Για τον Κώστα, στον Κώστα Σακκά.
Θέλω να μιλήσω για τον Κώστα Χρ. Σακκά, εγώ ο φίλος του, γι’ αυτό που ήταν, όπως ακριβώς ήταν και τον έζησα. Το χρειάζομαι.
Ο αεικίνητος, πάντοτε χαμογελαστός και ιδρωμένος, με το κοντομάνικο χειμώνα-καλοκαίρι, ο αρκούδος μας, ο αδελφός Κώστας Σακκάς έφυγε. Ήρεμα και διακριτικά. Άκοπα για τους γύρω του. Όπως έκανε όλα τα μεγάλα πράγματα στη ζωή του. Αυτός ο φασαρίας, ο ασυγκράτητος, ο ακαταπόνητος, αυτός που δεν δίσταζε να συγκρουσθεί με οποιονδήποτε, για ότι έκρινε αυτός σωστό, οπουδήποτε και με οσοδήποτε έντονο τρόπο, με οποιεσδήποτε συνέπειες, αυτός που ζούσε μέσα στον κόσμο με τα έντονα πάθη και με τη μεγάλη καρδιά του, με την αξεπέραστη επιμονή και την απέραντη ανθρωπιά, έζησε έντονα και έφυγε ήσυχα. Έζησε με πολλούς κόπους και οδύνες και έφυγε κομψά και ανώδυνα.
Τον γνώρισα παιδί και τον έχασα παιδί, σε όλα.
Ο Κώστας αγαπούσε πολύ τη ζωή, αγαπούσε πολύ τον άνθρωπο και δεν έμεινε να το διακηρύσσει από τον άνετο καναπέ, δεν έμεινε στα βολικά κομματικά και άλλα κοινωνικά πόστα για να λέει στους άλλους τις σοφίες του. Πήρε τον κόσμο επάνω του, σήκωσε ο ίδιος τον σταυρό και βγήκε στη ζούγκλα.
Τον γνώρισα περί το ’85, σε μία κρίσιμη καμπή της ζωής του. Οι περισσότεροι θα λύγιζαν, θα κλαψούριζαν. Αυτός αντιμετώπισε τον κίνδυνο, τα δύσκολα, με το χαμόγελο της δύναμης της ψυχής του, με σιγουριά για το καλό. Και τελικά κέρδισε!
Το ’89, με μία παρέα, ίδρυσε σωματείο αιμοδοτών, δωρητών αιμοπεταλίων και οργάνων, την Ε.Δ.Α.Σ., που εξέλιξε κατά κοινή αναγνώριση σε αστείρευτη πηγή ζωής για πάμπολλους συνανθρώπους, νέους και μη, αδύναμους και μη, δίχως διακρίσεις, με την δική του επιμονή, την ξεροκεφαλιά του, με την δική του (απροσδόκητη για τον άνθρωπο αυτόν) υπομονή και καρτερικότητα, με τον δικό του επιτήδειο, όσο και ισοπεδωτικό τρόπο. Όλα επήγαζαν από την τεράστια ΑΓΑΠΗ του και την συνήθως αντισυστημική ΠΙΣΤΗ του στον ΑΝΘΡΩΠΟ, την θεραπεία των αναγκών ζωής του οποίου την έκανε μοναδικό σκοπό της ζωής του, ξεχνώντας την δική του.
Δούλεψε για την πανελλήνια εθελοντική αιμοδοσία, για την ΙΔΕΑ της εθελοντικής προσφοράς του Έλληνα. Δούλεψε για την Π.Ο.Σ.Ε.Α., για τις αμφικτιονίες της ως δάδες μεταλαμπάδευσης και διάχυσης της αλληλεγγύης, της αδελφοσύνης, για την αλήθεια των πραγμάτων.
Κάποιοι δεν τον κατάλαβαν. Άλλοι τον παρεξήγησαν. Δεν μπόρεσαν να συμμερισθούν το ΟΝΕΙΡΟ ως ζωή. Δεν μπορούσαν να πιστέψουν στην ανιδιοτελή δράση για τον άγνωστο άνθρωπο της καθημερινότητας. Τον κατηγόρησαν για όσα ζήλευαν ή δεν κατανοούσαν. Ο Κώστας ζούσε μέσα στον κόσμο του εθελοντισμού της αιμοδοσίας και της κοινωνικής προσφοράς και ζούσε ψυχικά, κοινωνικά, πνευματικά από αυτόν και δια αυτού! Τι πλέον λογικά και ανθρώπινα αναμενόμενο; Και τι πλέον ταιριαστό για έναν τέτοιον άνθρωπο, τέτοιου πνεύματος, τέτοιας δυναμικής και τέτοιου ψυχισμού;
Συντάχθηκαν αρκετοί πίσω από αυτήν την αμφισβήτηση, για διάφορους λόγους, κατά τις αντιλήψεις και τις προθέσεις του ο καθένας. Παρότι κέρδισε και αυτήν την μάχη τυπικά, απογοητεύθηκε ουσιαστικά από όλα αυτά.
Ξεκίνησε το 2002 από την αρχή, αγόγγυστα, πάλι με χαμόγελο. Μου θύμιζε πάντα τον ακάματο, καρτερικό, αλλά και αισιόδοξο εργάτη της γης του Κιλελέρ, τον επαναστάτη και τον ρομαντικό ακτήμονα. Μοναδικό του κτήμα η αγάπη όσων τον πίστεψαν. Και τον πίστεψαν πολλοί, πάρα πολλοί. Αποτέλεσμα ήταν, η –ήδη- πανταχόθεν και παντάπασιν επαινούμενη και καταξιωμένη ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ, σωματείο πολυδιάστατης κοινωνικής, εθελοντικής, υπερτοπικής προσφοράς. Και τι δεν προσφέρθηκε μέσα από το σωματείο αυτό! Ψυχή, κινητήρια μηχανή όλων των δράσεων ήταν πάντα ο Κώστας Σακκάς. Αλλωστε, αυτός ήταν και ο πόλος έλξης, η αιτία συγκέντρωσης και συστράτευσης τόσων αξιόλογων ανθρώπων στις δράσεις αυτές. Αυτών όλων που ελπίζουμε και ευχόμαστε όλοι να συνεχίσουν το έργο, βοηθώντας όπου μας χρειασθούν, ως ελάχιστη ανταπόκρισή μας στην βέβαιη, τελευταία επιθυμία του και στο χρέος που μας επέβαλε.
Τον εμπιστεύθηκε – και σωστά – ο συντοπίτης και συνονόματός του Δήμαρχος Καλλιθέας. Τον υποστήριξε ποικιλότροπα’ και ο Κώστας ανταπέδωσε πλούσια, πάντοτε έντιμος και πιστός στις ιδέες, στόχους και αρχές της ζωής και του έργου του για όποιον είχε ανάγκη. Αυτή η σχέση ήταν το εφαλτήριο για τη τελική ΜΕΓΑΛΗ ΠΟΡΕΙΑ.
Ο κόσμος της περιοχής το έζησε και εξυπηρετήθηκε όσο από κανέναν άλλον, άνθρωπο, οργάνωση, θεσμό. Τα μέλη της «ΚΟΙΝΩΝΙΚΉΣ ΑΛΛΗΛΕΓΓΎΗΣ» το συναισθάνθηκαν, το συμμερίσθηκαν. Οι όποιοι και τόσοι αιμολήπτες το χάρηκαν. Τα νοσοκομεία του Λεκανοπεδίου το εισέπραξαν.
Η εγκάρδια αναγνώριση ήταν αυτόθροη, φυσική, αναγκαία συνέπεια της δράσης της εκρηκτικής αυτής ψυχής, της ιδιαίτερης αυτής προσωπικότητας.
Ο Κώστας, ο πανταχού παρών στην ανάγκη των συνανθρώπων, που πίστεψε, που υποστήριξε, που – γιατί όχι – έσωσε!
Την ερχόμενη εβδομάδα, θα γίνει η τακτική αιμοδοσία που αυτός είχε ξεκινήσει και οργανώσει.
Νωπές ακόμη οι εντυπώσεις από τις εκδηλώσεις χαράς και παράδοσης που πρόσφατα οργάνωσε η ΚΟΙΝΩΝΙΚΉ ΑΛΛΗΛΕΓΓΎΗ, συνεπής στην εξέλιξη των ιδεών του για ζωή και ψυχική ευφορία.
Τι χρεία άλλης καταξίωσης; Ποιος άλλος οργάνωνε και κινητοποιούσε έτσι τους ανθρώπους; Ποιος συγκέντρωνε έτσι γύρω του νέους και μη; Ποιος σκεπτόταν και ζούσε ολημερίς για τους συνανθρώπους μας; Ποιος εμπνεύσθηκε και επέτυχε τέτοιες πολυδιάστατες, πολυεπίπεδες και πολυποίκιλες διοργανώσεις και εκδηλώσεις χαράς και προσφοράς, πολιτισμού και ανθρωπιάς, παράδοσης και ψυχικής ανάτασης; Ο Κώστας Σακκάς, ο φίλος μου! Ο ξεροκέφαλος και ανυποχώρητος στην προσφορά Κώστας Σακκάς.
Δούλεψε για να δίνει ζωή, κυριολεκτικά και μεταφορικά.
Πιστεύει κάποιος ότι τα πράγματα θα είναι ίδια δίχως αυτόν, όσο άξιους με καρδιά και διάθεση προσφοράς ανθρώπους, αυτός πέτυχε και σήμερα διαθέτει η ΚΟΙΝΩΝΙΚΉ ΑΛΛΗΛΕΓΓΎΗ;
Ποιος θα μας «φορτώνεται» μέχρι να μας συνεγείρει; Ποιος θα μας εμπνεύσει προκαλώντας μας με τους «πολλούς» τρόπους του; Ποιος θα μας ξαναστείλει τις ενημερώσεις και τις προσκλήσεις, με τα ξαναχρησιμοποιημένα γραμματόσημα; Αφού δεν ήθελε και δεν υποχρεωνόταν για χρήματα και δεσμευτικές «ενισχύσεις». Δεχόταν έμπρακτη και οικονομική βοήθεια μόνον από όσους αυτός πίστευε ως ειλικρινείς μετόχους της ιδέας του έργου του. «Τα μέλη και οι συμπαραστάτες δίνουν το αίμα τους, δεν μπορώ να τους ζητάω και τα χρήματά τους», μου έλεγε όταν στην επεξεργασία του Καταστατικού της Ε.Δ.Α.Σ. παλιότερα και της ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ αργότερα, πρότεινα να υπάρχει και συμβολική εισφορά των μελών!
Συγκλονίσθηκαν οι αιμοδοσίες των νοσοκομείων, οι αδύναμοι και οι πάσχοντες γύρω μας από το άκουσμα του θανάτου σου, Κώστα. Συγκλονίσθηκαν τα μέλη της ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ, που με το αίμα τους στην επικείμενη αιμοδοσία και με τη συνέχιση του έργου της θέλουν να τιμήσουν τον Πρόεδρό τους, τον φίλο τους και κυρίως τον μεγάλο συνάνθρωπο που έχασαν. Συνταράχθηκαν παλιοί σου σύντροφοι από την Ε.Δ.Α.Σ. ,που ξεπερνώντας τις διαφορές, κατέθεσαν τις μνήμες του κοινού σας έργου. Συνταράχθηκαν οι συναγωνιστές σου (φίλοι ή μη) της Π.Ο.Σ.Ε.Α., που αποφάσισε να σε τιμήσει. Μάτωσαν οι φίλοι σου Κώστα.
Λάτρεψες την μητέρα σου. Τίμησες τον πατέρα σου, τον κυρ-Χρήστο. Έβαλες υψηλά μέσα σου την αδελφή σου και την οικογένειά της. Συμπαραστάθηκες στους φίλους σου. Έτρεξες για τα μέλη της Ε.Δ.Α.Σ., της ΚΟΙΝΩΝΙΚΉΣ ΑΛΛΗΛΕΓΓΎΗΣ. Πάλεψες για όποιον είχε ανάγκη. Για όλα αυτά, θα λείψεις, θα λείψεις σε πολλούς και για πολλά, καλά και αγαθά. Όμορφα και πραγματικά αληθινά. Φτωχύναμε!
Έφυγες φίλε περήφανα, με γεμάτο το σακίδιο για το τελευταίο ταξίδι. Άξιζε που έζησες! Δικαίωσες την ΑΝΘΡΩΠΙΑ.
Ας είναι φωτεινός ο δρόμος, ας είναι ευκολοδιάβατος προς το μεγάλο Τέλος. Το αιώνιο Φως, την αιώνια Ανατολή. Ας συναυλίζεσαι πλέον, αδελφέ, μόνον με αγαθές ψυχές, αγαθή εσύ ψυχή.
Σ’ αγαπάμε.
Παναγιώτης Β. Θαλάσσης …και πολλοί άλλοι
