''Ο ΤΕΚΤΟΝΙΣΜΟΣ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ'' ΕΥΣΤΑΘΙΟΥ ΛΙΑΚΟΠΟΥΛΟΥ

''Ο Τεκτονισμός στην Ελλάδα- Μια ακόμη κρίση ταυτότητας'' του Ευστάθιου Λιακόπουλου. 3η έκδοση επαυξημένη. ΙΟΝΙΟΣ ΦΙΛΟΣΟΦΙΚΗ
Πρώτη έκδοση, εκδόσεις Αρέθα, 1989
Δεύτερη έκδοση, εκδόσεις Αρέθα, 1994
Τρίτη έκδοση (συμπληρωμένη),Ιόνιος Φιλοσοφική, 2009
Εικόνα εξώφυλλου: Βαγγέλης Ζαχαρόπουλος

ΠΡΟΛΟΓΟΣ ΣΤΗΝ ΤΡΙΤΗ ΕΚΔΟΣΗ

Οι δύο προηγούμενες εκδόσεις αυτού του βιβλίου κινήθηκαν βέβαια με επιτυχία, αλλά ήσυχα και χαμηλόφωνα, εκφράζοντας την ανάλογη ψυχολογία του συγγραφέα τους. Ο οποίος πάντα ενδιαφέρθηκε για την ουσία και ποτέ για τη διακίνηση, τις εισπράξεις και την προβολή.

Και είναι ο καινούργιος κύκλος που δημιουργήθηκε γύρω του, με την ανασύσταση της Ηνωμένης Μεγάλης Στοάς με έδρα την Κέρκυρα, που επέμεινε σε μια επόμενη έκδοση αυτού του βιβλίου που θα απευθυνόταν σε ένα ευρύτερο στόχευμα αναγνωστών.

Για να δώσει την ευκαιρία να αποτυπωθεί στη συνείδηση της μερίδας εκείνης της κοινωνίας που μπορεί να εκτιμήσει «το άλλο», σελίδες γεμάτες από απέραντη αγάπη για έναν αρχαίο θεσμό, ταλαιπωρημένο από την άγνοια και την προκατάληψη.

Στους αναγνώστες εκείνους που είναι σε θέση να θαυμάσουν, τόσο την εικονογράφηση, όσο και λεπτομέρειες της ιστορίας μας, λαμπρές και απαράδεκτα ξεχασμένες.

Ιστορίες όχι μόνο Τεκτονικές αλλά παράλληλα και Εθνικές. Όπως του Αλέξανδρου Πραΐδη, που πολέμησε για την Ένωση στην Κρήτη στη μάχη του Βαφέ, αριθμητικά και ηρωικά όπως περίπου ο Λεωνίδας στις Θερμοπύλες. Του Διδασκάλου του Γένους Θεόφιλου Καΐρη, που οι «πιστοί» έκαψαν με ασβέστη το σώμα του, για να μην προσκυνούμε το σκήνωμά του σαν Aγιου, όπως του άξιζε. Του Νίκου Καρβούνη, που σε εποχές μεγάλης σύγκρουσης και καταστολής δογμάτων, τα υπερέβη, καθώς υπηρέτησε τόσο τον Τεκτονισμό σε υψηλές θέσεις, όσο και τον Κομουνισμό στον παράνομο μηχανισμό του.

Και παράλληλα ο στοχαζόμενος αναγνώστης θα μπορέσει να απολαύσει διαλογισμούς συμπαντικούς, μέσα από την προσέγγιση γήινων και πικρών τις περισσότερες φορές περιστατικών. Γιατί αυτή είναι η αποστολή ενός πραγματικά μυημένου. Η αλχημική μετάλλαξη των φαινομένων της σύγχυσης και της διάσπασης, ώστε να εκφράσουν τελικά αυτά ένα κόσμο διαυγή και φωτεινό, που είναι η αληθινή μας κληρονομιά.

Και προωθείται αυτή η επανέκδοση και από ένα άλλο πρόσφατο φαινόμενο, όπου κάποιοι ανεύθυνοι ψιθυριστές από ορισμένα παρασκήνια, προσπαθούν να αποδώσουν στον ίδιο το συγγραφέα άμεση ευθύνη για το Τεκτονικό Σχίσµα, διαδίδοντας ότι αυτό προήλθε από την άμετρη δική του φιλοδοξία.

Που αναγκάζει τους ίδιους κύκλους να κυκλοφορήσουν -επί τέλους- το άλλο του σχετικό βιβλίο που αναφέρεται µε λεπτομέρειες σε αυτό το ιστορικό για το θεσμό µας γεγονός. Που στηρίζεται σε έγραφα και σε αποτυπωμένα επιχειρήματα, που ανήκουν κατά το μεγαλύτερο μέρος τους στους ασήμαντους διώκτες του και διώκτες του θεσμού.

Που η μόνη του τότε αντίδραση, υπήρξε να κυκλοφορήσει αυτό το άλλο βιβλίο, µόνο σε περιορισμένο αριθμό Τεκτόνων.

Στο ανά χείρας βιβλίο τότε, παρ' όλο που γράφτηκε πάνω στον κατακλυσμό των γεγονότων, περιόρισε τις παρατηρήσεις του στις σελίδες που αναφέρονται στη «Δοκιμασία και τη Δύναμη των Αξιωμάτων», που έχουν γίνει πλέον κλασσικές, αναφέρονται συνεχώς στις Στοές και ισχύουν για κάθε είδος αξιώματος. Αλλά αυτό το κεφάλαιο υπήρξε τόσο διακριτικό σαν υφή, που θεώρησαν εκείνοι για τους οποίους γράφτηκε, ότι πρέπει να αφορούσε όντα από κάποιο άλλο πλανήτη.

Παραδίδονται λοιπόν και τα δύο αυτά βιβλία στο Ελληνικό αναγνωστικό κοινό από το εκδοτικό παράρτημα της Ηνωμένης Μεγάλης Στοάς, για να βοηθηθεί και εκείνο σε αύτη τη δύσκολη εποχή των ανασυντάξεων. Όπου τα γεγονότα αποκτούν και αναδεικνύουν την εσωτερική τους ιστορική αλληλουχία. Και µας δείχνουν προς το πού πρέπει η αξιοπρέπεια και η προσωπική µας ευθύνη, να µας οδηγήσουν.


Περιεχόμενα
Πρόλογος στην τρίτη έκδοση · Εισαγωγή · Πρόλογος · Οι Θεσμοί · Προαισθήματα και αυτοκριτική

Μέρος Πρώτο: Ο Τεκτονισμός
Καταγωγή · Οι Αρχιτέκτονες · Οι συντεχνίες των Οικοδόμων · Οι συντεχνίες στη Μεσαιωνική Ελλάδα · Η λαϊκή μας παράδοση
Πρόδρομοι · Ο Ανθρωπισμός · Οι Εκπρόσωποί του
Η Μετάλλαξη · Οι Αποδεκτοί Τέκτονες · Οι Θεωρητικοί Τέκτονες · Οι Ελεύθεροι Τέκτονες · Ο Τεκτονισμός στην Αγγλία · Ο Τεκτονισμός στην Γαλλία · Ο Τεκτονισμός στην Γερμανία

Ορισμοί και Προσέγγιση: Διαφωτισμός Φιλελευθερισμός
Το αρνητικό αποτύπωμα: Καθολική Εκκλησία · Η κοσμική εξουσία των Παπών · Οι Ολοκληρωτισμοί

Οι Τεκτονικές Σχολές: Η Αγγλοσαξονική · Η Αμερικάνικη Σχολή · Η Γαλλική · Η Σκανδιναυική · Οι Σχολές και τα Δόγματα · Στατιστική · Οι Σχολές και ο Ελληνικός Τεκτονισμός

Ο Τεκτονισμός και τα Εσωτερικά Συστήματα: Οι Επτά Θεμελιώδεις Αλήθειες

Μέρος Δεύτερο: Ελληνικός Τεκτονισμός
Ιστορική Θέαση · Προεπαναστατικός Τεκτονισμός · Διονύσιος Ρώμας (1771-1857) · Η Φιλική Εταιρεία και οι Έλληνες Ιστορικοί · Το Κύκνειο Άσμα του Επαναστατικού Τεκτονισμού · Θεόφιλος Καίρης · Ο Τεκτονισμός των Ιονίων Νήσων (1740-1864)

Η Μεγάλη Ανατολή (1863-1976)
Ο Τεκτονικός Φοίνιξ Αναγεννάται · Τεκτονικό Διευθυντήριο · Στοές Φαντάσματα · Μια Μεγάλη Στοά της Μεγάλης Ιδέας · Η Κρητική Επανάσταση του 1866· Αλέξανδρος Πραίδης · Ο Γαλλικός Τεκτονισμός του 1850 · Ο Ιταλικός Τεκτονισμός του 1860

Τα Ιδεολογικά Ρεύματα στη Μετεπαναστατική Ελλάδα
Προεπαναστατικός Φιλελευθερισμός – Διαφωτισμός · Η Ελλάδα του 1850 · Η Μεγάλη Ανατολή της Ελλάδος · Πρίγκηψ Δημήτριος Ροδοκανάκης · Επαμεινώνδας Δεληγιώργης (1829-1879) · Η Ελληνοτουρκική Αυτοκρατορία – Μια Τεκτονική Ουτοπία · Η Στοά Πυθαγόρας · Το Γαλλικό Δόγμα του 1890 · Ο Μέγας Αρχιτέκτων του Σύμπαντος · Το Πρώτο Σχίσμα · Ο Τιμολέων Φιλήμων και η Εθνική Μεγάλη Στοά

Τεκτονικός Μεσοπόλεμος: Δημήτριος Παπούλιας · Νικόλαος Καρβούνης · Αλέξανδρος Τζατζόπουλος

Μέρος Τρίτο: Κρίση Ταυτότητας
Τα Αίτια · Η συρρίκνωση της Ελευθερίας · Η Ξύλινη Γλώσσα · Διαλογισμοί πάνω στο μυητικό Τέλεσμα · Η Δοκιμασία και η Δύναμη των Αξιωμάτων · Η περίοδος των Συνταγματαρχών · Ο Δήλιος Απόλλων · Το σκάνδαλο της Στοάς Ρ2 · Το Δεύτερο Σχίσμα

Μέρος Τέταρτο: Το Παρόν και το Μέλλον
Το Ελληνικό Περιβάλλον και ο Τεκτονισμός: Η Ελληνική Κοινωνία · Τα Πολιτικά Κόμματα · Τέκτονες Αρχηγοί του Κράτους · Τεκτονισμός και Πολιτική · Η Ορθόδοξη Εκκλησία

Το Μέλλον:Το μέλλον, τα οράματα και τα όνειρα · Προοπτικές

Επίλογος: Με Τεκτονισμό ή χωρίς Τεκτονισμό

Ευρετήριο


:: ISBN 978-960-931032-1
:: Μέγεθος 17X24
:: Σελίδες 336
Τιμή: €22.00
Εκδόσεις ΙΟΝΙΟΣ ΦΙΛΟΣΟΦΙΚΗ ΕΤΑΙΡΕΙΑ

Read More

Ο Διδάσκαλος Μαθητής

Πρωί Τρίτης. Άλλη μια ημέρα στη δουλειά με τα χαρτιά και τις εκκρεμότητες να έχουν δημιουργήσει ένα χάος στο μυαλό και το γραφείο μου. Το άγχος έχει κάνει την εμφάνιση του από τις πρώτες πρωινές ώρες και όλα δείχνουν ότι θα είναι μια δύσκολη ημέρα. Και ενώ προσπαθώ να β ρω άκρη σε αυτόν το λαβύρινθο χτυπάει το τηλέφωνο. Είναι ο αδελφός Λ… ‘’ Τα έμαθες τα νέα. Ο αδελφός Τ… είναι στο Νοσοκομείο’’. Το σοκ μεγάλο καθώς ο αδελφός είναι νέος σε ηλικία . Η αντίδραση μου η συνηθισμένη αντίδραση σε αυτές τις περιπτώσεις '' Πότε…., πως, είχε πρόβλημα….., διατρέχει κίνδυνο;’’

Κλείνοντας το τηλέφωνο σκέψεις κατακλύζουν το μυαλό μου. Είναι νωπές ακόμη οι μνήμες από την τελευταία συνεδρία στη Στοά όπου καθόμασταν δίπλα δίπλα καθώς και η συζήτηση που είχαμε στο δείπνο. Όταν γνωρίζεις έναν άνθρωπο γεμάτο υγεία , πραότητα και καλοσύνη είναι ακόμη πιο δύσκολο να πιστέψεις ότι κάτι του έχει συμβεί.

Το απόγευμα μετά τη δουλεία , με τον αδελφό Λ… είμαστε στην είσοδο του Νοσοκομείου. Το να επισκεφτούμε τον αδελφό, για να ενημερωθούμε για την κατάσταση της υγείας του είναι το λιγότερο που θα μπορούσαμε να κάνουμε γι ‘ αυτόν. Αν και έχουμε μιλήσει στο τηλέφωνο η αγωνιά για την κατάσταση της υγείας του υπάρχει.
Και δεν αργεί να φανεί ο αδελφός με τη σύζυγό του. Η πρώτη σκέψη που έρχεται στο μυαλό, πέστε την αφελή, χαζή η δεν ξέρω πως , είναι ότι είναι όρθιος. Και αυτό το γεγονός από μόνο του είναι καθησυχαστικό. Τουλάχιστον είναι όρθιος…….

Σε μια γωνιά , αφού κάνουμε <<κατάληψη>> σε ένα παγκάκι , αρχίζει η μικρή μας συνεδρία. Και εκεί έρχεται η μεγάλη έκπληξη. Ο άνθρωπος αυτός που πριν από λίγα εικοσιτετράωρα κινδύνευσε η ζωή του, όχι μόνον δεν είναι θυμωμένος με αυτό που του συνέβη , όχι μόνον δεν έχει οργή (γιατί να συμβεί σ’ εμένα) αλλά έχει δεχτεί το γεγονός ως ένα δώρο. Σαν μια προειδοποίηση για το τι πρέπει να αλλάξει στην καθημερινότητά του, και στο τι θα πρέπει να αναθεωρήσει στη ζωή του. Συζητά για τις προτεραιότητες που πρέπει να βάζουμε , για τα πράγματα στα οποία θα πρέπει να δίνουμε σημασία. Αντιμετωπίζει την όλη κατάσταση σαν μια δεύτερη ευκαιρία που κάποιοι δεν την είχαν και θεωρεί τον εαυτό του ευνοημένο από την όλη κατάσταση. Και όλα αυτά με τη γνωστή του πραότητα και καλοσύνη.

Με τον αδελφό Λ… έχουμε μείνει να κοιτάζουμε ο ένας τον άλλο. Όταν μετά από δυο περίπου ώρες φύγαμε (μας φάνηκε ότι πέρασαν μόνον κάποια λεπτά) σταματώντας στη είσοδο του νοσοκομείου από κοινού συμφωνήσαμε για το θάρρος και τη στωικότητα του αδελφού.

Με τις σκέψεις αυτές να κατακλύζουν το μυαλό μου ξεκινώ να επιστρέψω στο σπίτι. Και οι σκέψεις αυτές διακόπτονται βίαια από τους ελιγμούς ενός οδηγού ταξί που προκειμένου να πάρει κάποιον πελάτη παραλίγο να με στείλει και εμένα σε κάποιο Νοσοκομείο. Είμαι έτοιμος να τον στολίσω με τα <<Γαλλικά>> που χρησιμοποιούνται συνήθως σε αυτές τις περιπτώσεις. Και εκεί έρχεται στο μυαλό μου η στάση και τα λόγια του αδελφού Τ… και το πώς ο ίδιος είχε αντιδράσει σε κάτι πολύ πιο σοβαρό από αυτό που συνέβη σε εμένα.

Τελικά είχα πάρει το μάθημά μου. Πρέπει να βλέπεις τα πράγματα σε βάθος, από μια δημιουργική πλευρά, με το σκεπτικό ότι από όλες τις καταστάσεις έχεις κάτι να κερδίσεις. Πρέπει να βάζεις προτεραιότητες, με βάση την πραγματική ουσία των πραγμάτων και όχι με την επιφανειακή επιρροή που σου ασκούν. Πρέπει να είσαι ένας μαχητής, ένας σύγχρονος Ιππότης , που πολεμά στην ζούγκλα της σύγχρονης ζωής ορμώμενος από αγνές προθέσεις, από αγάπη και καλοσύνη.

Σε ευχαριστώ αδελφέ Τ… για το μάθημα. Σε ευχαριστώ που μου υπενθύμησες προς πρέπει να είμαστε. Σε ευχαριστώ που με ξύπνησες, έστω και για λίγο, από τον βαθύ μου ύπνο.

Στην καρδιά μου είσαι ήδη <<Διδάσκαλος>>

Read More

Τεκτονικό γραφείο στην Πρωτεύουσα της Ευρωπαϊκής Ένωσης

Σύμφωνα με πρόσφατο δημοσίευμα του eu observer που μπορείτε να διαβάσετε ΕΔΩ, οι ελευθεροτέκτονες (μασόνοι) σχεδιάζουν να ανοίξουν γρήγορα γραφείο στις Βρυξέλλες έτσι ώστε να αρχίσουν καμπάνια πίεσης κατά της αυξημένης επιρροής των παραδοσιακών θεσμικών θρησκειών της Ευρώπης.

"Εξέχων" Γάλλος μασόνος, ο J.M.Quillardet είπε μεταξύ άλλων:

"Eίναι απαραίτητο να επιβάλλουμε την παγκόσμια ιδέα του Διαφωτισμού, η οποία συνίσταται στην ιδέα ότι οι λαοί είναι πολίτες και Ευρωπαίοι πολίτες πριν γίνουν Εβραίοι, μαύροι, Maghreb, ομοφυλόφιλοι, ετεροφυλόφιλοι."

Σύμφωνα πάντα με το ίδιο δημοσίευμα, το 2008 ο πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής Μπαρόζο, συναντήθηκε με διπλωμάτες εκπροσωπούντες διάφορες μασονικές στοές, μεταξύ των οποίων και την δική του (Μεγάλη Στοά της Ανατολής της Γαλλίας), και πέτυχε να δοθεί αντιπροσώπευση της μασονίας σε υψηλό επίπεδο πολιτικής στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή

Πηγή: http://www-voulgari.blogspot.com

Read More

Texas Scottish Rite Hospital

Το 1921 μια ομάδα από Τεξανούς Τέκτονες , βλέποντας την αυξανόμενη ανάγκη για την παροχή ιατρικής βοήθειας, προσέγγισαν την Δρ. WB Carrel , ορθοπεδικό, και συζήτησαν για τη δυνατότητα παροχής φροντίδας σε παιδιά με πολιομυελίτιδα. Έτσι δημιούργησαν στο Ντάλλας του Τέξας το Scottish Rite Hospital για παιδιά. 

Με την εισαγωγή των εμβολίων κατά της πολιομυελίτιδας στα 1950 , τα οποία εξάλειψαν την ασθένεια από το Δυτικό Ημισφαίριο, άρχισε το Νοσοκομείο να εστιάζει στις Ορθοπεδικές παθήσεις. Σήμερα το TSRH είναι από τα κορυφαία ιδρύματα για την θεραπεία Ορθοπεδικών προβλημάτων.

Το TSRH διοικείται από ένα συμβούλιο τα μέλη του οποίου είναι όλα Τέκτονες. Το Νοσοκομείο εκφράζει απόλυτα το πνεύμα του Ελευθεροτεκτονισμού για προσφορά και αγάπη προς τον Συνάνθρωπο.

Read More

Τέκτονες στο Διάστημα

Δείτε τις παρακάτω φωτογραφίες. Έχουν ενδιαφέρον.

Read More

"Καβείρια Μυστήρια"

Οι θρησκευτικές τελετές που γινόταν προς τιμή των Καβείρων ονομαζόταν "Καβείρια Μυστήρια".

Γινόταν στο ιερό των Καβείρων που ήταν χτισμένο στο ακρωτήριο της χλόης απέναντι από την Ηφαιστία στη Λήμνο.

Κατά την ελληνιστική εποχή η λατρεία των Καβείρων πήρε διεθνή χαρακτήρα και άτομα απ' όλο τον κόσμο συνέρεαν στα κέντρα λατρείας τους όπως της Λήμνου, της Σαμοθράκης και των Θηβών.

Αντίθετα από τα Ελευσίνια μυστήρια η μύηση ήταν ελεύθερη για άντρες γυναίκες και παιδιά όλων των εθνικοτήτων, ελεύθερων και δούλων.

Η μύηση γινόταν όταν η ομάδα ή το άτομο αποφάσιζε να παρουσιαστεί στους θεούς και όχι μόνο κατά την εποχή των εορτών. Κάτι αντίστοιχο δηλαδή με τη χριστιανική βάπτιση.

Οι δημόσιες τελετές ήταν περίπου ίδιες με εκείνες των άλλων ιερών. Έτσι γινόταν θυσίες ζώων στους θεούς, σπονδές, προσευχές και αφιερώματα.

Το σημαντικότερο γεγονός ήταν η γιορτή της πορφυρίας όπου ζωντάνευε η ανακάλυψη της φωτιάς που όπως θέλει η παράδοση έγινε στην ίδια τη Λήμνο.

Οι συντεχνίες των μεταλλουργών έπαιζαν ιδιαίτερο ρόλο. Ανέβαιναν στο όρος Μόσυχλο όπου άναβαν καθαρή και αμόλυντη φλόγα με ένα χαλκείο, δηλαδή ένα χάλκινο κάτοπτρο που κρατούσαν απέναντι στον ήλιο, κάτι δηλαδή σαν τη σημερινή αφή της Ολυμπιακής φλόγας.

Μετά το 175 π.Χ. που η Λήμνος έγινε μέλος της Συμμαχίας της Δήλου το νέο φως το έπαιρναν από το ιερό της Δήλου. Επί εννιά μέρες έσβηναν όλες τις φωτιές του νησιού και έστελναν στη Δήλο ένα πλοίο να φέρει το νέο φως. Κατά την περίοδο της αναμονής οι κάτοικοι επικαλούντο τους χθόνιους θεούς έως ότου έφτανε το πλοίο και ο Ήφαιστος θριάμβευε.

Οι Κάβειροι (ή Κάβιροι στη Βοιωτία) ήταν θεότητες αρχαίας Ελληνικής μυστηριακής λατρείας η οποία πρωτοεμφανίζεται στη Λήμνο και τη Θήβα (ή πιο συγκεκριμένα, αρχικά τουλάχιστον, σε περιοχή της Βοιωτίας λίγο δυτικά της Θήβας) αλλά αργότερα επεκτείνεται και αλλού (Μικρά Ασία, Μακεδονία, Θράκη, υπόλοιπο Αιγαίο). Οι Κάβειροι συχνά, ήδη από την αρχαιότητα, ταυτίζονται και με τους "Μεγάλους Θεούς" των Μυστηρίων της Σαμοθράκης. Η προέλευση τους είναι άγνωστη, πιθανώς μη ελληνική και συχνά έχουν διατυπωθεί θεωρίες προελληνικής ή ανατολικής προέλευσης: το όνομα Κάβειροι έχει συχνά συσχετιστεί με τη σημιτική ρίζα kbr "μεγάλος, δυνατός", ενώ άλλοι το συνδέουν με τα Χιττιτικά.

Οι Κάβειροι της Θήβας αναφέρονται σε αφιερωματικές επιγραφές ως "Κάβιρος" και "Παις" (γιος του Κάβιρου). Σύμφωνα με τον Παυσανία, η Καβείρια Δήμητρα ξεκίνησε τις τελετές των Καβείρων της Θήβας ως δώρο προς τον Προμηθέα, ο οποίος ήταν ένας από τους Κάβειρους, και το γιο του, τον Αιτναίο.Ο ίδιος αναφέρει αλλού πως ο Αθηναίος Μέθαπος αφού επανοργάνωσε τα μυστήρια στην Ανδανία της Μεσσηνίας, ίδρυσε τα μυστήρια των Καβείρων της Θήβας.

Για τους Κάβειρους της Λήμνου, ο Ακουσίλαος αναφέρει ότι ο Ήφαιστος και η θεά Καβειρώ γέννησαν τον Καδμίλο (ή Κασμίλο ή Κάμιλλο) ο οποίος γέννησε τους τρεις Κάβειρους που με τη σειρά τους γέννησαν τρεις Καβειρίδες νύμφες. Το σύμβολο των τριών Λήμνιων Καβείρων ήταν η λαβίδα και το σφυρί του μεταλλουργού.

 

Read More

ΚΡΥΠΤΙΚΟΣ ΤΕΚΤΟΝΙΣΜΟΣ

 Είναι γνωστό ότι ο Τεκτονισμός στην προσπάθεια μετάδοσης , τα οποία καλείται ο κάθε ένας να ερμηνεύσει ελεύθερα και σύμφωνα με αυτά τα οποία αποκομ ηθικοπλαστικών μηνυμάτωνίζει από αυτά, χρησιμοποιεί - -εκτός των Συμβόλων και των Αλληγοριών- Μύθους τους οποίους, στους περισσότερους βαθμούς του, δανείζεται κυρίως από την Παλαιά Διαθήκη και ιδιαίτερα γύρω από την ανέγερση του Ναού του Σολομώντα και την οποία παραλληλίζει με την ανέγερση του εσωτερικού Ναού μας.

Στο σημείο αυτό θα πρέπει να υπενθυμίσουμε ότι οι Συμβολισμοί στον Τεκτονισμό δεν είναι απόλυτοι και δογματικοί αλλά επιδέχονται περισσότερες της μιας ερμηνειών.

Η Μυστική Κρύπτη, γύρω από την φύλαξη της οποίας ο Τεκτονισμός ανέπτυξε τον αντίστοιχο Μύθο του, είναι ένα Σύμβολο επινοημένο και δεν αναφέρεται στην Παλαιά Διαθήκη κατά την εξιστόρηση της κατασκευής του πρώτου Ναού από τον Σολομώντα, παρά το γεγονός ότι τα αντίστοιχα κεφάλαια της Βίβλου βρίθουν λεπτομερειών που αφορούν στην ανοικοδόμηση του πρώτου Ναού.

Πάντως η χρήση της Κρύπτης δεν είναι εντελώς τυχαία στον Τεκτονισμό, καθ’ όσον μία παρεμφερής αναφορά γίνεται στο βιβλίο των Μακκαβαίων, όπου αναφέρεται ότι ενώ διαρκούσε η αιχμαλωσία των Εβραίων από τον Ναβουχοδονόσορα, οι ιερείς του Ναού πήραν την φλόγα που έκαιγε στο Ιερό και την έκρυψαν σ’ ένα αποξηραμένο πηγάδι που βρισκόταν στις υπόγειες Στοές και τις οποίες γνώριζαν μόνον οι Ιερείς. Όταν οι Εβραίοι επέστρεψαν στην Ιερουσαλήμ, τα τέκνα των Ιερέων που γνώριζαν το μυστικό ανακάλυψαν το πηγάδι αλλά η φλόγα ήταν σβηστή.

Ο Τεκτονισμός με την δημιουργία του Μύθου της Κρύπτης κάλυψε τις θεμελιώδεις έννοιες για τον βασικό Συμβολισμό σχετικά με την απώλεια και επανεύρεση της «Λέξης» δηλαδή της Αλήθειας, η οποία μόνον μετά τον Θάνατο μπορεί να ανακαλυφθεί. Αυτή η Κρύπτη είναι το αόρατο και ασύλληπτο μέρος του εαυτού μας που μετέχει του Θείου Συνόλου, μέρος του οποίου αποτελεί ο κάθε ένας από εμάς. Είναι το μέρος από το οποίο πηγάζει ο Θείος Σπινθήρας της απόλυτης αλήθειας, είναι ο πιο βαθύς εσωτερικός μας Ναός όπου τοποθετούμε τις βαθύτερες γνώσεις, σκέψεις και εμπειρίες μας.

Για να καταστεί, όμως, αυτό δυνατό θα πρέπει η εσωτερική μας Κρύπτη να είναι κατάλληλα προετοιμασμένη και καθαρή για την εναπόθεση σ’αυτήν των πλέον πολυτίμων γνώσεων, σκέψεων και εμπειριών μας.

Οι Κρυπτικοί βαθμοί είναι ενταγμένοι στο σύστημα του Τύπου της Υόρκης το οποίο αποτελεί ένα από τα φιλοσοφικά συστήματα τα οποία συνδέονται με τους τρεις βαθμούς του Συμβολικού Τεκτονισμού και αποτελεί περαιτέρω διερεύνηση και εξήγηση αυτών.

Το Κρυπτικό Τεκτονικό Σύστημα περιλαμβάνει δύο βαθμούς :

• Του Βασιλικού Διδασκάλου

Η ανυπέρβλητη διδασκαλία αυτού του βαθμού παροτρύνει τον Άνθρωπο-Τέκτονα να προπαρασκευάσει τον εαυτό του για την αντιμετώπιση της ευρέσεως της Απολύτου Γνώσεως, μιας γνώσεως που ανακαλύπτεται μετά από την διάβαση από τη ζωή προς τον θάνατο.

Η προετοιμασία συνίσταται στην αποδοχή εκ μέρους των Ανθρώπων του γεγονότος ότι είμαστε θνητοί και κανείς δεν αποφεύγει το μοιραίο γεγονός του θανάτου, ότι με αυτόν ό,τι αγαθό, χρήσιμο και ικανό πράξαμε, δεν απόλυται με τη διάλυση του σώματός μας, δηλαδή του μέσου που επέλεξε ο Δημιουργός για την ανάγκη προσεγγίσεως της απολύτου γνώσεως, αλλά παραμένει αξιοποιήσιμο σε νοητή κρύπτη, ώστε οι επιγενέστεροι να το αξιοποιήσουν στην προσπάθειά τους σ’ αυτήν την προσέγγιση.

Η αρχή της διδασκαλίας του βαθμού αυτού είναι λοιπόν το αισιόδοξο μήνυμα ότι τίποτε δεν απόλυται και δεν εγκαταλείπεται χωρίς λόγο και αιτία.

• Του Εκλεκτού Διδασκάλου

Ο Βαθμός του Εκλεκτού Διδασκάλου είναι ο δεύτερος και τελευταίος βαθμός στο Κρυπτικό Τεκτονικό Σύστημα.

Κατά την Τεκτονική παράδοση οι Εκλεκτοί Διδάσκαλοι επελέγησαν και ασκούσαν τα καθήκοντά τους χωρίς ποτέ να έχουν αναγνωρισθεί σαν ξεχωριστή τάξη στον Ναό του Σολομώντα. Η ύπαρξη και η εργασία τους ήταν γνωστή μόνον στο Μέγα Συμβούλιο του Ναού, δηλαδή στους τρεις μεγάλους αρχιτέκτονες, γι’ αυτό ο αριθμός τους ήταν περιορισμένος σε αντίθεση με τους Βασιλικούς Διδασκάλους που αποτελούσαν πολυπληθέστερη και διακεκριμένη τάξη του Ναού.

Το επίκεντρο της διδασκαλίας αλλά και το κυρίως μήνυμα του βαθμού είναι η ανάγκη να τηρούμε σε εγρήγορση την συνείδησή μας, καθ’ όσον -όταν αυτή καθεύδει- το τίμημα είναι πολύ βαρύ.

Με τον Κρυπτικό Τεκτονισμό συμπληρώνεται το Σύστημα της Υόρκης και κλείνει ουσιαστικά ο κύκλος του Αρχαίου Τεκτονισμού. Κλείνει, κατά τρόπον τινά, η δια της μυητικής οδού μετάδοση της διδασκαλίας, και παραμένει ανοικτός μόνον ο δρόμος της βιωματικής πλέον μετάδοσης.

Πηγή:http://www.grandlodge.gr

Read More

Benjamin Franklin (1706-1790)

  

Αμερικάνος πολιτικός, διπλωμάτης κι επιστήμονας. Γεννήθηκε στη Βοστόνη στις 17 Ιανουαρίου του 1706. Ήταν το 15ο από τα 17 παιδιά του Josiah Franklin, σε μια φτωχή οικογένεια, όπου ο πατέρας ήταν μικροπαραγωγός σαπουνιών και κεριών.

Σε ηλικία 13 χρονών αρχίζει να εργάζεται σαν μαθητευόμενος στοιχειοθέτης στο τυπογραφείο του αδελφού του. Το 1723 αποχώρησε και πήγε στη Φιλαδέλφεια της Πενσυλβανίας, όπου και εγκαταστάθηκε μόνιμα δουλεύοντας πάλι σαν τυπογράφος. Ένα χρόνο μετά πήγε στο Λονδίνο για αγορά τυπογραφικών ειδών κι έμεινε εκεί δύο χρόνια για να τελειοποιηθεί στο επάγγελμα αυτό.

Επιστρέφοντας στη Φιλαδέλφεια, ίδρυσε δικό του τυπογραφείο συνεταιρικά με κάποιο φίλο του, συγχρόνως άρχισε να δημοσιογραφεί και πολύ σύντομα απέκτησε φήμη για τις πρακτικές και σωστές ιδέες του.

Αυτοδίδακτος, έμαθε γαλλικά, ιταλικά, ισπανικά και λατινικά και παράλληλα άρχισε να επιδίδεται σε διάφορες επιστημονικές μελέτες. Δείχνοντας ισχυρή οργανωτική και διοικητική ικανότητα, διορίσθηκε σαν διευθυντής των ταχυδρομείων της Πενσυλβανίας κι αργότερα οργάνωσε τις ταχυδρομικές υπηρεσίες όλων των αμερικάνικων αποικιών και διορίστηκε γενικός διευθυντής των ταχυδρομείων.

Το 1751 εκλέγεται βουλευτής στη βουλή της Πενσυλβανίας και το 1757 πηγαίνει στο Λονδίνο για διαπραγματεύσεις όπου μένει πέντε χρόνια, αποκτά φίλους και μεγάλη εκτίμηση για τις επιστημονικές του επιδόσεις, με αποτέλεσμα να αναγορευθεί επίτιμος διδάκτωρ του πανεπιστημίου της Οξφόρδης.

Κατά τον αγώνα για την ανεξαρτησία των αποικιών, γύρισε στην Αμερική και εργάστηκε ολόψυχα για την επιτυχία της. Εκλεγμένος αντιπρόσωπος της Πενσυλβανίας στην επαναστατική συνέλευση της Φιλαδέλφειας, ήταν ένας από τους πέντε αντιπροσώπους στους οποίους ανατέθηκε η σύνταξη της περίφημης προκήρυξης της ανεξαρτησίας του 1776. Το 1778 κατόρθωσε να συνάψει συμμαχία των αποικιών με τη Γαλλία κατά της Αγγλίας και στις 3 Σεπτεμβρίου του 1783, μαζί με τον Ιωάννη Άνταμς και τρεις άλλους απεσταλμένους, κατάφερε να υπογραφεί η τελική συνθήκη ειρήνης με τη Βρετανία. Το 1785 εξελέγη πρόεδρος της εκτελεστικής εξουσίας της Πενσυλβανίας και το 1787 μέλος της εθνοσυνέλευσης, η οποία συνέταξε και ψήφισε το συνταγματικό χάρτη των Ηνωμένων Πολιτειών. Σαν πρόεδρος της εταιρείας για την κατάργηση της δουλείας, συνηγόρησε και υπέγραψε υπέρ της απελευθέρωσης των μαύρων, δύο μήνες πριν το θάνατό του.

Πέθανε στις 17 Απριλίου του 1790, αφήνοντας πολλά συγγράμματα και άρθρα φιλολογικά, πολιτικά και κοινωνιολογικά. Στις επιστήμες άφησε σαν κύριο κατόρθωμά του την εφεύρεση του αλεξικέραυνου το 1753, μετά από έρευνες και πειράματα που ξεκίνησε το 1740. Το 1752 έγινε το περίφημο πείραμά του με το πέταγμα του χαρταετού σε μια μέρα με καταιγίδα και κεραυνούς.

Το 1744 ανακάλυψε μια στόφα που μείωνε τους ρύπους των καμινάδων καπνού, ο τύπος της οποίας χρησιμοποιείται ακόμη και σήμερα. Δικές του έρευνες εφαρμόστηκαν σε γυαλιά μυωπίας. Ανακάλυψε επίσης ένα τύπο Αρμόνικας για μουσική.

Στη διάλεξη με τίτλο «Ανοχή και Ανεξιθρησκεία στο Δυτικό κόσμο», που δόθηκε από τον καθηγητή του πανεπιστημίου Αθηνών κ. Σάββα Αγουρίδη, το 1998, με την ευκαιρία της 50ης επετείου από τη Διακήρυξη των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων του Ο.Η.Ε, βρίσκουμε το απόσπασμα:

”Σε ό,τι αφορά την Αμερικανική επανάσταση και τις διακηρύξεις της, αναφέρουμε απλώς στη συνάφεια αυτή το ιδεολογικό αμάλγαμα του Αγγλοσάξωνα και του οπαδού του ευρωπαϊκού, κατ’ ουσία του Γαλλικού, Θεϊσμού και του Διαφωτισμού, με την παράθεση κάποιων μεγάλων ονομάτων, που χάραξαν με την προσωπική τους σφραγίδα την Αμερικανική επανάσταση: Ο Βενιαμίν Φραγκλίνος ήταν μάλλον επισκοπελιανός αλλά με θεμελιώδη πίστη εκείνη του Θεϊστή, ο Thomas Paine ήταν Θεϊστής , ο Thomas Jefferson ήταν επισκοπελιανός αλλά στις πεποιθήσεις Θεϊστής. Το ίδιο περίπου και ο James Madison. Στο έργο του «Parable against Persecution» γράφει ο Benjamin Franklin τα εξής πολύ αληθή και πνευματώδη: «Όταν μια θρησκεία είναι καλή, νομίζω πως θα μπορεί να υποστηρίξει τον εαυτό της, όταν όμως δεν μπορεί να υποστηρίξει τον εαυτό της, κι ο Θεός δε δείχνει ενδιαφέρον για την υποστήριξή της, έτσι που οι ασχολούμενοι με αυτή αναγκάζονται να καλούν σε βοήθεια την κρατική εξουσία, αυτό, όπως εγώ το καταλαβαίνω, δείχνει πως πρόκειται για μια κακή θρησκεία».

Σύμφωνα με τον τέκτονα και ιστορικό του τεκτονισμού Μάνλυ Χωλ, όπως αναφέρει ο Ντέιβιντ Άικ στο βιβλίο του "Το Μυστικό Όλων των Εποχών", από τις 55 υπογραφές των εκπροσώπων που συνέταξαν το Αμερικανικό Σύνταγμα, στο συνέδριο που έγινε το καλοκαίρι του 1787 στη Φιλαδέλφεια, σχεδόν οι 50 ανήκαν σε γνωστούς μασόνους της εποχής, και μόνο μία σίγουρα δεν ανήκε σε μασόνο [3]. Ανάμεσα σε εκείνους που το υπογράφουν ξεχωρίζουν και οι γνωστοί μασόνοι Τζωρτζ Ουάσινγκτων, Τόμας Τζέφερσον, Βενιαμίν Φραγκλίνος, εκ των οποίων οι δύο πρώτοι διετέλεσαν και πρόεδροι των ΗΠΑ.

Στην αυτοβιογραφία του Φραγκλίνου, υπάρχει ένα απόσπασμα που λέει:

«… το φυλλάδιό μου με κάποιο τρόπο έπεσε στα χέρια ενός Lyon, ενός χειρουργού, συγγραφέα του βιβλίου «The Infallibility of Human Judgment» (Το αλάθητο της ανθρώπινης κριτικής), με αποτέλεσμα μια γνωριμία μεταξύ μας. Έδειξε μεγάλο ενδιαφέρον προς εμένα και με καλούσε συχνά για συζήτηση πάνω σ΄ αυτά τα θέματα, και με πήγαινε στο Horns, μια μπυραρία στο Cheapside, και με σύστησε στο Δόκτορα Μάντβιλ, συγγραφέα του έργου «Ο μύθος των μελισσών», που είχε ένα κλαμπ εκεί, του οποίου ήταν η ψυχή με το να είναι η πιο περιπαικτική και διασκεδαστική συντροφιά. Οι Lyons, επίσης, με σύστησαν στο Δόκτορα Πέμπερτον, στο Batson’s καφέ, ο οποίος υποσχέθηκε ότι θα μου έδινε την ευκαιρία, κάποια στιγμή, να συναντήσω τον Σερ Ισαάκ Νεύτων, κάτι το οποίο επιθυμούσα πάρα πολύ. Αλλά αυτό δεν έγινε ποτέ.

Ο Β. Φραγκλίνος θεωρείται ένας από τους θεμελιωτές του Αμερικάνικου κράτους κι ένας από τους «πατέρες» του έθνους, στον οποίο οι επίσημες πηγές πάντα αναφέρονται με μεγάλο σεβασμό. Εκτός από τις εκτεταμένες μελέτες του πάνω στις επιστήμες και τα γράμματα, είναι πολύ πιθανόν να είχε σχέσεις με τον εσωτερισμό, μέσα από το ισχυρό και ταυτόχρονα μυστικό τότε κίνημα του Τεκτονισμού, που έβαλε τη σφραγίδα του στην έναρξη του Αμερικάνικου πολιτισμού, ενός πολιτισμού που, δυστυχώς, σήμερα τίθεται υπό αμφισβήτηση.

Χρονολογική παρουσίαση βιογραφίας & Ελευθεροτεκτονική δραστηριότητα

 

17 Ιανουαρίου 1706	Γεννήθηκε στη Βοστώνη, της Μασαχουσέτης.
	Μαθήτευσε στον αδελφό του, Τζέιμς, ο οποίος ήταν τυπογράφος, μόλις στα 12 του χρόνια, τον εγκατέλειψε πέντε χρόνια αργότερα μετά από έντονες διαφωνίες και εγκαταστάθηκε στη Φιλαδέλφεια.
1727	Οργάνωσε τη λέσχη της «φατρίας» ("Junto" club), η οποία εξελίχθηκε στην Αμερικάνικη
	Φιλοσοφική Εταιρεία και τη Λέσχη του «Δερμάτινου Περιζώματος», μία μυστική εταιρεία (όπως περιγράφεται στα Χρονικά της Φιλαδέλφεια και της Πενσυλβάνια του 1850, τόμος u, σελίδα 495 και στο βιβλίο «Ο Φραγκλίνος ως Ελευθεροτέκτων», σ. 7-9).
1730 - 1748	Πρώτα εργάστηκε ως τυπογράφος, στη συνέχεια έγινε ιδιοκτήτης μίας τυπογραφικής
	επιχείρησης και εξέδωσε την εφημερίδα The Pennsylvania Gazette.
Φεβρουάριος 1730 - 1731	Μυήθηκε στην Στοά του Αγίου Ιωάννου (σύμφωνα με την Ιστορική Εταιρεία της
	Πενσυλβάνια, τα πρακτικά της Στοάς του Αγίου Ιωάννη και το βιβλίο πρακτικών των συνεδριάσεων της Μεγάλης Στοάς της Πενσυλβάνια, 1885, σ. 37-39).
1731	Έθεσε τα θεμέλια για μία βιβλιοθήκη, η οποία αναπτύχθηκε σε Δημοτική Βιβλιοθήκη της
	Φιλαδέλφεια.
24 Ιουνίου 1732	Εκλέχθηκε Δεύτερος Μέγας Επόπτης (σύμφωνα με την έκδοση της Pennsylvania
	Gazette, αρ. 187, της 26ης Ιουνίου, 1732).
1732 - 1757	Κέρδισε ευρεία αναγνώριση με το «Poor Richard's Almanack».
24 Ιουνίου 1734	Εκλέχθηκε Μέγας Διδάσκαλος της Πενσυλβάνια (σύμφωνα με την Pennsylvania
	Gazette, αρ. 290, Ιούνιος 1734).
Αύγουστος 1734	Δημοσίευσε ένα Τεκτονικό Βιβλίο του, μία επανέκδοση των Συνταγμάτων των
	Ελευθερο-τεκτόνων του Άντερσον, το πρώτο Τεκτονικό βιβλίο το οποίο εκδόθηκε στην Αμερική (σύμφωνα με την Pennsylvania Gazette, αρ. 284, 9 – 16 Μαΐου, 1734).
28 Νοεμβρίου 1734	Έγραψε ως Μέγας Διδάσκαλος στον αδελφό Χένρυ Πράις στη Βοστώνη δύο αδελφικές
	επιστολές, μία επίσημη σχετικά με Τεκτονικά ζητήματα και μία λιγότερο επίσημη (κατά μαρτυρία του Χένρυ Πράις)
1734 - 1735	Ο Φραγκλίνος και οι αδελφοί της Στοάς του Αγίου Ιωάννη, σύμφωνα με τις παλιές
	τεκτονικές και οικογενειακές παραδόσεις, έθεσαν τον ακρογωνιαίο λίθο στο Δημόσιο Κτήριο «Μέγαρο της Ανεξαρτησίας», το οποίο χτίστηκε την περίοδο κατά την οποία ο Φραγκλίνος διετέλεσε Μέγας Διδάσκαλος (σύμφωνα με την ψηφοφορία της Συνέλευσης, την Ιστορία του Μεγάρου της Ανεξαρτησίας του Etting και επίσης, κατά τις καταγραφές ημερομηνίας στους πίδακες νερού του Μεγάρου)
1735 - 1738	Διετέλεσε Γραμματέας της Στοάς του Αγίου Ιωάννη.
13 Απριλίου 1738	Ο Φραγκλίνος, σε μία επιστολή προς τη μητέρα του, γράφει «οι Ελευθεροτέκτονες δεν
	έχουν αρχές ή πρακτικές οι οποίες να είναι ασύμβατες με την θρησκεία και την καλή διαγωγή». (η πρωτότυπη επιστολή υπάρχει – με τον γραφικό χαρακτήρα του Φραγκλίνου – στο σχετικό Βιβλίο της Συλλογής της Ιστορικής Εταιρείας της Πενσυλβάνια)
25 Μαΐου 1743	Επισκέφθηκε την πρώτη Στοά (του Αγίου Ιωάννη) στη Βοστώνη (σύμφωνα με το βιβλίο
	πρακτικών των συνεδριάσεων της Μεγάλης Στοάς της Μασαχουσέτης 1733-92, σελίδα 390).
1744	Ήταν ο κύριος συντελεστής στη βελτίωση του φωτισμού των δημόσιων δρόμων, εφηύρε
	μία θερμαντική σόμπα (η οποία ακόμη κατασκευάζεται) και ενδιαφέρθηκε για τον ηλεκτρισμό.
1748	Πούλησε την επιχείρησή του στον προϊστάμενο και αποσύρθηκε για να αφιερώσει τον
	εαυτό του στη δημόσια ζωή.
10 Ιουνίου 1749	Διορίστηκε Επαρχιακός Μέγας Διδάσκαλος από τον Τόμας Όξναρντ, της Βοστώνης
	(σύμφωνα με το βιβλίο πρακτικών των συνεδριάσεων της Μεγάλης Στοάς της Πενσυλβάνια, 1882, σελίδα 157).
29 Αυγούστου 1749	Η Στοά της Ταβέρνας του Βαρελιού υπέβαλλε αίτηση στον Επαρχιακό Μέγα Διδάσκαλο
	Φραγκλίνο για μία «Αντιπροσωπεία υπό την ανοχή του» (σύμφωνα με το σχετικό χειρόγραφο, των Πρακτικών της Στοάς της Ταβέρνας  του Βαρελιού)
13 Μαρτίου 1750	Ολοκληρώνεται η θητεία του ως Επαρχιακού Μέγα Διδασκάλου και αμέσως διορίζεται
	Αναπληρωτής Μέγας Διδάσκαλος από τον Γουίλλιαμ Άλλεν, τον Επαρχιακό Μέγα Διδάσκαλο (σύμφωνα με το Βιβλίο των πρακτικών των συνεδριάσεων της Μεγάλης Στοάς της Πενσυλβάνια, 1882, σελίδα 157).
1752	Έκανε τα περίφημα πειράματα με χαρταετό.
12 Μαρτίου 1752	Ορίζεται μέλος Επιτροπής για την ανέγερση της «Στοάς των Ελευθεροτεκτόνων» στη
	Φιλαδέλφεια (σύμφωνα με το πρωτότυπο χειρόγραφο της Βιβλιοθήκης του Τεκτονικού Μεγάρου, της Φιλαδέλφεια).
25 Οκτωβρίου 1752	Επισκέφθηκε την Στοά της Ταβέρνας του Βαρελιού (σύμφωνα με το χειρόγραφο των
	Πρακτικών της Στοάς της Ταβέρνας του Βαρελιού).
1754	Ήταν ο αντιπρόσωπος της Πενσυλβάνια στο Κογκρέσο του Ώλμπανυ.
11 Οκτωβρίου 1754	Παρίσταται στην Τριμηνιαία Εκδήλωση της Μεγάλης Στοάς της Μασαχουσέτης, η οποία
	πραγματοποιήθηκε στο Μέγαρο Συναυλιών της Βοστώνης (σύμφωνα με το Βιβλίο των πρακτικών των συνεδριάσεων της Μεγάλης Στοάς της Μασαχουσέτης 1733-92, σελίδα 34, και 1871, σελίδα 361).
24 Ιουνίου 1755	Είχε προεξέχοντα ρόλο στη Μεγάλη Επέτειο και Καθιέρωση της «Στοάς των
	Ελευθεροτεκτόνων» στη Φιλαδέλφεια, το πρώτο Τεκτονικό κτήριο της Αμερικής (σύμφωνα με την Pennsylvania Gazette, αρ. 1384. 3 Ιουλίου 1755 και το Κήρυγμα της Εκκλησίας του Χριστού, Φιλαδέλφεια 1755, που βρίσκεται στο Αρχείο της Ιστορικής Εταιρείας της Πενσυλβάνια).
1757 - 1762	Εκπροσώπησε την Πενσυλβάνια στην Αγγλία με σκοπό την επιβολή φόρων στην
	ιδιωτική ακίνητη περιουσία.
10 Οκτωβρίου 1759	Επισκέφθηκε την Στοά Άγιος Δαβίδ, στο Εδιμβούργο της Σκωτίας (σύμφωνα με το
	αρχείο «Τέσσερεις Εστεμμένοι Μάρτυρες», του 1908 τόμος xxi, 3ο κεφάλαιο, σελίδα 270).
1760	Επαρχιακός Μέγας Διδάσκαλος της Φιλαδέλφεια (σύμφωνα με τα Συντάγματα του
	Noorthouck, σελίδα 276 έκδοση του 1784 στο Λονδίνο)
17 Νοεμβρίου 1760	Παρίσταται στη Μεγάλη Στοά της Αγγλίας, η οποία συνεκλήθη στο «Στέμμα & Άγκυρα»,
	στο Λονδίνο. Σύμφωνα με τα Πρακτικά της Μεγάλης Στοάς της Αγγλίας, εισήλθε ως «Επαρχιακός Μέγας Διδάσκαλος».
1762	Προσφωνείται ως Μέγας Διδάσκαλος της Πενσυλβάνια (σύμφωνα με τις επιστολές του
	αδελφού Βάλεντζ προς τον Φραγκλίνο οι οποίες βρίσκονται στο αρχείο της Αμερικάνικης Φιλοσοφικής Εταιρείας).
1766	Εκλήθη στη Βρετανική Βουλή των Κοινοτήτων για να αιτιολογήσει την αντίθεση των
	αποικιών της Αμερικής στο Φόρο Χαρτοσήμου.
1775	Επέστρεψε στη Φιλαδέλφεια, όταν ο πόλεμος κατέστη αναπόφευκτος.
	Έγινε μέλος του δεύτερου Ηπειρωτικού Κογκρέσου και ήταν στην επιτροπή η οποία συνέταξε και υπέγραψε τη Διακήρυξη της Ανεξαρτησίας.
1776	Εστάλη ως μέλος μίας τριμελούς επιτροπής για να διαπραγματευθεί μία διεθνή συνθήκη
	με τη Γαλλία. Έτυχε τεράστιας δημοτικότητας κατά τη διάρκεια της παραμονής του, η οποία κράτησε έως το 1785, περίοδο κατά την οποία ήταν διπλωματικός εκπρόσωπος των Ηνωμένων Πολιτειών. Εντάχθηκε σε Τεκτονικές Στοές της Γαλλίας (σύμφωνα με έγγραφα του Αρχείου της Αμερικάνικης Φιλοσοφικής Εταιρείας)
7 Απριλίου 1778	Παραβρέθηκε στη μύηση του Βολταίρου στην Στοά των Εννέα Αδελφών (ή Μουσών), μία
	διάσημη Στοά στο Παρίσι (σύμφωνα με το βιβλίο του Αμιάμπλ «Μία τεκτονική στοά πριν το 1787», σελίδα 65, του Λαντουάν «Ιστορία του Γαλλικού Ελευθεροτεκτονισμού» και του Κλος «Ιστορία του Ελευθεροτεκτονισμού στη Γαλλία»).
1778	Εντάσσεται στην Στοά των Εννέα Αδελφών στο Παρίσι. Προφανώς, το παράδειγμα του
	Φραγκλίνου δεν άφησε ανεπηρέαστη την απόφαση της ηγετικής φυσιογνωμίας της φιλοσοφίας στο να γίνει δεκτός ως Ελευθεροτέκτων και από την άλλη μεριά είναι βέβαιο ότι η μύηση του Βολταίρου ήταν καθοριστική για την απόφαση του Ένδοξου Αμερικανού να ενταχθεί στις Εννέα Αδελφές (Στοά)-" " Το όνομα του Φραγκλίνου εμφανίζεται λίγο μετά εκείνου του Βολταίρου στην εκτυπωμένη κατάσταση του 1779"(σύμφωνα με το «Μία τεκτονική στοά πριν το 1789», σελίδα 145).
28 Νοεμβρίου 1778	Πρωτοστάτησε στην Στοά της Θλίψης ή Τεκτονική επικήδεια τελετή του Βολταίρου
	(σύμφωνα με σχετικό Χειρόγραφο του Αρχείου της Αμερικάνικης Φιλοσοφικής Εταιρείας και Μετάλλιο το οποίο αποτελούσε τιμητικό ενθύμιο της περίστασης και το οποίο βρίσκεται στη Βιβλιοθήκη του Τεκτονικού Μεγάρου, στη Φιλαδέλφεια. Ο αδελφός Χώκινς δηλώνει ότι ένα ακόμη δείγμα αυτού του σπάνιου μεταλλίου βρίσκεται στην κατοχή της Μεγάλης Στοάς του Μέκλενμπουργκ, στη Γερμανία).
21 Μαΐου 1779	Εκλέχθηκε Σεβάσμιος Διδάσκαλος της Στοάς των Εννέα Αδελφών και η εφορευτική
	επιτροπή ειδοποιώντας τον για την εκλογή αυτή στο Πασύ, κοντά στο Παρίσι, μίλησε περί των Σημαντικών και πολλών υποθέσεων τις οποίες είχε αναλάβει και σημείωσε ότι αντέχοντας αυτήν την ευθύνη θα μπορούσε να βρει χρόνο να «παρακολουθεί τις συνεδριάσεις των Ελευθεροτεκτόνων σα να ήταν ένας αδελφός με αρκετό ελεύθερο χρόνο». Ο Φραγκλίνος διετέλεσε Σεβάσμιος Διδάσκαλος για δύο χρόνια, ενώ η θητεία του είχε ανανεωθεί το 1780 (σύμφωνα με το «Μία Τεκτονική Στοά Πριν το 1789», του αδελφού Λουί Αμιάμπλ 1897, σελίδες 136, 145).
1781	Ορίστηκε μαζί με τον Τζέυ και τον Άνταμς να διαπραγματευθεί την υπογραφή της ειρήνης
	με τη Μεγάλη Βρετανία.
1782	Εκλέγεται Σεβάσμιος, ήτοι Σεβάσμιος Διδάσκαλος της Στοάς των Εννέα Αδελφών, στη
	Μεγάλη Ανατολή Παρισιού (σύμφωνα με τα έγγραφα του Αρχείου της Αμερικάνικης Φιλοσοφικής Εταιρείας)
7 Ιουλίου 1782	Μέλος της Σεπτής Στοάς του "Αγίου Ιωάννη της Ιερουσαλήμ" (σύμφωνα με τα έγγραφα
	του Αρχείου της Αμερικάνικης Φιλοσοφικής Εταιρείας).
1785	Εκλέγεται επίτιμο μέλος της Στοάς των Καλών Φίλων, της Ρουέν, στη Γαλλία (σύμφωνα
	με τα έγγραφα του Αρχείου του Πανεπιστημίου της Πενσυλβάνια).
24 Απριλίου 1785	Εκλέγεται Επίτιμος Σεβάσμιος της Σεπτής Στοάς του "Αγίου Ιωάννη της Ιερουσαλήμ"
	(σύμφωνα με τα έγγραφα του Αρχείου της Αμερικάνικης Φιλοσοφικής Εταιρείας).
Σεπτέμβριος 1785	Επέστρεψε στη Φιλαδέλφεια.
1785 - 1787	Ήταν πρόεδρος του εκτελεστικού συμβουλίου της Πενσυλβάνια (όργανο της τοπικής
	αυτοδιοίκησης).
27 Δεκεμβρίου 1786	Κατά την αφιέρωση ενός κηρύγματος το οποίο εκφωνήθηκε κατά παράκληση του Μέγα
	Διδασκάλου της Πενσυλβάνια, από τον αιδεσιμότατο Τζόζεφ Πίλμορ στην Εκκλησία του Αγίου Παύλου, της Φιλαδέλφεια, ο Φραγκλίνος αναφέρεται ως " ένας Ένδοξος Αδελφός του οποίου η διακεκριμένη μεταξύ των Τεκτόνων αρετή, του παρείχε το μέγιστο σεβασμό τους" (αντίγραφο από το Βιβλίο το οποίο βρίσκεται στο Αρχείο της Ιστορικής Εταιρείας της Πενσυλβάνια και τη Βιβλιοθήκη του Τεκτονικού Μεγάρου της Φιλαδέλφεια).
	17 Απριλίου 1790	Απεβίωσε.
	Πηγή: Nea Acropoli, www.mystica.gr

Read More

ΣΤΗΝ ΑΤΡΑΠΟ ΤΟΥ ΡΟΔΟΥ ΚΑΙ ΤΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ

 Η καταγωγή της Ροδοσταυρικής Φιλοσοφίας χάνεται στα βάθη των αιώνων. Πολλοί μεγάλοι διανοητές και φιλόσοφοι, όπως ο Sr. Francis Bacon, o Robert Fludd, o Isaac Newton, o Jacob Boehme, ήταν μέλη της κίνησης αυτής.

Ο συγγραφέας έχοντας μελετήσει επί σειρά ετών αυτή την Φιλοσοφία, με μια σειρά ομιλιών μας εισάγει στις βασικές Αρχές και τους Νόμους που την διέπουν. Με απλό και κατανοητό τρόπο μας παρουσιάζει την Διδασκαλία και την εφαρμογή της σε μερικά σύγχρονα προβλήματα όπως π.χ ο ρόλος της τέχνης στην εσωτερική ανάπτυξη του ανθρώπου, η ύπαρξη της ψυχής, η αστρολογία ως μέθοδος αυτογνωσίας, η επιρροή του περιβάλλοντος στην ατομική πρόοδο, σχόλια επί των ευαγγελικών κειμένων, η μέθοδος της γνώσης του Εσώτερου Εαυτού κ. ά.

Συγγραφέας :Γεώργιος Μπουσούτας – Θανάσουλας

Εκδ: Ασημάκη

Read More

Ο Μύθος του Όσιρι

Ο Όσιρις, (επίσης Ούζιρις, Αζάρ, Ουζάρ, Ουεζίρ, Ουζαρέ) του οποίου το όνομα είναι αρχαιοελληνική μεταγραφή της αιγυπτιακής λέξης Ουεζίρ, εξομοιώθηκε με πολλές θεότητες του ελληνικού πάνθεου, κυρίως δε με τον Διόνυσο και τον Άδη. Όντας αρχικά θεός της φύσης, ενσάρκωση του πνεύματος της βλάστησης, που πεθαίνει κατά το θερισμό και αναγεννάται όταν φυτρώνει ο σπόρος, ο Όσιρις λατρεύθηκε σε ολόκληρη την αρχαία Αίγυπτο ως θεός των νεκρών. Με την ιδιότητα αυτή αναρριχήθηκε μέχρι την πρώτη σειρά του αιγυπτιακού πανθέου[1]. Ο μύθος παρουσιάζει τον Όσιρι ουσιαστικά ως φετίχ μιας κατακτητικής φατρίας, η οποία τον επέβαλε αρχικά στην πόλη Ντζεντού -μεταγενέστερα Περ-Ουσίρ και Βούσιρι (αρχαιοελ.)- της Κάτω Αιγύπτου, όπου ο νέος θεός υποκατέστησε τον προηγούμενο κύριο της πόλης, τον Αντζετί[2]. Κατόπιν στην Άβυδο της 'Ανω Αιγύπτου, ο Όσιρις ταυτίστηκε με τον Χεντ Αμεντί (Khent Amenti), τον θεό-λύκο της δυτικής νεκρόπολης και έγινε η μεγάλη θεότητα των νεκρών. Εκεί του αποδιδόταν ενίοτε η προσωνυμία Χεντ Αμεντιού (Khent Amentiou), «Κύριος των Δυτικών», δηλαδή των νεκρών, που κατοικούσαν εκεί όπου δύει ο ήλιος[3]. Ο Όσιρις μαζί με τον Σέραπη χαρακτηρίζονταν Άζωνοι θεοί.
Ο μύθος του Όσιρι
Τα ιερογλυφικά κείμενα περιέχουν αρκετούς υπαινιγμούς σχετικά με τα έργα του θεού κατά την επίγεια ζωή του. Χάρη στον Πλούταρχο γνωρίζουμε τον μύθο του με αρκετή ακρίβεια[4]. Πρωτότοκος γιος του Γκεμπ και της Νουτ, ο Όσιρις γεννήθηκε στις Θήβες της Άνω Αιγύπτου. Αμέσως όταν συνέβη αυτό μία μυστηριώδης φωνή γνωστοποίησε στον κόσμο την έλευση του «Κυρίου του Σύμπαντος», προκαλώντας κραυγές χαράς. Όταν, όμως, έγιναν γνωστές οι συμφορές που τον απειλούσαν, η χαρά μετατράπηκε σε θρήνο. Όταν ο Ρα πληροφορήθηκε τη γέννηση του Όσιρι, χάρηκε. Παρά το γεγονός ότι είχε καταραστεί τη μητέρα του Νουτ να μη τον γεννήσει, τον κάλεσε κοντά του και τον αναγνώρισε ως κληρονόμο του θρόνου του.
Ωραιότερος και ψηλότερος από όλους ο μελαχροινός, όπως περιγράφεται, Όσιρις διαδέχθηκε τον πατέρα του Γκεμπ στον θρόνο της Αιγύπτου, όταν εκείνος αποσύρθηκε στον ουρανό, αναγορεύοντας ως βασίλισσα την αδελφή του Ίσιδα. Πρώτο μέτρο του νέου θεϊκού φαραώ ήταν η κατάργηση της ανθρωποφαγίας, η μεταβολή του νομαδικού βίου και η μόνιμη εγκατάσταση[5], όπως και η εκπαίδευση των υπηκόων του στην τέχνη της κατασκευής γεωργικών εργαλείων για την καλλιέργεια της γης και την παραγωγή σιταριού και σταφυλιών. Με αυτά θα παρασκεύαζαν τα απαραίτητα για τη διατροφή των ανθρώπων, δηλαδή τον άρτο, τον οίνο και τον ζύθο.
Ο Όσιρις εισήγαγε τη λατρεία των θεών, ανήγειρε τους πρώτους ναούς, σμίλεψε τις πρώτες εικόνες των θεών, διατύπωσε την τελετουργική τάξη και επινόησε τα δύο είδη αυλών, που έμελλε να συνοδεύουν τα άσματα κατά τη διάρκεια των εορτασμών. Μετά από αυτό ίδρυσε πόλεις και νομοθέτησε για τον λαό του δίκαιους νόμους, προσλαμβάνοντας την επωνυμία Ούνοφρις (ο καλός), με την οποία και είναι γνωστός ως τέταρτος θεϊκός Φαραώ.
Κατεξοχήν εκπολιτιστής ο Όσιρις επιθύμησε εκτός της Αιγύπτου να εκπολιτίσει και τον υπόλοιπο κόσμο. Αφήνοντας πίσω του την Ίσιδα, έφυγε για να κατακτήσει την Ασία, συνοδευόμενος από τον Θωθ τον Άνουβι και τον Οφόι. Εχθρός της βίας, προσεταιριζόταν υπό το σκήπτρο του, τη μία χώρα μετά την άλλη, με μοναδικό όπλο την πραότητα και τη μουσική. Λέγεται πως αφόπλιζε τους κατοίκους με άσματα και μουσική από διάφορα μουσικά όργανα. Επέστρεψε στην Αίγυπτο, έχοντας διατρέξει ολόκληρη τη γη και διαδίδοντας παντού τον πολιτισμό.

Θάνατος και ανάσταση
Επιστρέφοντας ο Όσιρις βρήκε το βασίλειό του σε λαμπρή κατάσταση. Η Ίσιδα είχε κυβερνήσει με σύνεση κατά την απουσία του. Ωστόσο, έπεσε θύμα της συνωμοσίας που προετοίμασε κρυφά ο αδελφός του Σετ, ο οποίος ήθελε να τον εκτοπίσει από τον θρόνο του. Στα εδάφια τα σχετικά με την Ίσιδα και τον Σετ υπάρχει λεπτομερής αφήγηση για πώς την 17η του μηνός Αθύρ, κατά το εικοστό όγδοο έτος της βασιλείας του, ο «καλός» θανατώθηκε και διαμελίστηκε από τους συνωμότες, καθώς και το πώς ανακάλυψε η πιστή σύζυγός του το σώμα του και το μετέφερε πίσω στην Αίγυπτο. Χρησιμοποιώντας τη μαγεία της με τη βοήθεια του Θωθ, του Άνουβι και του Ώρου η Ίσιδα κατόρθωσε να επαναφέρει στη ζωή τον Όσιρι. Εκείνος εμφανίσθηκε στη συνέχεια ενώπιον του δικαστηρίου των θεών, υπό την προεδρία του Γκεμπ, για να απαλλαχθεί τελικά από τις κατηγορίες του Σετ εναντίον του.

Ποίημα του Δαμαίου (περ. 125-100 ΠΚΧ) αφιερωμένο στον Όσιρι, όπου περιγράφεται ο θάνατός του από τον Σετ (Σεθ). Αρχαιολογικό Μουσείο Θεσσαλονίκης
Αναστημένος πλέον ο Όσιρις μπορούσε να επανακτήσει το θρόνο του και να εξακολουθήσει να βασιλεύει πάνω στους θνητούς. Εκείνος, ωστόσο, προτίμησε να εγκαταλείψει τη γη και να αποσυρθεί στα Ηλύσια Πεδία, όπου υποδεχόταν ευμενώς τις ψυχές των δικαίων και βασίλευε επί των νεκρών. Όπως είναι φυσικό, η υπόσχεση της ανάστασης και της αιώνιας ύπαρξης προσέδωσε ακόμα μεγαλύτερη βαρύτητα στη λατρεία του Όσιρι. Όπως αποσύρθηκε ο Όσιρις χάριν του γιου του στο στερέωμα, έτσι και ο νεκρός φαραώ περνώντας στην οσιρική αθανασία μεταβιβάζει τη δύναμή του στον νέο μονάρχη[6].

Ερμηνείες του μύθου
Δόθηκαν στο παρελθόν αρκετές ερμηνείες για τον μύθο του Όσιρι. Θεωρήθηκε πνεύμα της βλάστησης[7], που πεθαίνει και αναγεννάται αδιάκοπα, καθώς ο Όσιρις συμβολίζει το σιτάρι, το αμπέλι και τα δέντρα. Συμβολίζει επίσης τον Νείλο, που κάθε χρόνο πλημμυρίζει, το φως του ήλιου, που σβήνει κάθε βράδυ και αναγεννάται λαμπρό κάθε αυγή. Η εχθρότητα μεταξύ των δύο αδελφών Όσιρι και Σετ θεωρείται πως συμβολίζει την τάση της ερήμου να καλύψει με άμμο την καλλιεργημένη γη, τις καταστρεπτικές εξορμήσεις των καυτών ανέμων κατά της βλάστησης, την αέναη επίθεση της ξηρασίας εναντίον του γονιμοποιού νερού, τον πόλεμο του σκότους εναντίον του φωτός[8].
Ωστόσο ο Όσιρις έγινε δημοφιλής ως θεότητα των νεκρών, διότι πρόσφερε στους πιστούς του την ελπίδα για μια αιώνια και ευτυχισμένη ζωή, σε έναν άλλο κόσμο δικαιότερο και αγαθότερο. Από την πρώιμη περίοδο της λατρείας του είναι βασιλέας των νεκρών. Ναι μεν απεικονίζεται ως βασιλέας, αλλά ως νεκρός βασιλέας -μομμιοποιημένος με βασιλικά εμβλήματα[9].

Λατρεία
Τιμώμενος σε ολόκληρη την Αίγυπτο, μαζί με τη σύζυγό του Ίσιδα και τον γιο του Ώρο, με τους οποίες σχημάτιζε την οσιρική τριάδα, λατρευόταν ιδιαίτερα στην Άβυδο, όπου οι ιερείς έδειχναν στους απειράριθμους προσκυνητές τον τάφο του. Οι πιστοί θεωρούσαν εαυτόν ευτυχή, αν κατόρθωναν να εξασφαλίσουν κοντά στο ιερό του τόπο ταφής, ή τουλάχιστον την άδεια να στήσουν εκεί αναθηματική στήλη με το όνομά του, καθώς πίστευαν ότι με αυτόν τον τρόπο εξασφάλιζαν την εύνοια του «Καλού» στον άλλο κόσμο.

Εικονοπλασία
Ο Όσιρις απεικονίζεται με μορφή ανθρώπου, με εφαρμοστό ένδυμα, όρθιος ή καθισμένος στο θρόνο του. Φορά την υψηλή λευκή μίτρα, η οποία στολίζεται με δύο φτερά στρουθοκαμήλου και την οποία ονόμαζαν στέμμα Ατέφ (και ερυθρό περιλαίμιο. Σε άλλες απεικονίσεις τα χέρια του, βγαλμένα έξω από το νεκρικό σάβανο, κρατούν σταυρωμένα πάνω στο στήθος του το μαστίγιο και το εν είδει αγκίστρου σκήπτρο Χικ, εμβλήματα της ανώτατης εξουσίας. Πολυάριθμα είναι τα ονόματα και οι επωνυμίες του, οι οποίες φθάνουν περίπου τις εκατό, στις λιτανείες που διασώθηκαν στην Βίβλο των Νεκρών[8].
Ό Όσιρις ενσαρκωνόταν σε διάφορα ζώα, όπως στον ταύρο Όνουφι, στον ιερό κριό Μένδητα, στο πουλί Μπενού, αλλά επίσης και στο Τζεντ (Djed), ένα απλό φετίχ, το οποίο πιθανολογείται ότι ήταν και η πρώτη μορφή του, με την οποία οδηγούσε στους πολέμους τους προϊστορικούς πιστούς του. Αρχικά έχοντας τη μορφή κορμού ελάτης ή άλλου κωνοφόρου, το Τζεντ, κατά την κλασική εποχή απεικονιζόταν ως κίονας με τέσσερα κιονόκρανα, τα οποία σε ορισμένα κείμενα θεωρούνταν ότι αντιστοιχούσαν στη σπονδυλική στήλη του θεού και φυλάσσονταν στο ιερό της Βουσίριδος.

Παραπομπές - σημειώσεις

1. ↑ New Larousse Encyclopedia of Mythology 1968, 16
2. ↑ Ions Veronica 1968, 126.
3. ↑ Αφομοιώνοντας καταρχήν τους Θεούς Αντζετί και Χεντ Αμεντί ο Όσιρις ταυτίζεται μεταγενέστερα με τον Σεκέρ, τον θεό της μεμφιτικής νεκρόπολης στην Γκίζα. Βλ. επίσης Ions Veronica 1968, 127.
4. ↑ Βλ. περί Ίσιδος και Οσίριδος την εκτενή αφήγηση του μύθου
5. ↑ Μεγαλομάτης Κ. 1989, 237
6. ↑ Ions Veronica 1968, 129.
7. ↑ Έχει ενδιαφέρον εδώ η άποψη του Πορφύριου για το γεγονός ότι ο Όσιρις θεωρείτο δύναμη της βλάστησης [...]ο δέ Όσιρις παρ' Αιγυπτίοις τήν κάρπιμον παρίστησι δύναμιν, ήν θρήνοις απομειλίσσονται εις γήν αφανιζομένην εν τώ σπόρω, καί υφ' ημών καταναλισκομένην εις τροφάς. Λαμβάνεται δέ καί αντί τής ποταμίας τού Νείλου δυνάμεως. Αλλ' όταν μέν τήν χθονίαν γήν σημαίνωσιν, Όσιρις η κάρπιμος λαμβάνεται δύναμις: όταν δέ τήν ουρανίαν, Όσιρίς εστιν ο Νείλος, όν εξ ουρανού καταφέρεσθαι οίονται. Πενθούσι δέ καί τούτον, απομειλισσόμενοι τήν δύναμιν λήγουσαν καί αναλισκομένην. Η δέ εν τοίς μύθοις μισγομένη τώ Οσίριδι Ίσις η Αιγυπτία εστί γή: διόπερ ισούται καί κυεί καί ποιεί τούς καρπούς: διό ανήρ τής Ίσιδος Όσιρις καί αδελφός καί υιός παραδέδοται[...] Πορφύριος περί αγαλμάτων 10.
8. ↑ 8,0 8,1 New Larousse Encyclopedia of Mythology 1968, 17.
9. ↑ Η Μομμιοποίηση έγινε αναπόσπαστο κομμάτι της ταφής των θνητών, ως απόδειξη της συμμετοχής τους στο πάθος του Όσιρι. Κρατούσε περίπου 70 ημέρες και ήταν ιδιαίτερα περίπλοκη διαδικασία, τουλάχιστον στις πρώιμες περιόδους εφαρμογής της. Η διαδικασία εξαπλουστεύθηκε αργότερα και ακολουθείτο και από κοινούς θνητούς, εφόσον βέβαια διέθεταν την οικονομική δυνατότητα για κάτι τέτοιο. Βλ. επίσης Ions Veronica 1968, 130-131.

Read More

Ακούει Κανείς ;;;;;;

Όλοι έχουμε ακούσει ξανά και ξανά την έκφραση ότι ο Τεκτονισμός είναι αδελφότητα. Επίσης είναι γνωστό ότι οι Τέκτονες , μεταξύ μας, αποκαλούμαστε αδελφοί. Όμως φαίνεται ότι χρησιμοποιούμε αυτόν τον όρο χωρίς να κατανοούμε τη βαθύτερη σημασία του, περισσότερο από συνήθεια . Η λέξεις αδελφότητα και αδελφός βγαίνουν από το στόμα μας και όχι από την καρδιά μας.
Μπορώ να φέρω στο νου μου πολλές συνεδρίες όπου αποκαλούμε αδελφούς ανθρώπους που, όχι μόνον δεν το εννοούμε αλλά πολλές φορές είμαστε απέναντι τους και εχθρικοί. Και διαπιστώνει κανείς , δυστυχώς, ότι αυτή η μοναδικής σημασίας λέξη (αδελφός) βγαίνει αυτοματοποιημένα. Σίγουρα δεν είναι λάθος που οφείλεται στο πρωτόκολλο αλλά μάλλον πρόκειται για δικής μας αποτυχία και ανεπάρκεια να την κάνουμε κτήμα μας και να την κατανοήσουμε.
Ο αδελφός είναι μαζί με τους γονείς μας ο πιο κοντινός μας συγγενής. Μας συνδέουν πέρα από κοινωνικούς δεσμούς και βιολογικοί δεσμοί. Επίσης δεν πρέπει να μας διαφεύγει ότι είναι μια <<ιδιότητα>> την οποία δεν επιλέγουμε αλλά <<αποφασίζεται>> από άλλους παράγοντες πέρα από τη δική μας αρμοδιότητα (Θεός ; Φύση; O Καθένας έχει και διαφορετική θεώρηση).
Στον Τεκτονισμό όμως είναι κάτι παραπάνω από μια φυσική ιδιότητα. Είναι μια συνειδητή επιλογή που κάνει ο κάθε Τέκτονας από τα πρώτα του βήματα. Είναι μια δέσμευση , ενώπιων Θεού και ανθρώπων να δουλέψει απάνω στην αγάπη και την αδελφοσύνη , να τα κατακτήσει και στην συνέχεια να τα μεταλαμπαδεύσει στην κοινωνία. Όταν λοιπόν αναλαμβάνουμε αυτή τη δέσμευση συνειδητά πρέπει να προσπαθήσουμε να υλοποιήσουμε την έννοια της αγάπης και της αδελφοσύνης μέσα στην κοινωνία.
Δυστυχώς όμως, όπως προαναφέρθηκε , διαπιστώνουμε ότι οι σχέσεις των αδελφών δεν είναι αυτές που αρμόζουν σε ανθρώπους που (θεωρητικά τουλάχιστον) έχουν ταχθεί στον προαναφερθέντα σκοπό. Είναι λυπηρό να βλέπεις στις Στοές <<αδελφούς>> να δυσφορούν με την πρόοδο του αδελφού τους. <<Αδελφούς>> που έχουν θέσει ως σκοπό της Τεκτονικής τους ζωής τη συλλογή μεταλλίων , βαθμών και αξιωμάτων . <<Αδελφούς>> ( και το λέω με μεγάλη μου λύπη ως Τέκτονας) που στον Ελευθεροτεκτονισμό έρχοντε για να καλύψουν την επαγγελματική τους ανεπάρκεια ή την οικογενειακή τους αστάθεια. <<Αδελφούς>> οι οποίοι μελετούν τα Συντάγματα όχι για χάριν ευρυθμίας της συντεχνίας αλλά με μια νομικίστική (δεν έχω τίποτα με τους Νομικούς) διάθεση ώστε να εντοπίσουν το σφάλμα του αδελφού και να τον εκθέσουν. <<Αδελφούς>> οι οποίοι χωρίζουν τις Στοές σε Φέουδα και υπολογίζουν πόσους έχουν με το μέρος τους για να νιώθουν κάποια ασφάλεια στην εκάστοτε <εκλογική αναμέτρηση> που θα τους αναδείξει στα <<ανώτερα αξιώματα>>. Και ως φυσικό επακόλουθο είναι να δημιουργούνται έχθρες, διαφορές, αντιπαραθέσεις, διασπάσεις.
Ευτυχώς βέβαια δεν υπάρχουν μόνον αυτοί οι <<αδελφοί>>. Υπάρχουν και οι ΑΔΕΛΦΟΙ οι οποίοι είναι ταπεινοί, βαθύτατα συνειδητοποιημένοι για το τη ζητούν από τον Τεκτονισμό και οι οποίοι θέτουν τους εαυτού τους στην κάματο της αυτοβελτίωσης και της πνευματικής εξέλιξης ∙ που κατανοούν την λέξη αδελφός και την υπηρετούν.
Ας προσπαθήσουμε λοιπόν να κατακτήσουμε αυτήν την πρωταρχική αλήθεια και έννοια που λέγετε Αδελφοσύνη πριν προχωρήσουμε παραπέρα. Αλλιώς υποκρινόμαστε και στην ουσία κοροϊδεύουμε τους ίδιους μας τους εαυτούς.
Είπον Αδελφοί μου….

Read More