Οι συντεχνίες στην μεσαιωνική Ελλάδα

Στο Βυζαντινό Κράτος, τα Επαγγελματικά Σωματεία των Οικοδόμων απέκτησαν θρησκευτικό περιεχόμενο, καθώς συνδέονται άμεσα με το έργο της κοινωνικής αλληλεγγύης, της ευπορίας και της φιλανθρωπίας που εκφράζονται από Αδελφάτα.

Τα Σωματεία αυτά πέρασαν στην εποχή της τουρκοκρατίας και έγιναν γνωστά με το όνομα «ισνάφια» και όχι μόνο διατήρησαν τη θρησκευτική τους δραστηριότητα, αλλά παράλληλα ανάπτυξαν αξιόλογη κοινωνική και πνευματική δράση.

Ειδικότερα:

Μετά την Άλωση, οι επαγγελματίες όχι μόνο οργανώθηκαν για λόγους επιβίωσης σε κλειστές Συντεχνίες, αλλά επιδίωξαν και την τοπική τους συσπείρωση.

Οι Πόντιοι λ.χ. ασχολούμενοι κυρίως με την κατεργασία των μετάλλων, κατοικούσαν σε ιδιαίτερη περιοχή της Πόλης, την περιοχή των Χαλκέων και οι Μαδύτιοι, Χτίστες και Κονιάτες στη συνοικία της Βλάγκας.

Όπως γινόταν αντίστοιχα σε όλη τη Μεσαιωνική Ευρώπη, οι οργανωμένοι επαγγελματίες κατά την Τουρκοκρατία είχαν επινοήσει ιδιαίτερη συνθηματική γλώσσα την οποία κρατούσαν ζηλότυπα μυστική.

Η Συντεχνία των «Τεκτόνων» ειδικότερα που μας αφορά, ήταν και η πιο οργανωμένη.

Με εκλογές σε Γενική Συνέλευση, αναδείκνυαν τη «Δωδεκάρα» (Δώδεκα δηλαδή Μάστορες), η οποία με τη σειρά της εξέλεγε τον «Πρωτομάστορα», μια Σεβάσμια και αποδεκτή από όλους προσωπικότητα, την οποία τιμούσαν όχι μόνο οι ομότεχνοί της, αλλά και όλοι οι κάτοικοι της περιοχής.

Το Υπούργημά του ήταν τιμητικό και κατά συνήθεια άμισθο, είχε δε το προνόμιο να κρατάει σα σύμβολο αναγνώρισης και εξουσίας ξύλινο, σκαλιστό πήχη.

Ο Πρωτομάστορας επέβλεπε τις Τεκτονικές εργασίες, έπαιρνε τις παραγγελίες και «παζάρευε» και έκλεινε για λογαριασμό όλων τις συμφωνίες και τα εργολαβικά.

Στο τέλος της θητείας του , που ήταν ενιαύσια και μπορούσε να ανανεωθεί απεριόριστα, λογοδοτούσε για τη διαχείριση των χρημάτων και για τον προγραμματισμό των νέων έργων μπροστά σε ολόκληρη τη Συντεχνία.

Η κατάταξη των μελών της Συντεχνίας ήταν: Τσιράκι, Κάλφας, Μάστορας.

Οι Συντεχνίες είχαν δικό τους οίκημα, λάβαρο και σφραγίδες. Αναμειγνύονταν ενεργά στην εκλογή των Προκρίτων και των Δημογερόντων (ο Πρωτομάστορας ήταν συνήθως Δημογέροντας). Οι Συντεχνίες της Κωνσταντινούπολης λ.χ. τηρώντας Βυζαντινό προνόμιο, μετείχαν ενεργά στην εκλογή του Πατριάρχη.

Πέρα από τα επαγγελματικά τους συμφέροντα, οι Συντεχνίες ήταν έθιμο καθολικό, να επιδιώκουν την ίδρυση σχολείων και φιλανθρωπικών ιδρυμάτων.

Ο Πρωτομάστορας Μανωλάκης ο Καστοριανός λ.χ. ίδρυσε το 1661 το Παράρτημα της Πατριαρχικής Ακαδημίας, το «επιστημονικό» δηλαδή τμήμα.

Υπενθυμίζεται ότι ο Κοσμάς ο Αιτωλός, ίδρυσε σε τριάντα επαρχίες, διακόσια δημοτικά σχολεία και δέκα ελληνικά.

Oι ωραιότατοι αρχιτεκτονικοί ρυθμοί του Πηλίου, των Αμπελακίων, της Καστοριάς μας επιβεβαιώνουν για το πόσο τα Σωματεία αυτά ήταν ζωντανά και δημιουργικά μέχρι το τέλος του 19ου αιώνα


Πηγή:http://www.evilios.gr

Read More

ΟΙ ΙΠΠΟΤΕΣ ΤΗΣ ΜΑΛΤΑΣ

Οι Ιππότες της Μάλτας ήταν ένα μεσαιωνικό ιπποτικό και θρησκευτικό τάγμα, το οποίο στη διάρκεια της μακραίωνης ιστορίας του πήρε πολλά ονόματα. Αρχικά ονομάζονταν και Σπιταλιώτες ή Οσπιτάλιοι Ιππότες του Αγίου Ιωάννη της Ιερουσαλήμ, Ιππότες της Ρόδου ή απλώς Ιωαννίτες. Το τάγμα αυτό είναι ίσως το αρχαιότερο από τα ιπποτικά τάγματα. Το ίδρυσαν το 1048 ευσεβείς έμποροι από το Αμάλφι, προκειμένου να προσφέρουν στέγη, τροφή αλλά και περίθαλψη στους Λατίνους προσκυνητές του Πανάγιου Τάφου. Τότε ακόμα οι Άγιοι Τόποι βρίσκονταν κάτω από την κυριαρχία των μουσουλμάνων.

Μαζί με Λατίνους ιερωμένους έφτιαξαν απέναντι ακριβώς από τον Τάφο έναν ξενώνα (Hospes), από τον οποίο πήραν την προσωνυμία Οσπιτάλιοι (Milites Hospitalis S.Joannis Hierosolymitani). Μετά την απελευθέρωση της Ιερουσαλήμ από τους σταυροφόρους το 1099, πολλοί από αυτούς ενίσχυσαν τις τάξεις του τάγματος και αφοσιώθηκαν στην περιποίηση ασθενών. Ο ηγούμενος Gerard συνέταξε τότε τον ειδικό κανόνα με τον οποίο οι Ιωαννίτες αναλάμβαναν την υποχρέωση να στερηθούν κάθε αγαθό και να παραμείνουν φτωχοί και αγνοί και πιστοί. Ο Λατίνος Πατριάρχης Ιεροσολύμων τότε ήταν αυτός που καθόρισε την περιβολή τους από μαύρο ράσο, στο αριστερό μέρος του οποίου, πάνω στο στήθος, υπήρχε λευκός σταυρός με οκτώ κόμβους (Σταυρός της Μάλτας). Μετά το θάνατο του πρώτου ηγούμενου, του Gerard (1118), το τάγμα απέκτησε τη στρατιωτική του μορφή. Οι Ιππότες του Αγίου Ιωάννη υπό την καθοδήγηση του δεύτερου ηγούμενου στη σειρά, του Raymond du Puy (Ραϊμόνδος ο Φρεαρίτης), και πρώτου πλέον Μεγάλου Μαγίστρου ορκίστηκαν να υπερασπίζονται μέχρι τελευταίας ρανίδας του αίματός τους την Αγία Γη από τις επιθέσεις των απίστων. Βλέπουμε λοιπόν εδώ ότι το τάγμα από ειρηνικό – αμυντικό που ήταν απέκτησε και μαχητικές προεκτάσεις .

Τα μέλη του τάγματος διαιρέθηκαν σε τέσσερις τάξεις:
α. τους Ιππότες της Δικαιοσύνης,

β. τους Εφημέριους ή Ιερείς,

γ. τους Υπηρέτες Αδελφούς και

δ. τους Δονάτους, οι οποίοι είχαν λιγότερες υποχρεώσεις από τα μέλη των τριών πρώτων τάξεων και ασχολούνταν κυρίως με τη γραφειοκρατία του τάγματος.

Τα μέλη των τεσσάρων τάξεων αναλάμβαναν την υποχρέωση της πενίας, της υπηρεσίας και της αγνότητας.

Η ιστορία των Ιπποτών από εκείνη την εποχή μέχρι τα μέσα του 16ου αιώνα υπήρξε μια συνεχής πάλη κατά των εχθρών της χριστιανικής πίστης. Το 1187 ο Σάλαντιν ανακατέλαβε την Ιερουσαλήμ και εξανάγκασε τους Ιππότες να καταφύγουν στην Πτολεμαΐδα (Άγιος Ιωάννης της Άκρας), όπου παρέμειναν εκεί για έναν περίπου αιώνα, πριν εξαναγκαστούν να εγκαταλείψουν οριστικά τους Αγίους Τόπους και να εγκατασταθούν στην Κύπρο. Τελικά στις 15 Αυγούστου του 1310, υπό την ηγεσία του Μεγάλου Μαγίστρου Fulk de Villaret και με τη συγκατάθεση του πάπα Κλήμεντα, οι Οσπιτάλιοι μετέφεραν την έδρα τους στη Ρόδο (Ιππότες της Ρόδου). Κληρονόμησαν την περιουσία των Ναϊτών μετά τη διάλυση του τάγματος των τελευταίων, ενώ τα πρώτα χρόνια της παραμονής τους στη Ρόδο προχώρησαν σε αναδιοργάνωση του τάγματος. Συγκεκριμένα είχαν ενισχύσει τα Διοικητήριά τους (Κουμανταρίες) σε όλη την Ευρώπη, τα οποία λειτουργούσαν ως κέντρα στρατολόγησης και εκπαίδευσης νέων ιπποτών, αλλά και ως ταμεία του τάγματος, αφού με τα έσοδά τους οι Κουμανταρίες ενίσχυαν τη λειτουργία του.
Το 1320 το Μέγα Συμβούλιο του Τάγματος, που συγκλήθηκε στο Μονπελιέ της Γαλλίας υπό το Μεγάλο Μάγιστρο Villanova, αποφάσισε τη διαίρεσή του σε οκτώ Γλώσσες με ιδιαίτερο διοικητή.

Οι Γλώσσες και οι διοικητές τους ήταν οι εξής:

•Γλώσσα της Προβηγκίας υπό το Μέγα Ταξιάρχη

•Γλώσσα της Οβέρνης υπό το Μέγα Μαρεσάλη

•Γλώσσα της Γαλλίας υπό το Μέγα Οσπιτάλιο

•Γλώσσα της Αραγόνας υπό το Μέγα Διατηρητή

•Γλώσσα της Ιταλίας υπό το Μέγα Ναύαρχο

•Γλώσσα της Γερμανίας υπό το Μέγα Βάιλο

•Γλώσσα της Καστίλης υπό το Μέγα Καγκελάριο

•Γλώσσα της Αγγλίας υπό το Μέγα Τουρκόπουλο

Στις 20 Δεκεμβρίου του 1522 οι Οθωμανοί Τούρκοι με επικεφαλής το σουλτάνο Σουλεϊμάν το Μεγαλοπρεπή κατέλαβαν τη Ρόδο, αλλά επέτρεψαν στους ιππότες να αναχωρήσουν με τον οπλισμό και τους θησαυρούς τους. Έπειτα από επταετή περιπλάνηση κατέληξαν στη Μάλτα, την οποία τους παραχώρησε ο αυτοκράτορας Κάρολος ΕΔ . Εκεί παρέμειναν μέχρι το 1798, όταν ο τότε Μέγας Μάγιστρος Louis de Hompesch παρέδωσε το νησί στον Ναπολέοντα. Στη συνέχεια οι εναπομείναντες ιππότες διασκορπίστηκαν σε διάφορες ευρωπαϊκές χώρες. Το 1798 σηματοδοτεί το ουσιαστικό τέλος του τάγματος, με τη μορφή τουλάχιστον που δημιουργήθηκε.

Πηγή:http://masterchrisblog.wordpress.com

Read More

Johan Julius Christian Sibelius

O Jean Sibelius (Johan Julius Christian Sibelius) είναι ένας από τους μεγαλύτερους συνθέτες της Φινλανδίας αλλά και γενικότερα του 20ου αιώνα. Γεννήθηκε το 1865 στην Χάμεενλινα και έζησε μέχρι το 1957. Αν και δεν προερχόταν από οικογένεια μουσικών, όπως βλέπουμε σε συνθέτες σαν τον Μότσαρτ ή τον Μπαχ, αλλά ούτε και η ίδια η Φινλανδία χαρακτηριζόταν από τη μουσική της ιστορία, ο ίδιος μπόρεσε και ασχολήθηκε με τη μουσική σύνθεση.


Η Φινλανδία, που μέχρι και το 1809 ήταν ενωμένη με τη Σουηδία, αναζητούσε μία εθνική ανεξαρτησία, μιας και αποτελούσε μέρος της Ρωσίας. Η προσπάθεια για τη δημιουργία της δικής της κουλτούρας είχε ξεκινήσει. Ο Sibelius σπούδασε στο Ελσίνκι, στην πρώτη σχολή που είχε δημιουργηθεί και διδασκόταν η φινλανδική γλώσσα. Εκεί γνώρισε τη φινλανδική λογοτεχνία και ιδιαίτερα το εθνικό έπος Καλεβάλα, ένα έπος που σχεδόν σε όλη τη μουσική του πορεία είχε αποτελέσει ανεξάντλητη πηγή έμπνευσης. Αν και ο ίδιος προοριζόταν από την οικογένειά του για σταδιοδρομία νομικού, σύντομα εγκατέλειψε τις σπουδές του, για να αφιερωθεί στη μουσική.

Από μικρός έπαιζε βιολί και η επιθυμία του ήταν να γίνει βιολιστής, στην πορεία όμως συνειδητοποίησε ότι οι ικανότητές του στη μουσική σύνθεση ήταν πολύ μεγαλύτερες. Έτσι αφοσιώθηκε σe αυτό. Μεγάλο ρόλο, σε αυτή την αλλαγή, έπαιξε ο Martin Wegelius. Ο Wegelius ήταν αυτός που ίδρυσε την πρώτη μουσική ακαδημία της Φιλανδίας, το 1882. Με την καθοδήγηση λοιπόν αυτού του ανθρώπου συνέθεσε πολλά έργα μουσικής δωματίου και ενόργανης μουσικής. Εικοσιπέντε χρονών περίπου εγκατέλειψε την Φινλανδία και πήγε στο Βερολίνο, όπου και μελέτησε δίπλα στον Albert Becker. Από το 1890 και μετά συνέχισε τις μουσικές του σπουδές στη Βιέννη.

Δάσκαλός του ήταν ο Ούγγρος συνθέτης Karl Goldmark. Κοντά του έμαθε πολλά πράγματα για τον τρόπο που διευθύνεται μια ορχήστρα. Εκεί ξεκίνησε μια νέα πορεία για τον Sibelius. Μέχρι τότε ήταν ένας συνθέτης μουσικής δωματίου. Στη Βιέννη έγινε και συνθέτης συμφωνικής ορχήστρας. Η πόλη αυτή όμως είχε κι ένα άλλο αντίκτυπο στον ψυχισμό του συνθέτη. Του ξύπνησε το ενδιαφέρον για τη Φινλανδία, για τη λογοτεχνία της, για τη γλώσσα της. Από εκεί και μετά αφοσιώθηκε στη μελέτη του μυθικού έπους "Καλεβάλα" και ανακάλυψε ένα νέο μυθικό κόσμο. Όπως έλεγε και ο ίδιος, το έπος αυτό ήταν σαν τη μουσική. Αποτελούνταν από ένα κύριο θέμα και διάφορες παραλλαγές του. Όταν επέστρεψε στη Φινλανδία συνέθεσε το πρώτο μεγάλο του έργο, το "Κουλέρβο", από τον ομώνυμο τραγικό ήρωα. Η πρεμιέρα του έγινε τον Απρίλιο του 1892 και είχε πολύ μεγάλη επιτυχία. Ήταν αυτό που τον έκανε γνωστό στον κόσμο. Σε αυτή τη συμφωνία φαίνεται αρκετά έντονα η επιρροή που είχε από τον Tsaikowsky.

Στη συνέχεια ακολούθησαν πολλά μεγάλα έργα, όπως το Εν Σάγκα(1892), το Καρελια(1893) και Ο κύκνος της Τουονέλας(1893). Το συμφωνικό του ποίημα "Φινλανδία"(1900) ήταν αυτό που τον έκανε γνωστό στον κόσμο. Από εκεί και ύστερα τον καλούσαν να συμμετάσχει σε πολλές μουσικές διοργανώσεις.

Ο Sibelius όμως, αν και έδωσε κάποιες συναυλίες σε διάφορες χώρες, προτίμησε να αποσυρθεί από το Ελσίνκι γιατί, όπως έλεγε ο ίδιος, "στο Ελσίνκι η μουσική πέθαινε μέσα μου". Αυτό το έκανε το 1904 μαζί με τη γυναίκα του Αino Jarnefelt, όταν πήγε στην απομακρυσμένη αγροικία του στο Γέρβενπεε και έμεινε για το υπόλοιπο της ζωής του.

Έγραψε περίπου 100 σόλο τραγούδια και 7 συμφωνίες. Πέρα από τα έργα που αναφέρθηκαν παραπάνω, κάποιες άλλες χαρακτηριστικές συνθέσεις του είναι οι "Ιστορικές στιγμές", το πένθιμο εμβατήριο "Εις μνήμην", ο "Βάρδος", η σουίτα "Λεμινκέινεν", το τρίτο μέρος της οποίας είναι ο περίφημος "Κύκνος του Τουονέλα", "Η κόρη της Πογιόλα", "Ταπιόλα", το "Valse Triste", που παίχτηκε σε όλη την Ευρώπη και έκανε το όνομά του ακόμα πιο γνωστό απ' όσο τον είχε κάνει το συμφωνικό ποίημα "Φινλανδία".

Επίσης έγραψε πολλά έργα που προορίζονταν για το θέατρο, αλλά και διάφορα κονσέρτα και σονάτες για βιολί και άλλα για πιάνο ή για έγχορδα, όπως το κονσέρτο για βιολί (1904), που ήταν ουσιαστικά ένα αντίο στο ρομαντισμό του 19ου αιώνα. Από τις πολυάριθμες συνθέσεις του οι 7 συμφωνίες είναι αυτές που καταλαμβάνουν κεντρική θέση στο έργο του συνθέτη. Οι συμφωνίες 1,2,3 (1899-1907) χαρακτηρίζονται από την καθαρότητα και την ευθυμία στις μελωδικές γραμμές, σε αντίθεση με την αμφιλεγόμενη τέταρτη συμφωνία(1911), όπου κυριαρχούν πιο σκοτεινά και βαριά τονικά μοτίβα. Στις τρεις τελευταίες συμφωνίες διαφαίνεται περισσότερο η μουσική ωριμότητα του συνθέτη.

Ο Sibelius θεωρείται ένας από τους τελευταίους ρομαντικούς. Θεωρήθηκε αρκετά συντηρητικός για τον 20ο αιώνα, αν και πολλές συνθέσεις του αποδείκνυαν το αντίθετο! Το σίγουρο είναι ότι αποτελεί ένα παράδειγμα συνθέτη, που αναπτύχθηκε και εξελίχθηκε πέρα από τις μεθόδους της εποχής του και μπόρεσε να δημιουργήσει ένα δικό του είδος σύνθεσης. Μαζί με τον Nielsen μπόρεσαν να δημιουργήσουν ένα νέο είδος νεοκλασικισμού. Όπως έλεγε και ο ίδιος, ήθελε να προσφέρει στο κοινό "αγνό νερό" αντί για περίτεχνα μουσικά κατατόπια, κάτι που θα περίμενε κάποιος από ένα μουσικό της εποχής του βλέποντας την πορεία που είχε πάρει η μουσική τότε. Σημαντικός παράγοντας για τη στάση του αυτή, ήταν η αντίδρασή του (όπως και πολλών άλλων συνθετών της γενιάς του) στην επιρροή που ασκούσε εκείνο τον καιρό ο Wagner. Επίσης φανερή είναι και η επιρροή του από την παραδοσιακή μουσική της Φιλανδίας,γι΄ αυτό και βλέπουμε στις περισσότερες συνθέσεις του ρυθμούς και μελωδίες που είναι χαρακτηριστικές της λαϊκής ποίησης και μουσικής.

Όπως και πολλοί άλλοι σύγχρονοί του, στο χώρο της τέχνης και όχι μόνο, είχε ιδιαίτερες σχέσεις με τον εσωτερισμό, αλλά κυρίως με τη Θεοσοφία αλλά και με κάποιες σχολές τεκτόνων. Μάλιστα το έργο του "Μusique Religieuse" το είχε αφιερώσει σε κάθε έναν από τους βαθμούς μύησης που συναντάμε στους τέκτονες, όπου και ήταν μέλος.

Χαρακτηριστική είναι επίσης η δύναμη που ασκούσε πάνω του η φύση<. Από μικρό παιδί τη λάτρευε. Αυτός ήταν και ο λόγος που είχε εγκαταλείψει το Ελσίνκι κι εγκαταστάθηκε σε μια κατοικία όπου μπορούσε να έχει άμεση επαφή με τη φύση. Ήταν για αυτόν μια μυστική, ποιοτική δύναμη.

Η μουσική του πάντως επηρέασε ιδιαίτερα την πορεία της ίδιας της Φιλανδίας προς την ανεξαρτησία. Η Φινλανδία το 1917 πέτυχε την ανεξαρτησία της, καθώς αποτελούσε μέχρι τότε μέρος της Ρωσίας. Το έργο του "Φινλανδία" ήταν ένα σύμβολο προσφοράς στον αγώνα της για την ανεξαρτησία. Ένα μέρος του έργου αυτού αποτελεί και τον εθνικό ύμνο της χώρας. Το 1937, όταν ο Sibelius έκλεινε τα 70 του χρόνια, παρουσιάστηκε για τελευταία φορά στο κοινό.

Περίπου 7000 άνθρωποι, μεταξύ των οποίων ήταν και ο πρόεδρος της χώρας αλλά και άλλες αξιοσημείωτες προσωπικότητες, παρακολούθησαν το κονσέρτο για τα γενέθλιά του. Το 1957 πέθανε δοξασμένος και κηδεύτηκε σαν εθνικός ήρωας. Ο Sibelius είχε γίνει το σύμβολο της Φιλανδικής μουσικής και της ίδιας της Φινλανδίας. Άξιο αναφοράς είναι το γεγονός ότι η μουσική ακαδημία στο Ελσίνκι, όπου σπούδασε και όπου ακόμα και σήμερα είναι μια από τις καλύτερες στην Ευρώπη, από το 1939 ονομάστηκε Ακαδημία "Sibelius".

Πήγη:Νεα Ακρόπολη

Read More

ΚΟΙΝΗ ΔΗΛΩΣΗ - ΜΕΛΩΝ Σ:.Στ:. ΚΑΠΟΔΙΣΤΡΙΑΣ 68 υπ’αριθμ. 4 (Ηνωμένη Μεγάλη Σοά της Ελλάδας)

Οι κάτωθι, Αξ:. Αξ:. και μέλη της Σ:.Στ:. «ΚΑΠΟΔΙΣΤΡΙΑΣ 68» υπ. Αρ. 4, υπό την Ηνωμένη Μεγάλη Στοά της Ελλάδος, σήμερον την 10ην Ιουνίου 2010, συναποφασίσαμε, μετά από συζήτηση, όπως συνεχίσουμε να ακολουθούμε τις αρμονικές κρούσεις της σφύρας του Μεγ:. Διδ:. Ευσταθίου Λιακοπούλου, συμβουλευόμενοι την Τεκτ:. Σοφίαν του και υπό την καθοδήγησή του, εφαρμόσουμε τις αποφάσεις της Ολομελείας της Ηνωμένης Στοάς της Ελλάδος κατά την 26η Απριλίου 2010.


Με την παρούσα από κοινού δήλωση μας, καλούμε τον Σεβ:. Διδ:. και τα υπόλοιπα μέλη της Σ:.Στ:., όπως λάβουν σοβαρά υπόψιν την απόφαση μας και πράξουν τα δέοντα, ούτως ώστε να στηριχθεί η προσπάθεια του Μεγ:.Διδ:. Ευσταθίου Λιακοπούλου, επ’ αγαθώ των εν Κανονικότητι Τεκτόνων.

Read More

Βαρόνος Φον Κνίγκε

Βαρόνος Φον Κνίγκε (Adolph Franz Friedrich Ludwig Knigge, Bredenbeck, 16 Οκτωβρίου 1752 – Bremen, 6 Μαϊου 1796).
Γερμανός βαρόνος (στα γερμανικά «freiherr»), ταλαντούχος συγγραφέας και ποιητής, ορθολογιστής, ελευθεροτέκτονας και στέλεχος των «Πεφωτισμένων» («Ιλλουμινάτι»).
ΠΡΩΤΑ ΧΡΟΝΙΑ
Γεννήθηκε στο Μπρέντενμπεκ (Bredenbeck) του Αννόβερου από οικογένεια ευγενών, σπούδασε νομικά στο Γκαίτινγκεν (Göttingen) από το 1769 έως το 1772, έγινε αυλικός στην Έσση - Κάσελ και το 1777 τοποθετήθηκε «Αρχιθαλαμηπόλος» («Kammerherr») στην Αυλή της Βεϊμάρης (Weimar). Λίγο πριν την λήψη του πτυχίου του, σε ηλικία μόλις 20 ετών, μυήθηκε στις 20 Ιανουαρίου 1772 στον Ελευθεροτεκτονισμό της «Αυστηρής Τήρησης» («Strikte Observanz») στην στοά του «Εστεμμένου Λέοντος» του Κάσελ (Kassel) και λίγο αργότερα σχετίστηκε για κάποιον καιρό με τον καθηγητή του Μαρβούργου (Marburg) Σραίντερ (Friedrich Joseph Wilhelm Schröder, 1733 - 1778), ο οποίος τον έβαλε στον χώρο του αποκρυφισμού, του Ροδοσταυρισμού και της αλχημείας. Τα επόμενα χρόνια πάντως, απηυδισμένος από την απολυταρχία που συναντούσε παντού, υιοθέτησε ριζοσπαστικές φιλελεύθερες απόψεις, απαρνήθηκε τον βαρονικό τίτλο του («freiherr») και τον αντικατέστησε με το ευφυολόγημα «der freie Herr Knigge» («ο ελεύθερος κύριος Κνίγκε»).
ΠΡΟΣΧΩΡΗΣΗ ΣΤΟΥΣ «ΠΕΦΩΤΙΣΜΕΝΟΥΣ»
Πιστεύοντας ότι το ανθρώπινο είδος έχει μέσω της Λογικής την ικανότητα να αυτοκυβερνάται, ο μόλις 27χρονος Αδάμ Βαϊσχάουπτ (Adam Weishaupt, 1748 - 1830, αναθρεμμένος από Ιησουϊτες μοναχούς και καθηγητής Φυσικού και Κανονιστικού Δικαίου στο πανεπιστήμιο του Ίνγκολσταντ, Ingolstadt) και τέσσερις ακόμη σύντροφοί του είχαν ιδρύσει στο Μόναχο της Βαυαρίας την πρωτομαγιά του 1776 την οργάνωση «Ένωση των Τελειοποιητών» («Bund der Perfektibilisten»), που αργότερα μετονομάστηκε σε «Τάγμα των Πεφωτισμένων» («Der Illuminatenorden», «Illuminati», «Ιλλουμινάτι») κατά τα μυστικά, ιεραρχικά και δομικά πρότυπα των Ιησουϊτών και αμέσως μετά είχαν επιχειρήσει διείσδυση στον Ελευθεροτεκτονισμό, τον οποίο ήδη από το 1774 ο Βαϊσχάουπτ θεωρούσε ανεπαρκή να πολεμήσει την θεοκρατία, αλλά χρήσιμο ως δομή για την διάδοση των ιδεών του ( για τον λόγο αυτόν ο Βαϊσχάουπτ μυήθηκε στις αρχές της επόμενης χρονιάς, δηλαδή του 1777, στην στοά «Theodor zum guten Rath» του Μονάχου).
Σκοποί της οργάνωσης των «Πεφωτισμένων» ήσαν «η αμοιβαία βοήθεια και υποστήριξη των μελών της, η επίτευξη του ανωτάτου βαθμού ηθικής και αρετής και η δημιουργία των προϋποθέσεων για την αλλαγή του κόσμου μέσα από την συνεργασία των ενάρετων ανθρώπων που θα τους κάνει ικανούς να αντισταθούν στην προέλαση του κακού και της αχρειότητας», αλλά απώτερος σκοπός ήταν η ανατροπή παντού στην Ευρώπη της χριστιανικής θεοκρατίας και των μοναρχικών απολυταρχιών, κάτι που για ένα πολύ βραχύ διάστημα και εντοπισμένο σε μερικές μόνον γαλλικές πόλεις θα πετύχαιναν εν μέρει έπειτα από κάποια χρόνια οι Γάλλοι «Ιακωβίνοι» (κάποιοι εικάζουν, δίχως όμως στοιχεία, ότι τα απομεινάρια των «Πεφωτισμένων» έπαιξαν δήθεν σημαντικό ρόλο στην προπαρασκευή της Γαλλικής Επανάστασης, ο δε Γράβιγγερ υποστηρίζει ότι εκπρόσωπός τους στην Γαλλία ήταν ο Μιραμπώ και σημειώνει ότι αυτό «εξηγεί ίσως τον αιφνίδιον και μυστηριώδη τρόπον του θανάτου του»).
Ο Κνίγκε προσχώρησε στους «Πεφωτισμένους» το 1780 υπό το ψευδώνυμο «Φίλων» («Philo»), ένωσε τις δικές του γνώσεις περί «Εσωτερισμού» με την στοχοθεσία του Βαϊσχάουπτ για πολιτική επανάσταση και έκανε πολλή δουλειά, ποιοτική όσο και ποσοτική, στην διαμόρφωση της ιδεολογίας, αλλά και των εσωτερικών τυπικών της οργάνωσης. Εκείνο που παρήγαγε (ήδη ολοκληρωμένο τον Ιανουάριο του 1782), συν την υψηλή υπόληψη που απολάμβανε στους ανώτερους κοινωνικούς κύκλους, συνετέλεσαν στην θεαματική αύξηση των μελών της οργάνωσης που μέχρι τις αρχές της άνοιξης του 1782 είχε αποκτήσει 500 περίπου μέλη. Επίσης ο Κνίγκε προχώρησε στην βελτίωση και καλύτερη τεκμηρίωση τής υποτιθέμενης προέλευσης της οργάνωσης από την αρχαιότητα (κλασικής για όλες τις μυστικές αδελφότητες), την οποία είχε εφεύρει ο Βαϊσχάουπτ, και καθιέρωσε 9 μυητικούς βαθμούς: Μαθητής, Εταίρος, Διδάσκαλος, Μείζων Πεφωτισμένος, Διευθύνων Πεφωτισμένος, Ιερεύς, Βασιλεύων, Μάγος και Βασιλεύς.

Με παρότρυνση του Βαϊσχάουπτ, που του προμήθευσε και τα σχετικά στοιχεία, ο Κνίγκε έγραψε το 1781 μια σειρά από άρθρα ενάντια στους «Ιησουϊτες» και τον Μάρτιο του 1781 τρία από αυτά είδαν το φως της δημοσιότητας μέσα από την έγκυρη επιθεώρηση του ευρύτατα σεβαστού καθηγητή του Γκαίτινγκεν Σλαίτσερ (August Ludwig Schlözer, 1735 - 1809). Εικάζεται μάλιστα από κάποιους ότι ο κατάλογος των προσόντων του κατάλληλου για να ενταχθεί στην οργάνωση, που αποδίδεται στον Βαϊσχάουπτ, στην πραγματικότητα έχει συνταχθεί από τον Κνίγκε: «Eκείνος που δεν κλείνει τα αυτιά του στους θρήνους της αθλιότητας, ούτε την καρδιά του στην ευσπλαχνία. Eκείνος που είναι φίλος και αδελφός όσων δυστυχούν. Eκείνος που έχει καρδιά πρόθυμη στην αγάπη και την φιλία. Eκείνος που αντέχει στις αντιξοότητες, δεν κουράζεται να φέρει σε πέρας το έργο που ανέλαβε, εκείνος του οποίου η ψυχή μπορεί να συλλάβει μεγάλα σχέδια. Eκείνος που περιφρονεί την αποδοκιμασία του πλήθους, όταν χρειαστεί να να υπερασπιστεί την αλήθεια και την αρετή, εκείνος που ακολουθεί αυτό που διατάσσει η καρδιά του. Eκείνος που δεν περιγελά τον ανήμπορο. Eκείνος που μισεί την οκνηρία. Eκείνος που δεν θεωρεί άχρηστη καμία γνώση». Την ίδια επίσης χρονιά (1781) ο Κνίγκε εξέδωσε με ψευδώνυμο δύο αντι-ιησουϊτικες μπροσούρες, τις «Μια Προειδοποίηση στους Γερμανούς Πρίγκιπες να φυλάσσονται από το πνεύμα και το μαχαίρι των Ιησουϊτών» («Avertissement aux princes allemands, pour les mettre en garde contre l'esprit et le poignard des Jésuites») και «Για στους Ιησουϊτες, τους Ελευθεροτέκτονες και τους Ροδόσταυρους» («Ueber Jesuiten, Freymaurer und deutsche Rosencreutzer»), την δεύτερη με το ψευδώνυμο «Joseph Aloys Maier» που υποτίθεται ότι ήταν πρώην «Ιησουϊτης».
Πολλές «προσωπικότητες» της συνομωσιολογίας (William T. Still, Nesta Webster, Gary Allen, κ.ά.) ισχυρίζονται μάλιστα ότι, με προτροπή του Κνίγκε, οι «Πεφωτισμένοι» ζήτησαν επίσημα στις 2 Δεκεμβρίου 1781 την αποδοχή τους από τον Ελευθεροτεκτονισμό και ότι αυτή όντως υλοποιήθηκε στις 16 Ιουλίου 1782, πρώτη ημέρα του συνεδρίου του Βίλχελμσμπαντ (Wilhelmsbad) που διεξήχθη από τις 16 Ιουλίου μέχρι τις την 1 Σεπτεμβρίου εκείνης της χρονιάς. Καθώς το προπαγανδιστικό υλικό των «Πεφωτισμένων» έφθασε και στην Γαλλία, την Αυστρία, την Ουγγαρία, την Ιταλία, την Ρωσία, την Πολωνία, τις Κάτω Χώρες, την Σουηδία και την Δανία, ο αριθμός των μελών έγινε πλέον τριψήφιος. Το 1783 προσχώρησε στους «Πεφωτισμένους» με το ψευδώνυμο «Ααρών» ο δούκας Φερδινάνδος του Μπράουνσβαϊγκ (Ferdinand, Duke von Brunswick, 1721 - 1792), ο πιο γνωστός ηγέτης του τότε ευρωπαϊκού Τεκτονισμού, καθώς και οι Γκαίτε (Johann Wolfgang von Goethe, 1749 – 1832, με το ψευδώνυμο «Άβαρις»), Νικολάϊ (Christoph Friedrich Nicolai, 1733 – 1811, με το ψευδώνυμο «Λουκιανός») και Χέρντερ (Johann Gottfried von Herder, 1744 – 1803, με το ψευδώνυμο «πάπας Δάμασος»).
ΑΠΟΧΩΡΗΣΗ ΑΠΟ ΤΟΥΣ «ΠΕΦΩΤΙΣΜΕΝΟΥΣ»
Από το 1783 όμως άρχισαν να φαίνονται σημάδια ρήξης ανάμεσα στους δύο άνδρες, μιας ρήξης που οριστικοποιήθηκε στις 20 Απριλίου 1784. Αποχωρώντας την ίδια ημέρα από τους «Πεφωτισμένους», ο Κνίγκε κατήγγειλε τον Βαϊσχάουπτ για «ιησουϊτισμό», αν και, πιστός στον όρκο του, υπέγραψε την 1η Ιουλίου ένα σύμφωνο να επιστρέψει στο Τάγμα όλα τα περιουσιακά στοιχεία και τα τυπικά που είχε μέχρι τότε στα χέρια του, διατηρώντας παράλληλα πάντα τον όρκο σιωπής του. Την ίδια εποχή αποσύρθηκε και από τον Ελευθεροτεκτονισμό και ασχολήθηκε από εκεί και πέρα μέχρι το τέλος του βίου του με την λογοτεχνία. Σε λίγο ήλθε η διάλυση της οργάνωσης από την βαυαρική μυστική αστυνομία.
Η ΔΙΑΛΥΣΗ ΤΩΝ «ΠΕΦΩΤΙΣΜΕΝΩΝ»
Για την διάλυση της οργάνωσης, που στις αρχές του 1784 είχε πια περισσότερα από 3.000 μέλη, κατέθεσαν στις αρχές οι είτε εγκάθετοι, είτε προδότες Johann Sulpitius Marquis de Cosandey ή «Ξενοφών», Vitus Renner ή «Αναξίμανδρος», Joseph von Utzschneider ή «Ελλάνικος Λέσβιος», Georg Maximilian Johann von Dillis ή «Τιμαγόρας» και Georg Grünberger ή «Αρχύτας».
Στις 22 Ιουνίου 1784, παρακινημένος από τον εγκάθετο «Ελλάνικο Λέσβιο» που είχε αποχωρήσει από τον Αύγουστο του 1783, ο δούκας της Βαυαρίας Κάρολος Θεόδωρος (Karl Theodor, 1724 - 1799) εξέδωσε έδικτο με το οποίο έθετε εκτός νόμου στην επικράτειά του όλες τις μυστικές κοινωνίες. Τον Οκτώβριο, οι «Ελλάνικος Λέσβιος», «Αρχύτας» και «Ξενοφών» παρέδωσαν στην μυστική αστυνομία εσωτερικά έγγραφα της οργάνωσης και λίστες μελών της και στις 2 Μαρτίου 1785 (ενώ ο Βαϊσχάουπτ είχε ήδη διαφύγει από τις 16 Φεβρουαρίου στο Ρέγκενσμπουργκ, Regensburg) με ένα συμπληρωματικό έδικτο ο δούκας ανανέωσε την απαγόρευση, ονομάζοντας αυτή την φορά ειδικά τους «Πεφωτισμένους» και επανήλθε στις 16 Αυγούστου με ένα ακόμη εναντίον τους έδικτό του. Στις 18 Ιουνίου και 12 Νοεμβρίου 1785 και ο ίδιος ο πάπας Πίος ο 6ος καταδίκασε την οργάνωση σε δύο επιστολές που απηύθυνε προς τον επίσκοπο του Φράϊζινγκ (Freising) της Βαυαρίας.
Στις 11 Οκτωβρίου 1786 η μυστική αστυνομία έκανε έφοδο στο σπίτι του «Πεφωτισμένου» βαρόνου και διπλωμάτη Τσβακ ή «Κάτωνα» (Franz Xavier von Zwack, 1755 - 1843) στο Λάντσατ (Landshut) και κατέσχεσε τον κρυπτογραφικό κώδικα της οργάνωσης, πλήθος τυπικών, ένα αθεϊστικό μανιφέστο, ένα σχεδίασμα για επέκταση με κλάδο γυναικών, δεκάδες αντίγραφα κρατικών σφραγίδων, ένα αρχείο 200 περίπου επιστολών ανάμεσα στα ηγετικά στελέχη και δεκάδες «ανατρεπτικά» βιβλία. Στις 16 Αυγούστου 1787 ο δούκας της Βαυαρίας εξέδωσε το τέταρτο και καταληκτικό έδικτο ενάντια στους «Πεφωτισμένους», ορίζοντας ποινές για τα μέλη τους από δήμευση περιουσίας και ισόβια εξορία έως θανατική ποινή. Παρά την υπεράνθρωπη προσπάθεια τού εναπομείναντος ηγέτη των «Πεφωτισμένων» Μπόντε (Johann Joachim Christoph Bode, 1730 - 1793) να διατηρήσει ζωντανά, από την Βεϊμάρη όπου είχε καταφύγει, τα εκτός Βαυαρίας παραρτήματα της οργάνωσης, αυτά έπεσαν πολύ σύντομα σε παρακμή και τα τελευταία διαλύθηκαν το 1789.
ΤΑ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΧΡΟΝΙΑ
Οι ιδέες που εξέφραζε ο Κνίγκε υπέρ των ανθρωπίνων και πολιτικών δικαιωμάτων, τον απομόνωσαν αρκετά γρήγορα από τους αριστοκράτες μέχρι πρότινος προστάτες του και του στέρησαν κάθε οικονομική στήριξη. Σε αυτή την άσχημη κατάσταση ήλθε να προστεθεί και μια μακρά περίοδος ασθενείας που τον έφερε σε πλήρη απόγνωση, αν και τα προβλήματά του μειώθηκαν αρκετά το 1790, όταν βρήκε μία αξιοπρεπή θέση διοικητικού υπαλλήλου στην Βρέμη (Bremen), που τότε αποτελούσε μία από τις πιο φιλελεύθερες πόλεις του «Χανσεατικού Συνδέσμου». Δύο χρόνια πριν, είχε εκδώσει το βιβλίο του «Περί της Συναναστροφής με τους Ανθρώπους» («Über den Umgang mit Menschen»), ένα έργο για την πολιτισμένη και αρμονική συνύπαρξη των ανθρώπων που έμεινε κλασικό. Στο βιβλίο του αυτό, ο Κνίγκε δίνει κανόνες συμπεριφοράς για έναν ευτυχισμένο, ήρεμο και παραγωγικό βίο της ανθρωπότητας και έκτοτε στην γερμανική το όνομα του συγγραφέα εξισώθηκε με την καλή συμπεριφορά.
Μετά την εγκατάστασή του στην Βρέμη έγραφε ακατάπαυστα, αν και, επειδή υπερασπιζόταν ανοικτά την Γαλλική Επανάσταση και τους «Ιακωβίνους», συγκέντρωνε νέες αντιπάθειες προς στο πρόσωπό του. Για πάνω από ενάμιση αιώνα αγνοήθηκε συστηματικά από τους Γερμανούς ιστορικούς της λογοτεχνίας (ο κυριότερος σύγχρονος μελετητής και αναλυτής του είναι ο Jörg – Dieter Kogel), ενώ αρκετά κείμενά του είτε λογοκρίθηκαν, είτε απαγορεύθηκαν, είτε κατασχέθηκαν και κατεστράφησαν, είτε παραποιήθηκαν μετά τον θάνατό του. Πέθανε στην Βρέμη στις 6 Μαϊου 1796, σε ηλικία μόλις 44 ετών.
ΑΠΟΛΟΓΙΣΜΟΣ ΓΙΑ ΤΟΥΣ «ΠΕΦΩΤΙΣΜΕΝΟΥΣ»
Ο βραχύβιος αγώνας των «Πεφωτισμένων» αποδοκιμάστηκε έκτοτε από τους ελευθεροτέκτονες συγγραφείς, που, όπως και στην περίπτωση των «Καρμπονάρων», δεν επιθυμούσαν σύνδεσή τους με το στοιχείο της ανατροπής. Το ίδιο αποδοκιμάστηκε και από απροκάλυπτα αντιδραστικούς ανθρώπους, είτε οπαδούς της χριστιανικής απολυταρχίας, είτε εχθρούς της πολιτικής ελευθερίας, είτε επιδέξιους εκφοβιστές των μεγάλων μαζών μέσα από τερατώδεις θεωρίες συνομωσίας, δυστυχώς πιστευτές από τους στερούμενους κριτικής σκέψης. Ο θεωρητικός της χριστιανομοναρχικής απολυταρχίας κόμης Ιωσήφ ντε Μαίστρ (Joseph – Marie, comte de Maistre, 1753 – 1821, τον οποίο ο Émile Faguet περιέγραψε ως «πωρωμένο θεοκράτη») έγραψε χαρακτηριστικά: «το όνομα των Πεφωτισμένων είχαν οι εγκληματίες εκείνοι οι οποίοι τόλμησαν να συλλάβουν το σχέδιο και να οργανώσουν στην Γερμανία την πλέον εγκληματική οργάνωση, με πρόγραμμα να εξαλείψουν από την Ευρώπη τον Χριστιανισμό και τους ηγέτες της». Ο Πέτρος Γράβιγγερ καταθέτει αντίθετα με πιο ήπιο τρόπο την, σαφή ωστόσο, απαξίωσή του στο λήμμα «Φωτισμένοι» της «Εγκυκλοπαίδειας Εσωτερισμού»: «σκοπός αυτού (του Βαϊσχάουπτ) ήτο αφ’ ενός ο εξευγενισμός των ανθρώπων και αφ’ ετέρου ο αγών εναντίον των Ιησουϊτών. Επειδή όμως δυσκόλως συνεκέντρωνεν οπαδούς, παρουσίασε το Τάγμα του ως τον γνήσιον Ελευθεροτεκτονισμόν και προσεπάθησε να υπαγάγη υπό την επήρειάν του ολοκλήρους Στοάς. Κατά πόσον τα ελατήρια τα οποία τον υπεκίνησαν ήσαν ειλικρινή, είναι θέμα το οποίον και σήμερα συζητείται…».
πηγη:http://knol.google.com/k/vlassis-rassias/

Read More

Η Συμβολική Τεκτονική

Στηριζόμενος σε μια από τις πιο παλιές πνευματικές θέσεις του Τεκτονισμού που είναι η ανεπιφύλακτη απόρριψη της αυθεντίας και με οδηγό την τεκτονική άνευ ορίου έρευνα, ο συγγραφεύς στο βιβλίο αυτό περιλαμβάνει διαλεγμένες τεκτονικές του ομιλίες, που προέκυψαν από δεκαπενταετή του έρευνα πάνω στους τεκτονικούς συμβολισμούς και θέματα και πολλές αφορούν λεπτομέρειες του 2ου και 3ου συμβολικού βαθμού. Όπως και ο ίδιος χαρακτηριστικά αναφέρει, το βιβλίο αυτό δεν είναι « παρά μια απλή σειρά προσωπικών ερωτημάτων, σε ελάσσονα τόνο, όπως ταιριάζει στο ύψος των προβλημάτων και στην μικρότητα του τεχνίτη. Εκδ. ΔΙΟΝ

Read More

Πρώτη Πανελλήνια Αμφικτιονία των Υπερτάτων Περιστυλίων του Αρχαίου και Αποδεδεγμένου Σκωτικού Τύπου της Ελλάδος

Ολοκληρώθηκε με επιτυχία την 5η Ιουνίου 2010, η Πρώτη Πανελλήνια Αμφικτιονία των Υπερτάτων Περιστυλίων του Αρχαίου και Αποδεδεγμένου Σκωτικού Τύπου της Ελλάδος.


Μια ιδέα που πρότειναν και υλοποίησαν οι τέκτονες της Κέρκυρας με προεξάρχοντα τον Σοφώτ.: του Περιστυλίου Φοίνιξ υπ’ αριθμ. 1Α , Κραταιό αδ. . Σπυρίδωνα Ανδριώτη 33ο .

Την εκδήλωση , όπου εκπροσωπήθηκαν όλα τα Ελληνικά Υπέρτατα Περιστύλια (καθώς και οι Άρειοι Πάγοι Αθηνών και Κερκύρας) τίμησε με την παρουσία του ο Ύπατος Μέγας Ταξιάρχης Κραταιότατος αδ.: Ραφαήλ ντε Σιγούρα 33ο , μέλη του Υπάτου Συμβουλίου του 33ο και πλήθος αδ. . αδ. . μελών του Α.Α.Σ.Τ. από όλη την Ελλάδα..



Προλογίζοντας , ο Κρατ. αδ.: Σπυρίδων Ανδριώτης 33ο αφού καλωσόρισε τους επισκέπτες , τα παρόντα μέλη του Υπάτου Συμβουλίου και όλως ιδιαιτέρως τον Κραταιότατο Ύπατο Μεγάλο Ταξιάρχη είπε μεταξύ άλλων : «…Είμαστε ιδιαίτερα ευτυχείς διότι φιλοξενούμε στην Κέρκυρα και υπό την σκέπη του Πρεσβυγενούς τούτου φιλοσοφικού εργαστηρίου του ΦΟΙΝΙΚΟΣ την σπουδαία αυτή εκδήλωση του εν Ελλάδι Α.Α.Σ.Τ.



Πριν 1,5 χρόνο περίπου επελέγη η Κέρκυρα προκειμένου να ανασυγκροτηθεί το Ύπατο Συμβούλιο του 33ο , τιμή εξαιρετική δι ημάς , αλλά και δηλωτική της σπουδαιότητας και της αναγνωρίσεως που προσδίδει το Ύπατο Συμβούλιο εις τους Κερκυραίους τέκτονες , τους μετέχοντες εις τον Α.Α.Σ.Τ. Αποδεικνύει ακόμη μια φορά το ειδικό βάρος του Φοίνικος και των επιγενόμενων εργαστηρίων του. Κρατούμε με πίστη , αφοσίωση , σεμνότητα και αξιοπρέπεια επί 127 συναπτά έτη , ήτοι από το 1883 (ως φιλοσοφικός τεκτονισμός) και από το 1818 (ως συμβολικός τεκτονισμός) τα ήθη και τις παραδόσεις του αγνού και άδολου τεκτονικού ιδεώδους , με ήθος και ταπεινότητα , με αγάπη για τους αδ. . και τον συνάνθρωπο , με ενεργή συμμετοχή εις τα πνευματικά , πολιτιστικά και φιλανθρωπικά δρώμενα του τόπου μας και για το λόγω αυτό ο Φοίνικας τυγχάνει της αναγνωρίσεως της Κερκυραϊκής Κοινωνίας. .....». Ακολούθως ο Σοφωτ. . ανέγνωσε σύντομο ιστορικό του Υπερτάτου Περιστυλίου ΦΟΙΝΙΞ 1Α εν Κοιλάδι Ερμόνων και Αν. . Κερκύρας , το οποίο λειτουργεί από το 1883 και τυγχάνει το αρχαιότερο στην Ελλάδα.



Ακολούθησε ομιλία του Υπάτου Μεγάλου Ταξιάρχου είς 4ο βαθμό. Στη συνέχεια ο Ύπατος Μέγας Ταξιάρχης απένειμε την τάξη του Επιτίμου Μεγάλου Επιθεωρητού (32 ΕΜΕ) στους τελευταίους διατελέσαντες Σοφ.: του Περιστυλίου Φοίνιξ υπ’ αριθμ. 1Α , αδ.: αδ.: Φ.Τ., και Ι. Π..



Στη συνέχεια ο Σοφωτ. του Περιστυλίου μετά από ομόφωνη γνώμη του πληρώματος ανακήρυξε τον Κραταιότατο Ύπατο Μεγάλο Ταξιάρχη σε Επίτιμο Σοφώτατο του Περιστυλίου , απονέμοντας του τιμητικό δίπλωμα.



Πριν το πέρας των εργασιών ο Κρατ. αδ.: Σπυρίδων Ανδριώτης 33ο απένειμε στους εκπροσώπους των Περιστυλίων και σε όλους τους συμμετέχοντες αδ. . αδ. . αναμνηστικά διπλώματα και αντιλάγησαν δώρα και ενθύμια της εκδηλώσεως μεταξύ του Υπάτου Συμβουλίου του 33ο και του Υπερτάτου Περιστυλίου ΦΟΙΝΙΞ αρ’ αριθμ. 1Α .



Η βραδιά ολοκληρώθηκε με Αγάπη μετά κυριών , η οποία παρατέθηκε προς τιμήν του Υπάτου Μεγάλου Ταξιάρχου , των επισκεπτών και των συζύγων των αδ. . αδ. . , στο εντευκτήριο του Μεγάρου της Αναγνωστικής Εταιρείας Κέρκυρας..

πηγή:http://supremecouncil33.blogspot.com/

Read More

Mark - Διδάσκαλος του Σήματος

Για να γίνει κανείς Διδάσκαλος του Σήματος (Mark) πρέπει πρώτα να έχει αποκτήσει το βαθμό του Διδασκάλου Τέκτονος.  Τα μέλη διδάσκονται τις αρετές της υπομονής και της επιμονής για την επίτευξη των στόχων καθώς επίσης παρέχονται και συμπληροματικές πληροφορίες για την ιστορία του Ελευθεροτεκτονισμού.

Read More

Σκοπός των Αρχαίων Μυστηρίων

‘Ελενα Π. Μπλαβάτσκυ


Μετάφραση Ιφιγένεια Κασταμονίτη.


(Από τη συλλογή γραπτών Collected Writings, τόμος xiv)



«Οι σοφότεροι και καλλίτεροι άνθρωποι της παγανιστικής αρχαιότητας συμφωνούν στο εξής: ότι τα

αρχαία μυστήρια ήταν αγνά και είχαν ως σκοπό τους τα ύψιστα επιτεύγματα διαμέσου των κάλλιστων και

αξιότατων για την ψυχή, μέσων» Δρ. W. Warburton (divine legation of moses)



Τα αρχαιότερα μυστήρια της ιστορικής περιόδου ήταν εκείνα της

Σαμοθράκης. Ο Διόδωρος ο Σικελός, ο Ηρόδοτος και ο Σαγχωνιάθων έλεγαν ότι αυτά

είχαν ξεκινήσει πριν το ξημέρωμα του χρόνου, χιλιάδες χρόνια πριν από την ιστορική

περίοδο. Σε αυτά, μετά τη μετάδοση του αγνού πυρός (φωτός) μια νέα ζωή άρχιζε.

Ήταν η ζωή του μυημένου που, όπως οι βραχμάνοι της αρχαίας Ινδίας, γινόταν ένας

dvija, ένας «διπλογεννημένος». Τα αρχαία μυστήρια δημιουργήθηκαν αποβλέποντας

στην επίτευξη υψηλών ηθικών στόχων. Ωστόσο, τα ιερά δρώμενά τους

παρουσιάστηκαν ως διαβολικά κυρίως από τους χριστιανούς πατέρες και

γελοιοποιήθηκαν από τους συγγραφείς της νεότερης εποχής. Ειδικά ο Κλήμης

Αλεξανδρείας – που αργότερα μυήθηκε στα ελευσίνια – αρχικά στιγμάτιζε τα

μυστήρια ως απρεπή και διαβολικά, παρότι παραδεχόταν ότι ήταν παρόμοια με τα

ιουδαϊκά, τα οποία εκείνος σεβόταν. Όπως γράψαμε στην Αποκαλυμμένη Ίσιδα

(θεολογία), όταν άνθρωποι όπως ο Πυθαγόρας, ο Πλάτων και ο Ιάμβλιχος που ήταν

γνωστοί για την αυστηρή ηθική τους, μετείχαν στα μυστήρια και αναφερόταν σε αυτά

με άμετρο σεβασμό, είναι αδιανόητο και αρρωστημένο για τους σύγχρονους

ανθρώπους να τα καταδικάζουν, λαμβάνοντας υπόψη μόνο τα εξωτερικά τους

στοιχεία. Όλες οι δοκιμασίες εξαγνισμού ή η κάθαρση που επιτελούνταν σε αυτά,

είχαν παρανοηθεί. Ο Ιάμβλιχος έδωσε αρκετές εξηγήσεις που θα έπρεπε να

ικανοποιούν κάθε απροκατάληπτο νου, λέγοντας τα εξής:



«…Διαδικασίες αυτού του είδους μέσα στα μυστήρια, είχαν ως σκοπό να μας

ελευθερώσουν από τα ασελγή πάθη. Έδιναν τροφή στην όραση ενώ ταυτόχρονα

εξουδετέρωναν κάθε βλαβερή και κακή σκέψη, μέσω της τρομερής ιερότητας που

συνόδευε αυτές τις τελετές…» (Περί μυστηρίων).



Δεν είναι απαραίτητο να επαναλάβουμε εδώ όλα όσα περιγράψαμε στην

Αποκαλυμμένη ‘Ισιδα, θα πούμε όμως μόνο ότι είτε μέσω των μυήσεων στο ναό είτε

με την προσωπική αγνή και επίμονη προσπάθεια και μελέτη, οι μαθητές των

μυστηρίων αποκτούσαν μια απόδειξη της αθανασίας του πνεύματος και της ψυχής

τους. Αλλά το ύψιστο επίτευγμα ήταν τα οράματα των θεών εν μέσω ένδοξου φωτός

και του αληθινού αθάνατου πνεύματος. Ήταν, δηλαδή, η εποπτεία….



«… Άλλοι ακολουθώντας κάποιο θεό, αντίκρισαν μακάριο θέαμα και όψη, και πήραν

μέρος σε τελετές που είναι δίκαιο να τις λέμε τις πιο ευτυχισμένες απ’ όλες. Σε αυτή την

τελετή λαμβάνουμε μέρος οργιαστικά, όντας τέλειοι και δίχως να παθαίνουμε τις

συμφορές που μας περιμένουν αργότερα. Προχωρώντας στη μύηση και αντικρίζοντας

την ώρα της αυγής, ολοκάθαρα τα είδωλα των όντων σαν είναι τέλεια, απλά, γεμάτα

εσωτερική ηρεμία και ευτυχία…» (Πλάτων - Φαίδρος, 250c)

«…Η ύψιστη τελετή προηγείται της μυήσεως και η μύηση προηγείται της εποπτείας…σε

όλες τις τελετές και τα μυστήρια οι θεοί παρουσιάζονται με πολλές μορφές και

εμφανίζονται με πολλά σχήματα. Μερικές φορές προβάλλουν ένα άμορφο φως το οποίο

άλλοτε σχηματίζει ανθρώπινη μορφή και άλλοτε παίρνει ένα διαφορετικό σχήμα….»

(Πρόκλος – Θεολογία Πλάτωνος)



Στο Desatir, στο βιβλίο του Shet του προφήτη Zirtusht υπάρχει μια περικοπή

για τις θείες ψυχές, που μας δείχνει την ομοιότητα της διδασκαλίας με εκείνη των

ελλήνων φιλοσόφων.



«…Τα πάντα στη γη είναι η ομοίωση και η σκιά εκείνων που υπάρχουν εις την σφαίρα.

Ενώ εκείνο το ένδοξο φως (το πρότυπο της Ψυχής – Πνεύματος, Ε.Π.Μπλαβ.).

Παραμένει στην αμετάβλητη κατάσταση, υπάρχει επίσης και μέσα στη σκιά. Όταν το

ένδοξο φως μετακινείται μακριά από τη σκιά του, η ζωή φεύγει μακριά της. Ωστόσο και

εκείνο το φως είναι η σκιά κάποιου άλλου πράγματος, που είναι ακόμη ενδοξότερο από

αυτό…» (Desatir – The sacret writings of the ancient Prophets)



Ομοιότητα με τα αρχαία αυτά μυστήρια υπάρχει στις μυήσεις που, ακόμη και

σήμερα γίνονται (19ος αιώνας) μεταξύ των Βουδιστών και Ινδουιστών Μυστών

(Adepts). Τα ύψιστα οράματα και τα πιο αληθινά, προκαλούνται μέσω μιας

καθορισμένης σειράς πειθαρχίας και σταδιακών μυήσεων, που συνοδεύονται από την

ανάπτυξη των ψυχικών δυνάμεων. Στην Ευρώπη και την Αίγυπτο, οι μύστες ερχόταν

σε στενή επαφή με εκείνους που ο Πρόκλος αποκαλεί «μυστικές δυνάμεις»,

«ένδοξους θεούς», διότι οι μυημένοι….



«…Οι ίδιοι είμαστε καθαροί και αγνοί, χωρίς να είμαστε κλεισμένοι στον τάφο που

τώρα ονομάζουμε σώμα και το περιφέρουμε εδώ κι εκεί, αποκλεισμένοι σαν μέσα σε

όστρακο…» (Πλάτων – Φαίδρος 250c)



Στην Ανατολή, στην αρχαία Ινδία, η διδασκαλία των πλανητικών γήινων Pitris (θεών)

αποκαλυπτόταν ολοκληρωτικά μόνο στο τελευταίο στάδιο της μυήσεως και, μάλιστα,

στους μύστες των ανωτέρων βαθμών. Ο όρος “pitris” μπορεί τώρα να εξηγηθεί και να

προσθέσουμε και κάτι ακόμα. Στην Ινδία, ο μαθητής (chela) του τρίτου βαθμού

μυήσεως έχει δύο διδασκάλους. Ο ένας είναι ο ενσαρκωμένος διδάσκαλος και ο

άλλος είναι ο δίχως φυσικό σώμα, πλέον, ένδοξος Mahatma (μεγάλη ψυχή ή πνεύμα),

ο οποίος παραμένει πλησίον της γης ως σύμβουλος και καθοδηγητής, ακόμη και για

τους μυημένους των ανώτερων βαθμίδων.



Λίγοι είναι οι αποδεκτοί μαθητές (2ος μυητικός βαθμός στο σύστημα των

Ιμαλαΐων – ΙΛΙΣΟΣ) οι οποίοι έχουν συναντηθεί ακόμη και με τον ενσαρκωμένο

διδάσκαλό τους, πριν από την ημέρα ή την ώρα του δεσμευτικού όρκου τους. Αυτό

εννοούσαμε στην αποκαλυμμένη Ίσιδα όταν λέγαμε ότι λίγοι μόνο μαθητές (chelas),

παρότι είναι πολύ αγνοί, τίμιοι και αφοσιωμένοι έχουν δει την αστρική μορφή ενός

καθαρά ανθρώπινου Pitar (πληθ. Pitris), δηλαδή, τη μορφή ενός προγονικού

πνεύματος ή πατέρα -- σε μια άλλη στιγμή, εκτός από τη στιγμή της πρώτης και της

τελευταίας μυήσεώς τους και μόνο. Εν παρουσία του οδηγού του, ή αλλιώς του

ενσαρκωμένου διδασκάλου του, και προτού ο νεόφυτος μαθητής (chela) επιστρέψει

εκ νέου στην κοσμική ζωή έχοντας, τώρα, μαζί του την ράβδο της προστασίας (ή την ράβδο από μπαμπού με τους επτά κόμπους), τότε και μόνο τότε για μια μοναδική

στιγμή, έρχεται πρόσωπο με πρόσωπο με την άγνωστη ΠΑΡΟΥΣΙΑ.



Δηλαδή τον πατέρα ή Pitar, τον ένδοξο αόρατο διδάσκαλο, ή δίχως σώμα

Mahatma. Ο μαθητής Τον βλέπει και αμέσως πέφτει στα πόδια της φευγαλέας αυτής

παρουσίας, δεν του αποκαλύπτεται, όμως, το μεγάλο μυστικό της επίκλησης διότι

αυτό αποτελεί το ύψιστο μυστήριο της ιερής λέξης.



«Ο μυημένος γνωρίζει, όπως λέει ο Ε. Λεϋί, «και επομένως τολμά και μένει σιωπηλός».

Και συνεχίζει ο Γάλλος καβαλιστής: «…Μπορούμε να τον δούμε συχνά λυπημένο αλλά

ποτέ αποθαρρυμένο ή απελπισμένο. Συχνά πτωχό αλλά ποτέ ταπεινωμένο ή

καταρρακωμένο. Διότι θυμάται τη χηρεία και το γόνο του Ορφέα, την εξορία και το

θάνατο του Μωυσή στην απομόνωσή του, τα μαρτύρια των Προφητών, τα βάσανα του

Απολλώνιου, το Σταυρό του Σωτήρα. Γνωρίζει με ποιο τρόπο πέθανε ο Αγρίππας, τη

μνήμη του οποίου αμαυρώνουν σήμερα. Γνωρίζει τις δοκιμασίες που τσάκισαν τον

Παράκελσο και όλα όσα υπέφερε ο raymond lully πριν τον αιματηρό θάνατό του.

Θυμάται τον Σβέτενμποργκ που παραφρόνησε και έχασε τη λογική του, πριν του

συγχωρεθεί η γνώση. Τον Σαιν Μαρτέν που κρυβόταν σε ολόκληρη τη ζωή του.

Διαδέχεται όλα αυτά τα θύματα των ανθρώπων και ωστόσο τολμά, αλλά

αντιλαμβάνεται ακόμη περισσότερο τώρα την ανάγκη να μένει σιωπηλός…» (Δόγμα και

Τυπικό της Υψηλής Μαγείας, τ. 1)



Ο Τεκτονισμός – όχι το πολιτικό σύστημα που είναι γνωστό ως σκωτική στοά

– αλλά ο αληθινός τεκτονισμός, του οποίου κάποια τυπικά υπάρχουν σήμερα στη

Μεγάλη Ανατολή της Γαλλίας, και που ο Ηλίας Άσμοντ, ένας γνωστός Άγγλος

αποκρυφιστής και φιλόσοφος του 17ου αιώνα, προσπάθησε μάταια να αναμορφώσει

σύμφωνα με τα Ινδικά και Αιγυπτιακά μυστήρια, αυτός, λοιπόν, ο Τεκτονισμός

παραμένει σύμφωνα με τον Ragon, η μεγάλη αυθεντία επί του θέματος αυτού σε τρία

βασικά σημεία. Το τριπλό χρέος του Τέκτονα είναι να μελετάει: «από πού έρχεται,

ποιος είναι, και πού κατευθύνεται» Δηλαδή, να μελετάει το θεό, τον εαυτό του, και τη

μελλοντική μεταμόρφωσή του. Η τεκτονική μύηση είχε ως πρότυπο τα μικρά

μυστήρια στο θέμα αυτό. Ο τρίτος βαθμός ήταν εκείνος που χρησιμοποιούσαν στην

Αίγυπτο και την Ινδία από αμνημόνευτων χρόνων, και η ανάμνησή τους υπάρχει

σήμερα σε κάθε στοά, ως «ο θάνατος και η ανάσταση του Χιράμ Αμπίφ», του «Υιού

της Χήρας». Στην Αίγυπτο ονομαζόταν Όσιρις, στην Ινδία «Loka – chakshn»

(Οφθαλμός του κόσμου) και Dinakara (ο Δημιουργός της ημέρας), ή ο Ήλιος. Το

τυπικό αυτό ήταν παντού γνωστό ως η «πύλη του θανάτου».



Τα μυστήρια μεταφέρθηκαν στην κεντρική και τη Νότια Αμερική, το Βόρειο

Μεξικό και το Περού από τους άτλαντες, τις ημέρες κατά τις οποίες ένας πεζοπόρος

από το βορρά (ή εκείνο τον τόπο που κάποτε ανήκε στην Ινδία) πιθανόν να έφθασε

χωρίς, σχεδόν, να βρέξει τα πόδια, στη χερσόνησο της Αλάσκα μέσω της

Μαντζουρίας, διασχίζοντας τον μελλοντικό κόλπο της Ταρταρία, τις Κουρίλλες

νήσους και τις Αλεούσιες νήσους. Ταυτόχρονα, ένας άλλος ταξιδευτής που διέθετε

πλοιάριο (κανό) και ξεκίνησε από το νότο, θα μπορούσε να διασχίσει το Σιάμ, τα

νησιά της Πολυνησίας και να έφθανε σε κάποιο σημείο της ακτής της Νότιας

Αμερικής. Τα μυστήρια υπήρχαν στη Ν. και Κ. Αμερική μέχρι την ισπανική

κατάκτηση. Τότε καταστράφηκαν τα αρχαία των μεξικανών (Μάγια, Αζτέκων κλπ)

και των περουβιανών (Ίνκας) αλλά διασώθηκαν από τα βέβηλα χέρια των

κατακτητών, οι πυραμίδες. Οι στοές των αρχαίων μυστηρίων, που τα ερείπιά τους βρίσκονται διασκορπισμένα στην Τσολούλα, το Πουέντε Νασιονάλ και το

Τεοτιχουακάν. Τα ερείπια του Παλένκε, του Οκοσίμγκο των Τσιάπας και άλλα

σημεία της Κ. Αμερικής, είναι γνωστά σε όλους. Εάν, μάλιστα, οι πυραμίδες της

Γκιενγκόλα και της Μίτλα αποκαλύψουν κάποτε τα μυστικά τους, οι σημερινές

διδασκαλίες θα φανεί πως αποτέλεσαν ένα πρόδρομο για τις μεγαλύτερες αλήθειες

της φύσης, που θα παρουσιαστούν τότε. Εν τω μεταξύ, όλα τα ερείπια αποκαλούνται

Μίτλα, δηλαδή, «τόπος της θλίψης» και «κατοικία των (βεβηλωμένων) νεκρών».


πηγη: Θεοσοφική Εταιρία

Read More

ΤΕΚΤΟΝΙΚΟ ΜΟΥΣΕΙΟ - ΚΕΡΚΥΡΑ

ΠΗΓΗ: Εθνική Μεγάλη Στοά της Ελλάδος

Read More

Το σκάνδαλο της "Στοάς" Propaganda No 2

Το σκάνδαλο της "Στοάς" Propaganda No 2 στη γειτονική Ιταλία το καλοκαίρι του 1981 δεν έριξε μόνο μια Κυβέρνηση εκεί. Προκάλεσε άπειρες μετασεισμικές δονήσεις τόσο στο οικονομικό όσο και στο στρατιωτικό της κατεστημένο και δημιούργησε - είναι η αλήθεια - ένα γενικότερο προβληματισμό διεθνώς γύρω από τον Τεκτονισμό.


Οι λαϊκές εφημερίδες των Αθηνών βρήκαν φυσικά την ευκαιρία όχι μόνο να μεταφέρουν τις τελευταίες ειδήσεις και εξελίξεις για το θέμα - όπως είχαν υποχρέωση - αλλά να αναμοχλεύσουν για μισή ακόμη φορά την άφθονη αντιτεκτονική φιλολογία. Τη σέρβιραν εντυπωσιακά, συνοδευμένη και από βαρείς υπαινιγμούς σε βάρος της Τεκτονικής ηγεσίας της χώρας.

Η ίδια η ηγεσία μας μάλιστα άρχισε να δέχεται απροκάλυπτες απειλές από άγνωστα κέντρα, με αποτέλεσμα να πανικοβληθεί.

Οι υπεύθυνοι Τέκτονες έτσι, δεν κατόρθωσαν τότε να ψελλίσουν ούτε μια λέξη σχετικά προς τον Τύπο και να δώσουν τις αναγκαίες διευκρινήσεις.

Και δεν ήταν γιατί τους έλειπαν τα στοιχεία ή τα επιχειρήματα. Ήταν γιατί είχαν ανατραφεί μέσα και είχαν υιοθετήσει - και όλοι οι Τέκτονες είχαν αποδεχθεί - την πολιτική της αγόγγυστης σιωπής. Μια πολιτική η οποία, αν μη τι άλλο, δεν επέτρεπε να αναζητηθούν ευθύνες χειρισμών.

Για παράδειγμα και μόνο δημοσιεύω εδώ τη μετάφραση που είχαν κάνει τότε για λογαριασμό του Υπάτου Συμβουλίου μιας πολύ ευπρεπούς και κατατοπιστικής εγκυκλίου που είχε λάβει από το αντίστοιχο Τεκτονικό σώμα της Ιταλίας και που θα μπορούσε πολύ εύκολα να βρει το δρόμο της δημοσιότητας στον Ελληνικό Τύπο. Γιατί οι δημοσιογράφοι κατά κανόνα ενδιαφέρονται πραγματικά για στοιχεία και αναφορές σε πρόσωπα, σε γεγονότα και σε πηγές, ανεξάρτητα από το δικαίωμά τους βέβαια να τα σχολιάζουν παράλληλα.

ΥΠΑΤΟΝ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟΝ ΤΟΥ 33ου ΤΗΣ ΙΤΑΛΙΑΣ

ΥΠΑΤΟΣ ΜΕΓΑΣ ΤΑΞΙΑΡΧΗΣ Ζενίθ Ρώμης 16 Ιουνίου 1981



Προς

Άπαντα τα "Ύπατα Συμβούλια του Αρχαίου και Αποδεδειγμένου Σκωτικού Τύπου.



Ένα σοβαρό γεγονός έλαβε χώραν εν Ιταλία αυταίς τας ημέρας, το οποίον θα έχει ίσως ενδιαφέρον δι' όλα τα Ύπατα Συμβούλια του κόσμου του Α. Α. Σ. Τ., δηλαδή η δικαστική έρευνα της δραστηριότητος της ούτω καλουμένης Στοάς Ρ2. Μια βραχεία εισαγωγή θα ήτο αναγκαία επί του θέματος τούτου. Η Στοά Προπαγάνδα Ν2 (Στοά Ρ2) ιδρύθη εις την Ιταλίαν το έτος 1887 από τον Μέγαν Διδάσκαλον Adriano Lemmi. Διέφερε από τας άλλας Στοάς εις δύο σημεία α) Ο ίδιος ο Μέγας Διδάσκαλος ήτο ο μόνιμος εν ενεργεία Σεβάσμιός της κατά κανονισμούς. β) Η Στοά είχε το δικαίωμα να δέχεται μέλη από όλα τα μέρη της Ιταλίας ενώ κάθε άλλη Στοά δύναται να επιλέγει τα μέλη της μόνον από την περιοχήν της έδρας της. Η Στοά Ρ2 προορίζετο να αποκτήσει περιορισμένον αριθμόν τεκτόνων οι οποίοι λόγω της προσωπικής των κοινωνικής και πολιτικής θέσεως, δεν επετρέπετο να εισέλθουν εις τας συνήθεις κανονικάς Στοάς (Υπουργοί, βουλευταί, αξιωματικοί, ανώτεροι κρατικοί λειτουργεί κ.λπ.).

Το 1925 ο φασισμός κατέστρεψε τον Ιταλικόν Τεκτονισμόν συμπεριλαμβανομένης και της Στοάς Ρ2. Μετά τον πόλεμον ανασυνεστήθη ο Τεκτονισμός εις την Ιταλίας, επίσης δέ και η Στοά Ρ2.

Το τέλος του έτους 1960 ο εν ενεργεία Μέγας Διδάσκαλος επεφόρτισε τον Licio Gelli ένα Διδάσκαλο Τέκτονα με πολλά προσόντα, με την ειδική αποστολή να αναδιοργανώσει την Στοά Ρ2. Κατά το διάστημα της θητείας του διαδόχου του (Μέγας Διδάσκαλος ήτο ο Lino Salvini), πολλοί Τέκτονες είχαν την αίσθηση ότι ο αδ. Gelli δεν περιόριζε την δράσιν του εις την αναδιοργάνωσιν της Στοάς, αλλά οργάνωνε ένα είδος ιδιαιτέρας ομάδος δια λογαριασμόν του δηλ. μιας ιδιωτικής "προσωπικής" Στοάς εις την οποίαν δεν εγένοντο δεκτοί (ως επισκέπται) άλλοι τέκτονες αλλά μόνον οι εγγεγραμμένοι εις αυτήν. Υπήρχε το αίσθημα ότι η ομάς αυτή, παραβλέπουσα τον παραδοσιακόν σκοπόν του Τεκτονισμού, ελάμβανε μέρος κατά τινά τρόπον εις πολιτικάς και οικονομικάς πράξεις παραδοσιακώς απηγορευμένας εις τον Τεκτονισμόν εν Ιταλία.

Κατά την ετησίαν Γενικήν Συνέλευσιν εν Νεαπόλει το 1974 η Μεγάλη Στοά απεφάσισε να διαλύσει την Στοάν Ρ2. Εν τούτοις η απόφασις δεν εξετελέσθη, αφού εις την Γενικήν Συνέλευσιν του επομένου έτους ο Μέγας Διδάσκαλος Salvini ανήγγειλε ότι η εν λόγω Στοά μετετράπη εις μίαν κανονικήν Στοάν και εξουσιοδοτήθη να εκλέξει τον Σεβάσμιόν της, ο οποίος δεν ήταν άλλος από τον αδ. Licio Gelli.

Οι αδελφοί οι επισήμως γνωστοί ως ανήκοντες εις την εν λόγω Στοάν κατά την εποχήν εκείνην ήσαν 50. Παρά ταύτα η δικαστική έρευνα αποκαλύπτει ότι τα μέλη είναι τώρα 953, εκ των οποίων μόνον 50 είχον επισήμως καταχωρηθεί εις τα αρχεία της Μεγάλης Στοάς της Ιταλίας. Επομένως είναι σαφές ότι ο αδ. Gelli χρησιμοποιών το όνομα του Τεκτονισμού εδημιούργησε δια ιδικόν του προσωπικόν όφελος ένα σώμα ξένον προς τον Τεκτονισμόν, αναμεμιγμένον εις παρανόμους πολιτικάς και οικονομικάς δραστηριότητας, το οποίον καλείται κακώς Στοά Ρ2 και του οποίου τα μέλη δεν ανήκουν εις τον κανονικόν Τεκτονισμόν, αλλά είναι μία ομάς η οποία θα έπρεπε να ονομασθεί απλώς "ομάς Gelli".

Εις την πραγματικότητα τα μέλη της ομάδας αυτής δεν γνωρίζουν το ένα το άλλο, δεν συνέρχονται εις συνεδρίας της Στοάς, και κατά πλειοψηφία περιορίζουν την δραστηριότητα των εις το να καταβάλουν ετησίαν συνδρομήν εις τον Gelli, όπως εις μίαν προσωπική εταιρείαν.

Ο κανονικός Τεκτονισμός (Μεγάλη Ανατολή) διοικούμενος τώρα από τον Μεγάλον Διδάσκαλον Ennio Battelli και ειδικότερα ο Σκωτικός Τύπος, εν Ιταλία, δεν ενεπλάκησαν εις καμμίαν από τας δραστηριότητας της ομάδος Gelli και δεν ανακρίνονται.

Οπωσδήποτε ο Τύπος δεν διαχωρίζει σαφώς τον κανονικόν Τεκτονισμόν από την ομάδα Gelli, πράγμα που είναι αποτέλεσμα της ελλειπούς ενημερώσεως η οποία υπάρχει εν Ιταλία όσον αφορά τον Τεκτονισμόν.

Ο Μέγας Διδάσκαλος και εγώ εδώσαμεν συνεντεύξεις εις την τηλεόρασιν και εις τας εφημερίδας δια να διευκρινήσωμεν πλήρως το θέμα και ουδείς εξ ημών αρνείται να απαντήσει εις ερωτήσεις που θα ηδύνντο να συμβάλλουν εις τον σκοπόν αυτόν.

Ως τελικόν σχόλιον δύναται να λεχθεί ότι με μίαν αυστηρωτέραν στάσιν των Μεγάλων Διδασκάλων που διηύθυναν κατά τα παρελθόν έτη την Μεγάλην Ανατολήν θα ηδύνατο να είχε αποφευχθεί η παρούσα κρίσις δια της διαλύσεως κατά τον χρόνον που έπρεπε της Στοάς Ρ2 η δια παρεμποδίσεως του Gelli να συγκεντρώσει μίαν μεγάλην ομάδα προσώπων υπό την ψευδή κάλυψιν του ονόματος του Τεκτονισμού.

Η υπόθεσις της Ρ2 είναι τώρα εις τα χείρας της δικαιοσύνης. Ο Gelli κατηγορείται τώρα δια προδοσίαν και δι' άλλα εγκλήματα. Μέχρις ότου διευκρινισθεί το θέμα τούτο ουδείς δύναται να είπη αν αι κατηγορίαι αυταί έχουν βάσιν ή όχι. Εν τω μεταξύ ο Gelli κατέφυγε εις την Λατινικήν Αμερικήν όπου είναι γνωστοί ότι έχει πολλούς σημαίνοντας φίλους.

Όλοι οι Ιταλοί Τέκτονες πιστεύουν εις μίαν γενικήν διευκρίνισιν όσον το δυνατόν ταχύτερον δια να αποφευχθεί λόγω της περιπτώσεως Gelli μία νέα δίωξις κατά του Τεκτονισμού. Η γενική γνώμη είναι ότι πίσω από την περίπτωσιν αυτήν είναι δυνατόν να υπάρχει μία περιέργος πολιτική συμμαχία μεταξύ αριστερών ομάδων και δύο μερίδων των χριστιανοδημοκρατών. Η ενοχοποίησις του Τεκτονισμού είναι δυνατόν να χρησιμοποιείται δι' επίθεσιν εναντίον πολιτικών αντιπάλων και ήδη μερικοί υπουργοί ηναγκάσθησαν να παραιτηθούν αφού απεκαλύφθησαν ως μέλη της Στοάς Ρ2.

Πρόσθετοι πληροφορίαι θα ακολουθήσουν όσον το δυνατόν ταχύτερον.

πηγη:http://www.uglgreece.gr/el/node/17

Read More

Υπατο Συμβούλιο του 33 - Οικονομική Κρίση

Ένα μεγάλο μπράβο στους αδελφούς του Υπάτου Συμβουλίου του 33ου. Εμπράκτως και αντιλαμβανόμενο τη συνολική οικονομική δυσχέρεια που έχει περιέλθει ο Ελληνικός λαός το Ύπατο Συμβούλια του 33ου προχώρησε στην παρακάτω απόφαση. Μακάρι και οι άλλες Τεκτονικές Δυνάμεις της πατρίδος μας να επιδείξουν την ίδια ευαισθησία και να προχωρήσουν σε αντίστοιχες κινήσεις προς ανακούφιση των αδελφών μας.

Το Ύπατο Συμβούλιο του 33ο με τα διατάγματα 345 και 352 υπενθυμίζει προς όλους τους Προέδρους των υπό την αιγίδα του Εργαστηρίων ότι κάθε είδους «συνδρομή» είναι ΠΡΟΑΙΡΕΤΙΚΗ. Στην κατάσταση που βρίσκεται σήμερα η χώρα μας προέχει η συγκράτηση του κοινωνικού ιστού και κατ επέκταση του ιστού που ενώνει τα μέλη και της οικογένειες της αδελφότητας. Στο μέτρο των δυνάμεών μας, δεν πρέπει να επιτρέψουμε στον πλησίον μας να νοιώσει μόνος και αβοήθητος.

«…Καλούμε προς τούτο τους Προέδρους και τα μέλη των υπό την αιγίδα μας εργαστηρίων να θυμηθούν ότι πρέπει να είναι πάντα πρόθυμοι να συντρέξουν στο μέτρο των δυνατοτήτων τους , τους εν ανάγκη και πόνο ευρισκομένους αδελφούς και τις οικογένειες αυτών, με εχεμύθεια και ανοχή».

Read More

ΒΙΟΓΡΑΦΙΑ Σπ. Νάγου

Ο Σπύρος Νάγος γεννήθηκε τον Αύγουστο του 1868 στο Κακούρι της Αρκαδίας, από γονείς ποιμένες, με επαρκή, όμως, περιουσιακά στοιχεία. Φοίτησε στο δημοτικό σχολείο της γενέτειράς του και έφθασε έως την Δ΄ τάξη.

Δεκαπέντε χρόνων παιδί, ο πατέρας του τον έβαλε να φυλάει τα πρόβατά τους, στις πλαγιές του Αρτεμισίου. Εκεί, κοντά στην παρθένα Φύση, βύζαξε το γάλα της μεγάλης μας μάνας, που του έγινε και η σοφότερη παιδαγωγός.

Παρά την πεισματική αντίδραση του πατέρα του, που τον προόριζε για αρχιτσέλιγκα της περιφερείας τους, λόγω της ευφυίας και της δραστηριότητάς του, ο Σπύρος Νάγος, έφυγε μια μέρα από το πατρικό του, χωρίς καμιά χρηματική ενίσχυση και πήγε στην Τρίπολη, όπου εργάστηκε σε μία ταβέρνα και μόλις εξοικονόμησε τα σχετικά ναύλα, πήγε στην Αθήνα.

Στο παντοπωλείο, όπου έπιασε δουλειά, παρουσιάστηκε μία μέρα, σαν αγαθός του άγγελος, ο τότε νομομηχανικός Αττικής, πελάτης του καταστήματος, ο οποίος εκτίμησε ιδιαιτέρως την καλοσύνη και την ευφυία του νέου υπαλλήλου, συγκινήθηκε με την ευγένειά του και τον πόθο του να μάθει γράμματα και τελικά του πρότεινε να εργαστεί με μηνιάτικο, στο σπίτι του σαν φροντιστής, να ψωνίζει και να κάνει μικροδουλειές, αλλά συγχρόνως να παρακολουθεί και μαθήματα από τον δάσκαλο που προγύμναζε τα παιδιά του.

Στα τρία χρόνια που έμεινε εκεί, ο φιλότιμος και ευσυνείδητος δάσκαλος τον προχώρησε μέχρι του σημείου να είναι σε θέση να διαβάζει και να ερμηνεύει Ισοκράτη και Ξενοφώντα. Με τα εφόδια που απέκτησε, βγήκε πια στην κοινωνία για να κερδίζει μόνος του τα μέσα της ζωής και την ανεξαρτησία του. Αφού πέρασε από διάφορα επαγγέλματα, κατέληξε να γίνει ζαχαροπλάστης.

Την εποχή εκείνη φάνηκαν στον εργατικό ορίζονται οι συντεχνίες. Αναμείχθηκε στην υποτυπώδη εκείνης της εποχής συνδικαλιστική κίνηση και εξελέγη αντιπρόσωπος της συντεχνίας των ζαχαροπλαστών. Την ίδια εποχή συγκροτήθηκε και ο πρώτος δημοκρατικός πυρήνας με τους Φλογαϊτη, Χοϊδά και Γ. Φιλάρετο, ο οποίος εξέδιδε τότε τον «Ριζοσπάστη», φορέα των δημοκρατικών και σοσιαλιστικών αρχών, στις οποίες είχε προσχωρήσει και ο φλογερός και ενθουσιώδης Νάγος.

Θαύμαζε τις αρχές της Γαλλικής Επαναστάσεως και η τριλογία «Ελευθερία – Ισότης – Αδελφότης» έγινε το βίωμά του.

Προέβη σε αγώνα αφυπνίσεως και εξεγέρσεως του αδικημένου εργάτη. Εγκαταλείπει τότε το επάγγελμα του ζαχαροπλάστη και γίνεται τυπογράφος. Συντάσσει, εκδίδει και κυκλοφορεί μόνος του την πρώτη στην Ελλάδα σοσιαλιστική εφημερίδα, το «Αρδην».

Πρωτεργάτης και ρήτορας της πρώτης συγκεντρώσεως στις στήλες του Ολυμπίου Διός της Εργατικής Πρωτομαγιάς, καταδιώκεται από την Αστυνομία και κατάσχεται το φύλλο του. Καταφεύγει στην Κεφαλλονιά. Συλλαμβάνεται στην Ζάκυνθο. Με επέμβαση φιλελεύθερων στοιχείων του νησιού, αφήνεται ελεύθερος. Εκεί, συνδέεται με τους ριζοσπάστες και τους προοδευτικούς κύκλους, στους οποίους ανήκαν και οι τέκτονες της Αγγλικής Στοάς «Αστήρ», στην οποία είχαν μυηθεί οι περισσότεροι Φιλικοί του 1821.

Όταν επέστρεψε στην Αθήνα, διορίστηκε υπάλληλος των Ταχυδρομείων Αθηνών και για αρκετά χρόνια, εξελέγετο μέλος του διοικητικού συμβουλίου του Συλλόγου Δημοσίων Υπαλλήλων.

Το 1918 προσλήφθηκε σε τραπεζικό ίδρυμα στην Αθήνα με τον βαθμό του Τμηματάρχη.

Αφού πέρασε από τριάντα επτά επαγγέλματα, όπως έλεγε αστειευόμενος, τα τελευταία χρόνια της ζωής του διορίστηκε Διευθυντής της Δημοτικής Βιβλιοθήκης Πειραιώς, την οποία διοργάνωσε και διηύθυνε με τέτοιο τρόπο ώστε να εξυπηρετεί καλύτερα

Το 1933 κόπηκε το νήμα της επίγειας ζωής του. Το είχε προαισθανθεί ήδη προ εξαμήνου. Την ημέρα εκείνη που έφυγε, έκανε το τελευταίο του θαλασσόλουτρο στην παραλία του Φλοίσβου, όπως έκανε χρόνια ολόκληρα, ανελλιπώς κάθε μέρα, χειμώνα-καλοκαίρι και τέλεσε το τελετουργικό του καθήκον προς τις Δυνάμεις της Φύσεως. Δεν χαροπάλαιψε, κοιμήθηκε ήρεμα εκεί στην παραλία του Φλοίσβου! Είχε ήδη νικήσει τον χάρο.

Εκείνος που ξερριζώνει τις αδυναμίες και το πάθος, εκείνος που ακολουθεί την αρετή και κτυπά την κακία, την ψευτιά και κάθε δουλεία, εκείνος που κυνηγά, υπηρετεί την αλήθεια και λατρεύει την ελευθερία, την δικαιοσύνη, το φως και τρέφει στην καρδιά του αγάπη για όλους, αυτός νικά την ατέλεια, νικά την αμαρτία, νικά τον Αδη και τα σκοτάδια του.



Φιλοσοφική και Πνευματική δράση



Η φιλοσοφική και πνευματική δράση του σημειώνεται έντονα από το 1897.

Γεμάτος καλωσύνη και σοφία, τραβάει σαν μαγνήτης κοντά του όσους ποθούν ανωτερότητα και γνώση. Με όσους από αυτούς παρέμειναν πάντοτε αφοσιωμένοι σ' αυτόν, ήταν παρών σε κάθε κοινωνική εκδήλωση σχετική με την πρόοδο, τον ανθρωπισμό, την φυσιολατρεία, την έρευνα της αλήθειας, την ευδαιμονία και την ελευθέρωση του ανθρώπου.

Ετσι, με την ομάδα των πιστών του εμφανίζεται στον "Σύλλογο ΑΘΗΝΑ - ΥΓΕΙΑ", που είχε σκοπό την εφαρμογή και διάδοση της ακρεοφαγικής δίαιτας για ανθρωπιστικούς λόγους. Σχετικά εκδόθηκε τότε μία πραγματεία και το βιβλίο "Πνευματικαί Ιδέαι".

Από το 1900 περίπου ο Σπύρος Νάγος καθιέρωνε τις κυριακάτικες εκδρομές με τις ορειβασίες, με τα θαλασσόλουτρα, με τα αερόλουτρα και με τα ηλιόλουτρα, σ' όλες τις εποχές του έτους, που τότε εθεωρούντο σαν επικίνδυνες εκκεντρικότητες.

Για την εκλαϊκευση αυτήν της φυσικής ζωής, ο μαθητής του Αδριανόπουλος εξέδωσε, τότε, σχετικό σύγγραμμα. Βλέπουμε ότι ο Νάγος στον τομέα τον φυσιολατρικό, που θα πρέπει να είναι το αγνότερο εντρύφημα μιάς ζωντανής νεολαίας, στάθηκε πρωτοπόρος και εγκαινιαστής.

Την ίδια εποχή μυείται στον Τεκτονισμό με τους πιστούς μαθητές του. Εκεί ο Νάγος αναδεικνύεται και αναγνωρίζεται από όλους, σαν γνήσιος εμπνευσμένος Μύστης Δάσκαλος με σπάνια ηγετικά προσόντα. Η ικανότητά του να ερμηνεύει τα σύμβολα, η γλυκύτητα του χαρακτήρα του, και οι εμπνευσμένες διδασκαλίες του έδωσαν νέα ζωογόνο πνοή στους τεκτονικούς κύκλους, μερικοί των οποίων και σήμερα ακόμη πορεύονται σύμφωνα με τις ανεκτίμητες και σοφές υποθήκες του.

Οταν συνεστήθηκε η "Κοινωνιολογική Εταιρεία" από τον Αλέξανδρο Παπαναστασίου, τον Κ. Βαρβαρέσο και άλλους σοσιαλιστές που είχαν τελειώσει τις σπουδές τους στην Γερμανία, η ομάδα του Νάγου έδωσε και τότε το παρόν και αποτέλεσε τον κορμό της προοδευτικής εκείνης οργανώσεως, την οποία το ελληνικό κοινό δέχθηκε με ενθουσιασμό.

Δυστυχώς, όμως, από την αρχή, η ιδεολογική εκείνη οργάνωση υπέστη πολιτική και κομματική διάβρωση και διαλύθηκε σύντομα, αφού συγκλόνισε αρκετά τους πολιτικιούς κύκλους της χώρας μας.

Αυτή ήταν σε γενικές γραμμές η ιδεολογική κατάρτιση και δραστηριότητα του Νάγου, στην διαδρομή του μέσα από τις διάφορες οργανώσεις, που έδρασαν τότε σε ποικίλους κοινωνικούς τομείς. Το πέρασμά του από αυτές σκόρπιζε την ακτινοβολία της δυνατής του προσωπικότητας. Οσοι συνεργάστηκαν και τον γνώρισαν από κοντά, πάντοτε θυμούνται με θαυμασμό την ανωτερότητα του ήθους του, την αστείρευτη καλωσύνη του, τις απέραντες γνώσεις του και την δύναμη της πάντοτε ορθής κρίσεώς του.



Το ιδεολογικό του πιστεύω



Ο τολμηρός αυτός ερευνητής από νωρίς στράφηκε στην μελέτη των αρχαίων Ελλήνων φιλοσόφων. Με την μυστηριακή του κατάρτιση κατόρθωσε να σπουδάσει την γλώσσα του συμβόλου και να το ερμηνεύσει με τόση επιτυχία.

Η ικανότητά του αυτή τον βοήθησε να ερμηνεύει με μεγάλη ευχέρεια την αρχαία ελληνική και ξένη Μυθολογία, πίσω από την οποία οι σοφοί συνθέτες της έκλεισαν τα βαθειά νοήματα των δυνάμεων και των νόμων της Κοσμογονίας, για να τα προφυλάξουν από την βεβήλωση και την παρανόηση από τις αδύνατες και ανώριμες διάνοιες.

Πηγή των διαφόρων κοσμοθεωριών που διατυπώθηκαν με τον μύθο και το σύμβολο, πίστευε ότι ήταν τα προελληνικά Μυστήρια, από τα οποία οι Θεολόγοι ποιητές και φιλόσοφοι διδάχθηκαν και άντλησαν τα στοιχεία της κοσμοθεωρίας τους, που δόθηκαν μετέπειτα στους ιστορικούς χρόνους και διατυπώθηκαν στα φιλοσοφικά συγγράμματα.

Ως θεμελιωτές και πρωτοπόρους κάθε μυστηριακής γνώσεως και κάθε φιλοσοφίας αναγνώριζε τον Ορφέα και τον Μέγα Πυθαγόρα, των οποίων τα σωζόμενα κείμενα μελετούσε συνεχώς για πολλά χρόνια.

Ο Σπύρος Νάγος μπορεί να ειπωθεί αδίσταχτα, ότι ζωντάνεψε την αρχαία ελληνική σκέψη και φιλοσοφία. Ανέσυρε από τα βάθη των αιώνων και από τα άδυτα των αρχαίων μυστηρίων αλήθειες, τις ανασυνέθεσε και παρουσίασε πλήρες φιλοσοφικό και βιονομικό σύστημα με το οποίο εξηγούσε όλα τα αινίγματα της ζωής και του πνεύματος, αλλά και ικανοποιούσε την πιο ανήσυχη και απαιτητική σύγχρονη σκέψη.

Τις αρχές του συστήματος εκείνου, πρώτος αυτός εφάρμοζε με αυστηρότητα στην καθημερινή του ζωή και καλούσε τους μαθητές και τους ακροατές του να τις ακολουθήσουν.

Μολονότι αναγνωριζότανε ως Διδάσκαλος – Μύστης, ποτέ δεν ισχυρίστηκε ότι παρουσίασε δικό του φιλοσοφικό σύστημα, ούτε ότι ίδρυσε Σχολή. Φιλοδόξησε μόνον να φέρει στην επιφάνεια τις δοξασίες των αρχαίων προγόνων μας και προσπάθησε να τις κάνει κατανοητές και εφαρμόσιμες από τους σύγχρονους Ελληνες.

Υπήρξε μία καθαρή ελληνική ψυχοπνευματική ιδιοσυγκρασία με γνήσιες και αγνές φυσιολατρικές εκδηλώσεις. Τις δοξασίες και τις πεποιθήσεις του είχε θεμελιώσει στα στέρεα βάθρα της Ελληνικής Φιλοσοφίας και πάνω σ’ αυτά ύψωσε το ιδεολογικό, το ηθικό και το πνευματικό του οικοδόμημα. Πίστευε απόλυτα στο ενιαίο της Φύσεως και το αιτιολογούσε με τις ατράνταχτες αυτές αλήθειες.

«Ουσία, Μορφή και Συνείδηση», έλεγε, συνθέτουν την αρμονική έκφραση της όλης Φύσεως, που αποτελεί το Παν. Από το Παν προέρχεται ο άνθρωπος. Όπως οι αριθμοί δεν έχουν τέρμα, έτσι και η ατομική ψυχή δεν έχει τέρμα, είναι αθάνατη και αιωνίως πολλαπλασιάζει τις δυνάμεις που κρύβει μέσα της σε λανθάνουσα κατάσταση.

Λάτρευε την Φύση και το Φως της. Θαύμαζε, αγαπούσε και σεβόταν κάθε συνειδητό Εγώ που είναι καρπός της Φύσεως. Ηταν εραστής της Αλήθειας και αυτήν αναζητούσε σ’ όλη του την επίγεια ζωή, αυτήν ακολουθούσε και αυτήν δίδασκε.

Ο ενάρετος και ο σοφός βοηθείται και γίνεται συνεργάτης ανώτερων από αυτόν συνειδήσεων, οι οποίες συνέστησαν την θεία πνευματική ιεραρχία στην κορυφή της οποίας βρίσκεται Υπέρθεος Αρχων, χειριστής των φυσικών και των πνευματικών νόμων. Τούτον, σ' ένα δημοσίευμά του στους "Καιρούς" του Κανελλίδη, τον αποκαλεί "ΚΑΤΟΙΚΟΝ ΤΟΥ ΣΥΜΠΑΝΤΟΣ" που διευθετεί και εποπτεύει την τάξη του Παντός.

ΠΗΓΗ:http://www.ideotheatron.gr

Read More

Εκδοσεις ΔΙΜΕΛΗ. Μεγάλες Προσφορές

Οι εκδόσεις ΔΙΜΕΛΗ προσφέρουν μέσω της ιστοσελίδας http://www.dimelis.gr μεγάλη έκπτωση σε βιβλία , που φθάνει και στο 50% . Λόγω του ότι υπάρxoυν εξαιρετικοί τίτλοι που αφορούν τον Τεκτονισμό είναι ευκαιρία να προμηθευτείτε βιβλία σε συμφέρουσες τιμές.

Read More

Ανοιχτή Επιστολή στις Ελληνικές Τεκτονικές Δυνάμεις

Μετά τη δολοφονική επίθεσή του κράτους πειρατή (Ισραήλ) στους ακτιβιστές των διεθνών ανθρωπιστικών οργανώσεων είναι σίγουρο ότι θα πυκνώσουν οι φωνές και ενέργειες κατά του σιωνιστικού κινήματος.


Μέσα σε αυτήν τη δίνη, είναι πολύ πιθανό ,οι Τεκτονικές Στοές οι οποίες ΛΑΝΘΑΣΜΕΝΑ θεωρούνται παρακλάδια του σιωνιστικού κινήματος , να δεχθούν την αυστηρή κριτική και όχι μόνο…


Απτό παράδειγμα το χθεσινό τηλεφώνημα για εκρηκτικό μηχανισμού στη Μεγάλη Στοά της Ελλάδος.


Για άλλη μια φορά είναι επιτακτική ανάγκη οι Ελληνικές Τεκτονικές δυνάμεις να βγουν από την εσωστρέφεια που τις διακρίνει, να κάνουν άνοιγμα στον κόσμο και να δώσουν στην κοινωνία να καταλάβει τον κοινωνικό και πνευματικό τους ρόλο. Δεν πρέπει να αφήσετε τις εξελίξεις να σας προσπερνούν αλλά αφουκραζόμενες τον παλμό της εποχής να επαναπροσδιορίζετε τη στάση σας και την συμπεριφορά σας.


Είπον

Read More