(O αδ. Ανδρέας Μπλαμούτσης μας έκανε την τιμή να μας εμπιστευθεί μια εξαιρετική εργασία του επιτρέποντάς μας να την μοιραστούμε μαζί σας. Θα προτείναμε σε κάθε αδελφό όχι απλώς να τη διαβάσει αλλά να τη μελετήσει. Επίσης είναι ένα εξαιρετικό δείγμα για τους αμύητους προκειμένου να καταλάβουν το πνευματικό έργο που παράγεται εντός των Στοών)
Ο ΣΚΟΠΟΣ ΤΟΥ ΔΡΟΜΟΥ ΜΑΣ.
Ένα βασικό πρόβλημα το οποίο απασχολεί συνήθως τους περισσοτέρους μας, αλλά πάντως όπωσδήποτε εμένα, είναι η συνέπειά μας προς τους ειλημμένους όρκους μας. Εάν δηλαδή ανταποκρίνονται στα πραγματικά σημερινά πιστεύω μας ή απλώς συγκαταβατικώς αποδεχόμεθα κάποιες θέσεις μόνον και μόνον δια να είμεθα εις θέσιν να παραμένουμε στην ομάδα αυτή, με τους κανόνες που έχουν θεσπισθεί πολύ πριν την είσοδό μας, σε εποχές πολύ διάφορες από την σημερινή, και τους όρκους μιάς άλλης ηλικίας και πνευματικής ωριμάνσεως.
Το σύνολον των γνώσεων της εποχής εκείνης πού ασφαλώς ήσαν καθοριστικές για την δημιουργία των τυπικών εν τη ευρεία εννοία των, ήσαν αναμφισβήτητα πολλαπλώς ολιγώτερες των σημερινών. Αποτέλεσμα τούτης της αληθείας είναι το γεγονός ότι σήμερον προσφέρονται περισσότεροι, πάμπολλοι, τρόποι αναλύσεως των θεμάτων και επομένως πολλές διαφορετικές καταλήξεις συμπερασμάτων. Άλλες οι τότε αναγκαίες προϋποθέσεις άλλες οι σημερινές
.
Είναι αυτό που συχνά έχω επικαλεσθεί ως την ανάγκη ανευρέσεως του συγχρόνου λόγου προς την κοινωνία και τους αμυήτους ή νεομυηθέντας αδελφούς, ενός λόγου προσηρμοσμένου στην σύγχρονο πραγματικότητα. Τούτο βεβαίως δεν σημαίνει ότι η σημερινή εργασία αποτελεί βάσιν ή μπορεί να αποτελέση βάσιν δια τον νέον αυτόν λόγο.
Απλώς, γίνεται η διαπίστωσις της ελλείψεως κάποιων γνώσεων του παρελθόντος, επί των οποίων εστηρίχθησαν όλα. Και το τυπικό και η συμβολική του και οι ερμηνείες του.
Άρα, καθίσταται απαραίτητον και αναγκαίον να προσπαθούμε συνεχώς να υπενθυμίζουμε τα ξεχασμένα και να διδάσκουμε τα μη διδαχθέντα. Κι όσο κι αν ακούγεται επανάληψις, και μάλιστα μονότονη, από κάποιους όπως εγώ, η αρχαία ελληνική γραμματεία θα μας δώσει άπλετες εξηγήσεις, αλλά και όπου δεν εξηγεί, δίδει την δυνατότητα στο πνεύμα μας να ανοίγει καινούργιους δρόμους σκέψεων.
Ας βάλουμε λοιπόν κάποια πράγματα σε μία λογική και χρονική τάξη για να είναι περισσότερον εύκολα
Η εξέληξις της αρχαίας ελληνικής φιλοσοφίας και θεολογίας θα μπορούσε σχηματικώς να αποδωθή με το ακόλουθο διάγραμμα:
1 Ομηρικό Δωδεκάθεο 12ος - 7ος αιών π.Χ.) (= 1.299 π.Χ. - 700 π.Χ.).
2 Προσωκρατικοί 7ος - 5ος αιών π.Χ.) (= 799 π.Χ. - 500 π.Χ.).
3 Πυθαγορισμός - Ορφισμός 6ος - 5ος αιών π.Χ.) (= 699 π.Χ. - 500 π.Χ.).
4 Πλατωνισμός 4ος αιών π.Χ.) (= 499 π.Χ. - 400 π.Χ.).
5 Αριστοτελισμός 4ος - 3ος αιών π.Χ.) (= 499 π.Χ. - 300 π.Χ.).
6 Στωϊκισμός 3ος - 1ος αιών π.Χ.) (= 399 π.Χ. - 100 π.Χ.).
7 Νεοπυθαγορισμός 1ος - 3ος αιών μ.Χ.) (= 99 π.Χ. - 300 μ.Χ.).
8 Νεοπλατωνισμός 3ος - 6ος αιών μ.Χ.) (= 201 μ.Χ. - 600 μ.Χ.).
Στο Δωδεκάθεο, όπως είναι γνωστό από τις περιγραφές του Ομήρου- και όχι μόνον-, επικρατούν δημοκρατικές διαδικασίες, οι οποίες όμως λειτουργούν τελικώς άδικα (και εις βάρος) των θνητών, όπως στην περίπτωση της Τροίας με την διαμάχη τής Ήρας με την Αθηνά από την μιά, και Αφροδίτης με Άρη από την άλλη, και τούς Δία, Ποσειδώνα, Ήφαιστο, Αρτέμιδα και Απόλλωνα να εξαρτούν τήν θέσιν τους αναλόγως προς τα πρόσωπα πού εμπλέκονται στην μάχη. Ο Ζεύς δεν κυβερνά ως απόλυτος μονάρχης αλλά κοινή συναινέσει με τούς υπολοίπους θεούς.
Το γεγονός τούτο εξέθρεψε μίαν αντίληψιν εις τους Έλληνες ότι η Θεότητα πρέπει να έχει έναν εσωτερικό διαλεκτικό χαρακτήρα, αντίληψη που αρκετά αργότερα επρόκειτο να γεννήσει την Τριαδική θεολογία του Χριστιανισμού.
Η ύπαρξις πολλών θεών και οι αντιφατικές βουλήσεις τους δημιουργούν ΙΣΤΟΡΙΚΗ αφήγηση, δηλαδή ΔΡΑΣΗ.
Το Γίγνεσθαι, μόνον ως διαλεκτικό προϊόν αντιρρόπων δυνάμεων μπορεί να υπάρξη.
Ένας Θεός Παντοκράτωρ δηλ. κυρίαρχος παντού, χωρίς αντίπαλο, δεν παράγει ιστορική δράσι δηλ. γίγνεσθαι. Η δράσις είναι προϊόν τής Πολυπροσωπείας τών ιδιοτήτων τής Θεότητος γι αυτό και ο Μονοθεϊσμός εφηύρε τόν «αντιπράττοντα » Διάβολον ως αντίρροπο αιτία δια να υπάρξουν γεγονότα, αντιθέσεις, ιστορία και Εξέλιξις. Όπως είπε και ο Ηράκλειτος, « πατήρ πάντων πόλεμος» , εννοών βεβαίως ότι η παρουσία τών αντιθέτων δημιουργεί τάσιν μεταξύ τους με αποτέλεσμα τήν ροήν από τήν μίαν πλευράν πρός τήν άλλην, άρα κίνησην, άρα έργον, άρα δημιουργίαν.
Εις τό Δωδεκάθεον οι προτάσεις «αγαπώ τούς θεούς» ή «οι θεοί αγαπούν τούς ανθρώπους» στερούνται νοήματος. Οι Θεοί τού Ολύμπου – τουλάχιστον στήν Ομηρική και Αρχαϊκή Ελλάδα - ΔΕΝ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΝΤΑΙ για τούς θνητούς. Απλώς επεμβαίνουν καταστροφικά όποτε οι άνθρωποι, ΕΣΤΩ ΚΑΙ ΕΝ ΑΓΝΟΙΑ ΤΟΥΣ, τούς προσβάλλουν.
Ο ίδιος, μάλιστα, ο Απόλλων αγανακτεί με τούς «συναδέλφους» του Θεούς τού Ολύμπου, οι οποίοι απεφάσισαν να καταστρέψουν τούς Τρώες, παρ’ όλες τις θυσίες πού έκαναν πρός τούς Ολυμπίους οι ακόλουθοι του Πριάμου:
Και αγανακτώντας ο Απόλλων για την ΑΧΑΡΙΣΤΙΑ τών Ολυμπίων τούς φωνάζει:
« Σχέτλιοί εστε Θεοί δηλήμονες (Ω 33) = Είσθε κακοί και άσπλαχνοι θεοί ».
Χαρακτηριστική είναι και η υβριστική συμπεριφορά τών θεών όταν συγκρούονται μεταξύ τους. Για παράδειγμα ο Άρης αποκαλεί την Ήρα «κυνάμοια» (σκυλόμυγα Φ394), ενώ η Ήρα χαρακτήρισε τήν Αρτέμιδα «κύον αδεές» (σκυλί ξεδιάντροπο Φ 481). Καθ’ όλην μάλιστα τήν διένεξιν μεταξύ τών Θεών - η οποία κατέληξε σε άγριο τσακωμό πού σείστηκε η γή κι ο ουρανός – ο Δίας γελούσε με την καρδιά του βλέποντας τούς θεούς «έριδι ξυνιόντας» (Φ385-390).
Οι διαμάχες αυτές καθόλου δεν σημαίνουν ότι η ύπαρξις των Θεών αυτών δεν μάς οδηγεί να ερμηνεύσουμε την συμβολική τους. Το μέρος της ιστορίας, τό αποκαλούμενον καί μυθολογία, μάς δίδει πάμπολλες απαντήσεις σε φιλοσοφικά ερωτήματα τα οποία προκύπτουν από την ετυμολογική ανάλυσι τών ονομάτων και ιδιοτήτων τών Θεών αυτών.
Ας πάρουμε γιά παράδειγμα μερικές λέξεις οι οποίες γιά μάς τούς τέκτονες εμφανίζουν ιδιαίτερο περιεχόμενο.
Επειδή υπήρξεν αναγκαία για τον άνθρωπο η αναγνώρισις τών διαβαθμίσεων τού φωτός, δηλαδή τού δρόμου εκ τού σκότους εις το ημίφως και προοδευτικώς εις το φώς,
δια τούτο εχρησιμοποιήθη ο μύθος τής Δήλου, όπου
από τον πατέρα απάντων Δία/Νούν, δηλαδή από τήν αιτίαν τού παντός, από τήν πανσυμπάντιον, κεραύνιον νοημοσύνην τών Δια-λογισμών και τών Συν-λογισμών τού μήποτε δύοντος φωτός, και
από τήν μητέρα ΛΗΤΩ/Ληθώ/Λήθη/σκότος εγεννήθησαν τά δίδυμα τέκνα τους
η Άρτεμις ( τό ημίφως) [την 6ην Θαργηλιώνος δηλ. την 21ην Μαϊου] και
ο Απόλλων (τό φώς) [την 7ην Θαργηλιώνος δηλ. την 22αν Μαϊου].
Όλως συμπτωματικώς, αλλά τί ωραία σύμπτωσις, τί σπουδαία αλληγορική ενδεχομένως σύμπτωσις, τήν ιδίαν ημερομηνίαν με την Αρτέμιδα εγεννήθη και ο Πλάτων ενώ ο Σωκράτης εγεννήθη τήν αυτήν με τον Απόλλωνα.
Ο Δεύς/Ζεύς αφ’ ενός μεν έχει την δύναμιν να διασπά αφ’ ετέρου δε να ζευγνύει – οι δύο αντίθετες δυνάμεις που ενυπάρχουν εις την ύλην. Διασπών λοιπόν τον Ήλιον εις την Δ-ΗΛ-ΟΝ δηλοί δηλ. καθιστά φανερόν ότι παράγει φωτεινήν ενέργειαν, γι αυτό και ως είπεν ο Σωκράτης εις τον Κρατύλον, συνευρισκόμενος ο Νούς/Ζεύς μετά του Σκότους/Λήθης/Λητούς/Ληθούς/με το λείον του ήθους, το φώς εκ-δηλ-ούται εις το νοητόν σύμπαν εις την νήσον Δήλον με την γέννεσιν των Διδύμων Αρτέμιδος και Απόλλωνος.
Η μητέρα Λητώ/Ληθώ/Λήθη/Σκότος/το λείον του ήθους είναι το εφαλτήριον, η πηγή τών δυνάμει ιδιοτήτων τού φωτός, κυοφορούσα εκ του Διός εις το σκότος και την λήθην τα μέλλοντα να εκ-δηλ-ωθούν νοητικά σχήματα τών συλλογισμών, έργα τών τέκνων της, τού ημίφωτος-Αρτέμιδος και τού φωτός- Απόλλωνος.
Σύνδεσμοι αυτών εις τό φυσικόν σύμπαν είναι, κατά τόν Αθανάσιον Σταγειρίτην εις τήν Ωγυγίαν του, ο μέν Ήλιος δια τον Απόλλωνα η δε Σελήνη δια την Αρτέμιδα.
«Και επειδή η Λητώ αλληγορείται και εις λήθην και εις Νύκτα, τα τέκνα ενταύθα σημαίνουσιν, ο μέν Απόλλων τον Ήλιον η δεν Άρτεμις την Σελήνην»
Οι τρείς, λοιπόν, Λητώ/σκότος, Άρτεμις/ημίφως και Απόλλων/φώς αποτελούν την βάσιν τής νοητικής πυραμίδος, της Ανωτάτης και Ιερωτάτης Τετρακτύος, τήν ετέραν κορυφήν τής οποίας καταλαμβάνει ο Ζεύς/Νόησις, συνθέτοντας ούτω τήν Νοημοσύνην διά τών συλλογισμών.
Η μητέρα ωνομάσθη Ληθώ/Λητώ δια το άψογον, δια το λείον τού ήθους της, δια τήν απουσίαν της σκληρότητος, δια τήν γλυκύτητα και ομαλότητα του χαρακτήρος της. Οι ιδιότητες αυτές είναι οι εκ των ουκ άνευ προϋποθέσεις δια τήν εμφάνισιν τού Φωτός τής γνώσεως εις την ψυχήν.
Εδώ κάνω μία παρένθεσι και ειδική σημείωσι ότι κατ’ εμέ ψυχή δεν είναι ανεξάρτητος ύπαρξις ή ανεξάρτητος συνισταμένη/μέρος τού ανθρωπίνου είναι, αλλά η σύνθεσις τής νοήσεως, τού πνεύματος με την βιολογικήν λειτουργίαν τού οργανισμού ο οποίος εις το ανθρώπινον χημείον μετατρέπει την τροφήν/ύλην εις ενέργειαν η οποία θέτει εις λειτουργίαν και την νόησιν και τά όργανα τα εκφράζοντα δια των χημικών των αντιδράσεων τας ανθρωπίνους αισθήσεις και συναισθήματα.
Σκότος εις την αλληγορικήν γλώσσαν σημαίνει άγνοια, αμάθεια, δοκησισοφία και δογματισμός, Φώς σημαίνει γνώσις, νοημοσύνη, κατανόησις, διαλεκτική σκέψις μετά λόγου.
Αδελφοί μου,
Στρεφόμενοι προς το τεκτονικό περιβάλλον μέσα στο οποίο κινούμεθα θα διαπιστώσουμε μία σειρά σκέψεων, μία σειρά αρετών, μία σειρά προθέσεων, προς τις οποίες προσβλέπουμε και επιθυμούμε να τείνουμε.
Η Ελευθεροτεκτονικής, ως φιλοσοφικός τρόπος εφαρμογής κοινωνικών και προσωπικών αρετών χρησιμοποιεί τις επτά αρχαίες επιστήμες ΓΡΑΜΜΑΤΙΚΗ – ΡΗΤΟΡΙΚΗ – ΛΟΓΙΚΗ – ΑΡΙΘΜΗΤΙΚΗ – ΓΕΩΜΕΤΡΙΑ – ΜΟΥΣΙΚΗ - ΑΣΤΡΟΝΟΜΙΑ για να διδάξη εις γλώσσαν καλλιεπή, μετ’ ευφραδείας και λογικής, δια σαφών συλλογισμών, ακριβών και θετικών, την αρμονία τής ορθής σκέψεως, ανάγων την υπακοήν εις το καθήκον και την έλλειψιν μισαλλοδοξίας ως υψίστας αρετάς εντός κοινωνίας εργαζομένης υπέρ της ηθικής τελειοποιήσεως του ανθρώπου.
Εις την τελειοποίησιν αυτήν, θα μπορούσαμε κάλλιστα να πούμε ότι συμμετέχει μία σειρά υποσχέσεων και όρκων, τούς οποίους θεωρούμε ότι είναι πρέπον να τηρούμε, κυρίως δια να είμεθα εν τάξει προς την ιδίαν μας την συνείδησιν, η οποία και μόνον μπορεί να αποτελέσει τόν ουσιαστικώτερο ελεγκτή μας.
Μέσα στο πνεύμα τών όρκων αυτών πρέπει να είμεθα πεπεισμένοι ότι ο άνθρωπος θα κατορθώση δια τής ελευθέρας βουλήσεώς του να καθυποτάξη τα κληρονομηθέντα πάθη σε τέτοιο σημείο, ώστε όλοι οι άνθρωποι να πράττουν ως η συνείδησίς των επιτάσσει.
Τότε θα αρχίση να αναφαίνεται τό αληθές βασίλειον της Ελευθερίας, του Ορθού Λόγου, της Δικαιοσύνης και της Αγάπης.
Αυτοί είναι οι Άγιοι Τόποι τούς οποίους, ως σύγχρονοι Σταυροφόρο,ι θέλομεν να κατακτήσωμεν, αυτός είναι ο Ναός το οποίον θέλομεν να οικοδομήσωμεν.
Δια να το πετύχωμε αυτό:
-Τίποτε, απολύτως τίποτε, δεν θα δυνηθή ποτέ να καταστή εμπόδιον εις το να φθάσωμεν εις τόν σκοπόν μας, ο οποίος συνίσταται εις το να καταστήσωμεν τους ανθρώπους καλλιτέρους και πλέον πεφωτισμένους από ό,τι είναι.
- Να είμεθα πιστοί προς τα Τεκτονικά μας καθήκοντα τα οποία οφείλουμε να τηρώμεν καθώς και να μελετώμεν, μετά ζήλου θα προσέθετα, τα διδάγματα τής Τεκτονικής.
- Να αντιτάσσωμεν πάντοτε και παντί σθένει, βίαν και αντίστασιν κατά τής τυραννίας τής ασκουμένης από ανθρώπου εις άνθρωπον.
- Να αγωνίζομεθα υπέρ του λαού δια την ελευθέραν εξάσκησιν τών δικαιωμάτων αυτού.
- Να είμεθα και να αποδεικνυώμεθα εχθροί τής διανοητικής τυραννίας η οποία προσπαθεί να επιβάλη εκάστοτε νόμους αυθαιρέτως, εν αντιθέσει προς την συνείδησιν τών άλλων.
- Να αντιστάμεθα αποφασιστικώς, μέχρι τελευταίας ρανίδος τού αίματός μας, κατά πάσης ενεργείας η οποία θα είχε ως σκοπόν την καταπάτησιν τών ιερών δικαιωμάτων τής συνειδήσεως ή την υποδούλωσιν τής διανοίας και τών ελευθέρων ιδεών.
- Να καταπολεμώμεν πάντοτε και επί οιουδήποτε εδάφους τήν δεισιδαιμονίαν δια τής λογικής, την υποκρισίαν και τον φανατισμόν δια τής αληθείας,
- Να εργαζόμεθα ακαταπαύστως και αδιαλείπτως εις το να καταστήσωμεν τούς ανθρώπους ανδρείους κατά το φρόνημα, ελευθέρους κατά την διάνοιαν, ευγενείς κατά το αίσθημα, χωρίς να απελπιζώμεθα εάν οι προσπάθειές μας φανούν άκαρποι ή τα πάθη αυτών ανίατα.
- Να είμεθα αφωσιωμένοι εις την εκτέλεσιν τών τεκτονικών μας καθηκόντων και ιδιαιτέρως να εμφυσήσωμεν θάρρος εις τούς χλιαρούς, τούς απαθείς και τούς διστάζοντας να υπεραπισθούν τήν ελευθεροτεκτονικήν.
- Να υποστηρίζωμεν και υπερασπιζώμεθα δι όλων τών εντίμων μέσων τα ιερά και απαράγραπτα καθήκοντα αλλά και δικαιώματα τού τέκτονος.
Μόνον δια της ελευθερίας τής σκέψεως και τής αρετής είναι δυνατόν να επιτευχθούν τα ανωτέρω.
Αναφέροντες δε την Αρετήν άς ενθυμηθούμε ότι τέσσαρες είναι οι ιδιότητες τής Αρετής,
όπου Αρετή σημαίνει η αεί ρέουσα, αείρητη, αιρετή δηλ. η εκλεκτή:
η Σωφροσύνη, η ανδρεία, η φρόνησις, και η δικαιοσύνη.
Η άσκησις τής Αρετής, είναι η βάσις τών Μυστηρίων δια τής καθάρσεως, είναι ο κεντρικός ήλιος της αρχαιοελληνικής κοσμοθεάσεως και η ουσία τού πολιτισμού μας.
Παρακλήσεις, επικλήσεις, λατρείες, προσκυνήματα, αφιερώματα, προσφορές κλπ, ουδεμίαν έχουν αξίαν εάν δεν συνοδεύωνται από τον ψυχικόν καθαρμόν τόν προερχόμενον εκ τής ενασκήσεως τής αρετής.
Ο Πλάτων, εις τον διάλογόν του Κρατύλος ερμηνεύει τίς τέσσερεις ιδιότητες τής Αρετής χωρίς να τις συσχετίζει μεταξύ τους, αποδίδων όμως εις όλες το κοινόν χαρακτηριστικόν τής ροής. Αυτή συνοδεύει τήν κατά Πλάτωνα ψυχήν κατά τις αναζητήσεις της ώστε να μην παρασυρθή από περιοριστικές, δογματικές και εξ αποκαλύψεως μοναδικές αλήθειες αλλά να παραμείνη σταθερή εις την αναζήτησιν δια τήν ανεύρεσιν τής Αληθείας. Η αναζήτησις αυτή είναι η κίνησις των τεσσάρων ρεουσών ιδιοτήτων τής Αρετής, η οποία θα τήν καθοδηγή όλον και πλησιέστερον εις την ψηλάφησιν της αληθείας.
Εις τον διάλογον Χαρμίδης ο Πλάτων πραγματεύεται την σωφροσύνην, όπου σωφροσύνη σημαίνει σω(τηρία) φρο(νήσεως), δηλαδή εγκράτεια ηδονών και λυπών.
Εις τον διάλογον Λάχης πραγματεύεται την ανδρείαν, όπου ανδρεία σημαίνει Αν(δ)+ρεία δηλ. μάχη κατά της αν(τιθέτου) ροής και υπέρ τού δικαίου.
Εις πολλούς άλλους διαλόγους αλλά κυρίως εις τον Φαίδωνα ομιλεί δια την φρόνησιν, όπου φρόνησις σημαίνει κατανόησις τής φοράς τής ροής δηλ. όνησις, ωφέλεια κινήσεως εκ τής νοήσεως. Όνησις/νόησις Σω(τηρία) φρο(νήσεως), φρόνησις, σωφροσύνη
Τέλος εις την Πολιτεία του, αναπτύσσει τήν σημασίαν τής δικαιοσύνης. Δίκαιον σημαίνει δι(κ)αϊόν, το διασχίζον με ταχύτητα κάθε εμπόδιον.
Η Αλήθεια δεν είναι άλλη από την θεία + άλη δηλ. θεία ορμή, θεία κίνησι, θεία περιπλάνησι, θεία περιφορά, (υπενθυμίζω ότι από την ιδία ρίζα άλη βγαίνει και η γνωστή λέξις αλήτης= ο περιπλανώμενος αλλά και η λέξις αλαζών).
Το δε Αγαθόν είναι το αγαστόν + θοόν δηλ. το αξιοθαύμαστον (αγαστόν) της ταχύτητος (θοόν), όχι κάθε ταχύτητος, αλλά μόνον μέρους της.
Συμφώνως προς τα ανωτέρω κάθαρσις σημαίνει η άρσις κατά τών εμποδίων τής ροής (-ρίας) και θάρσος, δηλ. το θαρσείν, θάρ(ση)σις κατά τήν επιδίωξιν ιδανικού. Αυτά δημιουργούν κράσιν αθάνατον, κάθαρσιν.
Κ
Α
Θ Α
Ρ
Σ
Ι
Σ
Α Θ + Κ Ρ Α Σ Ι Σ
Φρονώ ότι δεν θάπρεπε να ταλαιπωρήσω τήν υπομονή σας περισσότερον τού δέοντος.
Σκέψεις και συζητήσεις ατελείωτες είναι δυνατόν να εκπηγάσουν από την ανωτέρω παρουσίαση απόψεων, οι οποίες, ενώ δεν διεκδικούν το αλάθητον, έχουν όμως υπέρ αυτών την θέσιν ότι προέρχονται από τις σεβαστές πηγές τής αρχαίας ελληνικής γραμματείας.
Αδελφοί μου,
Η ετυμολογική αυτή ανάπτυξις δεν πρόκειται να σάς μετατρέψει σε φιλολόγους, σάς δίδει όμως την δυνατότητα να σκεφθείτε ότι υπάρχουν και άλλοι τρόποι ανακαλύψεως φιλοσοφικών σκέψεων, κρυμμένων μέσα σε αλληγορίες και λέξεις.
Πιστεύω ακραδάντως ότι είναι καλλίτερο και παραγωγικότερο για την δημιουργική σκέψη το να παραμένουν αναπάντητα τα ερωτηματικά που δημιουργούνται κατά την αναζήτηση.
Μία απάντηση θα περιόριζε την σκέψη ενώ το ερώτημα αφήνει περιθώρια ελευθέρας διαβουλεύσεως.
Αδελφοί μου,
Βάζοντας τον τίτλο Ο ΣΚΟΠΟΣ ΤΟΥ ΔΡΟΜΟΥ ΜΑΣ είχα κατά νού να καταλήξω στο ερώτημα:
Άξιζε άραγε τόν κόπο και τήν υπομονή μιάς ζωής η ένταξίς μας στόν Τεκτονισμό και πόσο ικανοποιημένοι είμαστε από τήν διαδρομή μας ;
Αυτά πού ονειρευτήκαμε όταν μπήκαμε στίς Στοές, τα οράματα πού γέμισαν τήν φαντασία μας, οι προσδοκίες πού δημιουργήσαμε, όλα αυτά, πραγματοποιήθηκαν άραγε;
Πήραμε κάτι από την πνευματική αυτή κολυμβήθρα;
Σκέφτηκα πολύ και βρήκα ότι την καλλίτερη απάντηση την έδωσε με την δική του γλαφυρή γραφή και ιδιότροπη γλωσσοπλασία ο ιερός μας ποιητής, ο μέγας :
Σά βγείς στον πηγαιμό για την Ιθάκη,
να εύχεσαι νάναι μακρύς ο δρόμος,
γεμάτος περιπέτειες, γεμάτος γνώσεις.
Τους Λαιστρυγόνας και τους Κύκλωπας,
τον θυμωμένο Ποσειδώνα μή φοβάσαι,
τέτοια στον δρόμο σου ποτέ σου δεν θα βρεις,
αν μέν' η σκέψις σου υψηλή, αν εκλεκτή
συγκίνησις το πνεύμα και το σώμα σου αγγίζει.
Τους Λαιστρυγόνας και τους Κύκλωπας,
τον άγριο Ποσειδώνα δεν θα συναντήσεις,
αν δεν τους κουβανείς μες στην ψυχή σου,
αν η ψυχή σου δεν τους στήνει εμπρός σου.
Να εύχεσαι νάναι μακρύς ο δρόμος.
Πολλά τα καλοκαιρινά πρωιά να είναι
που με τι ευχαρίστησι, με τι χαρά
θα μπαίνεις σε λιμένας πρωτοειδωμένους·
να σταματήσεις σ' εμπορεία Φοινικικά,
και τες καλές πραγμάτειες ν' αποκτήσεις,
σεντέφια και κοράλλια, κεχριμπάρια κι έβενους,
και ηδονικά μυρωδικά κάθε λογής,
όσο μπορείς πιο άφθονα ηδονικά μυρωδικά·
σε πόλεις Aιγυπτιακές πολλές να πας,
να μάθεις και να μάθεις απ' τους σπουδασμένους.
Πάντα στον νού σου νάχεις την Ιθάκη.
Το φθάσιμον εκεί είν' ο προορισμός σου.
Aλλά μη βιάζεις το ταξείδι διόλου.
Καλλίτερα χρόνια πολλά να διαρκέσει·
και γέρος πια ν' αράξεις στο νησί,
πλούσιος με όσα κέρδισες στον δρόμο,
μη προσδοκώντας πλούτη να σε δώσει η Ιθάκη.
Η Ιθάκη σ´ έδωσε τ' ωραίο ταξείδι.
Χωρίς αυτήν δεν θάβγαινες στον δρόμο.
Άλλα δεν έχει να σε δώσει πια.
Κι αν πτωχική την βρεις, η Ιθάκη δεν σε γέλασε.
Έτσι σοφός που έγινες, με τόση πείρα,
ήδη θα το κατάλαβες οι Ιθάκες τι σημαίνουν.
--------------------------------------------------------------------------------
Βινλιογραφία: Στο κείμενο υπάρχουν πληροφορίες καί ερμηνείες πού περιέχονται σέ Βιβλία τού Αδ. Διαμ.Κούτουλα καί τού συγγραφέως Κων.Δούκα.
