Χθες ήταν μια πολύ δύσκολή ημέρα για όλους μας . Μια μέρα από αυτές που δεν θέλεις να έλθουν και που παρακαλάς να μην ξαναζήσεις. Μελαγχολικός καθισμένος στο γραφείο μου κάπου στο κέντρο της Αθήνας αυτά τα άσχημα συναισθήματα διέκοψε η επίσκεψη ενός αδελφού.
Δεν θα ήθελα να μιλήσω για τίποτε άλλο παρά μόνο για τα συναισθήματα που μου προκάλεσε η συνομιλία μαζί του και η στάση του. Είναι πραγματικά άξιο λόγου να βλέπεις έναν άνθρωπο ο οποίος υπηρετεί τόσα χρόνια το θεσμό να σου μιλάει με τόση θέρμη και αγάπη για την αδελφότητα λες και μπήκε στον Τεκτονισμό μόλις χθες. Είναι απίστευτη η αγάπη του για τους αδελφούς παρά τις πικρίες που κατά καιρούς του προσέφεραν <<απλόχερα>> κάποιοι. Αυτός , γλυκομίλητος, έχοντας να πει ένα καλό λόγο για όλους και για όλα εκφράζει μια πίστη για το σύστημα που εκτιμώ ότι λίγοι θα νιώθουν έτσι. Και το δάκρυ του όταν μιλούσε για την πατρίδα, για τον Έλληνα σε έκανε να ανατριχιάζεις .
Αδελφέ σε ευχαριστώ και ελπίζω στην Τεκτονική μου πορεία να συναντήσω όχι πολλούς αλλά δυο – τρεις σαν εσένα.
Σου αφιερώνω τους παρακάτω στίχους που έγραψα σε μια χαρτοπετσέτα ευθύς μόλις έφυγες .
Όταν δακρύζει ένα παιδί
σαν κλαίει ένας μεγάλος.
Πόσο νομίζεις πως μπορείς
να δεις πως κάποιος άλλος
Θα καταφέρει να σου πει
λόγια γλυκά και αλήθειες
Αυτά που τόσο έψαχνες
και που ποτέ δε βρήκες.
Είναι μεγάλη η χαρά
που δίνεις στη ζωή μου
Σαν με τα λόγια σου ακουμπάς
το νου και την ψυχή μου
Ποτέ μην κρύψεις της καρδιάς
τον Πλούτο που κατέχεις
Και όταν το δάκρυ σου κυλά
Σ’ εμάς να ανατρέχεις.
