ΓΚΑΙΤΕ ΒΟΛΦΓΚΑΝΓΚ ΓΙΟΧΑΝ

ΓΚΑΙΤΕ ΒΟΛΦΓΚΑΝΓΚ ΓΙΟΧΑΝ
O BOΛΦΓKANΓK ΓKAITE γεννήθηκε στην Φρανκφούρτη το 1749.Σπούδασε νομικά στα Πανεπιστήμια Λειψίας και Στρασβούργου. Tο 1775 εγκαταστάθηκε στη Bαϊμάρη όπου χρημάτισε υπουργός Oικονομικών και αργότερα πρωθυπουργός του Mεγάλου Δούκα Kαρόλου Aυγούστου. Tο 1817 ανέλαβε τη διεύθυνση του θεάτρου της Bαϊμάρης. Έγραψε μυθιστορήματα, θεατρικά έργα, ταξιδιωτικά, δοκίμια. Θεωρείται ένας από τους μεγάλους της παγκόσμιας λογοτεχνίας. Πέθανε στη Bαϊμάρη το 1832.
Είναι άγνωστο γιατί οι βιογράφοι του μεγάλου Γερμανού Ποιητή δεν μνημονεύουν ότι ο Γκαίτε υπήρξε Τέκτων. Πολύ σπάνια - σχεδόν ποτέ - αναφέρουν είτε την τεκτονική του αλληλογραφία, η το ότι υπήρξε Τέκτων και ελάχιστα την επιρροή που είχε ο Τεκτονισμός στη ζωή, το χαρακτήρα και τις δραστηριότητές του. Σε έναν ενδιαφερόμενο και με αντίληψη Τέκτονα, οι εργασίες του Γκαίτε είναι γεμάτες από νύξεις περί τον Τεκτονισμό ενώ σε μερικές είναι προφανής η επιρροή της Τεκτονικής Διδασκαλίας. Στη βέβηλη κοινωνία ίσως να μην γίνεται αποδεκτή αυτή η επιρροή. Ίσως γιατί λίγοι από τους παθιασμένους θαυμαστές του μεγάλου Γερμανού, που έχουν τραγουδήσει το χορικό του επαίνου για τη ζωή και την εργασία, ήταν Τέκτονες, και επομένως η πλειοψηφία, στερούμενη Τεκτονικής Παιδείας, δεν μπορεί να καταλάβει τα μηνύματα της Βασιλικής Τέχνης.
Πολλοί από τους βιογράφους του δίδουν μεγάλη έμφαση στην παραμονή του στο Στρασβούργο και στις μελέτες του περί την γοτθική αρχιτεκτονική, ιδιαίτερα κάτω από την κηδεμονία του μεγάλου φιλοσόφου Herder, ο οποίος ενέπνευσε στον Γκαίτε την αγάπη και τον σεβασμό για τα γοτθικά κτήρια. Ένας Τέκτων θα δει ότι, κατά τη διάρκεια της παραμονής του στο Στρασβούργο, όπου ο μεγάλος Γότθος υπουργός κυριάρχησε με τη σκέψη του στην ομορφιά τους, έπεσε ο σπόρος της επιθυμίας να μάθει περισσότερα για την συντεχνία που τα δημιούργησε - μια επιθυμία που ικανοποιείται όταν ήταν τριάντα ενός ετών. Η εισδοχή του στο Τάγμα έγινε στην Στοά «Amalia», στην Βαϊμάρη, όπου έζησε τα περισσότερα χρόνια της ζωής του και που πέθανε, την παραμονή της γιορτής του Αγίου Ιωάννου του Βαπτιστή, το 1780.
Δεν γνωρίζουμε πώς ή γιατί έγινε Τέκτων, όπως επίσης δεν γνωρίζουμε ποιες ήσαν οι εντυπώσεις του από την εισδοχή του στο Τάγμα. Γιατί, δεν πρέπει να παραβλέπουμε ότι το Τυπικό που ίσχυε τότε στην Στοά “«Amalia»” ήταν το Τυπικό που γνωρίζουμε σήμερα, αν και, αναμφίβολα, υπήρχαν στοιχεία που έχουμε και σήμερα.Η Στοά της Βαϊμάρης ήταν τότε υπό το «Τυπικό του Ακριβούς Κανόνος»[1] αυτό το περίεργο μίγμα πολιτικής, θρησκείας και Ναϊτισμού. Για το Τυπικό αυτό, ο Mackey λέει:
Το «Τυπικό του Ακριβούς Κανόνος» ήταν μια τροποποίηση του Ελευθεροτεκτονισμού, βασισμένη στο Τάγμα των Ναϊτών Ιπποτών, και εισήχθη στη Γερμανία το 1754 από τον ιδρυτή της, τον Βαρώνο von Hund, διαιρείτο δε στους ακόλουθους επτά βαθμούς:
Μαθητής
Εταίρος
Διδάσκαλος
Σκώτος Διδάσκαλος
Δόκιμος[2]
Ναίτης
Δεδηλωμένος ιππότης[3].
Σύμφωνα με το σύστημα του ιδρυτή αυτού του Τυπικού, με το θάνατο του Jacques de Molay, του Μεγάλου Διδασκάλου των Ναϊτών, ο Pierre d’ Aumont, o Eπαρχιακός Μεγάλος Διδάσκαλος της Ωβέρνης, με δύο Αξιωματικούς και πέντε Ιππότες, αποσύρθηκαν για λόγους ασφάλειας στη Σκωτία, φθάνοντας εκεί παρουσιαζόμενοι ως ενεργοί Τέκτονες. Εκεί βρήκαν τον Μεγάλο Αξιωματικό[4] George Harris με μερικούς Ιππότες και καθόρισαν να συνεχίσουν το Τάγμα. Ο Aumont ορίστηκε ως Μέγας Διδάσκαλος σε μία τελετή που έγινε την ημέρα του Αγίου Ιωάννου, το 1313. Για να αποφύγουν τη δίωξη οι Ιππότες έγιναν Ελευθεροτέκτονες. Το 1361, ο Μέγας Διδάσκαλος μετέφερε την έδρα του στο Old Aberdeen, και από τότε, υπό το πέπλο του Τεκτονισμού, το Τάγμα διαδόθηκε γρήγορα στην Γαλλία, Γερμανία, Ισπανία, Πορτογαλία και αλλού. Αυτά τα γεγονότα αποτέλεσαν το κύριο θέμα πολλοί από τους βαθμούς του «Τυπικού του Αυστηρού Κανόνος», ενώ άλλοι συνδέθηκαν με την αλχημεία, μαγεία και άλλες πρακτικές. Το μεγάλο δόγμα που υποστηρίχτηκε από τους οπαδούς αυτού του Τυπικού ήταν ότι, κάθε αληθής Τέκτων είναι ένας Ναίτης Ιππότης.
Ο σπόρος του θανάτου του «Ακριβούς Κανόνος» σπάρθηκε από τις ίδιες τις ίδιες τις θεμελιώδεις αρχές του – ότι οι «Άγνωστοι Υπέρτατοι» που υποτίθεται ότι ήσαν η κεφαλή, θα μεταβίβαζαν πολύτιμα εσωτεριστικά, για να μην πούμε απόκρυφα, μυστικά στους μυημένους στο Τάγμα. Προφανώς, κανένα τέτοιο μυστικό δεν μετεβιβάσθη ποτέ, και όταν η αλήθεια σύντριψε τον μύθο και απεκαλύφθη ότι ο «Ακριβής Κανών» ήταν στην πραγματικότητα ένα Ιπποτικό Τάγμα, το Τάγμα έσβησε.
Ευτυχώς η έλξη του Γκαίτε για την Αρχαία Τέχνη συνεπικουρείτο από ένα μεγάλο θαυμασμό για τον Lessing - πράγματι, παρότι ό,τι αντιθέτως γνωρίζουμε, μπορεί να είναι η αγάπη του Lessing για τον Τεκτονισμό που οδήγησε τον Γκαίτε να ζητήσει το φως. Ο Γκαίτε ήταν ένα άτομο με πολύ ευρεία αντίληψη και βαθιά φιλοσοφημένο, για να καταδικάσει όλα αυτά που βρήκε καλά στη Στοά της Βαϊμάρης, απλά και μόνο γιατί έπεσε κάτω σχεδόν μόλις είχε εξασφαλίσει ένα έρεισμα.
Δύο έτη μετά από την μύηση Γκαίτε, στο «Τυπικό του Ακριβούς Κανόνος» φύσηξε η πνοή του Θανάτου οπότε ο Frederich Ludwig Schroeder, ένας από τους μεγαλύτερους ηθοποιούς της Γερμανίας και φλογερός Τέκτων άσκησε την επιρροή του στον δοκιμαζόμενο Γερμανικό Τεκτονισμό. Απογοητευμένος τότε ο Schroeder (όπως ακριβώς και σήμερα απογοητεύονται οι Τέκτονες όταν κάποιος προσπαθεί "να βελτιώσει" το Τυπικό ή το Δόγμα) ως Διδάσκαλος της Στοάς «Emanuel» του Αμβούργου, προσπάθησε έναν ολοκληρωτικό ανασχηματισμό του Γερμανικού Τεκτονισμού, για να τον απαλλάξει από την διαφθορά, "προηγμένους" βαθμούς, πλαστές τελετουργίες και φανταστικούς «παράπλευρους Βαθμούς," που συναντούσε κανείς στην αλχημεία, Ροδοσταυρισμό, ερμητική φιλοσοφία ακόμη και στη μαγεία και τον μυστικισμό.
Η θεωρία του ήταν ότι, παρά τις παραδόσεις του Steinmetzen, ο Ελευθεροτεκτονισμός ξεκίνησε στη γοτθική Αγγλία και διεδόθη στην υπόλοιπη Ευρώπη. Σύμφωνα με την άποψή του, το αγγλικό Βιβλίο των Συνταγμάτων και το αγγλικό Τυπικό περιείχαν τον μόνο αυθεντικό, γνήσιο, Τεκτονισμό. Εξασφαλίζοντας ένα αντίγραφο του βιβλίου "Jachin και Boaz," ο Shroeder το μετέφρασε και το έκανε το θεμέλιο αυτού που έγινε γρήγορα γνωστό ως «Τυπικό του Shroeder» ή «Σύστημα του Shroeder». Υιοθετήθηκε από την Επαρχιακή Μεγάλη Στοά το 1801 και αργότερα από πολλές άλλες Γερμανικές Στοές. Η Μεγάλη Στοά του Αμβούργου, υπό την αιγίδα της οποίας ευρίσκετο η Στοά «Amalia» εξακολουθεί να εργάζεται με αυτό το Σύστημα.
Ο Οττο Caspari, ιστορικός, θαυμαστής του Γκαίτε και ένθερμος Τέκτων, συνδέει τον Γκαίτε και τον Schroeder στην αλλαγή της εργασίας στη Στοά «Amalia». Λέει:
Ο Frederich Ludwig Schroeder ήταν το άτομο που έκανε την εμφάνισή του ως μεταρρυθμιστής του Ελευθεροτεκτονισμού. Πήγε επίσης στην Βαϊμάρηr και κατάφερε να πείσει τον Γκαίτε και τον Δούκα Carl Augustus να ενδιαφερθούν για το Σύστημά του. Η Στοά «Amalia» απεδέχθη το Σύστημα του Schroeder και το 1808 η Στοά αφυπνίσθη εκ νέου.
Το "Jachin και Boaz" μπορεί να βρεθεί σε οποιαδήποτε καλή Τεκτονική βιβλιοθήκη. Ο σύγχρονος Τέκτων θα αποζητήσει σε αυτό πολλά που γνωρίζει και θα βρει επίσης πολλά που δεν τα γνωρίζει ως Τεκτονισμό. Θα δει όμως ότι πολλές βασικές Τεκτονικές αρχές εκτίθενται εκεί.
Ο Γκαίτε παρέμεινε στο πλήρωμα της Στοάς «Amalia» μέχρι την ημέρα του θανάτου του. Αυτό που ήταν για εκείνον το «νέο Σύστημα» πρέπει να τον γοήτευσε πολύ περισσότερο από το «Τυπικό του Ακριβούς Κανόνος». Σε μας που είμαστε κληρονόμοι του πλούσιου Τυπικού και Συμβολισμού του Preston, Oliver, Desaugliers και άλλων φαίνεται συνοψισμένο, συντομευμένο, λακωνικό όπως είναι ο Τεκτονισμός στο «Jachin και Boaz». Εξακολουθεί όμως να είναι Τεκτονικό, πράγμα που είναι δύσκολο να πούμε, υπό το φως που οι σύγχρονοι βλέπουμε τα πράγματα, για το «Τυπικό του Ακριβούς Κανόνος». Οπωσδήποτε, ο Γκαίτε αγκάλιασε το Σύστημα του Schroeder ως τον γνήσιο και Αρχαίο Ελευθεροτεκτονισμό, και ήταν αυτό που επηρέασε και τη ζωή του και το έργο του.
Επειδή Γκαίτε ήταν οπαδός του Spinoza, ανίδεοι φανατικοί τον κατηγόρησαν ψευδώς για αθεϊσμό, μια γελοία και αβάσιμη κατηγορία. Κανένας δεν βρίσκει σήμερα τον Spinoza αθεϊστή. Όποιος διάβασε Γκαίτε δεν βρίσκει τίποτα άλλο παρά ένα ταπεινό άτομο που θαυμάζει το μεγαλείο μιας φύσης που δεν μπορεί να κατανοήσει. Ο Γκαίτε στέκει έντρομος μπροστά στη δημιουργία. Οι χαρακτήρες του τυφλώνονται συχνά από το μεγαλείο του Κόσμου. Ο Γκαίτε σεβάστηκε τη Βίβλο αλλά, επειδή δεν μπόρεσε να αποδεχθεί το στενό διαχωρισμό του Θεού και του Παραδείσου, που ήταν το θέμα συζήτησης της εποχής του, έχει θεωρηθεί από τους ανίδεους ότι έχει αρνηθεί τον Ύμνο στο Θεό για το Έργο του, από ένα πνεύμα σεβασμού για τη φύση και τα θαύματά της.
Σε όλες τις εργασίες αυτού του μεγαλύτερου των γερμανών ποιητών - μια μεγαλοφυΐα έτσι καταπληκτική που συχνά εξομοιώνεται με τον Shakespeare - είναι αμέτρητες οι Τεκτονικές σκέψεις, ιδέες, αναφορές και νύξεις. Μερικές από αυτές, όπως εκείνες που συναντάμε στον Kipling, είναι προφανώς συνειδητές και σκόπιμες. Άλλες - και αυτές είναι που ο Τέκτων μελετητής του Γκαίτε αγαπά καλλίτερα - είναι προφανές ότι έχουν μπει χωρίς πρόθεση. Δεν είναι παρά μόνο η πνοή στο ποίημα ή δράμα εκείνων των ιδεών της ζωής και του θανάτου. Και στη συνέχεια, ηθικές αρχές και ηθικό δόγμα, που του εντυπώθηκαν από τον Τεκτονισμό και ήταν μέρος της ζωής Γκαίτε.
Στους αγγλόφωνους τέκτονες η καλύτερη γνωστή μασονική εργασία του Γκαίτε είναι το σύντομο ποίημα "Τεκτονική Στοά" που μπορεί να βρεθεί σε οποιαδήποτε συλλογή των εργασιών του Γκαίτε, και στον εικοστό τόμο της «Μικρής Τεκτονικής Βιβλιοθήκης». Δίνεται στο σύνολο εδώ, όχι μόνο για λόγους σύντομης συζήτησης, αλλά επειδή, από κάποιο ανεξήγητο και περίεργο σφάλμα, οι πρώτες πέντε γραμμές, που είναι η κεντρική ιδέα ολόκληρου του ποιήματος, παραλείπονται στην εγκυκλοπαίδεια του Mackey, έκδοσις Clegg (1929).
Τεκτονική Στοά


Η πορεία των ΤεκτόνωνΕίναι ένας Τρόπος ΖωήςΚαι επιμένουμεΌλες τις μέρεςΟι άνδρες σ΄αυτό τον κόσμο
Το μέλλον κρύβειΧαρά και θλίψη,Εξακολουθούμε εμπρός,Το μηδέν που είναι εκεί,Το μπροστά μας, μας τρομάζει
Και επίσημη μπροστά μαςΜε πέπλο σκεπασμένη η σκοτεινή πύλη.Το τέρμα όλων των θνητών.Τα αστέρια πάνω μας είναι σιωπηλά,Και σιωπηλοί οι τάφοι από κάτω μας.
Ατενίζει σταθεράτο προμήνυμα του τρόμου,το φάντασμα της ΑμαρτίαςΣαστίζει και ο πιο γενναίοςαπό αμφιβολία και ανησυχία.
Αλλά ακούγονται οι φωνέςΑκούγονται οι ΣοφίεςΟι Κόσμοι και οι Αιώνες"Επιλέξτε καλά η επιλογή σας είναισυνοπτική αλλά με διάρκεια αιώνια
"Εδώ μάτια σας θωρούν"στη διάρκεια της αιωνιότητας"Εδώ είναι η ολότητα,"που θα σας ανταμείψει."Εργάσου και μην απελπίζεσαι."




Κανένα σύντομο ποίημα δεν θα μπορούσε να εκφράσει πιο υπέροχα τον Τεκτονικό θρύλο και την Τεκτονική θεωρία - την συνέχεια από το «αμνημόνευτος χρόνος» - την τόσο μεγάλη ελπίδα ότι αν και ανεβαίνουμε την ελικοειδή κλίμακα της ζωής χωρίς να γνωρίζουμε εάν η χαρά ή η θλίψη είναι κρυμμένες στο μέλλον, ακόμα ανεβαίνουμε, πιέζοντας προς τα εμπρός, απτόητοι - από τον τρόμο και το φόβο του "απαίσιου τύραννου," ο άφωνος τάφος, το αφανέρωτο μυστήριο - από την άνεση και την ελπίδα των αθάνατων φωνών από τη σοφία, την εμπειρία, την ιστορία και τη φύση - από εκείνα τα "μάτια" από τα οποία "σε παρατηρούν" από το Πέραν (δεν μιλάει ο Τεκτονισμός για τον Παντεπόπτη Οφθαλμό;) – από αυτή " πληρότητα" του μέλλοντος που είναι δική μας εάν "επιλέγουμε καλά" – στιγμιαία επιλογή με διαρκές, ως την αιωνιότητα, αποτέλεσμα! Και τελικά, εκείνη η θαρραλέα, εμπνευσμένη παραίνεση στο κλείσιμο - "εργάσου" - και μην απελπίζεσαι!.
Είναι αδύνατο να συνοψίσουμε το δυνατό αλληγορικό δράμα του Faust σε μια παράγραφο, όπως και να κάνουμε το ίδιο πράγμα για τον Άμλετ. Ο Γκαίτε δεν εφηύρε τον χαρακτήρα του Faust, ούτε το μύθο "της πώλησής του στο διάβολο." Ο Faust ήταν πραγματικός ιστορικός χαρακτήρας, "αχρείος μάγος και αστρολόγος" για τον οποίο πολλοί μύθοι έχουν συλλεγεί. Το 1587, ο Faust εμφανίζεται ως ήρωας ενός δημοφιλούς βιβλίου στην ακμή της δύναμης και της γνώσης του. Πωλεί την ψυχή του στο διάβολο σε αντάλλαγμα για μια ζωή των απολαύσεων, της πολυτέλειας και της ικανοποίησης κάθε επιθυμίας του στη γη. Ο Γκαίτε πρόσθεσε στον παλαιό μύθο μια τρυφερή και τραγική ιστορία αγάπης και ύφανε με ένα φιλοσοφικό περιεχόμενο εξ ολοκλήρου ξένο με το υλικό που ξεκίνησε σαν μια ιστορία των γιαγιάδων, επεκτάθηκε σε μια πλοκή για κουκλοθέατρο, και έγινε τελικά ένα δημοφιλές βιβλίο. Κάνει τον Faust έναν σπουδαστή και έναν φιλόσοφο, αλλά και ένα άτομο με τις όλες ανθρώπινες επιθυμίες. Ο Μεφιστοφελής είναι ο πανούργος και απατηλός εκμαυλιστής. Η Μαργαρίτα είναι μέρος του δολώματος. Σε όλη την τραγωδία η προσπάθεια για την υπεροχή μεταξύ καλού και του κακού γίνεται προφανής, ακριβώς ως στο Τεκτονικό δράμα. Εδώ είναι που ο οξύς μελετητής του Τεκτονισμού και εραστής του Γκαίτε βρίσκει τόσες πολλές σχέσεις μεταξύ της σκέψης του ποιητή και των διδασκαλιών του Τεκτονισμού. Όπως και στο μύθο του Hiram Abif, ο Faust επιτέλους διαπιστώνει ότι το κακό μπορεί να μην πολεμάει για πάντα με επιτυχία το καλό. Η τελική και μεγαλύτερη ικανοποίησή του δεν βρίσκεται στην ικανοποίηση του «εγώ», που σημαίνει θάνατο για την ψυχή, αλλά στην εργασία για την ανθρωπότητα.
Διαφορά της γλώσσας, του Τυπικού, και της ηλικίας. Ας κάνουμε Τεκτονικό παραλληλισμό στο έργο του Γκαίτε με την ιστορία και το Τυπικό που γνωρίζουμε, οποιονδήποτε κυριολεκτικό παραλληλισμό. Μια τέτοια σπουδή για ένα συγγραφέα, δεν είναι για αυτόν που σκέπτεται πεζά, χωρίς φαντασία. Το να διαβάσει κανείς Γκαίτε κατά γράμμα, είναι το ίδιο με το να αναλύσει τον μονόλογο του Άμλετ ως γνώση των φυσικών φαινομένων του ύπνου! Το να συζητήσει κανείς το μύθο του Hiram Abif πεζά, ο Μύθος θα χάσει πλήρως τη σημασία του και την ομορφιά του. Ο μεγάλος χαρακτήρας του Γκαίτε, ο Faust, είναι μια αλληγορία. Αλληγορικά ο Faust και ο Hiram δεν είναι ανόμοιοι. Αν και ο ένας πρώτα αντιστέκεται ενώ ο άλλος αρχικά ενδίδει στον απαιτητικό πειρασμό, στο τέλος το ίδιο μάθημα διδάσκεται και από τους δύο - ότι η αλήθεια υπερνικά το λάθος και το κακό, και ότι το Θείο είναι πάντα μέσα μας ενώ εμείς το αναζητούμε μακριά.
Όμως, δεν είναι μόνο στον Faust, το μεγαλύτερο από τα έργα του, όπου ο ενδιαφερόμενος Τέκτων θα ανακαλύψει επίδραση της Βασιλικής Τέχνης στον μεγάλο Γερμανό ποιητή. Η εξέλιξή του, κατά τον Wilhelm Meister, είναι μέσω αυτού που μπορεί να κληθεί περίοδος μαθητείας (τουλάχιστον είναι περίοδοι διδασκαλίας) σε ένα στάδιο "περαιτέρω φωτός" στο οποίο μαθαίνει ότι μόνο με σεβασμό προς το Θεό, ο άνθρωπος και ο εαυτός μας μπορούν να οικοδομήσουν ένα σταθερό χαρακτήρα . Ο Werther, ο Edmont και ο Gotz von Berlichingen, είναι όλοι τους δείγματα του ενδιαφέροντος του ποιητή για την εσωτερική, πνευματική, ελευθερία. Η Ιφιγένεια απορρίπτει τους παραδοσιακούς φραγμούς της φυλής και της θρησκείας, ακριβώς όπως κάνει και ο Τεκτονισμός σήμερα (και το κάνει από την Μητρική Μεγάλη Στοά του 1717). Και ο ποιητής και η Αδελφότητα υποστηρίζουν το δικαίωμα του ατόμου να δημιουργήσει το δικό του πνευματικό νήμα της στάθμης. Στον Tasso ο ήρωας απειλείται σοβαρά από την πολιτική και κοινωνική ισχύ, αλλά τις υπερνικά με την πίστη του στον Θεό και τις εσωτερικές δυνάμεις που Εκείνος του έδωσε.
Μπορεί να υποστηριχτεί ότι καθώς αυτά τα θέματα είναι προσφιλή στους ποιητές και συγγραφείς όλων των αιώνων, δεν υπάρχει λόγος να αποδοθεί Τεκτονική προέλευση και επιρροή στις εργασίες του Γκαίτε, ούτε και ότι ο Shakespeare πρέπει να υπήρξε Τέκτων επειδή σε πολλά από τα έργα του η αλήθεια υπερνικά το ψέμα, το άδικο νικιέται από το δίκαιο και η αρετή θριαμβεύει στο κακό. Η διαφορά όμως είναι ότι ξέρουμε πως ο Γκαίτε είχε ιδιαίτερο ενδιαφέρον για τον Τεκτονισμό και ήταν ένας στοχαστής και φλογερός Τέκτων.
Η Στοά «Amalia» γιόρτασε την πεντηκοστή επέτειο της εισδοχής του με τον ηλικιωμένο αλλά ακόμα γεμάτο σφρίγος ποιητή που συμμετείχε στον εορτασμό. Γι΄ αυτό το σημαντικό γεγονός στη ζωή Γκαίτε, ο Αδ\ Otto Caspari έχει πολύ όμορφα γράψει: "Στα γηρατειά του παραμένει το πνευματικό κέντρο της Στοάς «Amalia» ".
Ήταν μια άγια, καθαγιασμένη, ημέρα όταν γιόρτασε ο Γκαίτε την πεντηκοστή επέτειό του στη Στοά της Βαϊμάρης. Εκεί στάθηκε, ο μεγάλος και σεβάσμιος ποιητής, ο άνθρωπος που είχε ζήσει για να δει τόσα πολλά - το σύμβολο της αληθινής και γνήσιας ανθρώπινης αγάπης, χωρίς υποκρισίες, εξομολογούμενος ανοικτά τις ανθρώπινες αδυναμίες του, αλλά στηριζόμενος στην ευγενή, καλή και άφθαρτη καρδιά του, ή αυτό που αποκαλούσαν «καρδιά του Γκαίτε» και που λίγοι άνθρωποι την ήξεραν. Ήταν τόσο μεγάλη όσο και η διάνοιά του, την οποία καθένας ξέρει.
Πρέπει να ήταν μια εντυπωσιακή στιγμή, όταν ο μεγάλος γέρων Τέκτων, μετά από πολυάριθμες επευφημίες, ανταποκρίθηκε με ένα Τεκτονικό ποίημα πού μας δείχνει καθαρά το πώς αυτός, ένας ηλικιωμένος άνδρας, διατήρησε την αιώνια νεότητα και αγάπη στην καρδιά του. Εγκωμίασε τον Ελευθεροτεκτονισμό ως την πλέον θαυμάσια και αθάνατη ένωση της ανθρωπότητας.
Δύο χρόνια μετά ο Γκαίτε κλήθηκε στην Αιώνια Ανατολή, στις 22 Μαρτίου, 1832.
Είναι συγκινητικό και συνάμα πολύ ωραίο το ότι οι τελευταίες του λέξεις ήταν Τεκτονικές – Τεκτονικές στην γλώσσα της Βασιλικής Τέχνης όλων των Ελευθεροτεκτόνων, όλων των χωρών και όλων των Τύπων που γνωρίζουμε. Ίσως αυτή η κραυγή δεν ήταν τίποτε περισσότερο από μια φυσική ανάγκη για δυνατότερο φωτισμό μιάς και τα μάτια του σκοτείνιαζαν. Αλλά, σκεπτόμενοι τη ζωή του και τα καταπληκτικά δώρα που έκανε στην ανθρωπότητα, την ορμή που είχε για μάθηση, για γνώση, να φθάσει έξω, στο άγνωστο για τη λύση όλου του μυστηρίου, που συναντάμε μέσα σε πολλά από τα ποιήματα και τα δράματά του, είναι δύσκολο να σκεφτεί κανείς τίποτε άλλο παρά σαν συμβολισμό του ανθρώπου, του έργου του, του Ελευθεροτεκτονισμού και του χαρακτήρα του. Με την τελευταία πνοή του, ο Γκαίτε φώναξε την αθάνατη φράση "περισσότερο φως!"



Πηγή: http://www.filotis.org/keimena_tektonismos.htm

Posted in: