(Σημ.: Λάβαμε το παρακάτω κείμενο από κάποιον αναγνώστη ο οποίος προσπαθεί,
δια μέσου της παρακάτω ιστορίας, να μας αποδείξει ότι οι Τέκτονες δολοφονούσαν
πολιτικούς όταν δεν εξυπηρετούσαν τα συμφέροντά τους. Εμείς δημοσιεύουμε το
κείμενο, το οποίο προέρχεται από την ιστοσελίδα http://theodotus.blogspot.gr, αλλά στο τέλος παραθέτουμε και στοιχεία τα οποία μας
δείχνουν ποια είναι η αλήθεια για τη δολοφονία του Gabriel Garcia Moreno)
Η αστική μασονική πολιτεία καθιέρωσε την νοοτροπία της «ανεκτικότητας»: πρέπει να είμαστε
«ανεκτικοί» στις ιδέες των άλλων, στη «διαφορετικότητα», και γιατί όχι ακόμη
και στην παραβατικότητα. Ταυτόχρονα, ένα από τα βασικά διαφημιστικά σλόγκαν της
είναι: «Δεχόμαστε όλες τις θρησκείες.» Βέβαια, όλα αυτά ισχύουν με έναν
απαράβατο όρο· στην εξουσία να είναι αυτοί, οι φιλελεύθεροι αστοί, τα παιδιά
των μασόνων. Όταν όμως είναι εκτός
εξουσίας, τότε την ανεκτικότητα την παίρνει…Ο διάβολος (μεταφορικά και ουσιαστικά).
Η ιστορία που θα σας διηγηθούμε διεξήχθη στο Εκουαδόρ το 1850.
Ο Gabriel Garcia Moreno
Αυτή η μικρή χώρα είχε προκύψει από τον διαμελισμό της
Κολομβίας του Bolivar. Την
προεδρία της χώρας είχε αναλάβει ο στρατηγός
Flores, έμπιστος του Bolivar, ο οποίος υπήρξε μασόνος 33ο βαθμού και ανήκε στην
φιλελεύθερη ελίτ που θέλοντας να αντιταχθεί στην Ισπανία, δημιούργησε τα
επαναστατικά κινήματα στην νότια Αμερική. Ήταν η εποχή που οι επαναστατικοί
εθνικισμοί εξυπηρετούσαν τα σχέδια της διεθνούς μασονίας. Φυσικά και ο
στρατηγός Flores ήταν
συνδεδεμένος με την μασονική στοά της Νέας Γρενάδας. Καθιέρωσε ένα σύνταγμα
υπέρ-φιλελεύθερο (για τους μασόνους) και άκρως απαγορευτικό για την εκκλησία
και τους χριστιανικούς θεσμούς. Το 1845, εξαιτίας της διαφθοράς και των
βιαιοτήτων εναντίον του λαού, ξεσπά εμφύλιος πόλεμος ο οποίος κατέληξε στην
ήττα του στρατηγού Flores. Αμέσως μετά τον διαδέχονται στην εξουσία ο πρόεδρος Roca και ο πρόεδρος Noboa. Αυτός ο τελευταίος εξορίζεται στο Περού το 1851 μετά
από το πραξικόπημα ενός άλλου μασόνου, του στρατηγού Urbana.
Η χώρα βρίσκεται σε άθλια κατάσταση και η κυβέρνηση των πραξικοπηματιών
τρομοκρατεί τα λαϊκά στρώματα τα οποία δυσανασχετούν με τα μέτρα που παίρνει ο Noboa εναντίον της εκκλησίας. Όμως τώρα ας κάνουμε μια
επιστροφή στο 1821. Εκείνη την χρονιά γεννιέται στην πολιτεία Γκουαγιακίλ ο Gabriel Garcia Moreno: Καταγόταν από παλιά και
επιφανή Ισπανική οικογένεια. Όταν τελείωσε το λύκειο ήθελε να γίνει κληρικός αλλά τελικά σπούδασε νομικά
και πήρε το πτυχίο του το 1845. Ένα χρόνο μετά ο Gabriel García Moreno εκδίδει το σατυρικό περιοδικό «Το μαστίγιο» και αργότερα το περιοδικό «Το έθνος», με τα οποία έκανε καυστική
κριτική στις διεφθαρμένες κυβερνήσεις του Εκουαδόρ. Έτσι, το 1853 ο στρατηγός Urbana, μη αντέχοντας άλλο την κριτική του, τον διώχνει από την
χώρα και ο Gabriel Garcia εγκαθίσταται στο Παρίσι. Εκεί βρίσκει την ευκαιρία να
εμβαθύνει τις σπουδές του στο Χριστιανικό Δίκαιο και στην Χριστιανική
Κοινωνιολογία. Το 1857 επιστρέφει στο Εκουαδόρ και με την συμπαράσταση φίλων
διανοουμένων, καταφέρνει να εκλεγεί στο κοινοβούλιο. Αμέσως, κάνει προτάσεις νόμων που
αποσκοπούσαν στην οικονομική καλυτέρευση των φτωχών λαϊκών στρωμάτων και στη
δημιουργία μίας καλής δημόσιας εκπαίδευσης. Τελικά αφού κατάφερε να ξεπεράσει
ένα ακόμη πραξικόπημα μεταξύ των ετών 1859-1860, σχηματίζει κυβέρνηση και
αναλαμβάνει την αναγέννηση του Εκουαδόρ: Έκανε την εκπαιδευτική μεταρρύθμιση,
καλυτέρευσε τα οικονομικά του κράτους, αποκατέστησε νοσοκομεία και φυλακές,
δημιούργησε σύγχρονες υποδομές στην χώρα και τέλος, έκανε κάτι το ασυγχώρητο·
καθιέρωσε τον χριστιανισμό ως επίσημη
θρησκεία του κράτους.
απεικόνιση της δολοφονίας του Moreno
Στις 5 Αυγούστου 1875 όμως, ένας φίλος του, ιερέας, τον προειδοποιεί:
«Έχουμε πληροφορίες ότι ο θάνατός σας έχει αποφασιστεί από τους
Ελευθεροτέκτονες, αλλά δεν γνωρίζουμε το πότε ακριβώς. Για το όνομα του Θεού,
πρέπει να λάβατε προφυλάξεις…». Την
επόμενη ημέρα το πρωί, καθώς έβγαινε από τον καθεδρικό ναό του Κίτο μία ομάδα
δολοφόνων σταλμένων από τις μασονικές στοές, μαχαίρωσε και πυροβόλησε τον Gabriel García Moreno φωνάζοντάς του: «Πέθανε δήμιε της ελευθερίας». Την στιγμή που ξεψυχούσε
πρόλαβε να ψιθυρίσει: Dios no muere! (Ο Θεός δεν πεθαίνει).
Και μια άλλη οπτική
…..Ποιές είναι όμως οι λεπτομέρειες που δεν μας λέει ο συντάκτης του άρθρου;
Το 1862, μετά από σχετική συμφωνία με το Βατικανό, ανέθεσε την οργάνωση της παιδείας στα μοναχικά τάγματα και συγκρότησε εκκλησιαστικά δικαστήρια για τη διεκπεραίωση των δικαστικών υποθέσεων. Η πολιτική του αυτή αποσκοπούσε στο να καταστήσει την Εκκλησία κύριο ρυθμιστή της πολιτικής ζωής της χώρας του. Παρά την αξιόλογη δημοσιονομική πολιτική του, οι θεοκρατικές απόψεις του προκάλεσαν την αντίδραση των φιλελεύθερων στοιχείων που ασφυκτιούσαν στο θεοκρατικό κράτος που είχε δημιουργηθεί, όπως ο συγγραφέας Χουάν Μοντάλβο, καταλήγοντας στην εξέγερση του 1869.Φιλομοναρχικός θεώρησε ότι το πρώτο καθήκον του κράτους ήταν να προωθήσει και να υποστηρίξει τον καθολικισμό. Είχε τον απόλυτο έλεγχο πάνω στους διορισμούς των επισκόπων ενώ με το Σύνταγμα του 1869 τόσο οι ψηφοφόροι όσο και οι υποψήφιοι έπρεπε να είναι καθολικοί. Απαγόρευσε τη λειτουργία των Τεκτονικών Στοών στη χώρα καθώς και όλων των πνευματικών ομάδων. Δεν αποδείχτηκε ποτέ ότι οι ανήκοντες στους Φιλελεύθερούς δολοφόνοι του είχαν σχέση με τον Τεκτονισμό.
