Ακόμη και τώρα αδέλφια, σ’ αυτήν την δύσκολη εποχή που ζούμε τρωγόμαστε. Η πατρίδα αναστενάζει κάτω από την μπότα του οικονομικού κατακτητή και εμείς τρωγόμαστε για διαδοχές, αξιώματα, κανονικότητες και αναγνωρίσεις. Στενάζει η Πατρίδα μας στενάζει και ο Τεκτονισμός κάτω από πολιτικού τύπου διοικήσεις.
Εξοργίζομαι
Δεν το χωράει ο νους μου
Δεν θέλω να σωπάσω πια
Οι υψηλά ιστάμενοι αξιωματούχοι , και όχι μόνον, βρίσκονται απέναντι πια σε μια Τεκτονική Οικογένεια που ξυπνάει από τον λήθαργο των αξιωμάτων και των αναγνωρίσεων και είναι έτοιμη να διεκδικήσει αυτά που της αξίζουν και όχι αυτά που της πετάνε.
Δεν έχει σημασία εάν ο αδελφός που έχω απέναντι μου ανήκει στην Αχαρνών ή στην Ερεσού ή στην Κοδριγκτώνος ή δεν ξέρω εγώ που. Έχει σημασία ότι είναι αδελφός και ότι μαζί θα βαδίσουμε το δρόμο που διαλέξαμε. Έχουμε χιλιάδες λόγους να καμαρώνουμε που είμαστε Τέκτονες. Δεν έχουμε κανέναν να μας χωρίζει.
Δεν ξέρω αλήθεια τι μπορούμε να κάνουμε
Δεν ξέρω αν θέλουμε να κάνουμε κάτι
Δεν ξέρω αν έχουμε υπνωτιστεί από τις δηλητηριώδεις δαγκάνες του Τέρατος που λέγεται εγωισμός και ματαιοδοξία και δεν αντιδρούμε .
Αυτό όμως που ξέρω είναι ότι εάν δεν αφυπνιστούμε τότε στο μέλλον πιθανώς να μην υπάρχουμε.
Αφιερώνω λοιπόν το τραγούδι που ακολουθεί σε όσους το αξίζουν. Βάλτε στη θέση του Καραϊσκάκη τον εαυτό σας , ανοίξτε δυνατά τη μουσική , κλείστε τα μάτια και………
(Λόγω του ότι το τραγούδι περιέχει πιπεράτες εκφράσεις ζητώ προκαταβολικά συγνώμη )
Ακούστε το μέχρι το τέλος . Αξίζει
Δημόδοκος
