Ως γιος ναυτικού από μικρός είχα μια ιδιαίτερη σχέση με τη θάλασσα. Η προσμονή της επιστροφής του πατέρα από το πολύμηνο μπάρκο, η αγωνία κάθε φορά που ακούγαμε για κάποιο ναυάγιο αλλά και η χαρά όταν άνοιγε εκείνη η καφέ βαλίτσα πάνω στο κρεβάτι με τα δώρα. Θύμησες μόνον έχω από τη θάλασσα που σημάδεψαν την παιδική μου ψυχή και που με ακολουθούν έως σήμερα.
Θα πει κανείς τι σχέση έχουν όλα αυτά με τον Τεκτονισμό. Ακούστε λοιπόν τα λόγια εκείνου του πιτσιρικά όπου έξω από σκοπιμότητες αλλά με αγνή καρδιά (τότε) μιλά μέσα από έναν Τέκτονα, γεμάτο πάθη, σήμερα.
Ένα καράβι είναι ο Τεκτονισμός όπου στη θάλασσα της ζωής προσπαθεί να φθάσει στον προορισμό του.
Ναυτικοί ,όλοι αυτοί που θελημένα μπαρκάρισαν θέλοντας άλλος να αποκομίσει υλικά κέρδη και άλλος εμπειρίες.
Καπετάνιος ο Σεβάσμιος που νιώθοντας την ευθύνη όλων να βαραίνει τις πλάτες του θέλει με ασφάλεια να οδηγήσει το καράβι στο λιμάνι .
Οι φουρτούνες πολλές και κάθε φορά η αγωνία ίδια.
Με τη συνεργασία όλου του πληρώματος αλλά και με τη βοήθεια του θεού όλοι καρτερούν να φθάσουν στον προορισμό τους.
Βέβαια καράβια υπάρχουν πολλά αλλά δεν αντέχουν όλα στις φουρτούνες.
Όπως και Στοές υπάρχουν πολλές στην πορεία όμως οι φουρτούνες οδηγούν πολλούς αδελφούς να εγκαταλείψουν το πλοίο .
Σε μια τέτοια φουρτούνα έπεσε και το πλοίο που έχω μπαρκάρει και εγώ. Όμως χάρη στη πείρα των παλιών ναυτικών του πληρώματος ,την αποφασιστικότητα των νέων και τη βοήθεια του Θεού άντεξε. Και συνεχίζει το ταξίδι του προς έναν προορισμό που ακόμα δεν τον γνωρίζουμε αλλά στην ψυχή του καθενός μας φαντάζει διαφορετικός, ιδανικός , ρομαντικός.
Γερό σκαρί η <<Αθηνά>>.
Μακάρι να έχει πάντα ήρεμες θάλασσες και όλοι γυρίζοντας στο <<σπίτι>> μας , όταν το μπάρκο τελειώσει, να βρούμε όλα αυτά που ονειρευόμασταν στο ταξίδι .
Δημόδοκος
