Ο κος Τζέιμς Γκρέγκορι δήλωσε ότι είναι σημαντικό να βοηθάει κανείς τέτοιες ομάδες όπως είναι οι πρόσκοποι και εξέφρασε την πεποίθησή του ότι τα χρήματα αυτά θα πιάσουν τόπο.
الاثنين، 29 نوفمبر 2010
Δωρεά στους Προσκόπους
Ο κος Τζέιμς Γκρέγκορι δήλωσε ότι είναι σημαντικό να βοηθάει κανείς τέτοιες ομάδες όπως είναι οι πρόσκοποι και εξέφρασε την πεποίθησή του ότι τα χρήματα αυτά θα πιάσουν τόπο.
السبت، 27 نوفمبر 2010
Π Καλογερόπουλος - Περί Πάικ και των Διδασκαλιών αυτού
Κατεβάστε από την στήλη Downloads τον λόγο του τέως Ύπατ. Μεγ. Ταξ. Π. Καλογερόπουλου περί Πάικ και των διδασκαλιών του.
الجمعة، 26 نوفمبر 2010
Philadelphia: Masonic Temple
Ο Τεκτονικός Ναός της πόλης της Φιλαδέλφεια (ΗΠΑ) βρίσκεται απέναντι από το Δημαρχείο της πόλης. Χτίστηκε το 1873 αλλά ο εσωτερικός του διάκοσμος χρειάστηκε για να ολοκληρωθεί άλλα 30 χρόνια. Κάθε δωμάτιο έχει το δικό του στυλ και παρουσιάζονται έντονα στοιχεία του Ελληνικού, Αιγυπτιακού , Αραβικού πολιτισμού και της Αναγέννησης. Το 2008 πραγματοποιήθηκε μια εκτεταμένη αποκατάσταση του εξωτερικού του κτιρίου.
الخميس، 25 نوفمبر 2010
Δωρεά σε ειδικό σχολείο
Η Στοά Seaclliff σε συνεργασία με την Μεγάλη Στοά της Νοτίου Αυστραλίας δώρισε στο σχολείο Ashford, στο οποίο απασχολούνται μαθητές με ειδικές ανάγκες , τρεις κονσόλες WII ώστε να βοηθήσουν τους μαθητές να συγκεντρώνονται και να αναπτύξουν τις δεξιότητές μας.
Ο Δουκας του Κεντ στην Αυστραλία
Παραθέτουμε φωτογραφίες από την επίσημη επίσκεψη του Δούκα του Κέντ στη Μεγάλη Στοά της Νοτίου Αυστραλίας.
Γαλλικές Τεκτονικές Κόντρες
H Eθνική Μεγάλη Στοά της Γαλλίας (GLNF) έχασε την αγωγή που είχε καταθέσει κατά της FMR (Franc-Maçonnerie Régulière, Regular Freemasonryτο) το Μάιο του 2010. Η GLNF ζητούσε αποζημίωση 3,488,364 € για αθέμιτο ανταγωνισμό.
Κατόπιν τούτου η GLNF υποχρεούται να επιστρέψει στην FMR 5000€ για αμοιβές δικηγόρων καθώς και 12000-13000 € για τα δικηγορικά και δικαστικά έξοδα.
Πέρυσι το Φθινόπωρο όλη η επαρχία Loire Valley της GLNF η οποία αριθμούσε 2500 μέλη αποσχίστηκε από την GLNF και αυτοανακηρύχθηκε ανεξάρτητη τακτική Μεγάλη Στοά. Αυτό συνέβη όταν ο Μεγάλος Διδάσκαλος της GLNF προσπάθησε να εκδιώξει τον Επαρχιακό Μεγάλο Διδάσκαλο και να εγκαταστήσει έναν από τους φίλους του.
Στην GLNF φοβούνται μήπως αυτή η κίνηση βρει μιμητές.
Σημ. Blog : Η βαρύτητα της συγκεκριμένης είδησης είναι ότι τελικά οι συγκρούσεις και τα διαπλεκόμενα δεν μαστίζουν μόνον τον Ελληνικό Τεκτονισμό αλλά και παραδοσιακές Τεκτονικές Δυνάμεις.
الثلاثاء، 23 نوفمبر 2010
Δωρεά 80.000 λιρών
Μια μεγάλη δωρεά ύψους 80.000 λιρών Αγγλίας πραγματοποίησαν οι Τέκτονες της Αγγλίας.
Συγκεκριμένα προσέφεραν το παραπάνω ποσό για την ανέγερση ενός ιδρύματος που θα φροντίζει ηλικιωμένους οι οποίοι πάσχουν από ανία .
Το συγκεκριμένο έργο το οποίο πραγματοποιείται από την οργάνωση Φίλοι των Ηλικιωμένων θα κοστίσει συνολικά 3,2 εκατ. Λίρες.
Ο Επαρχιακός Μεγάλος Διδάσκαλος του Worcestershire Richard Goddard είπε ότι ‘’ Οι φίλοι των ηλικιωμένων κάνουν εξαιρετική δουλειά. «Αυτό το νέο σπίτι θα παράσχει την απαραίτητη βοήθεια για τους ανθρώπους στην περιοχή και είμαστε πολύ ευτυχείς που μπορούμε να βοηθήσουμε με αυτόν τον τρόπο."
السبت، 20 نوفمبر 2010
Η Αδελφότητα των Ναυτίλων στην Ελλάδα
Μια ενδιαφέρουσα ιστοσελίδα της Αδελφότητας των Ναυτίλων της Ελλάδος
Παροχή GPS από Ελευθεροτέκτονες στην ομάδα Πρώτων Βοηθειών Αγ.Ιωάννης της Νέας Ζηλανδίας
Την Παρασκευή , 19 Νοεμβρίου 2010, το Αγαθοεργό Σώμα των Ελευθεροτεκτόνων της Νέας Ζηλανδίας παρέδωσαν μονάδες GPS ,αξίας 125.000 δολαρίων , όπου θα εξοπλίσουν 500 ασθενοφόρα και 100 οχήματα υποστήριξης των ομάδων πρώτων βοηθειών της Νέας Ζηλανδίας Άγιος Ιωάννης.
Ο κος Jaimes Wood , υπεύθυνος των υπηρεσιών πρώτων βοηθειών δήλωσε ότι '' με τις συσκευές αυτές τα πληρώματα των οχημάτων θα κερδίζουν σημαντικό χρόνο επιλέγοντας τις συντομότερες διαδρομές καθώς και τις διαδρομές με τη λιγότερη κίνηση. Αυτή η δωρεά των Ελευθεροτεκτόνων είναι πολύ σημαντική σε μια υπηρεσία όπου το κάθε λεπτό μετράει.''
Ο κος Jaimes Wood , υπεύθυνος των υπηρεσιών πρώτων βοηθειών δήλωσε ότι '' με τις συσκευές αυτές τα πληρώματα των οχημάτων θα κερδίζουν σημαντικό χρόνο επιλέγοντας τις συντομότερες διαδρομές καθώς και τις διαδρομές με τη λιγότερη κίνηση. Αυτή η δωρεά των Ελευθεροτεκτόνων είναι πολύ σημαντική σε μια υπηρεσία όπου το κάθε λεπτό μετράει.''
الجمعة، 19 نوفمبر 2010
Οι βολικές θεωρίες συνωμοσίας
Tου Kωστη H. Φαφουτη (Εφημερίδα Ελευθεροτυπία)
Ανέκαθεν ως λαός είχαμε ισχυρή ροπή στις θεωρίες συνωμοσίας, στη «λογική» δηλαδή, που επιλέγει συνειδητά να εξηγεί τα γεγονότα και τις εξελίξεις με βάση διάφορους μύθους, αγνοώντας τον οποιοδήποτε ορθολογικό έλεγχο, που κατά κανόνα αποκλείει τις πολλές εκδοχές, επειδή δεν είναι ρεαλιστικές. Το βεβαρημένο ιστορικό των επεμβάσεων του ξένου παράγοντα στη νεότερη πολιτική ιστορία ίσως αποτελεί έναν από τους κύριους λόγους της μανίας για τις θεωρίες συνωμοσίας και το κυνήγι μαγισσών.
Η «γοητεία» άλλωστε αυτών των θεωριών είναι ότι λειτουργούν... λυτρωτικά, καθώς απαλλάσσουν όσους τις υιοθετούν από οποιαδήποτε προσωπική ευθύνη, αλλά και κόπο για την αναζήτηση της αλήθειας. Η αποποίηση ευθυνών είναι μία αγαπημένη συνήθεια του Nεόελληνα, αφού υπάρχει η εύκολη λύση για όλα τα κακά να φταίνε πάντα εξωγενείς παράγοντες –οι Βρυξέλλες, οι Αμερικανοί ή οι Εβραίοι– και όχι οι ίδιοι μας οι εαυτοί. Στην επίταση του φαινομένου συμβάλλει επιπλέον και η αναξιοπιστία, που χαρακτηρίζει τα μέσα ενημέρωσης, κυρίως τα ηλεκτρονικά, τα οποία οι πολίτες αντιμετωπίζουν με επιφυλακτικότητα λόγω των επιχειρηματικών συμφερόντων, που βρίσκονται από πίσω τους.
Eλλειψη ενημέρωσης
Φυσικά οι θεωρίες συνωμοσίας δεν είναι ελληνικό προνόμιο και φαινόμενο. Οι φαντασιώσεις περί ελέγχου των κυβερνήσεων από εξωγήινους ή ότι όλοι οι πολιτικοί είναι μασόνοι είναι διαδεδομένες κυρίως στο εξωτερικό, ενώ οι πιο πρόσφατοι διαδεδομένοι «παγκόσμιοι» μύθοι είναι ότι οι Εβραίοι, που εργάζονταν στους Δίδυμους Πύργους της Νέας Υόρκης είχαν ειδοποιηθεί εγκαίρως για την τρομοκρατική επίθεση της 11ης Σεπτεμβρίου και ότι το καταστροφικό τσουνάμι στη Νοτιοανατολική Ασία προκλήθηκε από μυστικές πυρηνικές δοκιμές.
Απαραίτητο στοιχείο για να λειτουργήσει και να περπατήσει η μυθοπλασία είναι η ύπαρξη μιας αόρατης σκιώδους περιοχής, που κινεί τα νήματα στο παρασκήνιο. Σε αυτή έχουν πρόσβαση ελάχιστοι –συνήθως οι ισχυροί– οι οποίοι γνωρίζουν την αλήθεια, αλλά κάνουν το παν για να την κουκουλώσουν και λειτουργούν πάντα εις βάρος της πτωχής, πλην τιμίας πλειοψηφίας. Εξίσου σημαντική όμως είναι και η έλλειψη –ηθελημένης ή όχι– ενημέρωσης για κάποιο συγκεκριμένο γεγονός. Οπως ακριβώς συνέβη με την τραγωδία του «Μπόινγκ» στο Γραμματικό.
Η μόνη επίσημη πληροφόρηση για το τι συνέβη προήλθε από τον υπουργό Επικρατείας την περασμένη Κυριακή. Εκτοτε τα επίσημα κανάλια ενμέρωσης τηρούν σιγή ιχθύος με αποτέλεσμα να οργιάσει η παραπληροφόρηση των εντυπωσιοθηρικών τηλεοπτικών μέσων και να προσφερθεί πεδίο δόξης λαμπρό για την ανάπτυξη των θεωριών συνωμοσίας. Η πρώτη παραλλαγή τους ήθελε στο μοιραίο αεροπλάνο να εκδηλώθηκε αεροπειρατεία. «Πηγή» της η –ελλιπής, όπως αποδείχθηκε– πληροφορία ότι οι πιλότοι των F-16 διαπίστωσαν ότι δεν υπήρχε κανένας στο πιλοτήριο, που να προσπαθεί να ελέγξει την πορεία του αεροσκάφους. Η δεύτερη άρχισε να αναπτύσσεται όταν το ενδεχόμενο της αποσυμπίεσης φαινόταν πολύ πιθανό και ήθελε να έχει προκληθεί σαμποτάζ και επιχείρηση δηλητηριασμού των επιβατών – ωστόσο οι τοξικολογικές εξετάσεις έδειξαν ότι δεν είχαν εισπνεύσει μονοξείδιο του άνθρακα και ότι όλοι ήταν ζωντανοί κατά την πρόσκρουση. Η τρίτη παραλλαγή τάχθηκε εναφανδόν υπέρ της κατάρριψης του αεροπλάνου –παρότι διαψεύστηκε κατηγορηματικά– την οποία πέτυχαν οι πιλότοι της Πολεμικής Αεροπορίας, εκτρέποντας με τους κατάλληλους ελιγμούς το «Μπόινγκ» από την πορεία του και προκαλώντας την πτώση του σε ακατοίκητη περιοχή.
Oι συνεχείς «αποκαλύψεις»
Ολες αυτές οι θεωρίες είναι εξαιρετικά βολικές για όσους τις υποστηρίζουν, αλλά και για αυτούς που επιτρέπουν να καλλιεργούνται. Για τα ηλεκτρονικά μέσα μαζικής ενημέρωσης, που τις συνοδεύουν και με τους κατάλληλους υπαινιγμούς και τις συνεχείς «αποκαλύψεις», είναι εξαιρετικά φτηνές – δεν κοστίζουν ούτε σε κόπο ούτε σε χρήμα. Πολύ περισσότερο, όμως, αποπροσανατολίζουν και δεν αναζητούνται ευθύνες.
Ετσι, με πολύ μεγάλη καθυστέρηση η κοινή γνώμη πληροφορήθηκε για τον τρόπο αντίδρασης της Υπηρεσίας Πολιτικής Αεροπορίας, η οποία επί μισή ώρα άφησε να πετά μέσα στο χώρο ευθύνης της –το FIR Αθηνών, τον οποίο μονίμως αμφισβητεί η Τουρκία– ένα αεροσκάφος, χωρίς να γνωρίζει τι συμβαίνει σε αυτό. Δεν έκανε καμία προσπάθεια να επικοινωνήσει με το «Μπόινγκ» ούτε επιχείρησε να το αναγνωρίσει με τα ραντάρ, όπως προβλέπουν οι κανονισμοί για λόγους ασφαλείας. Η αδράνειά της δεν σημαίνει βέβαια ότι ήταν δυνατόν να αποτραπεί η τραγωδία. Προκαλεί όμως μεγάλη ανησυχία για τον τρόπο λειτουργίας των ελεγκτικών μηχανισμών της Υπηρεσίας για θέματα, μάλιστα, που άπτονται και της εθνικής ασφάλειας της χώρας.
Ανέκαθεν ως λαός είχαμε ισχυρή ροπή στις θεωρίες συνωμοσίας, στη «λογική» δηλαδή, που επιλέγει συνειδητά να εξηγεί τα γεγονότα και τις εξελίξεις με βάση διάφορους μύθους, αγνοώντας τον οποιοδήποτε ορθολογικό έλεγχο, που κατά κανόνα αποκλείει τις πολλές εκδοχές, επειδή δεν είναι ρεαλιστικές. Το βεβαρημένο ιστορικό των επεμβάσεων του ξένου παράγοντα στη νεότερη πολιτική ιστορία ίσως αποτελεί έναν από τους κύριους λόγους της μανίας για τις θεωρίες συνωμοσίας και το κυνήγι μαγισσών.
Η «γοητεία» άλλωστε αυτών των θεωριών είναι ότι λειτουργούν... λυτρωτικά, καθώς απαλλάσσουν όσους τις υιοθετούν από οποιαδήποτε προσωπική ευθύνη, αλλά και κόπο για την αναζήτηση της αλήθειας. Η αποποίηση ευθυνών είναι μία αγαπημένη συνήθεια του Nεόελληνα, αφού υπάρχει η εύκολη λύση για όλα τα κακά να φταίνε πάντα εξωγενείς παράγοντες –οι Βρυξέλλες, οι Αμερικανοί ή οι Εβραίοι– και όχι οι ίδιοι μας οι εαυτοί. Στην επίταση του φαινομένου συμβάλλει επιπλέον και η αναξιοπιστία, που χαρακτηρίζει τα μέσα ενημέρωσης, κυρίως τα ηλεκτρονικά, τα οποία οι πολίτες αντιμετωπίζουν με επιφυλακτικότητα λόγω των επιχειρηματικών συμφερόντων, που βρίσκονται από πίσω τους.
Eλλειψη ενημέρωσης
Φυσικά οι θεωρίες συνωμοσίας δεν είναι ελληνικό προνόμιο και φαινόμενο. Οι φαντασιώσεις περί ελέγχου των κυβερνήσεων από εξωγήινους ή ότι όλοι οι πολιτικοί είναι μασόνοι είναι διαδεδομένες κυρίως στο εξωτερικό, ενώ οι πιο πρόσφατοι διαδεδομένοι «παγκόσμιοι» μύθοι είναι ότι οι Εβραίοι, που εργάζονταν στους Δίδυμους Πύργους της Νέας Υόρκης είχαν ειδοποιηθεί εγκαίρως για την τρομοκρατική επίθεση της 11ης Σεπτεμβρίου και ότι το καταστροφικό τσουνάμι στη Νοτιοανατολική Ασία προκλήθηκε από μυστικές πυρηνικές δοκιμές.
Απαραίτητο στοιχείο για να λειτουργήσει και να περπατήσει η μυθοπλασία είναι η ύπαρξη μιας αόρατης σκιώδους περιοχής, που κινεί τα νήματα στο παρασκήνιο. Σε αυτή έχουν πρόσβαση ελάχιστοι –συνήθως οι ισχυροί– οι οποίοι γνωρίζουν την αλήθεια, αλλά κάνουν το παν για να την κουκουλώσουν και λειτουργούν πάντα εις βάρος της πτωχής, πλην τιμίας πλειοψηφίας. Εξίσου σημαντική όμως είναι και η έλλειψη –ηθελημένης ή όχι– ενημέρωσης για κάποιο συγκεκριμένο γεγονός. Οπως ακριβώς συνέβη με την τραγωδία του «Μπόινγκ» στο Γραμματικό.
Η μόνη επίσημη πληροφόρηση για το τι συνέβη προήλθε από τον υπουργό Επικρατείας την περασμένη Κυριακή. Εκτοτε τα επίσημα κανάλια ενμέρωσης τηρούν σιγή ιχθύος με αποτέλεσμα να οργιάσει η παραπληροφόρηση των εντυπωσιοθηρικών τηλεοπτικών μέσων και να προσφερθεί πεδίο δόξης λαμπρό για την ανάπτυξη των θεωριών συνωμοσίας. Η πρώτη παραλλαγή τους ήθελε στο μοιραίο αεροπλάνο να εκδηλώθηκε αεροπειρατεία. «Πηγή» της η –ελλιπής, όπως αποδείχθηκε– πληροφορία ότι οι πιλότοι των F-16 διαπίστωσαν ότι δεν υπήρχε κανένας στο πιλοτήριο, που να προσπαθεί να ελέγξει την πορεία του αεροσκάφους. Η δεύτερη άρχισε να αναπτύσσεται όταν το ενδεχόμενο της αποσυμπίεσης φαινόταν πολύ πιθανό και ήθελε να έχει προκληθεί σαμποτάζ και επιχείρηση δηλητηριασμού των επιβατών – ωστόσο οι τοξικολογικές εξετάσεις έδειξαν ότι δεν είχαν εισπνεύσει μονοξείδιο του άνθρακα και ότι όλοι ήταν ζωντανοί κατά την πρόσκρουση. Η τρίτη παραλλαγή τάχθηκε εναφανδόν υπέρ της κατάρριψης του αεροπλάνου –παρότι διαψεύστηκε κατηγορηματικά– την οποία πέτυχαν οι πιλότοι της Πολεμικής Αεροπορίας, εκτρέποντας με τους κατάλληλους ελιγμούς το «Μπόινγκ» από την πορεία του και προκαλώντας την πτώση του σε ακατοίκητη περιοχή.
Oι συνεχείς «αποκαλύψεις»
Ολες αυτές οι θεωρίες είναι εξαιρετικά βολικές για όσους τις υποστηρίζουν, αλλά και για αυτούς που επιτρέπουν να καλλιεργούνται. Για τα ηλεκτρονικά μέσα μαζικής ενημέρωσης, που τις συνοδεύουν και με τους κατάλληλους υπαινιγμούς και τις συνεχείς «αποκαλύψεις», είναι εξαιρετικά φτηνές – δεν κοστίζουν ούτε σε κόπο ούτε σε χρήμα. Πολύ περισσότερο, όμως, αποπροσανατολίζουν και δεν αναζητούνται ευθύνες.
Ετσι, με πολύ μεγάλη καθυστέρηση η κοινή γνώμη πληροφορήθηκε για τον τρόπο αντίδρασης της Υπηρεσίας Πολιτικής Αεροπορίας, η οποία επί μισή ώρα άφησε να πετά μέσα στο χώρο ευθύνης της –το FIR Αθηνών, τον οποίο μονίμως αμφισβητεί η Τουρκία– ένα αεροσκάφος, χωρίς να γνωρίζει τι συμβαίνει σε αυτό. Δεν έκανε καμία προσπάθεια να επικοινωνήσει με το «Μπόινγκ» ούτε επιχείρησε να το αναγνωρίσει με τα ραντάρ, όπως προβλέπουν οι κανονισμοί για λόγους ασφαλείας. Η αδράνειά της δεν σημαίνει βέβαια ότι ήταν δυνατόν να αποτραπεί η τραγωδία. Προκαλεί όμως μεγάλη ανησυχία για τον τρόπο λειτουργίας των ελεγκτικών μηχανισμών της Υπηρεσίας για θέματα, μάλιστα, που άπτονται και της εθνικής ασφάλειας της χώρας.
الخميس، 18 نوفمبر 2010
الأربعاء، 17 نوفمبر 2010
Συντεχνία (Ελλάδα)
Η συντεχνία αποτελούσε θεσμό οργανωμένο πάνω στα απομεινάρια προηγούμενων εργατικών σχημάτων (των βυζαντινών συστημάτων) και πάνω στις αρχές των ανατολικών αδελφοτήτων των αχήδων. Αποτελούσε βασική παραγωγική μονάδα της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας που έπαιζε παρ' όλα αυτά πολλαπλούς ρόλους στην κοινότητα. Η κάλυψη των αναγκών της κοινότητας, η διατήρηση των μονοπωλίων, και η συνέχιση της παράδοσης αποτελούσαν βασικούς λόγους της υπάρξής της. Τις συντεχνίες (ή ισνάφια από το αραβικό esnaf) στελέχωναν οι σταθερά εγκατεστημένοι τεχνίτες των πόλεων, ενώ διακρίνονταν από τις συντροφίες (ή μπουλούκια) που αποτελούνταν από πλανόδιους τεχνίτες οι οποίοι δεν είχαν σταθερό χώρο εργασίας. Οι διάφορες μορφές του θεσμού, οι τρόποι των ποικίλων οργανώσεών του, η δράση του και η σημαντική επαγγελματική και εμπορική του ανάπτυξη και εξάπλωση, αποτελούν ιδιαίτερα ευρύ θέμα, καθώς στάθηκε μια από τις χαρακτηριστικές εκδηλώσεις της ελληνικής προβιομηχανικής κοινωνίας.
Κοινοτικό πνεύμα
Κατά την περίοδο της Τουρκοκρατίας οι οικισμοί, τα χωριά και οι πόλεις ανέπτυξαν ένα κοινοτικό πνεύμα που εγγυάτο τη συνοχή τους. Η συνοχή αυτή ήταν αποτέλεσμα των παραγωγικών, κοινωνικών και πολιτικών σχέσεων που αναπτύσσονταν μέσα στην κοινότητα. Την περίοδο αυτή οι Έλληνες επαγγελματίες και έμποροι στήριζαν την κοινωνική τους οργάνωση στις συντεχνίες ή 'ισνάφια[1]. Σε αυτές οι οικονομικές λειτουργίες-δραστηριότητες, (παραγωγή) ξεκινούσαν από την διευρυμένη οικογένεια και βασίζονταν σε μια αρχή κοινοκτημοσύνης που σήμαινε συνιδιοκτησία μέσων παραγωγής, εκμετάλλευση από κοινού της περιουσίας, συνεργασία σε όλες τις δραστηριότητες και κοινωνικοποίηση δηλαδή ίση κατανομή του εισοδήματος. Οι συντεχνίες ρύθμιζαν την ποιότητα των προσφερομένων προϊόντων και υπηρεσιών, όριζαν τις τιμές και φρόντιζαν για την ομαλή ζωή των μελών τους. Όμοια με τις κοινότητες συνέβαλλαν στην οικονομική, διοικητική και πολιτική αυτονομία των μελών τους.
Η δομή της συντεχνίας
Στη δομή της, η συντεχνία, αποτελείται από τρεις βασικούς συντελεστές: τον μάστορα, τον κάλφα το βοηθό του μάστορα και το τσιράκι ή μαθητευόμενο. Αρχηγός της συντεχνίας ήταν ο πρωτομάστορας, ο εκλεγμένος εκπρόσωπός της και μεσολαβητής μεταξύ των Τούρκων και των Ελλήνων. Πέραν της φροντίδας για τη συλλογή των φόρων, ήταν υπεύθυνος για τη σύναψη συμφωνιών μεταξύ των μαστόρων[2], καθόριζε τις τιμές των ειδών που κατασκεύαζαν ή εμπορεύονταν, όριζε τα ημερομίσθια, εξασφάλιζε γρήγορη και συμφέρουσα προμήθεια των πρώτων υλών από τους τόπους της παραγωγής τους και μεριμνούσε για τη δίκαιη κατανομή τους[3]. Τα περισσότερα ισνάφια διέθεταν μεγάλα οικονομικά αποθέματα που ήταν αποτέλεσμα της μηνιαίας ή ετήσιας εισφοράς των μελών.
Διοίκηση
Η διοίκηση της συντεχνίας στηρίχθηκε αρχικά σε άγραφους νόμους, οι οποίοι καθόριζαν με σαφήνεια τα δικαιώματα και τα καθήκοντα των αρχηγών, των μαστόρων και των τεχνιτών. Η πολυσχιδής όμως δράση και η αύξηση των μελών των συντεχνιών, οδήγησε στην ανάγκη δημιουργίας καταστατικών, τα οποία εγκρίνονταν πρώτα στη γενική συνέλευση της συντεχνίας και στη συνέχεια επικυρώνονταν από την Εκκλησία[4]. Ο ρόλος των συντεχνιών δεν περιορίστηκε μόνο στα επαγγελματικά ζητήματα, αλλά προεκτάθηκε σε μια ευρύτερη κοινωνική δράση. Ανέδειξαν τη συνεργατική ιδέα, υπηρετώντας ταυτόχρονα τον κοινωνικό τομέα σύμφωνα με το παράδειγμα των Αδελφάτων ή Αδελφοτήτων[5], διατηρώντας ταμείο αλληλεγγύης για την υποστήριξη των μελών σε περίπτωση ανάγκης. Παράλληλα είχαν και τον έλεγχο στην εκπαίδευση. Η ομάδα του κάθε μάστορα συνδεόταν με δεσμούς πατριαρχικής ιεραρχίας. Η τέχνη περνούσε από γενιά σε γενιά και για να γίνει κανείς τεχνίτης, έπρεπε να ξεκινήσει ως μαθητευόμενος από πολύ μικρή ηλικία.
Μονοπώλιο
Οι συντεχνίες μονοπωλούσαν το επάγγελμά τους και το κάθε επάγγελμα απαρτιζόταν από διάφορες ειδικότητες, η κάθε μια είχε ξεχωριστή συντεχνία. Το ισνάφι π.χ. των χρυσοχόων διακρινόταν στην Πόλη σε είκοσι πέντε ειδικότητες, π.χ. χρυσικούς ή αργυροχόους που είχαν ειδικευτεί σε μια συγκεκριμένη τεχνική. Περίπτωση σχηματισμού συντεχνίας από άλλες παρεμφερείς ειδικότητες είναι αυτή των τεκτόνων, που αποτελείτο από τεχνίτες ειδικευμένους στην οικοδομική: χτιστάδες, σοβατζήδες, νταμαρτζήδες, μαρμαράδες–πελεκάνους, μαραγκούς κ.ά. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η συντεχνία των μαστόρων–χτιστάδων στα Ιωάννινα, που αποτελείτο από 450 περίπου μέλη.
Οι μεγάλες συντεχνίες ήκμασαν κυρίως στις πόλεις που ήταν συγκοινωνιακοί κόμβοι. Εκεί συγκέντρωναν τα βιοτεχνικά προϊόντα της οικιακής ή εργαστηριακής τέχνης που παράγονταν στα χωριά. Συντεχνίες αναπτύχθηκαν και σε περιοχές που δεν ήταν αστικά κέντρα, όπως η Χίος και τα Αμπελάκια, τα οποία ήταν οργανωμένα συνεταιρικά με έμπορους, κεφαλαιούχους και τεχνίτες- μάστορες. Ωστόσο σε ορισμένες περιοχές το σύστημα των συντεχνιών οργανώθηκε σε ακόμη μεγαλύτερους σχηματισμούς, δημιουργώντας ιδιαίτερες κοινότητες που αυτοδιοικούνταν με πνεύμα δημοκρατικό και συνεταιρικό.
Στην πορεία του χρόνου οι συντεχνίες, αν και έπαψαν να υφίστανται -στην πρωτογενή μορφή τους τουλάχιστον-, ως απότοκες οργανώσεις αστικής προβιομηχανικής ζωής μετεξελίχθηκαν για να αντιμετωπίσουν τις αλλαγές που επέφερε ο εκβιομηχανισμός στην Ελλάδα στα τέλη του 19ου και του 20ου αιώνα
ΠΗΓΉ:Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Κοινοτικό πνεύμα
Κατά την περίοδο της Τουρκοκρατίας οι οικισμοί, τα χωριά και οι πόλεις ανέπτυξαν ένα κοινοτικό πνεύμα που εγγυάτο τη συνοχή τους. Η συνοχή αυτή ήταν αποτέλεσμα των παραγωγικών, κοινωνικών και πολιτικών σχέσεων που αναπτύσσονταν μέσα στην κοινότητα. Την περίοδο αυτή οι Έλληνες επαγγελματίες και έμποροι στήριζαν την κοινωνική τους οργάνωση στις συντεχνίες ή 'ισνάφια[1]. Σε αυτές οι οικονομικές λειτουργίες-δραστηριότητες, (παραγωγή) ξεκινούσαν από την διευρυμένη οικογένεια και βασίζονταν σε μια αρχή κοινοκτημοσύνης που σήμαινε συνιδιοκτησία μέσων παραγωγής, εκμετάλλευση από κοινού της περιουσίας, συνεργασία σε όλες τις δραστηριότητες και κοινωνικοποίηση δηλαδή ίση κατανομή του εισοδήματος. Οι συντεχνίες ρύθμιζαν την ποιότητα των προσφερομένων προϊόντων και υπηρεσιών, όριζαν τις τιμές και φρόντιζαν για την ομαλή ζωή των μελών τους. Όμοια με τις κοινότητες συνέβαλλαν στην οικονομική, διοικητική και πολιτική αυτονομία των μελών τους.
Η δομή της συντεχνίας
Στη δομή της, η συντεχνία, αποτελείται από τρεις βασικούς συντελεστές: τον μάστορα, τον κάλφα το βοηθό του μάστορα και το τσιράκι ή μαθητευόμενο. Αρχηγός της συντεχνίας ήταν ο πρωτομάστορας, ο εκλεγμένος εκπρόσωπός της και μεσολαβητής μεταξύ των Τούρκων και των Ελλήνων. Πέραν της φροντίδας για τη συλλογή των φόρων, ήταν υπεύθυνος για τη σύναψη συμφωνιών μεταξύ των μαστόρων[2], καθόριζε τις τιμές των ειδών που κατασκεύαζαν ή εμπορεύονταν, όριζε τα ημερομίσθια, εξασφάλιζε γρήγορη και συμφέρουσα προμήθεια των πρώτων υλών από τους τόπους της παραγωγής τους και μεριμνούσε για τη δίκαιη κατανομή τους[3]. Τα περισσότερα ισνάφια διέθεταν μεγάλα οικονομικά αποθέματα που ήταν αποτέλεσμα της μηνιαίας ή ετήσιας εισφοράς των μελών.
Διοίκηση
Η διοίκηση της συντεχνίας στηρίχθηκε αρχικά σε άγραφους νόμους, οι οποίοι καθόριζαν με σαφήνεια τα δικαιώματα και τα καθήκοντα των αρχηγών, των μαστόρων και των τεχνιτών. Η πολυσχιδής όμως δράση και η αύξηση των μελών των συντεχνιών, οδήγησε στην ανάγκη δημιουργίας καταστατικών, τα οποία εγκρίνονταν πρώτα στη γενική συνέλευση της συντεχνίας και στη συνέχεια επικυρώνονταν από την Εκκλησία[4]. Ο ρόλος των συντεχνιών δεν περιορίστηκε μόνο στα επαγγελματικά ζητήματα, αλλά προεκτάθηκε σε μια ευρύτερη κοινωνική δράση. Ανέδειξαν τη συνεργατική ιδέα, υπηρετώντας ταυτόχρονα τον κοινωνικό τομέα σύμφωνα με το παράδειγμα των Αδελφάτων ή Αδελφοτήτων[5], διατηρώντας ταμείο αλληλεγγύης για την υποστήριξη των μελών σε περίπτωση ανάγκης. Παράλληλα είχαν και τον έλεγχο στην εκπαίδευση. Η ομάδα του κάθε μάστορα συνδεόταν με δεσμούς πατριαρχικής ιεραρχίας. Η τέχνη περνούσε από γενιά σε γενιά και για να γίνει κανείς τεχνίτης, έπρεπε να ξεκινήσει ως μαθητευόμενος από πολύ μικρή ηλικία.
Μονοπώλιο
Οι συντεχνίες μονοπωλούσαν το επάγγελμά τους και το κάθε επάγγελμα απαρτιζόταν από διάφορες ειδικότητες, η κάθε μια είχε ξεχωριστή συντεχνία. Το ισνάφι π.χ. των χρυσοχόων διακρινόταν στην Πόλη σε είκοσι πέντε ειδικότητες, π.χ. χρυσικούς ή αργυροχόους που είχαν ειδικευτεί σε μια συγκεκριμένη τεχνική. Περίπτωση σχηματισμού συντεχνίας από άλλες παρεμφερείς ειδικότητες είναι αυτή των τεκτόνων, που αποτελείτο από τεχνίτες ειδικευμένους στην οικοδομική: χτιστάδες, σοβατζήδες, νταμαρτζήδες, μαρμαράδες–πελεκάνους, μαραγκούς κ.ά. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η συντεχνία των μαστόρων–χτιστάδων στα Ιωάννινα, που αποτελείτο από 450 περίπου μέλη.
Οι μεγάλες συντεχνίες ήκμασαν κυρίως στις πόλεις που ήταν συγκοινωνιακοί κόμβοι. Εκεί συγκέντρωναν τα βιοτεχνικά προϊόντα της οικιακής ή εργαστηριακής τέχνης που παράγονταν στα χωριά. Συντεχνίες αναπτύχθηκαν και σε περιοχές που δεν ήταν αστικά κέντρα, όπως η Χίος και τα Αμπελάκια, τα οποία ήταν οργανωμένα συνεταιρικά με έμπορους, κεφαλαιούχους και τεχνίτες- μάστορες. Ωστόσο σε ορισμένες περιοχές το σύστημα των συντεχνιών οργανώθηκε σε ακόμη μεγαλύτερους σχηματισμούς, δημιουργώντας ιδιαίτερες κοινότητες που αυτοδιοικούνταν με πνεύμα δημοκρατικό και συνεταιρικό.
Στην πορεία του χρόνου οι συντεχνίες, αν και έπαψαν να υφίστανται -στην πρωτογενή μορφή τους τουλάχιστον-, ως απότοκες οργανώσεις αστικής προβιομηχανικής ζωής μετεξελίχθηκαν για να αντιμετωπίσουν τις αλλαγές που επέφερε ο εκβιομηχανισμός στην Ελλάδα στα τέλη του 19ου και του 20ου αιώνα
ΠΗΓΉ:Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
الثلاثاء، 16 نوفمبر 2010
ΕΠΕΙΓΟΝ
Υπάρχει ένα παλικάρι 28 ετών στον Ευαγγελισµό που χρειάζεται 40 φιάλες αίµα.
Σοßαρό ατύχηµα µε µηχανή, έχουν πειραχτεί ζωτικά όργανα.
Τα στοιχεία είναι:
Μερισιώτης Βαγγέλης
Ευαγγελισµός ΜΕΘ2
ώρες 8.30-14.00 και 15.00-19.00
Χρειάζεται να κάνει µεταµόσχευση συκωτιού και πρέπει να ßρούµε αίµα αποκλειστικά οµάδας 'Ο αρνητικό'.
Εάν µπορείτε ανακοινώστε το διότι έχει ζωή µία µε δύο εßδοµάδες.
ΣΤΑΘΟΠΟΥΛΟΣ Γ. ΔΙΟΝΥΣΙΟΣ.
ΤΗΛ-ΦΑΞ :26210-35638
ΚΙΝ: 6944 434 559 6944 434 559
Ματιές στην Ιστορία
Την 1 Ιανουαρίου του 1942 η Σερβία εξέδωσε αναμνηστική έκδοση, για την μεγάλη αντιτεκτονική έκθεση που έλαβε χώρα την 22 Οκτωβρίου 1941 στο Βελιγράδι, τεσσάρων γραμματοσήμων . Τα γραμματόσημα παρουσιάζουν μια ισχυρή Σερβία να συνθλίβει την διαβολική Μασονία, τον Κομμουνισμό και την Εβραϊκή εξάπλωση.
Τα γραμματόσημα έχουν τίτλο <<Αντιτεκτονική Έκθεση>> σε κυριλλικά γράμματα. Να σημειώσουμε ότι το αντιτεκτονικό μένος παρέμεινε ενεργό μέχρι το 1990 όπου ο Τεκτονισμός απαγορεύονταν δια νόμου.
Το πρώτο γραμματόσημο παρουσιάζει με κουκούλα (;) περίζωμα και περίζωμα να τυφλώνεται από τις ακτίνες φωτός τους Έθνους. Είναι εμφανής η προσπάθεια των κρατικών υπηρεσιών να ταυτίσουν τον Τεκτονισμό με το Σιωνισμό.
Το δεύτερο γραμματόσημο παρουσιάζει τις σκοτεινές δυνάμεις του Σιωνισμού – Τεκτονισμού υπό μορφή φιδιού (τα σύμβολά του αστεριού του Δαυίδ η πυραμίδα και ο γνώμονας είναι εμφανείς ) να συνθλίβονται από το χέρι της Σερβίας.
Το τρίτο γραμματόσημο παρουσιάζει ένα δεμάτι σίτου (Τεκτονικό σύμβολο), το σφυρί και το δρεπάνι (κομμουνισμός) και το αστέρι του Δαυίδ (Σιωνισμός) να βρίσκονται μπροστά από το Σταυρό που θα τα κατανικήσει. Η παρουσία των τριών συμβόλων είναι άλλη μια προσπάθεια της κρατικής προπαγάνδας να ταυτίσει Κομμουνισμό – Τεκτονισμό – Σιωνισμό.
Το τελευταίο γραμματόσημο της σειράς δείχνει τη νέα Σερβική δύναμη να πατά το αστέρι του Δαυίδ και να γκρεμίζει τις δύο στήλες του Ναού του Σολομώντος , στήλες οι οποίες έχουν ιδιαίτερο συμβολισμό στον Τεκτονισμό.
الاثنين، 15 نوفمبر 2010
Κέντρο Ιστορικών Ερευνών Swindon και Wiltshire
Το κέντρο ιστορικών ερευνών των πόλεων Swindon και Wiltshire της Αγγλίας αποφάσισε να φέρει στην επιφάνεια αρχεία που διαθέτει σχετικά με τις Τεκτονικές Στοές. Το κέντρο διαθέτει μητρώα τουλάχιστον δέκα Στοών με το παλαιότερο να χρονολογείται από το 1732.
Τα αρχεία καλύπτουν ένα μεγάλο μέρος των περιοχών Marlborough , Bradford on Avon, Salisbury και Swindon.
Τα αρχεία καλύπτουν ένα μεγάλο μέρος των περιοχών Marlborough , Bradford on Avon, Salisbury και Swindon.
السبت، 13 نوفمبر 2010
Η Ουτοπία στην Εσωτερική Περιπλάνηση
Παρουσιάστηκε σε ανοιχτή εκδήλωση της Ακαδημίας Phoenix Rising από τον Ερευνητή κο Ιορδάνη Πουλκούρα
Univ. of Indianapolis/Athens Campus – 15 Οκτωβρίου 2010
Ο θεμελιώδης μυητικός μύθος της Δυτικής Εσωτερικής Παράδοσης στηρίχτηκε κατ αρχάς στο θάνατο και την ανάσταση του εποχικού ήρωα. Κάθε χρόνο ένα επιλεγμένο αγόρι απομακρυνόταν από τον ασφαλή τόπο που ζούσε η φυλή του. Με μόνη προστασία ένα φρεσκοκομμένο βλαστάρι -τον ιερό χρυσό κλώνο των μυστηρίων ξεκινούσε ο νεόφυτος την περιπλάνησή του.
Περιδιάβαινε τη χώρα συλλέγοντας εμπειρία και γνώσεις φτάνοντας τελικά στον κόσμο του επέκεινα . Εκεί δεν ήταν μόνο το βασίλειο του θανάτου αλλά και η μήτρα της Μεγάλης θεάς Μητέρας Γης. Η νικηφόρα διέλευση από τον «άλλο» κόσμο και η ένδοξη επιστροφή του αναγεννημένου πλέον Υιού της Θεάς, βεβαίωναν τη προστασία, τη συνέχεια της γονιμότητας και της ευημερίας που χάρη σε αυτόν θα απολάμβανε ολόκληρη η φυλή.
Με την εξέλιξη των κοινωνιών εξελίχθηκαν και αναπτύχθηκαν τα μέρη της αρχέτυπης πρώτης ιστορίας.
Η περιπλάνηση και η αναζήτηση με τη βοήθεια ενός μαγικού αντικειμένου – γκράαλ- μιας χώρας, η του τρόπου ανοικοδόμησης κτιρίου – ναού που αντιστοιχεί στο σύμπαν ή στο πρότυπο του αναγεννημένου ανθρώπου, γνώση και σοφία που θα βοηθήσει μέσω του ήρωα όλο του το λαό να επανέλθει στην πρωταρχική αδαμική πληρότητα σε μια ουτοπία ευημερίας, ειρήνης και αφθονίας…
Όλες αυτές οι διαφορετικές ιστορίες της δυτικής εσωτερικής παράδοσης αναπτύχθηκαν από τους επί μέρους συμβολισμούς της αρχέτυπης μυητικής πράξης που γεννήθηκε στις πέριξ της Μεσογείου χώρες.
Η ιστορία λοιπόν της περιπλάνησης στη δύση δεν μπορεί παρά να ξεκινά με τον Οδυσσέα. Άνακτας, δηλαδή ιερός βασιλιάς μιας χώρας σπουδαίας αλλά και τόσο μικρής ώστε να γνωρίζει όλους τους κατοίκους της, ταξιδεύει όπου το καθήκον τον καλεί για να συλλέξει γνώση, πλούτο και εμπειρία προς όφελος του τόπου του. Οδυσσέας και Ιθάκη- κάτοικος και τόπος. Φροντίζουν και νοιάζονται ο ένας για τον άλλο γιατί οι μοίρες τους είναι άρρηκτα δεμένες. Η περιπλάνηση του Οδυσσέα θα τον φτάσει στο όριο του γνωστού κόσμου, στις Ηράκλειες στήλες.
Δυο στήλες που κατά πολλούς συμβόλιζαν τη δυαδικότητα του κόσμου, το θετικό και το αρνητικό και το όριο των θνητών που θύμιζε η επιγραφή nec plus ultra. Και μετά θα επιστρέψει πίσω , στην πατρίδα, την Ιθάκη του που δεν είναι μια πόλη αλλά ολόκληρη η χώρα του. Υπομονετικά τον ανέμενε καθοδηγούμενη από την Άνασσα, την αιώνια Πηνελόπη να της προσφέρει τον πλούτο εμπειριών και γνώσεων που είχε αποκτήσει.
Οι αιώνες κύλησαν.
Οι μικρές πατρίδες υποτάχτηκαν και πολτοποιήθηκαν στο τραπέζι των ορέξεων του πανίσχυρου Κοσμικού βασιλιά.
Οι ομοτράπεζοι θεοί έγιναν σκιές του παρελθόντος και ο Rex Mundi ως εξουσιαστικός θεός αποφάσιζε.
Η εμπειρία και η γνώση που δεν ευνοούσε την μακαριότητα της εξουσίας του ήταν απαγορευμένη και διωκόμενη ως επικίνδυνη και αιρετική.
Τότε στα χρόνια που η ιστορία ονόμασε σκοτεινό μεσαίωνα εμφανίστηκε ο θρύλος της ιπποσύνης.
υφαία στιγμή που θα φέρει την έκρηξη η ασύλληπτη ισοπέδωση του μοναδικού μέρους στην Ευρώπη όπου υπήρχε -στο μέτρο της εποχής- η αποδοχή του διαφορετικού, ελεύθερη έρευνα για γνώση, ισότητα, ελεύθερο εμπόριο και πλούτος υπό την εξουσία μικρών και αγαπητών στο λαό αρχόντων. Ο πάπας συγκάλεσε την πρώτη σταυροφορία εναντίον χριστιανικής περιοχής το 1209 και οδήγησε σε ένα παρανάλωμα πυρός σχεδόν 1000000 αιρετικών Καθαρών μαζί και καθολικών που υπερασπίστηκαν τους συντοπίτες τους ή είχαν την ατυχία απλά να συνυπάρχουν για αιώνες αρμονικά. Το απομεινάρι απ ότι κάποτε ήκμαζε με ελεύθερία και ευτυχία, οι προβηγκιανές ακτές από την Ιταλία έως την Ισπανία μοιράζονται σαν κουρελιασμένο λάφυρο μεταξύ του βασιλιά της Γαλλίας και ορισμένων πιστών στον πάπα ευγενών μακελάρηδων.
Τότε ξεκινά ο νέος κύκλος της ιπποτικής περιπλάνηση, της αιώνιας αναζήτησης.
Και τι περίεργο, τα πρώτα έργα αυτού του κύκλου τα γράφουν διασωθέντες προβηγκιανοί όπως ο Χριστιανός του Τρουά και Ναΐτες ιππότες όπως ο φον Έσεμπαχ. Ο Ραιμόνδος Λούλος που συγγράφει εκείνη την εποχή τους κανόνες της ιπποσύνης, θεωρεί τους ιππότες απόγονους των αρχαίων ηρώων και θεών της Ελλάδας. Οι ιππότες αναζητούν ένα ιερό μαγικό αντικείμενο που έπεσε από τον ουρανό ή θαυμαστά δημιουργήθηκε κάπου. Όταν αξιωθούν να το αποκτήσουν θα χαρίσουν στη γη και το λαό τους που υποφέρουν αφθονία, θεραπεία και θα αποκαταστήσουν την χαμένη ευτυχισμένη αρμονία.
Μερικά χρόνια αργότερα ο Rex Mundi, πάπας και βασιλιάς, ξαναχτυπούν και οδηγούν τους ιππότες του ναού στην πυρά.
Ο μύθος της αναζήτησης θα πάρει πλέον πιο συγκεκριμένη μορφή – με την αναζήτηση του ιερού Γκράαλ και τον κύκλο του Αρθούρου- και θα διαχυθεί παντού. Όπου μαζεύονται άνθρωποι δίπλα σε μια φωτιά ακούν τις ιστορίες των τροβαδούρων , προβηγκιανή επίσης λέξη αφού –τι σύμπτωση- οι πρώτοι τροβαδούροι που γύριζαν την ευρωπαϊκή ήπειρο διηγούμενοι τις ιστορίες τους ήταν από την ερειπωμένη πλέον Προβηγκία.
Ο ήρωας ιππότης είναι νεαρός και πολλές φορές αφελής όπως θα ήταν και ο αρχαίος έφηβος νεόφυτος των μυστηρίων. Ο ιππότης μοιάζει να μην έχει πια γενέθλια χώρα, τόπο δικό του να επιστρέψει. Όλη η γη που διασχίζει υποφέρει δεινά κάτω από σκοτεινές και απάνθρωπες εξουσίες γιατί ο πνευματικός αληθινός βασιλιάς – η ψυχή της χώρας- αιμορραγεί και υποφέρει.
Ο βασιλιάς- ψαρράς, ο Amfortas, ο φύλακας του ιερού Γκράαλ, ο Ιερός Βασιλιάς, αρχαίος σύντροφος της Μεγάλης Θεάς Μητέρας, της Anima Mundi, προστάτης του λαού και δεμένος με τη γη του, κλεισμένος στο παλάτι ή στην υπόγεια κατοικία του, (βασανισμένος επειδή θέλησε να δώσει στο λαό του περισσότερα από όσα έκρινε αναγκαία ο ισχυρός Rex Mundi) θα υποφέρει και θα αιμορραγεί μέχρις ότου αποκατασταθεί στην επικράτειά του η πρώτη θεία τάξη. Ο κοινός αυτός μύθος είναι η πηγή όλων των εθνικών μύθων, του Φρειδερίκου, του Καρόλου ακόμα και του Παλαιολόγου που περιμένουν σε έναν υπόγειο χώρο έξω από τόπο και χρόνο να σημάνει η ώρα που θα ανθίσει πάλι το μαγικό δέντρο της ζωής και τότε να δώσουν την μεγάλη μάχη και να επαναφέρουν το λαό τους στην ευτυχία της πρώτης αθωότητας.
Μπορούμε μέχρι εδώ να δούμε μερικές αντιστοιχίες της αρχαίας μυητικής περιπλάνησης και της ιπποτικής.
Αρχαίο Μυστήριο Ιπποτική Περιπλάνηση
Νεόφυτος- έφηβος νεαρό παιδί
Νεαρός Ιππότης
Η πόλη του και ο λαός είναι αδιαίρετα μέρη της γενέθλιας χώρας του. Κάθε πόλη κυβερνιέται από αφέντη δυνάστη και η σχέση του με τον βασιλιά- Rex Mundi της χώρας στηρίζεται μόνο στη δύναμη. Ως αποτέλεσμα, η Μαγική ψυχή της χώρας, ο Ιερός Βασιλιάς υποφέρει αθεράπευτα και η χώρα ερημώνει.
Χρυσός κλώνος: προστατεύει και καθοδηγεί τον αναζητητή. Γκράαλ (μαγικό αντικείμενο): προστατεύει και καθοδηγεί τον αναζητητή.
Διέλευση- περιπλάνηση για αναζήτηση γνώσης στον γνωστό αλλά και στον άλλο κόσμο που είναι βασίλειο του θανάτου αλλά και μυστικό άντρο της Μεγάλης θεάς Διέλευση- περιπλάνηση στην Έρημη Χώρα. Κόσμος θανάτου αλλά και τόπος των μεγάλων Γυναικείων θεοτήτων.
(Άβαλον, Κυρά της Λίμνης, Μοργκάνα κλπ)
Επιστροφή στην πόλη – χώρα του.
Της χαρίζει τη γνώση και τις εμπειρίες του και ως αναγεννημένος υιός θεάς εγγυάται τη γονιμότητα την ευφορία και τον πλούτο για όλη τη φυλή του.
Στον πραγματικό κόσμο δεν έχει γενέθλια πόλη ελεύθερη για να επιστρέψει. Στον μύθο επιτυγχάνει θεραπεία του βασιλιά και της Έρημης Χώρας για να υπάρξει επιστροφή και γονιμότητα και ευτυχία και πλούτος.
Βασικές διάφορές: Η πόλη και η χώρα την αρχαία εποχή ταυτίζονται.
Η πόλη την ιπποτική εποχή είναι συνήθως σε ανάξια και βάναυσα χέρια και άλλα εξ ίσου βάναυσα δεσπόζουν στη χώρα. Αποτέλεσμα, η Χώρα ερημώνει.
Ο Κόσμος της ευτυχίας και της ελπίδας λοιπόν που ολοκλήρωνε την περιπλάνηση, ταυτίζεται πλέον με έναν κόσμο μυθικό, ονειρικό, μια ουτοπία.
Και αν δεν έχει γίνει ακόμα αντιληπτό πόσο έχουν μεταβληθεί τα πράγματα από την ομηρική αθωότητα ο Θερβάντες με τον αιώνιο Δον Κχώτη του τα κάνει σαφή.
Ο τραγικός ιππότης μας δεν θέλει να θυμάται ούτε το όνομα του τόπου που τον γέννησε στην εποχή του σιδήρου. Πρέπει να παλέψει για να επανεύρει την εποχή του χρυσού. Η ίδια η αναζήτηση , η περιπλάνηση μοιάζει να είναι ο σκοπός.
Προσέχετε όμως, δεν είναι τόσο αφελής, δεν κάνει συνεχώς λάθος, απλά δρα όπως ο ίδιος λέει με razon de la sinrazon, με τη λογική του παραλόγου. Ενώ φαίνεται να παρερμηνεύει τα πάντα αποκαλύπτεται πλήρως όταν συναντά τους καταδικασμένους στις γαλέρες και ομολογεί:
Η μόνη δικαιοσύνη είναι η απελευθέρωση όλων των καταπιεσμένων.
Τον αιώνα που ζει ο Θερβαντες δυο εξαίρετες προσωπικότητες θα αλλάξουν πολλά στη χώρα τους και στην Ευρώπη σχεδιάζοντας και προβλέποντας ουτοπίες που ήταν ανάγκη κάποτε να γίνουν πραγματικότητα.
Ο δάσκαλος ήταν ο <θαυμαστός Δόκτωρ> John Dee(1527-1608) και ο φίλος και μαθητής του, ο sir Francis Bacon.
Οι δυο τους μεταξύ άλλων θεωρούνται προπάτορες και κατά μια έννοια ιδρυτές ενός ιδιαίτερου και κορυφαίου ρεύματος του δυτικού εσωτερισμού, των ροδοσταύρων.
Ο δρ. Τζων Ντι μετέφρασε μεταξύ άλλων το έργο του Ευκλείδη, έγραψε τη διάσημη #Μαθηματική Εισαγωγή# αλλά και το περίφημο #Monas Hieroglyphica# όπου συνδύασε την Καββάλα, την αλχημεία και τα μαθηματικά σε έναν ιδιαίτερο τύπο. Ήταν γιατρός, φιλόσοφος, αλχημιστής, καββαλιστής, αστρολόγος και μαθηματικός, υπήρξε η επιτομή του λεγόμενου <ανθρώπου της Αναγέννησης> καθώς και το πρότυπο για τον Πρόσπερο στην #Τρικυμία# του Σαίξπηρ. Ήταν επίσης μυστικοσύμβουλος της βασίλισσας Ελισάβετ της οποίας όρισε την ημερομηνία ενθρόνισής της βάσει τους αστρολογικού της χάρτη και για χάρη της επινόησε ένα σύστημα κωδικοποιημένης γραφής για να χρησιμοποιείται σε εμπιστευτικές και απόρρητες επιστολές. Στη μυστική αλληλογραφία του με τη βασίλισσα Ελισάβετ υπέγραφε με αυτά τα σύμβολα …
που γέννησαν τον θρύλο του 007.
Ο Ντι, οραματίστηκε την Βρετανική Αυτοκρατορία, και υπέδειξε να χαραχτεί σε νόμισμα η λέξη #Britannia#.
Η Βρετανία στην εποχή του ήταν μια χώρα όχι τόσο ισχυρή όσο η Ισπανία και η Πορτογαλία που είχαν από τον πάπα την αποκλειστική εκμετάλλευση του νέου κόσμου, επαρχιακή για τους Γάλλους αφου οι βασιλείς και οι ευγενείς της μιλούσαν σχεδόν όλοι γαλλικά και όχι την αγγλική γλώσσα του όχλου και με ένα προσόν.
Αλλά με την ανεξαρτησία εκκλησία τους που σταθεροποίησε η Ελισάβετ μπορούσαν να κινηθούν στο μέτρο του δυνατού μακριά από τις επιταγές του Πάπα.
Μια χώρα για να είναι ισχυρή έπρεπε να είναι οικονομικά ανεξάρτητη με εμπόριο, τεχνολογία και γνώση – τα βιώνουμε και σήμερα ως προβλήματα στην Ελλάδα- και με δική της κουλτούρα και λογοτεχνία που διαφοροποιεί τη χώρα από τους γείτονες.
Ο Ντι και ο Μπέικον συνέβαλαν τα μέγιστα να γίνει αυτό στη Βρετανία και έμμεσα κάποια πράγματα και στην Ευρώπη.
Ο Ντι ήταν ο τελευταίος των Μάγων του αρχαίου κόσμου που προσπαθούσαν να αποκτήσουν και διασώσουν όλη τη Γνώση.
Μεταβίβασε την παράδοσή του στον Φράνσις Μπέικον που οραματίστηκε έναν κόσμο στηριγμένο στην ελεύθερη γνώση και επιστήμη που μέχρι τότε ήταν υπό τον έλεγχο και τον περιορισμό της εκκλησίας.
Εδώ είναι μια ξυλογραφία του 1655 που παρουσιάζει τον Τζων Ντι που πάνω από έναν ανοικτό τάφο δίνει έναν αναμμένο φανό σε ένα νεαρό άνδρα, τον Φράνσις Μπέικον. Το φως της γνώσης μεταβιβάζεται από τον τελευταίο μάγο στο μαθητή του, για να δοθεί κατόπιν σε όλο τον κόσμο μέσα από την #Εξέλιξη της Γνώσης#.
Το Advancement of Learning ή Εξελιξη της Γνώσης ήταν το κορυφαίο έργο του Μπέικον που πρότεινε μια καινούργια μεθοδολογική προσέγγιση της γνώσης και ήταν μοντέλο όχι μονο για την Βασιλική Εταιρία του Λονδίνου αλλά και για ακαδημίες της Γαλλίας και της Ιταλίας.
Ο Μπέικον καθορίζει τη μέθοδό του ως, η παράδοση του φανού. Η Henry Pott στο #Francis Bacon and His Secret Society# γράφει: <Η οργάνωση ή η μέθοδος μετάδοσης της γνώσης που καθιέρωσε ο Μπέικον ήταν τέτοια, ώστε να εξασφαλιστεί ότι ποτέ, όσο υπάρχει ο κόσμος, η φλόγα της παράδοσης, το φως της αλήθειας δε θα κατασιγάσει ούτε θα σβηστεί>.
Στο εξώφυλλο της πρώτης έκδοσης (1606) υπάρχουν οι δυο στήλες που γνωρίσαμε με τον Ηρακλή. Ο Μπέικον τις ονομάζει στήλες της φιλοσοφίας και της επιστήμης. Το όριο, το nec plus ultra, καταρρέει και ένα καράβι έχει περάσει και αρμενίζει πέρα από τα όρια του.
15 χρόνια αργότερα συνεχίζοντας της έρευνα για την εξέλιξη της Γνώσης κυκλοφορεί το Novum Organum. Στο εξώφυλλο παρόμοιο θέμα. Οι δυο στήλες και ένα δεύτερο καράβι ακολουθεί το πρώτο που ήδη έχει απομακρυνθεί. Κάτω από τα κύματα διακρίνεται η φράση <Πολλοί θέλουσι περιτρέχει και η γνώσις θέλει πληθυνθή> στα λατινικά, από το βιβλίο του Δανιήλ (12:4).
Όμως όπως είπαμε χώρα χωρίς γλώσσα και γλώσσα χωρίς λογοτεχνία δεν μπορεί να υπάρξει. Έπρεπε να υπάρξουν και άμεσα λογοτεχνικά έργα στην αγγλική γλώσσα. Ο Σαίξπηρ εμφανίστηκε και αρκετοί θα έχουν προσέξει ότι οι αμφιλεγόμενοι σύντροφοι του Άμλετ είναι ο Ροδόσταυρος και ο Ακτινοβόλος Αστέρας. Πολλοί υποστηρίζουν ότι ο ίδιος ο Μπέικον ήταν ο συγγραφέας των έργων που δοξάστηκαν με την υπογραφή του ηθοποιού Σαίξπηρ! Και αν δεν ήταν εκείνος, μόνο αυτός είχε την ευρύτητα γνώσεων και πληροφόρησης που θα επέτρεπαν σε κάποιο συγγραφέα να επινοήσει με άνεση μύθους, ιστορικά γεγονότα, εσωτερικά νοήματα, μηνύματα και τρυφερά αισθήματα μέσα σε φίνους διάλογους. Όσοι χρηματοδότησαν θιάσους και τον ίδιο τον Σαιξπηρ ήταν στενοί φίλοι και συνεργάτες του Μπέικον (Lord Strange , Earl of Southampton, Earl του Pembroke ) και όλοι μαζί πίεσαν τη βασίλισσα να αλλάξει τον νόμο που θεωρούσε τους ηθοποιούς αντίστοιχους με τις πόρνες και να ιδρυθεί το Globe theater, το πρώτο θέατρο
Γιατί όμως έκαναν όλα αυτά οι Ντι και Μπέικον; ‘Ήδη το είπαμε. Στη μακρινή και ανεξάρτητη από τον Πάπα Βρετανία θα μπορούσε να ριχτεί ο απαγορευμένος σπόρος της ελεύθερης επιστήμης και έρευνας προς όφελος του λαού και του κράτους. Αρκεί να οργανωνόταν σωστά σαν ισχυρό κράτος για να μπορέσει να αντιμετωπίσει το δύσκολο μέλλον. Και στην νέα γη την μακρινή Αμερική που ο Ντι ονόμαζε Νέα Ατλαντίδα θα μπορούσε να οικοδομηθεί μια νέα κοινωνία.
Σχεδόν όλα αν όχι όλα τα περί ουτοπίας βιβλία που έχουν γραφτεί τον 17ο αιώνα έχουν γραφτεί από/ ή αναφέρονται σε ροδοσταύρους.
Πρώτο τους αίτημα ήταν επίσης ή ανάγκη της ελεύθερης επιστήμης της οποίας τα δώρα πρέπει να είναι προσιτά σε όλους. Την εποχή εκείνη ο μαθηματικός φιλόσοφος θεωρείτε μάγος. Χαρακτηριστικό παράδειγμα ο «ιππότης της επιστήμηε» Τζορντάνο Μπρούνο που κάηκε δημόσια ως αιρετικός στη Ρώμη το 1600 επειδή διακήρυσσε την ανάγκη για επιστημονική έρευνα χωρίς όρια.
Και αν η επιστήμη μπορεί να οδηγήσει σε νέους καιρούς υπάρχει ανάγκη παρθένου εδάφους που θα μπορούσε να δεχτεί και να θρέψει ανθρώπους και ιδέες μακριά από το βραχνά του ευρωπαϊκού μεσαιωνικού κατεστημένου. Αυτή η χώρα της ουτοπίας μπορούσε να είναι η Νέα Γή, η Νέα Ατλαντίδα, η μακρινή Αμερική. Ο Μπέικον γνώριζε καλά την Αμερική και τις δυνατότητές της, αφού είχε διοριστεί από το βρετανικό θρόνο προστάτης των συμφερόντων για τις νέες αμερικανικές αποικίες.
Μετά το θάνατο του Μπέικον το 1626 εκδίδεται η ροδοσταυρική του ουτοπία το #The New Atlantis#, το δεύτερο κορυφαίο έργο του. Η Νέα Ατλαντίδα αποτελεί το όραμα της επερχόμενης νέας εποχής, της δημιουργίας ενός νέου πολιτισμού στη νέα γη όπου θα μπορούσε να εφαρμοστεί η μεταρρύθμιση, η εξέλιξη της γνώσης. Ο Μπέικον γνωρίζει την Ουτοπία του Μορ και βάζει έναν ιερέα να εξηγήσει ότι η δική του Ουτοπία δεν έχει τίποτα κοινό με τον Μόρ αλλά είναι αυτή για την οποία μιλούσε ο Πλάτωνας και οι αρχαίοι έλληνες.
Περιγράφει ο Μπέικον μια χώρα ισότητας και ανοχής όπου δεν υπάρχουν θρησκευτικές ή άλλες διαφορές. Κυβερνά η ουτοπική αδελφότητα ή εταιρία ιερέων-επιστημόνων, που ονομάζει «οίκο του Σολομώντα» ή «Κολέγιο των Έργων του Εξαημέρου». Σκοπός τους είναι να ερευνούν για να επεκτείνουν τις γνώσεις τους στις τέχνες και στις επιστήμες και να τις εφαρμόζουν προς όφελος της ανθρωπότητας. Φέροντας σταυρό ως σύμβολο η αδελφότητα των ιερέων και ο οίκος του Σολομώντα ταυτίστηκαν σχεδόν αμέσως με το Ναό του Ροδόσταυρου. Ο Θιρσάθα, τίτλος που αποδίδει ο Μπέικον σε ιερείς της Ουτοπικής του Ατλαντίδος παραμένει μέχρι σήμερα τίτλος που παραδοσιακά αποδίδεται σε προέδρους ροδοσταυρικών αδελφοτήτων. Τρία από τα γνωστότερα ουτοπικά έργα που θα ακολουθήσουν γράφτηκαν από πνευματικά τέκνα του Μπέικον και ροδοσταύρους.
Ποιοι ήταν όμως οι περίφημοι ροδόσταυροι για τους οποίους ήδη μιλάμε;
Κανείς δεν γνωρίζει ακριβώς. Το 1615 δημοσιεύτηκαν πρώτη φορά τα περίφημα Ροδοσταυρικά μανιφέστα η Fama και η Confessio Fraternitatis. Σε χειρόγραφη μορφή κυκλοφορούσαν ήδη 20 χρόνια πριν. Ποτέ δεν αποκαλύφθηκε το όνομα του συγγραφέα τους και ποτέ δεν αποκαλύφθηκε το όνομα κάποιου εκ των ηγετών τους.
Στη Φάμα η αρχετυπική περιπλάνηση παίρνει μορφή με τις περιπλανήσεις του Christian Rosenkreutz. Μεγαλωμένος σε μοναστήρι, αναζήτησε τη γνώση που πίστευε ότι θα τη βρει, στους Άγιους τόπους. Η τύχη και η συγκυρία τον έβγαλαν από το δρόμο του και τον οδήγησαν εκεί όπου είχε διαφυλαχτεί. Το μοναδικό αντάλλαγμα που υποσχέθηκε για να τη λάβει, ήταν ότι έπρεπε να την μεταδίδει και μάλιστα χωρίς αντάλλαγμα. Όταν όμως γύρισε χαρούμενος σπίτι του, στην Ευρώπη, έμπλεος από ενθουσιασμό να μεταδώσει ότι γνώρισε, ανακάλυψε ότι κανείς δεν ήθελε να τον ακούσει.
Έτσι για να τηρήσει την υπόσχεσή του σχημάτισε την πρώτη εννεάδα. Οι υποχρεώσεις τους ήταν συγκεκριμένες. Θα περιπλανιόνται μαζεύοντας νέες γνώσεις, θα φροντίζουν τους αρρώστους δωρεάν και χωρίς να ξεχωρίζουν επιδεικνυόμενοι με οποιοδήποτε τρόπο στην όποια χώρα βρίσκονται. Μια συγκεκριμένη ημερομηνία θα πρέπει όλοι να επιστρέφουν στην έδρα τους και εκεί να ανταλλάσσουν τις νέες γνώσεις με τους άλλους αδελφούς τους. Η αδελφότητα έπρεπε να μείνει απόλυτα μυστική για εκατό χρόνια.
Μετά από εκατόν είκοσι χρόνια εντελώς τυχαία ανακάλυψαν τη μυστική είσοδο που οδηγούσε στον τάφο του Χριστιανού. Μια υπόγεια θολωτή αίθουσα –έναν Δόμο- που φωτιζόταν από το φως ενός άλλου ήλιου. Η περιγραφή του τάφου αποτελεί ένα ερμητικό γεωμετρικό σχέδιο: ένας κύκλος, ο τάφος, που περιβάλλεται από ένα τρίγωνο το οποίο αγκαλιάζει ένα επτάγωνο. Στο κέντρο ο τάφος με το άφθαρτο σώμα του Χριστιανού. Τα βιβλία και τα αντικείμενα που βρήκαν μαζί του χαρίζουν όλη τη γνώση του υλικού κόσμου και ήταν αρκετά για να αποκαταστήσουν πλήρως τη δύναμη της αδελφότητάς τους.
Το σύνολο της περιγραφής του τάφου που δεν ειναιο της παρούσης να το αναλύσουμε αποτελεί μια επιτομή του σύμπαντος που συνδυάζει εξίσου ερμητικό, καββαλιστικό και φιλοσοφικό συμβολισμό.
Ο μυστικός υπόγειος θολωτός τάφος είναι για τους ροδοσταυρους το ανάλογο του υπόγειου σπηλαίου των αρχαίων μυστηρίων. Μέχρι σήμερα ονομάζεται σε όλο τον κόσμο Ερεδώμ, παραφθορά της ελληνικής φράσης Ιερός Δόμος.
Με το Confessio το αίτημα σύνθεσης όλων των φιλοσοφικών ρευμάτων με στόχο την άνθιση μιας νέας εποχής, μιας πνευματικής επανάστασης εναντίον της καταπίεσης του θρησκευτικού και πολιτικού κατεστημένου στοχοποιεί και τον εχθρό. Είναι ο πάπας που τον αποκαλούν αντίχριστο!
Υιοθετούν έτσι εναντίον του ποντίφικα το χαρακτηριστικό επίθετο που χρησιμοποιούσαν εναντίον του οι Καθαροί παλαιότερα και κατόπιν οι σύγχρονοί τους Μεταρρυθμιστές.
Ο ίδιος ο Λούθηρος αποκαλούσε έτσι τον Πάπα και το σύμβολο του Λούθηρου που ο ίδιος είχε σχεδιάσει ήταν ένας σταυρός μέσα σε ένα τριαντάφυλλο.
Εικόνα πού είναι πολύ κοντά με το πρώτο σύμβολο των Ροδόσταυρων.
Γράφουν λοιπόν ότι <εκούσια ομολογούμε πως πολλά προοδευτικά άτομα πρόκειται να προάγουν με τα κείμενά τους την επικείμενη Μεταρρύθμιση, έτσι επιθυμούμε να μη σφετεριστούμε αυτή την τιμή, γιατί δεν είμαστε οι μόνοι που έχουμε αναλάβει ένα τέτοιο έργο>. Η μεταρρύθμιση, λένε, θα γίνει και <αν δεν υπάρξει κανείς να εκπληρώσει το θέλημα του Θεού, τότε θα σηκωθούν οι πέτρες για να το κάνουν>.
Ο μονάρχης που ανέμεναν ήταν -όπως η Dame Γέιτς έχει διεξοδικά αναλύσει - ο Φρειδερίκος Ε΄, πρίγκιπας του Παλατινάτου της Ρηνανίας, σύζυγος της Ελισάβετ Στιούαρτ, κόρη του Ιακώβου Α΄ της Αγγλίας, του μοναδικού ισχυρού Προτεστάντη μονάρχη της εποχής. Ο γάμος αυτός ενέπνευσε τον Γιόχαν Βαλεντίν Αντρέε να συγγράψει το 1616 το τρίτο και τελευταίο Ροδοσταυρικό Μανιφέστο, (και το μόνο που γνωρίζουμε τον συγγραφέα), με τον παράξενο τίτλο # Ο Χυμικός Γάμος του Χριστιανού Ροδόσταυρου# (1616).
Ο Φρειδερίκος, αποδεχόμενος την έκκληση των Βοημών, πήγε στην Πράγα το 1619, για να διεκδικήσει τον αυτοκρατορικό θρόνο. Ο συμβολισμός έπαιρνε σάρκα και οστά. Ο αναμενόμενος ηγέτης έμπαινε στην πόλη όπου η αλχημεία και καμπαλά τελούσαν υπό αυτοκρατορική προστασία, όπου είχαν ζήσει και διδάξει ο Τζιορντάνο Μπρούνο, ο Τζων Ντι, ο Κέπλερ και ο Κέλι. Αυτό ήταν το έναυσμα του Τριακονταετούς Πολέμου.
Ο Φρειδερίκος έμεινε στη θέση του μόλις ένα χειμώνα πριν συντριβεί από τον αυτοκράτορα Φερδινάνδου Β΄ και έμεινε στην ιστορία γνωστός ως <ο χειμωνιάτικος βασιλιάς>.
Και εκεί που φάνηκε ότι οι Προτεστάντες θα πνιγόταν σε μια θάλασσα αίματος, δεν σηκώθηκαν οι πέτρες όπως έλεγαν το Ροδοσταυρικά Μανιφέστα για να τους υπερασπιστούν αλλά κάτι ανάλογα πρωτάκουστο. Ο καρδινάλιος Ρισελιέ έπεισε την κρισιμότερη στιγμή τον βασιλιά Λουδοβίκο ΙΓ΄ της Γαλλίας να υποστηρίξει με το στρατό της καθολικής χώρας του τις προτεσταντικές στρατιές που βρίσκονταν σε απελπιστική θέση. Ήταν μια επιλογή που όχι μόνο τερμάτισε τον Τριακονταετή Πόλεμο, αλλά για πρώτη φορά μετά από πολλούς αιώνες έθεσε απροκάλυπτα τα συμφέροντα ενός κράτους πάνω από τα παπικά συμφέροντα.
Η Συνθήκη της Βεστφαλίας επισφράγισε το 1648 το τέλος σε αυτές τις διαμάχες αναγνωρίζοντας επίσημα τον Λουθηρανισμό και τον Καλβινισμό (που ως τότε θεωρούνταν αιρέσεις) ως χριστιανικά δόγματα, ανέδειξε από τα ερείπια της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας τα πρώτα εθνικά κράτη ανοίγοντας ταυτόχρονα το δρόμο για τον Διαφωτισμό.
Στα χρόνια αυτά μερικές σπουδαίες μορφές σχετιζόμενες με διάφορους τρόπους μεταξύ τους και με τους ροδόσταυρους πρόσθεσαν το δικό τους λιθαράκι στις ουτοπικές ιστορίες.
Κατ αρχάς ο ίδιος ο Valentin Andreae που είχε γράψει τον Χυμικό γάμο του Χριστιανού Ροδόσταυρου εκδίδει το 1619 τη Χριστιανόπολη. Το όραμά του είναι μια κοινωνία που να κατευθύνεται από επιστήμη και χριστιανικό ιδεώδες με ένα προοδευτικό εκπαιδευτικό σύστημα
Ο αποκαλούμενος και πατέρας της μοντέρνας εκπαίδευσης , John Amos Comenius(1592-1670) γράφει το1622 το δικό του ουτοπικό έργο με τίτλο ο Λαβύρινθος του Κόσμου και ο Παράδεισος της Καρδιάς.(Labyrinth of the World and the Paradise of the Heart).
Μα σατυρική αλληγορία όπου δραματικά παρουσιάζεται το αιώνιο μοτο του εσωτερισμού που λέει ότι, Το Βασίλειο του Θεού είναι μέσα σου, στη καρδιά σου.
Ο προσκυνητής –συγγραφέας μπαίνει στην πόλη και συναντά δυο οδηγούς. Ο ένας εκπροσωπεί την ανθρώπινη περιέργεια και τη λαχτάρα για γνώση και ο άλλος τη νωθρότητα, τη συμβατική ζωή και τις ρηχές σκέψεις. Αναζητά ένα έργο που θα ήταν κατάλληλο και για το πνεύμα και για το σώμα. Οι οδηγοί τον εμποδίζουν να δει την πραγματικότητα δείχνοντας του τον κόσμο μέσα από γυαλιά. Έτσι σπάνια μόνο αντικρίζει μερικές στιγμές της πραγματικότητας. Ακόμα και στο Κάστρο της Σοφίας βλέπει Ματαιοδοξία.
Στο δεύτερο μέρος , τον Παράδεισο της Καρδιάς διαπιστώνει ότι η ζωή είναι χωρίς νόημα , τρομοκρατημένη από τον θάνατο. Τότε καλείται από τον Θεό να επιστρέψει στη καρδιά του όπου εκεί θα διδαχθεί την αλήθεια. Βλέπει τον κόσμο με καινούργια γυαλιά και γίνεται μέλος της Αόρατης Εκκλησίας.
Ο Κομένιους , μαθητής του Μπέικον στο 12ο κεφάλαιο αποκαλύπτει τις ιδέες του περί των ροδόσταυρων. Τίτλος του κεφαλαίου: «Ο Προσκυνητής παρατηρεί τους Ροδόσταυρους»
<Και τότε –γράφει- ξαφνικά άκουσα στην αγορά τον ήχο μιας τρομπέτας και κοιτάζοντας πίσω είδα έναν ιππέα που καλούσε τους φιλοσόφους γύρω του. Και όταν το πλήθος τον περιέβαλε σαν κοπάδι, άρχισε να τους μιλά σε ωραία γλώσσα για την ανεπάρκεια όλων των ελεύθερων τεχνών και όλης της φιλοσοφίας […] καλούσε να δουν τα θαυμαστά μυστικά. Αυτά, μας είπε, προερχόταν από το θησαυρό της νέας φιλοσοφίας, που περιλαμβάνει όλα όσα είναι επιθυμητά από τη μυστική γνώση. Και ήταν ευτυχία που η αγία ροδοσταυρική αδελφότητα μπορούσε καθαρά τώρα να μοιραστεί τους θησαυρούς της απλόχερα μαζί τους>.
Ένας συνεργάτης και μαθητής του Κομένιους, ο Samuel Hartlieb (ca. 1600 – 1662) εκδίδει το 1641, μια ακόμα ουτοπική ιστορία , τη Μακαρία. Περιγράφει μια κοινοπολιτεία όπου κυβέρνηση και πολίτες συνεργάζονται και ευημερούν εφαρμόζοντας πρακτικά τη γνώση που διαχέεται ελεύθερα. Ο Χάρτλιμπ επίσης πνευματικός απόγονος του Μπέικον και γερμανός στην Καταγωγή είχε θέσει στόχο του να καταγράψει όλη την ανθρώπινη γνώση και να την κάνει προσιτή παντού.
Το έργο του από αρκετούς παραλληλίζεται με αυτό των μηχανών αναζήτησης του διαδικτύου. Και αυτός όπως και ο Κομένιους κατά τον τριακονταετή πόλεμο πρόσφυγες στην Ολλανδία υπό την υψηλή προστασία της Χήρας.
Έτσι ονόμαζαν την Ελισάβετ Στιούαρτ, βασίλισσα της Βοημίας και χήρα του Φρειδερίκου Ε΄ του Παλατινάτου.
Από εκεί πέρασαν στο Λονδίνο και μαζί με τον φίλο τους Ρομπερτ Μπόιλ –συμμετέχουν στις πρώτες συγκεντρώσεις ενός κύκλου επιστημόνων (John Wilkins – Theodore Haak, Robert Hooke, Christopher Wren) που ονειρεύεται να υλοποιήσει το όραμα του Μπέικον για την εξέλιξη της γνώσης και τη νέα πειραματική φιλοσοφία
Αυτή η ομάδα επαναστατών και εσωτεριστών οργανώνεται κάτω από το όνομα Αόρατο Κολέγιο.
Μέλος τους θα γίνει και ο Ρόμπερτ Μόρεϊ . Χημικός και μαθηματικός , ιππότης στην υπηρεσία του Στιούαρτ, συνελήφθη και φυλακίστηκε στη Βαυαρία κατά τον τριακονταετή πόλεμο. Στο διάστημα αυτό είχε την ευκαιρία να πλουτίσει τις γνώσεις του χάρη στη φιλία του με το σπουδαίο Ερμητιστή και Ιησουίτη Athanasius Kircher. Επιστρέφοντας στην Αγγλία παντρεύτηκε την κόρη του Ροδόσταυρου και αλχημιστή David Lindsay, λόρδου Μπαλκαρές ο οποίος είχε μεταφράσει για πρώτη φορά στα αγγλικά τα Ροδοσταυρικά Μανιφέστα. Παρεμπιπτόντως είναι και ο μόνος Τέκτονας του 17ου αιώνα που αναφέρει περιστασιακά τούτη την ιδιότητά του στην αλληλογραφία του.
Ενδιαφέρον για εμάς έχει το μασονικό του σήμα όπως το ονομάζει που είναι, αυτό.
ΑΓΑΠΑ: Το σημείο της υπογραφής του Μόρεϊ. Ο ίδιος το θεωρούσε ακρωνύμιο και η ερμηνεία του ήταν: Α[γάπα] Γ[νώθι] Α[νέχω] Π[ιστεύει] Α[πέχω]
Ο Μόρεϊ λοιπόν παλιός και πιστός φίλος του βασιλιά, πείθει τον Στιούαρτ και τον Νοέμβριο του 1660 εκδίδει διάταγμα με το οποίο ιδρύεται η Royal Society of London for the Improvement of Natural Knowledge πιο απλά η Βασιλική Εταιρία που σηματοδοτεί την αρχή της σύγχρονης ελεύθερης επιστημονικής έρευνας με πρώτο πρόεδρο τον Μόρει. Τα πρώτα μέλη της είναι όσοι αποτελούσαν το Αόρατο Κολέγιο. Ο οίκος της ελεύθερης επιστήμης – ένα από τα αιτήματα των ουτοπικών έργων – είναι πια γεγονός και ο Ισαάκ Νεύτων που θα αναλάβει πρόεδρος της το 1703 , πατέρας της σύγχρονης επιστήμης αλλά και ενεργός αλχημιστής θα συμβολίζει ακριβώς το τέλος της μιας εποχής και την αρχή της επόμενης.
Και ήταν αυτό το τέλος της αναζήτησης της Ουτοπίας; Βεβαίως όχι.
Στον 18ο και 19ο αιώνα οι αλλαγές που συνέβησαν σε όλα τα επίπεδα ήταν δραματικές. Από την Γαλλική και την Αμερικανική Επανάσταση ως τους ουτοπιστές σοσιαλιστές, από τη βιομηχανική επανάσταση μέχρι τις αρχές του 20ου αιώνα τα πάντα μοιάζουν να αλλάζουν.
Οι νέες μορφές πολέμου με τα μοντέρνα όπλα μαζικής καταστροφής δεν αφήνουν περιθώρια για ιπποτικές ιστορίες θάρρους και ευγενείας.
Η τραγωδία του πρώτου παγκόσμιου πολέμου μα τα εκατομμύρια των σακατεμένων και τα νέα σύνορα των εθνικών κρατών δίνει μια δυναμική στην δυτική εσωτερική παράδοση που επανανθίζει και επηρεάζει τα νέα καλλιτεχνικά ρεύματα στη λογοτεχνία, τη ζωγραφική, τον κινηματογράφο ακόμα και στην ψυχανάλυση που τότε ανδρώνεται.
Ο σκεπτόμενος άνθρωπος θέλει να εκφράσει τη φρίκη που ζει , το παράπονο, το μεγάλο Γιατί, μέσα στις νέες συνθήκες που τον έχουν παραπετάξει οι μοντέρνοι καιροί.
Το απόκρυφο, το σύμβολο, το βάθος της ψυχής είναι οι νέοι μυστικοί τόποι που παρέχουν ελευθερία να εξερευνήσουν και να αποκαλύψουν στους πρόσφυγες ενός «αληθινού» και απάνθρωπα ισοπεδωτικού και αφιλόξενου κόσμου.
Εσωτερισμός, τέχνη και ψυχανάλυση , μαζί ή χωριστά δίνουν τα κλειδιά και την αφορμή για ετούτη την καινούργια πνευματική περιπλάνηση στις αρχές του 20ου αιώνα. Το άγιο δισκοπότηρο μοιάζει να είναι ο ίδιος ο διωκόμενος εαυτός που νοιώθεί ξένος στον κόσμο του και προσπαθεί να επαναπροσδιορίσει τη θέση του.
Duchamp, Giacometti, Kandinsky, Πικάσο, Klee, Mondrian, Αρτώ, ο Γέιτς, ο Γιούνγκ, ο δικός μας Εμπειρίκος για να αναφέρω ελάχιστους από αυτούς και τα κινήματα που εκπροσώπησαν, γυρίζουν πίσω στα αρχαία, πρωτόγονα ή κλασικά πρότυπα για να εκφράσουν μέσα από την μοντέρνα ματιά τον κόσμο που τους περιβάλλει
Το 1922 ο Τζαίημς Τζόυς δημοσιεύει το δικό του Οδυσσέα. Με επιρροές από την οδύσσεια, τον Σαίξπηρ, τον Άμλετ και τα εσωτερικά κινήματα της εποχής. Σε έναν κόσμο που έχει πια μικρύνει, με τα τόσα μοντέρνα μέσα και ταυτόχρονα συνθλίβει τον κάτοικό του, η περιπλάνηση είναι πλέον εσωτερική. Μέσα στην πόλη- λαβύρινθο, μέσα στην κατοικία, μέσα στον ίδιο μας τον εαυτό. Δεν χρειάζονται τα 20 χρόνια του Οδυσσέα, μια μέρα είναι αρκετή για τον Λεοπόλδο Μπλούμ. Η ιστορία , λέει ο γιος του, είναι ένας εφιάλτης από τον οποίο προσπαθώ να ξυπνήσω. Η περιπλάνηση του, «είναι ένα άλγος νόστου προς ένα τέλος του ατέλειωτου εφιάλτη της Ιστορίας».
Ο Οδυσσέας είχε έναν τόπο στον οποίο ανήκε και αγκάλιαζε ανθρώπους και την πόλη τους.
Ο δον Κιχώτης ήθελε να ξεχάσει την απάνθρωπη πόλη που τον γέννησε και περιπλανήθηκε αναζητώντας στην χώρα . Ο ιπποτισμός ήταν μια παρηγοριά ακόμα και για ελεεινούς εκπρόσωπους του είδους και υπήρχε διάχυτη η ελπίδα της ανακάλυψης μιας νέας αθώας γης.
Τον 20ο αιώνα όλη η γη είναι γνωστή, κατακτημένη και μοιρασμένη. Ο Οδυσσέας του 20ου αιώνα δεν έχει την πολυτέλεια ούτε να απομακρυνθεί εγκλωβισμένος στους δρόμους της πόλης του. Οι ιδέες μαζί με τις ιπποτικές αρετές έχουν συντριβεί από την αστική ανάπτυξη και τα μαζικά όπλα.
Ζει καταδικασμένος στην πόλη. Η ύπαρξή του υποτίθεται ότι είναι γνωστή στον καθένα αλλά κανένας δεν τον γνωρίζει. Καθένας ή Κανένας; Οντότητα ή μη οντότητα; Το δίπολο που θέτει τα όρια το nec plus ultra, έχει από πολλού καταρρεύσει και το όραμα μέσα στον περιορισμένο χώρο που του έχει επιβληθεί είναι το «παν που περιέχει το παν». Σιωπηλό περιμένει να αποκαλυφθεί.
«Κάθε ζωή, γράφει, είναι πολλές μέρες, μέρα με τη μέρα. Περπατάμε μέσα στους εαυτούς μας συναντώντας ληστές, φαντάσματα, γίγαντες γέρους, νέους συζύγους, χήρες, κουνιάδους, αλλά πάντοτε εκείνο που συναντάμε είναι ο εαυτός μας.»
Τι είναι τελικά ο Καθένας- κανένας, ο εαυτός ετούτου του Οδυσσέα; Το αποκαλύπτεί μεθυσμένος στο πορνείο της Μπελλα Κοέν, της δικής του Κίρκης. «… Αυτό που προχώρησε μέχρι τις εσχατιές του κόσμου για να μην διασχίσει τον εαυτό του , ο Θεός, ο ήλιος, ο Σαίξπηρ, ένας πλανόδιος έμπορος, έχοντας το ίδιο διασχίσει την ίδια πραγματικότητα γίνεται ο Εαυτός». Η περιπλάνησή του ολοκληρώνεται σε ένα 24ωρο περιδιάβασης στους δρόμους του Δουβλίνου και τους Λαβυρίνθους του εαυτού του.
Από την μοντέρνα εποχή των αρχών του 20 αιώνα έχουν περάσει σχεδόν 100 χρόνια.
Ένας ακόμα συγγραφέας του ουτοπικού Η Πόλη του Ηλίου, ο Tommaso Campanella έγραφε και πίστευε το 1623 ότι:
«Ο αιώνας μας έχει περισσότερη ιστορία απ όση ο κόσμος όλος είδε τα προηγούμενα 4000 χρόνια. Σε εκατό χρόνια έχουν γραφτεί περισσότερα κείμενα απ όσα γράφτηκαν σε 5000 χρόνια
.
Σήμερα αυτό ακούγεται σαν αστείο. Στην εποχή του διαδικτύου σε έναν μόνο χρόνο υπερδιπλασιάζεται η χρήσιμη ή άχρηστη πληροφορία που διαχέεται από οποιονδήποτε στα δίκτυα και είναι τόσο πολύ σε όγκο που δεν υπάρχει περίπτωση και λόγος να την προσεγγίσει κανείς στο σύνολο. Όπως είπε και ο ψυχίατρος Ronald David Laing «Ζούμε σε μια περίοδο της Ιστορίας που οι αλλαγές γίνονται με τέτοια ταχύτητα, ώστε αρχίζουμε να βλέπουμε το παρόν όταν ήδη απομακρύνεται»
Η πληροφορία φίλοι μου δεν είναι γνώση και οι οδηγίες, οι όμορφες φωτογραφίες και τα βίντεο μιας ξένης χώρας δεν μπορούν με τίποτα να υποκαταστήσουν την εμπειρία του ταξιδιού. Αυτή είναι μια παγίδα που έπεσε πολλές φορές μέσα η γενιά μου παρασυρμένη από τη μαγεία ενός μόνιτορ όπως οι ιθαγενής από τα καθρεφτάκια των κονκισταδόρες. Και στο μέχρι τώρα απολογισμό δίνουμε στη γενιά των φοιτητών –γιατί σε φοιτητές απευθύνεται η αποψινή βραδιά- έναν λιγότερο κόσμο απ ότι παραλάβαμε, λιγότερες ελπίδες και λιγότερα όνειρα…
Όλα αυτά οριζόμενα από την παντοδύναμη και λιγότερη οικονομία.
Έτσι και τα πανεπιστήμια διεθνώς κλείνουν έδρες ανθρωπιστικών και κλασσικών σπουδών γιατί η αγορά – μια άγνωστη κυρία που όλο την ακούμε αλλά δεν μας την έχουν συστήσει ποτέ- η αγορά λοιπόν θέλει πρακτικές σπουδές με μέλλον μέσα στις βλέψεις και τα θέλω της.
Παλιογυναίκα μου μοιάζει.
Και ευτυχώς που υπάρχουν Πανεπιστήμια όπως της Ινδιανάπολης , που σήμερα μας φιλοξενεί, και δίνουν το περιθώριο για πειραματισμούς.
Κυρίες και κύριοι, σε όλη την ιστορία υπήρξαν άνθρωποι που δεν δίστασαν στην απειλή να αντικρίσουν το δήμιο και αναζήτησαν, διδάχθηκαν, συντήρησαν και μετέδωσαν τη γνώση. Αναζήτησαν την ουτοπία, το όραμά τους το διέδωσαν και δεν τους ένοιαζε αν ήταν κάποιος ή κανένας. Ο Μπέικον και οι επόμενοι ροδόσταυροι διεκδίκησαν με πάθος την ανωνυμία του έργου τους. Τους ενδιέφερε να υπάρξει. Δεν υπάρχουν όρια στην αναζήτηση παρά μόνο στους κανόνες όσων θέλουν να εξουσιάζουν. Και αυτό το επιτρέπουμε μόνο εμείς. Και αν ακόμα πιστεύετε ότι δεν υπάρχει έδαφος, τόπος για τα όνειρά σας τότε ακούστε το παμπάλαιο μυστικό. Έχετε μια δική σας αυτοκρατορία στην καρδιά σας που περιμένει να την κατοικήσετε. Ο τρόπος είναι πανάρχαιος. Γνωρίστε και εμπιστευτείτε τον εαυτό σας.
Αναγεννήστε τον μακριά από τους περιορισμούς που άλλοι μεν θέτουν εσείς όμως αποδέχεστε και επιβάλλετε. Τότε μόνο θα μπορέσετε να κατακτήσετε το μαγικό σας τόπο. Βυθιστείτε στο όνειρό σας και δώστε του ύπαρξη.
Η Ουτοπία θα ζει πάντα μέσα από εσάς.
πηγη:Ιορδάνης Πουλκούρας, Univ. of Indianapolis/Athens Campus – 15 Οκτωβρίου 2010
Univ. of Indianapolis/Athens Campus – 15 Οκτωβρίου 2010
Ο θεμελιώδης μυητικός μύθος της Δυτικής Εσωτερικής Παράδοσης στηρίχτηκε κατ αρχάς στο θάνατο και την ανάσταση του εποχικού ήρωα. Κάθε χρόνο ένα επιλεγμένο αγόρι απομακρυνόταν από τον ασφαλή τόπο που ζούσε η φυλή του. Με μόνη προστασία ένα φρεσκοκομμένο βλαστάρι -τον ιερό χρυσό κλώνο των μυστηρίων ξεκινούσε ο νεόφυτος την περιπλάνησή του.
Περιδιάβαινε τη χώρα συλλέγοντας εμπειρία και γνώσεις φτάνοντας τελικά στον κόσμο του επέκεινα . Εκεί δεν ήταν μόνο το βασίλειο του θανάτου αλλά και η μήτρα της Μεγάλης θεάς Μητέρας Γης. Η νικηφόρα διέλευση από τον «άλλο» κόσμο και η ένδοξη επιστροφή του αναγεννημένου πλέον Υιού της Θεάς, βεβαίωναν τη προστασία, τη συνέχεια της γονιμότητας και της ευημερίας που χάρη σε αυτόν θα απολάμβανε ολόκληρη η φυλή.
Με την εξέλιξη των κοινωνιών εξελίχθηκαν και αναπτύχθηκαν τα μέρη της αρχέτυπης πρώτης ιστορίας.
Η περιπλάνηση και η αναζήτηση με τη βοήθεια ενός μαγικού αντικειμένου – γκράαλ- μιας χώρας, η του τρόπου ανοικοδόμησης κτιρίου – ναού που αντιστοιχεί στο σύμπαν ή στο πρότυπο του αναγεννημένου ανθρώπου, γνώση και σοφία που θα βοηθήσει μέσω του ήρωα όλο του το λαό να επανέλθει στην πρωταρχική αδαμική πληρότητα σε μια ουτοπία ευημερίας, ειρήνης και αφθονίας…
Όλες αυτές οι διαφορετικές ιστορίες της δυτικής εσωτερικής παράδοσης αναπτύχθηκαν από τους επί μέρους συμβολισμούς της αρχέτυπης μυητικής πράξης που γεννήθηκε στις πέριξ της Μεσογείου χώρες.
Η ιστορία λοιπόν της περιπλάνησης στη δύση δεν μπορεί παρά να ξεκινά με τον Οδυσσέα. Άνακτας, δηλαδή ιερός βασιλιάς μιας χώρας σπουδαίας αλλά και τόσο μικρής ώστε να γνωρίζει όλους τους κατοίκους της, ταξιδεύει όπου το καθήκον τον καλεί για να συλλέξει γνώση, πλούτο και εμπειρία προς όφελος του τόπου του. Οδυσσέας και Ιθάκη- κάτοικος και τόπος. Φροντίζουν και νοιάζονται ο ένας για τον άλλο γιατί οι μοίρες τους είναι άρρηκτα δεμένες. Η περιπλάνηση του Οδυσσέα θα τον φτάσει στο όριο του γνωστού κόσμου, στις Ηράκλειες στήλες.
Δυο στήλες που κατά πολλούς συμβόλιζαν τη δυαδικότητα του κόσμου, το θετικό και το αρνητικό και το όριο των θνητών που θύμιζε η επιγραφή nec plus ultra. Και μετά θα επιστρέψει πίσω , στην πατρίδα, την Ιθάκη του που δεν είναι μια πόλη αλλά ολόκληρη η χώρα του. Υπομονετικά τον ανέμενε καθοδηγούμενη από την Άνασσα, την αιώνια Πηνελόπη να της προσφέρει τον πλούτο εμπειριών και γνώσεων που είχε αποκτήσει.
Οι αιώνες κύλησαν.
Οι μικρές πατρίδες υποτάχτηκαν και πολτοποιήθηκαν στο τραπέζι των ορέξεων του πανίσχυρου Κοσμικού βασιλιά.
Οι ομοτράπεζοι θεοί έγιναν σκιές του παρελθόντος και ο Rex Mundi ως εξουσιαστικός θεός αποφάσιζε.
Η εμπειρία και η γνώση που δεν ευνοούσε την μακαριότητα της εξουσίας του ήταν απαγορευμένη και διωκόμενη ως επικίνδυνη και αιρετική.
Τότε στα χρόνια που η ιστορία ονόμασε σκοτεινό μεσαίωνα εμφανίστηκε ο θρύλος της ιπποσύνης.
υφαία στιγμή που θα φέρει την έκρηξη η ασύλληπτη ισοπέδωση του μοναδικού μέρους στην Ευρώπη όπου υπήρχε -στο μέτρο της εποχής- η αποδοχή του διαφορετικού, ελεύθερη έρευνα για γνώση, ισότητα, ελεύθερο εμπόριο και πλούτος υπό την εξουσία μικρών και αγαπητών στο λαό αρχόντων. Ο πάπας συγκάλεσε την πρώτη σταυροφορία εναντίον χριστιανικής περιοχής το 1209 και οδήγησε σε ένα παρανάλωμα πυρός σχεδόν 1000000 αιρετικών Καθαρών μαζί και καθολικών που υπερασπίστηκαν τους συντοπίτες τους ή είχαν την ατυχία απλά να συνυπάρχουν για αιώνες αρμονικά. Το απομεινάρι απ ότι κάποτε ήκμαζε με ελεύθερία και ευτυχία, οι προβηγκιανές ακτές από την Ιταλία έως την Ισπανία μοιράζονται σαν κουρελιασμένο λάφυρο μεταξύ του βασιλιά της Γαλλίας και ορισμένων πιστών στον πάπα ευγενών μακελάρηδων.
Τότε ξεκινά ο νέος κύκλος της ιπποτικής περιπλάνηση, της αιώνιας αναζήτησης.
Και τι περίεργο, τα πρώτα έργα αυτού του κύκλου τα γράφουν διασωθέντες προβηγκιανοί όπως ο Χριστιανός του Τρουά και Ναΐτες ιππότες όπως ο φον Έσεμπαχ. Ο Ραιμόνδος Λούλος που συγγράφει εκείνη την εποχή τους κανόνες της ιπποσύνης, θεωρεί τους ιππότες απόγονους των αρχαίων ηρώων και θεών της Ελλάδας. Οι ιππότες αναζητούν ένα ιερό μαγικό αντικείμενο που έπεσε από τον ουρανό ή θαυμαστά δημιουργήθηκε κάπου. Όταν αξιωθούν να το αποκτήσουν θα χαρίσουν στη γη και το λαό τους που υποφέρουν αφθονία, θεραπεία και θα αποκαταστήσουν την χαμένη ευτυχισμένη αρμονία.
Μερικά χρόνια αργότερα ο Rex Mundi, πάπας και βασιλιάς, ξαναχτυπούν και οδηγούν τους ιππότες του ναού στην πυρά.
Ο μύθος της αναζήτησης θα πάρει πλέον πιο συγκεκριμένη μορφή – με την αναζήτηση του ιερού Γκράαλ και τον κύκλο του Αρθούρου- και θα διαχυθεί παντού. Όπου μαζεύονται άνθρωποι δίπλα σε μια φωτιά ακούν τις ιστορίες των τροβαδούρων , προβηγκιανή επίσης λέξη αφού –τι σύμπτωση- οι πρώτοι τροβαδούροι που γύριζαν την ευρωπαϊκή ήπειρο διηγούμενοι τις ιστορίες τους ήταν από την ερειπωμένη πλέον Προβηγκία.
Ο ήρωας ιππότης είναι νεαρός και πολλές φορές αφελής όπως θα ήταν και ο αρχαίος έφηβος νεόφυτος των μυστηρίων. Ο ιππότης μοιάζει να μην έχει πια γενέθλια χώρα, τόπο δικό του να επιστρέψει. Όλη η γη που διασχίζει υποφέρει δεινά κάτω από σκοτεινές και απάνθρωπες εξουσίες γιατί ο πνευματικός αληθινός βασιλιάς – η ψυχή της χώρας- αιμορραγεί και υποφέρει.
Ο βασιλιάς- ψαρράς, ο Amfortas, ο φύλακας του ιερού Γκράαλ, ο Ιερός Βασιλιάς, αρχαίος σύντροφος της Μεγάλης Θεάς Μητέρας, της Anima Mundi, προστάτης του λαού και δεμένος με τη γη του, κλεισμένος στο παλάτι ή στην υπόγεια κατοικία του, (βασανισμένος επειδή θέλησε να δώσει στο λαό του περισσότερα από όσα έκρινε αναγκαία ο ισχυρός Rex Mundi) θα υποφέρει και θα αιμορραγεί μέχρις ότου αποκατασταθεί στην επικράτειά του η πρώτη θεία τάξη. Ο κοινός αυτός μύθος είναι η πηγή όλων των εθνικών μύθων, του Φρειδερίκου, του Καρόλου ακόμα και του Παλαιολόγου που περιμένουν σε έναν υπόγειο χώρο έξω από τόπο και χρόνο να σημάνει η ώρα που θα ανθίσει πάλι το μαγικό δέντρο της ζωής και τότε να δώσουν την μεγάλη μάχη και να επαναφέρουν το λαό τους στην ευτυχία της πρώτης αθωότητας.
Μπορούμε μέχρι εδώ να δούμε μερικές αντιστοιχίες της αρχαίας μυητικής περιπλάνησης και της ιπποτικής.
Αρχαίο Μυστήριο Ιπποτική Περιπλάνηση
Νεόφυτος- έφηβος νεαρό παιδί
Νεαρός Ιππότης
Η πόλη του και ο λαός είναι αδιαίρετα μέρη της γενέθλιας χώρας του. Κάθε πόλη κυβερνιέται από αφέντη δυνάστη και η σχέση του με τον βασιλιά- Rex Mundi της χώρας στηρίζεται μόνο στη δύναμη. Ως αποτέλεσμα, η Μαγική ψυχή της χώρας, ο Ιερός Βασιλιάς υποφέρει αθεράπευτα και η χώρα ερημώνει.
Χρυσός κλώνος: προστατεύει και καθοδηγεί τον αναζητητή. Γκράαλ (μαγικό αντικείμενο): προστατεύει και καθοδηγεί τον αναζητητή.
Διέλευση- περιπλάνηση για αναζήτηση γνώσης στον γνωστό αλλά και στον άλλο κόσμο που είναι βασίλειο του θανάτου αλλά και μυστικό άντρο της Μεγάλης θεάς Διέλευση- περιπλάνηση στην Έρημη Χώρα. Κόσμος θανάτου αλλά και τόπος των μεγάλων Γυναικείων θεοτήτων.
(Άβαλον, Κυρά της Λίμνης, Μοργκάνα κλπ)
Επιστροφή στην πόλη – χώρα του.
Της χαρίζει τη γνώση και τις εμπειρίες του και ως αναγεννημένος υιός θεάς εγγυάται τη γονιμότητα την ευφορία και τον πλούτο για όλη τη φυλή του.
Στον πραγματικό κόσμο δεν έχει γενέθλια πόλη ελεύθερη για να επιστρέψει. Στον μύθο επιτυγχάνει θεραπεία του βασιλιά και της Έρημης Χώρας για να υπάρξει επιστροφή και γονιμότητα και ευτυχία και πλούτος.
Βασικές διάφορές: Η πόλη και η χώρα την αρχαία εποχή ταυτίζονται.
Η πόλη την ιπποτική εποχή είναι συνήθως σε ανάξια και βάναυσα χέρια και άλλα εξ ίσου βάναυσα δεσπόζουν στη χώρα. Αποτέλεσμα, η Χώρα ερημώνει.
Ο Κόσμος της ευτυχίας και της ελπίδας λοιπόν που ολοκλήρωνε την περιπλάνηση, ταυτίζεται πλέον με έναν κόσμο μυθικό, ονειρικό, μια ουτοπία.
Και αν δεν έχει γίνει ακόμα αντιληπτό πόσο έχουν μεταβληθεί τα πράγματα από την ομηρική αθωότητα ο Θερβάντες με τον αιώνιο Δον Κχώτη του τα κάνει σαφή.
Ο τραγικός ιππότης μας δεν θέλει να θυμάται ούτε το όνομα του τόπου που τον γέννησε στην εποχή του σιδήρου. Πρέπει να παλέψει για να επανεύρει την εποχή του χρυσού. Η ίδια η αναζήτηση , η περιπλάνηση μοιάζει να είναι ο σκοπός.
Προσέχετε όμως, δεν είναι τόσο αφελής, δεν κάνει συνεχώς λάθος, απλά δρα όπως ο ίδιος λέει με razon de la sinrazon, με τη λογική του παραλόγου. Ενώ φαίνεται να παρερμηνεύει τα πάντα αποκαλύπτεται πλήρως όταν συναντά τους καταδικασμένους στις γαλέρες και ομολογεί:
Η μόνη δικαιοσύνη είναι η απελευθέρωση όλων των καταπιεσμένων.
Τον αιώνα που ζει ο Θερβαντες δυο εξαίρετες προσωπικότητες θα αλλάξουν πολλά στη χώρα τους και στην Ευρώπη σχεδιάζοντας και προβλέποντας ουτοπίες που ήταν ανάγκη κάποτε να γίνουν πραγματικότητα.
Ο δάσκαλος ήταν ο <θαυμαστός Δόκτωρ> John Dee(1527-1608) και ο φίλος και μαθητής του, ο sir Francis Bacon.
Οι δυο τους μεταξύ άλλων θεωρούνται προπάτορες και κατά μια έννοια ιδρυτές ενός ιδιαίτερου και κορυφαίου ρεύματος του δυτικού εσωτερισμού, των ροδοσταύρων.
Ο δρ. Τζων Ντι μετέφρασε μεταξύ άλλων το έργο του Ευκλείδη, έγραψε τη διάσημη #Μαθηματική Εισαγωγή# αλλά και το περίφημο #Monas Hieroglyphica# όπου συνδύασε την Καββάλα, την αλχημεία και τα μαθηματικά σε έναν ιδιαίτερο τύπο. Ήταν γιατρός, φιλόσοφος, αλχημιστής, καββαλιστής, αστρολόγος και μαθηματικός, υπήρξε η επιτομή του λεγόμενου <ανθρώπου της Αναγέννησης> καθώς και το πρότυπο για τον Πρόσπερο στην #Τρικυμία# του Σαίξπηρ. Ήταν επίσης μυστικοσύμβουλος της βασίλισσας Ελισάβετ της οποίας όρισε την ημερομηνία ενθρόνισής της βάσει τους αστρολογικού της χάρτη και για χάρη της επινόησε ένα σύστημα κωδικοποιημένης γραφής για να χρησιμοποιείται σε εμπιστευτικές και απόρρητες επιστολές. Στη μυστική αλληλογραφία του με τη βασίλισσα Ελισάβετ υπέγραφε με αυτά τα σύμβολα …
που γέννησαν τον θρύλο του 007.
Ο Ντι, οραματίστηκε την Βρετανική Αυτοκρατορία, και υπέδειξε να χαραχτεί σε νόμισμα η λέξη #Britannia#.
Η Βρετανία στην εποχή του ήταν μια χώρα όχι τόσο ισχυρή όσο η Ισπανία και η Πορτογαλία που είχαν από τον πάπα την αποκλειστική εκμετάλλευση του νέου κόσμου, επαρχιακή για τους Γάλλους αφου οι βασιλείς και οι ευγενείς της μιλούσαν σχεδόν όλοι γαλλικά και όχι την αγγλική γλώσσα του όχλου και με ένα προσόν.
Αλλά με την ανεξαρτησία εκκλησία τους που σταθεροποίησε η Ελισάβετ μπορούσαν να κινηθούν στο μέτρο του δυνατού μακριά από τις επιταγές του Πάπα.
Μια χώρα για να είναι ισχυρή έπρεπε να είναι οικονομικά ανεξάρτητη με εμπόριο, τεχνολογία και γνώση – τα βιώνουμε και σήμερα ως προβλήματα στην Ελλάδα- και με δική της κουλτούρα και λογοτεχνία που διαφοροποιεί τη χώρα από τους γείτονες.
Ο Ντι και ο Μπέικον συνέβαλαν τα μέγιστα να γίνει αυτό στη Βρετανία και έμμεσα κάποια πράγματα και στην Ευρώπη.
Ο Ντι ήταν ο τελευταίος των Μάγων του αρχαίου κόσμου που προσπαθούσαν να αποκτήσουν και διασώσουν όλη τη Γνώση.
Μεταβίβασε την παράδοσή του στον Φράνσις Μπέικον που οραματίστηκε έναν κόσμο στηριγμένο στην ελεύθερη γνώση και επιστήμη που μέχρι τότε ήταν υπό τον έλεγχο και τον περιορισμό της εκκλησίας.
Εδώ είναι μια ξυλογραφία του 1655 που παρουσιάζει τον Τζων Ντι που πάνω από έναν ανοικτό τάφο δίνει έναν αναμμένο φανό σε ένα νεαρό άνδρα, τον Φράνσις Μπέικον. Το φως της γνώσης μεταβιβάζεται από τον τελευταίο μάγο στο μαθητή του, για να δοθεί κατόπιν σε όλο τον κόσμο μέσα από την #Εξέλιξη της Γνώσης#.
Το Advancement of Learning ή Εξελιξη της Γνώσης ήταν το κορυφαίο έργο του Μπέικον που πρότεινε μια καινούργια μεθοδολογική προσέγγιση της γνώσης και ήταν μοντέλο όχι μονο για την Βασιλική Εταιρία του Λονδίνου αλλά και για ακαδημίες της Γαλλίας και της Ιταλίας.
Ο Μπέικον καθορίζει τη μέθοδό του ως
Στο εξώφυλλο της πρώτης έκδοσης (1606) υπάρχουν οι δυο στήλες που γνωρίσαμε με τον Ηρακλή. Ο Μπέικον τις ονομάζει στήλες της φιλοσοφίας και της επιστήμης. Το όριο, το nec plus ultra, καταρρέει και ένα καράβι έχει περάσει και αρμενίζει πέρα από τα όρια του.
15 χρόνια αργότερα συνεχίζοντας της έρευνα για την εξέλιξη της Γνώσης κυκλοφορεί το Novum Organum. Στο εξώφυλλο παρόμοιο θέμα. Οι δυο στήλες και ένα δεύτερο καράβι ακολουθεί το πρώτο που ήδη έχει απομακρυνθεί. Κάτω από τα κύματα διακρίνεται η φράση <Πολλοί θέλουσι περιτρέχει και η γνώσις θέλει πληθυνθή> στα λατινικά, από το βιβλίο του Δανιήλ (12:4).
Όμως όπως είπαμε χώρα χωρίς γλώσσα και γλώσσα χωρίς λογοτεχνία δεν μπορεί να υπάρξει. Έπρεπε να υπάρξουν και άμεσα λογοτεχνικά έργα στην αγγλική γλώσσα. Ο Σαίξπηρ εμφανίστηκε και αρκετοί θα έχουν προσέξει ότι οι αμφιλεγόμενοι σύντροφοι του Άμλετ είναι ο Ροδόσταυρος και ο Ακτινοβόλος Αστέρας. Πολλοί υποστηρίζουν ότι ο ίδιος ο Μπέικον ήταν ο συγγραφέας των έργων που δοξάστηκαν με την υπογραφή του ηθοποιού Σαίξπηρ! Και αν δεν ήταν εκείνος, μόνο αυτός είχε την ευρύτητα γνώσεων και πληροφόρησης που θα επέτρεπαν σε κάποιο συγγραφέα να επινοήσει με άνεση μύθους, ιστορικά γεγονότα, εσωτερικά νοήματα, μηνύματα και τρυφερά αισθήματα μέσα σε φίνους διάλογους. Όσοι χρηματοδότησαν θιάσους και τον ίδιο τον Σαιξπηρ ήταν στενοί φίλοι και συνεργάτες του Μπέικον (Lord Strange , Earl of Southampton, Earl του Pembroke ) και όλοι μαζί πίεσαν τη βασίλισσα να αλλάξει τον νόμο που θεωρούσε τους ηθοποιούς αντίστοιχους με τις πόρνες και να ιδρυθεί το Globe theater, το πρώτο θέατρο
Γιατί όμως έκαναν όλα αυτά οι Ντι και Μπέικον; ‘Ήδη το είπαμε. Στη μακρινή και ανεξάρτητη από τον Πάπα Βρετανία θα μπορούσε να ριχτεί ο απαγορευμένος σπόρος της ελεύθερης επιστήμης και έρευνας προς όφελος του λαού και του κράτους. Αρκεί να οργανωνόταν σωστά σαν ισχυρό κράτος για να μπορέσει να αντιμετωπίσει το δύσκολο μέλλον. Και στην νέα γη την μακρινή Αμερική που ο Ντι ονόμαζε Νέα Ατλαντίδα θα μπορούσε να οικοδομηθεί μια νέα κοινωνία.
Σχεδόν όλα αν όχι όλα τα περί ουτοπίας βιβλία που έχουν γραφτεί τον 17ο αιώνα έχουν γραφτεί από/ ή αναφέρονται σε ροδοσταύρους.
Πρώτο τους αίτημα ήταν επίσης ή ανάγκη της ελεύθερης επιστήμης της οποίας τα δώρα πρέπει να είναι προσιτά σε όλους. Την εποχή εκείνη ο μαθηματικός φιλόσοφος θεωρείτε μάγος. Χαρακτηριστικό παράδειγμα ο «ιππότης της επιστήμηε» Τζορντάνο Μπρούνο που κάηκε δημόσια ως αιρετικός στη Ρώμη το 1600 επειδή διακήρυσσε την ανάγκη για επιστημονική έρευνα χωρίς όρια.
Και αν η επιστήμη μπορεί να οδηγήσει σε νέους καιρούς υπάρχει ανάγκη παρθένου εδάφους που θα μπορούσε να δεχτεί και να θρέψει ανθρώπους και ιδέες μακριά από το βραχνά του ευρωπαϊκού μεσαιωνικού κατεστημένου. Αυτή η χώρα της ουτοπίας μπορούσε να είναι η Νέα Γή, η Νέα Ατλαντίδα, η μακρινή Αμερική. Ο Μπέικον γνώριζε καλά την Αμερική και τις δυνατότητές της, αφού είχε διοριστεί από το βρετανικό θρόνο προστάτης των συμφερόντων για τις νέες αμερικανικές αποικίες.
Μετά το θάνατο του Μπέικον το 1626 εκδίδεται η ροδοσταυρική του ουτοπία το #The New Atlantis#, το δεύτερο κορυφαίο έργο του. Η Νέα Ατλαντίδα αποτελεί το όραμα της επερχόμενης νέας εποχής, της δημιουργίας ενός νέου πολιτισμού στη νέα γη όπου θα μπορούσε να εφαρμοστεί η μεταρρύθμιση, η εξέλιξη της γνώσης. Ο Μπέικον γνωρίζει την Ουτοπία του Μορ και βάζει έναν ιερέα να εξηγήσει ότι η δική του Ουτοπία δεν έχει τίποτα κοινό με τον Μόρ αλλά είναι αυτή για την οποία μιλούσε ο Πλάτωνας και οι αρχαίοι έλληνες.
Περιγράφει ο Μπέικον μια χώρα ισότητας και ανοχής όπου δεν υπάρχουν θρησκευτικές ή άλλες διαφορές. Κυβερνά η ουτοπική αδελφότητα ή εταιρία ιερέων-επιστημόνων, που ονομάζει «οίκο του Σολομώντα» ή «Κολέγιο των Έργων του Εξαημέρου». Σκοπός τους είναι να ερευνούν για να επεκτείνουν τις γνώσεις τους στις τέχνες και στις επιστήμες και να τις εφαρμόζουν προς όφελος της ανθρωπότητας. Φέροντας σταυρό ως σύμβολο η αδελφότητα των ιερέων και ο οίκος του Σολομώντα ταυτίστηκαν σχεδόν αμέσως με το Ναό του Ροδόσταυρου. Ο Θιρσάθα, τίτλος που αποδίδει ο Μπέικον σε ιερείς της Ουτοπικής του Ατλαντίδος παραμένει μέχρι σήμερα τίτλος που παραδοσιακά αποδίδεται σε προέδρους ροδοσταυρικών αδελφοτήτων. Τρία από τα γνωστότερα ουτοπικά έργα που θα ακολουθήσουν γράφτηκαν από πνευματικά τέκνα του Μπέικον και ροδοσταύρους.
Ποιοι ήταν όμως οι περίφημοι ροδόσταυροι για τους οποίους ήδη μιλάμε;
Κανείς δεν γνωρίζει ακριβώς. Το 1615 δημοσιεύτηκαν πρώτη φορά τα περίφημα Ροδοσταυρικά μανιφέστα η Fama και η Confessio Fraternitatis. Σε χειρόγραφη μορφή κυκλοφορούσαν ήδη 20 χρόνια πριν. Ποτέ δεν αποκαλύφθηκε το όνομα του συγγραφέα τους και ποτέ δεν αποκαλύφθηκε το όνομα κάποιου εκ των ηγετών τους.
Στη Φάμα η αρχετυπική περιπλάνηση παίρνει μορφή με τις περιπλανήσεις του Christian Rosenkreutz. Μεγαλωμένος σε μοναστήρι, αναζήτησε τη γνώση που πίστευε ότι θα τη βρει, στους Άγιους τόπους. Η τύχη και η συγκυρία τον έβγαλαν από το δρόμο του και τον οδήγησαν εκεί όπου είχε διαφυλαχτεί. Το μοναδικό αντάλλαγμα που υποσχέθηκε για να τη λάβει, ήταν ότι έπρεπε να την μεταδίδει και μάλιστα χωρίς αντάλλαγμα. Όταν όμως γύρισε χαρούμενος σπίτι του, στην Ευρώπη, έμπλεος από ενθουσιασμό να μεταδώσει ότι γνώρισε, ανακάλυψε ότι κανείς δεν ήθελε να τον ακούσει.
Έτσι για να τηρήσει την υπόσχεσή του σχημάτισε την πρώτη εννεάδα. Οι υποχρεώσεις τους ήταν συγκεκριμένες. Θα περιπλανιόνται μαζεύοντας νέες γνώσεις, θα φροντίζουν τους αρρώστους δωρεάν και χωρίς να ξεχωρίζουν επιδεικνυόμενοι με οποιοδήποτε τρόπο στην όποια χώρα βρίσκονται. Μια συγκεκριμένη ημερομηνία θα πρέπει όλοι να επιστρέφουν στην έδρα τους και εκεί να ανταλλάσσουν τις νέες γνώσεις με τους άλλους αδελφούς τους. Η αδελφότητα έπρεπε να μείνει απόλυτα μυστική για εκατό χρόνια.
Μετά από εκατόν είκοσι χρόνια εντελώς τυχαία ανακάλυψαν τη μυστική είσοδο που οδηγούσε στον τάφο του Χριστιανού. Μια υπόγεια θολωτή αίθουσα –έναν Δόμο- που φωτιζόταν από το φως ενός άλλου ήλιου. Η περιγραφή του τάφου αποτελεί ένα ερμητικό γεωμετρικό σχέδιο: ένας κύκλος, ο τάφος, που περιβάλλεται από ένα τρίγωνο το οποίο αγκαλιάζει ένα επτάγωνο. Στο κέντρο ο τάφος με το άφθαρτο σώμα του Χριστιανού. Τα βιβλία και τα αντικείμενα που βρήκαν μαζί του χαρίζουν όλη τη γνώση του υλικού κόσμου και ήταν αρκετά για να αποκαταστήσουν πλήρως τη δύναμη της αδελφότητάς τους.
Το σύνολο της περιγραφής του τάφου που δεν ειναιο της παρούσης να το αναλύσουμε αποτελεί μια επιτομή του σύμπαντος που συνδυάζει εξίσου ερμητικό, καββαλιστικό και φιλοσοφικό συμβολισμό.
Ο μυστικός υπόγειος θολωτός τάφος είναι για τους ροδοσταυρους το ανάλογο του υπόγειου σπηλαίου των αρχαίων μυστηρίων. Μέχρι σήμερα ονομάζεται σε όλο τον κόσμο Ερεδώμ, παραφθορά της ελληνικής φράσης Ιερός Δόμος.
Με το Confessio το αίτημα σύνθεσης όλων των φιλοσοφικών ρευμάτων με στόχο την άνθιση μιας νέας εποχής, μιας πνευματικής επανάστασης εναντίον της καταπίεσης του θρησκευτικού και πολιτικού κατεστημένου στοχοποιεί και τον εχθρό. Είναι ο πάπας που τον αποκαλούν αντίχριστο!
Υιοθετούν έτσι εναντίον του ποντίφικα το χαρακτηριστικό επίθετο που χρησιμοποιούσαν εναντίον του οι Καθαροί παλαιότερα και κατόπιν οι σύγχρονοί τους Μεταρρυθμιστές.
Ο ίδιος ο Λούθηρος αποκαλούσε έτσι τον Πάπα και το σύμβολο του Λούθηρου που ο ίδιος είχε σχεδιάσει ήταν ένας σταυρός μέσα σε ένα τριαντάφυλλο.
Εικόνα πού είναι πολύ κοντά με το πρώτο σύμβολο των Ροδόσταυρων.
Γράφουν λοιπόν ότι <εκούσια ομολογούμε πως πολλά προοδευτικά άτομα πρόκειται να προάγουν με τα κείμενά τους την επικείμενη Μεταρρύθμιση, έτσι επιθυμούμε να μη σφετεριστούμε αυτή την τιμή, γιατί δεν είμαστε οι μόνοι που έχουμε αναλάβει ένα τέτοιο έργο>. Η μεταρρύθμιση, λένε, θα γίνει και <αν δεν υπάρξει κανείς να εκπληρώσει το θέλημα του Θεού, τότε θα σηκωθούν οι πέτρες για να το κάνουν>.
Ο μονάρχης που ανέμεναν ήταν -όπως η Dame Γέιτς έχει διεξοδικά αναλύσει - ο Φρειδερίκος Ε΄, πρίγκιπας του Παλατινάτου της Ρηνανίας, σύζυγος της Ελισάβετ Στιούαρτ, κόρη του Ιακώβου Α΄ της Αγγλίας, του μοναδικού ισχυρού Προτεστάντη μονάρχη της εποχής. Ο γάμος αυτός ενέπνευσε τον Γιόχαν Βαλεντίν Αντρέε να συγγράψει το 1616 το τρίτο και τελευταίο Ροδοσταυρικό Μανιφέστο, (και το μόνο που γνωρίζουμε τον συγγραφέα), με τον παράξενο τίτλο # Ο Χυμικός Γάμος του Χριστιανού Ροδόσταυρου# (1616).
Ο Φρειδερίκος, αποδεχόμενος την έκκληση των Βοημών, πήγε στην Πράγα το 1619, για να διεκδικήσει τον αυτοκρατορικό θρόνο. Ο συμβολισμός έπαιρνε σάρκα και οστά. Ο αναμενόμενος ηγέτης έμπαινε στην πόλη όπου η αλχημεία και καμπαλά τελούσαν υπό αυτοκρατορική προστασία, όπου είχαν ζήσει και διδάξει ο Τζιορντάνο Μπρούνο, ο Τζων Ντι, ο Κέπλερ και ο Κέλι. Αυτό ήταν το έναυσμα του Τριακονταετούς Πολέμου.
Ο Φρειδερίκος έμεινε στη θέση του μόλις ένα χειμώνα πριν συντριβεί από τον αυτοκράτορα Φερδινάνδου Β΄ και έμεινε στην ιστορία γνωστός ως <ο χειμωνιάτικος βασιλιάς>.
Και εκεί που φάνηκε ότι οι Προτεστάντες θα πνιγόταν σε μια θάλασσα αίματος, δεν σηκώθηκαν οι πέτρες όπως έλεγαν το Ροδοσταυρικά Μανιφέστα για να τους υπερασπιστούν αλλά κάτι ανάλογα πρωτάκουστο. Ο καρδινάλιος Ρισελιέ έπεισε την κρισιμότερη στιγμή τον βασιλιά Λουδοβίκο ΙΓ΄ της Γαλλίας να υποστηρίξει με το στρατό της καθολικής χώρας του τις προτεσταντικές στρατιές που βρίσκονταν σε απελπιστική θέση. Ήταν μια επιλογή που όχι μόνο τερμάτισε τον Τριακονταετή Πόλεμο, αλλά για πρώτη φορά μετά από πολλούς αιώνες έθεσε απροκάλυπτα τα συμφέροντα ενός κράτους πάνω από τα παπικά συμφέροντα.
Η Συνθήκη της Βεστφαλίας επισφράγισε το 1648 το τέλος σε αυτές τις διαμάχες αναγνωρίζοντας επίσημα τον Λουθηρανισμό και τον Καλβινισμό (που ως τότε θεωρούνταν αιρέσεις) ως χριστιανικά δόγματα, ανέδειξε από τα ερείπια της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας τα πρώτα εθνικά κράτη ανοίγοντας ταυτόχρονα το δρόμο για τον Διαφωτισμό.
Στα χρόνια αυτά μερικές σπουδαίες μορφές σχετιζόμενες με διάφορους τρόπους μεταξύ τους και με τους ροδόσταυρους πρόσθεσαν το δικό τους λιθαράκι στις ουτοπικές ιστορίες.
Κατ αρχάς ο ίδιος ο Valentin Andreae που είχε γράψει τον Χυμικό γάμο του Χριστιανού Ροδόσταυρου εκδίδει το 1619 τη Χριστιανόπολη. Το όραμά του είναι μια κοινωνία που να κατευθύνεται από επιστήμη και χριστιανικό ιδεώδες με ένα προοδευτικό εκπαιδευτικό σύστημα
Ο αποκαλούμενος και πατέρας της μοντέρνας εκπαίδευσης , John Amos Comenius(1592-1670) γράφει το1622 το δικό του ουτοπικό έργο με τίτλο ο Λαβύρινθος του Κόσμου και ο Παράδεισος της Καρδιάς.(Labyrinth of the World and the Paradise of the Heart).
Μα σατυρική αλληγορία όπου δραματικά παρουσιάζεται το αιώνιο μοτο του εσωτερισμού που λέει ότι, Το Βασίλειο του Θεού είναι μέσα σου, στη καρδιά σου.
Ο προσκυνητής –συγγραφέας μπαίνει στην πόλη και συναντά δυο οδηγούς. Ο ένας εκπροσωπεί την ανθρώπινη περιέργεια και τη λαχτάρα για γνώση και ο άλλος τη νωθρότητα, τη συμβατική ζωή και τις ρηχές σκέψεις. Αναζητά ένα έργο που θα ήταν κατάλληλο και για το πνεύμα και για το σώμα. Οι οδηγοί τον εμποδίζουν να δει την πραγματικότητα δείχνοντας του τον κόσμο μέσα από γυαλιά. Έτσι σπάνια μόνο αντικρίζει μερικές στιγμές της πραγματικότητας. Ακόμα και στο Κάστρο της Σοφίας βλέπει Ματαιοδοξία.
Στο δεύτερο μέρος , τον Παράδεισο της Καρδιάς διαπιστώνει ότι η ζωή είναι χωρίς νόημα , τρομοκρατημένη από τον θάνατο. Τότε καλείται από τον Θεό να επιστρέψει στη καρδιά του όπου εκεί θα διδαχθεί την αλήθεια. Βλέπει τον κόσμο με καινούργια γυαλιά και γίνεται μέλος της Αόρατης Εκκλησίας.
Ο Κομένιους , μαθητής του Μπέικον στο 12ο κεφάλαιο αποκαλύπτει τις ιδέες του περί των ροδόσταυρων. Τίτλος του κεφαλαίου: «Ο Προσκυνητής παρατηρεί τους Ροδόσταυρους»
<Και τότε –γράφει- ξαφνικά άκουσα στην αγορά τον ήχο μιας τρομπέτας και κοιτάζοντας πίσω είδα έναν ιππέα που καλούσε τους φιλοσόφους γύρω του. Και όταν το πλήθος τον περιέβαλε σαν κοπάδι, άρχισε να τους μιλά σε ωραία γλώσσα για την ανεπάρκεια όλων των ελεύθερων τεχνών και όλης της φιλοσοφίας […] καλούσε να δουν τα θαυμαστά μυστικά. Αυτά, μας είπε, προερχόταν από το θησαυρό της νέας φιλοσοφίας, που περιλαμβάνει όλα όσα είναι επιθυμητά από τη μυστική γνώση. Και ήταν ευτυχία που η αγία ροδοσταυρική αδελφότητα μπορούσε καθαρά τώρα να μοιραστεί τους θησαυρούς της απλόχερα μαζί τους>.
Ένας συνεργάτης και μαθητής του Κομένιους, ο Samuel Hartlieb (ca. 1600 – 1662) εκδίδει το 1641, μια ακόμα ουτοπική ιστορία , τη Μακαρία. Περιγράφει μια κοινοπολιτεία όπου κυβέρνηση και πολίτες συνεργάζονται και ευημερούν εφαρμόζοντας πρακτικά τη γνώση που διαχέεται ελεύθερα. Ο Χάρτλιμπ επίσης πνευματικός απόγονος του Μπέικον και γερμανός στην Καταγωγή είχε θέσει στόχο του να καταγράψει όλη την ανθρώπινη γνώση και να την κάνει προσιτή παντού.
Το έργο του από αρκετούς παραλληλίζεται με αυτό των μηχανών αναζήτησης του διαδικτύου. Και αυτός όπως και ο Κομένιους κατά τον τριακονταετή πόλεμο πρόσφυγες στην Ολλανδία υπό την υψηλή προστασία της Χήρας.
Έτσι ονόμαζαν την Ελισάβετ Στιούαρτ, βασίλισσα της Βοημίας και χήρα του Φρειδερίκου Ε΄ του Παλατινάτου.
Από εκεί πέρασαν στο Λονδίνο και μαζί με τον φίλο τους Ρομπερτ Μπόιλ –συμμετέχουν στις πρώτες συγκεντρώσεις ενός κύκλου επιστημόνων (John Wilkins – Theodore Haak, Robert Hooke, Christopher Wren) που ονειρεύεται να υλοποιήσει το όραμα του Μπέικον για την εξέλιξη της γνώσης και τη νέα πειραματική φιλοσοφία
Αυτή η ομάδα επαναστατών και εσωτεριστών οργανώνεται κάτω από το όνομα Αόρατο Κολέγιο.
Μέλος τους θα γίνει και ο Ρόμπερτ Μόρεϊ . Χημικός και μαθηματικός , ιππότης στην υπηρεσία του Στιούαρτ, συνελήφθη και φυλακίστηκε στη Βαυαρία κατά τον τριακονταετή πόλεμο. Στο διάστημα αυτό είχε την ευκαιρία να πλουτίσει τις γνώσεις του χάρη στη φιλία του με το σπουδαίο Ερμητιστή και Ιησουίτη Athanasius Kircher. Επιστρέφοντας στην Αγγλία παντρεύτηκε την κόρη του Ροδόσταυρου και αλχημιστή David Lindsay, λόρδου Μπαλκαρές ο οποίος είχε μεταφράσει για πρώτη φορά στα αγγλικά τα Ροδοσταυρικά Μανιφέστα. Παρεμπιπτόντως είναι και ο μόνος Τέκτονας του 17ου αιώνα που αναφέρει περιστασιακά τούτη την ιδιότητά του στην αλληλογραφία του.
Ενδιαφέρον για εμάς έχει το μασονικό του σήμα όπως το ονομάζει που είναι, αυτό.
ΑΓΑΠΑ: Το σημείο της υπογραφής του Μόρεϊ. Ο ίδιος το θεωρούσε ακρωνύμιο και η ερμηνεία του ήταν: Α[γάπα] Γ[νώθι] Α[νέχω] Π[ιστεύει] Α[πέχω]
Ο Μόρεϊ λοιπόν παλιός και πιστός φίλος του βασιλιά, πείθει τον Στιούαρτ και τον Νοέμβριο του 1660 εκδίδει διάταγμα με το οποίο ιδρύεται η Royal Society of London for the Improvement of Natural Knowledge πιο απλά η Βασιλική Εταιρία που σηματοδοτεί την αρχή της σύγχρονης ελεύθερης επιστημονικής έρευνας με πρώτο πρόεδρο τον Μόρει. Τα πρώτα μέλη της είναι όσοι αποτελούσαν το Αόρατο Κολέγιο. Ο οίκος της ελεύθερης επιστήμης – ένα από τα αιτήματα των ουτοπικών έργων – είναι πια γεγονός και ο Ισαάκ Νεύτων που θα αναλάβει πρόεδρος της το 1703 , πατέρας της σύγχρονης επιστήμης αλλά και ενεργός αλχημιστής θα συμβολίζει ακριβώς το τέλος της μιας εποχής και την αρχή της επόμενης.
Και ήταν αυτό το τέλος της αναζήτησης της Ουτοπίας; Βεβαίως όχι.
Στον 18ο και 19ο αιώνα οι αλλαγές που συνέβησαν σε όλα τα επίπεδα ήταν δραματικές. Από την Γαλλική και την Αμερικανική Επανάσταση ως τους ουτοπιστές σοσιαλιστές, από τη βιομηχανική επανάσταση μέχρι τις αρχές του 20ου αιώνα τα πάντα μοιάζουν να αλλάζουν.
Οι νέες μορφές πολέμου με τα μοντέρνα όπλα μαζικής καταστροφής δεν αφήνουν περιθώρια για ιπποτικές ιστορίες θάρρους και ευγενείας.
Η τραγωδία του πρώτου παγκόσμιου πολέμου μα τα εκατομμύρια των σακατεμένων και τα νέα σύνορα των εθνικών κρατών δίνει μια δυναμική στην δυτική εσωτερική παράδοση που επανανθίζει και επηρεάζει τα νέα καλλιτεχνικά ρεύματα στη λογοτεχνία, τη ζωγραφική, τον κινηματογράφο ακόμα και στην ψυχανάλυση που τότε ανδρώνεται.
Ο σκεπτόμενος άνθρωπος θέλει να εκφράσει τη φρίκη που ζει , το παράπονο, το μεγάλο Γιατί, μέσα στις νέες συνθήκες που τον έχουν παραπετάξει οι μοντέρνοι καιροί.
Το απόκρυφο, το σύμβολο, το βάθος της ψυχής είναι οι νέοι μυστικοί τόποι που παρέχουν ελευθερία να εξερευνήσουν και να αποκαλύψουν στους πρόσφυγες ενός «αληθινού» και απάνθρωπα ισοπεδωτικού και αφιλόξενου κόσμου.
Εσωτερισμός, τέχνη και ψυχανάλυση , μαζί ή χωριστά δίνουν τα κλειδιά και την αφορμή για ετούτη την καινούργια πνευματική περιπλάνηση στις αρχές του 20ου αιώνα. Το άγιο δισκοπότηρο μοιάζει να είναι ο ίδιος ο διωκόμενος εαυτός που νοιώθεί ξένος στον κόσμο του και προσπαθεί να επαναπροσδιορίσει τη θέση του.
Duchamp, Giacometti, Kandinsky, Πικάσο, Klee, Mondrian, Αρτώ, ο Γέιτς, ο Γιούνγκ, ο δικός μας Εμπειρίκος για να αναφέρω ελάχιστους από αυτούς και τα κινήματα που εκπροσώπησαν, γυρίζουν πίσω στα αρχαία, πρωτόγονα ή κλασικά πρότυπα για να εκφράσουν μέσα από την μοντέρνα ματιά τον κόσμο που τους περιβάλλει
Το 1922 ο Τζαίημς Τζόυς δημοσιεύει το δικό του Οδυσσέα. Με επιρροές από την οδύσσεια, τον Σαίξπηρ, τον Άμλετ και τα εσωτερικά κινήματα της εποχής. Σε έναν κόσμο που έχει πια μικρύνει, με τα τόσα μοντέρνα μέσα και ταυτόχρονα συνθλίβει τον κάτοικό του, η περιπλάνηση είναι πλέον εσωτερική. Μέσα στην πόλη- λαβύρινθο, μέσα στην κατοικία, μέσα στον ίδιο μας τον εαυτό. Δεν χρειάζονται τα 20 χρόνια του Οδυσσέα, μια μέρα είναι αρκετή για τον Λεοπόλδο Μπλούμ. Η ιστορία , λέει ο γιος του, είναι ένας εφιάλτης από τον οποίο προσπαθώ να ξυπνήσω. Η περιπλάνηση του, «είναι ένα άλγος νόστου προς ένα τέλος του ατέλειωτου εφιάλτη της Ιστορίας».
Ο Οδυσσέας είχε έναν τόπο στον οποίο ανήκε και αγκάλιαζε ανθρώπους και την πόλη τους.
Ο δον Κιχώτης ήθελε να ξεχάσει την απάνθρωπη πόλη που τον γέννησε και περιπλανήθηκε αναζητώντας στην χώρα . Ο ιπποτισμός ήταν μια παρηγοριά ακόμα και για ελεεινούς εκπρόσωπους του είδους και υπήρχε διάχυτη η ελπίδα της ανακάλυψης μιας νέας αθώας γης.
Τον 20ο αιώνα όλη η γη είναι γνωστή, κατακτημένη και μοιρασμένη. Ο Οδυσσέας του 20ου αιώνα δεν έχει την πολυτέλεια ούτε να απομακρυνθεί εγκλωβισμένος στους δρόμους της πόλης του. Οι ιδέες μαζί με τις ιπποτικές αρετές έχουν συντριβεί από την αστική ανάπτυξη και τα μαζικά όπλα.
Ζει καταδικασμένος στην πόλη. Η ύπαρξή του υποτίθεται ότι είναι γνωστή στον καθένα αλλά κανένας δεν τον γνωρίζει. Καθένας ή Κανένας; Οντότητα ή μη οντότητα; Το δίπολο που θέτει τα όρια το nec plus ultra, έχει από πολλού καταρρεύσει και το όραμα μέσα στον περιορισμένο χώρο που του έχει επιβληθεί είναι το «παν που περιέχει το παν». Σιωπηλό περιμένει να αποκαλυφθεί.
«Κάθε ζωή, γράφει, είναι πολλές μέρες, μέρα με τη μέρα. Περπατάμε μέσα στους εαυτούς μας συναντώντας ληστές, φαντάσματα, γίγαντες γέρους, νέους συζύγους, χήρες, κουνιάδους, αλλά πάντοτε εκείνο που συναντάμε είναι ο εαυτός μας.»
Τι είναι τελικά ο Καθένας- κανένας, ο εαυτός ετούτου του Οδυσσέα; Το αποκαλύπτεί μεθυσμένος στο πορνείο της Μπελλα Κοέν, της δικής του Κίρκης. «… Αυτό που προχώρησε μέχρι τις εσχατιές του κόσμου για να μην διασχίσει τον εαυτό του , ο Θεός, ο ήλιος, ο Σαίξπηρ, ένας πλανόδιος έμπορος, έχοντας το ίδιο διασχίσει την ίδια πραγματικότητα γίνεται ο Εαυτός». Η περιπλάνησή του ολοκληρώνεται σε ένα 24ωρο περιδιάβασης στους δρόμους του Δουβλίνου και τους Λαβυρίνθους του εαυτού του.
Από την μοντέρνα εποχή των αρχών του 20 αιώνα έχουν περάσει σχεδόν 100 χρόνια.
Ένας ακόμα συγγραφέας του ουτοπικού Η Πόλη του Ηλίου, ο Tommaso Campanella έγραφε και πίστευε το 1623 ότι:
«Ο αιώνας μας έχει περισσότερη ιστορία απ όση ο κόσμος όλος είδε τα προηγούμενα 4000 χρόνια. Σε εκατό χρόνια έχουν γραφτεί περισσότερα κείμενα απ όσα γράφτηκαν σε 5000 χρόνια
.
Σήμερα αυτό ακούγεται σαν αστείο. Στην εποχή του διαδικτύου σε έναν μόνο χρόνο υπερδιπλασιάζεται η χρήσιμη ή άχρηστη πληροφορία που διαχέεται από οποιονδήποτε στα δίκτυα και είναι τόσο πολύ σε όγκο που δεν υπάρχει περίπτωση και λόγος να την προσεγγίσει κανείς στο σύνολο. Όπως είπε και ο ψυχίατρος Ronald David Laing «Ζούμε σε μια περίοδο της Ιστορίας που οι αλλαγές γίνονται με τέτοια ταχύτητα, ώστε αρχίζουμε να βλέπουμε το παρόν όταν ήδη απομακρύνεται»
Η πληροφορία φίλοι μου δεν είναι γνώση και οι οδηγίες, οι όμορφες φωτογραφίες και τα βίντεο μιας ξένης χώρας δεν μπορούν με τίποτα να υποκαταστήσουν την εμπειρία του ταξιδιού. Αυτή είναι μια παγίδα που έπεσε πολλές φορές μέσα η γενιά μου παρασυρμένη από τη μαγεία ενός μόνιτορ όπως οι ιθαγενής από τα καθρεφτάκια των κονκισταδόρες. Και στο μέχρι τώρα απολογισμό δίνουμε στη γενιά των φοιτητών –γιατί σε φοιτητές απευθύνεται η αποψινή βραδιά- έναν λιγότερο κόσμο απ ότι παραλάβαμε, λιγότερες ελπίδες και λιγότερα όνειρα…
Όλα αυτά οριζόμενα από την παντοδύναμη και λιγότερη οικονομία.
Έτσι και τα πανεπιστήμια διεθνώς κλείνουν έδρες ανθρωπιστικών και κλασσικών σπουδών γιατί η αγορά – μια άγνωστη κυρία που όλο την ακούμε αλλά δεν μας την έχουν συστήσει ποτέ- η αγορά λοιπόν θέλει πρακτικές σπουδές με μέλλον μέσα στις βλέψεις και τα θέλω της.
Παλιογυναίκα μου μοιάζει.
Και ευτυχώς που υπάρχουν Πανεπιστήμια όπως της Ινδιανάπολης , που σήμερα μας φιλοξενεί, και δίνουν το περιθώριο για πειραματισμούς.
Κυρίες και κύριοι, σε όλη την ιστορία υπήρξαν άνθρωποι που δεν δίστασαν στην απειλή να αντικρίσουν το δήμιο και αναζήτησαν, διδάχθηκαν, συντήρησαν και μετέδωσαν τη γνώση. Αναζήτησαν την ουτοπία, το όραμά τους το διέδωσαν και δεν τους ένοιαζε αν ήταν κάποιος ή κανένας. Ο Μπέικον και οι επόμενοι ροδόσταυροι διεκδίκησαν με πάθος την ανωνυμία του έργου τους. Τους ενδιέφερε να υπάρξει. Δεν υπάρχουν όρια στην αναζήτηση παρά μόνο στους κανόνες όσων θέλουν να εξουσιάζουν. Και αυτό το επιτρέπουμε μόνο εμείς. Και αν ακόμα πιστεύετε ότι δεν υπάρχει έδαφος, τόπος για τα όνειρά σας τότε ακούστε το παμπάλαιο μυστικό. Έχετε μια δική σας αυτοκρατορία στην καρδιά σας που περιμένει να την κατοικήσετε. Ο τρόπος είναι πανάρχαιος. Γνωρίστε και εμπιστευτείτε τον εαυτό σας.
Αναγεννήστε τον μακριά από τους περιορισμούς που άλλοι μεν θέτουν εσείς όμως αποδέχεστε και επιβάλλετε. Τότε μόνο θα μπορέσετε να κατακτήσετε το μαγικό σας τόπο. Βυθιστείτε στο όνειρό σας και δώστε του ύπαρξη.
Η Ουτοπία θα ζει πάντα μέσα από εσάς.
πηγη:Ιορδάνης Πουλκούρας, Univ. of Indianapolis/Athens Campus – 15 Οκτωβρίου 2010
الثلاثاء، 9 نوفمبر 2010
Μοιράσθηκαν σε φιλανθρωπικά ιδρύματα πάνω από 50.000 Λίρες Αγγλίας.
Την Παρασκευή 5/11/2010 στο Hull’s Masonic Hall ,στο Yorkshire, έλαβε χώρα μια μεγάλη εκδήλωση όπου μοιράσθηκαν σε φιλανθρωπικά ιδρύματα πάνω από 50.000 Λίρες Αγγλίας.
Στην εκδήλωση παραβρέθηκαν 16 Στοές και πολλοί εκπρόσωποι φιλανθρωπικών ιδρυμάτων.
Ο Πρόεδρος της επιτροπής για το 2010 ,Philip Daniels, δήλωσε ‘’Περισσότερες από 20 Τεκτονικές Στοές συγκέντρωσαν το ποσό, καθ ‘ όλη τη διάρκεια του έτους ,μέσα από μια σειρά δραστηριοτήτων όπως δείπνα, κληρώσεις, πάρτι κτλ’’.
Στην εκδήλωση παραβρέθηκαν 16 Στοές και πολλοί εκπρόσωποι φιλανθρωπικών ιδρυμάτων.
Ο Πρόεδρος της επιτροπής για το 2010 ,Philip Daniels, δήλωσε ‘’Περισσότερες από 20 Τεκτονικές Στοές συγκέντρωσαν το ποσό, καθ ‘ όλη τη διάρκεια του έτους ,μέσα από μια σειρά δραστηριοτήτων όπως δείπνα, κληρώσεις, πάρτι κτλ’’.
الاثنين، 8 نوفمبر 2010
Morton Lodge 89 - 250 χρόνια ιστορίας
Ένα βιβλίο ετοιμάζεται για την επέτειο των 250 χρόνων της Στοάς Morton Lodge 89 , μια από τις παλαιότερες Στοές στη Σκωτία αλλά και σε ολόκληρο τον κόσμο.
Η επέτειος είναι το 2012 αλλά οι προετοιμασίες για τις εκδηλώσεις έχουν ξεκινήσει.
Οι αδελφοί δανείζουν από τις προσωπικές τους συλλογές, περιζώματα, , εγχειρίδια , φωτογραφίες κτλ, για μια έκθεση που πρόκειται να παρουσιαστεί.
Στην εκδήλωση αναμένεται να συμμετάσχει και η Μεγάλη Στοά της Σκωτίας.
السبت، 6 نوفمبر 2010
ΤΕΚΤΟΝΙΚΟ ΠΕΝΘΟΣ
Το προηγούμενο Σάββατο 30/10/2010 ο Αδελφός μας Γεώργιος Γυφτάκης , Μέγας Ηγεμών του Μεγάλου Αυτοκρατορικού Συγκαθέδρου της Ελλάδος και των Συγκαθέδρων αυτού εις την Αλλοδαπή, μετέστη στην Ουράνια Στοά σε ηλικία 62 ετών.
Όσοι είχαν την τύχη να τον γνωρίσουν και να συνεργαστούν μαζί του θα θυμούνται πάντα τη μεγάλη του αγάπη για τον Τεκτονισμό.
Καλό ταξίδι αδελφέ
الخميس، 4 نوفمبر 2010
Ειδήσεις- Σκωτία
Ο ίδιος όμως ισχυρίζεται ότι η σύνθεση του δικαστηρίου εάν αποτελείται από Τέκτονες δεν θα είναι αμερόληπτη λόγω του ότι ο ίδιος δεν ανήκει στην αδελφότητα. Χαρακτηριστικά δηλώνει ‘’ γνωρίζω ότι οι Τέκτονες δίνουν όρκους αλληλοϋποστήριξης ακόμα και σε θέματα που άπτονται του νόμου. Για το λόγο αυτό ζητώ να κληθούν οι δικαστές να απαντήσουν , και να καταγραφεί στα πρακτικά, στην ερώτηση εάν είναι Τέκτονες’’
Να σημειωθεί ότι σε αντίθεση με ότι συμβαίνει στην Αγγλία και την Ουαλία, στη Σκωτία δεν υπάρχει νόμος που να υποχρεώνει τους πολίτες να αποκαλύψουν ενώπιων του δικαστηρίου εάν είναι Τέκτονες ή όχι.
الثلاثاء، 2 نوفمبر 2010
Έργο των Ελευθεροτεκτόνων η Επανάσταση στις Φιλιππίνες
Η επανάσταση στις Φιλιππίνες για την αποτίναξη της Ισπανικής κυριαρχίας ήταν , όπως υποστηρίζουν αρκετοί, έργο των Ελευθεροτεκτόνων. Διαβάστε το σχετικό άρθρο της εφημερίδας New York Times του 1898.
Σχόλιο Blog: Η Παράδοση αναφέρει ότι το λευκό τρίγωνο στη σημαία σηματοδοτεί το έμβλημα του ΚΑΤΙΠΟΥΝΑΝ της μυστικής εταιρείας που έκανε τον αγώνα. Επίσης χαρακτηριστικά είναι και τα τρία αστέρια.
click για να διαβάσετε το σχετικό άρθρο
الاثنين، 1 نوفمبر 2010
Royal Masonic School for Boys
Με την σταδιακή μείωση των μαθητών το τμήμα προσχολικής ηλικίας κλείνει το 1970 και το 1977 κλείνουν και τα δύο άλλα.
Σήμερα τα κτήρια των σχολείων χρησιμοποιούνται για ταινίες και τηλεοπτικές παραγωγές.
Να σημειωθεί ότι υπάρχει αντίστοιχο σχολείο για κορίτσια που λειτουργεί μέχρι σήμερα.
