Πέμπτη πρωί ενώ παλεύω με
μια ντουζίνα χαρτιά στο γραφείο μου δέχομαι ένα μήνυμα στον υπολογιστή μου από
ένα άγνωστο αδελφό .
<< Θα ήθελα να σας ενημερώσω ότι ο αδελφός μας
........ νοσηλεύεται στο τάδε νοσοκομείο και έχει μεγάλη ανάγκη από αίμα. Αν
κρίνετε σκόπιμο δημοσιεύστε στο blog σας αυτό το μήνυμα μήπως μπορέσουμε και βοηθήσουμε >>
Χωρίς δεύτερη σκέψη
δημοσιεύω το μήνυμα του Άρη (ο αδελφός που έστειλε το mail) . Για να πω την αλήθεια δεν
πίστευα ότι θα υπήρχε ανταπόκριση αλλά ήταν το ελάχιστο που μπορούσα να κάνω
μιας και ο ίδιος , δεν μπορώ να δώσω αίμα. Και δεν πίστευα ότι θα είχε
αποτέλεσμα η ανάρτηση στο blog διότι σκεφτόμουν με την καχύποπτη σκατοσκέψη του μέσου
πολίτη <<άντε τώρα να πιστέψει ο άλλος ένα μήνυμα ενός αγνώστου για
κάποιον άγνωστο.......>>.
Όμως τελικά οι αδελφοί
απέδειξαν ότι υπάρχει συναίσθημα, φιλότιμο , αγάπη μέσα στις ψυχές των ανθρώπων
και ας προσπαθούν κάποιοι, μέσα σε αυτές τις δύσκολες συγκυρίες που βιώνουμε ,
να μας μετετρέψουν σε άβουλα όντα που σκέφτονται μόνον τον εαυτό τους
αποξενωμένα από τους πάντες και τα πάντα.
Ο Κλεάνθης από την Κατερίνη
και ο Μάρκος από τη Λάρισα, ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμα ενός αγνώστου κι έδωσαν
το αίμα τους για έναν άγνωστο. Ναι ρε
γαμώτο. Για έναν άγνωστο , που βρίσκονταν εκατοντάδες χιλιόμετρα μακριά, που
δεν τον γνώριζαν και που πιθανώς να μην τον γνωρίσουν ποτέ. Για έναν άγνωστο
που ήταν όμως ......αδελφός τους .
Αν αυτό δεν είναι ανθρωπιά ,
αν αυτό δεν είναι αδελφική αγάπη , αν αυτό δεν είναι μεγαλείο ψυχής τότε τι
είναι;
Άρη,
Κλεάνθη και Μάρκο σας ευχαριστώ που μας
υπενθυμίσατε πως πρέπει να είναι οι αδελφοί. Σας ευχαριστώ που μου υπενθυμίσατε πως πρέπει
να είμαι .
