Μήπως όπως ρωτά ο Andrew Lang, "πέθανε στο παλάτι του Πρίγκιπα Karl νοη Hesse το 1780-85; Μήπως κατά τη διάρκεια της γαλλικής επανάστασης είχε διαφύγει από τη γαλλική φυλακή όπου ο GrosIey νόμιζε πως τον είχε δει, στη διάρκεια της επανάστασης; Ήταν γνωστός του Λόρδου Lytton το 1860; Ποιος ξέρει; Ένας από τους Διδασκάλους μιλούσε για να τον "αγαθό Γερμανό Πρίγκιπα από την κατοικία του οποίου και παρόντος του οποίου, ο Κόμης επέστρεψε στο Σπίτι"
Την τελευταία δεκαετία του δέκατου όγδοου αιώνα ο Κόμης του Αγίου Γερμανού εμπιστεύτηκε τα μελλοντικά σχέδιά του σε έναν αυστριακό φίλο του, τον Franz Graeffer, λέγοντας:
Αύριο το βράδυ φεύγω. Είμαι απαραίτητος στην Κωνσταντινούπολη, και στην Αγγλία, για να προετοιμάσω εκεί, δύο νέες εφευρέσεις που θα έχετε στον επόμενο αιώνα -- τραίνα και ατμόπλοια. Προς το τέλος αυτού του αιώνα θα εξαφανιστώ από την Ευρώπη, και θα φύγω για την περιοχή των Ιμαλαίων. Θα ξεκουραστώ, πρέπει να ξεκουραστώ. Ακριβώς σε 85 έτη οι άνθρωποι θα με ξαναδούν. Αντίο". (Kleine Wiener Memorien.)
Είπε αυτά τα λόγια το 1790. Ογδόντα πέντε έτη από εκείνη την ημερομηνία μας φέρνουν στο 1875. Ποιο ρόλο έπαιξε ο Κόμης του Αγίου Γερμανού στο θεοσοφικό Κίνημα στο 190 αιώνα; Ποιο ρόλο πρόκειται να είχε παίξει στον 200 αιώνα; Η Μπλαβάτσκυ έδωσε μια αινιγματική πρόταση για το χρόνο που θα εμφανιζόταν πάλι: "ο Κόμης του Αγίου Γερμανού ήταν βεβαίως ο μεγαλύτερος Αντέπτ της Ανατολής, που η Ευρώπη γνώρισε κατά τη διάρκεια των τελευταίων αιώνων. Αλλά η Ευρώπη δεν τον ήξερε. Μερικοί μπορούν να τον αναγνωρίσουν στον επόμενο "Τρόμο", που θα επηρεάσει όλη την Ευρώπη όταν θα έρθει, και όχι μόνο ένα κράτος" . Ήταν το γεγονός για το οποίο μιλούσε, ο τελευταίος μεγάλος Πόλεμος, ή μήπως ο μεγάλος "Τρόμος" βρίσκεται ακόμη μπροστά μας;
Πηγή:© Θεοσοφική Εταιρεία εν Ελλάδι info@theosophicalsociety.gr

Read More

Περί Μυστικισμού ο Λόγος (Συντάκτης Μ...Γ...)

Ο όρος μυστικισμός προέρχεται από την Ελληνική λέξη μυστικός. Μπορεί να οριστεί ως η διδασκαλία της κατάστασης ένωσης του ανθρώπου με το θείο. Επικεντρώνεται στην προσπάθεια του ανθρώπου να πετύχει την ταύτιση –ένωση με κάποια απώτερη απροσδιόριστη πολλές φορές μη αισθητή πραγματικότητα . Αυτήν την απροσδιόριστη πραγματικότητα, της οποίας την πλήρη ουσία της δύναται μόνο να σκιαγραφήσει, μπορεί να την πλησιάσει μόνον εάν αντιληφθεί τη φύση μέσω συνειδητής διαίσθησης και κατανόησης.
Ο άνθρωπος είτε αισθάνεται το θείον ως κάτι το υψηλό και μεγαλειώδες, το οποίο γεννά στη ψυχή του το ιερό δέος είτε βιώνει το θείο ως κάτι συγγενικό προς αυτόν , για το οποίο τρέφει αισθήματα αγιότητας και ποθεί να συνδεθεί.
Είναι κοινή πεποίθηση τόσο σε αυτούς που έχουν βιώσει κάποια μυστική εμπειρία όσο και σε αυτούς που την έχουν απλά μελετήσει ότι το μυστικό όραμα είναι άρρητο[1]. Συνεπώς δεν είναι δυνατόν να ορισθεί με λογική ακρίβεια. Συχνά , για να προσεγγίσει κάποιος αυτό που λέμε μυστικισμό θα πρέπει να πιστεύει σε ένα ιεραρχικό μεταφυσικό σύστημα μια εικονική συμπαντική δομή μέσα στην οποία ο υλικός κόσμος και η παρούσα ζωή αποτελούν το κατώτερο επίπεδο . Οι στόχοι που τίθενται είναι η υπέρβαση της ύλης, η κατανόηση νοημάτων και εννοιών βαθύτερων και μη ορατών στα μάτια της μάζας και εν τέλει η εξύψωση του μυστικιστή σε ένα άλλο ανώτερο επίπεδο το οποίο είναι απαλλαγμένο από τα κοσμικά πάθη και συνήθειες και που του ανοίγει το δρόμο για την ένωση του με το θείο.
Φαντάζει, ως συλλογιστική, παρακινδυνευμένη να πούμε ότι ο μυστικισμός είναι άμεσο βίωμα διότι έτσι θα θέταμε εκτός τις εμπειρίες που επιτυγχάνονται με τη μεσολάβηση των μυστηρίων ή άλλων μέσων. Η χρήση των συμβόλων , της αλληγορίας, του μυστηριώδους , ακόμη και η καλοπροαίρετη φαντασιοπληξία μπορούν να συμβάλουν προς αυτήν την κατεύθυνση. Επομένως δύναται να ειπωθεί ότι πολλά ετερόκλητα πράγματα μπορούν να οδηγήσουν στο να πετύχει ο μυστικιστής το σκοπό του.
Ενα αρκετά δύσκολο πρόβλημα το οποίο έχει απασχολήσει τους <<ειδικούς>> και όχι μόνον είναι η σχέση του μυστικισμού με την πειθαρχημένη- συντεταγμένη σκέψη πάνω στα δεδομένα της θρησκείας που είναι γνωστά ως θεολογία. Η σχέση μυστικισμού και οργανωμένης θρησκείας εμφανίζεται ιδιότυπη , ένα μείγμα σεβασμού και δυσπιστίας. Ο μυστικισμός συχνά έρχεται σε αντιπαράθεση με τη θρησκεία και , γενικά, θεωρείτε πιο αυθεντικός και πιο αντικειμενικός[2]. Πάντως οι δύο αυτές μορφές θρησκευτικότητας δεν αλληλοεξουδετερώνονται αλλά έχουν υπάρξει συχνά πλάι –πλάι και συχνά έχουν παρουσιάσει το ίδιο πρόσωπο.
Θα λέγαμε ότι κυρία κατεύθυνση του μυστικισμού , σε ένα βαθύτερο επίπεδο, φαίνεται να εκδηλώνεται στον πανθεϊστικό του χαρακτήρα όπου υπάρχει η γενική παραδοχή ότι ο θεός βρίσκεται μέσα σε όλα και όλα βρίσκονται μέσα στο Θεό. Και αυτό είναι λίγο δύσκολό να συμβαδίσει με μία θρησκεία η οποία στηρίζεται σε δόγμα[3]. Για παράδειγμα στην Κίνα ο μυστικισμός εμφανίζεται με την μορφή του Ταοϊσμού στις Ινδίες με τη μορφή του Βραχμανισμού και στην Ελλάδα με τα μυστήρια του Διονύσου και του Ορφέα. Ένας λοιπόν μυστικιστής δεν θα αποκλείσει τίποτα από τα παραπάνω ούτε θα διστάσει να αφεθεί σ’ αυτούς τους ωκεανούς της γνώσης για να πετύχει το σκοπό του. Όμως γίνεται αντιληπτό ότι κάτι τέτοιο , στα στενά πλαίσια κάποιου θρησκευτικού δόγματος είναι δύσκολο να υλοποιηθεί εάν όχι απαγορευμένο.
Πάντως για να αποφευχθούν οι παρερμηνείες πρέπει να τονίσουμε ότι δεν μπορούμε να είμαστε απόλυτοι ως προς τα χαρακτηριστικά του μυστικισμού. Η W R Inge (1889) είχε διακρίνει ως χαρακτηριστικά του μυστικισμού :
1) Την εσωτερική γνώση
2) Την ησυχία
3) Ενδοσκόπηση
4) Την παραμέληση των υλικών πραγμάτων
Τον 20ο αιώνα (1902) ως χαρακτηριστικά αναγνωρίζονται από τον W. James :
1) Το ανέκφραστο
2) Το νοητικό στοιχείο εφόσον η μυστική εμπειρία επιζητεί μια ολική αντίληψη του σύμπαντος
3) Παθητικότητα
4) Η παροδικότητα
Οσο λοιπόν και να υποστηρίζουν κάποιοι ότι υπάρχει κοινός παρονομαστής κάτω από τις πολλές μορφές του μυστικισμού ή όσο και να διατυμπανίζουν ότι κατέχουν την μαγική συνταγή πιστεύω ότι κάθε μυστική εμπειρία διατηρεί κάτι το ιδιαίτερο, κάτι το προσωπικό, κάτι το μοναδικό.

Βυζαντινός Μυστικισμός
Σε ολόκληρη την περίοδο του Βυζαντίου το κυριότερο ίσως μέσω εκδήλωσης του μυστικισμού αποτελούσε ο ασκητισμός. Από πολύ νωρίς ξεκίνησε η διάδοση του πνεύματος του ασκητισμού. Η έρημος της Αιγύπτου θα γίνει το πεδίο <<δράσης>> όλων εκείνων οι οποίοι αποφασισμένοι να έλθουν σε επαφή με το θείο εγκαταλείπουν τα εγκόσμια και αποσύρονται σε μια εθελούσια εξορία και απομόνωση . Έλπιζαν ότι με την απόλυτη αποκοπή από τα εγκόσμια θα εξασφάλιζαν την άνεση και τη <<σχόλη>> καθώς και το ιδανικό περιβάλλον που θα τους βοηθούσε στην τελείωσή τους. Είναι η εποχή του Αγ.Αντωνίου και του Παχωμίου. Οι περισσότεροι από τους αναχωρητές πίστευαν ότι η θεοποίηση περνούσε από την προσευχή και δεν ήταν λίγοι εκείνοι οι οποίοι αμελούσαν την αγαθοεργία, την τακτική κοινωνία των μυστηρίων τη διδασκαλία για χάρη της. Επίσης ο Ευάγριος έδωσε στους μυστικιστές το λεξιλόγιό τους ∙ ένα νεοπλατωνικό λεξιλόγιο γιατί αυτό ήταν η υπάρχουσα γλώσσα της θρησκευτικής σκέψης. Τα έργα του καταδικάσθηκαν μετά το θάνατό του αλλά η γλώσσα του έμεινε.
Στη συνέχεια τη σκυτάλη πήρε ο μυστικιστής συγγραφέας Μακάριος ο οποίος πίστευε ότι η προσευχή δια της οποίας θα επέρχετο η επαφή με το θείο έπρεπε να είναι η επανάληψη της λέξης Θεός , Άρχων ή Ιησούς.Είχε μια φιλοσοφία πιο κοντά στους Στωϊκούς πιστεύοντας ότι η καρδια αποτελεί το εστιακό σημείο του σώματος , η έδρα της διάνοιας και της ψυχής και οποιαδήποτε χάρη δίνοντας στον άνθρωπο πήγαινε και φώλιαζε εκεί. Ο Μακάριος κατηγορήθηκε ότι προσχώρησε στο αιρετικό δόγμα των Μεσαλλιανών Ευχιτών[4] .
Σταδιακά ο μοναχισμός θα πάρει τόσο μεγάλη ανάπτυξη και θα αποκτήσει μεγάλη ηθική επιβολή ώστε οι Αυτοκράτορες και οι Πατριάρχες έπρεπε να έχουν υπόψη τους τη γνώμη των μοναχών σε μεγάλες εκκλησιαστικές , θρησκευτικές και πολιτικές υποθέσεις. Θα λέγαμε ότι φαντάζει τελείως φυσιολογική μια τέτοια κατάσταση σε μία κοινωνία όπως η Βυζαντινή που δεν ελπίζει απλώς να συλλάβει το ρυθμό της αιωνιότητας , δεν θέλει απλώς να τη προσεγγίσει θεωρητικά αλλά και να την πραγματώσει στην επίγεια ζωή.

Θα λέγαμε ότι με τη σταδιακή καθιέρωση του ορθολογισμού ,ως αντίδραση στην πρωτοκαθεδρία του νου αναδεικνύεται ο μυστικισμός των <<Ησυχαστών στο Βυζάντιο>>. Σε όλη τη διάρκεια αυτής της περιόδου ο ασκητισμός αποτελούσε τον κύριο τόνο της ζωής. Οι ασκητές βίωναν όλο και περισσότερο τη μυστική ουσία της θρησκείας την οποία ασπάζονταν. Τα πάντα στη ζωή τους ακόμη και τα πιο απλά και καθημερινά πράγματα αποκτούσαν ένα συμβολικό νόημα το οποίο εναρμονίζονταν με την ιδιοσυγκρασία και τους στόχους τους, τη μόρφωση τους και κυρίως με τις επιδιώξεις τους καθενός. Αυτή η διαφοροποίηση οδήγησε στη δημιουργία δύο κατευθύνσεων που λαμβάνει ο μυστικισμός της εποχής. Από την μία δημιουργείται ο πρακτικός –επιφανειακός μυστικισμός όπου έχει μια λαϊκότερη μορφή και που είναι πιο προσιτός στο μέσω Βυζαντινό μοναχό της εποχής και από την άλλη μια υψηλότερη θεωρητική πορεία περισσότερο πνευματική.
Το πρώτο είδος μυστικισμού έχει ως κύριο θέμα την πάλη κατά της σαρκός. Το σώμα ως ύλη ταυτίζεται με το κακό. Πρέπει λοιπόν να παιδευτεί, να υποφέρει και μέσω αυτής της δοκιμασίας να αφήσει το πνεύμα να ταξιδέψει στην αρετή και την ολοκλήρωση. Προσπαθεί να νεκρώσει το σώμα αλλά να κρατήσει ζωντανό το νου. Στις ατελείωτες ώρες μοναξιάς ο ασκητής μελετά το θάνατο. Και λέγοντας θάνατο δεν εννοούμε τον βιολογικό αλλά τον πνευματικό. Ο βιολογικός θάνατος φόβιζε μόνον ως προς το γεγονός ότι μπορεί να έλθει όταν ο ασκητής δεν ήταν έτοιμος να συναντήσει το θείο. Στοιχεία της Κυνικής [5]και Στωικής [6]φιλοσοφίας είναι διάσπαρτα σε αυτού το είδος το μυστικισμό αλλά σε καμία περίπτωση δεν μπορούμε να μιλήσουμε για μια αναγέννηση της αρχαίας ελληνικής φιλοσοφίας αφού όλα τα στοιχεία είναι βαφτισμένα στη θρησκευτική πίστη της εποχής.
Ο κυριότερος εκφραστής αυτού του ρεύματος υπήρξε ο Άγιος Ιωάννης ο Κλίμαξ ή ο σχολαστικός (525-605). Το προσωνύμιο κλίμαξ του το απέδωσαν από το ομώνυμο σύγγραμμα του ενώ το σχολαστικός για τη μεγάλη του μόρφωση. Ο Αγ.Ιωάννης μας παρουσιάζει τον υψηλότερο βαθμός πνευματικότητας στον οποίο μπορούσε να φθάσει ο λαϊκότερος μυστικισμός. Στους λόγους του βρίσκουν τον ανώτερο ερμηνευτή η δίψα για την τελειότητα και η αγάπη για την πολιτεία των αγγέλλων δηλαδή την κοινότητα των μοναχών.
Το βιβλίο περιγράφει την πορεία προς τη θέωση σαν την ανάβαση σε μια σκάλα προς τον ουρανό, κάθε σκαλί της οποίας είναι μια αρετή που πρέπει να κατακτήσει ο πιστός για να πετύχει το σκοπό του και να μην κατακρημνιστεί από αυτή. Το έργο του η Κλίμαξ χωρίζεται σε 30 κεφάλαια όσα και τριάντα χρόνια της κρυφής ζωής του Χριστού. Ο συγγραφέας στηρίζει το έργο του στην πεποίθηση ότι το μοναστήρι είναι η προπαρασκευαστική σχολή για τη μέλλουσα ζωή. Ο μοναχός οφείλει να περάσει ολόκληρη τη ζωή του ως μαθητής ώστε να αποκτήσει τα εφόδια για να κατακτήσει την τελειότητα. Στον αγώνα αυτό ο μοναχός θα ήταν εγωιστικό να πιστεύει ότι μπορεί παλέψει μόνος χρειάζεται άνωθεν βοήθεια. Πρέπει να φθάσει στον ανώτερο βαθμό της ταπεινοφροσύνης , να εξαλείψει κάθε ίχνος εγωισμού ώστε να προσκολληθεί στον ποιμένα. Και ποιος είναι ο ποιμένας. Σύμφωνα με τον Αγ. Ιωάννη εκείνος που μπορεί με την αγαθότητά του με την ενεργό δράση του και την προσευχή του να αναζητά και να βρίσκει απολωλότες. Αφού ο μοναχός νικήσει όλες τις αδυναμίες της σάρκας και της ψυχής και αφού αποχωρίσει από τον κόσμο , με ζωηρή αγάπη γα το θεό και την αρετή , τότε φθάνει στην άγια ησυχία του σώματος και της ψυχής. Διότι ΄΄βία πράγματι και συνεχείς οδύνες πρέπει να έχουν όσοι επιχειρούν να ανέβουν στον ουρανό με το σώμα τους. Και μάλιστα στις αρχές της μοναχικής ζωής μέχρις ότου οι φιλίδονες τάσεις και η σκληρότης της καρδιάς μεταστραφούν με τη βαθειά λύπη και το πένθος σε αγάπη προς το Θεό και αγνότητα’’. Το επόμενο και ουσιαστικότερο βήμα, απώτερος σκοπός της όλης του προσπάθειας είναι η τελική ένωση με τον θεό. Αυτό το πετυχαίνει με την προσευχή.
Από την άλλη πλευρά , όπως είπαμε παραπάνω , δίπλα σε αυτόν το συχνά στείρο μυστικισμό που αναλώνονταν σε μεγάλο βαθμό στον αγώνα κατά των εξωτερικών πειρασμών , αναπτύχθηκε ένα άλλο είδος μυστικισμού όπου υπερνικά το προηγούμενο και προσαρμόζει φιλοσοφικές θέσεις του παρελθόντος στη νέα θρησκεία η οποία μέσω αυτού αποκτά πιο ελληνικό χαρακτήρα από ότι στην πρώιμη περίοδο όπου είχε καθαρά ανατολίτικο χρώμα. Από τον 6ο -7ο αιώνα ο Μάξιμος ο Ομολογητής είχε θέσει δύο δρόμους για την αναζήτηση της αλήθειας. Ο ένας από αυτούς είναι ο δρόμος της εσωτερικής ενόρασης και ο άλλος ο δρόμος του λόγου και του νου. Είναι η περίοδος που ετέθει το θεολογικό πρόβλημα περί της ουσίας των ενεργειών του θεού και έλαβε χώρα η σύγκρουση μεταξύ μυστικής θεολογίας και της θρησκευτικής φιλοσοφίας όταν ο θεός της Αποκαλύψεως και της θρησκευτικής εμπειρίας ευρέθει αντιμέτωπος με το θεό των φιλοσόφων και των σοφών του μυστικιστικού πεδίου. Ένα αμάλγαμα αυτών των δύο ίσως αποτέλεσε την ιδανική συνταγή για τους μυστικιστές της αποχής.
Οπως προαναφέραμε ο σημαντικότερος εκφραστής αυτού του ρεύματος υπήρξε ο Μάξιμος ο Ομολογητής (580-).Ο Μάξιμος δέχονταν ότι υπήρχαν δύο είδη αλήθειας , δεδομένου ότι για να την αποκτήσει κανείς χρησιμοποιεί το λόγο ή το νου. Το πρώτο είδος, αυτό που αποκτάται με το λόγο είναι η ανθρώπινη γνώση . Για να είναι δυνατή η γνώση πρέπει να υπάρχει αντιστοιχία ανάμεσα στον αισθητό [7]και τον νοητικό κόσμο. , κάτι το οποίο ο Μάξιμος προσπαθεί να το λύσει με την αλληγορία και το συμβολισμό. Ο κάθε ένας από αυτούς τους κόσμους είναι αλληγορία και συμβολισμός του άλλου αλλά για όσους έχουν μάτια να τον δουν. Ο συμβολισμός και η αλληγορία θεμελιώνουν και προϋποθέτουν μια εντελώς ορθολογική θεωρία της γνώσης.
Το δεύτερο είδος είναι η ενόραση του νου που ενώνει τον άνθρωπο με τον θεό. Για να φθάσει κανείς στο σημείο της ενόρασης χρειάζεται μια ασκητική και μερικές αρετές. Αυτές είναι η αγάπη, η σωφροσύνη και η προσευχή. Χωρίς αυτά η ψυχή δεν δύναται να έλθει σε κοινωνία με τον θεό. Η πρώτη αρετή καταπραΰνει το θυμικό, η δεύτερη κάμπτει την επιθυμία και τέλος η προσευχή χωρίζει το νου από όλες τις σκέψεις και τον παρουσιάζει <<γυμνό>> μπροστά στο θεό.
Εχοντας λοιπόν δύο αλήθειες έχουμε και δύο βαθμούς τελειότητας του ανθρώπου. Το γινώσκεις και το είναι. Το πρώτο είναι ιδίον του ανθρώπου ενώ το δεύτερο είναι ιδίον του του θεού. Η χάρη του θεού μπορεί να οδηγήσει τον άνθρωπο στο είναι. Τέλος δεν σημαίνει ότι το γιγνώσκειν μιας και είναι κατώτερο του είναι δεν έχει χρησιμότητα. Θα λέγαμε ότι αποτελεί το πρώτο σκαλοπάτι τον πρώτο βαθμό που προετοιμάζει τον άνθρωπο να φθάσει στην ενόραση και την τελική ένωση.
Ο κόσμος σύμφωνα με τον Μάξιμο που αποτελείται από τα ορατά και αόρατα είναι άνθρωπος. Και ο άνθρωπος είναι κόσμος που αποτελείται από ψυχή και σώμα. Τα νοητά αναλογούν προς την ψυχή , όπως ακριβώς και η ψυχή προς τα νοητά. Τα αισθητά ακόμη αντιστοιχούν προς το σώμα όπως και το σώμα προς τα αισθητά. Ο αισθητός κόσμος ολοκληρώνεται με το νοητό όπως το σώμα με την ψυχή και γίνεται ένας κόσμος από τους δύο όπως ένας άνθρωπος από το σώμα και την ψυχή μαζί, χωρίς καθένα από τα δύο αυτά , που είναι δεμένα με ένωση μεταξύ τους , να αποκρούει το άλλο και να το διώχνει , εξαιτίας του νόμου που έβαλε εκείνο που τα έδεσε μαζί.
Τέλος θα πρέπει να γίνει και μια απλή αναφορά, προς οικονομία χρόνου στον Συμεών το Νέο Θεολόγο ο οποίος προσπάθησε να συνθέσει την πνευματική πορεία του Μαξίμου με την ασκητική του Κλίμακος. Αυτός υπήρξε ο μέγιστος των Βυζαντινών μυστικιστών και ένας από τους λίγους που θέλησαν να περιγράψουν τη μυστική εμπειρία. Ο ίδιος πρέσβευε ότι το τέλος της εμπειρίας είναι το φώς, όχι αυτό της φωτιάς αλλά ένα φως λευκό , αιώνιο ,αίγλη και δόξα της αιώνιας ευτυχίας.
Ο Βυζαντινός μυστικισμός παρουσιάζει νέα έξαρση των ΙΔ αιώνα στο πρόσωπο του νηπτικού πατρός Νικολάου Καβάσιλα (1290 – 1370 μ.Χ) και του Αρχιεπίσκοπου Θεσσαλονίκης Γρηγορίου Παλαμά (1296-1359 μ.Χ) μέσα στην δίνη των ησυχαστικών[8] ερίδων. Οι μυστικιστές πατέρες της περιόδου αυτής τους ονομάζουν νηπτικούς από το΄΄νύμφω΄΄ που σημαίνει να έχει κανένας καθαρόν λογισμό, και καθαρή καρδιά ‘’καρδίαν νύμφουσαν΄΄ ώστε να νιώθει κάποια πνευματικά πράγματα που δεν τα νιώθουν οι άλλοι άνθρωποι. Τις μυστικές θεωρίες τις κρατούσανε κρυφές όποιοι τις ξέρανε και τις διδάσκανε μονάχα σε μαθητές που είχαν μεγάλη καθαρότητα , τέλεια αποταγή από τον κόσμο και αγιότητα βίου.
Οι μοναχοί αυτοί ονομάζονταν Ησυχαστές και υποστήριζαν ότι με τη συνεχή νηπτική προσευχή ο κάθε πιστός που έχει αγνή καρδιά μπορεί να έλθει σε κοινωνία με το Άκτιστο φως του Θεού, το φώς που έλαμψε στο όρος Θαβώρ[9] κατά τη μεταμόρφωση του Σωτήρος. Με την καρδιακή προσευχή , με τη συγκέντρωση του πνεύματος και της καρδιάς την απομάκρυνση από οτιδήποτε το οποίο δεν έχει σχέση με το Θεό, οι Ησυχαστές καταφέρνουν να δουν το Άκτιστο φώς. Θα λέγαμε ότι αποτέλεσαν συνέχεια των θέσεων Ελλήνων πατέρων της αρχαίας εκκλησίας με πρώτο τον Αγ. Διονύσιο το Αρεοπαγίτη που υποστήριξε την ύπαρξη ενός κρυφού φωτός που βλέπουν μόνο οι άξιοι. Ο Κλήμης ο Αλεξανδρεύς έλεγε ότι ο φωτισμός επιτυγχάνεται δια της αγνότητας.
Κύριος αντίπαλός των παραπάνω πατέρων στον πνευματικό στίβο υπήρξε ο Βαρλαάμ ο οποίος υπηρετώντας παπικές αντιλήψεις έμενε πιστός στο Filioque που κατά τους Ορθοδόξους της Ανατολής καθιερώνει δύο αρχές και πηγές της Θεότητας . Ο Βαρλαάμ κατηγορούσε ακόμη τους αγιορείτες μοναχούς ότι χρησιμοποιούσαν τεχνικά μέσα για να προκαλέσουν την έλλαμψη του θείου φωτός και ότι έβλεπαν το άκτιστό φως με τους σωματικούς οφθαλμούς δεχόμενοι έτσι ως μεθεκτή την άκτιστη θεία ουσία και ως κτιστή την αόρατη θεία χάρη.
Σημαντικότερος εκφραστής του Ορθόδοξου μυστικισμού της εποχής υπήρξε ο Αγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς. Ο Άγιος Γρηγόριος στήριζε ότι η θεία ουσία είναι αχώριστη με τη θεία ενέργεια και δεν υπάρχει θεία ενέργεια χωρίς την ουσία του θεού. Αλλά η απλή και αόρατη θεία ουσία γνωρίζεται και εκδηλώνεται στον κόσμο μόνο με τις διάφορες ενέργειες του θεού, χωρίς αυτό να αποτελεί διαίρεση και διάσπαση της θείας ενέργειας από τη θεία ουσία. Προς ενίσχυση αυτής της θέσης τόνισε σχετικές αναφορές των ιερών Πατέρων στηριζόμενος και στην περιεκτική διδασκαλία του Μ.Βασιλείου ότι << Αι μεν ενέργειαι του θεού πολλαι η δε θεια ουσία απλή. Αι μεν ενέργειαι του Θεού προς ημάς καταβαίνουσιν, η δε ουσία αυτού μένει απρόσιτος>> . Οι αγώνες του για την Ορθοδοξία κατευθύνθηκαν στη μυστική Θεολογία, σύμφωνα με την παράδοση της Ανατολής με προορισμό τη θέωση του ανθρώπου. Οι έριδες αυτές απασχόλησαν τους εμπλεκόμενους από το 1333-1351.

Μέσω της εργασίας αυτής έγινε μια μικρή προσπάθεια να προβληθούν κάποιες έννοιες περί μυστικισμού και ιδικά σε ένα κομμάτι το οποίο, λόγω ιστορικών καταβολών, είναι πιο οικείο σε εμάς · το Βυζαντινό Μυστικισμό. Ένα θέμα ανεξάντλητο με πολλές προεκτάσεις και ακόμη περισσότερες προσεγγίσεις. Απαντήσεις και μια συγκεκριμένη κατεύθυνση είναι δύσκολο να δώσει κάποιος. Αυτό που μπορεί να προσφέρει είναι ερεθίσματα για περεταίρω έρευνα και αναζήτηση. Τελειώνοντας λοιπόν θα ήθελα να κλείσω με μία προτροπή δανεισμένη από την κλίμακα του Αγ.Ιωάννη
« ΑΝΕΒΑΙΝΕΤΕ, ανεβαίνετε, αδελφοί, επιθυμώντας ολόψυχα τις αναβάσεις, ακούοντας αυτόν πού λέγει: «Δεύτε αναβώμεν είς το όρος Κυρίου και είς τον οίκον του Θεού ημών» (Ησ β΄ 3), ο οποίος «δίνει στα πόδια μας την ευκινησία της ελάφου και μας ανεβάζει σε υψηλούς τόπους» (Ψαλμ. ιζ΄ 34), «ώστε να νικήσωμε, δοξολογώντας Αυτόν»

Παραπ.:
[1] Άρρητο: Κάτι το οποίο δεν μπορεί να ειπωθεί , που είναι αδύνατον να εκφράσει κάποιος ή να το περιγράψει (Μείζων Ελληνικό Λεξικό Φυτράκης Τεγόπουλος)
[2] Σε ορισμένες περιπτώσεις η αναζήτηση βαθύτερων νοημάτων και η πνευματική αγωνία του μυστικιστή να δώσει απαντήσεις σε σημαντικά θρησκευτικά θέματα τον οδηγούν στην απόκλιση από την συντεταγμένη δομή της θρησκευτικής ομάδας που ανήκει και τελικά στην αίρεση
[3] Δόγμα: Αξίωμα – αρχή , αυθεντική κρίση σε θέμα θρησκευτικής πίστης, που δεν επιδέχεται αμφισβήτηση. (Μείζων Ελληνικό Λεξικό Φυτράκης Τεγόπουλος)
[4] Δόγμα Μεσσαλιανών∙ πιστοί που απέρριπταν τους εκκλησιαστικούς θεσμούς εν ονόματι μιας χριστιανικής ζωής με έντονο χαρισματικό χαρακτήρα.. Πίστευαν ότι επαναλαμβάνοντας τη θερμή προσευχή θα μπορούσαν να φτάσουν στην ένωση με το Άγιο Πνεύμα.
[5] Κυνική Φιλοσοφία: Κύκλος αρχαίων φιλοσόφων που αντιδρούσαν στην κοινωνική συμβατικότητα.
[6] Στωική Φιλοσοφία: Κύκλος αρχαίων φιλοσόφων που σύμφωνα με τη διδασκαλία τους ο βίος των ανθρώπων πρέπει να χαρακτηρίζεται από πνευματική ηρεμία και βεβαιότητα για την ηθική αξία.
[7] Η σαφής παράσταση ενός αντικειμένου
[8] Πνευματική ακμή και κοινωνική κρίση στον Βυζαντινό 14ο αιώνα Η συνήθης αναζήτηση των αιτίων της θεολογικής έριδος του 14ου αι. περισσότερο χαράζει προοπτικές θεωρήσεώς της παρά προσφέρει ερμηνευτική αιτιολόγησή της. Έτσι, γίνεται λόγος για καθαρά πολιτική σύγκρουση, για διένεξη κοσμικού κλήρου και μοναχισμού, για σύγκρουση αριστοτελικών και πλατωνικών στο θεολογικό πεδίο, για αντιπαράθεση δύο διαφορετικών παραδόσεων στους κόλπους της Ορθοδοξίας κ.λπ. Εμφανίζεται δηλαδή η έριδα ως καθαρά ενδοβυζαντινή υπόθεση, ακόμη και στα αίτιά της. Οι έρευνες όμως των τελευταίων δεκαετιών πείθουν, ότι πρόκειται σαφώς για σύγκρουση ανατολικής και δυτικής, ορθοδόξου δηλαδή και φραγκολατινικής παραδόσεως, που έλαβε χώραν επί «βυζαντινού» εδάφους. Την έριδα όχι μόνο την προκάλεσε, αλλά υπήρξε υπεύθυνος και για την οξύτητά της, ένας «μοιραίος» άνθρωπος, ο μοναχός Βαρλαάμ ο Καλαβρός, η παρουσία του οποίου στην ελληνική Ανατολή επιβεβαίωσε τη ρήση: contraria juxta se posita magis illucescunt (τα αντίθετα, τοποθετούμενα το ένα πλησίον του άλλου, φωτίζονται περισσότερο). Γεώργιος Μεταλληνός Ησυχαστές και Ζηλωτές
[9] Ασβεστολιθικό όρος της Παλαιστίνης, μεταξύ του οροπεδίου της Γαλιλαίας, του ποταμού Ιορδάνη και της Τιβεριάδας λίμνης. Έχει ύψος 600 μέτρα και χρησιμοποιήθηκε ως φρούριο από όλους τους λαούς, που κατέλαβαν την Παλαιστίνη. Το ευαγγέλιο αναφέρει ότι στο όρος Θαβώρ έγινε η μεταμόρφωση του Ιησού Χριστού. Το 1217 οι σταυροφόροι νίκησαν εκεί τους Σαρακηνούς και τον Απρίλιο του 1799 ο Ναπολέων τους Τούρκους και τους Άραβες. Η αγία Ελένη έχτισε στο όρος χριστιανικό ναό. Αργότερα το 1862 οι ορθόδοξοι, στα ερείπια παλιότερου ναού, έχτισαν την εκκλησία της Μεταμόρφωσης, που έγινε και μοναστήρι.

Read More