Εσωτερικός αποσυμβολισμός στον Ομηρικό Υμνο ΄΄Εις Δήμητρά΄΄

Εκείνοι που καταγίνονται µε τη σπουδή του Εσωτερισµού γνωρίζουν ασφαλώς ότι οι Aγιες
Γραφές των Αρχαίων Ελλήνων, δηλ. τα Eργα του Οµήρου, Ησιόδου, Πινδάρου, Ορφέα κ.α.,
γράφτηκαν για να διατηρήσουν την Εσωτερική Παράδοση. ∆ε γράφτηκαν για να
χρησιµεύσουν µόνο για ψυχαγωγία των αναγνωστών ή σα βοηθήµατα στη µελέτη της
αρχαίας γλώσσας.
Αλλά οι τροµερές αποκαλύψεις των πιο πάνω αναφεροµένων Μυστών, παραδίδονταν
αποκλειστικά κατά τη Μύηση στους ορισµένους ώριµους και ηθικά εξελιγµένους. Υπήρχε
πάντα ο κίνδυνος της εκµετάλλευσης των γνώσεων από πνευµατικά κατώτερα άτοµα. Γι' αυτό και τα έργα των Πνευµατικών αρχηγών χρησιµοποίησαν το Επταπλό Kλειδί του Συµβολισµού,
ώστε να διατυπώνουν µεν την αλήθεια, να αποκρύπτουν όµως το πραγµατικό-εσωτερικό
νόηµα .
Αυτή η πραγµατικότητα συµβαίνει και σήµερα. Η γνώση της ατοµικής ενέργειας λ.χ.,
χρησιµοποιήθηκε σε βάρος της ανθρωπότητας από τους εξωτερικούς επιστήµονες.
Μολαταύτα, κι εδώ επίσης διαπιστώνεις τη µυστικότητα στις έρευνες κι ίσως την επιτήρηση
των ερευνητών στα άδυτα των εργαστηρίων.
Και η ατοµική ενέργεια αποτελούσε µονάχα ένα τοµέα της Γνώσης των µυστών της
Αρχαιότητας. ∆εν περιοριζόταν στα ελάχιστα που φανέρωσε ο ∆ηµόκριτος και Λεύκιππος.
Αυτοί ήταν µυηµένοι που αποκάλυψαν όσα θεώρησαν ακίνδυνα. Αλλά η διδασκαλία του
Πυθαγόρα στους Ιεροφάντες των ∆ελφών, σχετικά µε τη χρήση της ατοµικής ενέργειας σε
ώρες κινδύνου, δείχνει, από την εφαρµογή της κατά την Περσική επιδροµή, ότι η γνώση της
ήταν ουσιαστική και όχι θεωρητική ή ηµιτελής.
Αν εποµένως η ατοµική-πυρηνική επιστήµη, συνιστούµε µια και µόνο πτυχή της Ιερής
Γνώσης των µυστών, και αν η απόκτησή της από τους εξωτερικούς επιστήµονες, οδήγησε
στην καταστροφική εκµετάλλευσή της, αναρωτιέται κανείς, τι θα προέκυπτε, αν ίσως ξέφευγαν
κι άλλα τέτοιας ολκής µυστικά από τα άντρα των Μυήσεων, στον έξω κόσµο των ανώριµων
και ανεύθυνων ανθρώπων.
Η αίσθηση ευθύνης των Μυηµένων καθιερωτών των Μυστηρίων, όπως o Ορφεύς, θέσπισε το
Επταπλό Κλειδί του Συµβολισµού, για τη σύνθεση των Ιερών Κειµένων. Αυτά πλάστηκαν µε
σκοπό τη διατήρηση της Γνώσης, κι όταν ο άνθρωπος έφτανε στην ωριµότητα, θα
ανακάλυπτε τον τρόπο αποκωδικοποίησης των γραπτών, των εικόνων ή µνηµείων. Η χρήση
τότε της Γνώσης θα είχε εποικοδοµητικό χαρακτήρα. Η ελεύθερη κοινοποίηση των αληθειών
ήταν αυστηρότατα απαγορευµένη. Το Πλατωνικό: «ακάθαρτον γάρ καθαρού άπτεσθαι ου
θεµιτόν» , και το «Φλέγξοµαι οις θέµις εστί, θύρας δι επίθεσθε βεβήλοις», δείχνουν αρκετά την
επιφύλαξη των Μυστηριακών Υπευθύνων.
Σήµερα όµως αναντίρρητα, η πραγµατικότητα της άνεσης µέσο της υλιστικής τεχνολογίας,
πείθοντας για τη µονοµερή αξία της Ύλης, οδηγεί στη γνωστή φρενική αποχαλίνωση. Ο
αδαής και αστόχαστος πιστεύει στην αξία και µόνο του παρόντος χρόνου µιας ευτυχίας, µέσα
στον παράδεισο των υλικών ανέσεων.
Μια απλή νύξη λοιπόν, για την ανεξαρτησία µας από τις χίµαιρες του τεχνολογικού υλισµού,
είναι απαραίτητη, χάρη της εξισορρόπησης. Κι έχοµε τη γνώµη, ότι η ανεξαρτοποίηση µας
από την προσωρινότητα της φθαρτής Ύλης, ξεσκεπάζεται µε την υπόδειξη - αποκάλυψη,
έστω και ελαχίστων, από εκείνα που κρύβονται στα απρόσιτα, αδιαφήµιστα και όντως
ανερµήνευτα, Κείµενα των Ελλήνων Πνευµατικών Αρχηγών.
Αδιαµφισβήτητα, ο Αρχαιοελληνικός Πολιτισµός, αντίθετα από το σηµερινό,
προσανατολιζόταν στο µήνυµα του "ΓΝΩΘΙ ΣΑΥΤΟΝ". Κι αν ο εξωτερικός µορφικός εαυτός,
ήδη τυχαίνει γνωστός, τότε το ∆ελφικό ρητό σηµαίνει: "ΓΝΩΡΙΣΕ ΤΟΝ ΕΣΩΤΕΡΟ ΕΑΥΤΟ
ΣΟΥ". Συνεπώς, κάθε εξωστρεφής γραµµατολογικός τρόπος προσέγγισης µε τα Μηνύµατα
των Ελλήνων, αποτελεί επιδερµική απόπειρα.. Χρειάζεται η Μεταφυσική - Εσωτεριστική αξίνα
για την ανασκαφή των θαµµένων ναών.
Σαν παράδειγµα της αποκωδικοποίησης των διαφορετικά ακατανόητων συµβολισµών,
διάλεξα δύο αποσπάσµατα από το έργο «ΕΡΓΑ ΚΑΙ ΗΜΕΡΑΙ » του Ησιόδου. Η εργασία αυτή,
αποτελεί απλά τµήµα κεφαλαίου, συνοπτικά διασκευασµένο, από το βιβλίο µας που σχολιάζει
τον Οµηρικό Ύµνο « ΕΙΣ ∆ΗΜΗΤΡΑ » .
«Και δια παρθενικής απαλόχροος ου διοίσιν,
ήτε δόµων έντοσθε φίλη παρά µητέρι µίµνει
ου πω έργα ιδυία πολυχρύσου Αφροδίτης,
ευ τε λοεσσαµένη τέρενα χρόα και λιπ΄ελαίω χρισάµενη µύιη καταλέξεται ένδοθι οίκου
ήµατι χειµερίω, ότ΄ ανόστεος όν πόδα τένδει
εν τ΄απύρω οίκω και ήθεσι λευγαλέοισιν ».
Σε µετάφραση
« Και δε φυσοµανάει (ενν. Ο Βοριάς), απάνω στην τρυφερή παρθένα,
που µένει µέσα στο σπίτι µαζί µε την καλή της µάνα, αµάθητη
ακόµα σχετικά µε τα έργα της χρυσής Αφροδίτης, και που λούζει
το απαλό της το κορµί, αλείφεται µε λάδι και ξαπλώνει σε δωµάτιο
εσωτερικό του σπιτιού κάποια µέρα χειµωνιάτικη, όταν
ο ανόστεος (ενν. ο δίχως οστά), τραγανίζει το πόδι του στο
σπίτι του, που δεν έχει καν φωτιά, µέσα στο ελεεινό του κονάκι »
Με την ανάγνωση του αποσπάσµατος, αντιλαµβάνεται ο αναγνώστης, ότι δεν εννοεί τα πάντα.
Κάτω από τα αινιγµατικά λόγια κρύβονται Γνώσεις Εσωτερισµού, και µόνο µε αυτές
αποκαλύπτεται η ουσία.. Και για να είµαστε ειλικρινείς, η δική µας ερµηνεία ,που ακολουθεί,
αφορά µόνο µια πλευρά του Επταπλού αποσυµβολισµού.
Η «τρυφερή παρθένα» αλληγορεί την Ουσία, που είναι γνωστή σαν «Κουνταλίνι». Αυτή, για
τους περισσοτέρους από µας, παραµένει αδρανής µέσα στον αιθερικό σάκο της, στο Ιερόν
Οστούν, στον κόκκυγα. Μένει στην αρχική της κατάσταση παγοποιηµένη. ∆εν έχει βγει από
την εστία της (=µάνα). ∆εν έχει περάσει από την «οδό» που φέρνει στα 'Ανω. Η «οδός» είναι
ένας αιθερικός αγωγός µε το όνοµα Σουχιούµνα. Αν είχε φτάσει στην Ουσία ως πάνω, ως την
κορυφή του κεφαλιού, θα είχε ενωθεί µε την 'Αρρενα Αρχή, στο κέντρο αποθήκευσης της
Ενέργειας – τσάκρα (=τροχό), που λέγεται Σαχασράρα. Για τον αναγνώστη, που δε γνωρίζει
τη Σανσκριτική ορολογία, πληροφορούµε ότι οι τροχοί (=τσάκρας), στον αιθερικό άνθρωπο,
είναι επτά. Ο κατώτατος στον κόκκυγα, λέγεται Μουλαντάρα. Εκεί φυλάγεται η Κουνταλίνι. Το
ανώτατο τσάκρα, στην κορυφή, είναι η Σαχασράρα.
'Οταν η Κουνταλίνι ανέβει ως πάνω, γίνεται η ένωσή της µε την 'Αρρενα Αρχή, τον Σίβα.
Επειδή λοιπόν η «παρθένα» δεν έχει κάνει αυτή την ένωση, το Γάµο, γι'αυτό και ο Ησίοδος τη
συµβολίζει έτσι. Τονίζει ότι είναι αµάθητη στα γαµήλια έργα της Αφροδίτης. Φυσικά, η ένωση
έχει πνευµατικό χαρακτήρα, είναι η «σύµφυσης» των δύο Αρχών, του Νεοπλατωνικού
Πορφυρίου.
«Η χειµωνιάτικη µέρα» του ποιήµατος, σηµαίνει τη χρονική διάρκεια, κατά την οποία η Ουσία,
(κουλουριασµένη σαν το φίδι, 3½ κύκλους), µένει µόνη, στην κοκκυγική εστία. Η τυχόν ένωσή
της θα πυροδοτούσε ολόκληρη την ανθρώπινη υπόσταση και η «χειµωνιάτικη µέρα» θα
γινόταν «ανοιξιάτικη».
Ο αινιγµατικός «Ανόστεος», που προβληµάτισε τους ξένους µελετητές (εξάλλου κανένας
'Ελληνας ως τώρα δεν καταπιάστηκε µε τη σχολίαση των Οµηρικών κ.α. Ύµνων) σηµαίνει την
Ουσία, την αποθηκευµένη στο σάκο του Ιερού Οστού. Φυσικά, η αιθερική υπόστασή της, δεν
έχει «κόκαλα» (=οστά), και γι'αυτό ονοµάστηκε αλληγορικά «Ανόστεος». Λόγοι για την
παραπλάνηση του αµύητου επέβαλαν να αποκληθεί η Ουσία την πρώτη φορά «παρθένα»,
και τη δεύτερη «Ανόστεος». Το «σπίτι» του δευτέρου είναι ίδιο µε της «παρθένας», γι'αυτό και
η συγκυρία της ταυτόχρονης αναφοράς τους. Ο χαρακτηρισµός «ελεεινό κονάκι», γίνεται σε
σύγκριση µε το ύψος του ανωτάτου τσάκρα, του ΧΡΥΣΟΥ, όπου τελείται ο Γάµος. Για τον ίδιο
λόγο και η προϊσταµένη του Γάµου, η Αφροδίτη, λέγεται «χρυσή». Κι όταν λέγεται ότι ο
Ανόστεος «τραγανίζει το πόδι του», εννοούν ότι εξακολουθεί η Ουσία να διατηρεί την κυκλική
της µορφή. ∆ηλαδή το κεφάλι, δαγκώνει την ουρά (=πόδι). Είναι ο Ουροβόρος 'Οφις των
Αλχηµιστών. 'Οταν εκταθεί και ισιώσει γίνεται το ΕΝΑ. Η κυκλόµορφη στάση δείχνει
παθητικότητα: ΜΗ∆ΕΝ, θνητότητα.
Ο «Ανόστεος» δεν είναι ούτε … «χταπόδι», µα ούτε και «καλαµάρι», όπως γράφουν σε
αγγλική υποσηµείωση σχολίων. Είναι αστείο και το υποθέτει κανείς και ασυµβίβαστο µε όποια λογική. Αλλά η εξωτερική γνώση αδυνατεί να εισχωρήσει σε υπερβατικές ερµηνείες.
Καταλήγει πάντα σε αδιέξοδο.
Το «σπίτι» του Ανόστεου στερείται φωτιάς. Γιατί η Ουσία µέσα στο σάκο, µένει παγοποιηµένη.
Γι'αυτό και η σκηνογραφία µε το χειµώνα και το Βοριά που λυσσοµανάει. Σίγουρα ο «Βοριάς»
συµβολίζει την κάθοδο της Πράνας (αιθερικού αέρα), από την ειδική υποδοχή στο κεφάλι,
που ονοµάζεται Σουτράτµα. Να αναφέρουµε επίσης ότι δεν ταυτίζονται τα 7 τσάκρας µε τους
ενδοκρινείς αδένες. Τα τσάκρας απλά τους τροφοδοτούν. ∆ίχως την παροχή αύτη, ο αδένας
ασθενεί. Από το Βοριά (=κεφαλή), η Ουσία-πράνα κατέρχεται προς τα κάτω (Νότος), και ένα
τρίτο της αποθηκεύεται στον κόκκυγα. Εξάλλου:
«και δια παρθενικής απαλόχροος ου διάησιν» (στ.519)
Αυτό σηµαίνει, ότι µε όλη του την ορµή ο «Βοριάς», δεν αγγίζει βλαπτικά καθόλου την «απαλή
παρθένα», που λούζεται και αλείφεται αρώµατα µέσα στο σπίτι της. Αλληγορικά: ετοιµάζεται
για την ένωση.
Θα συνεχίσουµε τώρα µε το β', απόσπασµα:
« Αλλ΄όποτ΄άν φερέσικος από χθόνος ᵴφυτά βαίνει
Πληιάδας φεύγων, τότε δη σκάφος ουκέτι οινέων
Αλλ΄άρπας τε χαρασσέµεναι και δµώας εγείρει,
Φεύγειν δε σκιερούς θώκους και επί ηόα κοίτον
ώρη εν αµήτου, ότε τ΄ηέλιος χρόα κάρφει.
Τηµούτος σπεύδειν και οίκαδε καρπόν αγίγειν
όρθρου ανιστάµενος ίνα βίος άρκιος είη. (571 – 576)
Μετάφραση:
«Αλλά όταν εκείνος που κουβαλάει το σπίτι του σκαρφαλώνει
από τη γη πάνω στα φυτά, για να ξεφύγει τις Πλειάδες,
τότε δεν είναι πια καιρός να σκάβεις τ'αµπέλια, αλλά
να ακονίζεις τα δρεπάνια σου και να ξεσηκώνεις τους
σκλάβους σου. Απόφευγε τα καθίσµατα σε ισκιερούς
τόπους, όπως και το να κοιµάσαι ίσαµε την αυγή, κατά την
εποχή της συγκοµιδής, όταν ο ήλιος κατακαίγει το σώµα.
Τότε να εργάζεσαι και να φέρνεις στο σπίτι τους καρπούς
Σου, όντας όρθιος από το χάραµα, για να εξασφαλίσεις τα
προς το ζην»
«Εκείνος που κουβαλάει το σπίτι του» αλληγορεί τον «Ανόστεο». Σαν το σαλιγκάρι
(=φερέοικος), ελικοειδώς ανεβαίνει στον αιθερικό αγωγό, (Σουχιούµνα), και συνδέει τον
κόκκυγα µε την κορυφή. Ο αγωγός συµβολίζεται µε «φυτό».
Η κυριολεκτική αντίληψη των στίχων, δεν οδηγεί σε κανένα συµπέρασµα. Γιατί, πως τάχα θα
ξεφύγει ο Ανόστεος (φερέοικος) από τις πλειάδες, µε µιαν αναρρίχηση; Μήπως οι Πλειάδες
βρίσκονται στο έδαφος ; Και γιατί να «τις αποφύγει»;… Ολοφάνερα ΑΛΛΕΣ ΕΝΝΟΙΕΣ
κρύβονται. Ο «φερέοικος» συµβολίζει την ανερχόµενη Ουσία. Με τον όρο «Πλειάδες»
υπονοείται η Πολλαπλότητα του µορφικού κόσµου. ( Πλείων = συγκρ. του πολύς - πλειότερος,
περισσότερος. Λεξικό Σταµατάκου σελ. 797)
Η Πολλαπλότητα διάκειται δυσµενώς προς την ενότητα. Φυσικά, πρόκειται για αντίθεση προς
το ταξίδι της επιστροφής στην Ενοποίηση. Αυτή είναι η αιτία που ο «φερέοικος» αποφεύγει τις
Πλειάδες σκαρφαλώνοντας στο φυτό. Με τις Πλειάδες αλληγορούν το χαµηλό, πολυσύνθετο
κόσµο των «πολλών» και των χωρισµένων. Η σωτηρία άρα είναι στην Ανάβαση που οδηγεί
στον Ενοποίηση. Συνεπώς, όταν η εποχή της Ανύψωσης έχει αρχίσει, δεν είναι καιρός να ασχολείσαι µε την
καλλιέργεια. Αυτό γίνεται όταν η Ουσία «κοιµάται» ή «λούζεται». Τώρα, που ξεκίνησε το ταξίδι
για 'Ενωση, δεν ταιριάζει να «σκάβεις τα αµπέλια». Τα αµπέλια είναι αναρριχώµενα, όπως ο
«φερέοικος», ο «Ανόστεος» και η «παρθένα». Με τα αµπέλια συµβολίζεται ο ∆ιόνυσος. Ο
Εσωτερικός Εαυτός που τώρα ξεκινά την 'Ανοδο στην Εκδήλωση. 'Εχει ξεπερασθεί το
«σκάψιµο» πια. Πρέπει να σε απασχολεί το ξεσήκωµα των δυνάµεων (=δούλοι), για την
προώθηση της Ουσίας. Τα «δρεπάνια» είναι η δυνατότητα αποκοπής από το Χρόνο.
Αν ο Ησίοδος συνιστά να µην κάθεσαι σε τόπους ισκιερούς, εννοεί ότι ο ήδη φωτιζόµενος
άνθρωπος, πρέπει να αποφεύγει κάθε σκότος. Αν δεν εννοεί αυτό, τότε υπάρχει αντίφαση.
Γιατί, πως µας συνιστά να «αποφύγουµε τη σκιά», ενώ σύγκαιρα ξέρει ότι κατά την εποχή
συγκοµιδής: «ο ήλιος κατακαίγει το σώµα», άρα η ερµηνεία ξεπερνά την κυριολεκτική.
Αν συνιστά επαγρύπνηση, αποφυγή «ύπνου», γιατί τώρα άρχισε η δράση προς την Ενότητα.
Η «συγκοµιδή» αφορά την συλλογή των καρπών που προέρχονται από τους κόπους
αποφυγής των «Πλειάδων».
Θα δώσουµε ακόµα εδώ, για ΠΡΩΤΗ ΦΟΡΑ ίσως, έναν αποσυµβολισµό θέµατος που
κρύβεται στον Οµηρικό Ύµνο ΕΙΣ ∆ΗΜΗΤΡΑ. Η θεά καταφεύγει στην Ελευσίνα, γίνεται
ΤΡΟΦΟΣ του ∆ηµοφώντα, παιδιού του Κελεού και Ματάνειρας. Η αποκωδικοποίηση µε το
φυσιολογικό κλειδί, ξεσκεπάζει τις ως τώρα άγνωστες πτυχές του Ύµνου.
Εδώ, στο µύθο αυτό, έχουµε τη διαδικασία δηµιουργίας ΘΥΡΟΞΙΝΗΣ στο θυρεοειδή αδένα –
ή Βισχιούντα Τσάκρα. Η ∆ήµητρα είναι η ορµόνη τυροσίνη. Η τυροσίνη, ξέρουµε, κατεβαίνει
από την υπόφυση – 'Αζνα Τσάκρα-, και φτάνει στο θυρεοειδή αδένα. Αυτός εκπροσωπεί το
ανάκτορο της Ελευσίνας µε τους δύο κλάδους, δηλ. το λατινικό V, (Visiouda), που
αντιστοιχούν στον Κελεό (άρρενα), και στην Μετάνειρα (θήλεια).
Αφού φτάσει η τυροσίνη στον Θυρεοειδή αδένα, ενώνεται µε τα αποθηκευµένα µόρια ιωδίου.
'Ετσι παράγεται η θυροξίνη, ορµόνη απαραίτητη στον µεταβολισµό. Η ∆ήµητρα κατεβαίνει
από την Κρήτη (Κεφαλή - Υπόφυση ) και γίνεται ΤΡΟΦΟΣ του ∆ηµοφώντα. Πρόκειται για την
αποκάλυψη µέσα στον Ύµνο της διαδικασίας, µεταβολισµός - θρέψη, που πρωτοστατεί η
Τυροσίνη για την δηµιουργία της Θυροξίνης. Η αλληγορική καύση, συµβολίζεται µε την κάθε
βραδινή καύση του ∆ηµοφώντα από την Θεά.
'Οταν η τυροσίνη επιτελέσει την ένωση µε το αποθησαυρισµένο ιώδιο του θυρεοειδούς, ο
αδένας (µε την Μετάνειρα εκπρόσωπο) εµποδίζει τη ∆ήµητρα να ενώνεται µε το ιώδιο, αφού
η ακατάσχετη κάθοδος τυροσίνης δηµιουργεί τον υπέρ-θυρεοειδισµό. 'Ετσι ο Ύµνος
παριστάνει την Μετάνειρα να ανακόπτει το έργο της ∆ήµητρας.
Μονολότι, οµολογουµένως επιγραµµατικά τα σχόλια αυτά, νοµίζουµε ότι µπορούν να
αποδείξουν τι είναι δυνατόν να αλληγορούν οι απλησίαστοι αυτοί Αρχαίοι Ελληνικοί στίχοι και
η Παράδοση. Στα χέρια του κάθε ειλικρινούς ερευνητή είναι τα κλειδιά του συµβολισµού και
του αποσυµβολισµού των µύθων.
Συγγραφέας: Χάρης Μπαλόγλου

Posted in: