Αφορμή για το κείμενο που ακολουθεί στάθηκε η συνάντηση μου σήμερα το πρωί με έναν αδελφό ο οποίος έχει πολύ καιρό να εμφανιστεί στις συνεδρίες της Στοάς. Έναν αδελφό αγαπητό, καλόκαρδο, ευγενικό πραγματικό Τέκτονα. Δεν σας κρύβω ότι η απουσία του μου είχε δημιουργήσει πολλά ερωτήματα γιατί δεν μπορούσα να κατανοήσω πως ένας τέτοιος αδελφός είχε απομακρυνθεί από την αδελφότητα. Δεν μπορούσα να εντοπίσω τι ήταν αυτό που τον είχε οδηγήσει σ’ αυτήν τη θελημένη αποχή.
Σήμερα , πίνοντας τον καφέ μας σε μια ήσυχη, ελέω διακοπών, Αθήνα κατάλαβα ότι οι λόγοι που τον απομάκρυναν από την Στοά (και όχι από τον Τεκτονισμό) ήταν οι ίδιοι λόγοι που οδήγησαν και εμένα στην πόρτα της εξόδου. Συνειδητοποίησα , αποστασιοποιημένος πια , ότι η αδελφότητα είχε κατακλυστεί από ανθρώπους οι οποίοι αναζητούσαν και αναζητούν από τον Τεκτονισμό πράγματα τα οποία ο Τεκτονισμός δεν μπορεί , ούτε ποτέ μπόρεσε, να δώσει. Οι Στοές γέμισαν με ανθρώπους που δεν αναζητούν την πνευματική εξέλιξη , την ψυχική ηρεμία κτλ αλλά τρόπους προκειμένου να καλύψουν την ματαιοδοξία τους .
Ο Τεκτονικός χώρος , όχι βέβαια απόλυτα αλλά σε μεγάλο βαθμό, μου παρουσιάζει πολλά κοινά στοιχεία μ’ αυτό που συμβαίνει τα τελευταία χρόνια στο θέατρο του Πολυκλείτου , το γνωστό σε όλους Θέατρο της Επιδαύρου με τις ξένες παραγωγές και τους ξένους ηθοποιούς . Φέτος μάλιστα η μόνη <<Επιδαύρια>> παράσταση ήταν αύτη του Σαίξπηρ (!) με τον Κέβιν Σπέϊσι , με εξαντλημένα εισιτήρια και όλη την γκλάμουρ Αθήνα μαζεμένη εκεί.
Το θέατρο του Πολυκλείτου από θέατρο αναβίωσης του αρχαίου δράματος μεταμορφώθηκε σε Σαιξπηρικό θέατρο με μεγάλους σταρ του εξωτερικού. Οι Έλληνες μεγάλοι ηθοποιοί δυστυχώς μας τελείωσαν. Πέρασαν οι εποχές όπου όταν εμφανίζονταν η Παξινού, ο Μινωτής η Συνοδινού ήταν παγκόσμιο πολιτιστικό γεγονός. Η εμφάνιση τους ήταν μια ολόκληρη ιεροτελεστία. Το βάρος των ρόλων τόσο μεγάλο όπου στη συνέχεια μεγάλοι ηθοποιοί όπως η Βάσω Μανωλίδου, η Έλλη Λαμπέτη, η Κυβέλη, ο Χορν δεν τόλμησαν να παίξουν στην Επίδαυρο και ας ήταν κάποιοι από αυτούς μαθητές του Δημήτρη Ροντήρη , του κατεξοχήν δασκάλου του είδους.
Η συνέχεια γνωστή. Μια συνεχή παρακμή όπου καταλήγει σε μηδέν στο πηλίκο και μεταφράζεται σε κατάντια.
Κάπως έτσι θα παρομοίαζα και τον Τεκτονισμό σήμερα, όπως τουλάχιστον των βίωσα στην Εθνική Μεγάλη Στοά της Ελλάδος.
<<Ιερά τέρατα>> του Τεκτονισμού με βαθειά γνώση και πνευματικά χαρίσματα σκορπίστηκαν δεξιά και αριστερά για να δώσουν τη θέση τους σε άλλους , στους Τεχνοκράτες Τέκτονες οι οποίοι με την ανάληψη των καθηκόντων τους σκεφτόντουσαν όχι να υπηρετήσουν και να προβάλουν τις αρχές και τις αξίες που εκφράζει αυτή η <<τέχνη>> αλλά πως θα μετατρέψουν τον Τεκτονισμό σε θέατρο που ο κάθε πικραμένος και ατάλαντος Τέκτονας ηθοποιός θα μπορούσε να δώσει τη δική του παράσταση, έναντι βέβαια ενός ακριβού εισιτηρίου , αδιαφορώντας για το αποτέλεσμα και την ποιότητα της παράστασης. Τους ενδιέφερε όχι η πιστή εφαρμογή του αρχικού σεναρίου (τυπικών ) αλλά η από στήθους εκμάθηση της διασκευής (συνταγμάτων και εσωτερικών κανονισμών) . Έτσι ανέβηκαν στη σκηνή πρωταγωνιστές (Μεγάλοι Αξιωματικοί) οι οποίοι στη ζωή τους δεν είχαν παίξει ούτε ως κομπάρσοι σε διαφήμιση. Η θεατρικότητα χάθηκε, ο ψυχισμός απωλέσθη, το συναίσθημα εκδιώχτηκε η διαφοροποίηση από το σενάριο ποινικοποιήθηκε.
Και η Τεκτονική παράσταση από δράμα με τόσους συμβολισμούς και νοήματα που στα χέρια άξιων Τεκτόνων ηθοποιών του παρελθόντος οδήγησε σε κοινωνικές ανατροπές , επαναστάσεις, αλλαγές, κατάντησε μια γλυκανάλατη σαπουνόπερα του μεσημεριού. Το Ελληνικό Τεκτονικό θέατρο τελικά μετεξελίχτηκε σε θέατρο κάποιων μετρίων έως κακών Ελλήνων Τεκτόνων ηθοποιών , έτσι για τα προσχήματα.
Νομίζω ότι το ταλέντο δεν λείπει από τον ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟ Έλληνα Τέκτονα. Ούτε το συναίσθημα απουσιάζει, ούτε οι αρχές , ούτε οι αξίες, ούτε η ευαισθησία. Αυτό που φταίει είναι ότι ο Τεκτονισμό από ένα έργο το οποίο φτιάχτηκε για να παίζεται σε <<κλειστό>> χώρο έχει πια σαν έδρα του τις πλατείες και τα γήπεδα . Και η ακουστική σ΄ αυτούς τους χώρους δεν είναι καλή με αποτέλεσμα να δίνει την δυνατότητα να ακουστούν και να διακριθούν όχι αυτοί που έχουν χροιά και συναίσθημα στη φωνή τους αλλά αυτοί που φωνάζουν δυνατότερα.
