Όλοι έχουμε ακούσει ξανά και ξανά την έκφραση ότι ο Τεκτονισμός είναι αδελφότητα. Επίσης είναι γνωστό ότι οι Τέκτονες , μεταξύ μας, αποκαλούμαστε αδελφοί. Όμως φαίνεται ότι χρησιμοποιούμε αυτόν τον όρο χωρίς να κατανοούμε τη βαθύτερη σημασία του, περισσότερο από συνήθεια . Η λέξεις αδελφότητα και αδελφός βγαίνουν από το στόμα μας και όχι από την καρδιά μας.
Μπορώ να φέρω στο νου μου πολλές συνεδρίες όπου αποκαλούμε αδελφούς ανθρώπους που, όχι μόνον δεν το εννοούμε αλλά πολλές φορές είμαστε απέναντι τους και εχθρικοί. Και διαπιστώνει κανείς , δυστυχώς, ότι αυτή η μοναδικής σημασίας λέξη (αδελφός) βγαίνει αυτοματοποιημένα. Σίγουρα δεν είναι λάθος που οφείλεται στο πρωτόκολλο αλλά μάλλον πρόκειται για δικής μας αποτυχία και ανεπάρκεια να την κάνουμε κτήμα μας και να την κατανοήσουμε.
Ο αδελφός είναι μαζί με τους γονείς μας ο πιο κοντινός μας συγγενής. Μας συνδέουν πέρα από κοινωνικούς δεσμούς και βιολογικοί δεσμοί. Επίσης δεν πρέπει να μας διαφεύγει ότι είναι μια <<ιδιότητα>> την οποία δεν επιλέγουμε αλλά <<αποφασίζεται>> από άλλους παράγοντες πέρα από τη δική μας αρμοδιότητα (Θεός ; Φύση; O Καθένας έχει και διαφορετική θεώρηση).
Στον Τεκτονισμό όμως είναι κάτι παραπάνω από μια φυσική ιδιότητα. Είναι μια συνειδητή επιλογή που κάνει ο κάθε Τέκτονας από τα πρώτα του βήματα. Είναι μια δέσμευση , ενώπιων Θεού και ανθρώπων να δουλέψει απάνω στην αγάπη και την αδελφοσύνη , να τα κατακτήσει και στην συνέχεια να τα μεταλαμπαδεύσει στην κοινωνία. Όταν λοιπόν αναλαμβάνουμε αυτή τη δέσμευση συνειδητά πρέπει να προσπαθήσουμε να υλοποιήσουμε την έννοια της αγάπης και της αδελφοσύνης μέσα στην κοινωνία.
Δυστυχώς όμως, όπως προαναφέρθηκε , διαπιστώνουμε ότι οι σχέσεις των αδελφών δεν είναι αυτές που αρμόζουν σε ανθρώπους που (θεωρητικά τουλάχιστον) έχουν ταχθεί στον προαναφερθέντα σκοπό. Είναι λυπηρό να βλέπεις στις Στοές <<αδελφούς>> να δυσφορούν με την πρόοδο του αδελφού τους. <<Αδελφούς>> που έχουν θέσει ως σκοπό της Τεκτονικής τους ζωής τη συλλογή μεταλλίων , βαθμών και αξιωμάτων . <<Αδελφούς>> ( και το λέω με μεγάλη μου λύπη ως Τέκτονας) που στον Ελευθεροτεκτονισμό έρχοντε για να καλύψουν την επαγγελματική τους ανεπάρκεια ή την οικογενειακή τους αστάθεια. <<Αδελφούς>> οι οποίοι μελετούν τα Συντάγματα όχι για χάριν ευρυθμίας της συντεχνίας αλλά με μια νομικίστική (δεν έχω τίποτα με τους Νομικούς) διάθεση ώστε να εντοπίσουν το σφάλμα του αδελφού και να τον εκθέσουν. <<Αδελφούς>> οι οποίοι χωρίζουν τις Στοές σε Φέουδα και υπολογίζουν πόσους έχουν με το μέρος τους για να νιώθουν κάποια ασφάλεια στην εκάστοτε <εκλογική αναμέτρηση> που θα τους αναδείξει στα <<ανώτερα αξιώματα>>. Και ως φυσικό επακόλουθο είναι να δημιουργούνται έχθρες, διαφορές, αντιπαραθέσεις, διασπάσεις.
Ευτυχώς βέβαια δεν υπάρχουν μόνον αυτοί οι <<αδελφοί>>. Υπάρχουν και οι ΑΔΕΛΦΟΙ οι οποίοι είναι ταπεινοί, βαθύτατα συνειδητοποιημένοι για το τη ζητούν από τον Τεκτονισμό και οι οποίοι θέτουν τους εαυτού τους στην κάματο της αυτοβελτίωσης και της πνευματικής εξέλιξης ∙ που κατανοούν την λέξη αδελφός και την υπηρετούν.
Ας προσπαθήσουμε λοιπόν να κατακτήσουμε αυτήν την πρωταρχική αλήθεια και έννοια που λέγετε Αδελφοσύνη πριν προχωρήσουμε παραπέρα. Αλλιώς υποκρινόμαστε και στην ουσία κοροϊδεύουμε τους ίδιους μας τους εαυτούς.
Είπον Αδελφοί μου….
