Σήμερα πληροφορήθηκα την
αποχώρηση ενός πολύ αγαπητού αδελφού. Ενός αδελφού που πιστεύω ότι αγαπάει τον
Τεκτονισμό, τον πραγματικό Τεκτονισμό, όσο λίγοι από εμάς. Ενός αδελφού ο
οποίος από σεμνότητα και ταπεινότητα ποτέ δεν κρέμασε στο στήθος του
<<τενεκεδάκια>> αν και στην πολύχρονη πορεία του κατέχει ουκ ολίγα.
Ενός αδελφούς που τον χαρακτηρίζει η ηθική και η αξιοπρέπεια.
Η αλήθεια είναι ότι δεν
παραξενεύτηκα με την απόφασή του αυτή. Παραξενεύτηκα πως άντεξε τόσο καιρό να βλέπει
να ασελγούν επάνω στην αδελφότητα δήθεν
και άσχετοι.
Γνωρίζω ότι έκανε υπομονή,
προσπάθησε να διορθώσει τα κακώς κείμενα μέσα από τις γνώσεις του με τρόπο πράο
, διατηρώντας χαμηλούς τόνους με μια μοναδική γλυκύτητα. . Προσπάθησε να συσπειρώσει
και όχι να διασπάσει.
Πραγματικά απολάμβανα (και
θα συνεχίσω να απολαμβάνω) την συζήτηση μαζί του και θαυμάζω τον άνθρωπο και
Διδάσκαλο. Μέσα από τα λόγια του οραματίστηκα έναν Τεκτονισμό αγνό, αυθεντικό,
πνευματικό μακριά από περιττά στολίδια που όχι μόνον δεν του προσέφεραν τίποτα
αλλά αφαιρούσαν και κάτι από την αίγλη του. Με την παρουσία του και το λόγο του,
έκανε τον διπλανό του αισιόδοξο και χαρούμενο. Είναι στον χαρακτήρα του. Να μην
μεμψιμοιρεί.
Οι εργασίες του μοναδικές,
που πάνω απ’ όλα δείχνουν τον σεβασμό που ο ίδιος έχει απέναντι σ’ αυτόν που θα
τις παρακολουθήσει, αλλά και στο θέμα που αναλύει και την άποψη που προβάλει.
Μα πάνω από όλα προϊόν βαθιάς γνώσης . Χωρίς κορόνες εντυπωσιασμού.
Η <<αριστοκρατία>>, βλέποντας την
αγάπη και τον σεβασμό που του έδειχναν οι νέοι αδελφοί, σίγουρα τον ζήλευαν . Δεν τόλμησαν να τα
βάλουν όμως μαζί του διότι σε θέματα ουσίας δεν μπορούσαν να ανταπεξέλθουν.
Η παραίτηση αυτού του αδελφού
πρέπει να προβληματίσει τους πάντες. Δεν έφυγε μόνος ένα μέλος της ΕΜΣτΕ αλλά ένας
από τους περισσότερο παραγωγικούς εργάτες του πνεύματος.
