Παρασκευή 30 Οκτωβρίου 2009
Εσωτερικός αποσυμβολισμός στον Ομηρικό Υμνο ΄΄Εις Δήμητρά΄΄
Εκείνοι που καταγίνονται µε τη σπουδή του Εσωτερισµού γνωρίζουν ασφαλώς ότι οι Aγιες
Γραφές των Αρχαίων Ελλήνων, δηλ. τα Eργα του Οµήρου, Ησιόδου, Πινδάρου, Ορφέα κ.α.,
γράφτηκαν για να διατηρήσουν την Εσωτερική Παράδοση. ∆ε γράφτηκαν για να
χρησιµεύσουν µόνο για ψυχαγωγία των αναγνωστών ή σα βοηθήµατα στη µελέτη της
αρχαίας γλώσσας.
Αλλά οι τροµερές αποκαλύψεις των πιο πάνω αναφεροµένων Μυστών, παραδίδονταν
αποκλειστικά κατά τη Μύηση στους ορισµένους ώριµους και ηθικά εξελιγµένους. Υπήρχε
πάντα ο κίνδυνος της εκµετάλλευσης των γνώσεων από πνευµατικά κατώτερα άτοµα. Γι' αυτό και τα έργα των Πνευµατικών αρχηγών χρησιµοποίησαν το Επταπλό Kλειδί του Συµβολισµού,
ώστε να διατυπώνουν µεν την αλήθεια, να αποκρύπτουν όµως το πραγµατικό-εσωτερικό
νόηµα .
Αυτή η πραγµατικότητα συµβαίνει και σήµερα. Η γνώση της ατοµικής ενέργειας λ.χ.,
χρησιµοποιήθηκε σε βάρος της ανθρωπότητας από τους εξωτερικούς επιστήµονες.
Μολαταύτα, κι εδώ επίσης διαπιστώνεις τη µυστικότητα στις έρευνες κι ίσως την επιτήρηση
των ερευνητών στα άδυτα των εργαστηρίων.
Και η ατοµική ενέργεια αποτελούσε µονάχα ένα τοµέα της Γνώσης των µυστών της
Αρχαιότητας. ∆εν περιοριζόταν στα ελάχιστα που φανέρωσε ο ∆ηµόκριτος και Λεύκιππος.
Αυτοί ήταν µυηµένοι που αποκάλυψαν όσα θεώρησαν ακίνδυνα. Αλλά η διδασκαλία του
Πυθαγόρα στους Ιεροφάντες των ∆ελφών, σχετικά µε τη χρήση της ατοµικής ενέργειας σε
ώρες κινδύνου, δείχνει, από την εφαρµογή της κατά την Περσική επιδροµή, ότι η γνώση της
ήταν ουσιαστική και όχι θεωρητική ή ηµιτελής.
Αν εποµένως η ατοµική-πυρηνική επιστήµη, συνιστούµε µια και µόνο πτυχή της Ιερής
Γνώσης των µυστών, και αν η απόκτησή της από τους εξωτερικούς επιστήµονες, οδήγησε
στην καταστροφική εκµετάλλευσή της, αναρωτιέται κανείς, τι θα προέκυπτε, αν ίσως ξέφευγαν
κι άλλα τέτοιας ολκής µυστικά από τα άντρα των Μυήσεων, στον έξω κόσµο των ανώριµων
και ανεύθυνων ανθρώπων.
Η αίσθηση ευθύνης των Μυηµένων καθιερωτών των Μυστηρίων, όπως o Ορφεύς, θέσπισε το
Επταπλό Κλειδί του Συµβολισµού, για τη σύνθεση των Ιερών Κειµένων. Αυτά πλάστηκαν µε
σκοπό τη διατήρηση της Γνώσης, κι όταν ο άνθρωπος έφτανε στην ωριµότητα, θα
ανακάλυπτε τον τρόπο αποκωδικοποίησης των γραπτών, των εικόνων ή µνηµείων. Η χρήση
τότε της Γνώσης θα είχε εποικοδοµητικό χαρακτήρα. Η ελεύθερη κοινοποίηση των αληθειών
ήταν αυστηρότατα απαγορευµένη. Το Πλατωνικό: «ακάθαρτον γάρ καθαρού άπτεσθαι ου
θεµιτόν» , και το «Φλέγξοµαι οις θέµις εστί, θύρας δι επίθεσθε βεβήλοις», δείχνουν αρκετά την
επιφύλαξη των Μυστηριακών Υπευθύνων.
Σήµερα όµως αναντίρρητα, η πραγµατικότητα της άνεσης µέσο της υλιστικής τεχνολογίας,
πείθοντας για τη µονοµερή αξία της Ύλης, οδηγεί στη γνωστή φρενική αποχαλίνωση. Ο
αδαής και αστόχαστος πιστεύει στην αξία και µόνο του παρόντος χρόνου µιας ευτυχίας, µέσα
στον παράδεισο των υλικών ανέσεων.
Μια απλή νύξη λοιπόν, για την ανεξαρτησία µας από τις χίµαιρες του τεχνολογικού υλισµού,
είναι απαραίτητη, χάρη της εξισορρόπησης. Κι έχοµε τη γνώµη, ότι η ανεξαρτοποίηση µας
από την προσωρινότητα της φθαρτής Ύλης, ξεσκεπάζεται µε την υπόδειξη - αποκάλυψη,
έστω και ελαχίστων, από εκείνα που κρύβονται στα απρόσιτα, αδιαφήµιστα και όντως
ανερµήνευτα, Κείµενα των Ελλήνων Πνευµατικών Αρχηγών.
Αδιαµφισβήτητα, ο Αρχαιοελληνικός Πολιτισµός, αντίθετα από το σηµερινό,
προσανατολιζόταν στο µήνυµα του "ΓΝΩΘΙ ΣΑΥΤΟΝ". Κι αν ο εξωτερικός µορφικός εαυτός,
ήδη τυχαίνει γνωστός, τότε το ∆ελφικό ρητό σηµαίνει: "ΓΝΩΡΙΣΕ ΤΟΝ ΕΣΩΤΕΡΟ ΕΑΥΤΟ
ΣΟΥ". Συνεπώς, κάθε εξωστρεφής γραµµατολογικός τρόπος προσέγγισης µε τα Μηνύµατα
των Ελλήνων, αποτελεί επιδερµική απόπειρα.. Χρειάζεται η Μεταφυσική - Εσωτεριστική αξίνα
για την ανασκαφή των θαµµένων ναών.
Σαν παράδειγµα της αποκωδικοποίησης των διαφορετικά ακατανόητων συµβολισµών,
διάλεξα δύο αποσπάσµατα από το έργο «ΕΡΓΑ ΚΑΙ ΗΜΕΡΑΙ » του Ησιόδου. Η εργασία αυτή,
αποτελεί απλά τµήµα κεφαλαίου, συνοπτικά διασκευασµένο, από το βιβλίο µας που σχολιάζει
τον Οµηρικό Ύµνο « ΕΙΣ ∆ΗΜΗΤΡΑ » .
«Και δια παρθενικής απαλόχροος ου διοίσιν,
ήτε δόµων έντοσθε φίλη παρά µητέρι µίµνει
ου πω έργα ιδυία πολυχρύσου Αφροδίτης,
ευ τε λοεσσαµένη τέρενα χρόα και λιπ΄ελαίω χρισάµενη µύιη καταλέξεται ένδοθι οίκου
ήµατι χειµερίω, ότ΄ ανόστεος όν πόδα τένδει
εν τ΄απύρω οίκω και ήθεσι λευγαλέοισιν ».
Σε µετάφραση
« Και δε φυσοµανάει (ενν. Ο Βοριάς), απάνω στην τρυφερή παρθένα,
που µένει µέσα στο σπίτι µαζί µε την καλή της µάνα, αµάθητη
ακόµα σχετικά µε τα έργα της χρυσής Αφροδίτης, και που λούζει
το απαλό της το κορµί, αλείφεται µε λάδι και ξαπλώνει σε δωµάτιο
εσωτερικό του σπιτιού κάποια µέρα χειµωνιάτικη, όταν
ο ανόστεος (ενν. ο δίχως οστά), τραγανίζει το πόδι του στο
σπίτι του, που δεν έχει καν φωτιά, µέσα στο ελεεινό του κονάκι »
Με την ανάγνωση του αποσπάσµατος, αντιλαµβάνεται ο αναγνώστης, ότι δεν εννοεί τα πάντα.
Κάτω από τα αινιγµατικά λόγια κρύβονται Γνώσεις Εσωτερισµού, και µόνο µε αυτές
αποκαλύπτεται η ουσία.. Και για να είµαστε ειλικρινείς, η δική µας ερµηνεία ,που ακολουθεί,
αφορά µόνο µια πλευρά του Επταπλού αποσυµβολισµού.
Η «τρυφερή παρθένα» αλληγορεί την Ουσία, που είναι γνωστή σαν «Κουνταλίνι». Αυτή, για
τους περισσοτέρους από µας, παραµένει αδρανής µέσα στον αιθερικό σάκο της, στο Ιερόν
Οστούν, στον κόκκυγα. Μένει στην αρχική της κατάσταση παγοποιηµένη. ∆εν έχει βγει από
την εστία της (=µάνα). ∆εν έχει περάσει από την «οδό» που φέρνει στα 'Ανω. Η «οδός» είναι
ένας αιθερικός αγωγός µε το όνοµα Σουχιούµνα. Αν είχε φτάσει στην Ουσία ως πάνω, ως την
κορυφή του κεφαλιού, θα είχε ενωθεί µε την 'Αρρενα Αρχή, στο κέντρο αποθήκευσης της
Ενέργειας – τσάκρα (=τροχό), που λέγεται Σαχασράρα. Για τον αναγνώστη, που δε γνωρίζει
τη Σανσκριτική ορολογία, πληροφορούµε ότι οι τροχοί (=τσάκρας), στον αιθερικό άνθρωπο,
είναι επτά. Ο κατώτατος στον κόκκυγα, λέγεται Μουλαντάρα. Εκεί φυλάγεται η Κουνταλίνι. Το
ανώτατο τσάκρα, στην κορυφή, είναι η Σαχασράρα.
'Οταν η Κουνταλίνι ανέβει ως πάνω, γίνεται η ένωσή της µε την 'Αρρενα Αρχή, τον Σίβα.
Επειδή λοιπόν η «παρθένα» δεν έχει κάνει αυτή την ένωση, το Γάµο, γι'αυτό και ο Ησίοδος τη
συµβολίζει έτσι. Τονίζει ότι είναι αµάθητη στα γαµήλια έργα της Αφροδίτης. Φυσικά, η ένωση
έχει πνευµατικό χαρακτήρα, είναι η «σύµφυσης» των δύο Αρχών, του Νεοπλατωνικού
Πορφυρίου.
«Η χειµωνιάτικη µέρα» του ποιήµατος, σηµαίνει τη χρονική διάρκεια, κατά την οποία η Ουσία,
(κουλουριασµένη σαν το φίδι, 3½ κύκλους), µένει µόνη, στην κοκκυγική εστία. Η τυχόν ένωσή
της θα πυροδοτούσε ολόκληρη την ανθρώπινη υπόσταση και η «χειµωνιάτικη µέρα» θα
γινόταν «ανοιξιάτικη».
Ο αινιγµατικός «Ανόστεος», που προβληµάτισε τους ξένους µελετητές (εξάλλου κανένας
'Ελληνας ως τώρα δεν καταπιάστηκε µε τη σχολίαση των Οµηρικών κ.α. Ύµνων) σηµαίνει την
Ουσία, την αποθηκευµένη στο σάκο του Ιερού Οστού. Φυσικά, η αιθερική υπόστασή της, δεν
έχει «κόκαλα» (=οστά), και γι'αυτό ονοµάστηκε αλληγορικά «Ανόστεος». Λόγοι για την
παραπλάνηση του αµύητου επέβαλαν να αποκληθεί η Ουσία την πρώτη φορά «παρθένα»,
και τη δεύτερη «Ανόστεος». Το «σπίτι» του δευτέρου είναι ίδιο µε της «παρθένας», γι'αυτό και
η συγκυρία της ταυτόχρονης αναφοράς τους. Ο χαρακτηρισµός «ελεεινό κονάκι», γίνεται σε
σύγκριση µε το ύψος του ανωτάτου τσάκρα, του ΧΡΥΣΟΥ, όπου τελείται ο Γάµος. Για τον ίδιο
λόγο και η προϊσταµένη του Γάµου, η Αφροδίτη, λέγεται «χρυσή». Κι όταν λέγεται ότι ο
Ανόστεος «τραγανίζει το πόδι του», εννοούν ότι εξακολουθεί η Ουσία να διατηρεί την κυκλική
της µορφή. ∆ηλαδή το κεφάλι, δαγκώνει την ουρά (=πόδι). Είναι ο Ουροβόρος 'Οφις των
Αλχηµιστών. 'Οταν εκταθεί και ισιώσει γίνεται το ΕΝΑ. Η κυκλόµορφη στάση δείχνει
παθητικότητα: ΜΗ∆ΕΝ, θνητότητα.
Ο «Ανόστεος» δεν είναι ούτε … «χταπόδι», µα ούτε και «καλαµάρι», όπως γράφουν σε
αγγλική υποσηµείωση σχολίων. Είναι αστείο και το υποθέτει κανείς και ασυµβίβαστο µε όποια λογική. Αλλά η εξωτερική γνώση αδυνατεί να εισχωρήσει σε υπερβατικές ερµηνείες.
Καταλήγει πάντα σε αδιέξοδο.
Το «σπίτι» του Ανόστεου στερείται φωτιάς. Γιατί η Ουσία µέσα στο σάκο, µένει παγοποιηµένη.
Γι'αυτό και η σκηνογραφία µε το χειµώνα και το Βοριά που λυσσοµανάει. Σίγουρα ο «Βοριάς»
συµβολίζει την κάθοδο της Πράνας (αιθερικού αέρα), από την ειδική υποδοχή στο κεφάλι,
που ονοµάζεται Σουτράτµα. Να αναφέρουµε επίσης ότι δεν ταυτίζονται τα 7 τσάκρας µε τους
ενδοκρινείς αδένες. Τα τσάκρας απλά τους τροφοδοτούν. ∆ίχως την παροχή αύτη, ο αδένας
ασθενεί. Από το Βοριά (=κεφαλή), η Ουσία-πράνα κατέρχεται προς τα κάτω (Νότος), και ένα
τρίτο της αποθηκεύεται στον κόκκυγα. Εξάλλου:
«και δια παρθενικής απαλόχροος ου διάησιν» (στ.519)
Αυτό σηµαίνει, ότι µε όλη του την ορµή ο «Βοριάς», δεν αγγίζει βλαπτικά καθόλου την «απαλή
παρθένα», που λούζεται και αλείφεται αρώµατα µέσα στο σπίτι της. Αλληγορικά: ετοιµάζεται
για την ένωση.
Θα συνεχίσουµε τώρα µε το β', απόσπασµα:
« Αλλ΄όποτ΄άν φερέσικος από χθόνος ᵴφυτά βαίνει
Πληιάδας φεύγων, τότε δη σκάφος ουκέτι οινέων
Αλλ΄άρπας τε χαρασσέµεναι και δµώας εγείρει,
Φεύγειν δε σκιερούς θώκους και επί ηόα κοίτον
ώρη εν αµήτου, ότε τ΄ηέλιος χρόα κάρφει.
Τηµούτος σπεύδειν και οίκαδε καρπόν αγίγειν
όρθρου ανιστάµενος ίνα βίος άρκιος είη. (571 – 576)
Μετάφραση:
«Αλλά όταν εκείνος που κουβαλάει το σπίτι του σκαρφαλώνει
από τη γη πάνω στα φυτά, για να ξεφύγει τις Πλειάδες,
τότε δεν είναι πια καιρός να σκάβεις τ'αµπέλια, αλλά
να ακονίζεις τα δρεπάνια σου και να ξεσηκώνεις τους
σκλάβους σου. Απόφευγε τα καθίσµατα σε ισκιερούς
τόπους, όπως και το να κοιµάσαι ίσαµε την αυγή, κατά την
εποχή της συγκοµιδής, όταν ο ήλιος κατακαίγει το σώµα.
Τότε να εργάζεσαι και να φέρνεις στο σπίτι τους καρπούς
Σου, όντας όρθιος από το χάραµα, για να εξασφαλίσεις τα
προς το ζην»
«Εκείνος που κουβαλάει το σπίτι του» αλληγορεί τον «Ανόστεο». Σαν το σαλιγκάρι
(=φερέοικος), ελικοειδώς ανεβαίνει στον αιθερικό αγωγό, (Σουχιούµνα), και συνδέει τον
κόκκυγα µε την κορυφή. Ο αγωγός συµβολίζεται µε «φυτό».
Η κυριολεκτική αντίληψη των στίχων, δεν οδηγεί σε κανένα συµπέρασµα. Γιατί, πως τάχα θα
ξεφύγει ο Ανόστεος (φερέοικος) από τις πλειάδες, µε µιαν αναρρίχηση; Μήπως οι Πλειάδες
βρίσκονται στο έδαφος ; Και γιατί να «τις αποφύγει»;… Ολοφάνερα ΑΛΛΕΣ ΕΝΝΟΙΕΣ
κρύβονται. Ο «φερέοικος» συµβολίζει την ανερχόµενη Ουσία. Με τον όρο «Πλειάδες»
υπονοείται η Πολλαπλότητα του µορφικού κόσµου. ( Πλείων = συγκρ. του πολύς - πλειότερος,
περισσότερος. Λεξικό Σταµατάκου σελ. 797)
Η Πολλαπλότητα διάκειται δυσµενώς προς την ενότητα. Φυσικά, πρόκειται για αντίθεση προς
το ταξίδι της επιστροφής στην Ενοποίηση. Αυτή είναι η αιτία που ο «φερέοικος» αποφεύγει τις
Πλειάδες σκαρφαλώνοντας στο φυτό. Με τις Πλειάδες αλληγορούν το χαµηλό, πολυσύνθετο
κόσµο των «πολλών» και των χωρισµένων. Η σωτηρία άρα είναι στην Ανάβαση που οδηγεί
στον Ενοποίηση. Συνεπώς, όταν η εποχή της Ανύψωσης έχει αρχίσει, δεν είναι καιρός να ασχολείσαι µε την
καλλιέργεια. Αυτό γίνεται όταν η Ουσία «κοιµάται» ή «λούζεται». Τώρα, που ξεκίνησε το ταξίδι
για 'Ενωση, δεν ταιριάζει να «σκάβεις τα αµπέλια». Τα αµπέλια είναι αναρριχώµενα, όπως ο
«φερέοικος», ο «Ανόστεος» και η «παρθένα». Με τα αµπέλια συµβολίζεται ο ∆ιόνυσος. Ο
Εσωτερικός Εαυτός που τώρα ξεκινά την 'Ανοδο στην Εκδήλωση. 'Εχει ξεπερασθεί το
«σκάψιµο» πια. Πρέπει να σε απασχολεί το ξεσήκωµα των δυνάµεων (=δούλοι), για την
προώθηση της Ουσίας. Τα «δρεπάνια» είναι η δυνατότητα αποκοπής από το Χρόνο.
Αν ο Ησίοδος συνιστά να µην κάθεσαι σε τόπους ισκιερούς, εννοεί ότι ο ήδη φωτιζόµενος
άνθρωπος, πρέπει να αποφεύγει κάθε σκότος. Αν δεν εννοεί αυτό, τότε υπάρχει αντίφαση.
Γιατί, πως µας συνιστά να «αποφύγουµε τη σκιά», ενώ σύγκαιρα ξέρει ότι κατά την εποχή
συγκοµιδής: «ο ήλιος κατακαίγει το σώµα», άρα η ερµηνεία ξεπερνά την κυριολεκτική.
Αν συνιστά επαγρύπνηση, αποφυγή «ύπνου», γιατί τώρα άρχισε η δράση προς την Ενότητα.
Η «συγκοµιδή» αφορά την συλλογή των καρπών που προέρχονται από τους κόπους
αποφυγής των «Πλειάδων».
Θα δώσουµε ακόµα εδώ, για ΠΡΩΤΗ ΦΟΡΑ ίσως, έναν αποσυµβολισµό θέµατος που
κρύβεται στον Οµηρικό Ύµνο ΕΙΣ ∆ΗΜΗΤΡΑ. Η θεά καταφεύγει στην Ελευσίνα, γίνεται
ΤΡΟΦΟΣ του ∆ηµοφώντα, παιδιού του Κελεού και Ματάνειρας. Η αποκωδικοποίηση µε το
φυσιολογικό κλειδί, ξεσκεπάζει τις ως τώρα άγνωστες πτυχές του Ύµνου.
Εδώ, στο µύθο αυτό, έχουµε τη διαδικασία δηµιουργίας ΘΥΡΟΞΙΝΗΣ στο θυρεοειδή αδένα –
ή Βισχιούντα Τσάκρα. Η ∆ήµητρα είναι η ορµόνη τυροσίνη. Η τυροσίνη, ξέρουµε, κατεβαίνει
από την υπόφυση – 'Αζνα Τσάκρα-, και φτάνει στο θυρεοειδή αδένα. Αυτός εκπροσωπεί το
ανάκτορο της Ελευσίνας µε τους δύο κλάδους, δηλ. το λατινικό V, (Visiouda), που
αντιστοιχούν στον Κελεό (άρρενα), και στην Μετάνειρα (θήλεια).
Αφού φτάσει η τυροσίνη στον Θυρεοειδή αδένα, ενώνεται µε τα αποθηκευµένα µόρια ιωδίου.
'Ετσι παράγεται η θυροξίνη, ορµόνη απαραίτητη στον µεταβολισµό. Η ∆ήµητρα κατεβαίνει
από την Κρήτη (Κεφαλή - Υπόφυση ) και γίνεται ΤΡΟΦΟΣ του ∆ηµοφώντα. Πρόκειται για την
αποκάλυψη µέσα στον Ύµνο της διαδικασίας, µεταβολισµός - θρέψη, που πρωτοστατεί η
Τυροσίνη για την δηµιουργία της Θυροξίνης. Η αλληγορική καύση, συµβολίζεται µε την κάθε
βραδινή καύση του ∆ηµοφώντα από την Θεά.
'Οταν η τυροσίνη επιτελέσει την ένωση µε το αποθησαυρισµένο ιώδιο του θυρεοειδούς, ο
αδένας (µε την Μετάνειρα εκπρόσωπο) εµποδίζει τη ∆ήµητρα να ενώνεται µε το ιώδιο, αφού
η ακατάσχετη κάθοδος τυροσίνης δηµιουργεί τον υπέρ-θυρεοειδισµό. 'Ετσι ο Ύµνος
παριστάνει την Μετάνειρα να ανακόπτει το έργο της ∆ήµητρας.
Μονολότι, οµολογουµένως επιγραµµατικά τα σχόλια αυτά, νοµίζουµε ότι µπορούν να
αποδείξουν τι είναι δυνατόν να αλληγορούν οι απλησίαστοι αυτοί Αρχαίοι Ελληνικοί στίχοι και
η Παράδοση. Στα χέρια του κάθε ειλικρινούς ερευνητή είναι τα κλειδιά του συµβολισµού και
του αποσυµβολισµού των µύθων.
Συγγραφέας: Χάρης Μπαλόγλου
Γραφές των Αρχαίων Ελλήνων, δηλ. τα Eργα του Οµήρου, Ησιόδου, Πινδάρου, Ορφέα κ.α.,
γράφτηκαν για να διατηρήσουν την Εσωτερική Παράδοση. ∆ε γράφτηκαν για να
χρησιµεύσουν µόνο για ψυχαγωγία των αναγνωστών ή σα βοηθήµατα στη µελέτη της
αρχαίας γλώσσας.
Αλλά οι τροµερές αποκαλύψεις των πιο πάνω αναφεροµένων Μυστών, παραδίδονταν
αποκλειστικά κατά τη Μύηση στους ορισµένους ώριµους και ηθικά εξελιγµένους. Υπήρχε
πάντα ο κίνδυνος της εκµετάλλευσης των γνώσεων από πνευµατικά κατώτερα άτοµα. Γι' αυτό και τα έργα των Πνευµατικών αρχηγών χρησιµοποίησαν το Επταπλό Kλειδί του Συµβολισµού,
ώστε να διατυπώνουν µεν την αλήθεια, να αποκρύπτουν όµως το πραγµατικό-εσωτερικό
νόηµα .
Αυτή η πραγµατικότητα συµβαίνει και σήµερα. Η γνώση της ατοµικής ενέργειας λ.χ.,
χρησιµοποιήθηκε σε βάρος της ανθρωπότητας από τους εξωτερικούς επιστήµονες.
Μολαταύτα, κι εδώ επίσης διαπιστώνεις τη µυστικότητα στις έρευνες κι ίσως την επιτήρηση
των ερευνητών στα άδυτα των εργαστηρίων.
Και η ατοµική ενέργεια αποτελούσε µονάχα ένα τοµέα της Γνώσης των µυστών της
Αρχαιότητας. ∆εν περιοριζόταν στα ελάχιστα που φανέρωσε ο ∆ηµόκριτος και Λεύκιππος.
Αυτοί ήταν µυηµένοι που αποκάλυψαν όσα θεώρησαν ακίνδυνα. Αλλά η διδασκαλία του
Πυθαγόρα στους Ιεροφάντες των ∆ελφών, σχετικά µε τη χρήση της ατοµικής ενέργειας σε
ώρες κινδύνου, δείχνει, από την εφαρµογή της κατά την Περσική επιδροµή, ότι η γνώση της
ήταν ουσιαστική και όχι θεωρητική ή ηµιτελής.
Αν εποµένως η ατοµική-πυρηνική επιστήµη, συνιστούµε µια και µόνο πτυχή της Ιερής
Γνώσης των µυστών, και αν η απόκτησή της από τους εξωτερικούς επιστήµονες, οδήγησε
στην καταστροφική εκµετάλλευσή της, αναρωτιέται κανείς, τι θα προέκυπτε, αν ίσως ξέφευγαν
κι άλλα τέτοιας ολκής µυστικά από τα άντρα των Μυήσεων, στον έξω κόσµο των ανώριµων
και ανεύθυνων ανθρώπων.
Η αίσθηση ευθύνης των Μυηµένων καθιερωτών των Μυστηρίων, όπως o Ορφεύς, θέσπισε το
Επταπλό Κλειδί του Συµβολισµού, για τη σύνθεση των Ιερών Κειµένων. Αυτά πλάστηκαν µε
σκοπό τη διατήρηση της Γνώσης, κι όταν ο άνθρωπος έφτανε στην ωριµότητα, θα
ανακάλυπτε τον τρόπο αποκωδικοποίησης των γραπτών, των εικόνων ή µνηµείων. Η χρήση
τότε της Γνώσης θα είχε εποικοδοµητικό χαρακτήρα. Η ελεύθερη κοινοποίηση των αληθειών
ήταν αυστηρότατα απαγορευµένη. Το Πλατωνικό: «ακάθαρτον γάρ καθαρού άπτεσθαι ου
θεµιτόν» , και το «Φλέγξοµαι οις θέµις εστί, θύρας δι επίθεσθε βεβήλοις», δείχνουν αρκετά την
επιφύλαξη των Μυστηριακών Υπευθύνων.
Σήµερα όµως αναντίρρητα, η πραγµατικότητα της άνεσης µέσο της υλιστικής τεχνολογίας,
πείθοντας για τη µονοµερή αξία της Ύλης, οδηγεί στη γνωστή φρενική αποχαλίνωση. Ο
αδαής και αστόχαστος πιστεύει στην αξία και µόνο του παρόντος χρόνου µιας ευτυχίας, µέσα
στον παράδεισο των υλικών ανέσεων.
Μια απλή νύξη λοιπόν, για την ανεξαρτησία µας από τις χίµαιρες του τεχνολογικού υλισµού,
είναι απαραίτητη, χάρη της εξισορρόπησης. Κι έχοµε τη γνώµη, ότι η ανεξαρτοποίηση µας
από την προσωρινότητα της φθαρτής Ύλης, ξεσκεπάζεται µε την υπόδειξη - αποκάλυψη,
έστω και ελαχίστων, από εκείνα που κρύβονται στα απρόσιτα, αδιαφήµιστα και όντως
ανερµήνευτα, Κείµενα των Ελλήνων Πνευµατικών Αρχηγών.
Αδιαµφισβήτητα, ο Αρχαιοελληνικός Πολιτισµός, αντίθετα από το σηµερινό,
προσανατολιζόταν στο µήνυµα του "ΓΝΩΘΙ ΣΑΥΤΟΝ". Κι αν ο εξωτερικός µορφικός εαυτός,
ήδη τυχαίνει γνωστός, τότε το ∆ελφικό ρητό σηµαίνει: "ΓΝΩΡΙΣΕ ΤΟΝ ΕΣΩΤΕΡΟ ΕΑΥΤΟ
ΣΟΥ". Συνεπώς, κάθε εξωστρεφής γραµµατολογικός τρόπος προσέγγισης µε τα Μηνύµατα
των Ελλήνων, αποτελεί επιδερµική απόπειρα.. Χρειάζεται η Μεταφυσική - Εσωτεριστική αξίνα
για την ανασκαφή των θαµµένων ναών.
Σαν παράδειγµα της αποκωδικοποίησης των διαφορετικά ακατανόητων συµβολισµών,
διάλεξα δύο αποσπάσµατα από το έργο «ΕΡΓΑ ΚΑΙ ΗΜΕΡΑΙ » του Ησιόδου. Η εργασία αυτή,
αποτελεί απλά τµήµα κεφαλαίου, συνοπτικά διασκευασµένο, από το βιβλίο µας που σχολιάζει
τον Οµηρικό Ύµνο « ΕΙΣ ∆ΗΜΗΤΡΑ » .
«Και δια παρθενικής απαλόχροος ου διοίσιν,
ήτε δόµων έντοσθε φίλη παρά µητέρι µίµνει
ου πω έργα ιδυία πολυχρύσου Αφροδίτης,
ευ τε λοεσσαµένη τέρενα χρόα και λιπ΄ελαίω χρισάµενη µύιη καταλέξεται ένδοθι οίκου
ήµατι χειµερίω, ότ΄ ανόστεος όν πόδα τένδει
εν τ΄απύρω οίκω και ήθεσι λευγαλέοισιν ».
Σε µετάφραση
« Και δε φυσοµανάει (ενν. Ο Βοριάς), απάνω στην τρυφερή παρθένα,
που µένει µέσα στο σπίτι µαζί µε την καλή της µάνα, αµάθητη
ακόµα σχετικά µε τα έργα της χρυσής Αφροδίτης, και που λούζει
το απαλό της το κορµί, αλείφεται µε λάδι και ξαπλώνει σε δωµάτιο
εσωτερικό του σπιτιού κάποια µέρα χειµωνιάτικη, όταν
ο ανόστεος (ενν. ο δίχως οστά), τραγανίζει το πόδι του στο
σπίτι του, που δεν έχει καν φωτιά, µέσα στο ελεεινό του κονάκι »
Με την ανάγνωση του αποσπάσµατος, αντιλαµβάνεται ο αναγνώστης, ότι δεν εννοεί τα πάντα.
Κάτω από τα αινιγµατικά λόγια κρύβονται Γνώσεις Εσωτερισµού, και µόνο µε αυτές
αποκαλύπτεται η ουσία.. Και για να είµαστε ειλικρινείς, η δική µας ερµηνεία ,που ακολουθεί,
αφορά µόνο µια πλευρά του Επταπλού αποσυµβολισµού.
Η «τρυφερή παρθένα» αλληγορεί την Ουσία, που είναι γνωστή σαν «Κουνταλίνι». Αυτή, για
τους περισσοτέρους από µας, παραµένει αδρανής µέσα στον αιθερικό σάκο της, στο Ιερόν
Οστούν, στον κόκκυγα. Μένει στην αρχική της κατάσταση παγοποιηµένη. ∆εν έχει βγει από
την εστία της (=µάνα). ∆εν έχει περάσει από την «οδό» που φέρνει στα 'Ανω. Η «οδός» είναι
ένας αιθερικός αγωγός µε το όνοµα Σουχιούµνα. Αν είχε φτάσει στην Ουσία ως πάνω, ως την
κορυφή του κεφαλιού, θα είχε ενωθεί µε την 'Αρρενα Αρχή, στο κέντρο αποθήκευσης της
Ενέργειας – τσάκρα (=τροχό), που λέγεται Σαχασράρα. Για τον αναγνώστη, που δε γνωρίζει
τη Σανσκριτική ορολογία, πληροφορούµε ότι οι τροχοί (=τσάκρας), στον αιθερικό άνθρωπο,
είναι επτά. Ο κατώτατος στον κόκκυγα, λέγεται Μουλαντάρα. Εκεί φυλάγεται η Κουνταλίνι. Το
ανώτατο τσάκρα, στην κορυφή, είναι η Σαχασράρα.
'Οταν η Κουνταλίνι ανέβει ως πάνω, γίνεται η ένωσή της µε την 'Αρρενα Αρχή, τον Σίβα.
Επειδή λοιπόν η «παρθένα» δεν έχει κάνει αυτή την ένωση, το Γάµο, γι'αυτό και ο Ησίοδος τη
συµβολίζει έτσι. Τονίζει ότι είναι αµάθητη στα γαµήλια έργα της Αφροδίτης. Φυσικά, η ένωση
έχει πνευµατικό χαρακτήρα, είναι η «σύµφυσης» των δύο Αρχών, του Νεοπλατωνικού
Πορφυρίου.
«Η χειµωνιάτικη µέρα» του ποιήµατος, σηµαίνει τη χρονική διάρκεια, κατά την οποία η Ουσία,
(κουλουριασµένη σαν το φίδι, 3½ κύκλους), µένει µόνη, στην κοκκυγική εστία. Η τυχόν ένωσή
της θα πυροδοτούσε ολόκληρη την ανθρώπινη υπόσταση και η «χειµωνιάτικη µέρα» θα
γινόταν «ανοιξιάτικη».
Ο αινιγµατικός «Ανόστεος», που προβληµάτισε τους ξένους µελετητές (εξάλλου κανένας
'Ελληνας ως τώρα δεν καταπιάστηκε µε τη σχολίαση των Οµηρικών κ.α. Ύµνων) σηµαίνει την
Ουσία, την αποθηκευµένη στο σάκο του Ιερού Οστού. Φυσικά, η αιθερική υπόστασή της, δεν
έχει «κόκαλα» (=οστά), και γι'αυτό ονοµάστηκε αλληγορικά «Ανόστεος». Λόγοι για την
παραπλάνηση του αµύητου επέβαλαν να αποκληθεί η Ουσία την πρώτη φορά «παρθένα»,
και τη δεύτερη «Ανόστεος». Το «σπίτι» του δευτέρου είναι ίδιο µε της «παρθένας», γι'αυτό και
η συγκυρία της ταυτόχρονης αναφοράς τους. Ο χαρακτηρισµός «ελεεινό κονάκι», γίνεται σε
σύγκριση µε το ύψος του ανωτάτου τσάκρα, του ΧΡΥΣΟΥ, όπου τελείται ο Γάµος. Για τον ίδιο
λόγο και η προϊσταµένη του Γάµου, η Αφροδίτη, λέγεται «χρυσή». Κι όταν λέγεται ότι ο
Ανόστεος «τραγανίζει το πόδι του», εννοούν ότι εξακολουθεί η Ουσία να διατηρεί την κυκλική
της µορφή. ∆ηλαδή το κεφάλι, δαγκώνει την ουρά (=πόδι). Είναι ο Ουροβόρος 'Οφις των
Αλχηµιστών. 'Οταν εκταθεί και ισιώσει γίνεται το ΕΝΑ. Η κυκλόµορφη στάση δείχνει
παθητικότητα: ΜΗ∆ΕΝ, θνητότητα.
Ο «Ανόστεος» δεν είναι ούτε … «χταπόδι», µα ούτε και «καλαµάρι», όπως γράφουν σε
αγγλική υποσηµείωση σχολίων. Είναι αστείο και το υποθέτει κανείς και ασυµβίβαστο µε όποια λογική. Αλλά η εξωτερική γνώση αδυνατεί να εισχωρήσει σε υπερβατικές ερµηνείες.
Καταλήγει πάντα σε αδιέξοδο.
Το «σπίτι» του Ανόστεου στερείται φωτιάς. Γιατί η Ουσία µέσα στο σάκο, µένει παγοποιηµένη.
Γι'αυτό και η σκηνογραφία µε το χειµώνα και το Βοριά που λυσσοµανάει. Σίγουρα ο «Βοριάς»
συµβολίζει την κάθοδο της Πράνας (αιθερικού αέρα), από την ειδική υποδοχή στο κεφάλι,
που ονοµάζεται Σουτράτµα. Να αναφέρουµε επίσης ότι δεν ταυτίζονται τα 7 τσάκρας µε τους
ενδοκρινείς αδένες. Τα τσάκρας απλά τους τροφοδοτούν. ∆ίχως την παροχή αύτη, ο αδένας
ασθενεί. Από το Βοριά (=κεφαλή), η Ουσία-πράνα κατέρχεται προς τα κάτω (Νότος), και ένα
τρίτο της αποθηκεύεται στον κόκκυγα. Εξάλλου:
«και δια παρθενικής απαλόχροος ου διάησιν» (στ.519)
Αυτό σηµαίνει, ότι µε όλη του την ορµή ο «Βοριάς», δεν αγγίζει βλαπτικά καθόλου την «απαλή
παρθένα», που λούζεται και αλείφεται αρώµατα µέσα στο σπίτι της. Αλληγορικά: ετοιµάζεται
για την ένωση.
Θα συνεχίσουµε τώρα µε το β', απόσπασµα:
« Αλλ΄όποτ΄άν φερέσικος από χθόνος ᵴφυτά βαίνει
Πληιάδας φεύγων, τότε δη σκάφος ουκέτι οινέων
Αλλ΄άρπας τε χαρασσέµεναι και δµώας εγείρει,
Φεύγειν δε σκιερούς θώκους και επί ηόα κοίτον
ώρη εν αµήτου, ότε τ΄ηέλιος χρόα κάρφει.
Τηµούτος σπεύδειν και οίκαδε καρπόν αγίγειν
όρθρου ανιστάµενος ίνα βίος άρκιος είη. (571 – 576)
Μετάφραση:
«Αλλά όταν εκείνος που κουβαλάει το σπίτι του σκαρφαλώνει
από τη γη πάνω στα φυτά, για να ξεφύγει τις Πλειάδες,
τότε δεν είναι πια καιρός να σκάβεις τ'αµπέλια, αλλά
να ακονίζεις τα δρεπάνια σου και να ξεσηκώνεις τους
σκλάβους σου. Απόφευγε τα καθίσµατα σε ισκιερούς
τόπους, όπως και το να κοιµάσαι ίσαµε την αυγή, κατά την
εποχή της συγκοµιδής, όταν ο ήλιος κατακαίγει το σώµα.
Τότε να εργάζεσαι και να φέρνεις στο σπίτι τους καρπούς
Σου, όντας όρθιος από το χάραµα, για να εξασφαλίσεις τα
προς το ζην»
«Εκείνος που κουβαλάει το σπίτι του» αλληγορεί τον «Ανόστεο». Σαν το σαλιγκάρι
(=φερέοικος), ελικοειδώς ανεβαίνει στον αιθερικό αγωγό, (Σουχιούµνα), και συνδέει τον
κόκκυγα µε την κορυφή. Ο αγωγός συµβολίζεται µε «φυτό».
Η κυριολεκτική αντίληψη των στίχων, δεν οδηγεί σε κανένα συµπέρασµα. Γιατί, πως τάχα θα
ξεφύγει ο Ανόστεος (φερέοικος) από τις πλειάδες, µε µιαν αναρρίχηση; Μήπως οι Πλειάδες
βρίσκονται στο έδαφος ; Και γιατί να «τις αποφύγει»;… Ολοφάνερα ΑΛΛΕΣ ΕΝΝΟΙΕΣ
κρύβονται. Ο «φερέοικος» συµβολίζει την ανερχόµενη Ουσία. Με τον όρο «Πλειάδες»
υπονοείται η Πολλαπλότητα του µορφικού κόσµου. ( Πλείων = συγκρ. του πολύς - πλειότερος,
περισσότερος. Λεξικό Σταµατάκου σελ. 797)
Η Πολλαπλότητα διάκειται δυσµενώς προς την ενότητα. Φυσικά, πρόκειται για αντίθεση προς
το ταξίδι της επιστροφής στην Ενοποίηση. Αυτή είναι η αιτία που ο «φερέοικος» αποφεύγει τις
Πλειάδες σκαρφαλώνοντας στο φυτό. Με τις Πλειάδες αλληγορούν το χαµηλό, πολυσύνθετο
κόσµο των «πολλών» και των χωρισµένων. Η σωτηρία άρα είναι στην Ανάβαση που οδηγεί
στον Ενοποίηση. Συνεπώς, όταν η εποχή της Ανύψωσης έχει αρχίσει, δεν είναι καιρός να ασχολείσαι µε την
καλλιέργεια. Αυτό γίνεται όταν η Ουσία «κοιµάται» ή «λούζεται». Τώρα, που ξεκίνησε το ταξίδι
για 'Ενωση, δεν ταιριάζει να «σκάβεις τα αµπέλια». Τα αµπέλια είναι αναρριχώµενα, όπως ο
«φερέοικος», ο «Ανόστεος» και η «παρθένα». Με τα αµπέλια συµβολίζεται ο ∆ιόνυσος. Ο
Εσωτερικός Εαυτός που τώρα ξεκινά την 'Ανοδο στην Εκδήλωση. 'Εχει ξεπερασθεί το
«σκάψιµο» πια. Πρέπει να σε απασχολεί το ξεσήκωµα των δυνάµεων (=δούλοι), για την
προώθηση της Ουσίας. Τα «δρεπάνια» είναι η δυνατότητα αποκοπής από το Χρόνο.
Αν ο Ησίοδος συνιστά να µην κάθεσαι σε τόπους ισκιερούς, εννοεί ότι ο ήδη φωτιζόµενος
άνθρωπος, πρέπει να αποφεύγει κάθε σκότος. Αν δεν εννοεί αυτό, τότε υπάρχει αντίφαση.
Γιατί, πως µας συνιστά να «αποφύγουµε τη σκιά», ενώ σύγκαιρα ξέρει ότι κατά την εποχή
συγκοµιδής: «ο ήλιος κατακαίγει το σώµα», άρα η ερµηνεία ξεπερνά την κυριολεκτική.
Αν συνιστά επαγρύπνηση, αποφυγή «ύπνου», γιατί τώρα άρχισε η δράση προς την Ενότητα.
Η «συγκοµιδή» αφορά την συλλογή των καρπών που προέρχονται από τους κόπους
αποφυγής των «Πλειάδων».
Θα δώσουµε ακόµα εδώ, για ΠΡΩΤΗ ΦΟΡΑ ίσως, έναν αποσυµβολισµό θέµατος που
κρύβεται στον Οµηρικό Ύµνο ΕΙΣ ∆ΗΜΗΤΡΑ. Η θεά καταφεύγει στην Ελευσίνα, γίνεται
ΤΡΟΦΟΣ του ∆ηµοφώντα, παιδιού του Κελεού και Ματάνειρας. Η αποκωδικοποίηση µε το
φυσιολογικό κλειδί, ξεσκεπάζει τις ως τώρα άγνωστες πτυχές του Ύµνου.
Εδώ, στο µύθο αυτό, έχουµε τη διαδικασία δηµιουργίας ΘΥΡΟΞΙΝΗΣ στο θυρεοειδή αδένα –
ή Βισχιούντα Τσάκρα. Η ∆ήµητρα είναι η ορµόνη τυροσίνη. Η τυροσίνη, ξέρουµε, κατεβαίνει
από την υπόφυση – 'Αζνα Τσάκρα-, και φτάνει στο θυρεοειδή αδένα. Αυτός εκπροσωπεί το
ανάκτορο της Ελευσίνας µε τους δύο κλάδους, δηλ. το λατινικό V, (Visiouda), που
αντιστοιχούν στον Κελεό (άρρενα), και στην Μετάνειρα (θήλεια).
Αφού φτάσει η τυροσίνη στον Θυρεοειδή αδένα, ενώνεται µε τα αποθηκευµένα µόρια ιωδίου.
'Ετσι παράγεται η θυροξίνη, ορµόνη απαραίτητη στον µεταβολισµό. Η ∆ήµητρα κατεβαίνει
από την Κρήτη (Κεφαλή - Υπόφυση ) και γίνεται ΤΡΟΦΟΣ του ∆ηµοφώντα. Πρόκειται για την
αποκάλυψη µέσα στον Ύµνο της διαδικασίας, µεταβολισµός - θρέψη, που πρωτοστατεί η
Τυροσίνη για την δηµιουργία της Θυροξίνης. Η αλληγορική καύση, συµβολίζεται µε την κάθε
βραδινή καύση του ∆ηµοφώντα από την Θεά.
'Οταν η τυροσίνη επιτελέσει την ένωση µε το αποθησαυρισµένο ιώδιο του θυρεοειδούς, ο
αδένας (µε την Μετάνειρα εκπρόσωπο) εµποδίζει τη ∆ήµητρα να ενώνεται µε το ιώδιο, αφού
η ακατάσχετη κάθοδος τυροσίνης δηµιουργεί τον υπέρ-θυρεοειδισµό. 'Ετσι ο Ύµνος
παριστάνει την Μετάνειρα να ανακόπτει το έργο της ∆ήµητρας.
Μονολότι, οµολογουµένως επιγραµµατικά τα σχόλια αυτά, νοµίζουµε ότι µπορούν να
αποδείξουν τι είναι δυνατόν να αλληγορούν οι απλησίαστοι αυτοί Αρχαίοι Ελληνικοί στίχοι και
η Παράδοση. Στα χέρια του κάθε ειλικρινούς ερευνητή είναι τα κλειδιά του συµβολισµού και
του αποσυµβολισµού των µύθων.
Συγγραφέας: Χάρης Μπαλόγλου
Πέμπτη 22 Οκτωβρίου 2009
ΚΑΤΑ ΜΑΣΟΝΩΝ ΑΦΟΡΙΣΜΟΣ
ΚΑΤΑ ΜΑΣΟΝΩΝ ΑΦΟΡΙΣΜΟΣ
ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΕΘΝΟΜΑΡΤΥΡΟΣ
ΚΥΠΡΙΑΝΟΥ
Εὐλαβέστατοι ἱερεῖς, εὐγενέστατοι ἄρχοντες, ἐντιμώτατοι πραγματευταί, καὶ λοιποὶ πάντες εὐλογημένοι χριστιανοὶ τῆς εὐαγοῦς πολιτείας, Λάρνακος καί Σκάλας, τὲκνα ἐν Κυρίῳ ἀγαπητὰ καὶ περιπόθητα τῆς ἡμῶν μετριότητος, πατρικῶς εὐχόμενοι εὐλογοῦμεν πάντας ὑμᾶς:
«Προσέχετε, εἶπεν ὁ Ἰησοῦς, ἀπò τῶν ψευδοπροφητῶν, οἵτινες ἔρχονται πρòς ὑμᾶς ἐν ἐνδύμασι προβάτων, ἔσωθεν δέ εἰσι λύκοι, ἅρπαγες. Ἀπò τῶν καρπῶν αὐτῶν ἐπιγνώσεσθε αὐτούς». (Ματθ. 7,1516). Καὶ ὁ θεῖος ἀπόστολος: «Ἐγένοντο δὲ καὶ ψευδοπροφῆται ἐν τῷ λαῷ, ὡς καὶ ἐν ὑμῖν ἔσονται ψευδοδιδάσκαλοι, οἵτινες παρεισάξουσιν αἱρέσεις ἀπωλείας, καὶ τòν ἀγοράσαντα αὐτοὺς δεσπότην ἀρνούμενοι, ἐπάγοντες ἑαυτοῖς ταχινὴν ἀπώλειαν. καὶ πολλοὶ ἐξακολουθήσουσιν αὐτῶν ταῖς ἀσελγείαις, δι’ οὓς ἡ ὁδòς τῆς ἀληθείας βλασφημηθήσεται». (Β΄ Πέτρ. 2, 12).
Μανθάνομεν ἀνελπίστως μὲ οὐκ ὀλίγην δυσαρέστησιν τῆς ψυχῆς μας, ὅτι ἐφάνησαν κατ’ αὐτὰς τὰς ἡμέρας κἄποιοι λαοπλάνοι, σκεύη κατηρτισμένα (Πρβλ.Ῥωμ.9,22) τοῦ σατανᾶ, ἐργάται τοῦ διαβόλου, οἵτινες περιφερόμενοι μέσα εἰς τὴν πολιτείαν τῆς Σκάλας καὶ Λάρνακος, ποιοῦσι συνελεύσεις, καὶ καταγίνονται δι’ ὅλης τῆς ἡμέρας εἰς ματαιότητας καὶ μωρολογίας, ἐξακολουθοῦντες ἀναιδῶς καὶ ἀνυποστόλως τὴν διαβολικὴν φαρμασονίαν των, εἰς τὴν ὁποίαν διαβολικὴν αὐτῶν πλάνην καὶ ματαιότητα, πάσχουσιν ὅλως διόλου καὶ σπουδάζουσι νὰ τραβήξωσιν ἱκανούς, οὐ μόνον ἐκ τῶν ἡμετέρων ὀρθοδόξων, ἀλλὰ καὶ ἐκ τῶν ὀθωμανῶν, καὶ μάλιστα, τῶν ἐκλεκτῶν. Ἕνα τοιοῦτον διαβολικòν σύστημα φαρμασόνων, ὅτι εἶναι σπερμολόγον κακῶν, ὅτι εἶναι κήρυκες πάσης κακίας ἀναστατοῦντες καὶ συγχύζοντες τòν ἁπλοῦν λαόν, οὐδεὶς ἀμφιβάλλει. Οἱ τοιοῦτοι, κήρυκες ὄντες, ὡς εἴπομεν, τῆς σατανικῆς των φαρμασονίας, καὶ κρυφιομύστου διδασκαλίας τοῦ διαβόλου, ὅτι ἀντιβαίνουσι κοντὰ εἰς τὰ ἄλλα, καὶ εἰς τὴν Ὀρθοδοξον καὶ πατροπαράδοτον πίστιν ἡμῶν, παντὶ τῷ νοῦν εὐσεβῆ ἔχοντι οἱ τοιοῦτοι καὶ εἰς τὰ θεσπίσματα, τοῦ βασιλέως ἐναντιοῦνται, καὶ τέλος πάντων δι’ ὅσα κακὰ ἔχουσι καὶ κηρύσσουσιν ἄξιοι θανάτου εἰσὶν δῆλον.
Ἡμεῖς δὲ εἰς ἕνα τοιοῦτον προπετὲς καὶ παράνομον ἔργον, καὶ ὀρθώτερον εἰπεῖν εἰς μίαν τοιαύτην νεοφανῆ αἵρεσιν, τοσοῦτον παρωξύνθημεν καὶ ἐταράχθημεν ὁποῦ ἀμέσως νὰ κινήσωμεν τὴν ἐξουσίαν εἰς τρόπον ὁποῦ αἴφνης νὰ πατήσῃ καὶ νὰ ἁρπάσῃ τοὺς τοιούτους ἐκεῖ εἰς τὰς συνελεύσεις των καὶ συσκέψεις καὶ νὰ παιδεύσῃ σκληρῶς, διὰ νὰ μὴν ἤθελε πλατυνθῇ περισσότερον ἡ κακία καὶ διαδώσῃ τòν μολυσμόν της καὶ εἰς αὐτούς μας τοὺς ἐκλεκτούς. Πλὴν διὰ νὰ μὴν ἤθελαν συναρπαχθῇ κοντὰ εἰς τοὺς ὑπευθύνους καὶ πολλοὶ ἀνεύθυνοι, ἐκρίναμεν εὐλογώτερον νὰ προασφαλίσωμεν τοὺς ἀνευθύνους αὐτοὺς μὲ τò παρόν μας προτρεπτικόν, τοὺς δὲ ὑπευθύνους νὰ παραδώσωμεν τῷ σατανᾷ (Πρβλ. Α’ Κορ. 5,6), ἵνα καὶ αὐτοὶ παιδευθῶσι μὴ βλασφημεῖν.
Διò καὶ λέγομεν ἐν ἐπιτραχηλίῳ καὶ ὠμοφορίῳ: «Εἴ τις εὐαγγελίζηται ὑμῖν, ἵνα κατὰ τòν ἀπόστολον ἄρξωμεν, εἴ τις εὐαγγελίζεται ὑμῖν, παρ’ ὅ ἡμεῖς εὐηγγελισάμεθα, κᾄν ἄγγελος ἦ ἀπ’ οὐρανοῦ, ἀνάθεμα ἔστω». (Πρβλ. Γαλ. 1,89) Ὅσοι εἶναι ἐκεῖνοι ὁποῦ μετέρχονται τò τοιοῦτον διαβολικòν καὶ παράνομον ἔργον τῆς φαρμασονίας καὶ ὅσοι ἀκολουθοῦσι τῇ φρενοβλαβείᾳ καὶ τῇ πλάνῃ αὐτῶν νὰ εἶναι ἀφωρισμένοι καὶ κατηραμένοι παρὰ τοῦ Πατρός, Υἱοῦ καὶ Ἁγίου Πνεύματος. Εἴησαν μετὰ θάνατον ἀσυγχώρητοι, ἀδιάλυτοι καὶ τυμπανιαῖοι. Στένοντες καὶ τρέμοντες εἴησαν ὡς ὁ Κάϊν ἐπὶ τῆς γῆς (Πρβλ. Γεν.4,14). Σχισθείη ἡ γῆ καὶ καταπίοι αὐτοὺς ὡς τòν Δαθὰν καὶ τòν Ἀβειρὼν (Πρβλ. Ἀριθ.16, 3233). Ἡ ὀργὴ τοῦ Θεοῦ εἴη ἐπὶ τὰς κεφαλὰς αὐτῶν καὶ ἡ μερὶς αὐτῶν μετὰ τοῦ προδότου Ἰούδα. Ἄγγελος Κυρίου καταδιώξαι αὐτοὺς ἐν φλογίνῃ ῥομφαίᾳ (Πρβλ. Γεν. 3, 24) καὶ προκοπὴν οὐ μηδέποτε ἴδοιεν ἐφ’ ὅρου ζωῆς αὐτῶν. Τὰ ἔργα αὐτῶν καὶ οἱ πόνοι ἀνευλόγητοι ἔστωσαν καὶ γεννηθείσαν κονιορτός, ὡς ἀπò ἅλωνος θερινῆς. (Πρβλ. Δαν. 2, 35) Ἔλθοι ἐπὶ τὰ σώματα αὐτῶν ἡ λέπτρα τοῦ Γιεζῆ (Πρβλ. Δ’ Βασιλ. 5, 27), καὶ τέλος τῆς ζωῆς αὐτῶν ἔστω ἡ ἀγχόνη τοῦ προδότου Ἰούδα.(Πρβλ. Ματθ. 27,5) Ῥύακες σκωλήκων ἐξερχέσθωσαν ἐκ τοῦ βρωμεροῦ στόματος αὐτῶν, ἀνθ’ ὧν οὐκ ἐπαύσαντο λαλοῦντες κατὰ τῆς Μητρòς ἡμῶν Ἐκκλησίας καὶ κατὰ τῆς Ὀρθοδόξου καὶ ἀμωμήτου πίστεως ἡμῶν. Καὶ ὅσοι μὲν ἐπιμείνωσι τῇ κακίᾳ αὐτῶν, τοιαύτην ἐχέτωσαν τὴν ἀνταμοιβήν. Ὅσοι δὲ ἐξέλθωσιν ἐκ μέσου αὐτῶν καὶ ἀφορισθῶσι, καὶ ἀποπτύσαντες τὴν μιαρὰν αἵρεσιν αὐτῶν ἀπομακρυνθῶσι τῆς κατηραμένης φρενοβλαβείας των, οἱ τοιοῦτοι ἀπολαυέτωσαν τòν μισθòν τοῦ ζηλωτοῦ Φινεές (Πρβλ. Ἀριθ. 25, 1013), ἤτοι ἔστωσαν εὐλογημένοι καὶ συγκεχωρημένοι παρὰ Πατρός, Υἱοῦ καὶ Ἁγίου Πνεύματος τῆς μόνης ἀσυγχύτου καὶ ἀδιαιρέτου Τριάδος, τοῦ ἑνòς τῇ φύσει Θεοῦ καὶ παρ’ ἡμῶν τῶν δούλων Του.
Σὲ δὲ τòν ἐν ἁγίῳ Πνεύματι ἀγαπητòν ἀδελφòν καὶ συλλειτουργòν ἡμῶν, καὶ κανονικòν ἀρχιερέα τῆς Κιτίων Ἐκκλησίας προτρέπομεν ἀδελφικῶς ὁποῦ εἰς τὴν ὑπόθεσιν ταύτην, ἥτις εἶναι ἐναντία οὐ μόνον εἰς τὴν ἁγιωτάτην καὶ ἀμώμητον πίστιν ἡμῶν ἀλλὰ καὶ εἰς τὰς τοῦ πολυχρονίου βασιλέως ἡμῶν βουλάς τε καὶ διαταταγάς νὰ γένῃς πολυόμματος Ἄργος (Πρβλ. Λουκιανός, Θεῶν, Δ.3,1), καὶ νὰ ἐπαγρυπνῇ ὅλοις ἀνεωγόσι σου ὀφθαλμοῖς, καὶ ὅποιον ἤθελες γνωρίσῃ μετὰ τὴν εἰς τὰς ἐκκλησίας ἀνάγνωσιν τοῦ παρόντος μας ἀφορισμοῦ ὅτι ἔτι ἐπιμένει καὶ μετέρχεται τò τοιοῦτον δυσσεβέστατον ἔργον τῆς φαρμασονίας συλλαμβάνων μεθ’ ἑαυτοῦ καὶ ἑτέρας, καὶ παρακινῶν εἰς τὴν παρανομίαν ταύτην, ἀμέσως νά μᾶς δώσης τὴν εἴδησιν, καὶ τότε ἡμεῖς τòν τοιοῦτον λαοπλάνον ἀναλαβόντες τὴν πνευματικὴν πανοπλίαν τοῦ Πνεύματος (Πρβλ. Ἐφεσ. 6,11) καὶ σύμμαχον τὴν ἐξωτερικὴν ἐξουσίαν, θέλομεν κατέβει κάτω, καὶ χωρὶς νὰ μετρήσωμεν κἀνένα ἐναντίον ἑπόμενον, ζήλου θείου ἐμπλησθέντες, θέλομεν λιθάσει αὐτόν, καὶ θέλομεν κατακαύσει τòν οἶκόν του, οἵας τάξεως, οἵας ἡλικίας, καὶ οἵου βαθμοῦ ἤθελεν εἶναι ὁ τοιοῦτος, καθότι εἰς τὰ περὶ θρησκείας καὶ περὶ πίστεως, τοιούτους ζηλωτὰς μᾶς θέλει ὁ Ἰησοῦς προτρέπων ἡμᾶς καὶ λέγων: «Μὴ φοβηθῆτε ἀπò τῶν ἀποκτεινόντων τò σῶμα, τὴν δὲ ψυχὴν μὴ δυναμένων ἀποκτεῖναι». (Ματθ. 10, 28), φοβήθητε δὲ μᾶλλον, τòν μετὰ τò ἀποκτεῖναι ἐξουσίαν ἔχοντα ἐμβαλεῖν εἰς τὴν γέενναν. Ναὶ λέγω ὑμῖν, τοῦτον φοβήθητε. Οὗ ἡ χάρις καὶ τò ἄπειρον ἔλεος, καὶ ἡ εὐχὴ καὶ ἡ εὐλογία τῆς ἡμῶν Μετριότητος εἴη μετὰ πάντων ὑμῶν.
1815 Φευρουαρίου 2
Ὁ Κύπρου Κυπριανòς ἀποφαίνεται
Παρασκευή 16 Οκτωβρίου 2009
1Ο Διεθνές Συνέδριο Phoenix Rising
Θάνατος και Αναγέννηση στην Φιλοσοφία, την Τέχνη και την Λογοτεχνία:
Μια Κοινωνία που Πεθαίνει, ή μια Αναγέννηση για τον 21Ο Αιώνα;
6 & 7 Νοεμβρίου 2009
Ακαδημαϊκοί Σύμβουλοι:
Δρ Σουζάνα Μιχαηλίδη, PhD, Vice Chancellor for Academic Affairs, Chair of English Department, University of Indianapolis
Δρ Στάνλεϋ Σφήκας, PhD, Καθηγητής Φιλοσοφίας, University of Indianapolis
Κος Στέφανος Ελμάζης, Εκδότης, Αρχισυντάκτης περιοδικού Άβατον, Εκδόσεων Αρχέτυπο
Σε συνεργασία με την Μεταεκδοτική και το περιοδικό Άβατον
Φιλοξενία: Παν/μιο της Ινδιανάπολης, Αθήνα
Η παρακολούθηση του συνεδρίου είναι ελεύθερη για το κοινό και δεν υπάρχει καμία χρέωση εισόδου
Γλώσσες: Αγγλικά και Ελληνικά (με διερμηνεία)
Φιλοξενία: Πολιτιστικό Κέντρο Παν/μίου της Ινδιανάπολης
Μάρκου Αυρηλίου 5, Πλάκα
Πληροφορίες http://sashanonserviat.typepad.com/phoenixrising
Επικοινωνία: Σάσσα Τσέϊτοου: sashanonserviat@yahoo.com
ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ
ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 6 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ
10:30 – Έναρξη
11:00 – Καλωσόρισμα εκπροσώπων Παν/μίου Ινδιανάπολης, του εκδότη-διευθυντή του
Περιοδικού ΑΒΑΤΟΝ κ. Στέφανου Ελμάζη και της διοργανώτριας κ. Σάσσας Τσέιτοου
12:00 – Ομιλία: Arthur Versluis, Διευθυντής Τμήματος Θρησκευτικών Σπουδών, Παν/μιο Μίτσιγκαν, ΗΠΑ: Η Δημιουργία Νέων & Εξιδανικευμένων Πολιτισμών: Ιστορικές Επιτυχίες, Αποτυχίες και Νέες Κατευθύνσεις.
13:00 – Διάλειμμα
13:20 – 1ο Πάνελ: Κλασική και Σύγχρονη Φιλοσοφία: Η Εφαρμογή τους σε μια Πολιτισμική Αναγέννηση
David Fideler, PhD. Φιλοσοφίας, Ιστορίας Επιστήμης & Κοσμολογίας, ΗΠΑ: Τα Κοσμολογικά Θεμέλια μιας Νέας Αναγέννησης. Μπορεί να Οικοδομηθεί μια «Ζωντανή Κοσμόπολη» με τις Αρχές της Ερμητικής Παράδοσης;
13:45 Vincent McEvilly, ΜΑ Φιλοσοφίας, ΜΑ Δυτ. Εσωτερισμού, Παν/μιο Έξετερ, Αγγλία: Ρεαλισμός και Εσωτερική Σκέψη - Ατομικισμός και Παγκοσμιότητα: Ποια Προσέγγιση μπορεί να Οδηγήσει σε μια Αναγέννηση;
14:10 Sander Kalverda, ΜΑ Φιλοσοφίας, ΜΑ Δυτ. Εσωτερισμού, Παν/μιο Άμστερνταμ, Ολλανδία: Η Αγγελική Φύση του Ανθρώπου και Νεοπλατωνικές Οδοί προς το Θείο.
14:35 Στάνλεϋ Σφήκας, PhD, Διδάκτορας Φιλοσοφίας, Παν/μιο Ινδιανάπολης, Αθήνα: Περί Θεού: Μια Εξελισσόμενη Θεολογία σε μια Αναγεννημένη Κοινωνία.
15:20 – Διάλειμμα
16:30 Ομιλία: Scott Olsen, PhD, Καθηγητής Φιλοσοφίας και Συγκριτικής Θεολογίας, Φλόριντα, ΗΠΑ: Επιθανάτιες Εμπειρίες και Μύηση: Κατευθυντήριες για μια Σύγχρονη Αναγέννηση
17:30 – Διάλειμμα
17:50 – 2ο Πάνελ: Μυητικές Εταιρίες και ο Ρόλος τους στη Σύγχρονη Κοινωνία
• Thomas Karlsson, Καθηγητής Δυτ. Εσωτερισμού, Παν/μιο Στοκχόλμης, Σουηδία: Η
Χριστιανική Καμπαλά και η Επιρροή της στην Τέχνη, την Επιστήμη και τη Θεολογία, από την Αναγέννηση μέχρι Σήμερα.
18:15 Λέανδρος Λεφάκης, Ph.D, LL.M,Επίκουρος Καθηγητής Παν/μιου Στερεάς Ελλάδας: Η Οριοθέτηση της Τεκτονικής Μυητικής Φιλοσοφίας στο Πλαίσιο της Σύγχρονης Κοινωνίας του 21ου Αιώνα.
18:40 Derek Bain, ΜΑ Ψυχολογίας, ΜΑ Δυτ. Εσωτερισμού, Παν/μιο Έξετερ, Αγγλία: Η Βιωματική Εμπειρία και η Απελευθέρωση από το Δογματισμό
19:30 – Λήξη
20:30 – Εγκαίνια έκθεσης ζωγραφικής της Σάσσας Τσέιτοου με τίτλο The Phoenix Rising - Ο Φοίνικας Αναγεννάται
- Συναυλία από τους Mani Deum
ΣΑΒΒΑΤΟ 7 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ
10:00 – Έναρξη
11:00 – Ομιλία: Julia Cleave, ΜΑ Παν/μίου Οξφόρδης, Ακαδημαϊκή Επιτροπή Temenos Academy,
Αγγλία: Η Θεουργία στα Έργα του Νίκολας Πουσέν: Η Τέχνη και η Γεωμετρία ως Μονοπάτι για τα Μυστήρια.
12:00 – Διάλειμμα
12:20 – 3ο Πάνελ: Υλοποιημένη Έμπνευση: Η Μετάδοση Εσωτερικών Παραδόσεων μέσω των Τεχνών • Hereward Tilton, PhD, Καθηγητής Δυτ. Εσωτερισμού, Παν/μιο Άμστερνταμ, Ολλανδία: Η Περιθωριοποίηση του Εσωτερισμού ως Αποτέλεσμα Μαζικής Παραπλάνησης
12:45 Νίκη Σταύρου, ΜΑ Αγγ. Φιλολογίας, Καθηγήτρια Συγκριτικής Λογοτεχνίας Παν/μιο Ινδιανάπολης, Αθήνα: Ο Οδυσσέας του Καζαντζάκη ως Αρχέτυπο του Πολεμιστή-Ταξιδευτή: Αντιμέτωπος με την Εσωτερική Άβυσσο.
13:10 Ιορδάνης Πουλκούρας, Συγγραφέας, Σύμβουλος Έκδοσης του ΑΒΑΤΟΝ:
Ο Τάφος και το Θέατρο
13:35 Σάσσα Τσέιτοου, ΜΑ Αγγ. Φιλολογίας, ΜΑ Δυτ. Εσωτερισμού, Παν/μιο Έξετερ, Αγγλία:Θνητότητα και Αθανασία: Ο Θάνατος πριν την Αναγέννηση.
14:20 –Διάλειμμα
15:30 – Ομιλία: Alan Cardew, PhD, Διευθυντής Κέντρου Διακλαδικών Σπουδών, Παν/μιο Έσσεξ,Αγγλία: Η Κατάργηση της Τεχνοκρατίας στα Πανεπιστήμια: Επαναφορά της Ιερής Παράδοσης της Γνώσης στα Εκπαιδευτικά Ιδρύματα.
16:30 – Διάλειμμα
16:45 – 4ο Πάνελ: Θέση, Αντίθεση, Σύνθεση, Νέα Θέση; Ατομικές και Συλλογικές Εφαρμογές Εσωτερικών Φιλοσοφιών • Arthur Versluis: Παραδείγματα Νέων «Αναγεννημένων» Πολιτισμών από τον 17ο Αιώνα μέχρι Σήμερα.
17:15 Karen-Claire Voss, BA Θρησκειολογίας, ΜΑ Φιλοσοφίας Μύθων & Συμβόλων:Η Ζωή μου στον Εσωτερισμό
17:45 Δρ. Εμμανουήλ Κορκιδάκης, Ομότιμος Καθηγητής Κοινωνικής Ψυχολογίας και Βιοηθικής,Παν/μιο Αθηνών, ερευνητής της Ορφικής Δοξασίας: Θέσις και Προσέγγισις της Επιστήμης και της Τέχνης του Αρχαιοελληνικού Εσωτερισμού (από τις ΠρωτοΟρφικής Δοξασίας και των Ίωνων Φιλοσόφων μέχρι των ΝεοΠυθαγορείων και ΝεοΠλατωνικών) εν σχέσει προς την σύγχρονην συγκυρίαν της αναγκαιότητας δι'αποκατάστασιν των “αρχαίων ορίων”.
18:30– Διάλειμμα
19:00 – Στρογγυλή Τραπέζα-Ανοιχτή Συζήτηση, με θέμα: «Μπορεί ο σύγχρονος Εσωτερισμός να απαντήσει πρακτικά στα σύγχρονα προβλήματα;» Προλογίζει και συντονίζει: Στέφανος Ελμάζης, εκδότης-διευθυντής περιοδικού ΑΒΑΤΟΝ
20:00 – Λήξη
ΙΣΙΣ
Η Ίσις, (κυρ. η βασίλισσα του θρόνου) της οποίας το όνομα είναι ελληνική μεταγραφή της αιγυπτιακής λέξης Εσέτ ή Έσε, είναι θεά της αιγυπτιακής μυθολογίας. Οι Έλληνες την εξομοίωσαν άλλοτε τη Δήμητρα, άλλοτε με την Ήρα ή τη Σελήνη, ακόμα και με την Αφροδίτη, συγχέοντας την Ίσιδα με την Άθωρ. Αρχικά ήταν πολύ μικρή θεότητα του Δέλτα του Νείλου, κυρία του Περ Χεμπέτ, βόρεια της Βουσίριδος, όπου και βρισκόταν το ιερό της. Από τα αρχαία ακόμη χρόνια, η πολιτική του ιερατείου την έδωσε σύζυγο στον θεό της γειτονικής πόλης Όσιρι, μαζί με τον οποίο και τον γιο της Ώρο σχημάτισε την Οσιρική τριάδα. Το ιερόγλυφο του ονόματός της σήμαινε αρχικά «(θηλυκό) της σάρκας», δηλαδή θνητή φύση, και είναι πιθανόν πως η θεότητα προήλθε από τη συγχώνευση θεοποιημένων βασιλισσών. Η λατρεία της ήταν δημοφιλής ακόμη και στη Ρωμαϊκή εποχή. Στην ακμή της η θεά είχε τους δικούς της ιερείς και πολλούς ναούς. Στην νήσο Φίλαι του Δέλτα του Νείλου υπήρχε ο μεγαλύτερος ναός της, ο οποίος μεταφέρθηκε στη νήσο Αγκιλκία στην περίοδο 1975-1980. Ο Πλούταρχος ερμήνευε το όνομά της ως γνώσις.
Συμβολισμοί και λατρεία
Στον οσιρικό μύθο, η Ίσιδα συμβολίζει την εύφορη γη της Αιγύπτου, την οποία γονιμοποιεί ενιαύσια ο πλημμυρισμένος Νείλος. Ο Όσιρις συμβολίζει τον ποταμό και ο Σετ, η καταστροφική δύναμη, την έρημο που σαφώς απειλούσε να καταπιεί τις καλλιεργημένες εκτάσεις. Ως γονιμοποιημένη Ίσιδα είναι προστάτιδα των παιδιών, με τη μορφή της Ίσιδας τροφού[9].
Επεκτεινόμενη, η λατρεία της Ίσιδας σταδιακά υποκατέστησε σχεδόν ολοκληρωτικά τις λατρείες των άλλων θεαινών, υπερβαίνοντας τα σύνορα της Αιγύπτου. Σε αυτό βοήθησαν οι ναυτικοί και οι έμποροι της ελληνορωμαϊκής περιόδου, που εξάπλωσαν έως τις όχθες του Ρήνου την ευλάβεια προς την Ίσιδα, προστάτιδα των ναυτιλομένων[10].
Στην κοιλάδα του Νείλου, η λατρεία της θεάς διατηρήθηκε περίπου έως τον 6ο αιώνα, όταν επί αυτοκράτορος Ιουστινιανού, ο ναός των Φιλών, στο νοτιότερο άκρο της χώρας, μετατράπηκε σε χριστιανικό ναό. Κατά την άνοιξη και το φθινόπωρο, τελούνταν προς τιμήν της θεάς μεγάλες εορτές και λαμπρές λιτανείες, γνωστές από τις περιγραφές του Απουληίου, όπως άλλωστε και οι τελετές μύησης της λατρείας της.
Συμβολισμοί και λατρεία
Στον οσιρικό μύθο, η Ίσιδα συμβολίζει την εύφορη γη της Αιγύπτου, την οποία γονιμοποιεί ενιαύσια ο πλημμυρισμένος Νείλος. Ο Όσιρις συμβολίζει τον ποταμό και ο Σετ, η καταστροφική δύναμη, την έρημο που σαφώς απειλούσε να καταπιεί τις καλλιεργημένες εκτάσεις. Ως γονιμοποιημένη Ίσιδα είναι προστάτιδα των παιδιών, με τη μορφή της Ίσιδας τροφού[9].
Επεκτεινόμενη, η λατρεία της Ίσιδας σταδιακά υποκατέστησε σχεδόν ολοκληρωτικά τις λατρείες των άλλων θεαινών, υπερβαίνοντας τα σύνορα της Αιγύπτου. Σε αυτό βοήθησαν οι ναυτικοί και οι έμποροι της ελληνορωμαϊκής περιόδου, που εξάπλωσαν έως τις όχθες του Ρήνου την ευλάβεια προς την Ίσιδα, προστάτιδα των ναυτιλομένων[10].
Στην κοιλάδα του Νείλου, η λατρεία της θεάς διατηρήθηκε περίπου έως τον 6ο αιώνα, όταν επί αυτοκράτορος Ιουστινιανού, ο ναός των Φιλών, στο νοτιότερο άκρο της χώρας, μετατράπηκε σε χριστιανικό ναό. Κατά την άνοιξη και το φθινόπωρο, τελούνταν προς τιμήν της θεάς μεγάλες εορτές και λαμπρές λιτανείες, γνωστές από τις περιγραφές του Απουληίου, όπως άλλωστε και οι τελετές μύησης της λατρείας της.
Τετάρτη 14 Οκτωβρίου 2009
Καβείρια Μυστήρια
Οι θρησκευτικές τελετές που γινόταν προς τιμή των Καβείρων ονομαζόταν "Καβείρια Μυστήρια".
Γινόταν στο ιερό των Καβείρων που ήταν χτισμένο στο ακρωτήριο της χλόης απέναντι από την Ηφαιστία στη Λήμνο.
Κατά την ελληνιστική εποχή η λατρεία των Καβείρων πήρε διεθνή χαρακτήρα και άτομα απ' όλο τον κόσμο συνέρεαν στα κέντρα λατρείας τους όπως της Λήμνου, της Σαμοθράκης και των Θηβών.
Αντίθετα από τα Ελευσίνια μυστήρια η μύηση ήταν ελεύθερη για άντρες γυναίκες και παιδιά όλων των εθνικοτήτων, ελεύθερων και δούλων.
Η μύηση γινόταν όταν η ομάδα ή το άτομο αποφάσιζε να παρουσιαστεί στους θεούς και όχι μόνο κατά την εποχή των εορτών. Κάτι αντίστοιχο δηλαδή με τη χριστιανική βάπτιση.
Οι δημόσιες τελετές ήταν περίπου ίδιες με εκείνες των άλλων ιερών. Έτσι γινόταν θυσίες ζώων στους θεούς, σπονδές, προσευχές και αφιερώματα.
Το σημαντικότερο γεγονός ήταν η γιορτή της πορφυρίας όπου ζωντάνευε η ανακάλυψη της φωτιάς που όπως θέλει η παράδοση έγινε στην ίδια τη Λήμνο.
Οι συντεχνίες των μεταλλουργών έπαιζαν ιδιαίτερο ρόλο. Ανέβαιναν στο όρος Μόσυχλο όπου άναβαν καθαρή και αμόλυντη φλόγα με ένα χαλκείο, δηλαδή ένα χάλκινο κάτοπτρο που κρατούσαν απέναντι στον ήλιο, κάτι δηλαδή σαν τη σημερινή αφή της Ολυμπιακής φλόγας.
Μετά το 175 π.Χ. που η Λήμνος έγινε μέλος της Συμμαχίας της Δήλου το νέο φως το έπαιρναν από το ιερό της Δήλου. Επί εννιά μέρες έσβηναν όλες τις φωτιές του νησιού και έστελναν στη Δήλο ένα πλοίο να φέρει το νέο φως. Κατά την περίοδο της αναμονής οι κάτοικοι επικαλούντο τους χθόνιους θεούς έως ότου έφτανε το πλοίο και ο Ήφαιστος θριάμβευε.
Γινόταν στο ιερό των Καβείρων που ήταν χτισμένο στο ακρωτήριο της χλόης απέναντι από την Ηφαιστία στη Λήμνο.
Κατά την ελληνιστική εποχή η λατρεία των Καβείρων πήρε διεθνή χαρακτήρα και άτομα απ' όλο τον κόσμο συνέρεαν στα κέντρα λατρείας τους όπως της Λήμνου, της Σαμοθράκης και των Θηβών.
Αντίθετα από τα Ελευσίνια μυστήρια η μύηση ήταν ελεύθερη για άντρες γυναίκες και παιδιά όλων των εθνικοτήτων, ελεύθερων και δούλων.
Η μύηση γινόταν όταν η ομάδα ή το άτομο αποφάσιζε να παρουσιαστεί στους θεούς και όχι μόνο κατά την εποχή των εορτών. Κάτι αντίστοιχο δηλαδή με τη χριστιανική βάπτιση.
Οι δημόσιες τελετές ήταν περίπου ίδιες με εκείνες των άλλων ιερών. Έτσι γινόταν θυσίες ζώων στους θεούς, σπονδές, προσευχές και αφιερώματα.
Το σημαντικότερο γεγονός ήταν η γιορτή της πορφυρίας όπου ζωντάνευε η ανακάλυψη της φωτιάς που όπως θέλει η παράδοση έγινε στην ίδια τη Λήμνο.
Οι συντεχνίες των μεταλλουργών έπαιζαν ιδιαίτερο ρόλο. Ανέβαιναν στο όρος Μόσυχλο όπου άναβαν καθαρή και αμόλυντη φλόγα με ένα χαλκείο, δηλαδή ένα χάλκινο κάτοπτρο που κρατούσαν απέναντι στον ήλιο, κάτι δηλαδή σαν τη σημερινή αφή της Ολυμπιακής φλόγας.
Μετά το 175 π.Χ. που η Λήμνος έγινε μέλος της Συμμαχίας της Δήλου το νέο φως το έπαιρναν από το ιερό της Δήλου. Επί εννιά μέρες έσβηναν όλες τις φωτιές του νησιού και έστελναν στη Δήλο ένα πλοίο να φέρει το νέο φως. Κατά την περίοδο της αναμονής οι κάτοικοι επικαλούντο τους χθόνιους θεούς έως ότου έφτανε το πλοίο και ο Ήφαιστος θριάμβευε.
Σάββατο 10 Οκτωβρίου 2009
«Αποκαθήλωση» αγίων
Αγαπητοί φίλοι
Το παρόν δημοσίευμα της Ελευθεροτυπίας είναι ένα κλασικό παράδειγμα προσπάθειας δημιουργίας εντυπώσεων από κάποιους <<συλλόγους>>. Προσέξτε ιδιαίτερα τους λόγους για τους οποίους κατηγορείται ο Αγ. Χρσόστομος Σμύρνης. Για υπέρμετρο πατριωτισμό , για ανοχή στην Μασονία και γιατί ήταν υπέρμαχος της ένωσης των εκκλησιών. Δηλαδή κατηγορείται γιατί αγαπούσε πολύ την πατρίδα του, γιατί ήταν υπέρμαχος του ελεύθερου πνεύματος και γιατί οραματίζονταν την ένωση των εκκλησιών (όπως ήταν πριν από το Σχίσμα του 1054).
Τα συμπεράσματα δικά σας.
Ηταν μασόνος, αιρετικός, οικουμενιστής. Για όλα αυτά, πρέπει να ριχθεί στην... πυρά. Και επειδή είναι νεκρός, και ήδη άγιος, το μόνο που απομένει είναι να... κατέλθει από το πάνθεον των αγίων.
Η ενδιαφέρουσα αυτή υπόθεση αφορά τον μητροπολίτη Σμύρνης, Χρυσόστομο Καλαφάτη, που σφαγιάστηκε από τους Τούρκους το 1922. Η Ιερά Σύνοδος τον κατέταξε στη χορεία των αγίων στις 4 Νοεμβρίου 1992.
Σήμερα, η αρμόδια επιτροπή της Ιεράς Συνόδου, μελετά την έκπτωσή του, έπειτα από σχετικό υπόμνημα ενός συλλόγου του Βόλου με τις ευλογίες του μητροπολίτη Δημητριάδος Ιγνατίου.
* Ο Ορθόδοξος Χριστιανικός Αγωνιστικός Σύλλογος Βόλου, με την επωνυμία «Αγιος Θεόδωρος ο Στουδίτης», στο υπόμνημά του υποστηρίζει ότι «ο Χρυσόστομος Σμύρνης κατηγορήθηκε ότι ήταν μασόνος, ανήκε στη στοά "Ιωνία", τουλάχιστον κατά την τριετία 1919-1922, στενότατοι συνεργάτες του ήταν ηγετικά στελέχη της μασονίας και ο ίδιος οδήγησε αρκετούς φίλους και συγγενείς του στον τεκτονισμό.
»Ουδέποτε ήλεγξε τη μασονία, αν και η Σμύρνη κατά την περίοδο του Χρυσοστόμου είχε τουλάχιστον δέκα μασονικές στοές. Η όλη του ζωή και διδασκαλία ήταν εναρμονισμένη πλήρως με τα "πιστεύω" της μασονίας, καθώς είχε πανθεϊστικές και ειδωλολατρικές απόψεις που τις διεκήρυσσε δημόσια».
* Ενα άλλο «αμάρτημα» του Αγίου Χρυσοστόμου, όπως περιγράφεται στο υπόμνημα, είναι η κατηγορία για οικουμενισμό: «Κήρυξ και θερμός υπερασπιστής της ενώσεως των Εκκλησιών, με μόνο κριτήριο την αγάπη και όχι το ορθό δόγμα. Ενώ οι υπερασπιστές της αγιοποιήσεώς του προβάλλουν το δίτομο έργο του "Περί Εκκλησίας", το οποίο συνέγραψε ως αρχιδιάκονος και ήταν όντως ορθόδοξο και άψογο από θεολογικής πλευράς, δυστυχώς απέκρυψαν τη μετέπειτα διδασκαλία του ως επισκόπου και τις σχέσεις του με τους αιρετικούς. Με απώτερο σκοπό να λάβει εκ μέρους των Μεγάλων Δυνάμεων βοήθεια για την πατρίδα, την οποία υπεραγαπούσε, δεν δίστασε να προσέλθει στον πάπα με δουλικό τρόπο, ο πρώτος ορθόδοξος επίσκοπος μετά την Αλωση, αναγνωρίζοντάς τον ως ύπατη εκκλησιαστική
αρχή».
* Ο μητροπολίτης Σμύρνης Χρυσόστομος κατηγορείται επίσης, μεταξύ άλλων, γιατί... «διακατεχόταν από έναν υπέρμετρο πατριωτισμό, ο οποίος τον οδηγούσε να συμβιβάζεται στα θέματα της πίστεως και να προδίδει την πίστη του προκειμένου να βοηθήσει την πατρίδα. Ουδέποτε επρόβαλε ως πρότυπά του Πατέρες της Εκκλησίας, ήταν πολέμιος του μοναχισμού, υπέρμαχος και πρόδρομος της σημερινής τάσης για λειτουργική ανανέωση στους κόλπους της Εκκλησίας. Είχε κοσμικές αντιλήψεις, εδίδασκε την προσήλωση στο κάλλος του σώματος, χρησιμοποιούσε συχνά εκφράσεις ειδωλολατρικές και λέξεις υβριστικές».
* Οι συγγραφείς του υπομνήματος καταλήγουν:
«Είναι βέβαιο ότι η πίστη του Χρυσοστόμου ήτο διεστραμμένη και δαιμονική, σε σημείο που να καθίσταται αμφίβολο αν σώθηκε και ως απλός ορθόδοξος Χριστιανός».
* Στην ίδια επιτροπή κατατέθηκε και συζητήθηκε και το υπόμνημα του μητροπολίτη Φωκίδος Αθηναγόρα για την αγιοκατάταξη του επισκόπου Σαλώνων Ησαΐα και του αδελφού του ιερέα Ιωάννη, καθώς και του Αθανασίου Διάκου. Εδώ τα πράγματα είναι διαφορετικά, καθώς ο Ησαΐας, όπως σημειώνει ο μητροπολίτης, «εκινήθη και έδρασε εθνικοεκκλησιαστικώς, ουχί τοπικιστικώς, αλλά οικουμενικώς και εις τον ενιαίον εθνικοθρησκευτικόν χώρο του Ελληνισμού».
Αλλά και ο αδελφός του κινήθηκε με τον ίδιο τρόπο, ενώ είναι γνωστοί οι αγώνες, η πίστη και η θυσία του Αθανασίου Διάκου.
Πηγή: ΜΑΡΙΑ ΠΑΠΟΥΤΣΑΚΗ ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΗ - 09/03/2003
Το παρόν δημοσίευμα της Ελευθεροτυπίας είναι ένα κλασικό παράδειγμα προσπάθειας δημιουργίας εντυπώσεων από κάποιους <<συλλόγους>>. Προσέξτε ιδιαίτερα τους λόγους για τους οποίους κατηγορείται ο Αγ. Χρσόστομος Σμύρνης. Για υπέρμετρο πατριωτισμό , για ανοχή στην Μασονία και γιατί ήταν υπέρμαχος της ένωσης των εκκλησιών. Δηλαδή κατηγορείται γιατί αγαπούσε πολύ την πατρίδα του, γιατί ήταν υπέρμαχος του ελεύθερου πνεύματος και γιατί οραματίζονταν την ένωση των εκκλησιών (όπως ήταν πριν από το Σχίσμα του 1054).
Τα συμπεράσματα δικά σας.
Ηταν μασόνος, αιρετικός, οικουμενιστής. Για όλα αυτά, πρέπει να ριχθεί στην... πυρά. Και επειδή είναι νεκρός, και ήδη άγιος, το μόνο που απομένει είναι να... κατέλθει από το πάνθεον των αγίων.
Η ενδιαφέρουσα αυτή υπόθεση αφορά τον μητροπολίτη Σμύρνης, Χρυσόστομο Καλαφάτη, που σφαγιάστηκε από τους Τούρκους το 1922. Η Ιερά Σύνοδος τον κατέταξε στη χορεία των αγίων στις 4 Νοεμβρίου 1992.
Σήμερα, η αρμόδια επιτροπή της Ιεράς Συνόδου, μελετά την έκπτωσή του, έπειτα από σχετικό υπόμνημα ενός συλλόγου του Βόλου με τις ευλογίες του μητροπολίτη Δημητριάδος Ιγνατίου.
* Ο Ορθόδοξος Χριστιανικός Αγωνιστικός Σύλλογος Βόλου, με την επωνυμία «Αγιος Θεόδωρος ο Στουδίτης», στο υπόμνημά του υποστηρίζει ότι «ο Χρυσόστομος Σμύρνης κατηγορήθηκε ότι ήταν μασόνος, ανήκε στη στοά "Ιωνία", τουλάχιστον κατά την τριετία 1919-1922, στενότατοι συνεργάτες του ήταν ηγετικά στελέχη της μασονίας και ο ίδιος οδήγησε αρκετούς φίλους και συγγενείς του στον τεκτονισμό.
»Ουδέποτε ήλεγξε τη μασονία, αν και η Σμύρνη κατά την περίοδο του Χρυσοστόμου είχε τουλάχιστον δέκα μασονικές στοές. Η όλη του ζωή και διδασκαλία ήταν εναρμονισμένη πλήρως με τα "πιστεύω" της μασονίας, καθώς είχε πανθεϊστικές και ειδωλολατρικές απόψεις που τις διεκήρυσσε δημόσια».
* Ενα άλλο «αμάρτημα» του Αγίου Χρυσοστόμου, όπως περιγράφεται στο υπόμνημα, είναι η κατηγορία για οικουμενισμό: «Κήρυξ και θερμός υπερασπιστής της ενώσεως των Εκκλησιών, με μόνο κριτήριο την αγάπη και όχι το ορθό δόγμα. Ενώ οι υπερασπιστές της αγιοποιήσεώς του προβάλλουν το δίτομο έργο του "Περί Εκκλησίας", το οποίο συνέγραψε ως αρχιδιάκονος και ήταν όντως ορθόδοξο και άψογο από θεολογικής πλευράς, δυστυχώς απέκρυψαν τη μετέπειτα διδασκαλία του ως επισκόπου και τις σχέσεις του με τους αιρετικούς. Με απώτερο σκοπό να λάβει εκ μέρους των Μεγάλων Δυνάμεων βοήθεια για την πατρίδα, την οποία υπεραγαπούσε, δεν δίστασε να προσέλθει στον πάπα με δουλικό τρόπο, ο πρώτος ορθόδοξος επίσκοπος μετά την Αλωση, αναγνωρίζοντάς τον ως ύπατη εκκλησιαστική
αρχή».
* Ο μητροπολίτης Σμύρνης Χρυσόστομος κατηγορείται επίσης, μεταξύ άλλων, γιατί... «διακατεχόταν από έναν υπέρμετρο πατριωτισμό, ο οποίος τον οδηγούσε να συμβιβάζεται στα θέματα της πίστεως και να προδίδει την πίστη του προκειμένου να βοηθήσει την πατρίδα. Ουδέποτε επρόβαλε ως πρότυπά του Πατέρες της Εκκλησίας, ήταν πολέμιος του μοναχισμού, υπέρμαχος και πρόδρομος της σημερινής τάσης για λειτουργική ανανέωση στους κόλπους της Εκκλησίας. Είχε κοσμικές αντιλήψεις, εδίδασκε την προσήλωση στο κάλλος του σώματος, χρησιμοποιούσε συχνά εκφράσεις ειδωλολατρικές και λέξεις υβριστικές».
* Οι συγγραφείς του υπομνήματος καταλήγουν:
«Είναι βέβαιο ότι η πίστη του Χρυσοστόμου ήτο διεστραμμένη και δαιμονική, σε σημείο που να καθίσταται αμφίβολο αν σώθηκε και ως απλός ορθόδοξος Χριστιανός».
* Στην ίδια επιτροπή κατατέθηκε και συζητήθηκε και το υπόμνημα του μητροπολίτη Φωκίδος Αθηναγόρα για την αγιοκατάταξη του επισκόπου Σαλώνων Ησαΐα και του αδελφού του ιερέα Ιωάννη, καθώς και του Αθανασίου Διάκου. Εδώ τα πράγματα είναι διαφορετικά, καθώς ο Ησαΐας, όπως σημειώνει ο μητροπολίτης, «εκινήθη και έδρασε εθνικοεκκλησιαστικώς, ουχί τοπικιστικώς, αλλά οικουμενικώς και εις τον ενιαίον εθνικοθρησκευτικόν χώρο του Ελληνισμού».
Αλλά και ο αδελφός του κινήθηκε με τον ίδιο τρόπο, ενώ είναι γνωστοί οι αγώνες, η πίστη και η θυσία του Αθανασίου Διάκου.
Πηγή: ΜΑΡΙΑ ΠΑΠΟΥΤΣΑΚΗ ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΗ - 09/03/2003
Σάββατο 3 Οκτωβρίου 2009
Τεκτονικό Περιοδικό του 1938
Αγαπητοί φίλοι
Ψάχνοντας σε ένα παλαιοβιβλιοπωλείο των Αθηνών βρήκα ένα ενδιαφέρον τεύχος του Τεκτονικού περιοδικού ‘’Πυθαγόρας Γνώμων’’ του 1938. Το περιοδικό αυτό αποτελούσε επίσημο όργανο του Ύπατου Συμβουλίου του 33ου. Όποιος αδελφός επιθυμεί μπορεί να του σταλεί σε ηλεκτρονική μορφή. Στείλτε μας το e-mail σας στο Gabmihgr@yahoo.gr και θα ανταποκριθούμε το συντομότερο δυνατόν.
Τεκτονική επίσκεψη
Κάθε κανονικός Τέκτονας έχει το δικαίωμα να επισκέπτεται οποιαδήποτε άλλη κανονική Στοά ,οπουδήποτε και εάν ευρίσκεται αυτή και όσες φορές θέλει,. Αυτό καλείται Τεκτονική Επίσκεψη αποτελεί δε, κατά τον Τεκτονικό Νόμο, ένα από τα σημαντικότερα προνόμια διότι βασίζεται στην αρχή ότι << εις παν κλίμα ο Τέκτων δύναται να εύρη στέγην και εις πάσαν γη έναν αδελφό>>. Το δικαίωμα της επισκέψεως αποτελεί έμπρακτη εφαρμογή του κανόνος ότι οι κατά τόπους Στοές είναι απλά τμήματα προς διευκόλυνση της παγκόσμιας Τεκτονικής οικογένειας.
Πέμπτη 1 Οκτωβρίου 2009
Αρποκράτης
Αρποκράτης
Μυθολογικό ς θεός της σιγής και της εχεμύθειας. Κατά τον Bunsen και Laspius είναι Αιγυπτιακής καταγωγής , το πραγματικό του όνομα είναι Χαρ- πι κράτι τουτέστι <<Ωρος ο Παις>> και υποτίθεται ότι ήταν υιός του Οσίριδος και της Ίσιδος. Παριστάνεται γυμνός , ενίοτε καθισμένος σε λωτό ασκεπής η φέρων Αιγυπτιακή μήτρα αλλά έχων πάντοτε το δάχτυλο εις τα χείλη.
Ο Πλούταρχος πίστευε ότι η χειρονομία αυτή φανερώνει την παιδική του φύση. Οι Έλληνες όμως και μετά από αυτούς οι Ρωμαίοι υπέθεσαν αυτό ως σύμβολο σιγής. Για το λόγω αυτό παριστάνεται ως ο θεός της εχεμύθειας.
Το άγαλμά του συχνά βρίσκονταν στην είσοδο των ναών καθώς και σε μέρη που ετελούντο μυστήρια, ως έμβλημα της σιγής και της εχεμύθειας. Εκ του ονόματος του θεού πήραν το όνομά τους πολλές Στοές .
Σκοπός των Αρχαίων Μυστηρίων
«Οι σοφότεροι και καλλίτεροι άνθρωποι της παγανιστικής αρχαιότητας συμφωνούν στο εξής: ότι τα αρχαία μυστήρια ήταν αγνά και είχαν ως σκοπό τους τα ύψιστα επιτεύγματα διαμέσου των κάλλιστων και αξιότατων για την ψυχή, μέσων» Δρ. W. Warburton (divine legation of moses)
Τα αρχαιότερα μυστήρια της ιστορικής περιόδου ήταν εκείνα της Σαμοθράκης. Ο Διόδωρος ο Σικελός, ο Ηρόδοτος και ο Σαγχωνιάθων έλεγαν ότι αυτά είχαν ξεκινήσει πριν το ξημέρωμα του χρόνου, χιλιάδες χρόνια πριν από την ιστορική περίοδο. Σε αυτά, μετά τη μετάδοση του αγνού πυρός (φωτός) μια νέα ζωή άρχιζε. Ήταν η ζωή του μυημένου που, όπως οι βραχμάνοι της αρχαίας Ινδίας, γινόταν ένας dvija, ένας «διπλογεννημένος». Τα αρχαία μυστήρια δημιουργήθηκαν αποβλέποντας στην επίτευξη υψηλών ηθικών στόχων. Ωστόσο, τα ιερά δρώμενά τους παρουσιάστηκαν ως διαβολικά κυρίως από τους χριστιανούς πατέρες και γελοιοποιήθηκαν από τους συγγραφείς της νεότερης εποχής. Ειδικά ο Κλήμης Αλεξανδρείας – που αργότερα μυήθηκε στα ελευσίνια – αρχικά στιγμάτιζε τα μυστήρια ως απρεπή και διαβολικά, παρότι παραδεχόταν ότι ήταν παρόμοια με τα ιουδαϊκά, τα οποία εκείνος σεβόταν. Όπως γράψαμε στην Αποκαλυμμένη Ίσιδα (θεολογία), όταν άνθρωποι όπως ο Πυθαγόρας, ο Πλάτων και ο Ιάμβλιχος που ήταν γνωστοί για την αυστηρή ηθική τους, μετείχαν στα μυστήρια και αναφερόταν σε αυτά με άμετρο σεβασμό, είναι αδιανόητο και αρρωστημένο για τους σύγχρονους ανθρώπους να τα καταδικάζουν, λαμβάνοντας υπόψη μόνο τα εξωτερικά τους στοιχεία. Όλες οι δοκιμασίες εξαγνισμού ή η κάθαρση που επιτελούνταν σε αυτά, είχαν παρανοηθεί. Ο Ιάμβλιχος έδωσε αρκετές εξηγήσεις που θα έπρεπε να ικανοποιούν κάθε απροκατάληπτο νου, λέγοντας τα εξής:
«…Διαδικασίες αυτού του είδους μέσα στα μυστήρια, είχαν ως σκοπό να μας ελευθερώσουν από τα ασελγή πάθη. Έδιναν τροφή στην όραση ενώ ταυτόχρονα εξουδετέρωναν κάθε βλαβερή και κακή σκέψη, μέσω της τρομερής ιερότητας που συνόδευε αυτές τις τελετές…» (Περί μυστηρίων).
Δεν είναι απαραίτητο να επαναλάβουμε εδώ όλα όσα περιγράψαμε στην Αποκαλυμμένη ‘Ισιδα, θα πούμε όμως μόνο ότι είτε μέσω των μυήσεων στο ναό είτε με την προσωπική αγνή και επίμονη προσπάθεια και μελέτη, οι μαθητές των μυστηρίων αποκτούσαν μια απόδειξη της αθανασίας του πνεύματος και της ψυχής τους. Αλλά το ύψιστο επίτευγμα ήταν τα οράματα των θεών εν μέσω ένδοξου φωτός και του αληθινού αθάνατου πνεύματος. Ήταν, δηλαδή, η εποπτεία….
«… Άλλοι ακολουθώντας κάποιο θεό, αντίκρισαν μακάριο θέαμα και όψη, και πήραν μέρος σε τελετές που είναι δίκαιο να τις λέμε τις πιο ευτυχισμένες απ’ όλες. Σε αυτή την τελετή λαμβάνουμε μέρος οργιαστικά, όντας τέλειοι και δίχως να παθαίνουμε τις συμφορές που μας περιμένουν αργότερα. Προχωρώντας στη μύηση και αντικρίζοντας την ώρα της αυγής, ολοκάθαρα τα είδωλα των όντων σαν είναι τέλεια, απλά, γεμάτα εσωτερική ηρεμία και ευτυχία…» (Πλάτων - Φαίδρος, 250c)
«…Η ύψιστη τελετή προηγείται της μυήσεως και η μύηση προηγείται της εποπτείας…σε όλες τις τελετές και τα μυστήρια οι θεοί παρουσιάζονται με πολλές μορφές και εμφανίζονται με πολλά σχήματα. Μερικές φορές προβάλλουν ένα άμορφο φως το οποίο άλλοτε σχηματίζει ανθρώπινη μορφή και άλλοτε παίρνει ένα διαφορετικό σχήμα….» (Πρόκλος – Θεολογία Πλάτωνος)
Στο Desatir, στο βιβλίο του Shet του προφήτη Zirtusht υπάρχει μια περικοπή για τις θείες ψυχές, που μας δείχνει την ομοιότητα της διδασκαλίας με εκείνη των ελλήνων φιλοσόφων.
«…Τα πάντα στη γη είναι η ομοίωση και η σκιά εκείνων που υπάρχουν εις την σφαίρα. Ενώ εκείνο το ένδοξο φως (το πρότυπο της Ψυχής – Πνεύματος, Ε.Π.Μπλαβ.). Παραμένει στην αμετάβλητη κατάσταση, υπάρχει επίσης και μέσα στη σκιά. Όταν το ένδοξο φως μετακινείται μακριά από τη σκιά του, η ζωή φεύγει μακριά της. Ωστόσο και εκείνο το φως είναι η σκιά κάποιου άλλου πράγματος, που είναι ακόμη ενδοξότερο από αυτό…» (Desatir – The sacret writings of the ancient Prophets)
Ομοιότητα με τα αρχαία αυτά μυστήρια υπάρχει στις μυήσεις που, ακόμη και σήμερα γίνονται (19ος αιώνας) μεταξύ των Βουδιστών και Ινδουιστών Μυστών (Adepts). Τα ύψιστα οράματα και τα πιο αληθινά, προκαλούνται μέσω μιας καθορισμένης σειράς πειθαρχίας και σταδιακών μυήσεων, που συνοδεύονται από την ανάπτυξη των ψυχικών δυνάμεων. Στην Ευρώπη και την Αίγυπτο, οι μύστες ερχόταν σε στενή επαφή με εκείνους που ο Πρόκλος αποκαλεί «μυστικές δυνάμεις», «ένδοξους θεούς», διότι οι μυημένοι….
«…Οι ίδιοι είμαστε καθαροί και αγνοί, χωρίς να είμαστε κλεισμένοι στον τάφο που τώρα ονομάζουμε σώμα και το περιφέρουμε εδώ κι εκεί, αποκλεισμένοι σαν μέσα σε όστρακο…» (Πλάτων – Φαίδρος 250c)
Στην Ανατολή, στην αρχαία Ινδία, η διδασκαλία των πλανητικών γήινων Pitris (θεών) αποκαλυπτόταν ολοκληρωτικά μόνο στο τελευταίο στάδιο της μυήσεως και, μάλιστα, στους μύστες των ανωτέρων βαθμών. Ο όρος “pitris” μπορεί τώρα να εξηγηθεί και να προσθέσουμε και κάτι ακόμα. Στην Ινδία, ο μαθητής (chela) του τρίτου βαθμού μυήσεως έχει δύο διδασκάλους. Ο ένας είναι ο ενσαρκωμένος διδάσκαλος και ο άλλος είναι ο δίχως φυσικό σώμα, πλέον, ένδοξος Mahatma (μεγάλη ψυχή ή πνεύμα), ο οποίος παραμένει πλησίον της γης ως σύμβουλος και καθοδηγητής, ακόμη και για τους μυημένους των ανώτερων βαθμίδων.
Λίγοι είναι οι αποδεκτοί μαθητές (2ος μυητικός βαθμός στο σύστημα των Ιμαλαΐων – ΙΛΙΣΟΣ) οι οποίοι έχουν συναντηθεί ακόμη και με τον ενσαρκωμένο διδάσκαλό τους, πριν από την ημέρα ή την ώρα του δεσμευτικού όρκου τους. Αυτό εννοούσαμε στην αποκαλυμμένη Ίσιδα όταν λέγαμε ότι λίγοι μόνο μαθητές (chelas), παρότι είναι πολύ αγνοί, τίμιοι και αφοσιωμένοι έχουν δει την αστρική μορφή ενός καθαρά ανθρώπινου Pitar (πληθ. Pitris), δηλαδή, τη μορφή ενός προγονικού πνεύματος ή πατέρα -- σε μια άλλη στιγμή, εκτός από τη στιγμή της πρώτης και της τελευταίας μυήσεώς τους και μόνο. Εν παρουσία του οδηγού του, ή αλλιώς του ενσαρκωμένου διδασκάλου του, και προτού ο νεόφυτος μαθητής (chela) επιστρέψει εκ νέου στην κοσμική ζωή έχοντας, τώρα, μαζί του την ράβδο της προστασίας (ή την
ράβδο από μπαμπού με τους επτά κόμπους), τότε και μόνο τότε για μια μοναδική στιγμή, έρχεται πρόσωπο με πρόσωπο με την άγνωστη ΠΑΡΟΥΣΙΑ.
Δηλαδή τον πατέρα ή Pitar, τον ένδοξο αόρατο διδάσκαλο, ή δίχως σώμα Mahatma. Ο μαθητής Τον βλέπει και αμέσως πέφτει στα πόδια της φευγαλέας αυτής παρουσίας, δεν του αποκαλύπτεται, όμως, το μεγάλο μυστικό της επίκλησης διότι αυτό αποτελεί το ύψιστο μυστήριο της ιερής λέξης. «Ο μυημένος γνωρίζει, όπως λέει ο Ε. Λεϋί, «και επομένως τολμά και μένει σιωπηλός». Και συνεχίζει ο Γάλλος καβαλιστής: «…Μπορούμε να τον δούμε συχνά λυπημένο αλλά ποτέ αποθαρρυμένο ή απελπισμένο. Συχνά πτωχό αλλά ποτέ ταπεινωμένο ή καταρρακωμένο. Διότι θυμάται τη χηρεία και το γόνο του Ορφέα, την εξορία και το θάνατο του Μωυσή στην απομόνωσή του, τα μαρτύρια των Προφητών, τα βάσανα του Απολλώνιου, το Σταυρό του Σωτήρα. Γνωρίζει με ποιο τρόπο πέθανε ο Αγρίππας, τη μνήμη του οποίου αμαυρώνουν σήμερα. Γνωρίζει τις δοκιμασίες που τσάκισαν τον Παράκελσο και όλα όσα υπέφερε ο raymond lully πριν τον αιματηρό θάνατό του. Θυμάται τον Σβέτενμποργκ που παραφρόνησε και έχασε τη λογική του, πριν του συγχωρεθεί η γνώση. Τον Σαιν Μαρτέν που κρυβόταν σε ολόκληρη τη ζωή του. Διαδέχεται όλα αυτά τα θύματα των ανθρώπων και ωστόσο τολμά, αλλά αντιλαμβάνεται ακόμη περισσότερο τώρα την ανάγκη να μένει σιωπηλός…» (Δόγμα και Τυπικό της Υψηλής Μαγείας, τ. 1)
Ο Τεκτονισμός – όχι το πολιτικό σύστημα που είναι γνωστό ως σκωτική στοά – αλλά ο αληθινός τεκτονισμός, του οποίου κάποια τυπικά υπάρχουν σήμερα στη Μεγάλη Ανατολή της Γαλλίας, και που ο Ηλίας Άσμοντ, ένας γνωστός Άγγλος αποκρυφιστής και φιλόσοφος του 17ου αιώνα, προσπάθησε μάταια να αναμορφώσει σύμφωνα με τα Ινδικά και Αιγυπτιακά μυστήρια, αυτός, λοιπόν, ο Τεκτονισμός παραμένει σύμφωνα με τον Ragon, η μεγάλη αυθεντία επί του θέματος αυτού σε τρία βασικά σημεία. Το τριπλό χρέος του Τέκτονα είναι να μελετάει: «από πού έρχεται, ποιος είναι, και πού κατευθύνεται» Δηλαδή, να μελετάει το θεό, τον εαυτό του, και τη μελλοντική μεταμόρφωσή του. Η τεκτονική μύηση είχε ως πρότυπο τα μικρά μυστήρια στο θέμα αυτό. Ο τρίτος βαθμός ήταν εκείνος που χρησιμοποιούσαν στην Αίγυπτο και την Ινδία από αμνημόνευτων χρόνων, και η ανάμνησή τους υπάρχει σήμερα σε κάθε στοά, ως «ο θάνατος και η ανάσταση του Χιράμ Αμπίφ», του «Υιού της Χήρας». Στην Αίγυπτο ονομαζόταν Όσιρις, στην Ινδία «Loka – chakshn» (Οφθαλμός του κόσμου) και Dinakara (ο Δημιουργός της ημέρας), ή ο Ήλιος. Το τυπικό αυτό ήταν παντού γνωστό ως η «πύλη του θανάτου».
Τα μυστήρια μεταφέρθηκαν στην κεντρική και τη Νότια Αμερική, το Βόρειο Μεξικό και το Περού από τους άτλαντες, τις ημέρες κατά τις οποίες ένας πεζοπόρος από το βορρά (ή εκείνο τον τόπο που κάποτε ανήκε στην Ινδία) πιθανόν να έφθασε χωρίς, σχεδόν, να βρέξει τα πόδια, στη χερσόνησο της Αλάσκα μέσω της Μαντζουρίας, διασχίζοντας τον μελλοντικό κόλπο της Ταρταρία, τις Κουρίλλες νήσους και τις Αλεούσιες νήσους. Ταυτόχρονα, ένας άλλος ταξιδευτής που διέθετε πλοιάριο (κανό) και ξεκίνησε από το νότο, θα μπορούσε να διασχίσει το Σιάμ, τα νησιά της Πολυνησίας και να έφθανε σε κάποιο σημείο της ακτής της Νότιας Αμερικής. Τα μυστήρια υπήρχαν στη Ν. και Κ. Αμερική μέχρι την ισπανική κατάκτηση. Τότε καταστράφηκαν τα αρχαία των μεξικανών (Μάγια, Αζτέκων κλπ) και των περουβιανών (Ίνκας) αλλά διασώθηκαν από τα βέβηλα χέρια των κατακτητών, οι πυραμίδες. Οι στοές των αρχαίων μυστηρίων, που τα ερείπιά τους
βρίσκονται διασκορπισμένα στην Τσολούλα, το Πουέντε Νασιονάλ και το Τεοτιχουακάν. Τα ερείπια του Παλένκε, του Οκοσίμγκο των Τσιάπας και άλλα σημεία της Κ. Αμερικής, είναι γνωστά σε όλους. Εάν, μάλιστα, οι πυραμίδες της Γκιενγκόλα και της Μίτλα αποκαλύψουν κάποτε τα μυστικά τους, οι σημερινές διδασκαλίες θα φανεί πως αποτέλεσαν ένα πρόδρομο για τις μεγαλύτερες αλήθειες της φύσης, που θα παρουσιαστούν τότε. Εν τω μεταξύ, όλα τα ερείπια αποκαλούνται Μίτλα, δηλαδή, «τόπος της θλίψης» και «κατοικία των (βεβηλωμένων) νεκρών».
Πηγή:‘Ελενα Π. Μπλαβάτσκυ Μετάφραση Ιφιγένεια Κασταμονίτη. (Από τη συλλογή γραπτών Collected Writings, τόμος xiv) © Θεοσοφική Εταιρεία εν Ελλάδι info@theosophicalsociety.gr www.theosophicalsociety.gr
Τα αρχαιότερα μυστήρια της ιστορικής περιόδου ήταν εκείνα της Σαμοθράκης. Ο Διόδωρος ο Σικελός, ο Ηρόδοτος και ο Σαγχωνιάθων έλεγαν ότι αυτά είχαν ξεκινήσει πριν το ξημέρωμα του χρόνου, χιλιάδες χρόνια πριν από την ιστορική περίοδο. Σε αυτά, μετά τη μετάδοση του αγνού πυρός (φωτός) μια νέα ζωή άρχιζε. Ήταν η ζωή του μυημένου που, όπως οι βραχμάνοι της αρχαίας Ινδίας, γινόταν ένας dvija, ένας «διπλογεννημένος». Τα αρχαία μυστήρια δημιουργήθηκαν αποβλέποντας στην επίτευξη υψηλών ηθικών στόχων. Ωστόσο, τα ιερά δρώμενά τους παρουσιάστηκαν ως διαβολικά κυρίως από τους χριστιανούς πατέρες και γελοιοποιήθηκαν από τους συγγραφείς της νεότερης εποχής. Ειδικά ο Κλήμης Αλεξανδρείας – που αργότερα μυήθηκε στα ελευσίνια – αρχικά στιγμάτιζε τα μυστήρια ως απρεπή και διαβολικά, παρότι παραδεχόταν ότι ήταν παρόμοια με τα ιουδαϊκά, τα οποία εκείνος σεβόταν. Όπως γράψαμε στην Αποκαλυμμένη Ίσιδα (θεολογία), όταν άνθρωποι όπως ο Πυθαγόρας, ο Πλάτων και ο Ιάμβλιχος που ήταν γνωστοί για την αυστηρή ηθική τους, μετείχαν στα μυστήρια και αναφερόταν σε αυτά με άμετρο σεβασμό, είναι αδιανόητο και αρρωστημένο για τους σύγχρονους ανθρώπους να τα καταδικάζουν, λαμβάνοντας υπόψη μόνο τα εξωτερικά τους στοιχεία. Όλες οι δοκιμασίες εξαγνισμού ή η κάθαρση που επιτελούνταν σε αυτά, είχαν παρανοηθεί. Ο Ιάμβλιχος έδωσε αρκετές εξηγήσεις που θα έπρεπε να ικανοποιούν κάθε απροκατάληπτο νου, λέγοντας τα εξής:
«…Διαδικασίες αυτού του είδους μέσα στα μυστήρια, είχαν ως σκοπό να μας ελευθερώσουν από τα ασελγή πάθη. Έδιναν τροφή στην όραση ενώ ταυτόχρονα εξουδετέρωναν κάθε βλαβερή και κακή σκέψη, μέσω της τρομερής ιερότητας που συνόδευε αυτές τις τελετές…» (Περί μυστηρίων).
Δεν είναι απαραίτητο να επαναλάβουμε εδώ όλα όσα περιγράψαμε στην Αποκαλυμμένη ‘Ισιδα, θα πούμε όμως μόνο ότι είτε μέσω των μυήσεων στο ναό είτε με την προσωπική αγνή και επίμονη προσπάθεια και μελέτη, οι μαθητές των μυστηρίων αποκτούσαν μια απόδειξη της αθανασίας του πνεύματος και της ψυχής τους. Αλλά το ύψιστο επίτευγμα ήταν τα οράματα των θεών εν μέσω ένδοξου φωτός και του αληθινού αθάνατου πνεύματος. Ήταν, δηλαδή, η εποπτεία….
«… Άλλοι ακολουθώντας κάποιο θεό, αντίκρισαν μακάριο θέαμα και όψη, και πήραν μέρος σε τελετές που είναι δίκαιο να τις λέμε τις πιο ευτυχισμένες απ’ όλες. Σε αυτή την τελετή λαμβάνουμε μέρος οργιαστικά, όντας τέλειοι και δίχως να παθαίνουμε τις συμφορές που μας περιμένουν αργότερα. Προχωρώντας στη μύηση και αντικρίζοντας την ώρα της αυγής, ολοκάθαρα τα είδωλα των όντων σαν είναι τέλεια, απλά, γεμάτα εσωτερική ηρεμία και ευτυχία…» (Πλάτων - Φαίδρος, 250c)
«…Η ύψιστη τελετή προηγείται της μυήσεως και η μύηση προηγείται της εποπτείας…σε όλες τις τελετές και τα μυστήρια οι θεοί παρουσιάζονται με πολλές μορφές και εμφανίζονται με πολλά σχήματα. Μερικές φορές προβάλλουν ένα άμορφο φως το οποίο άλλοτε σχηματίζει ανθρώπινη μορφή και άλλοτε παίρνει ένα διαφορετικό σχήμα….» (Πρόκλος – Θεολογία Πλάτωνος)
Στο Desatir, στο βιβλίο του Shet του προφήτη Zirtusht υπάρχει μια περικοπή για τις θείες ψυχές, που μας δείχνει την ομοιότητα της διδασκαλίας με εκείνη των ελλήνων φιλοσόφων.
«…Τα πάντα στη γη είναι η ομοίωση και η σκιά εκείνων που υπάρχουν εις την σφαίρα. Ενώ εκείνο το ένδοξο φως (το πρότυπο της Ψυχής – Πνεύματος, Ε.Π.Μπλαβ.). Παραμένει στην αμετάβλητη κατάσταση, υπάρχει επίσης και μέσα στη σκιά. Όταν το ένδοξο φως μετακινείται μακριά από τη σκιά του, η ζωή φεύγει μακριά της. Ωστόσο και εκείνο το φως είναι η σκιά κάποιου άλλου πράγματος, που είναι ακόμη ενδοξότερο από αυτό…» (Desatir – The sacret writings of the ancient Prophets)
Ομοιότητα με τα αρχαία αυτά μυστήρια υπάρχει στις μυήσεις που, ακόμη και σήμερα γίνονται (19ος αιώνας) μεταξύ των Βουδιστών και Ινδουιστών Μυστών (Adepts). Τα ύψιστα οράματα και τα πιο αληθινά, προκαλούνται μέσω μιας καθορισμένης σειράς πειθαρχίας και σταδιακών μυήσεων, που συνοδεύονται από την ανάπτυξη των ψυχικών δυνάμεων. Στην Ευρώπη και την Αίγυπτο, οι μύστες ερχόταν σε στενή επαφή με εκείνους που ο Πρόκλος αποκαλεί «μυστικές δυνάμεις», «ένδοξους θεούς», διότι οι μυημένοι….
«…Οι ίδιοι είμαστε καθαροί και αγνοί, χωρίς να είμαστε κλεισμένοι στον τάφο που τώρα ονομάζουμε σώμα και το περιφέρουμε εδώ κι εκεί, αποκλεισμένοι σαν μέσα σε όστρακο…» (Πλάτων – Φαίδρος 250c)
Στην Ανατολή, στην αρχαία Ινδία, η διδασκαλία των πλανητικών γήινων Pitris (θεών) αποκαλυπτόταν ολοκληρωτικά μόνο στο τελευταίο στάδιο της μυήσεως και, μάλιστα, στους μύστες των ανωτέρων βαθμών. Ο όρος “pitris” μπορεί τώρα να εξηγηθεί και να προσθέσουμε και κάτι ακόμα. Στην Ινδία, ο μαθητής (chela) του τρίτου βαθμού μυήσεως έχει δύο διδασκάλους. Ο ένας είναι ο ενσαρκωμένος διδάσκαλος και ο άλλος είναι ο δίχως φυσικό σώμα, πλέον, ένδοξος Mahatma (μεγάλη ψυχή ή πνεύμα), ο οποίος παραμένει πλησίον της γης ως σύμβουλος και καθοδηγητής, ακόμη και για τους μυημένους των ανώτερων βαθμίδων.
Λίγοι είναι οι αποδεκτοί μαθητές (2ος μυητικός βαθμός στο σύστημα των Ιμαλαΐων – ΙΛΙΣΟΣ) οι οποίοι έχουν συναντηθεί ακόμη και με τον ενσαρκωμένο διδάσκαλό τους, πριν από την ημέρα ή την ώρα του δεσμευτικού όρκου τους. Αυτό εννοούσαμε στην αποκαλυμμένη Ίσιδα όταν λέγαμε ότι λίγοι μόνο μαθητές (chelas), παρότι είναι πολύ αγνοί, τίμιοι και αφοσιωμένοι έχουν δει την αστρική μορφή ενός καθαρά ανθρώπινου Pitar (πληθ. Pitris), δηλαδή, τη μορφή ενός προγονικού πνεύματος ή πατέρα -- σε μια άλλη στιγμή, εκτός από τη στιγμή της πρώτης και της τελευταίας μυήσεώς τους και μόνο. Εν παρουσία του οδηγού του, ή αλλιώς του ενσαρκωμένου διδασκάλου του, και προτού ο νεόφυτος μαθητής (chela) επιστρέψει εκ νέου στην κοσμική ζωή έχοντας, τώρα, μαζί του την ράβδο της προστασίας (ή την
ράβδο από μπαμπού με τους επτά κόμπους), τότε και μόνο τότε για μια μοναδική στιγμή, έρχεται πρόσωπο με πρόσωπο με την άγνωστη ΠΑΡΟΥΣΙΑ.
Δηλαδή τον πατέρα ή Pitar, τον ένδοξο αόρατο διδάσκαλο, ή δίχως σώμα Mahatma. Ο μαθητής Τον βλέπει και αμέσως πέφτει στα πόδια της φευγαλέας αυτής παρουσίας, δεν του αποκαλύπτεται, όμως, το μεγάλο μυστικό της επίκλησης διότι αυτό αποτελεί το ύψιστο μυστήριο της ιερής λέξης. «Ο μυημένος γνωρίζει, όπως λέει ο Ε. Λεϋί, «και επομένως τολμά και μένει σιωπηλός». Και συνεχίζει ο Γάλλος καβαλιστής: «…Μπορούμε να τον δούμε συχνά λυπημένο αλλά ποτέ αποθαρρυμένο ή απελπισμένο. Συχνά πτωχό αλλά ποτέ ταπεινωμένο ή καταρρακωμένο. Διότι θυμάται τη χηρεία και το γόνο του Ορφέα, την εξορία και το θάνατο του Μωυσή στην απομόνωσή του, τα μαρτύρια των Προφητών, τα βάσανα του Απολλώνιου, το Σταυρό του Σωτήρα. Γνωρίζει με ποιο τρόπο πέθανε ο Αγρίππας, τη μνήμη του οποίου αμαυρώνουν σήμερα. Γνωρίζει τις δοκιμασίες που τσάκισαν τον Παράκελσο και όλα όσα υπέφερε ο raymond lully πριν τον αιματηρό θάνατό του. Θυμάται τον Σβέτενμποργκ που παραφρόνησε και έχασε τη λογική του, πριν του συγχωρεθεί η γνώση. Τον Σαιν Μαρτέν που κρυβόταν σε ολόκληρη τη ζωή του. Διαδέχεται όλα αυτά τα θύματα των ανθρώπων και ωστόσο τολμά, αλλά αντιλαμβάνεται ακόμη περισσότερο τώρα την ανάγκη να μένει σιωπηλός…» (Δόγμα και Τυπικό της Υψηλής Μαγείας, τ. 1)
Ο Τεκτονισμός – όχι το πολιτικό σύστημα που είναι γνωστό ως σκωτική στοά – αλλά ο αληθινός τεκτονισμός, του οποίου κάποια τυπικά υπάρχουν σήμερα στη Μεγάλη Ανατολή της Γαλλίας, και που ο Ηλίας Άσμοντ, ένας γνωστός Άγγλος αποκρυφιστής και φιλόσοφος του 17ου αιώνα, προσπάθησε μάταια να αναμορφώσει σύμφωνα με τα Ινδικά και Αιγυπτιακά μυστήρια, αυτός, λοιπόν, ο Τεκτονισμός παραμένει σύμφωνα με τον Ragon, η μεγάλη αυθεντία επί του θέματος αυτού σε τρία βασικά σημεία. Το τριπλό χρέος του Τέκτονα είναι να μελετάει: «από πού έρχεται, ποιος είναι, και πού κατευθύνεται» Δηλαδή, να μελετάει το θεό, τον εαυτό του, και τη μελλοντική μεταμόρφωσή του. Η τεκτονική μύηση είχε ως πρότυπο τα μικρά μυστήρια στο θέμα αυτό. Ο τρίτος βαθμός ήταν εκείνος που χρησιμοποιούσαν στην Αίγυπτο και την Ινδία από αμνημόνευτων χρόνων, και η ανάμνησή τους υπάρχει σήμερα σε κάθε στοά, ως «ο θάνατος και η ανάσταση του Χιράμ Αμπίφ», του «Υιού της Χήρας». Στην Αίγυπτο ονομαζόταν Όσιρις, στην Ινδία «Loka – chakshn» (Οφθαλμός του κόσμου) και Dinakara (ο Δημιουργός της ημέρας), ή ο Ήλιος. Το τυπικό αυτό ήταν παντού γνωστό ως η «πύλη του θανάτου».
Τα μυστήρια μεταφέρθηκαν στην κεντρική και τη Νότια Αμερική, το Βόρειο Μεξικό και το Περού από τους άτλαντες, τις ημέρες κατά τις οποίες ένας πεζοπόρος από το βορρά (ή εκείνο τον τόπο που κάποτε ανήκε στην Ινδία) πιθανόν να έφθασε χωρίς, σχεδόν, να βρέξει τα πόδια, στη χερσόνησο της Αλάσκα μέσω της Μαντζουρίας, διασχίζοντας τον μελλοντικό κόλπο της Ταρταρία, τις Κουρίλλες νήσους και τις Αλεούσιες νήσους. Ταυτόχρονα, ένας άλλος ταξιδευτής που διέθετε πλοιάριο (κανό) και ξεκίνησε από το νότο, θα μπορούσε να διασχίσει το Σιάμ, τα νησιά της Πολυνησίας και να έφθανε σε κάποιο σημείο της ακτής της Νότιας Αμερικής. Τα μυστήρια υπήρχαν στη Ν. και Κ. Αμερική μέχρι την ισπανική κατάκτηση. Τότε καταστράφηκαν τα αρχαία των μεξικανών (Μάγια, Αζτέκων κλπ) και των περουβιανών (Ίνκας) αλλά διασώθηκαν από τα βέβηλα χέρια των κατακτητών, οι πυραμίδες. Οι στοές των αρχαίων μυστηρίων, που τα ερείπιά τους
βρίσκονται διασκορπισμένα στην Τσολούλα, το Πουέντε Νασιονάλ και το Τεοτιχουακάν. Τα ερείπια του Παλένκε, του Οκοσίμγκο των Τσιάπας και άλλα σημεία της Κ. Αμερικής, είναι γνωστά σε όλους. Εάν, μάλιστα, οι πυραμίδες της Γκιενγκόλα και της Μίτλα αποκαλύψουν κάποτε τα μυστικά τους, οι σημερινές διδασκαλίες θα φανεί πως αποτέλεσαν ένα πρόδρομο για τις μεγαλύτερες αλήθειες της φύσης, που θα παρουσιαστούν τότε. Εν τω μεταξύ, όλα τα ερείπια αποκαλούνται Μίτλα, δηλαδή, «τόπος της θλίψης» και «κατοικία των (βεβηλωμένων) νεκρών».
Πηγή:‘Ελενα Π. Μπλαβάτσκυ Μετάφραση Ιφιγένεια Κασταμονίτη. (Από τη συλλογή γραπτών Collected Writings, τόμος xiv) © Θεοσοφική Εταιρεία εν Ελλάδι info@theosophicalsociety.gr www.theosophicalsociety.gr
