(Σημ:Το παρακάτω κείμενο προέρχεται από την Ιστοσελίδα του Υπάτου Συμβουλίου του 33ου για την Ελλάδα. http://supremecouncil33.blogspot.com/ )
Το Ύπατο Συμβούλιο του 33ο δια την Ελλάδα ευχαριστεί πολύ για την μετάφραση του παρόντος κειμένου τον Κρατ.: αδ.: Νικόλαο Ζαχαρόπουλο 33ο.
Ποιος ήταν ο Gotthold Lessing
Ο Gotthold Ephraim Lessing γεννήθηκε στο Kaumitz, στο Neiderlausetz, στις 22 Ιανουαρίου 1729. Το 1746 ο Lessing μετακόμισε στη Λειψία για να φοιτήσει στο εκεί πανεπιστήμιο. Ο Lessing ήταν γιος ενός θεολόγου και αναμενόταν να ακολουθήσει τα βήματα του πατέρα του. «Το 1746 ο Lessing μετακόμισε στη Λειψία για να φοιτήσει στο εκεί πανεπιστήμιο. Εδώ άρχισε να επεκτείνει τους διανοητικούς ορίζοντές του και να ερευνά περιοχές έξω από τη θεολογία. Το μυαλό του σύντομα απαλλάχτηκε από τους περιορισμούς της πατρίδας του και άρχισε με ελαφρότητα να ασχολείται με το θέατρο… την ηθοποιία και το γράψιμο. Εδώ άρχισε να βλέπει την αλήθεια μέσα στη λαϊκή λογοτεχνία, στην τέχνη, στη φιλοσοφία, στην ιστορία της Ευρώπης και της Μέσης Ανατολής, ακόμη και στα μαθηματικά. Το ενδιαφέρον του για αυτά τα θέματα τον τράβηξε στην συντροφιά ενός ευρύτερου κοινωνικού κόσμου και οι άνθρωποι εκείνων των τάσεων έγιναν σύντομα οι συμπατριώτες και οι φίλοι του. Μεταξύ τους ενθαρρύνθηκε να γράψει για το θέατρο και να εγκαταλείψει τη θεολογία. Φαίνεται να έμαθε ότι η αλήθεια μπορεί να βρεθεί σε πολλά μέρη και ότι ο Θεός θα χρησιμοποιούσε την ολότητα των ταλέντων εκείνων που δημιούργησε για να αποκαλύψει και να φανερώσει την αλήθεια.
Ο Lessing μυήθηκε σε μία Στοά στο Αμβούργο και έγινε Διδάσκαλος Τέκτονας στις 14 Οκτωβρίου 1770. Ο Ελευθεροτεκτονισμός δεν απαιτεί την προσκόλληση σε οποιαδήποτε ιδιαίτερη θρησκεία, μόνο πίστη στο Θεό. Αυτή η παραδοχή δεν ίσχυσε για τον Lessing στη Γερμανία (και τη Γαλλία) όπου οι Εβραίοι, λόγω της θρησκείας τους, στερούντο αποδοχής. Στην Αγγλία «το 1723 ο αιδεσιμότατος James Anderson, που ενεργούσε κατόπιν οδηγιών του Μεγάλου Διδασκάλου της Αγγλίας ,κατάρτισε τα σήμερα διάσημά του Συντάγματα του Ελευθεροτέκτονα, προκειμένου να καθοδηγήσουν την αναγέννηση του Τάγματος σε εκείνη την χώρα. Ο Anderson γνώριζε καλά ότι οι θρησκευτικές διαφορές είχαν ταρακουνήσει την Αγγλία μερικές δεκαετίες πριν, και έτσι θέλησε να δημιουργήσει ένα χώρο ειρήνης όπου όλα τα άτομα θα μπορούσαν να ενωθούν ως αδελφοί ενώπιον του ιερού βωμού της αδελφότητας
.»
.»
Ο Φρειδερίκος ο Μέγας ήταν ο Μέγας Διδάσκαλος της Πρωσίας (και Μέγας Πάτρωνας του Αρχαίου και Αποδεδεγμένου Σκωτικού Τύπου), και πολλοί Γερμανοί έγιναν Τέκτονες εξ αιτίας αυτού του μονάρχη. Ο Lessing είχε μια πολύ σημαντική εργασία ως βιβλιοθηκάριος του δούκα του Braunschweig την οποία δεν θα μπορούσε οικονομικά να αντέξει να χάσει. Πριν από αυτήν την εργασία είχε υποστεί πολλούς μήνες οικονομικής δυσκολίας. Ο Lessing είχε έναν πολύ αγαπητό Εβραίο φίλο ονομαζόμενο Moses Mendelssohn, ο οποίος είχε πολύ ενοχληθεί από την ιδιότητα του Lessing ως μέλους του Ελευθεροτεκτονισμού. Ο Mendelssohn δήλωσε ότι ο Lessing κατείχε «νέες αλήθειες που δεν θα μπορούσε να μοιραστεί με έναν παλιό φίλο. Ο Lessing ήξερε ότι Mendelssohn είχε το δικαίωμα σε μια απάντηση, αλλά η ερώτηση ήταν, πώς;» Ο Lessing έγραψε μερικές σκληρές κριτικές όσον θεώρησε ως υποκριτικά σε ένα Τάγμα που διακήρυττε την αδελφική αγάπη. Ο Lessing δεν έχασε την εργασία του, αλλά διατάχτηκε από το δούκα του Braunschweig να μην δημοσιεύσει πλέον τίποτα που ήταν αμφισβητούμενης φύσης. «Σαν δραματουργός, ο Lessing είχε την έμπνευση της χρησιμοποίησης της σκηνής για να διορθώσει την ωμή αδικία στις Γερμανικές Στοές και να διδάξει στους Γερμανούς αδελφούς κάτι που θα έπρεπε ήδη να γνωρίζουν. Το αποτέλεσμα ήταν δύο εργασίες: Ernst και Falk, το διάσημο δοκίμιό του για τον Ελευθεροτεκτονισμό, και Nathan ο Σοφός, ένα δράμα που είναι τώρα γνωστό παγκοσμίως ως η μεγάλη του αιτιολόγηση της θρησκευτικής ανοχής.»
Η πρώτη εργασία του Lessing εξετάζει τους λόγους για τους οποίους ένα άτομο γίνεται Τέκτονας. «Τα δύο άτομα είναι ο Falk (Lessing), ένας αιχμηρός και δύσπιστος Τέκτονας, και ο Ernst, ένας γεμάτος απορίες νεαρός φίλος. Ο Ernst είναι πρόθυμος να μάθει όσο το δυνατόν περισσότερα για το Τάγμα, αλλά ο Falk απαντάει επανειλημμένα στις ερωτήσεις του φίλου του κατά τρόπο ελλειπτικό, ο οποίος τον αφήνει περισσότερο σε σύγχυση από ότι πριν. Κατά συνέπεια, στην απλή ερώτηση του Ernst εάν είναι μέλος, ο Falk απαντά: «Πιστεύω ότι είμαι.» Αυτή η αόριστη απάντηση είναι ακατανόητη στον Ernst, για τον οποίο η ιδιότητα μέλους στο Τάγμα είναι απλά ένα γεγονός, και ο Falk αναγκάζεται να διευκρινίσει τι εννοεί. «Πιστεύω ότι είμαι Ελευθεροτέκτονας, αλλά όχι τόσο επειδή κατανοώ και ξέρω τι και περί τίνος είναι ο Ελευθεροτεκτονισμός, πότε και που υπήρξε, πώς και με ποια μέσα προάγεται ή εμποδίζεται.»
Εδώ ο Lessing μιλά στον Τέκτονα που απλά εντάσσεται εις το Τάγμα αλλά δεν ψάχνει ποτέ για περισσότερη Διαφώτιση μέσω της Τεκτονικής ιστορίας και τους μεγάλους της φιλοσόφους. Η θεωρία του Lessings ότι ο Ελευθεροτεκτονισμός εξελίχθηκε από τους Ναΐτες ιππότες στο δέκατο τέταρτο αιώνα, απορρίφθηκε πριν από πολλά χρόνια. Σήμερα η εργασία των Baigent και Leigh αποτελεί απόδειξη ότι η θεωρία του Lessing παραμένει πάρα πολύ ζωντανή μέσα σε πολλούς ιστορικούς και Τεκτονικούς κύκλους.
Ο Nathan ο Σοφός αφορά περισσότερο την έννοια της Τεκτονικής υποχρέωσης. Σε αυτό το παιχνίδι ο Nathan είναι ένας Εβραίος έμπορος που προσκαλείται από το σουλτάνο Saladin, και ο οποίος ζητάει από αυτόν να επιλέξει μεταξύ του Χριστιανισμού, του Μωαμεθανισμού, και του Ιουδαϊσμού. Ο Nathan είναι στην πραγματικότητα ο Mendelssohn, ο αγαπημένος φίλος του Lessing. Ο Nathan συνειδητοποιεί ότι ο σουλτάνος θέλει απ αυτόν να επιλέξει μια θρησκεία ως τη μέγιστη θρησκεία και αντ' αυτού λέει την «παραβολή των τριών δαχτυλιδιών.» Ο πατέρας σε αυτήν την παραβολή έχει ένα όμορφο χρυσό δαχτυλίδι που θέλει να κληροδοτήσει. Το πρόβλημα είναι ότι έχει τρεις γιους. Ένας χρυσοχόος καταφέρνει να αναπαραγάγει δύο ακόμα δαχτυλίδια έτσι ώστε ούτε ο ίδιος ο πατέρας να μπορεί να πει ποίο είναι το αρχικό δαχτυλίδι. Οι γιοι φιλονικούν για το ποιος έχει το «αληθινό δαχτυλίδι» και φέρνουν το πρόβλημά τους σε έναν διάσημο δικαστή για να αποφασίσει. Ο δικαστής σε αυτήν την παραβολή είναι ο Διδάσκαλος Τέκτονας που δεν έχει την δυνατότητα να επιλέξει. «Καταλαβαίνω ότι ο ιδιοκτήτης του αληθινού δαχτυλιδιού αγαπιέται από τους συνανθρώπους του. Ποιον από σας τους τρεις οι άλλοι αγαπούν περισσότερο;» Οι γιοι συνειδητοποιούν ότι όλοι πρέπει να έχουν το ψεύτικο δαχτυλίδι επειδή όλοι τους αγαπούν τον εαυτό τους περισσότερο από τον αδελφό τους. Ο δικαστής τους καθοδηγεί «να εξέλθουν και να αποδείξουν μέσω των ευγενών πράξεών τους που αφιερώνονται στη βοήθεια της ανθρωπότητας, ότι φορούν το αρχικό δαχτυλίδι. Εν καιρώ να επιστρέψουν ενώπιον ενός σοφότερου δικαστή που θα αποφάσιζε επί του θέματος. Ο Lessing είχε την πρόθεση να αποτελεί ο Nathan του ο Σοφός μια αιχμηρή υπενθύμιση σε όλους τους Τέκτονες ότι έχουν πάρει επάνω τους μια σοβαρή και δεσμευτική υποχρέωση έναντι του Τάγματος.» - Ο Nathan δεν θεωρεί ότι οποιοδήποτε άτομο πρέπει να βλέπει τη θρησκεία του ως το μόνο δρόμο στη σωτηρία. Είναι ενδιαφέρον να σημειωθεί ότι ακόμη και σήμερα ο Τεκτονισμός λαμβάνει την πλέον αιχμηρή κριτική από εκείνους που θεωρούν ότι η θρησκεία/η εκκλησία τους είναι ο μόνος δρόμος προς τη σωτηρία. Αν και μερικά άτομα προτιμούν τη Στοά από την οργανωμένη θρησκεία, ο Τεκτονισμός δεν αντικαθιστά τη θρησκεία. «Ο Nathan και ο Saladin μπορεί να ειπωθεί ότι είναι επάνω από τις προκαταλήψεις της θρησκείας τους από την άποψη του Τέκτονα, και έτσι ικανοί να αγαπήσουν τους ανθρώπους ως ανθρώπους , και ότι ούτοι δεν έχουν απορρίψει συνολικά την παραδοσιακή πίστη τους.»
Ο Lessing θεωρεί ότι η μία αληθινή «θρησκεία» με την οποία όλοι οι άνθρωποι πρέπει να συμφωνήσουν είναι «η Τεκτονική αρχή της αμερόληπτης αγάπης, η οποία προτρέπει στην υπηρεσία για τους άλλους.»
Επομένως, αφήστε καθέναν να μιμηθεί αυτήν την αγάπη
Έτσι, απαλλαγμένοι από την προκατάληψη, αφήστε καθένα να στοχεύσει
Να μιμηθεί τους αδελφούς του στον αγώνα
Να αποδείξει τις αρετές των διαφόρων δακτυλιδιών του,
Μέσω του λειτουργήματος της ευγένειας και της αγάπης,
Και εμπιστοσύνης στο Θεό. Και εάν, στα επόμενα χρόνια,
Οι αρετές του δαχτυλιδιού επανεμφανιστούν
Μεταξύ των παιδιών των παιδιών σας, τότε, ακόμα μια φορά,
Ελάτε σε αυτή την έδρα απόδοσης δικαιοσύνης. Κατά πολύ μεγαλύτερη
Από εκείνη στην οποία θα καθίσω και θα αποφασίσω.
Αυτά είπε ο σεμνός δικαστής.
Ο Lessing πέθανε στις 15 Φεβρουαρίου 1781. Πέθανε προτού οι Γερμανικές Στοές καταργήσουν την απαγόρευση ενάντια στους Εβραίους. Ο Γερμανικός Τεκτονισμός θα πρέπει να ευχαριστεί τον Lessing για το ότι τελικά επέτρεψε την είσοδο ατόμων όλων των θρησκειών εντός της αδελφότητος. Το 1920 μία Μεγάλη Στοά στην Τσεχοσλοβακία ονομάστηκε Μεγάλη Στοά Lessing των τριών δαχτυλιδιών. Οι Ναζί κατέστρεψαν αυτή την Μεγάλη Στοά . Ο Lessing έγραψε σε ένας από τους διαλόγους του Ernst και Falk:
«Πάντα ήταν η πλέον σίγουρη ένδειξη ενός υγιούς, σφριγηλού πολιτικού συντάγματος το να επιτρέπει στον Ελευθεροτεκτονισμό να ακμάζει δίπλα του, ακριβώς όπως είναι το αλάνθαστο χαρακτηριστικό ενός δειλού, φοβισμένου κράτους, το ότι δεν ανέχεται ανοιχτά αυτό που ανέχεται κρυφά.»
Ο Hitler δεν ανέχτηκε τον Ελευθεροτεκτονισμό। Μόνο μια άλλη ομάδα υπήρξε που οι Ναζί και οι φασίστες μίσησαν περισσότερο από τους Εβραίους, και αυτοί ήταν το Τέκτονες.
ERNST ΚΑΙ FALK
Δεύτερη συνομιλία.
Ernst Καλά, πού ήσουν; Και ακόμα δεν έχεις την πεταλούδα;
Ο Falk Με δελέασε από κλωνάρι σε κλωνάρι μέχρι το ρεύμα - εντελώς ξαφνικά βρέθηκε στην άλλη πλευρά.
Ε. Ναι, ναι. Υπάρχουν τέτοιοι γητευτές.
Φ. Το έχεις σκεφτεί;
Ε. Τι να σκεφθώ; Το γρίφο σου; Ούτε θα την πιάσω, αυτή την όμορφη πεταλούδα! Και δεν θα με απασχολήσει άλλο. Μια φορά θα μιλήσω για τον Τεκτονισμό μαζί σου, αλλά ποτέ ξανά! Γιατί βλέπω καλά ότι είσαι όπως όλοι αυτοί.
Φ. Πώς όπως όλοι αυτοί; Δεν λένε όλοι αυτό.
Ε. Όχι; Τότε θα πρέπει σίγουρα να υπάρχουν αιρετικοί μεταξύ των ελεύθερων Τεκτόνων; Και είσαι ένας από αυτούς; Όμως όλοι οι αιρετικοί έχουν κάτι κοινό με τον Ορθόδοξο. Και αυτό είναι εκείνο περί του οποίου μιλούσα.
Φ. Περί τίνος μιλούσες;
Ε. Ορθόδοξοι ή αιρετικοί ελεύθεροι Τέκτονες - όλοι παίζουν με τις λέξεις, ας ρωτήσουν τον εαυτό τους και ας απαντήσουν χωρίς να απαντήσουν.
Φ. Έτσι νομίζεις; Τότε, ας μιλήσουμε για κάτι άλλο! Για μία φορά με απέσπασες από μία άνετη κατάσταση άλαλης κατάπληξης -
Ε. Τίποτα δεν είναι ευκολότερο από το να σε βάλω πίσω σε εκείνη την κατάσταση. Έλα εδώ κάτω κοντά μου και κοίταξε!
Φ. Τι τώρα;
Ε. Τη ζωή και την κίνηση μπρος - πίσω και γύρω από αυτές τις μυρμηγκοφωλιές. Πόση φιλοπονία και όμως πόση τάξη! Καθένας φέρνει και τραβά και ωθεί, και κανένας δεν εμποδίζει τον άλλο. Απλά δες! Βοηθούν ακόμη και ο ένας τον άλλο.
Φ. Τα μυρμήγκια ζουν σε κοινωνία όπως οι μέλισσες.
Ε. Και σε μια ακόμα πιο θαυμάσια κοινωνία από αυτή των μελισσών. Γιατί δεν έχουν κανένα μεταξύ τους που τους κρατά ενωμένους και τους κυβερνά.
Φ. Επομένως πρέπει να είναι αλήθεια ότι μπορεί να υπάρξει τάξη χωρίς διακυβέρνηση.
Ε. Όταν ο καθένας ξέρει πώς να κυβερνηθεί, γιατί όχι;
Φ. Θα γίνει ποτέ αυτό μεταξύ των ατόμων;
Ε. Πολύ δύσκολα!
Φ. Πάρα πολύ κακό!
Ε. Βεβαίως!
Φ. Σήκω και ας πηγαίνουμε! Γιατί θα πέσουν επάνω σου αυτά τα μυρμήγκια, και μόλις τώρα μου προέκυψε τι πρέπει να σε ρωτήσω αυτή τη στιγμή. Δεν έχω καθόλου ιδέα τι σκέφτεσαι περί αυτού.
Ε. Περί τίνος;
Φ. Περί της κοινωνίας πολιτών των ανθρώπων. Πώς σου φαίνεται αυτό;
Ε. Ως κάτι πολύ καλό.
Φ. Αναντίλεκτα. Αλλά το εκλαμβάνεις ως σκοπό ή ως μέσο;
Ε. Μα δεν σε καταλαβαίνω.
Φ. Πιστεύεις ότι τα άτομα δημιουργήθηκαν για το κράτος, ή ότι το κράτος δημιουργήθηκε για τα άτομα;
Ε. Μερικοί εμφανίζονται πρόθυμοι να βεβαιώσουν το πρώτο. Το δεύτερο εντούτοις, μπορεί να είναι πλησιέστερα στην αλήθεια.
Φ. Αυτό νομίζω και εγώ επίσης. Το κράτος ενώνει τους ανθρώπους, έτσι ώστε μέσω αυτής της ένωσης, και μέσα σε αυτήν την ένωση, κάθε ένα άτομο μπορεί να απολαύσει καλύτερα και πιο σίγουρα το μερίδιό του ευτυχίας. Το άθροισμα της ευτυχίας όλων των μελών είναι η ευτυχία του κράτους. Έξω από αυτό δεν υπάρχει καμία ευτυχία. Οποιαδήποτε άλλη καλή τύχη του κράτους για την οποία, έστω και λίγα μέλη υποφέρουν και πρέπει να υποφέρουν, είναι απλά ο επενδύτης της τυραννίας. Τίποτα άλλο!
Ε. Δεν θα ήθελα να το πω αυτό τόσο δυνατά.
Φ. Γιατί όχι;
Ε. - Μια αλήθεια που ο καθένας εκφράζει σύμφωνα με την προσωπική του κατάσταση, μπορεί να χρησιμοποιηθεί κατά άσχημο τρόπο.
Φ. Ξέρεις φίλε ότι κατά το ήμισυ είσαι ήδη ελεύθερος Τέκτονας;
Ε. Εγώ;
Φ. Εσύ. Γιατί διακηρύσσεις αλήθειες που ο καθένας θα έπρεπε καλύτερα να κρατήσει για τον εαυτό του.
Ε. Αλλά τι άλλο θα πεις;
Φ. Το σοφό άτομο δεν μπορεί να πει εκείνο που είναι καλύτερα να κρατήσει για τον εαυτό του.
Ε. Καλά, δεδομένου ότι δεν θα μας αφήσεις να ασχοληθούμε με τους Τέκτονες, δεν θέλω να ξέρω τίποτα περισσότερο για αυτούς.
Φ. Με συγχωρείς! Βλέπεις τουλάχιστον ότι είμαι έτοιμος να σου πω περισσότερα για αυτούς.
Ε. Αστειεύεσαι - Καλά! Η κοινωνική ζωή του ατόμου και όλα τα κρατικά συντάγματα δεν είναι παρά τα μέσα για την ανθρώπινη ευτυχία. Μετά τί;
Φ. Τίποτα άλλο, μόνο τα μέσα! και μέσα που ανακαλύφτηκαν από τον άνθρωπο, αν και δεν θα αρνηθώ ότι η φύση έχει όλα κανονισμένα, έτσι ώστε ο άνθρωπος πολύ σύντομα να σκοντάψει επάνω σε αυτές τις ανακαλύψεις.
Ε. Αυτό λοιπόν προκάλεσε το ότι κάποιοι θεωρούσαν την ανθρώπινη κοινωνία ως το τέλος της φύσης. Γιατί όλες οι επιθυμίες μας και όλες οι πράξεις μας, μέχρι την τελευταία, οδηγούν στο δρόμο πάνω στον οποίο ταξιδεύει η φύση. Έτσι αποφάσισαν. Σαν να μην μπορούσε η φύση να παράγει τα κατάλληλα μέσα! Σαν η φύση να είχε περισσότερο υπ όψη της την ευτυχία ως αφηρημένη σύλληψη - όπως το κράτος, την πατρίδα, και τα παρόμοια – παρά την πραγματική ευτυχία κάθε μίας ύπαρξης.
Φ. Πολύ καλά! Έρχεσαι να με συναντήσεις κατά μήκος του σωστού δρόμου. Τώρα πες μου, εάν τα κρατικά συντάγματα είναι τα πρόσφορα μέσα της ανθρώπινης προέλευσης, μόνο αυτά θα αποφύγουν τη μοίρα όλων των άλλων ανθρώπινων πρόσφορων μέσων;
Ε. Τι εννοείς με τη μοίρα των ανθρώπινων μέσων;
Φ. Αυτό που είναι αδιάσπαστα συνδεδεμένο με όλα τα ανθρώπινα μέσα, και που ξεχωρίζει αυτά από τα θεία και αλάνθαστα όργανα.
Ε. Και τι είναι αυτό;
Φ. Το ότι δεν είναι αλάνθαστα. Ότι όχι μόνο συχνά δεν ολοκληρώνουν το σκοπό τους αλλά επιφέρουν το ακριβώς αντίθετο αποτέλεσμα.
Ε. Ένα παράδειγμα, εάν σου προκύπτει κάποιο.
Φ. Τα σκάφη και τα θαλασσινά ταξίδια είναι τα μέσα για να φθάσουμε σε μακρινές χώρες, και γίνονται συγχρόνως οι λόγοι για τους οποίους πολλά άτομα δεν φθάνουν ποτέ εκεί.
Ε. Για παράδειγμα, εκείνοι που ναυαγούν και πνίγονται. Τώρα νομίζω ότι σε καταλαβαίνω. Αλλά ξέρουμε πολύ καλά γιατί τόσοι πολλοί άνθρωποι αποτυγχάνουν να επιτύχουν την ευτυχία τους μέσω ενός κρατικού συντάγματος. Τα κρατικά συντάγματα είναι πολλά. Κάποιο είναι επομένως καλύτερο από τα άλλα. Άλλο είναι πολύ λανθασμένο ανταγωνιζόμενο ανοιχτά τους σκοπούς του, και ίσως το καλύτερο δεν έχει ακόμα ανακαλυφθεί.
Φ. Αναμφισβήτητα! Υπόθεσε ότι το καλύτερο σύνταγμα που μπορεί να διανοηθεί κανείς έχει καθιερωθεί. Υπόθεσε ότι όλα τα άτομα σε ολόκληρο τον κόσμο έχουν υιοθετήσει αυτό το σύνταγμα. Δεν πιστεύεις ότι ακόμα και τότε, από το ίδιο αυτό το άριστο σύνταγμα, μπορεί να προκύψουν πράγματα ιδιαίτερα επιβλαβή στην ανθρώπινη ευτυχία και περί των οποίων ο άνθρωπος, στην φυσική του κατάσταση, δεν ήξερε δυστυχώς τίποτα;
Ε. Θα σκεφτόμουν ότι, εάν τέτοια πράγματα θα μπορούσαν να προκύψουν από το καλύτερο σύνταγμα, τότε αυτό θα ήταν το καλύτερο σύνταγμα.
Φ. Και ότι ένα ακόμα καλύτερο θα ήταν πιθανόν; Καλά, θα θεωρήσω αυτό το καλύτερο ως το κάλλιστο και θα επαναλάβω την προηγούμενη ερώτησή μου.
Ε. Φαίνεται από την αρχή να μοχθείς προκειμένου να καταστήσεις σαφές το αποδεκτό συμπέρασμα ότι κάθε ανθρώπινο μέσο, όπως δηλώνεις ότι είναι ένα κρατικό σύνταγμα, δεν μπορεί να είναι τίποτα άλλο από ελαττωματικό.
Φ. Ακριβώς αυτός.
Ε. Και θα είναι δύσκολο για σε να κατονομάσεις ένα από εκείνα τα επιβλαβή πράγματα που -
Φ. Αυτό πρέπει αναγκαστικά να προκύψει από το καλύτερο κρατικό σύνταγμα; Ώ, δέκα αντί ενός!
Ε. Μόνο ένα, πρώτα!
Φ. Καλά λοιπόν, θα υποθέσουμε ότι το καλύτερο σύνταγμα έχει ανακαλυφθεί. Θα υποθέσουμε ότι οι άνθρωποι στον κόσμο ζουν κάτω από αυτό το σύνταγμα. Θα αποτελούσαν για αυτόν τον λόγο τότε όλα τα άτομα στον κόσμο μόνο ένα κράτος;
Ε. Απίθανο. Ένα τέτοιο τεράστιο κράτος θα ήταν ανίκανο να διοικηθεί. Επομένως θα έπρεπε να διαιρεθεί σε διάφορα μικρότερα κράτη που όλα θα κυβερνιόντουσαν από τους ίδιους νόμους.
Φ. Δηλαδή, τα άτομα θα συνέχιζαν ακόμα και τότε να αποκαλούνται Γερμανοί και Γάλλοι, Ολλανδοί και Ισπανοί, Ρώσοι και Σουηδοί.
Ε. Ασφαλέστατα!
Φ. Τώρα ήδη το κατάλαβες, γιατί τότε θα ήταν αλήθεια, έτσι δεν είναι, ότι κάθε ένα από τα μικρότερα κράτη θα είχε τα ιδιαίτερα συμφέροντά του και ότι κάθε πολίτης θα είχε στην καρδιά του τα συμφέροντα του ιδιαίτερου κράτους του;
Ε. Πώς θα μπορούσε να είναι αλλιώς;
Φ. Αυτά τα διαφορετικά ενδιαφέροντα θα έρχονταν συχνά σε σύγκρουση ακριβώς όπως τώρα, και δύο μέλη διαφορετικών κρατών θα ήταν εξ ίσου πολύ λίγο ικανά να πλησιάσουν το ένα το άλλο με μυαλά χωρίς προκαταλήψεις, όπως σήμερα ένας Γερμανός και ένας Γάλλος, ή ένας Γάλλος και ένας Άγγλος.
Ε. Πολύ πιθανώς.
Φ. Έτσι ώστε, τώρα όταν συναντά ένας Γερμανός έναν Γάλλο, ένας Γάλλος έναν Άγγλο, ή αντιστρόφως, τούτο δεν είναι πλέον απλά μια περίπτωση συναντήσεως δύο ατόμων που εξ αιτίας της ομοιότητας της φύσης τους έλκονται το ένα προς το άλλο, αλλά είναι η περίπτωση της συναντήσεως δύο ιδιαίτερων ειδών ατόμων, τα οποία έχουν επίγνωση των διαφορετικών τάσεων το ένα του άλλου, πράγμα που τα καθιστά στη συνέχεια ψυχρά, επιφυλακτικά και φιλύποπτα το ένα για το άλλο, ακόμη και προτού να έχουν το παραμικρό πράγμα να κάμουν, ή να μοιραστούν το ένα με το άλλο.
Ε. Αυτό δυστυχώς ισχύει.
Φ. Είναι επίσης αλήθεια ότι το ίδιο το πράγμα που ενώνει τα άτομα προκειμένου να εξασφαλίσουν την ευτυχία τους με τη βοήθεια μιας τέτοιας ένωσης, συγχρόνως τα διαιρεί.
Ε. Ναι, εάν έτσι το αντιλαμβάνεσαι.
Φ. Κάμε ακόμα ένα βήμα! Πολλά από τα μικρότερα κράτη θα είχαν πολύ διαφορετικά κλίματα, συνεπώς πολύ διαφορετικές ανάγκες και επιθυμίες, πολυποίκιλες συνήθειες και έθιμα, πάρα πολύ διαφορετικά ηθικά πρότυπα και συνεπώς πολύ ανόμοιες θρησκείες. Δεν το πιστεύεις αυτό;
Ε. Αυτό είναι ένα τρομερό βήμα!
Φ. Τα άτομα εντούτοις θα εξακολουθούσαν να είναι Εβραίοι, Χριστιανοί και Τούρκοι και τα παρόμοια.
Ε. Αυτό είναι κάτι που δεν τολμώ να αρνηθώ.
Φ. Εάν τούτοι είχαν αυτή την ιδιότητα, τότε θα συμπεριφέρονταν επίσης ο ένας προς τον άλλο με τρόπο όχι διαφορετικό από αυτόν με τον οποίο οι Εβραίοι και οι Χριστιανοί μας και οι Τούρκοι έχουν πάντα μεταχειριστεί ο ένας τον άλλο. Όχι ως απλά άτομα προς απλά άτομα, αλλά ως μια κατηγορία ατόμων προς μια άλλη κατηγορία, που υποστηρίζουν ορισμένες πνευματικές προτιμήσεις, και που βρίσκουν αρχές επ αυτών που δεν θα είχαν ποτέ προκύψει στον φυσικό άνθρωπο.
Ε. Αυτό δυστυχώς είναι επίσης πολύ πιθανό.
Φ. Μόνο πιθανό;
Ε. Διότι σκέφτηκα, όπως έχεις υποθέσει, ότι όπως όλα κράτη θα μπορούσαν να έχουν ένα σύνταγμα, έτσι θα μπορούσαν επίσης όλα να έχουν την ίδια θρησκεία. Τώρα όμως δεν μπορώ να δω πώς μπορεί να είναι δυνατό αυτά να έχουν το ίδιο σύνταγμα, χωρίς να έχουν την ίδια θρησκεία.
Φ. Ούτε εγώ μπορώ. Απλά υπέθεσα τούτο, προκειμένου να σε απομακρύνω από την πτήση σου. Το ένα είναι τόσο απολύτως αδύνατο όσο και το άλλο. Ένα κράτος, διάφορα κράτη. Διάφορα κράτη, διάφορα συντάγματα. Διάφορα συντάγματα, διάφορες θρησκείες.
Ε. Ναι, ναι, έτσι φαίνεται.
Φ. Έτσι είναι. Τώρα σημείωσε το δεύτερο κακό που η κοινωνία πολιτών, πλήρως αντίθετα προς την πρόθεσή της, προβάλλει. Δεν μπορεί να ενώσει τα άτομα χωρίς να τα διαιρέσει, δεν μπορεί να τα διαιρέσει χωρίς την καθιέρωση χασμάτων μεταξύ τους και ανέγερση διαχωριστικών τειχών ανάμεσα σε αυτά.
Ε. Και πόσο φοβερά αυτά τα χάσματα είναι! Πόσο συχνά είναι αξεπέραστα τα τείχη - εμπόδια!
Φ. Ας προσθέσω ένα τρίτο ακόμα. Δεν είναι αρκετό η κοινωνία πολιτών να διαιρεί και να χωρίζει τα άτομα σε διαφορετικούς λαούς και θρησκείες – μία διαίρεση σε λίγα μεγάλα τμήματα, καθένα των οποίων θα ήταν μια οντότητα εξ εαυτού, θα ήταν πάντα καλύτερο από το καμία οντότητα – αλλά όχι! η κοινωνία πολιτών πρέπει να συνεχίσει τη διαδικασία του χωρισμού ακόμη και σε καθένα εξ αυτών των τμημάτων, και ούτω καθεξής στο άπειρο.
Ε. Πώς αυτό;
Φ. Ή, πιστεύεις ότι ένα κράτος μπορεί να συλληφθεί χωρίς ταξικές διαφορές ή διαφορές θέσεως; Είτε καλό είτε κακό, πλησιέστερα ή μακρύτερα από την τελειότητα, ακόμα θα ήταν αδύνατο κάθε μέλος του να είχε την ίδια σχέση με τα άλλα. Ακόμα κι αν όλοι είχαν ένα μερίδιο στην παραγωγή των νόμων, δεν θα μπορούσε κάθε ένας να έχει το ίδιο μερίδιο, τουλάχιστον όχι το ίδιο άμεσο μερίδιο. Επομένως θα υπήρχαν ανώτερα και κατώτερα μέλη. Εάν στην αρχή όλα όσα το κράτος κατέχει θα μπορούσαν να διαιρεθούν εξίσου μεταξύ τους, μία τοιαύτη εξ ίσου διανομή δεν θα επιζούσε δύο γενεών. Ο ένας θα ήξερε καλύτερα από τον άλλον πώς να χρησιμοποιήσει την ιδιοκτησία του, και συγχρόνως δυνατόν να αναγκαζόταν να μοιράσει τα πλέον κακώς διαχειριζόμενα αποκτήματά του μεταξύ ενός μεγαλύτερου αριθμού απογόνων, από ότι θα έκανε ο άλλος. Επομένως θα υπήρχαν πλουσιότερα και φτωχότερα μέλη.
Ε. Αυτό είναι σαφές.
Φ. Τώρα σκέψου πόσα πολλά βάσανα υπάρχουν στον κόσμο που προκύπτουν από αυτήν την ίδια την διαφορά τάξεως και θέσεως!
Ε. Πόσο θα ήθελα να μπορούσα να το αμφισβητήσω! Αλλά ποιο λόγο θα είχα να σε διαψεύσω; Λοιπό, τα άτομα πρόκειται να ενωθούν μόνο μέσω του χωρισμού, να διατηρηθούν ενωμένα με το να μην παύει ποτέ η διαίρεση. Τώρα έτσι είναι αυτά. Δεν μπορεί να είναι αλλιώς.
Φ. Αυτό ακριβώς έλεγα.
Ε. Καλά λοιπόν, τι προσπαθείς να κάνεις, να με κάμεις να αηδιάσω από την πολιτισμένη ζωή, να με κάνεις να επιθυμήσω να μην είχε προκύψει ποτέ στους ανθρώπους η σκέψη της ένωσης σε έθνη;
Φ. Τόσο άσχημα με καταλαβαίνεις; Εάν η πολιτισμένη κοινωνία είχε μόνο αυτό το καλό, μόνο εντός του οποίου η ανθρώπινη λογική θα μπορούσε να αναπτυχθεί, θα είμαστε ακόμα ευλογημένοι παρά τα πολύ μεγαλύτερα κακά.
Ε. Αυτός που απολαμβάνει την φωτιά, λέει η παροιμία, πρέπει να υπομένει τον καπνό.
Φ. Οπωσδήποτε! Αλλά επειδή με την φωτιά ο καπνός είναι αναπόφευκτος, τολμούμε εμείς για αυτόν τον λόγο να μην εφεύρουμε την καπνοδόχο; Και αυτός που εφεύρε την καπνοδόχο, ήταν για τον λόγο αυτό εχθρός της φωτιάς; Δες, αυτό είναι εκείνο που επιδιώκω.
Ε. Τι επιδιώκεις; Δεν σε καταλαβαίνω.
Φ. Η σύγκριση όμως ήταν πολύ κατάλληλη. Εάν το άτομο μπορεί να ενωθεί σε έθνη μόνο μέσω τέτοιων διαιρέσεων, για τον λόγο αυτόν είναι καλές αυτές οι διαιρέσεις;
Ε. Βεβαίως όχι.
Φ. Είναι λοιπόν ιερά - αυτά τα πράγματα που διαιρούν;
Ε. Πόσο ιερά;
Φ. Τόσο ώστε να είναι απαγορευμένο να τα αγγίξει κανείς;
Ε. Με σκοπό -;
Φ. Με σκοπό να μην τα αφήνουμε να γίνουν καθόλου μεγαλύτερα από όσο απαιτεί η ανάγκη. Με σκοπό να καταστήσουμε τα αποτελέσματά τους όσο το δυνατόν λιγότερο βλαβερά.
Ε. Πώς θα μπορούσε να απαγορευθεί αυτό;
Φ. Αλλά επίσης δεν μπορεί να επιβληθεί, διαταγμένο από τα αστικά δίκαια - γιατί τα αστικά δίκαια δεν φθάνουν ποτέ πέρα από τα όρια ενός κράτους. Και αυτό είναι ακριβώς το πράγμα που βρίσκεται πέρα από όλα τα όρια και όλα τα κράτη. Συνεπώς μπορεί μόνο να είναι ένα opus supererogatum (ανάγκη υπερ χορηγημένη) και θα πρέπει μόνο να επιδιωχτεί να αναλαμβάνει εθελοντικά ο σοφότερος και ο καλύτερος σε κάθε κράτος αυτό το operi supererogato.
Ε. Όχι μόνο να επιδιωχτεί, αλλά πάρα πολύ να επιδιωχτεί.
Φ. Έτσι νόμιζα! Θα πρέπει πάρα πολύ να επιδιωχτεί σε κάθε κράτος να υπάρχουν άτομα υπεράνω της λαϊκής κρίσης και τα οποία γνωρίζουν πότε ακριβώς ο πατριωτισμός παύει να είναι αρετή.
Ε. Να επιδιωχτεί σε εξαιρετικό βαθμό!
Φ. Να επιδιωχτεί εξαιρετικά να υπάρξουν άτομα που δεν υποκύπτουν στις προσταγές της θρησκείας εντός της οποίας γεννήθηκαν, και που δεν πιστεύουν ότι όλα όσα θεωρούν ως καλά και αληθινά, θα πρέπει ως εκ τούτου να είναι καλά και αληθινά.
Ε. Να επιδιωχτεί εξαιρετικά!
Φ. Να επιδιωχτεί εξαιρετικά όπως σε κάθε κράτος υπάρξουν άτομα τα οποία δεν τυφλώνει η πολιτική μεγαλοπρέπεια, και τα οποία αηδιάζει η πολιτική ευτέλεια, και στην συναναστροφή με τα οποία οι αγέρωχοι πρόθυμα χαλαρώνουν και οι κατώτεροι ανυψώνουν θαρραλέα τα κεφάλια τους.
Ε. Να επιδιωχτεί εξαιρετικά!
Φ. Και εάν εκπληρωνόταν αυτή η επιθυμία;
Ε. Να εκπληρωνόταν; Φυσικά ένα τέτοιο άτομο θα βρεθεί εδώ και εκεί, κάπου – κάπου.
Φ. Όχι μόνο εδώ και εκεί, όχι μόνο κάπου - κάπου.
Ε. Σε ορισμένες χρονικές περιόδους, σε ορισμένες χώρες ίσως μερικοί περισσότεροι.
Φ. Και τι θα γινόταν εάν υπήρξαν ακόμα και τώρα τέτοια άτομα παντού, και θα πρέπει πάντα να υπάρχουν τέτοια άτομα;
Ε. Θεού θέλοντος!
Φ. Και τι θα γινόταν εάν αυτά τα άτομα δεν ζούσαν σε μια κατάσταση άγονης ταραχής, όχι πάντα εντός μιας αθέατης εκκλησίας;
Ε. Όμορφο όνειρο!
Φ. Για να συντομεύουμε - και θα πρέπει αυτά τα άτομα να είναι οι Ελευθεροτέκτονες;
Ε. Τι είναι αυτά που λες;
Φ. Τι θα έλεγες εάν αυτοί θα ήταν οι Ελευθεροτέκτονες οι οποίοι ,ως μέρος της εργασίας τους, θα προσπαθούσαν να κλείσουν όσο το δυνατόν περισσότερο αυτά τα χάσματα λόγω των οποίων οι άνθρωποι διατηρούνται ξένοι ο ένας με τον άλλον;
Ε. Οι Ελευθεροτέκτονες;
Φ. Είπα, ως μέρος της εργασίας τους.
Ε. Οι Ελευθεροτέκτονες;
Φ. Με συγχωρείς! Πάλι είχα ξεχάσει ότι δεν θέλεις να ακούσεις τίποτα άλλο για τους Ελευθεροτέκτονες. Τώρα μόλις μας νεύουν για να πάμε να προγευματίσουμε. Έλα μαζί μου.
Ε. Όχι ακόμα! Μόνο μια στιγμή! Οι Ελευθεροτέκτονες λες εσύ -
Φ. Η συνομιλία με επανέφερε σε αυτούς παρά τη θέλησή μου. Με συγχωρείς! Έλα! Εκεί, στον ευρύτερο κύκλο αναμφισβήτητα θα βρούμε θέμα για μια πλέον προσοδοφόρα συνομιλία. Έλα.
______________________________________
ERNST ΚΑΙ FALK
(ΜΕΤΑΦΡΑΣΜΕΝΟ ΑΠΟ ΤΑ ΓΕΡΜΑΝΙΚΑ ΤΟΥ G.E. LESSING (1778) ΥΠΟ ΤΟΥ LOUIS BLOCK,
ΠΡΩΗΝ ΜΕΓ. ΔΙΔ. ΤΩΝ ΤΕΚΤΟΝΩΝ ΤΗΣ ΑΪΟΒΑ)
(Πέρυσι ο Πρώην Μεγ. Διδ. Block μετέφρασε τις δύο πρώτες από τις πέντε Συνομιλίες που αποτελούν το διάσημο μικρό Τεκτονικό κλασικό «Ernst και Falk,» υπό του Lessing. (Ο οικοδόμος, Τόμ. 1, σελ. 20, 59). Εξ αιτίας ασθένειας και της πίεσης των εργασιών που συσσωρεύτηκαν κατά τη διάρκεια του ενδιάμεσου χρόνου, δεν μπόρεσε να τελειώσει την εργασία αυτή. Διά του παρόντος παρουσιάζουμε την τρίτη συνομιλία, την οποία για να εκτιμήσει ο αναγνώστης θα πρέπει αναγκαστικά να γυρίσει πίσω στις δύο πρώτες. Σαν εισαγωγή στις δύο πρώτες συνομιλίες δώσαμε ένα συνοπτικό σκίτσο του Lessing και της εργασίας του, για έναν πληρέστερο απολογισμό του οποίου ο αναγνώστης παραπέμπεται σε ένα όμορφο μικρό βιβλίο «Η ζωή και τα Γραπτά του Lessing,» υπό του Τ. W. Rolleston, στη σειρά των Μεγάλων Συγγραφέων. Ενώ τούτο κάνει πενιχρή αναφορά στην τεκτονική ζωή του Lessing, είναι μια θαυμάσια εκτίμηση και καταγραφή της ευγενούς και καρποφόρου ζωής του.)
ΤΡΙΤΗ ΣΥΝΟΜΙΛΙΑ
Ernst. Με έχεις αποφύγει όλη την ημέρα μέσα στο συνωστισμό της παρέας. Αλλά σε ακολούθησα στο υπνοδωμάτιο σου.
Falk. Είχες κάτι τόσο σημαντικό να μου πεις; Η ημέρα με έχει κουράσει με τις συνηθισμένες συνομιλίες.
Ε. .Χλευάζεις την περιέργειά μου.
Φ. Την περιέργειά σου;
Ε. Την οποία το πρωί γνώριζες πώς να ξυπνήσεις με έναν τόσο έντεχνο τρόπο.
Φ. Για τι μιλήσαμε σήμερα το πρωί;
Ε. Για τους Ελευθεροτέκτονες.
Φ. Λοιπόν; Σίγουρα δεν πρόδωσα το μυστικό τους μέσα στη βιασύνη και την παραζάλη;
Ε. Αυτό που είπες δεν θα μπορούσε να προδοθεί;
Ε. Πρέπει λοιπόν να ομολογήσω ότι τούτο με καθησυχάζει και πάλι.
Ε. Αλλά μου είπες κάτι για τους Ελευθεροτέκτονες που ήταν απροσδόκητο για με, που με κατέπληξε, το οποίο με έκανε να σκεφτώ.
Φ. Τι ήταν αυτό;
Ε. Μη με βασανίζεις! - ασφαλώς θυμάσαι.
Φ. Ναι, επανέρχεται σε με σταδιακά. Αυτό ήταν που σε έκαμε να είσαι τόσο αφηρημένος όλη την ημέρα ανάμεσα στην κυρία σου και τους ευγενείς φίλους σου;
Ε. Αυτό ήταν! Και δεν μπορώ να πάω για ύπνο εάν δεν μου απαντήσεις τουλάχιστον σε μια ακόμα ερώτηση.
Φ. Εξαρτάται από το ποία μπορεί να είναι η ερώτηση.
Ε. Πώς μπορείς να μου αποδείξεις, ή να το κάμεις τουλάχιστον να φανεί πιθανό, ότι οι Τέκτονες έχουν πραγματικά τέτοιους μεγάλους και άξιους σκοπούς;
Φ. Σού μίλησα για τους σκοπούς τους; Δεν το ήξερα. Αντίθετα, βλέποντας ότι δεν θα μπορούσες να διαμορφώσεις καμία απολύτως αντίληψη για την πραγματική δραστηριότητα των Ελευθεροτεκτόνων, έστρεψα απλά την προσοχή σου σε ένα θέμα στο οποίο πολλά μπορεί ακόμα να εμφανιστούν, σχετικά με τα οποία μέχρι τώρα τα μυαλά των πολιτικών μας δεν έχουν ακόμη ούτε ονειρευτεί. Ίσως οι Ελευθεροτέκτονες εργάζονται πάνω σε αυτά. Ή ίσως……. Ακριβώς προκειμένου να απαλειφθεί η προκατάληψή σου για το ότι όλες οι περιοχές που αξίζει να κτισθούν έχουν ανακαλυφθεί ήδη και καταληφθεί, ότι όλα τα αναγκαία οικοδομήματα έχουν ήδη διανεμηθεί μεταξύ των εργατών που απαιτήθηκαν για το έργο.
Γύριζε και περιστρέψου τώρα όσο θέλεις. Είναι αρκετό το ότι από τις ομιλίες σου έχω τώρα καταλήξει να θεωρώ τους Ελευθεροτέκτονες ως ανθρώπους που εθελοντικά έχουν πάρει επάνω τους το να παλέψουν ενάντια στα αναπόφευκτα κακά του κράτους.
Φ. Τουλάχιστον αυτή η αντίληψη δεν μπορεί να κάνει στους Ελευθεροτέκτονες καμία ζημιά. Να εμείνεις σε αυτό! Μόνο να το συλλάβεις σωστά! Μην αναμίξεις σε αυτό τίποτα που δεν του ανήκει! Τα αναπόφευκτα κακά του κράτους! Όχι αυτού του κράτους, ούτε εκείνου του κράτους. Όχι τα αναπόφευκτα κακά τα οποία- άπαξ και υιοθετηθεί ένα ορισμένο σύνταγμα – θα πρέπει απαραιτήτως να προκύψουν από εκείνο το σύνταγμα που υιοθετήθηκε. Ο Ελευθεροτέκτονας δεν ασχολείται ποτέ με αυτά, τουλάχιστον όχι ως Ελευθεροτέκτονας. Την θεραπεία και επιλογή τούτων αφήνει στον πολίτη που μπορεί να ασχοληθεί με αυτά σύμφωνα με τη διορατικότητά του, το θάρρος του, και με τον προσωπικό του κίνδυνο. Πολύ διαφορετικού είδους κακά ,και ενός υψηλότερου χαρακτήρα, σχηματίζουν τον τομέα της δραστηριότητάς του.
Ε. Τούτο έχω κατανοήσει πολύ σαφώς. -Όχι τα κακά που δυσαρεστούν τους πολίτες, αλλά εκείνα τα κακά χωρίς τα οποία ακόμα και ο πιο τυχερός πολίτης δεν θα μπορούσε να υπάρξει.
Φ. Σωστά! Για να τα καταπολεμήσεις--πώς το θέτεις; - για να παλέψεις εναντίον τους.
Ε. Ναι!
Φ. Πολλά λέμε. Να εργαστούμε εναντίον τους; Να απαλλαγούμε από αυτά πλήρως; Αυτό δεν μπορεί να γίνει, γιατί μαζί με αυτά κάποιος θα κατέστρεφε συγχρόνως το ίδιο το κράτος. Δεν πρέπει ούτε να έρθουν ξαφνικά στην προσοχή εκείνων που δεν έχουν μέχρι τώρα ούτε αμυδρή ιδέα περί αυτών. Το πολύ-πολύ να υποκινήσει μια αντίληψη περί τούτων από μακριά, να ενθαρρύνει την ανάπτυξή τους, να μεταμοσχεύσει τα νέα βλαστάρια για να τα καλλιεργήσει και να τα κάνει να βλαστήσουν- τούτο μπορεί να αποκληθεί προσπάθεια ενάντια σε αυτά τα κακά. Βλέπεις τώρα γιατί είπα ότι, αν και οι Ελευθεροτέκτονες ήταν από μακρού ενεργοί, πιθανόν να περάσουν αιώνες ακόμα χωρίς να δυνηθούν να πουν: αυτό κάμαμε;
Ε. Και τώρα αντιλαμβάνομαι επίσης το δεύτερο χαρακτηριστικό γνώρισμα του προβλήματος- καλές πράξεις που θα καταστήσουν τις καλές πράξεις απαραίτητες.
Φ. Καλά, τώρα πήγαινε και μελέτησε εκείνα τα κακά και μάθε να τα αναγνωρίζεις όλα, και να ζυγίζεις τις επιρροές τους, της μιας επί της άλλης, και να είσαι βέβαιος ότι αυτή η μελέτη θα αποκαλύψει σε σένα πράγματα τα οποία σε ημέρες κατάθλιψης θα εμφανιστούν ότι είναι πάρα πολύ αποθαρρυντικά, και ακατανόητες εξαιρέσεις στην πρόνοια και την αρετή. Αυτή η αποκάλυψη, αυτός ο διαφωτισμός θα σε κάνει φιλειρηνικό και ευτυχισμένο - ακόμη και χωρίς να αποκαλείσαι Ελευθεροτέκτονας.
Ε. Βάζεις τόση έμφαση σε αυτό το αποκαλείσαι.
Φ. Επειδή κάποιος μπορεί να είναι κάτι, χωρίς αποκαλείται έτσι.
Ε. Αυτό είναι καλό! Καταλαβαίνω - αλλά για να επιστρέψω στην ερώτησή μου, την οποία θα πρέπει να ενδύσω σε λίγο διαφορετικό σχήμα. Τώρα που ξέρω τα κακά τα οποία ο Ελευθεροτεκτονισμός καταπολεμά - -
Φ. Τα ξέρεις;
Ε. Δεν μου τα κατονόμασες εσύ ο ίδιος;
Φ. Κατονόμασα μερικά ως παραδείγματα. Μόνο μερικά από εκείνα που είναι προφανή ακόμη και στο πιό μυωπικό μάτι, μόνο μερικά από τα πιό αναμφισβήτητα, τα πιό εκτεταμένα. Αλλά και πόσα δεν παραμένουν ακόμα, που αν και δεν είναι τόσο σαφή, τόσο αναμφισβήτητα και τόσο περιεκτικά όλων, δεν είναι ποτέ λιγότερο βέβαια, ούτε λιγότερο αναπόφευκτα.
Ε. Τότε ας περιορίσω την ερώτησή μου μόνο σε εκείνα τα μέρη που εσύ ο ίδιος έχεις κατονομάσει χάριν εμού. Πώς μπορείς να μου δείξεις ότι οι Ελευθεροτέκτονες έχουν δώσει πραγματικά την προσοχή τους σε αυτά; Είσαι σιωπηλός; Σκέφτεσαι;
Φ. Ασφαλώς όχι για το ποια απάντηση πρέπει να δώσω σε αυτήν την ερώτηση! - αλλά δεν ξέρω ποιους λόγους μπορεί να έχεις για να θέτεις αυτό το ερώτημα.
Ε. Και θα απαντήσεις στην ερώτησή μου εάν σου πω τους λόγους που με προτρέπουν σε αυτή;
Φ. Αυτό στο υπόσχομαι.
Ε. Γνωρίζω και δεν εμπιστεύομαι την ευστροφία σου.
Φ. Την ευστροφία μου;
Ε. Φοβήθηκα ότι θα μου πουλήσεις τις θεωρίες σου ως γεγονότα.
Φ. Σε προσβάλλει αυτό;
Φ. Μάλλον πρέπει να σε ευχαριστήσω που αποκαλείς «ευστροφία» εκείνο που θα μπορούσες να αποκαλέσεις κάτι πάρα πολύ διαφορετικό.
Ε. Βεβαίως όχι. Αντίθετα ξέρω πόσο εύκολα το έξυπνο άτομο εξαπατά τον εαυτό του, πόσο εύκολα υποψιάζεται και αποδίδει σε άλλους ανθρώπους σχέδια και προθέσεις τα οποία δεν είχαν ποτέ ούτε καν σκεφτεί.
Φ. Όμως επάνω σε τι βασίζει κανείς τις ιδέες του περί των σχεδίων και των προθέσεων των άλλων; Σίγουρα μόνο επάνω στις δικές του ενέργειες;
Ε. Επάνω σε τι άλλο; Και εδώ επανέρχομαι στην ερώτησή μου - Από ποια μοναδική, αναμφισβήτητη πράξη των Ελευθεροτεκτόνων μπορούμε να καταλήξουμε στο συμπέρασμα ότι ένας από τους σκοπούς του Ελευθεροτεκτονισμού, μέσω του ιδίου και εντός του ιδίου, είναι να απομακρύνει αυτή την διαίρεση και διαχωρισμό που έχεις πει ότι τα κράτη και οι κυβερνήσεις κάνουν αναπόφευκτα μεταξύ των ανθρώπων;
Φ. Και τούτο χωρίς βλάβη για αυτά τα κράτη και τις κυβερνήσεις. Τόσο το καλύτερο! Δεν είναι ούτε καν απαραίτητο το να πρέπει να υπάρξουν ενέργειες από τις οποίες τούτο θα μπορούσε να συμπεραθεί. Για όσο χρόνο υπάρχουν ορισμένες ιδιαιτερότητες ή παραδοξότητες που δείχνουν τούτο ή προκύπτουν από αυτό. Πρέπει να έχεις αρχίσει με μερικές τέτοιες στην δημιουργία της υπόθεσής σου, διαλαμβάνοντας το σύστημά σου ως υποθετικό μόνο.
Ε. Η δυσπιστία σου είναι ακόμα εμφανής. Αλλά είμαι βέβαιος ότι θα εξαφανιστεί όταν θα θέσω ενώπιον της συνειδήσεώς σου μια από τις θεμελιώδεις αρχές των Ελευθεροτεκτόνων.
Ε. Και ποιά μπορεί να είναι αυτή;
Φ. Μία την οποία δεν έχουν κρατήσει ποτέ μυστική. Μία σύμφωνα με την οποία πάντα ενεργούσαν ενώπιον των οφθαλμών ολόκληρου του κόσμου.
Ε. Και αυτή είναι;
Φ. Αυτή είναι το να καλωσορίζουν στο Τάγμα τους κάθε άξιο άτομο κατάλληλης διάθεσης, αδιαφορώντας για την υπηκοότητά του, τη θρησκεία του, ή την κοινωνική του θέση.
Ε. Πράγματι!
Φ. Φυσικά αυτή η θεμελιώδης αρχή θεωρεί δεδομένη την ύπαρξη ατόμων που έχουν εξυψωθεί επάνω από τέτοιους διαχωρισμούς, και όχι εκείνων που σκοπεύουν να τους δημιουργήσουν. Γιατί το νίτρο πρέπει να υπάρχει στον αέρα προτού να μπορέσει να εναποτεθεί επάνω στους τοίχους υπό μορφή νιτρικού καλίου.
Ε. Α, ναι!
Φ. Και γιατί δεν θα έπρεπε οι Ελευθεροτέκτονες να θέσουν στην υπηρεσία τους την κοινή πανουργία; Δηλαδή να κυνηγούν ένα μέρος των μυστικών σκοπών κάποιου τελείως ανοιχτά, ούτως ώστε η Δυσπιστία, η οποία υποψιάζεται πάντα κάτι διαφορετικό από αυτό που βλέπει, να μπορέσει να παραπλανηθεί.
Ε. Και γιατί όχι;
Φ. Γιατί δεν θα έπρεπε ο καλλιτέχνης που φτιάχνει ασήμι να διαπραγματεύεται σε παλαιό σπασμένο ασήμι, ώστε να εγείρει λιγότερη υποψία ότι θα μπορούσε να το φτιάξει;
Ε. Γιατί όχι;
Φ. Ernst! Με άκουσες; Πιστεύω ότι απαντάς σαν να είσαι μέσα σε όνειρο.
Φ. Όχι, φίλε! Αλλά αρκετά, αρκετά για απόψε. Νωρίς αύριο το πρωί επιστρέφω στην πόλη.
Φ. Ήδη; Γιατί τόσο σύντομα;
Ε. Με ξέρεις και ρωτάς; Πόσο θα διαρκέσει περισσότερο η υδατοθεραπεία σου;
Φ. Μόλις προχθές την άρχισα.
Ε. Τότε θα σε δω πάλι πριν την τελειώσεις. Αντίο!
Καλή νύχτα.
Φ. Καλή νύχτα. Αντίο!
ΩΣ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΑ
Ο σπινθήρας είχε ανάψει. Ο Ernst πήγε και έγινε Ελευθεροτέκτονας. Αυτά που βρήκε εκεί σχηματίζουν το θέμα μιας τέταρτης και πέμπτης συνομιλίας, με τις οποίες ο δρόμος χωρίζεται.
