ΤΕΚΤΟΝΙΣΜΟΣ

Παρασκευή 31 Δεκεμβρίου 2010

Kali xronia me ygia kai xara

 31 Δεκεμβρίου . Τελευταία ημέρα του έτους. Όπως κάθε μέρα παίρνω το metro από τη Δάφνη για την Ομόνοια. Ο κόσμος λιγοστός. Σχεδόν κανείς δεν δίνει σημασία στους μικροπωλητές και επαίτες που κατακλύζουν το σταθμό και που προσπαθούν να αποσπάσουν την προσοχή αλλά και τον οβολό των περαστικών με κάθε τρόπο.

 Αφού μπαίνω στο βαγόνι προσπαθώντας να κρατήσω τα μάτια μου ανοιχτά η προσοχή μου αποσπάται από το μελωδικό τραγούδι δύο νεαρών κοριτσιών που λένε τα κάλαντα . Δύο πραγματικά καλοδουλεμένες φωνές με τέλεια άρθρωση , τονικότητα, χρεία με λίγα λόγια γεμάτες μουσικότητα. Με παρασύρουν με το μελωδικό τους άσμα και με ταξιδεύουν στιγμιαία πίσω στα παιδικά μου χρόνια όπου μαζί με την παρέα μαζευόμασταν από τα χαράματα προκειμένου να προλάβουμε να τα πούμε σε ολόκληρο το νησί μπας και καταφέρναμε να μαζεύουμε πεντακόσιες δραχμές για να αγοράσουμε καμιά δερμάτινη μπάλα. Μόλις τελείωσαν το τραγούδι τους και μάζεψαν τα λιγοστά (ελέω κρίσης )κέρματα που τους έδωσαν οι συνεπιβάτες μου άρχισαν να συζητούν μεταξύ τους στα Ρώσικα ή τέλος πάντων σε κάποια γλώσσα της πρώην Σοβιετικής Ένωσης. Αυτά τα κοριτσάκια που έλεγαν τα κάλαντα με τόσο πάθος και τόση μελωδικότητα δεν ήταν ελληνόπουλα.

 Αυτομάτως το βλέμμα μου στράφηκε δίπλα, στα μπροστινά καθίσματα όπου μια παρέα από τέσσερα κορίτσια με τους γονείς τους , 10-12 ετών το πολύ, αστειευόντουσαν μεταξύ τους δείχνοντας το ένα στο άλλο φωτογραφίες από τα I-Phone που κρατούσαν. Όχι μόνον δεν είχαν ακούσει το τραγούδι των δύο κοριτσιών από την Ρωσία αλλά αμφιβάλω εάν είχαν πει κάλαντα ποτέ στη ζωή τους. Αυτά τα κοριτσάκια που σίγουρα δεν έχουν ζήσει και βιώσει τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν οι λογής ξένοι που εισέρχονται στην πατρίδα μας , αυτή τη μέρα που ο λαός στη χώρα μας την έχει στολίσει με χιλιάδες τραγούδια και παραδόσεις, αντί να γεμίζουν με τις γλυκές τους φωνές (έστω και ειπώ την εποπτεία των γονιών λόγω εγκληματικότητας) τις γειτονιές της Αθήνας μεταφέροντας το μήνυμα της ελπίδας και της νέας αρχής που όλοι έχουμε ανάγκη , ήταν απορροφημένα σε έναν εικονικό επίπλαστο κόσμο που μεθοδικά και με ζήλο εμείς οι μεγαλύτεροι δημιουργήσαμε.
Γι’ αυτά τα κοριτσάκια τα Χριστούγεννα και η Πρωτοχρονιά δεν σημαίνουν πιθανώς τίποτα πέρα από την προσμονή του δώρου, που πολλές φορές δεν φθάνει το μηνιάτικο του γονέα για να το αγοράσει, που θα φέρει ο Άγιος Βασίλης . Ποιος νοιάζεται εάν υπάρχει η δεν υπάρχει. Εάν κατεβαίνει από καμινάδες η μπαίνει από χαραμάδες. Εάν φέρνει τα δώρα από την Καισαρεία ή από το Jumbo. Έχουμε γίνει τόσο κυνικοί που δεν μπαίνουμε στη διαδικασία να τυλίξουμε το δώρο του παιδιού μας σε ένα Χριστουγεννιάτικό περιτύλιγμα αλλά το αφήνουμε κάτω από το δέντρο μέσα στη σακούλα του γνωστού μαγαζιού , πολλές φορές ξεχνώντας μέσα και την απόδειξη . Αυτά τα παιδάκια τα έχουμε καταδικάσει να μην νιώσουν ποτέ το γλυκό φόβο των Καλικατζάρων που θα προσπαθήσουν να κλέψουν τα γλυκίσματα της μαμάς. Για αυτά τα παιδιά το στολισμένο καραβάκι , το στρωμένο χριστουγεννιάτικο τραπέζι , το δέντρο δεν λένε τίποτα. Αυτό που τα συνδέει με το πνεύμα των Χριστουγέννων είναι εάν θα καταφέρει ο Άγιος Βασίλης να βρει το νέο I-Phone και να το φέρει εγκαίρως. Σχέσεις , συναισθήματα , όλα εκφράζονται μέσω ενός sms με greeklish χαρακτήρες.
Οι σκέψεις μου διακόπηκαν ξαφνικά από τον ήχο του σύγχρονου κινητού μου.

Έχετε νέο γραπτό μήνυμα.

Menu

Ανάγνωση νέου μυμήματος

“ Kali xronia me ygia kai xara. Giorgos! ‘’

Menu

Απάντηση σ’ αυτό το μήνυμα

‘’ File xronia polla me ygia kai se esena”

Αποστολή

Και τότε ξαφνικά είδα την πραγματικότητα. Με δυσκολία κρατήθηκα για να μην κλάψω. Ζούσα και εγώ σ’ αυτόν το επίπλαστο , εικονικό κόσμο. Ήμουν μέρος του. Εγώ τον είχα δημιουργήσει. Έφταιγα και εγώ

Αισθάνθηκα για μια στιγμή ως σύγχρονος Θνήσκων Γαλάτης γερμένος στην πνευματική μου ασπίδα (που νόμιζα ότι είχα) να ατενίζω τις μαύρες πύλες του Άδη (πνευματικού ) διατηρώντας το περίφημο, αρχαϊκό μειδίαμα στα χείλη μου.
Καλή χρονιά σε όλους.