Σήμερα παρουσιάζουμε κείμενο του Εθνικού Μεγάλου Διδάσκαλου - Εθνικού Μεγάλου
Ταξιάρχου του Αρχαίου και Αρχέγονου Ανατολικού Τύπου Μισραΐμ και Μέμφις για την
Ελλάδα αδ . Παναγιώτη Λιβιεράτου με τίτλο:
Γυναικεία Μύηση, Ισότητα και Ομοιότητα
O Tεκτονισμός ξεκίνησε την λειτουργία του σε μία ανδροκρατούμενη κοινωνία,
πατριαρχική, όπου η γυναίκα όχι μόνο δεν είχε δικαιώματα, αλλά δεν είχε βρεί
την ταυτότητά της.
Επιπλέον, δόμησε
τις διδασκαλίες του με βάση ένα συμβολισμό που βασίσθηκε σε ανδρικά σύμβολα,
στα οικοδομικά εργαλεία που ήσαν εργαλεία ενός κατεξοχήν ανδρικού επαγγέλματος,
του οικοδόμου.
Η
ανύψωση στους ψηλότερους βαθμούς, είχε την έννοια πέραν των άλλων της
κατάκτησης της Ιπποσύνης (ιππέας, αναβάτης), άλλο ένα κατεξοχήν ανδρικό
προνόμιο. Βλέπουμε, λοιπόν, οτι ιστορικά ξεκίνησε ώς μία ανδρική υπόθεση. Κάτι φτιαγμένο από άνδρες για άνδρες,
αφήνοντας απέξω τις Γυναίκες, κάτι πολύ συνηθισμένο σε πολλούς τομείς εκείνης
της εποχής...
Στις
περισσότερες γλώσσες η λέξη «Αδελφότητα» υπονοούσε μία καθαρά ανδρική κατάσταση
αφού χρησιμοποιήθηκε η λέξη Brotherhood, Fraternita, Fraternitè κλπ. (δεν
υπήρχε δηλαδή Sisterhood, Sorellita κλπ, ούτε καν ως λέξη).
Οταν
η Γυναίκα κατέκτησε, επιτυχώς και ευτυχώς τα δικαιώματά της, τότε αντί να της
αφιερωθεί ένας Τεκτονισμός αντίστοιχος της Γυναικείας προσωπικότητας,
εντελέχειας, μυητικής συμπεριφοράς, και Γυναικείας ιδιοσυγκρασίας, δηλαδή ένας
Τεκτονισμός που να λειτουργεί με Γυναικεία Τυπικά, τα οποία θα βασίζονται σε
Γυναικείους μύθους και σύμβολα, η ανδροκρατούμενη ακόμη κοινωνία επέβαλε στην
Γυναίκα που επιθυμούσε να ασχοληθεί με τον Τεκτονισμό την ανδρική αντιγραφή....!
Κι έτσι η Γυναίκα άρχισε να συμμετάσχει
σε έναν Τεκτονισμό με ανδρικά Τυπικά. Η θηλυκή ιδιαιτερότητα πήγε περίπατο,
παγιδεύοντας την Γυναίκα σε μία ομοιότητα τη οποία, αλίμονο, ονόμασε Ισότητα.
Ο μύθος της Εύας, του όφεως, της Εδέμ, του κυπέλλου, της Ισιδας, παρέμειναν
άγνωστοι μύθοι, και η Γυναίκα έγινε οικοδόμος και Χιράμ...
Ενα
Γυναικείο Τυπικό, πρέπει, σε συνδυασμό με τα κοινά και για τα δύο φύλα σύμβολα
(ζωδιακός, ιερό βιβλίο, γνώμων, διαβήτης, στήλες) να λειτουργεί αφυπνίζοντας
την Γυναικεία ιδιοσυγκρασία μέσω των ιδιαιτέρων Γυναικείων συμβόλων όπως το
ρόδο, το κύπελλο, ο όφις, και Γυναικείων μύθων και αλληγοριών όπως εκείνος της
Εδέμ και της Ισιδας. Η άνοδος στην Μυητική αλήθεια ξεκινά από εδώ κάτω όπου τα
φύλα είναι διαχωρισμένα και θα ανέλθει στην ένωσή τους και εναρμόνισή τους,
όταν η μύηση λειτουργήσει με τους ιδιαίτερους όρους κάθε φύλου. Το αντίθετο το
βιώνουμε καθημερινά στην κοινωνία όπου η Γυναίκα έχει αναδυθεί σε έναν αγώνα
κατάκτησης ανδρικών προτύπων χάνοντας την μαγική της θηλυκότητα, και η Ανδρας
χάνει την ταυτότητά του ψάχνοντας απεγνωσμένα να παίξει έναν ρόλο που νοιώθει
ότι του τον έχουν κλέψει.
Ουσιαστικά
η διαφορετική μυητική συμπεριφορά των δύο φύλων αποδεικνύεται από το γεγονός
ότι η Γυναίκα είναι ανώτερη μυητικά από τον άνδρα, διότι διαθέτει δεκτικότητα
εκ φύσεως, σε αντιστάθμισμα της ανδρικής επιθετικότητας. Και ο Τεκτονισμός
«διδάσκει» δεκτικότητα μέσω της σιωπής και της μελέτης. Η επιζητούμενη αρμονία θα
προκύψει εάν καταφέρουμε να παντρέψουμε και να ισορροπήσουμε την δεκτικότητα με
την επιθετικότητα. Διότι ΚΑΙ τα δύο είναι απαραίτητα. Το τίμημα της μη εναρμόνισης,
η κοινωνία μας το πληρώνει σήμερα ακριβά σε όλους τους τομείς της ζωής.
Ο
Τεκτονισμός λειτουργεί σε ένα επίπεδο ενεργειών στο οποίο οι πολικότητες είναι απαραίτητες. Στο τέλος
της μυητικής διαδικασίας, εάν και εφόσον ο μυούμενος ή η μυούμενη επιτύχουν τον
σκοπό που έγιναν Τέκτονες και Τεκτονίδες, το αρσενικό και το θηλυκό ρεύμα, που
υπάρχουν στον καθένα μας, θα εξισορροπηθούν και η μύηση θα πετύχει τον στόχο
της.
Στο υλικό πεδίο
υπερισχύει ο Ανδρας.
Στο Αστρικό η
Γυναίκα.
Στο κατώτερο
νοητικό ο Ανδρας, και
στο Ανώτερο Νοητικό
(Ενόραση) η Γυναίκα.
Βλέπουμε λοιπόν,
οτι μέσω της διαφορετικότητας, η αρμονία (σε δύο υπερισχύει ο άνδρας, σε δύο
υπερισχύει η γυναίκα) φέρει την ισορροπία.
Το δίπολο
Ήλιος(άντρας)-Σελήνη(γυναίκα) αφορά το υλικό (μυικό) επίπεδο. Δεν πρέπει να
ληφθεί απόλυτα, αφού σε άλλα επίπεδα επέρχεται αντιστροφή, όπου η Γυναίκα είναι
ο Ήλιος και ο Άνδρας η Σελήνη και τούμπαλιν.
Η πλήρης
εξισορρόπηση της αρσενικής και θηλυκής φύσης όλων των ανθρώπων, είναι στους
σκοπούς της μύησης. Πρόκειται για τα Ida και Pingala που αποτυπώνονται στο κηρύκειο του Ερμή.
Από
αυτή την διαφορετικότητα είναι που θα προκύψει η επιζητούμενη αρμονία. Οι δύο
εναλασσόμενοι πόλοι είναι που ισορροπημένοι επιτυγχάνουν την αρμονία. Αλλά για
να εξισορροπηθούν οφείλουν να προχωρήσουν σύμφωνα με τις επί μέρους τους
ιδιαιτερότητες, στην μυητική διαδικασία.
Αυτή
η εσωτερική, μυητική αρμονία είναι που λείπει στις μέρες μας η οποία, εάν
υπήρχε, αντανακλώμενη στο υλικό πεδίο θα επηρέαζε κάθε εκδήλωση της ζωής του
ανθρώπου-άνδρας και του ανθρώπου-γυναίκα, οι οποίοι υποφέρουν σήμερα στις
μεταξύ τους σχέσεις πληρώνοντας το τίμημα της ομοιότητας και της μη ενεργειακής
εναρμόνισης.
Παναγιώτης Λιβιεράτος
