Ο Διδάσκαλος Μαθητής

Πρωί Τρίτης. Άλλη μια ημέρα στη δουλειά με τα χαρτιά και τις εκκρεμότητες να έχουν δημιουργήσει ένα χάος στο μυαλό και το γραφείο μου. Το άγχος έχει κάνει την εμφάνιση του από τις πρώτες πρωινές ώρες και όλα δείχνουν ότι θα είναι μια δύσκολη ημέρα. Και ενώ προσπαθώ να β ρω άκρη σε αυτόν το λαβύρινθο χτυπάει το τηλέφωνο. Είναι ο αδελφός Λ… ‘’ Τα έμαθες τα νέα. Ο αδελφός Τ… είναι στο Νοσοκομείο’’. Το σοκ μεγάλο καθώς ο αδελφός είναι νέος σε ηλικία . Η αντίδραση μου η συνηθισμένη αντίδραση σε αυτές τις περιπτώσεις '' Πότε…., πως, είχε πρόβλημα….., διατρέχει κίνδυνο;’’

Κλείνοντας το τηλέφωνο σκέψεις κατακλύζουν το μυαλό μου. Είναι νωπές ακόμη οι μνήμες από την τελευταία συνεδρία στη Στοά όπου καθόμασταν δίπλα δίπλα καθώς και η συζήτηση που είχαμε στο δείπνο. Όταν γνωρίζεις έναν άνθρωπο γεμάτο υγεία , πραότητα και καλοσύνη είναι ακόμη πιο δύσκολο να πιστέψεις ότι κάτι του έχει συμβεί.

Το απόγευμα μετά τη δουλεία , με τον αδελφό Λ… είμαστε στην είσοδο του Νοσοκομείου. Το να επισκεφτούμε τον αδελφό, για να ενημερωθούμε για την κατάσταση της υγείας του είναι το λιγότερο που θα μπορούσαμε να κάνουμε γι ‘ αυτόν. Αν και έχουμε μιλήσει στο τηλέφωνο η αγωνιά για την κατάσταση της υγείας του υπάρχει.
Και δεν αργεί να φανεί ο αδελφός με τη σύζυγό του. Η πρώτη σκέψη που έρχεται στο μυαλό, πέστε την αφελή, χαζή η δεν ξέρω πως , είναι ότι είναι όρθιος. Και αυτό το γεγονός από μόνο του είναι καθησυχαστικό. Τουλάχιστον είναι όρθιος…….

Σε μια γωνιά , αφού κάνουμε <<κατάληψη>> σε ένα παγκάκι , αρχίζει η μικρή μας συνεδρία. Και εκεί έρχεται η μεγάλη έκπληξη. Ο άνθρωπος αυτός που πριν από λίγα εικοσιτετράωρα κινδύνευσε η ζωή του, όχι μόνον δεν είναι θυμωμένος με αυτό που του συνέβη , όχι μόνον δεν έχει οργή (γιατί να συμβεί σ’ εμένα) αλλά έχει δεχτεί το γεγονός ως ένα δώρο. Σαν μια προειδοποίηση για το τι πρέπει να αλλάξει στην καθημερινότητά του, και στο τι θα πρέπει να αναθεωρήσει στη ζωή του. Συζητά για τις προτεραιότητες που πρέπει να βάζουμε , για τα πράγματα στα οποία θα πρέπει να δίνουμε σημασία. Αντιμετωπίζει την όλη κατάσταση σαν μια δεύτερη ευκαιρία που κάποιοι δεν την είχαν και θεωρεί τον εαυτό του ευνοημένο από την όλη κατάσταση. Και όλα αυτά με τη γνωστή του πραότητα και καλοσύνη.

Με τον αδελφό Λ… έχουμε μείνει να κοιτάζουμε ο ένας τον άλλο. Όταν μετά από δυο περίπου ώρες φύγαμε (μας φάνηκε ότι πέρασαν μόνον κάποια λεπτά) σταματώντας στη είσοδο του νοσοκομείου από κοινού συμφωνήσαμε για το θάρρος και τη στωικότητα του αδελφού.

Με τις σκέψεις αυτές να κατακλύζουν το μυαλό μου ξεκινώ να επιστρέψω στο σπίτι. Και οι σκέψεις αυτές διακόπτονται βίαια από τους ελιγμούς ενός οδηγού ταξί που προκειμένου να πάρει κάποιον πελάτη παραλίγο να με στείλει και εμένα σε κάποιο Νοσοκομείο. Είμαι έτοιμος να τον στολίσω με τα <<Γαλλικά>> που χρησιμοποιούνται συνήθως σε αυτές τις περιπτώσεις. Και εκεί έρχεται στο μυαλό μου η στάση και τα λόγια του αδελφού Τ… και το πώς ο ίδιος είχε αντιδράσει σε κάτι πολύ πιο σοβαρό από αυτό που συνέβη σε εμένα.

Τελικά είχα πάρει το μάθημά μου. Πρέπει να βλέπεις τα πράγματα σε βάθος, από μια δημιουργική πλευρά, με το σκεπτικό ότι από όλες τις καταστάσεις έχεις κάτι να κερδίσεις. Πρέπει να βάζεις προτεραιότητες, με βάση την πραγματική ουσία των πραγμάτων και όχι με την επιφανειακή επιρροή που σου ασκούν. Πρέπει να είσαι ένας μαχητής, ένας σύγχρονος Ιππότης , που πολεμά στην ζούγκλα της σύγχρονης ζωής ορμώμενος από αγνές προθέσεις, από αγάπη και καλοσύνη.

Σε ευχαριστώ αδελφέ Τ… για το μάθημα. Σε ευχαριστώ που μου υπενθύμησες προς πρέπει να είμαστε. Σε ευχαριστώ που με ξύπνησες, έστω και για λίγο, από τον βαθύ μου ύπνο.

Στην καρδιά μου είσαι ήδη <<Διδάσκαλος>>

Posted in: Απόψεις