(Σημ. Blog :Ένας φίλος μας εμπιστεύεται τους προβληματισμούς του )
Ένας νεαρός αδελφός με πλησίασε πριν μερικές μέρες ανήσυχος.
«Εμένα, μου είπε, μέχρι σήμερα ευτυχώς δεν με έχει αγγίξει η κρίση. Όμως ένας γνωστός μου όμως αυτοκτόνησε πριν από μέρες γιατί η εταιρεία του είχε χρέη. Και δεν είναι ο μόνος. Συμβαίνει συνεχώς αλλά αυτόν τον ήξερα προσωπικά.
Προχτές στη λαϊκή είδα μετά από χρόνια έναν παλιό μας υπάλληλο που είχε φύγει για να κάνει δική του δουλειά. Νοικοκύρης άνθρωπος και καλός τεχνίτης. Στέκονταν εκεί και περίμενε να τελειώσουν για να μαζέψει από κάτω ότι λαχανικό είχε παραπέσει.
Που θα πάει αυτό; Κάποια στιγμή, αν κάτι δεν αλλάξει θα γίνει έκρηξη.
Και εμείς, τι κάνουμε; Εσείς τι κάνετε;»
Έμεινα στιγμιαία ακίνητος να τον κοιτάζω. Σαν ταινία σε fast forword πέρασε η μέρα από το μυαλό μου. Προβλήματα πολλά, όπως έχουν όλοι σήμερα. Και οι «πνευματικοί» αδελφοί, τα τέκνα των κοσμοπολιτών, του ουμανισμού και του διαφωτισμού;
Στην Αχαρνών φήμες λένε ότι καλά κρατούν διαφωνίες για την ουρά ενός γαιδάρου και αναλόγων σοβαρών και συνταρακτικών θεμάτων. (ποιος μου πήρε την καρέκλα μπρε;).
Ένας ατέρμων κύκλος που μοιάζει να μην τελειώνει ποτέ από αυτούς που έχουν την ιστορική υποχρέωση να είναι το παράδειγμα προς όλους, κανονικούς ή μη.
Στα Εξάρχεια το πλοίο οδεύει με τον αυτόματο, μιλώντας ασταμάτητα και μόνο για κανόνες, ανανέωση υποχρεώσεων και ενδελεχείς μελέτες για το ποιό πόδι προηγείται του προηγουμένου εις την Εσπερίαν.
Δεν αμφιβάλλω –για να μην είναι κανείς παραπονεμένος- ότι όπου υπάρχει μια αντίστοιχη αδελφότητα, θα επικρατεί ένα εξ ίσου «δημιουργικό» κλίμα.
Ο καθηγητής Δανέζης, που δεν είναι τέκτονας αλλά πονάει ίσως περισσότερο από τους περιζωματοφόρους, το επανέλαβε απεγνωσμένα σε όλες τις διαφορετικές στέγες που επισκέφτηκε και μίλησε :
«… Ότι έλεγαν οι αρχαίοι φιλόσοφοι, ότι έλεγαν πολλοί πνευματικοί διδάσκαλοι, ψήγματα διδασκαλιών που ψιθυρίζουν μυστικά οργανώσεις και αδελφότητες είναι όλα ΑΛΗΘΕΙΑ! Και τώρα τι θα κάνετε; Η κοινωνία μας καταρρέει και το πρόβλημα δεν είναι μόνο οικονομικό. Είναι θέμα πολιτισμού , των ίδιων των πυλώνων της ύπαρξής της που έχουν προ πολλού συντρίβει αδύναμοι να παρακολουθήσουν και να υποστηρίξουν τα βήματα των ανθρώπων. Χρειαζόμαστε έναν νέο Διαφωτισμό και τον χρειαζόμαστε τώρα! Εσείς λοιπόν τι θα κάνετε; Βρείτε ένα έστω κοινό σημείο συνεννόησης και βγείτε έξω στον κόσμο. Μπορείτε να βγείτε εδώ έξω στην πλατεία Εξαρχείων, να μιλήσετε στα παιδιά και να μη σας πάρουν με τις ντομάτες; Αν όχι τότε δεν έχετε λόγο ύπαρξης! …».
Ο νεαρός αδελφός το είπε ποιο απλά:
«Και εμείς, τι κάνουμε; Εσείς τι κάνετε;»
Η παραπάνω φωτογραφία είναι από μια εφημερίδα του 1871 στο Παρίσι την εποχή της κομμούνας.
Ο λαός, όπως συνήθως συμβαίνει σε κάθε κρίση- είχε κατέβει στους δρόμους διχασμένος, βασιλικοί εναντίων επαναστατών, αδέλφια εναντίων αδελφών.
Τότε ορισμένοι τέκτονες ξεχνώντας τις «κανονικότητες» και τις γραφειοκρατικές διαδικασίες βγήκαν από τη στοά τους με τα περιζώματα και τα λάβαρά τους και ανέβηκαν μπροστά στα χαρακώματα ανάμεσα στους δυο εμπόλεμους.
Οι αψιμαχίες σταμάτησαν και δόθηκε χρόνος να περιθάλψουν τους τραυματίες.
Εδώ στην Ελλάδα όλοι είμαστε περήφανοι για τον τέκτονα «παππού» τον Νάγο παρόντα και ενεργό στην πρώτη – πρώτη γραμμή των κοινωνικών αγώνων της εποχής του.
Την έκκληση στην Ανθρωπότητα που απηύθηναν σύσσωμοι οι Έλληνες αδελφοί μέσα από τον Παρθενώνα το 1923, ως κοσμοπολίτες ανθρωπιστές, προς τις τεκτονικές δυνάμεις της υδρογείου και τους πολιτισμένους λαούς για την σωτηρία των χριστιανικών λαών της Ανατολής.
Δεκάρα δεν έδιναν για το αν κάποιος θεωρήσει ότι μπορεί να εκληφθεί ως πολιτική η δήλωση και να στεναχωρήσει κάποιον ευαίσθητο.
Ο Καρβούνης, ο μεταφραστής του Κίπλινκ, του Λεντμπίτερ και της Μπλαβάτσκι μέλος της ίδιος στοάς με τον Μεταξά και τον τότε βασιλιά, πολέμησε στο αντάρτικο με τον ΕΛΑΣ και συμμετείχε στην κυβέρνηση του βουνού.
Πως συνυπήρχαν τόσο διαφορετικές προσωπικότητες χωρίς να σφαχτούνε; Θυμόντουσαν ακόμα ότι ο επαναστάτης του Διαφωτισμού και αδελφός μας ο Βολτέρος έλεγε ότι «και αν διαφωνώ με ότι λες θα αγωνιστώ μέχρι θανάτου για το δικαίωμα να το λες».
Την ίδια αρχή διατύπωνε και ο επίσης αδελφός μας -και ιδεολογικά διαμετρικά αντίθετος- Φρειδερίκος ο Μέγας το 1786 στο «Νέαι Μυστικαί και Θεμελιώδεις Διατάξεις της Αρχαιοτάτης και Σεβασμιωτάτης Εταιρίας των Αρχαίων Ελευθέρων και Παραδεδεγμένων Τεκτόνων» όπου εξηγούσε γιατί υπήρξε η ανάγκη αναμόρφωσης του τεκτονισμού στην εποχή του και επειδή πολλά τεκτονικά τάγματα είχαν εμφανιστεί δημιουργημένα από ανθρώπους με ίδιο συμφέρον και ταπεινές επιδιώξεις, αναμόρφωσε το σύστημα ενοποιώντας αρχαίες παραδόσεις σε 33 βαθμούς.
Και σε αυτό τόνιζε (ο μονάρχης του 18ου αιώνα) την ανάγκη πάνω από όλα να υπερασπιστεί από τους αδελφούς η «αυτοβουλία και προ πάντων η ελευθερία των γνωμών, ήτις εξ όλων των ελευθεριών είναι η πρώτη και η ιερωτάτη και εν ταυτώ , η μάλλον επιδεχομένη προσβολάς».
Και αυτές τις αρχές τις έκαναν πράξη. Και αυτές οι αρχές διατηρήθηκαν και ένωσαν στην πράξη αντίθετες προσωπικότητες σε ανταλλαγή ιδεών και αποδοχή του «άλλου» μέσα στις στοές μας μέχρι τα πρώτα μεταπολεμικά χρόνια.
Και αυτά ήταν από τα βασικότερα τεκτονικά δόγματα που θάφτηκαν και περιορίστηκαν μέσα από τον «εκσυγχρονισμό» κανονισμών και διατάξεων.
Καθόλου περίεργο. Ο ίδιος εκπεσμός του 18ου αιώνα υπάρχει κατ αντιστοιχία στην καθημερινότητά μας και όλοι είμαστε μέρος της, στερημένοι Οράματος.
Είπαμε: Η κρίση είναι θέμα πολιτισμού. Και παιδείας.
Δυο ιστορίες που ο παγκοσμιοποιημένος μας εκσυγχρονισμός παραπέταξε γιατί δεν ήτα «κερδοφόρες».
Και όλοι το αποδεχτήκαμε σιωπηλά.
Και αποδεχτήκαμε ότι την πρώτη θέση δεν πρέπει να την έχει ένας εκ των αρίστων με κάποιους συμβούλους, αλλά ένας καλός «μάνατζερ» με το team της επιλογής του!
Και τώρα εισπράττουμε και θα εισπράξουμε βροχή τα δεκάρικα από τα φαντάσματα της ιστορίας εμείς, εσείς και όσοι φανούμε ανάξιοι των περιστάσεων.
Οι νυχτερινές σχολές που πρώτες έδωσαν δωρεάν εκπαίδευση στα μεταπολεμικά χρόνια, τα οικοτροφεία, τα ορφανοτροφεία, τα νοσοκομεία που έχτισαν και συντήρησαν αδελφοί , για να αναφέρουμε ελάχιστα από τα έργα των τότε τεκτόνων, ακούγονται σήμερα μόνο σαν διηγήσεις της γιαγιάς στα εγγονάκια της.
Μήπως φτάνει η ώρα για μια αλλαγή στάσης;
Μήπως φτάνει η ώρα που ο καθένας μας θα πρέπει να κοιταχτεί μόνος στον καθρέφτη και να κουβεντιάσει με τον εαυτό του;
Μήπως φτάνει η ώρα που ο καθένας θα πρέπει να μετρηθεί με την ιστορία και το παρελθόν του για να δείξει το πραγματικό μπόι της ύπαρξης του;
Μήπως πρέπει να βγούμε από την καταστροφική εσωστρέφεια;
Μήπως πρέπει να μιλήσουμε;
Διαβάστε σχετικά με την κοινωνική ευαισθησία των Τεκτόνων
