Τρίτη απόγευμα. Γυρίζοντας από τη δουλειά , στην είσοδο της πολυκατοικίας, συναντώ την κα Μαρία. Μια εξαιρετική κυρία , συνταξιούχος του Π.Ν, με έναν καλό λόγο πάντα για όλους και για όλα.
Αφού μιλήσαμε για 2-3 λεπτά η κουβέντα έφθασε σε ένα γείτονα. Το πρόσωπο της κας Μαρίας άλλαξε έκφραση και σκύβοντας προς το μέρος μου με συνωμοτικό ύφος μου ψιθύρισε << αυτόν να τον προσέχεις διότι είναι Μασόνος. Μάλιστα κάνει παρέα με τον απέναντι που είναι και αυτός.>>
<<Γιατί κα Μαρία είναι κακό να είναι κάποιος Μασόνος;>> τη ρωτάω κάπως αμήχανα.
<<Δεν ξέρω παιδί μου αν είναι καλό ή κακό πάντως γνωρίζω ότι πρέπει να έχει κάποιος πολλά λεφτά για να ανήκει σε αυτούς>>.
Τα λόγια της κας Μαρίας έκρυβαν μια μεγάλη αλήθεια. Όχι για το γεγονός ότι πρέπει να είναι κάποιος πλούσιος για να ανήκει στην αδελφότητα αλλά για το πώς βλέπει ακόμη και σήμερα τον Τεκτονισμό ένα μεγάλο κομμάτι της Ελληνικής κοινωνίας. Και για την εικόνα αυτή δεν φταίει η κα Μαρία. Για την εικόνα αυτή έχουμε μεγάλη ευθύνη εμείς οι ίδιοι πού δεν προσπαθούμε να την αλλάξουμε. Φταίμε εμείς με την εσωστρέφεια που μας διακρίνει.
Για την εικόνα αυτή φταίω και εγώ που δεν κάθισα να εξηγήσω στην κα Μαρία πως έχουν τα πράγματα.
