Σκοπός των Αρχαίων Μυστηρίων

«Οι σοφότεροι και καλλίτεροι άνθρωποι της παγανιστικής αρχαιότητας συμφωνούν στο εξής: ότι τα αρχαία μυστήρια ήταν αγνά και είχαν ως σκοπό τους τα ύψιστα επιτεύγματα διαμέσου των κάλλιστων και αξιότατων για την ψυχή, μέσων» Δρ. W. Warburton (divine legation of moses)
Τα αρχαιότερα μυστήρια της ιστορικής περιόδου ήταν εκείνα της Σαμοθράκης. Ο Διόδωρος ο Σικελός, ο Ηρόδοτος και ο Σαγχωνιάθων έλεγαν ότι αυτά είχαν ξεκινήσει πριν το ξημέρωμα του χρόνου, χιλιάδες χρόνια πριν από την ιστορική περίοδο. Σε αυτά, μετά τη μετάδοση του αγνού πυρός (φωτός) μια νέα ζωή άρχιζε. Ήταν η ζωή του μυημένου που, όπως οι βραχμάνοι της αρχαίας Ινδίας, γινόταν ένας dvija, ένας «διπλογεννημένος». Τα αρχαία μυστήρια δημιουργήθηκαν αποβλέποντας στην επίτευξη υψηλών ηθικών στόχων. Ωστόσο, τα ιερά δρώμενά τους παρουσιάστηκαν ως διαβολικά κυρίως από τους χριστιανούς πατέρες και γελοιοποιήθηκαν από τους συγγραφείς της νεότερης εποχής. Ειδικά ο Κλήμης Αλεξανδρείας – που αργότερα μυήθηκε στα ελευσίνια – αρχικά στιγμάτιζε τα μυστήρια ως απρεπή και διαβολικά, παρότι παραδεχόταν ότι ήταν παρόμοια με τα ιουδαϊκά, τα οποία εκείνος σεβόταν. Όπως γράψαμε στην Αποκαλυμμένη Ίσιδα (θεολογία), όταν άνθρωποι όπως ο Πυθαγόρας, ο Πλάτων και ο Ιάμβλιχος που ήταν γνωστοί για την αυστηρή ηθική τους, μετείχαν στα μυστήρια και αναφερόταν σε αυτά με άμετρο σεβασμό, είναι αδιανόητο και αρρωστημένο για τους σύγχρονους ανθρώπους να τα καταδικάζουν, λαμβάνοντας υπόψη μόνο τα εξωτερικά τους στοιχεία. Όλες οι δοκιμασίες εξαγνισμού ή η κάθαρση που επιτελούνταν σε αυτά, είχαν παρανοηθεί. Ο Ιάμβλιχος έδωσε αρκετές εξηγήσεις που θα έπρεπε να ικανοποιούν κάθε απροκατάληπτο νου, λέγοντας τα εξής:
«…Διαδικασίες αυτού του είδους μέσα στα μυστήρια, είχαν ως σκοπό να μας ελευθερώσουν από τα ασελγή πάθη. Έδιναν τροφή στην όραση ενώ ταυτόχρονα εξουδετέρωναν κάθε βλαβερή και κακή σκέψη, μέσω της τρομερής ιερότητας που συνόδευε αυτές τις τελετές…» (Περί μυστηρίων).
Δεν είναι απαραίτητο να επαναλάβουμε εδώ όλα όσα περιγράψαμε στην Αποκαλυμμένη ‘Ισιδα, θα πούμε όμως μόνο ότι είτε μέσω των μυήσεων στο ναό είτε με την προσωπική αγνή και επίμονη προσπάθεια και μελέτη, οι μαθητές των μυστηρίων αποκτούσαν μια απόδειξη της αθανασίας του πνεύματος και της ψυχής τους. Αλλά το ύψιστο επίτευγμα ήταν τα οράματα των θεών εν μέσω ένδοξου φωτός και του αληθινού αθάνατου πνεύματος. Ήταν, δηλαδή, η εποπτεία….
«… Άλλοι ακολουθώντας κάποιο θεό, αντίκρισαν μακάριο θέαμα και όψη, και πήραν μέρος σε τελετές που είναι δίκαιο να τις λέμε τις πιο ευτυχισμένες απ’ όλες. Σε αυτή την τελετή λαμβάνουμε μέρος οργιαστικά, όντας τέλειοι και δίχως να παθαίνουμε τις συμφορές που μας περιμένουν αργότερα. Προχωρώντας στη μύηση και αντικρίζοντας την ώρα της αυγής, ολοκάθαρα τα είδωλα των όντων σαν είναι τέλεια, απλά, γεμάτα εσωτερική ηρεμία και ευτυχία…» (Πλάτων - Φαίδρος, 250c)
«…Η ύψιστη τελετή προηγείται της μυήσεως και η μύηση προηγείται της εποπτείας…σε όλες τις τελετές και τα μυστήρια οι θεοί παρουσιάζονται με πολλές μορφές και εμφανίζονται με πολλά σχήματα. Μερικές φορές προβάλλουν ένα άμορφο φως το οποίο άλλοτε σχηματίζει ανθρώπινη μορφή και άλλοτε παίρνει ένα διαφορετικό σχήμα….» (Πρόκλος – Θεολογία Πλάτωνος)
Στο Desatir, στο βιβλίο του Shet του προφήτη Zirtusht υπάρχει μια περικοπή για τις θείες ψυχές, που μας δείχνει την ομοιότητα της διδασκαλίας με εκείνη των ελλήνων φιλοσόφων.
«…Τα πάντα στη γη είναι η ομοίωση και η σκιά εκείνων που υπάρχουν εις την σφαίρα. Ενώ εκείνο το ένδοξο φως (το πρότυπο της Ψυχής – Πνεύματος, Ε.Π.Μπλαβ.). Παραμένει στην αμετάβλητη κατάσταση, υπάρχει επίσης και μέσα στη σκιά. Όταν το ένδοξο φως μετακινείται μακριά από τη σκιά του, η ζωή φεύγει μακριά της. Ωστόσο και εκείνο το φως είναι η σκιά κάποιου άλλου πράγματος, που είναι ακόμη ενδοξότερο από αυτό…» (Desatir – The sacret writings of the ancient Prophets)
Ομοιότητα με τα αρχαία αυτά μυστήρια υπάρχει στις μυήσεις που, ακόμη και σήμερα γίνονται (19ος αιώνας) μεταξύ των Βουδιστών και Ινδουιστών Μυστών (Adepts). Τα ύψιστα οράματα και τα πιο αληθινά, προκαλούνται μέσω μιας καθορισμένης σειράς πειθαρχίας και σταδιακών μυήσεων, που συνοδεύονται από την ανάπτυξη των ψυχικών δυνάμεων. Στην Ευρώπη και την Αίγυπτο, οι μύστες ερχόταν σε στενή επαφή με εκείνους που ο Πρόκλος αποκαλεί «μυστικές δυνάμεις», «ένδοξους θεούς», διότι οι μυημένοι….
«…Οι ίδιοι είμαστε καθαροί και αγνοί, χωρίς να είμαστε κλεισμένοι στον τάφο που τώρα ονομάζουμε σώμα και το περιφέρουμε εδώ κι εκεί, αποκλεισμένοι σαν μέσα σε όστρακο…» (Πλάτων – Φαίδρος 250c)
Στην Ανατολή, στην αρχαία Ινδία, η διδασκαλία των πλανητικών γήινων Pitris (θεών) αποκαλυπτόταν ολοκληρωτικά μόνο στο τελευταίο στάδιο της μυήσεως και, μάλιστα, στους μύστες των ανωτέρων βαθμών. Ο όρος “pitris” μπορεί τώρα να εξηγηθεί και να προσθέσουμε και κάτι ακόμα. Στην Ινδία, ο μαθητής (chela) του τρίτου βαθμού μυήσεως έχει δύο διδασκάλους. Ο ένας είναι ο ενσαρκωμένος διδάσκαλος και ο άλλος είναι ο δίχως φυσικό σώμα, πλέον, ένδοξος Mahatma (μεγάλη ψυχή ή πνεύμα), ο οποίος παραμένει πλησίον της γης ως σύμβουλος και καθοδηγητής, ακόμη και για τους μυημένους των ανώτερων βαθμίδων.
Λίγοι είναι οι αποδεκτοί μαθητές (2ος μυητικός βαθμός στο σύστημα των Ιμαλαΐων – ΙΛΙΣΟΣ) οι οποίοι έχουν συναντηθεί ακόμη και με τον ενσαρκωμένο διδάσκαλό τους, πριν από την ημέρα ή την ώρα του δεσμευτικού όρκου τους. Αυτό εννοούσαμε στην αποκαλυμμένη Ίσιδα όταν λέγαμε ότι λίγοι μόνο μαθητές (chelas), παρότι είναι πολύ αγνοί, τίμιοι και αφοσιωμένοι έχουν δει την αστρική μορφή ενός καθαρά ανθρώπινου Pitar (πληθ. Pitris), δηλαδή, τη μορφή ενός προγονικού πνεύματος ή πατέρα -- σε μια άλλη στιγμή, εκτός από τη στιγμή της πρώτης και της τελευταίας μυήσεώς τους και μόνο. Εν παρουσία του οδηγού του, ή αλλιώς του ενσαρκωμένου διδασκάλου του, και προτού ο νεόφυτος μαθητής (chela) επιστρέψει εκ νέου στην κοσμική ζωή έχοντας, τώρα, μαζί του την ράβδο της προστασίας (ή την
ράβδο από μπαμπού με τους επτά κόμπους), τότε και μόνο τότε για μια μοναδική στιγμή, έρχεται πρόσωπο με πρόσωπο με την άγνωστη ΠΑΡΟΥΣΙΑ.
Δηλαδή τον πατέρα ή Pitar, τον ένδοξο αόρατο διδάσκαλο, ή δίχως σώμα Mahatma. Ο μαθητής Τον βλέπει και αμέσως πέφτει στα πόδια της φευγαλέας αυτής παρουσίας, δεν του αποκαλύπτεται, όμως, το μεγάλο μυστικό της επίκλησης διότι αυτό αποτελεί το ύψιστο μυστήριο της ιερής λέξης. «Ο μυημένος γνωρίζει, όπως λέει ο Ε. Λεϋί, «και επομένως τολμά και μένει σιωπηλός». Και συνεχίζει ο Γάλλος καβαλιστής: «…Μπορούμε να τον δούμε συχνά λυπημένο αλλά ποτέ αποθαρρυμένο ή απελπισμένο. Συχνά πτωχό αλλά ποτέ ταπεινωμένο ή καταρρακωμένο. Διότι θυμάται τη χηρεία και το γόνο του Ορφέα, την εξορία και το θάνατο του Μωυσή στην απομόνωσή του, τα μαρτύρια των Προφητών, τα βάσανα του Απολλώνιου, το Σταυρό του Σωτήρα. Γνωρίζει με ποιο τρόπο πέθανε ο Αγρίππας, τη μνήμη του οποίου αμαυρώνουν σήμερα. Γνωρίζει τις δοκιμασίες που τσάκισαν τον Παράκελσο και όλα όσα υπέφερε ο raymond lully πριν τον αιματηρό θάνατό του. Θυμάται τον Σβέτενμποργκ που παραφρόνησε και έχασε τη λογική του, πριν του συγχωρεθεί η γνώση. Τον Σαιν Μαρτέν που κρυβόταν σε ολόκληρη τη ζωή του. Διαδέχεται όλα αυτά τα θύματα των ανθρώπων και ωστόσο τολμά, αλλά αντιλαμβάνεται ακόμη περισσότερο τώρα την ανάγκη να μένει σιωπηλός…» (Δόγμα και Τυπικό της Υψηλής Μαγείας, τ. 1)
Ο Τεκτονισμός – όχι το πολιτικό σύστημα που είναι γνωστό ως σκωτική στοά – αλλά ο αληθινός τεκτονισμός, του οποίου κάποια τυπικά υπάρχουν σήμερα στη Μεγάλη Ανατολή της Γαλλίας, και που ο Ηλίας Άσμοντ, ένας γνωστός Άγγλος αποκρυφιστής και φιλόσοφος του 17ου αιώνα, προσπάθησε μάταια να αναμορφώσει σύμφωνα με τα Ινδικά και Αιγυπτιακά μυστήρια, αυτός, λοιπόν, ο Τεκτονισμός παραμένει σύμφωνα με τον Ragon, η μεγάλη αυθεντία επί του θέματος αυτού σε τρία βασικά σημεία. Το τριπλό χρέος του Τέκτονα είναι να μελετάει: «από πού έρχεται, ποιος είναι, και πού κατευθύνεται» Δηλαδή, να μελετάει το θεό, τον εαυτό του, και τη μελλοντική μεταμόρφωσή του. Η τεκτονική μύηση είχε ως πρότυπο τα μικρά μυστήρια στο θέμα αυτό. Ο τρίτος βαθμός ήταν εκείνος που χρησιμοποιούσαν στην Αίγυπτο και την Ινδία από αμνημόνευτων χρόνων, και η ανάμνησή τους υπάρχει σήμερα σε κάθε στοά, ως «ο θάνατος και η ανάσταση του Χιράμ Αμπίφ», του «Υιού της Χήρας». Στην Αίγυπτο ονομαζόταν Όσιρις, στην Ινδία «Loka – chakshn» (Οφθαλμός του κόσμου) και Dinakara (ο Δημιουργός της ημέρας), ή ο Ήλιος. Το τυπικό αυτό ήταν παντού γνωστό ως η «πύλη του θανάτου».
Τα μυστήρια μεταφέρθηκαν στην κεντρική και τη Νότια Αμερική, το Βόρειο Μεξικό και το Περού από τους άτλαντες, τις ημέρες κατά τις οποίες ένας πεζοπόρος από το βορρά (ή εκείνο τον τόπο που κάποτε ανήκε στην Ινδία) πιθανόν να έφθασε χωρίς, σχεδόν, να βρέξει τα πόδια, στη χερσόνησο της Αλάσκα μέσω της Μαντζουρίας, διασχίζοντας τον μελλοντικό κόλπο της Ταρταρία, τις Κουρίλλες νήσους και τις Αλεούσιες νήσους. Ταυτόχρονα, ένας άλλος ταξιδευτής που διέθετε πλοιάριο (κανό) και ξεκίνησε από το νότο, θα μπορούσε να διασχίσει το Σιάμ, τα νησιά της Πολυνησίας και να έφθανε σε κάποιο σημείο της ακτής της Νότιας Αμερικής. Τα μυστήρια υπήρχαν στη Ν. και Κ. Αμερική μέχρι την ισπανική κατάκτηση. Τότε καταστράφηκαν τα αρχαία των μεξικανών (Μάγια, Αζτέκων κλπ) και των περουβιανών (Ίνκας) αλλά διασώθηκαν από τα βέβηλα χέρια των κατακτητών, οι πυραμίδες. Οι στοές των αρχαίων μυστηρίων, που τα ερείπιά τους
βρίσκονται διασκορπισμένα στην Τσολούλα, το Πουέντε Νασιονάλ και το Τεοτιχουακάν. Τα ερείπια του Παλένκε, του Οκοσίμγκο των Τσιάπας και άλλα σημεία της Κ. Αμερικής, είναι γνωστά σε όλους. Εάν, μάλιστα, οι πυραμίδες της Γκιενγκόλα και της Μίτλα αποκαλύψουν κάποτε τα μυστικά τους, οι σημερινές διδασκαλίες θα φανεί πως αποτέλεσαν ένα πρόδρομο για τις μεγαλύτερες αλήθειες της φύσης, που θα παρουσιαστούν τότε. Εν τω μεταξύ, όλα τα ερείπια αποκαλούνται Μίτλα, δηλαδή, «τόπος της θλίψης» και «κατοικία των (βεβηλωμένων) νεκρών».
Πηγή:‘Ελενα Π. Μπλαβάτσκυ Μετάφραση Ιφιγένεια Κασταμονίτη. (Από τη συλλογή γραπτών Collected Writings, τόμος xiv) © Θεοσοφική Εταιρεία εν Ελλάδι info@theosophicalsociety.gr www.theosophicalsociety.gr

Posted in: