Είμαστε μια αδελφότητα που
ονειροπιάνεται , που ζει στο φανταστικό σαν ήρωας μυθιστορήματος που προσδοκά τη σωτηρία ως μάνα εξ ουρανού.
Η καθόλου αισιόδοξη
πραγματικότητα για τον ελληνικό Τεκτονισμό αποτυπώνεται ανάγλυφα από τις σχέσεις
μεταξύ των Μεγάλων Στοών της χώρας μας. Το παράδοξο είναι ότι αυτή η κατάσταση
αντί να μας αφυπνίζει και να μας θυμώνει , αντί να αποτελέσει αφορμή για έναν εθνικό
Τεκτονικό συναγερμό, αντί να λυπηθούμε τους εαυτούς μας και να σκεφτούμε την
ιστορία και τα έργα των προγόνων μας αναλωνόμαστε σε ανόητους ανταγωνισμούς
περί καθαρότητας και κανονικότητας.
Χρησιμοποιούμε ρητορικές
ακροβασίες για να αποδείξουμε ότι το δικό μας <<μαγαζί>> είναι
καλύτερο από τα άλλα αντί να συγκεντρώσουμε τις δυνάμεις μας και να εναρμονιστούμε
με τα προβλήματα και τις ανάγκες της σύγχρονης κοινωνίας.
Ο καθένας από εμάς ή για να
είμαστε πιο δίκαιοι , οι περισσότεροι , δεν δείχνουμε την αγωνία μας γι’ αυτά
που συμβαίνουν γύρω μας . Για τον τρόπο που θα βοηθήσουμε τον συνάνθρωπο μας,
την πατρίδα μας. Αν θα μπορέσει ο γείτονάς μας να εξασφαλίσει φαγητό για τα
παιδιά του , φάρμακα για τους γονείς του. Αν έχει δουλειά, αν μπορεί να
πληρώσει το στεγαστικό του δάνειο για να μην μείνει στο δρόμο.
Ο σύγχρονος ελληνικός Τεκτονισμός , εκτιμώ ότι δεν στάθηκε σε καμία στιγμή αντιμέτωπος με τα γεγονότα και πάσχει από έναν στρουθοκαμηλισμό όπου πεισματικά κρύβει το κεφάλι του μην αναγκαστεί και αναλάβει τις ευθύνες που του αναλογούν. Ο ελληνικός Τεκτονισμός βρέθηκε θέλοντας και μη αντιμέτωπος με ένα μνημόνιο . Ένα μνημόνιο το οποίο δεν προέκυψε τυχαία. Ένα μνημόνιο που είναι προϊόν της ασυδοσίας των πολιτικών της μεταπολίτευσης, των αγορών, των ντόπιων και ξένων κερδοσκόπων, της παντοκρατορίας των συντεχνιών αλλά και προϊόν μιας ευνουχισμένης κοινωνίας η οποία αρνήθηκε πεισματικά οτιδήποτε την συνέδεε με τις πατροπαράδοτες αξίες και αρχές υιοθετώντας ανεξέλεγκτα οτιδήποτε ξενόφερτο . Και με ελάχιστες εξαιρέσεις οι Τεκτονικές δυνάμεις αρνήθηκαν να κοιτάξουν στα μάτια αυτό το αδηφάγο τέρας (μνημόνιο) και να το αντιμετωπίσουν . Να το καταδικάσουν ανοιχτά, να το πολεμήσουν με όλες τους τις δυνάμεις και να εργαστούν για την αλλαγή της Ελληνικής κοινωνίας.
Στο σημείο που φτάσαμε θα
ήταν καλό να γυρίσουμε πίσω στα πρώτα Τεκτονικά μας βήματα και να επαναπροσδιορίσουμε
ή καλύτερα να ξεκαθαρίσουμε για ποιόν ακριβώς Τεκτονισμό μιλάμε. Και
διαφαίνεται ότι υπάρχουν δύο επιλογές, δύο σχολές:
Α) Η πρώτη είναι αυτή που
ενδιαφέρεται για την ανάπτυξη του ατόμου ως μονάδα αποκομμένο από την κοινωνία
. Είναι αυτοί οι αδελφοί και αδελφές που κλεισμένοι στην ασφάλεια της Στοάς
εξαντλούν την ενέργειά τους στο καθήκον προς τον εαυτό τους και βγαίνοντας από
αυτήν πιστεύουν ότι έχουν επιτελέσει έργο θεάρεστο και μεγαλοπρεπές.
Β) Η άλλη σχολή είναι αυτή η
οποία προσπαθεί ταυτόχρονα με την
προσωπική ανάπτυξη των μελών της να εκτελεί και το χρέος προς την κοινωνία με
μια αλτρουιστική διάθεση . Είναι η σχολή όπου η κοινωνία και το άτομο είναι έννοιες
συνυφασμένες και αδιαχώριστες.
Και βέβαια μην βιαστείτε
καθόλου να δηλώσετε σε ποια σχολή ανήκετε διότι μια πιο ενδελεχής έρευνα ίσως σας
εκπλήξει.
Άρα συμπεραίνουμε ότι και η
σημερινή στάση του ελληνικού Τεκτονισμού δεν είναι τόσο αδικαιολόγητη αφού
εμείς οι ίδιοι δεν έχουμε ξεκάθαρα προσδιορίσει τη θέση μας και το ρόλο μας στο
κοινωνικό γίγνεσθαι.
Διάφορες και πολλές φορές
αυτοαποκαλούμενες φιλανθρωπικές οργανώσεις έσπευσαν να αποκτήσουν πρόσβαση σε
μεγαλύτερο αριθμό πολιτών (πασχόντων) προκειμένου να πράξουν αυτό για το οποίο,
καταστατικά τουλάχιστον, έχουν δημιουργηθεί. Η κατ’ εξοχήν όμως <<ανθρωπιστική
οργάνωση>> , και τον όρο τον βάζω σε εισαγωγικά για να μην παρεξηγηθώ, η
αδελφότητα που φτιάχτηκε από τον άνθρωπο για τον άνθρωπο, που στο παρελθόν
χιλιάδες μέλη της μάτωσαν για αγαθά όπως η ελευθερία και η ισότητα, που για την
ευδαιμονία του ανθρώπου συγκέντρωσε και ανέσυρε από το χρονοντούλαπο της ιστορίας
ύψιστες διδασκαλίες και αρχές για να μην στερηθούν οι άνθρωποι την θετική τους ενέργεια,
έμεινε να κοιτά σαστισμένη μη θέλοντας (;) ή μη μπορώντας να αντιδράσει.
Και αντίδραση δεν είναι
μερικά πακέτα μακαρόνια , λίγα ρουχαλάκια, λίγα φάρμακα. Αντίδραση είναι κάτι
παραπάνω. Είναι οργανωμένη και ενιαία δράση όλων των Ελληνικών Τεκτονικών
Δυνάμεων της δοκιμαζόμενης πατρίδος μας. Κοινή δράση σε όλα τα επίπεδα
κοινωνικά και πολιτικά. Κοινή διεθνής δράση για ευαισθητοποίηση των αδελφών μας
στο εξωτερικό όπου έχουν μια λανθάνουσα αντίληψη για τα προβλήματα της Ελλάδας.
Το μότο <<παρατηρούμε
και δεν αντιδρούμε>> σίγουρα δεν μας αξίζει και δεν μας αντιπροσωπεύει. H
club κουλτούρα
των 90s
όπου ήθελε να χορεύουμε σόλο μέχρι εξαντλήσεως
ξέφτισε και πέρασε ανεπίστρεπτη. Ο καταιγιστικός θόρυβος που προκαλούν τα
γεγονότα απαιτεί συλλογικότητα.
Αγαπητοί αδελφοί και
αδελφές.
Ο Τεκτονισμός τον τελευταίο
καιρό δέχεται τόση χολή που δεν έχει ξαναγίνει. Σχεδόν κανένας , ακόμη και
γνωστοί πολιτικοί με αμφιλεγόμενη έως παράνομη πολιτική διαδρομή δεν έχουν
μαζέψει πάνω τους τόσο μένος όσο ο Τεκτονισμός. Από πολλούς είναι ο νούμερο ένα
εχθρός της Πατρίδος μας. Η αλήθεια όμως είναι
άλλη.
Δεν φταίει κανένας Τεκτονισμός
που φτάσαμε ως εδώ. Δεν φταίει ο Τεκτονισμός που κάποιοι έφαγαν και ακόμη τρώνε
τα λεφτά των Ελλήνων. Δεν φταίει ο Τεκτονισμός που κανένα από τα δύο μνημόνια
δεν πέτυχαν, Ούτε φταίει ο Τεκτονισμός όπου το ανθρωποφαγικό ΔΝΤ μυρίστηκε
φρέσκο αίμα και καννιβαλίζει ασυστόλως.
Η ευθύνη του Τεκτονισμού
είναι που αυτή την κρίσιμη στιγμή για το Ελληνικό έθνος δεν μονιάζει. Ο Τεκτονισμός
φταίει που την ύστατη αυτή στιγμή δεν ενώνει τις δυνάμεις του υπό την σκέπη της Ελληνικής σημαίας για
το καλό της πατρίδος. Οι αδελφοί και ιστορικοί του μέλλοντος σαφώς και θα
πρέπει να μας κρίνουν αυστηρά για την στάση μας τούτη την κρίσιμη ώρα.
Ας μην χρεωθούμε αυτό το
άγος . Την ύστατη στιγμή ας ενώσουμε τις δυνάμεις μας. Ας αφήσουμε στην άκρη
αυτά που μας χωρίζουν και ας βρούμε αυτά που μας ενώνουν. Στην αρχαιότητα οι
αντίπαλες πόλεις – κράτη , μπροστά στον κίνδυνο ένωναν τις δυνάμεις τους .
Όποιος έχει διαβάσει έστω
και μια αρχαία τραγωδία γνωρίζει ότι κανείς δεν έχει την απόλυτη δύναμη ούτε
για την απόλυτη δόξα αλλά ούτε και για την πιο ζοφερή καταστροφή.
Ας σκεφτούν τα παραπάνω
όλοι οι αδελφοί και αδελφές και ας αποφασίσουν.
Ή τώρα ή ποτέ.
Δημόδοκος
